We hadden het aquarium nog niet bezocht, dus gingen we daar op ons dooie akkertje naar toe, we waren nog iets te vroeg, dus nog even over het muurtje gegluurd naar de zeehonden en de pinguïns, en dan aan de deur gaan staan, het was bijna tijd...
Op dat uur zijn er nog niet zoveel bezoekers voor het aquarium, zodat we op ons gemak konden genieten van al dat moois. Ik ga niet beginnen met beschrijvingen, je moet zelf meer eens gaan kijken, het is prachtig, vooral de vissen uit tropische zeeën, met hun felle kleuren en bizarre vormen trekken de aandacht, maar gek genoeg sta je ook stil bij de aquariums met ... kwallen ! Mede door de belichting lijken die diertjes haast eerder thuis te horen in een wereld van feeën en kabouters...
Op het laatst zie je ook nog zoetwatervissen, maar eerlijk is eerlijk, daar heb ik al mooiere verzamelingen van gezien.
We zijn dan rustig naar één van de vele plaatsen gegaan waar je aan eten geraakt, hebben eerst door een heel stuk brousse gelopen, getuurd naar vogels en vissen, en plots kwam een luiaard boven ons hoofd voorbij gewandeld. Gekke beesten, brengen zowat hun hele leven door met het hoofd naar beneden, hangend aan die grote klauwhaken die aan hun lange armen zitten.
Rustig gegeten, en dan de rest van de brousse bekeken (hadden we al eerder gedaan, maar je ontdekt er iedere keer weer dingen die je nog niet eerder had opgemerkt). Dan door het mooie park naar de nagelnieuwe loopbrug aan het olifantenpark. Daar zie je pas hoe groot de oppervlakte is die de dieren ter beschikking hebben !
Je hebt er ogen te kort. Aan de overzijde van het terrein zagen we plot het stoomtreintje voorbij sjokken... Aan een olifant ging het héél traag rijden, om de inzittenden de kans te geven goed te kijken en foto's te nemen.
Door het Indische gedeelte terug naar beneden, maar dit keer doorheen de gebouwen. Luc stond op een bepaald moment aan een tak te voelen. "Weet je wat je daar vast hebt?" vroeg ik hem, hij schudde het hoofd."Kiwi's!" oreerde ik, kijk maar, daar en daar zie je er al hangen. Luc en Rita spraken er over dat ze van plan waren dat ook te zetten in hun tuin. Ik vroeg hen of ze al eens gekeken hadden naar de kiwibes, die als plant handzamer is, en niet de ganse tuin door gaat woekeren...
Ondertussen begon ik weer de gewone last te hebben van mijn rug, en diverse keren zijn we gaan zitten, om mij wat te laten bekomen. Eén keer op een bank in blauwe hardsteen (arduin)... "Ne preutekoeler" gekte Luc, allusie makend op een van mijn oude blogjes.
We zijn nog wat gaan drinken in de brouwerij, en dan op het gemak terug naar de auto.
Deze morgen vroeg Anny hoe het zat met de pijn... Ik brom dan wat... Ik heb weer meer pijn dan anders, maar het gaat wel. "We hebben gisteren toch alles heel op het gemak gedaan, zonder ons op te jagen?" "Ja, maar het is zoals altijd, na een inspanning van een halve dag heb ik het wel gehad, dan begint de pijn, en vanaf dan wordt het slechter en slechter..." Het is gek. Wat ik ook doe, na een paar uur houdt mijn rug het voor gezien.
Maar al bij al klaag ik niet, ik heb tijden gekend waar het veel slechter was. Dank zij mijn dagelijkse turnen kan ik nu toch een halve dag uit de voeten. Dat het maar een halve dag is? Ja, dan is het maar zo, ik blijf blij dat ik dat weer kan !
Onze uitstappen naar Pairi Daisa blijf ik heerlijk vinden. Niet alleen voor het prachtige park, niet alleen voor de vele exotische dieren, maar ook voor het gezellige samenzijn met Luc en Rita, twee mensen waar we het echt goed mee doen, en die alle begrip hebben voor mijn kunnen en vooral niet-kunnen.
Het park is ook niet zo ver weg van ons, we zijn er al heel vlug, en dank zij ons abonnement moeten we ook niet aanschuiven om binnen te geraken, we kunnen zo binnen. Ben ik moe, dan zetten we ons op een van de honderden banken in alle modellen, uit allerlei grondstoffen. We genieten van alles wat we zien, staan stil bij een plant of een boom, kijken vol be- en verwondering naar de dieren... Ik heb vol verbazing gekeken naar die enorme grasparkieten die er zaten. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het zelfs voor het Engelse type van grasparkieten, enorme vogels zijn... Misschien komt dat wel door het enorme verblijf waarin ze vliegen?
De vogels zijn er zo met de mensen vertrouwd, dat ik rustig mijn hand tot bij een parkiet kon houden. Het beest keek benieuwd naar die hand, maar vloog niet weg. Heerlijk.
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten