Waals Weekend

Morgen gaan we naar Wallonië, zaterdag ook, en zondag zeker !
Morgen gaan we Pairi Daiza weer eens onveilig maken door onze aanwezigheid, zaterdag - als onze gezondheid het toelaat, gaan we in dezelfde gemeente gaan rommelmarkten, en zondag is er de grote rommelmarkt in Ogy... Allemaal in  la Wallonie, en allemaal op een boogscheut van hier. (We hebben ferme boogschutters !)

Morgen gaan we met Luc samen verder de prachtige tuinen en gebouwen en bezienswaardigheden gaan bekijken van Pairi Daisa, en tussendoor zien we dan zelfs ook nog de dieren. Misschien frons je nu je voorhoofd een beetje, maar zo ervaar ik het. Het park en de bouwwerken zijn zo mooi, dat ze voor mij het begrip dierentuin ver overtreffen. Bovendien, met de TV in huis met National Geographics en dergelijke, worden we dagdagelijks geconfronteerd met al die dieren in hun echte habitat, wat toch nog altijd beter oogt en beter is, dan de beste dierentuin. (Let wel, ik keur dierentuinen niet af, mits ze zich ook heel duidelijk profileren als instellingen die vechten voor het in stand houden van bepaalde diersoorten die in hun bestaan bedreigd zijn!)

Voor ons is het wandelen in Pairi Daiza een lastige karwei (maar zéér aangenaam), door het heuvelachtige parcours. Het is voor ons altijd een beetje een twijfelen: nemen we de trappen (korter maar lastiger) of nemen we het wandelpad (langer en eigenlijk ook behoorlijk lastig) ? We weten bij voorbaat dat we alle twee met veel pijn naar huis komen, maar in ons leven is de vraag eigenlijk: voor welke dingen zijn we bereid pijn te lijden. Nooit kiezen voor pijn is ook niet meer bewegen. De hartspecialist steunde er op dat we, ondanks alles moesten pogen zoveel mogelijk te bewegen... Dus !
We vertelden hem van de rommelmarkten, en dat was voor hem een heel goed iets, we bewogen, we wandelden... Wij rekenen het bezoek aan Pairi Daiza daar ook bij, al is het veel lastiger dan rommelmarkten. Bij rommelmarkten heb je voortdurend een or andere mogelijke reden om eens stil te staan, iets te bekijken of te doen alsof je iets bekijkt. In een park is dat niet zo. Je kunt er hoogstens eens wat stilstaan bij een plant of bij een dierenverblijf, de rest zijn wegen voor actieve wandelaars.

Toch doen we het graag ! Het is er zo mooi! en we gaan er aan ons eigen tempo, Luc en Rita houden zich aan onze mogelijkheden (Dat zijn pas vrienden !).

Als we zaterdag voelen dat het gaat, gaan we naar Brugelette

(dat is de gemeente waar Pairi Daiza op gelegen is !), naar een rommelmarkt/ artisanale markt/ Boerenmarkt... Een combinatie die we nog niet eerder hebben gezien. Voelen we ons niet goed genoeg, dan blijven we thuis om zondag zeker Ogy te kunnen bezoeken. Dat is een enorme en mooie rommelmarkt !

Wij houden van de sfeer van de markten in Wallonië... Alles is er wat losser, wat vrijer, wat minder georganiseerd, en ook de inwoners zien het als een feest (Verkeersborden: Attention: Kermesse !) en doen lustig mee aan de markt. Veel mensen houden die dag een soort café open, verkopen drank en veelal ook BBQ-worsten met brood... Je kunt haast alle twee- driehonderd meter een halte houden en je even zetten. Daardoor zijn die afstanden eigenlijk ook zo makkelijk te overbruggen.

We hoeven niets te vinden op die markten, we gaan veeleer voor de sfeer en voor de uitstap. Het bezoeken van rommelmarkten is voor ons een vorm van uitgaan die we alle twee doodgraag doen. We hoeven niets te vinden, dat doet er niets toe. Het is de uitstap die belangrijk is.

Als we moeten kiezen tussen een markt in Vlaanderen en een markt in Wallonië, dan kiezen we negen keer op tien voor de Waalse markt, omwille van de sfeer. Bovendien vind ik de dorpjes veelal mooier... Je ziet er veel meer van die huizen die de tijden hebben doorstaan zonder dat men het nodig vond om er een nieuwe, modernere gevel tegen te kwakken. Zo heb ik je een tijdje geleden verteld over het mooie Steenkerque... Denk echter niet dat ze je er niet verstaan, er zijn heel veel Walen die behoorlijk goed ons Vlaams begrijpen, en je aanspreken in het Nederlands. Vroeger was het zo, dat haast alle Vlamingen Frans kenden, nu verkiest de jeugd Engels te leren, maar ik heb de indruk dat in Wallonië de jeugd veelal kiest voor Nederlands, zeker in de streek waar wij verkeren, aan de rand met Vlaanderen.

Ik heb er nog nooit ook maar een bits woord gehoord tegen ons Vlaams zijn. Het lijkt veel eer dat ze blij zijn met ons bezoek. Je stelt er ook vast dat er heel veel zijn met Vlaamse roots, en daar praten ze met fierheid over, desnoods in het Frans. Ik vind het er heerlijk om rond te wandelen op de markten.

Ik kan het je aanraden ! Bart gaat in ieder geval ook al heel graag naar Ogy flaneren op de markt, met gans zijn gezin.
Je moet het ook eens proberen ! Het is een aanrader !

tot de volgende ?

30 km

Eindelijk begint men met snelheidscontroles in de zone dertig. Her en der zal dat wel al eens eerder gebeurd zijn, maar nu lijkt men het structureel aan te pakken. Meteen komt er ook duidelijkheid: zone dertig wil zeggen dat je maar 30 km per uur moogt rijden ! En dat niet alleen tijdens de uren dat de school begint of eindigt, maar gewoon altijd, tenzij het zo'n speciaal bord is, dat slechts de dertig toont op bepaalde uren...

Dertig per uur is traag ! Heel traag !
Oh ja ? Je moet eens proberen 30 km per uur te lopen  !
Je moet eens je fiets nemen, en gedurende een uur dertig km per uur te fietsen, met een gewone fiets.Dan zal die dertig km/uur plots niet zo traag lijken !

Snelheid is een begrip die we steeds maar verder opschuiven.
Toen ik kind was, was 100 km/uur met onze Opel Olympia al héél snel !
Nu met mijn Opel Combo moet je echt geen moeite doen om 100 km /uur te halen...
De auto's kunnen steeds harder rijden, en men moet steeds meer de snelheid beperken om het een beetje veilig te houden. Niet dat de bestuurder van vroeger een veel bewuster rijder was, maar er waren doodgewoon niet zoveel auto's.

Toen men het Kennedy-rondpunt aanlegde in Oostende, werden de auto's van de snelweg tijdelijk door onze straat geleid... Wij vonden dat toen druk, want er waren maar een auto of drie, vier in gans onze wijk. Maar we konden te voet nog netjes die straat oversteken, zonder dat er sprake was van lichten of zelfs maar van een zebrapad.

Toch was dit de tijd waarin men in de zomer het nodig vond om beide rijrichtingen van de snelweg iedere zondagavond in één rijrichting te veranderen, om de dagjestoeristen snel en veilig weg te krijgen van de kust.

In mijn herinnering was er toen op de snelweg geen snelheidsbeperking...
Borden van 50 of 70 waren er ook amper. Als je dan een bord zag, dan was dat een bord van 60 Km/uur... Je kunt nog zo'n oude borden (60 km) vinden op de baan van Kruishoutem naar Deinze, ter hoogte van Lozer... Maar dat zijn zowat de enige die ik nog ken... Overblijfsels van het verleden...

Globaal gezien was de snelheid toen lager dan nu op de snelwegen, gewoon omdat de meeste wagens last hadden met die hoge snelheid. In de steden zal er wellicht ook anders gereden zijn, maar dat kan ik me niet herinneren. Ik vermoed dat men dan meestal ergens rond die  km/uur reed. De wagens waren minder veilig, voor de inzittenden, maar ook voor wie aangereden werd. Op de motorkap stonden toen nog "beeldjes", die bij botsingen heel wat kwaad deden aan de aangereden voetganger of fietser. Het rondje bij Mercedes is nog een overblijfsel, maar men maakte het dan verend, zodat het weg plooide bij een botsing.

Nu zijn er verschrikkelijk veel auto's... Heel onze maatschappij is er op ingesteld. Wie geen auto heeft, verliest heel wat kansen op tewerkstelling. Waar je denkt dat je geen auto nodig hebt om dit of dat werk te doen, blijkt het bezit van een rijbewijs verplicht. Vroeger ging een mens bij het werk wonen, of bij een station, nu heeft iedereen zijn wagen. Iedereen, want ook de vrouw gaat werken, en ook zij moet de wagen hebben voor het bereiken van haar werk en om na het werk nog vlug de nodige inkopen te doen, en zodra de kinderen gaan werken, moeten ook zij een auto hebben... en zo zie je hier, in de eerder stille woonwijk waar ik woon, aan ieder huis minstens twee auto's staan en veelal meer. Alleen aan de huizen van de gepensioneerden staat er maar één auto meer...

Wij speelden op de straat... En ergens waren wij de baas, want een auto die kinderen zag spelen minderde vaart en claxonneerde om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Dan gingen we uit de weg, tot de auto voorbij was. Nu kan een kind niet meer op straat, ouders zijn bang voor het verkeer in confrontatie met kinderen, want er zijn meer auto's dan kinderen.

Ook ouderen worden bang op de straat, want zij zijn niet meer zo vlug, en de automobilisten zijn zo gehaast.

In deze wereld is het nodig om de snelheid drastisch te beperken, om de wereld weer leefbaar te maken.

Als we nu nog de fossiele brandstof ook kunnen wegkrijgen uit de straat, dan ... dan wordt de wereld misschien weer een wereld waarin het kind, waarin de mens weer een plaatsje krijgt...

djudedju

tot de volgende ?

deur dicht !

Heb je het ook "koud" ? Nee, niet echt koud koud, maar voel je je minder behaaglijk? Denk je er over om toch maar weer iets met lange mouwen aan te trekken? Heb je ook al eens op de thermometer gekeken hoe "warm" het nu eigenlijk is in huis?
We hebben midden in de zomer enkele dagen herfst.
Donker weer, koude wind, regen...
En dat vlak na die warme warmteperiode.
Dat voelt dubbel fris aan.

Deze morgen ging ik ook, voor de eerste keer op de thermometer kijken: 21°... Beneden de 20 slaat onvermijdelijk de centrale verwarming aan. " Anny, hou de deuren vandaag maar dicht ! Straks verbruiken we nog mazout in het midden van de zomer !" (Anders staan hier in de zomer de deuren wagenwijd open, boven in de slaapkamers staan de vensters open, en de frisse lucht waait door heel het huis. Nu, voor het eerst deze "zomer", gaan de deuren dicht, en blijft de frisse wind alleen de slaapkamers verfrissen, hier beneden houden we de warmte die we hebben.

Het is al heel de morgen aan het regenen, niet erg veel, meer van dat zeveren weet je wel. De druppels zijn niet groot, maar ze vallen gestaag. Nu ja, voor de bloemen en groenten in de tuin zal het deugd doen. Anny heeft een hele worstelpartij achter de rug, om buiten te geraken... In de tuin, naast de achterdeur, staat een grote bloempot met een aloë, daarnaast staat een metalen rekje, met een vijftal potten bloemen op... Deze waren allemaal omgewaaid, en lagen voor de achterdeur, waardoor deze niet meer open kon. Om maar te zeggen: het waait hier behoorlijk !

Het is koud - voor de tijd van het jaar... Want eigenlijk is het niet echt koud. Ik vind het nog steeds niet de moeite om iets anders aan te doen dan dat T-shirtje, en ik blijf barrevoets in mijn sandalen rondlopen. (Het mag regenen, zo worden mijn sokken niet nat !) Moest het echt koud zijn, dan zou ik een trui aantrekken, en sokken aandoen, en mijn sletsen aandoen in plaats van die sandalen. Maar het is net zo fris, dat het in deze zomerkleren fris aanvoelt. Maar ik ben van de soort die niet vlug koud heeft, en het ook niet vlug warm heeft. Ik slaap nu nog voor het open raam, en wordt tegen de morgen wakker, en stel vast dat ik in mijn slaap het donsdeken heb weggetrapt... (Dan doet zo'n donsdeken eventjes deugd...eventjes maar, want na vijf minuten stamp ik het weer weg: te warm !). Ik kan ook rustig zitten vissen in de zon op een broeiend hete dag. Dan zoeken de vrienden schaduw op, maar mij doet het niets, buiten een oude hoed op mijn dunbehaarde bolletje, heb ik geen last van zon of van warmte. Wat ik wel lastig vind, als ik met papieren moet werken in warm weer ! Ik ben een zweter, en dan blijven de vellen papier aan mijn armen kleven, moet je telkens dat papier van je huid trekken om een volgende regel te kunnen schrijven. Wellicht is het net dat zweten dat het me mogelijk maakt om in de hitte normaal te kunnen functioneren... Maar 't plakt aan papier.

Anny heeft een dikkere trui aangetrokken... ze grommelt dat haar voeten koud hebben, en ik zeg dat ze ze tegen mijn blote voeten mag steken, die zijn lekker warm. Ze grommelt dan wat binnensmonds.  Ze heeft immers altijd koude voeten.

Nu gaat het aan het water gieten ! er valt heel wat hemelwater op de aardse velden !

Het is toch een wonder iets... Dat water dat hier nu naar omlaag valt, was wellicht enkele dagen geleden ergens deel van de grote oceaan... Nu dondert het hier omlaag, loopt de heuvels af, en vloeit via beekjes en kleine zijrivieren de Schelde in, vandaar naar zee, naar de grote oceaan, waar het weer verdampt, en in een eindeloze cirkelgang weer naar hier waait om in regen naar beneden te vallen. Geef toe, het is een prachtig systeem !

Dat kan alleen als de planeet op de juiste afstand staat van zijn zon, als de juiste chemie er aanwezig is, als de planeet draait en zo beweging (wind) brengt in de atmosfeer... Allemaal voorwaarden om dat wondere systeem van het leven mogelijk te maken en in stand te houden...
... en we zijn volop bezig dat wonder te ontwrichten ! We vervuilen de wereld, veroorzaken te veel fijn stof, slechte gassen die het systeem kapot maken. We vervuilen de grond, houden de verkeerde dieren in te grote hoeveelheden, vernietigen de natuurlijke plantengroei, gaan over tot grote velden monocultuur, zodat de groei van de natuurlijke planten en zuurstofleveranciers op aarde en in de oceanen kapot gaat. We vormen met onze vervuiling een soort koepel bovenin onze atmosfeer, waardoor de temperatuur stijgt en alle leven dreigt kapot te gaan.

En grote multinationals houden dat systeem van afbraak in gang, omwille van het gewin. Heel erg tijdelijk gewin, maar wie denkt er aan later ? Nu profiteren, nu genieten, nu brassen en brullen... Na ons trekken we ons niet aan...

Zoals we bezig zijn... nog een generatie of drie, en het is gedaan.

djudedju

Wordt wakker !

tot de volgende ?

Vruchtbaar

De laatste tijd is het rommelmarkten voor ons meestal een onvruchtbaar gebeuren. W e zijn verzamelaars, en kijken eigenlijk haast alleen naar wat ons interesseert voor de verzamelingen. Bovendien hebben we meer en meer ervaring, en kennen steeds beter de zaken die we verzamelen, we kopen geen Afrikaanse beelden als ze ons niet "echt" en "oud" lijken, of "speciaal" zijn, we kopen alleen wandelstokken waarvan we nog geen exemplaar hebben... Kortom, we worden heel selectief (Gelukkig maar, anders werd het huis te klein !)
Maar rommelmarkten is een gek iets... We kunnen 10 markten doen, zonder iets van onze gading te vinden, en plots heb je dan een markt waar je diverse dingen vind...
Gisteren in Wannegem-Lede (te Lede!) was het weer van dat !
We waren nog niet zo heel lang op de merkt aan het wandelen, toen we een Kuba-koning zagen. Dit is een beeldje dat oeverloos gekopieerd wordt door de Kuba, en het bestaat in diverse groottes en in min of meer afwijkende modellen. Anny is verslingerd op deze beeldjes, en zoekt de verschillende modellen. Ik zag het beeldje staan, gek genoeg met de rug naar het publiek. Ik nam het vast, draaide het om, en keek verbaasd ! Voor het eerst zagen we een Kuba-koning met een baard ! Je moet je dan maar matig geïnteresseerd tonen, om de prijs te vragen, maar de man vroeg maar 2 euro... Bingo !

Een eindje verder zag ik een heel mooie en grote Ganesha...  Dat eens goed bekeken... "Mag ik die Ganesha eens nader bekijken?" "Die wat?" "Diene olifant"... Dat mocht. Ik zag dat het handwerk was, en keramiek... De prijs gevraagd, en er in gelukt van bijna de helft af te bieden. "Mag ik hem hier laten staan? We halen hem af bij het terugkeren !" Dat mocht, het breekbare stuk stond daar veiliger dan bij ons in een tas...

We spraken er al van dat het een vruchtbare markt was, toen ik een kraam zag met planten, waaronder hemerocallis. "Heb je ook andere kleuren?" "Ja, die staan nog in de camion" Ik mee naar de camion. Er stond een mooie paarse daglelie... voor 3 euro ! Dat is maar een derde van de normale prijs ! Wat een markt !

Maar het was nog niet voorbij, voor we de rommelmarkt hadden beëindigd, had ik nog 4 wandelstokken er bij, waaronder een mooie Afrikaanse.

Nog een glas cola gedronken bij Marleen, en afgesproken dat we toch eens zouden moeten bij elkaar komen ! Het is al zo lang geleden ! Marleen "hoor" ik regelmatig wel eens via de computer, dus kunnen we langs dit media eens afspreken om bij elkaar te komen. Dat doen we zeker !

Nog wat gebabbeld over de vrienden van toen, zij wist wat nieuwtjes, ik kon haar een en ander vertellen... 3 We moeten echt eens bij elkaar komen!"  Ja... Dat zal leuk zijn. Want daar op de markt kunnen we niet echt babbelen, zij zit bij de organisatie, en is druk bezig.

Thuis gekomen zetten we de wandelstokken in het rek, de Kuba-koning bij zijn neefjes... Maar waar gaan we die Ganesha zetten? Uiteindelijk kreeg hij ook zijn plaats.

In de namiddag begon Anny in de laden van de boekenkast te zoeken... Toen ik vroeg wat ze zocht, zei ze dat ze haar postzegels zocht, die lagen daar toch maar te liggen, en Armand en Lea hebben een vriend die zich daar mee bezig houdt... Anny heeft jaren alle postzegels van alle brieven gescheurd, en die in een doos (ondertussen al twee dozen) gestopt, met de bedoeling daar ooit eens werk van te maken... Maar de laatste tijd scheurde ze zelfs die zegels niet meer af, de interesse was weg. Dus kunnen we die net zo goed geven aan iemand die er wel verstand van heeft...

Zondag aanstaande gaan we met Bart naar de rommelmarkt te Ogy... 't Is te zeggen, gewoonlijk hebben we al driekwart van de markt gedaan, voor Bart er is... Jonge mensen slapen langer dan de oudjes ! Gewoonlijk komen we dan ergens elkaar tegen, gaan dan samen een glas drinken, eventueel gaan we samen dan iets eten (frietjes of een lekkere worst van de BBQ)... Maar Bart zou dit keer eens echt samen willen gaan... Hopelijk kan hij vroeg genoeg uit zijn bed... (Of liever: kan zijn gezin er vroeg genoeg uit... Want de kinderen zijn de echte langslapers !!! djudedju)

Oh ja, één van de wandelstokken is uit massief inox... Heel mooi, maar veel te zwaar om een handige wandelstok te zijn. Het is wel een verschrikkelijk wapen, gewoon door zijn gewicht en sterkte !

Tot de volgende ?

Onweer, storm, regen...

Ik weet het, we hebben om regen gevraagd, maar helemaal niet om onweer, of om stormwind... Maar ja, zo is het nu eenmaal in ons landje, als het regent, dan overdrijven "ze" hierboven altijd. Of zou het die nieuwe weermadame van VTM zijn die haar entree in vetjes wil zetten?

Ik weet het, dat doet er allemaal niets toe. We krijgen het weer dat komt. Point final. We hebben niet te kiezen. We mogen echt niet klagen, we zitten in een gematigde zone, een beetje van alles maar van niets echt te veel. Als je kijkt naar filmpjes uit verre landen waar ze met grote tornado's zitten, of tropische regenbuien, of een zes maanden "nat seizoen"... Dat moet ook wat zijn ! Hier wisselt het voortdurend af, en iedere keer je een BBQ plant kun je er haast zeker van zijn dat het net dan weer begint te regenen, maar geef toe, er zijn ergere dingen in het leven dan dat.

De takken van mijn linde zwiepen heen en weer, soms denk ik: nu breken ze ! maar nee, daar zwiepen ze net op tijd weer terug. Het is niet wat je een strakke wind zou noemen, nee, het komt in vlagen. Bij Anny zit het weer in haar rug, haar ene been doet pijn. Ik mag niet klagen, de laatste dagen gaat alles wonderwel. Ik voel mijn rug, maar het gaat, en als ik eens dingen doe die de pijn de hoogte injagen, dan is het 's anderendaags weer weg. Toen we naar Paira Daiza zijn geweest, verrekte ik van de pijn, zo erg dat Luc en Rita er mee inzaten of ik wel thuis zou geraken met de auto... Maar waar ik gerekend had op enkele dagen pijn, was ik 's anderendaags al weer redelijk goed. Van de vispartij idem dito... Ik voelde wel dat mijn spieren pijn deden, maar spierpijn is het minste van mijn zorgen. Blijkbaar zit ik in een betere periode... Of misschien is het een nieuwe fase in de slijtage van mijn rug ? Ik ken nog mensen die met verouderen iets verbeterden. Genezen zit er natuurlijk niet in, maar alle verbetering is welkom ! Van mij mag dit proces nog een hele tijd door gaan! Nu Anny minder kan, is het juist op tijd dat ik weer iets meer zou kunnen.

Gek, buiten lijkt het nu plots windstil...de lucht wordt heel donker, zonder het licht van het scherm zou ik wellicht mijn lettertoetsen niet meer zien. Wellicht gaat straks weer de wind te keer, en het zou me niet verwonderen als er weer donder en bliksem bij te pas kwam.De eerste verlofdag van Bart ziet er niet goed uit. Hopelijk wordt het weer beter, zodat hij eens lekker kan genieten van de buitenlucht. Wij zouden vandaag naar de rommelmarkt gegaan zijn te Wannebecq, maar met dit weer moet je daar niet op denken... Morgen is er weer een andere dag, en is het rommelmarkt te Wannegem-Lede. (In Lede !) Dan zie ik Patrick en Marleen eens terug, vrienden van vroeger...

Hopelijk is het morgen beter weer ! Volgens de weerheren en weerdames van de diverse zenders zou dat zo zijn... Maar ja, ze zijn niet altijd juist... We zien wel.

tot de volgende ?

poederkwast

ofte mijn Haemanthus albiflos staat op het punt open te gaan.
Dat is wellicht een boeket voor mijn verjaardag ?
Ik noem de plant niet poederkwast en nog veel minder Haemanthus albiflos... Ik noem de plant "mijn Gilberte", omdat ik van Gilberte een scheutje kreeg van die bizarre plant die ergens ver weg familie is van de Amarillys...
Het is zo'n gekke bloem, zonder bloemblaadjes, alleen een massa meeldraadjes, zie de foto hier  onder.

Gilberte noemt het een scheerborstel, en ja, daar heeft het ook iets van.

Het is geen moeilijke plant, maar buiten de bloeiperiode is het gewoon een dot groen die daar staat te staan.

Vandaag ben ik 69 jaar oud... volgend jaar een nieuwe voordeur. Ik ben al meer dan 11 jaar ouder dan ons vader ooit is geworden, en 38 jaar ouder dan onze Koen ooit mocht worden. Gek, voor mij is een verjaardag een soort in memoriam aan het worden. Het verleden wordt steeds groter en de toekomst steeds kleiner. (Maar al wat ik had kunnen ze mij niet meer af pakken !)

Toen ik ter wereld kwam, woonden mijn ouders nog in Nieuwpoort, maar omdat ik zo verschrikkelijk groot was, moest ons moeder naar het moederhuis voor de bevalling, en dus voerde de dokter haar naar Oostende... Hij reed over alle kasseistraten "Om het kind te doen zakken"... Tot zover de geneeskunde van toen. Geen keizersnee, een verschrikkelijk zware bevalling zonder epidurale... Al die dingen waren nog niet zo gekend, en zeker nog niet zo veilig als nu. Ons moeder zetten mij, met mijn volle 5,5 kgr op de wereld op 24 juli 1946 te Oostende... En hield levenslang een lelijk gezwollen voet over aan die zware bevalling en moeizame dracht...
Voor mijn twee jaar lag ik al twee keer op sterven, alleen het bestaan van het toen nog nieuwe geneesmiddel, de eerste antibioticum, penicilline, om de zes uur, dag en nacht een inspuiting heeft gemaakt dat ik er nog ben... en buiten die verdomde rug nog in behoorlijke gezondheid.

Ik ben aan de periode gekomen waar ons moeder van zei, dat ze iedere morgen ons Heer dankte dat ze er nog was... Ik ben ook blij dat ik er nog ben. En dat we nog samen zijn en voor elkaar kunnen zorgen, want we zitten alle twee met een rugkwaal en kunnen niet zo veel meer zelf doen.

Gisteren kregen we bezoek van Mandje en Lea... Mandje stapte binnen met behulp van een looprekje, en Lea had met de auto gereden. Dat is een hele stap vooruit bij een paar maand terug. We waren heel blij hen hier weer eens te hebben. Dat zijn ondertussen twee oude mensjes, nu al 63 jaar gehuwd, die nog steeds - ondanks alle miserie en tegenslagen die ze kenden- optimist zijn. Mandje is praktisch verlamd aan zijn benen, en voelt niet meer of hij zijn water moet maken of zijn gevoeg moet doen. Lea was van alles voorzien, en toen het zover was, trok ze met Armand naar het toilet en verzorgde haar man... Een grote madam, ons Lea !
En nog steeds zijn ze optimist en gaan ze welgezind door het leven... "Als het blijft zoals het nu is, dan kunnen we ons plan trekken, en dan gaat het best" "Natuurlijk, kan hij niet meer in zijn tuin werken, maar als het een beetje weer is, moet hij wat stappen en eens naar buiten, en hij gaat met zijn scooter toertjes gaan doen ! en alle dagen moet hij op de hometrainer..." Ze is nog steeds de moederkloek, nu niet meer voor haar kiekens, maar voor haar oude haan... Mooi ! Voor zo'n mensen heb ik ontzag, en dat zijn voor mij de echte groten der aarde ! Zij zijn wel 100 Julius Caesars en Napoleons waard ! Zij zijn mens, in de ware betekenis van het woord.

Naastenliefde is voor hen een werkwoord, zowel voor vreemden als voor hun eigen nest.
Groots.

Dergelijke mensen zijn mijn voorbeeld, mensen die - ondanks alles - het beste maken van hun leven en van het leven van allen met wie ze contact hebben.

De grootheid van een mens ligt niet in naam en faam, niet in veroveringen of grote daden, nee, het ligt in het kleine van alle dagen, in het liefhebben van de medemens.

Nooit klagen, altijd blijven doorgaan, en nog oog hebben voor de ander.
een voorbeeld

tot de volgende ?

het dipje

Ik heb last van een zomerdipje!
Of liever, ik heb er geen last van, mijn blog heeft er last van.
Haast dagelijks kijk ik eens naar het aantal lezers voor de voorbije dag, en zie ik een bedroevend laag cijfer.
Niet dat dit me ongerust maakt, of noopt tot stoppen met schrijven, nee, het is het ondertussen klassieke zomerdipje...
Iedere vakantieperiode zie ik dit verschijnsel. Na de grote vakantie herstelt alles zich weer tot het normale cijfer.

Waar ik persoonlijk last van heb, dat is de vraag waarom ?
Mocht ik lezer zijn, dan zou ik wellicht meer tijd hebben om te lezen tijdens het verlof, met uitzondering van de reisperiode. Maar blijkbaar is het voor de doorsnee-lezer niet zo.
Dan kom ik tot een conclusie die ik niet graag neerzet... Behoren mijn lezers tot de mensen die tijdens de arbeidstijd stiekem het blogje gaan lezen?

Ik ga geen foei zeggen, om geen lezers te verliezen, maar als het zo is, dan heb ik toch -heel stilletjes en heel stiekem - mijn bedenkingen. Of je hebt een taak waar je broodnodig eens iets anders moet hebben dan het saaie dagelijkse werk, of je bent iemand die op het toilet zijn tablet mee neemt en daar zit te lezen. Of misschien heb je te veel vrije tijd tijdens het werk, en ook dat is niet prettig. Vooral niet voor u.

Ooit, in een ver verleden, zat ik dagelijks op de trein naar mijn werk. Iedere dag zochten we met vier man elkaar op, om de tijd al kaarten door te komen. Eén van die vier mannen had een job waarbij hij per dag zo'n 10 minuten bezig was... De rest van de dag bracht hij door met het lezen van drie kranten. De man sleepte zich naar zijn "werk"... En ik heb nooit iemand gehad waar ik meer medelijden mee had omwille van zijn dagtaak. Het moet verschrikkelijk zijn om verplicht te worden iedere dag 7 uur en 50 minuten niets te doen, en toch aanwezig te zijn.

Ik heb het liever druk. Niet te druk zodat de taak je over het hoofd groeit, maar druk zodat er steeds wat spanning is om het werk af te krijgen. In mijn geval werkte ik voor de mensen, en had ik dus nog bovendien de voldoening iets voor de medemens te betekenen.

Wij hadden nog geen internet (tenzij de laatste jaren) en nog geen GSM om ons overal te bereiken (toen die er kwam was ik al ziek), zodat ik eerlijk gezegd niet meer durf te oordelen over de druk van het werk van nu, van heden ten dage... Ik herinner me dat ik nu en dan eens naar Brussel moest, nu en dan dus in de file stond, en dat zag als een soort onverwachte vakantie. Ik maakte me niet druk, ik had het toch niet in handen, en je wist dat je wellicht niet de enige waart van het werk die in de file zat, zodat je alibi ook al verzekerd werd door de anderen. Toch hoorde en zag ik soms, dat anderen zich zaten te enerveren in de auto in de file... Het zal wel een kwestie zijn van instelling.

Maar nu heeft men geen vrije tijd meer... Nu ben je altijd en overal bereikbaar. In de auto, in de file, zie je dan ook druk babbelen in de GSM -handenvrij of veelal niet handenvrij. Ze zijn aan het werk en aan het rijden, dus twee werken tezelfdertijd. Want geef toe, autorijden is steeds meer een karwei. Het is niet leuk in het huidige verkeer om te rijden. En waar ik vroeger fluitend door onze hoofdstad reed (ik kende twee wegen naar mijn werk), zou ik nu wellicht niet meer durven.

Misschien is het die nieuwe druk die het leesgedrag anders heeft gemaakt dan wat ik zou verwachten.

Hoe dan ook, erg is het niet dat je er vandaag niet bent om mijn blog te lezen, ik schrijf hem toch, met of zonder lezers. Gewoon omdat ik het schrijven niet laten kan. Het is mijn uitlaatklep, mijn hebbeding, mijn doorbreken van de sleur van de pijn en het onnuttig gevoel van een man die haast niets meer kan doen. Vandaar ook mijn aandacht voor de kleine dingen van het leven. Voor mij zijn die dingen reuzegroot. Een uitstapje naar Pairi Daiza is voor de doorsnee mens een leuke dag, voor mij is het een uitzonderlijke ervaring, een verre tocht, een haast bovenmenselijke inspanning om het uit te houden, een ervaring waar ik dagen kan op teren. Al wie ik tegenkom moet horen hoe mooi het er wel is, en dat ze er zeker ook eens naar toe moeten gaan...

De proporties waarin ik de dingen zie, zijn sterk uitvergroot. Het kader waarin ik ze plaats is heel verguld en opzichtig.  - Ik heb iets gedaan buiten de grenzen van iedere dag -
Hopelijk snap je niet echt wat ik bedoel, want als je het snapt, dan is de kans groot dat jij ook je beperkingen kent, door ziekte of om andere redenen...
En dat wens ik je niet toe !

tot de volgende ?

Ik heb het gevonden !!!

Door een tip van de buurvrouw (je moet goed staan met de buren hé !!), toch de foto van de karper !

Nee, het was niet mistig, dat ligt aan de telefoon van Bart !

Mooi visje hé ?

privé

Gisteren zijn we dus gaan vissen... De laatste keer dat ik er was met Bart, had ik een behoorlijk grote karper gevangen, en nu droomde Bart dat het zijn beurt was... Helaas... De vis beet niet zo goed als vorige keer, toen ik met Anny zat te vissen...

Na een half uurtje kreeg ik beet op mijn karperlijn (werphengel). Ik stelde vast dat er iets aan hing, maar helaas... Blijkbaar had de karper zich om en om een struikje riet gedraaid, en wat ik ook probeerde... al wat er gebeurde was dat ik heel mijn boeltje kwijt was, lood, draainagel, onderlijn, haak en aas, allemaal weg !

Voor mijn gewone hengel heb ik van alles en nog wat in reserve bij, maar voor de werphengel gebeurt het zo zelden dat je alles kwijtraakt, dat ik niets meer kon doen, dan de werphengel terug in de hoes stoppen... djudedju

Ondertussen vingen we regelmatig wat bliek, niet overdadig, maar toch redelijk goed om leuk te zijn. Tot drie keer toe ving ik een karper, telkens exemplaren van zo ongeveer 25 à 35 cm... Bart ving alleen maar bliekjes.

Op het eind van de heerlijke visnamiddag kreeg ik plots een beet van wat duidelijk een grote karper was... Maar de lijn schoot weer los. Zonder schade, alles was nog in orde, zodat ik een nieuwe made kon aandoen, en weer inwerpen. Meteen dook mijn dobber weg, en ging de draad strak staan, kwam de elastiek uit, en hoorde je de draad "zingen"...  "Bart !, dat is een echt grote !"

Bart haalde meteen zijn hengel uit het water, om niet in de weg te zitten, en ik begon het gevecht met de karper. Bart volgde met het net, en gebruikte nu en dan het net om de karper te dwingen van richting te veranderen, telkens hij naar zones wou zwemmen waar gevaarlijke objecten risico mee brachten.

Wie geen visser is kan het zich wellicht niet voorstellen, maar ik ben meer dan een half uur aan het vechten geweest met karpermans... Gewoonlijk is het een kwestie van de karper uitputten, zodat hij "zich geeft", maar nu begon ik te twijfelen wie zich eerst zou geven !

Het probleem is dat we vissen met een blieklijn, en dus licht gemonteerd zijn. Het lichtste onderdeel is het onderlijntje, en dat is in staat 1.6 kgr te dragen, wordt het gewicht groter, dan knapt het door... Dat we veel meer dan die 1.6 kgr kunnen vasthouden, ligt aan twee zaken: de visser die telkens de spanning laat verminderen en vermeerderen om het onderlijntje niet te laten knappen en het zo goed mogelijk weet te gebruiken om de karper uit te putten. Bijna voornamer dan de visser zelf, is het feit dat moderne hengelaars gebruik maken van een elastiek, ingebouwd in de hengel... Die elastiek vangt de schokken op, en de plotse wendingen en sprongen van de karper worden dan ook vooral door deze elastiek opgevangen. (Zonder deze elastiek is het haast onmogelijk een dergelijke karper te vangen, tenzij je het geluk hebt dat het een karper betreft die niet te geweldig is)

Bij het proberen te scheppen, had Bart heel wat moeite omdat het net bijna te klein was voor de grootte van deze karper. Ik had in de auto nog een groter net, maar Bart dacht dat het wel zou lukken. Het lukte dan ook, na meer dan een half uur ingespannen vissen, vechten, wat draad geven, en weer draad nemen in een haast oeverloos gevecht om te zien wie het eerst zou plooien...

Toen het eindelijk opgehaald was, bleek het een serieuze knaap te zijn ! van zo'n 4.5 à 5 kgr... Bart nam er een foto van met zijn telefoon, maar ik kan het u niet tonen ! Want hij stuurde het naar de "Gesprekken" op Facebook, je weet wel het systeem waarmee je privé kunt babbelen met elkaar, onzichtbaar voor de anderen... Wel, ik dacht de foto te kunnen afhalen, maar privé is privé... En dus kan ik je niets tonen. Je zult me dus moeten geloven op mijn woord, of je moet hier ter plaatse komen kijken... Voor u wil ik wel de privacy schenden, toch voor die foto !

Waar we, net op het moment dat de grote karper beet, eigenlijk net van plan waren om op te kramen, zijn we na de vangst nog een kwartierke blijven zitten... In mijn geval om te bekomen van het gevecht. Ik verrekte van de pijn. En ook Bart klaagde, want ook hij had heel de tijd over en weer gegaan, net in en uit het water, pogen de karper in een richting te duwen, of om hem te scheppen...
We waren alle twee afgepeigerd.
Maar gelukkig
Alleen Bart heeft nu nog steeds niet "zijn" grote gevangen...
djudedju


tot de volgende ?

allemaal een zalige nationale feestdag !

Al heel vroeg deze morgen, hoorde ik, vanuit mijn bed, de eerste drasj national... Niet erg, ze hadden regen voorspeld tot in de morgen, daarna goed weer, en we gaan pas op de middag gaan vissen... Zoon en vader. Heerlijk toch ?

Het is bovendien Nationale Feestdag, en dit jaar ben ik weer niet gevraagd om de Nationale Vlam aan te wakkeren. Dommage. Stom.

Onze koning zit nu ook op facebook, en ik heb hem meteen op mijn vriendenlijstje geplaatst. Geef toe, het is een verfrissend en democratisch idee te kunnen zeggen dat de koning je vriendje is. I Like It.... allee, toch een beetje. Ik heb al gezegd dat ik voorstander ben van het koningshuis, niet omwille van de koning(en), maar omdat ik meen dat het goedkoper is één familie te onderhouden, dan op den duur een hele resem oud-presidenten en hun kroost. Vandaag de dag spreekt het koningshuis mijn stelling tegen ( dju toch !) door vervroegd af te treden van Albèèèèrt, hebben we nu twee koningen en co. Maar onze echte koning is momenteel Flupke de eerste.

Sommigen spreken schande over de kostprijs van zo'n koning en zijn entourage. Ik zie persoonlijk véél meer af van al de regeringen die we in ons apenlandje hebben. (En van alle politici die er zich vet mee smeren !). En dan heb ik het nog niet over de kostprijs van het veel te logge en zware Europa-apparaat... Mochten we terugkeren naar de tijd van één regering en de Benelux, dan hadden we wellicht meteen geen staatstekort meer, maar dikke overschot. Maar eigenlijk wou ik een blij stukje schrijvelen, het is feest, feest voor heel de natie, de Vlaamse natie, de Waalse Natie, de Brusselse Natie, de Duitstalige Natie, de overkoepelende natie en ik vergeet er wellicht nog een hele resem.

Het is feest !

... maar eigenlijk voel ik me veel lekkerderderder in mijn vel door het idee te gaan vissen, dan door het besef dat héél véél jaren terug Leopold I hier arriveerde in la Belgique. In het Frans. En wellicht moesten de mensen toen van mijnheer pastoor en van de bourgemestre met vlaggetjes gaan zwaaien voor Le Roi Léopold...
Ik heb dat zelf ook nog moeten doen, verplicht door de burgemeester van Oostende en met medewerking van de Superior van het College te Oostende voor het bezoek van Grace Kelly. (Geef toe, dat was al iets leuker om te bekijken dan zo'n stijve hark als Pol de Eerste... En toch heb ik het vertikt te zwaaien. Het vlaggetje zat zelfs onder mijn vest. Ergens ben ik altijd een beetje een revolutionair geweest, ook al was het maar door het vlaggetje van Monaco onder mijn vest te verbergen.

Voor mij is iedere mens gewoon, mens. Niets meer en niets minder. Welke kleur zijn huid ook heeft, wat zijn diploma ook is, wat zijn functie ook is, het is uiteindelijk gewoon een mensje, zoals u en ik. Die moet eten om te leven, en moet pissen en moet schijten. Plat gezegd? Maar het is toch de waarheid? Of dacht je dat Koning Flupke nooit in het kleinste kamertje zat? Misschien doet hij wel net als ik, een boek mee pakken en wat zitten lezen. Vrij van de rest van de mensheid in dat kleinste kamertje van het paleis. Ik kan kiezen uit twee zo'n kleine kamertjes, en misschien kan hij kiezen uit wel twintig van zo'n kamertjes, maar hij doet er krek hetzelfde !
U ook !
Ik hoop het toch, want mocht je net met de diarree zitten of met het andere uiterste, dan voel je je heel ongemakkelijk !
Nee, hopelijk bent u niet alleen maar een mens, maar bent u ook behoorlijk gezond, en welgezind.
Ik wens het iedereen toe. Zelfs de politici, in de hoop dat contente en gelukkige politici hun medemensen minder kloten dan ze gewoon zijn. Lap. Weer zo'n grove term.
Ik ga stoppen...
Het literair gehalte begint af te dalen tot dat van Brusselmans, en is dus geen aan te prijzen literatureluur meer.

tot de volgende ?

einde garantieperiode

Het echtpaar zat knus voor de beeldmuur te kijken naar een oude film... "Heb je al een nagedacht of we het houden of niet? De drie jaar garantie is bijna voorbij, weet je !" De vrouw knikte. "Mmm, ja, ik weet het... Ik twijfel een beetje... Het valt globaal wel mee, maar volmaakt is het zeker niet..."

Op het beeldscherm was er weer een bloedige moord aan gang, uit de stereo klonken de ijselijke kreten alsof het in huis gebeurde...

Na de film gingen ze naar bed.
"Morgen moeten we beslissen !" drong hij aan.
"Och, weet je wat, we brengen het terug, en brengen een nieuw mee in de plaats. De technologie gaat steeds meer vooruit, en wie weet zijn ze nu wel volmaakt !"
Hij knikte. "Slaapwel" "Slaapwel", een vlugge nachtzoen.

Na het ontbijt stopten ze de voeten in schoenen die automatisch rond hun voeten sloten, deden een lichte jas aan, die zich al naargelang de temperatuur van de buitenwereld, aanpaste en van wollig-isolerend naar licht katoen-gevoel kon aanpassen.

Hij nam met zijn rechterhand het linkerhandje van het kind vast, zij nam met haar linkerhand het rechterhandje van het kind vast. Ze stapten vrolijk door de zonnige wereld, en nu en dan zwaaiden ze het kind eens hoof in de lucht, waarbij het kraaide van de pret...

Voor hen uit zagen ze een groot gebouw "Kindermagazijn"...
"Daar is het al" zei hij...
"Ja" zei ze... "Zouden we dit maal een eens een meisje proberen?"

.....

Ik kon het niet laten... Nu en dan borrelt de fantasie over.
Het is heel kort, maar ik hoop dat ik je eens kon verrassen.

Gisteren waren we op de rommelmarkt te Bois de Lessines... Een dorpje dat - voor zover we het hebben gezien - alleen een bos in zijn naam heeft. Het was wel een leuke markt, alleen jammer dat het op het laatst een beetje begon te regenen. Ik vond er een kleine, maar heel bizarre Ganesha, en warempel ook nog twee wandelstokken...

Sinds ik regelmatig op die verkoopsites kijk, bekijk ik mijn wandelstokken met heel andere ogen ! Die stokken zijn allemaal minstens het dubbele en in veel gevallen het veelvoud waard van wat ik er ooit voor betaalde !

Als ik het moe ben, dan kan ik ze op die sites te koop aanbieden en "rijk" worden...

Soms lijken de mensen me een beetje gek... Ik zie van die moderne wandelstokken (Made in China of zo) die verkocht worden voor stukken van mensen, terwijl andere stokken, die mij veel meer waard lijken, voor maar drie à vier keer zoveel als ik ooit betaalde, verkocht worden. Bizar.

Gisteren was er ook weer zoiets... Ik vroeg de prijs voor twee wandelstokken, een houten (gedraaid met uitgesneden hondenkop, en een antieke met een koperen paardenkop. Tot mijn verbazing schatte ze de houten stok duurder in dan de antieke... Zo zie je maar, je kunt onmogelijk inschatten wat een ander denkt.

Morgen ga ik vissen. Met Bart.

tot de volgende ?

Pairi Daiza

Gisteren zijn we, met Luc en Rita, voor de eerste keer weer naar Pairi Daiza gegaan. Ooit, in een ver verleden hebben we dat al eens bezocht, toetertijd met de kleine kleinkinderen... Dus pak zo'n 15 jaar geleden. In die tijd is Pairi Daiza (het heette toen ook nog anders !) uitgegroeid tot een prachtige dierentuin, op een groot terrein, waar niet alleen de dieren, maar ook het park, beplanting en enscenering het zien meer dan waard zijn.
Het is zelfs zo, dat de dieren eigenlijk allemaal bekend zijn, en het voor mij veel meer het park is, dat me noopt tot bewondering en ontzag.
Ze kunnen ons haast geen dieren meer tonen, die we niet door en door kennen van op TV, maar het is voor het eerst dat ik in India kan lopen, kan gaan eten in een Chinese tempel, vol ontzag sta voor een enorme boeddha, en uiteindelijk ook, helemaal aan de andere kant van het immense park sta te kijken naar dat enorme beeld in houtsnijwerk van Ganesha... Oh ja, dat is aan het park van de Aziatische olifanten, waar ook nog eens een piepklein jong olifantje rondloopt...

We hadden er ook nog eens prachtig weer bij ! (Het mocht gerust een paar graadjes minder zijn geweest !!!)

Ik denk dat het gewoon haast onmogelijk is om het ganse park in één keer te bekijken. Zeker voor ons, die met onze handicap alleen traagzaam stappen kunnen. (Traagzaam trekt de wijtewagen door de stille straten toen, en 't is wenen en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen...) Eerst moet je de ellenlange rijen aanschuivenden trotseren om aan ticketjes te raken, en dan hop (maar dan traagzaam) het park binnen. We zijn heel rustig drummend de serre en de grote volière binnengeschoven, hebben genoten van het tussen de vogels lopen, hebben de bloemen en planten bekeken en bewonderd (Toon, hoe weet je al die namen van die planten? Gelezen Luc, en onthouden... en na even nadenken: Dat is mijn sterkte en mijn zwakte, ik onthoud veel te veel, mijn harde schijf zal waarschijnlijk een keer crashen !)
Rond de middag waren we aan de Chinese tempel

En bewonderden het bouwwerk en de grote Boeddha... En dan de lange klim, buiten om, om ot het tweede verdiep van de tempel te belanden in het Aziatische restaurant. Het zat vol, zodat we ook nog eens de trap op moesten naar de derde verdieping... We hebben er heerlijk gegeten van ontelbare soorten vreemde groenten en spijzen... Heel anders dat het gewone Chinese restaurant. We moesten naar het tweede verdiep om eten te halen, maar mijn metgezellen hebben voor mij iedere keer een bord meegebracht ! Brave mensen allemaal ! Smak !

Het was van lik mijn lipje !!!

Als je goed kijkt, dan zie je dat het "lik mijn lip" letterlijk kan genomen worden !

Ik heb véél te véél gegeten, net zoals de anderen. Het was dan ook zo lekker hé !

Omdat ik dolgraag het grote beeld van Ganesha wilde zien, besloten we in één ruk naar helemaal de achterkant van het park te stappen... En dat is echt héél ver voor mijn doen. Om eerlijk te zijn, ik was dan al zo moe en had zoveel pijn, dat ik echt niet meer veel oef had om het goed te bekijken. Gelukkig heeft Anny wat mooie foto's genomen ! Na wat rust zijn we dan afgezakt naar de brouwerij (ze hebben op het domein een echte heuse brouwerij staan, met volgens Luc en Rita heerlijk bier ). Daar zijn we binnen gaan afkoelen bij een fris glas... en dan langzaam en vol pijn naar de uitgang... Ik kon haast niet meer in en uit de auto.

Gisterenavond zijn we, na de Kotmadam, de trap op gesukkeld, en hebben ons in ons bad laten vallen...

Ik heb heel de nacht geslapen, tot zo'n 5.30' uur... En wonder boven wonder... haast geen pijn. Bij Anny was het ginder redelijk, maar ze heeft nu wat pijn. Niet te erg, maar toch.

Het was een heerlijke uitstap, en we beslisten om enkele keren terug te gaan, en het ganse park te bezoeken, ook al moeten we daarvoor 5 keer terug gaan. Het is er heerlijk, mooi en je ziet er heel de wereld in een notendop... Nu ja, een hele grote notendop dan...

Oh ja, om je duidelijk te maken dat er ook dieren zitten:

Je ziet er ook prachtige stenen, in alle kleuren, onder meet dit enorme kristal in rozekwarts...

Het is gewoonweg prachtig!

Je moet het echt eens bezoeken !

tot de volgende ?

we worden allen nat...

Eindelijk is de wereld weer eens nat... Hoog tijd, want het was droog, erg droog, en we moesten de planten die dit jaar geplant waren van armoe water geven, anders hielden ze het niet.
Planten die al degelijk geworteld waren houden het veel langer uit.

Ook de vijver moest al enkele keren bijgevuld worden. En toen ik wat overtollig eendenkroos weg schepte, ontdekte ik niet alleen piepkleine padjes, maar ook een kleine salamander. Ik kon niet vaststellen welke soort het was, maar een beetje tot mijn verwondering was het een pikzwarte jonge salamander. Ik vraag me af of we hier niet met een exoot te maken hebben ?

Ik las dat we ook in ons landje met exoten te maken hebben onder de salamanders, en dat deze verantwoordelijk zouden zijn voor de schimmelinfectie die dreigt onze inheemse salamanders uit te roeien... Maar ik weet het niet zeker of dat kleine ding een exoot is, en ik kan het  - mocht het zo zijn - toch niet gaan doden. Dat krijg ik niet over mijn hart. Het beestje kan er immers niet aan doen dat het hier terecht is gekomen.

Hoe de kleine padjes die de vijver al eerder uit kropen het stellen, is een grote open vraag... Ik vermoed dat de droogte en hitte voor hen ook niet het meest optimale klimaat is, en dat er ook daarvan velen zijn gesneuveld.

Kikkers heb ik niet in mijn tuin, al zou ik wel enkele kwakers op prijs stellen, maar Anny is er tegen. Moeilijk zou het niet zijn, ik weet wel iemand die er heeft, en een handje kikkerdril in het voorjaar meebrengen en in de vijver gooien zou al genoeg zijn om voor eeuwig en drie dagen kwakende kikkers te hebben... Maar ik geef Anny gelijk: in Zulte weten we een vijver waar er zoveel van die kwakende beestjes zitten, dat het echt niet meer te doen is !

Buiten zijn de tuinmannen bezig met onkruid te wieden en waar nodig de struiken bij te knippen. Dat het regent kan hen niet schelen: "Als het zo heet is, is het nog veel lastiger !"

Als ik buiten loop, dan valt mij op hoe heerlijk de wereld ruikt. De regen spoelde al het vuil uit de lucht en het groen geeft weer zijn geuren aan de wereld. Als je dan naar binnenkomt, dan ruik je het huis en de nog steeds aanwezige warmte. heel wat gezonder buiten ! Gisteren was het crea, en we hebben mandala's gemaakt... Anny heeft wat foto's getrokken, als er goede bijzitten, zie je bij deze blog wat van de kunstwerken van onze leden.  Tot mijn en Anny's verbijstering hoorden wij dat verschillende van onze leden al even de verwarming hadden aangezet: "Na die warmte voelde het zo koud aan, en het was minder dan 24°..."
Wij zetten hier nog steeds deuren en ramen open, om het huis weer afgekoeld te krijgen.
Maar ja, ook in de winter staat de centrale verwarming hier maar op 20°... Vroeger stond hij op 22°, maar we hebben dat veranderd, één graadje per keer, en hebben het nu warm genoeg met die 20°. Het is allemaal een beetje gewoontevorming. 's Avonds, als we stil in de zetel zitten, voor de TV, dan dekken we ons met een van die heerlijke plaids, en voelen ons knus in een coconnetje van warmte.

En weet je, je spaart er honderden euro's per jaar aan verwarming mee uit ! Als je het wilt doen, doe het dan zoals wij het deden, één graadje per keer... Dan word je het echt niet gewaar ! Normaal gezien zegt men dat 18° genoeg is, maar dat lijkt me alleen zo, als je echt in beweging bent, en wij, met al onze pijnen en pijntjes zijn nu niet echt de grote "bewegers"...

We hebben bovendien een gezellig en knus huis, waar het warm aanvoelt. Je hebt ook huizen waar het altijd lijkt kil en koud te zijn. Dat is gevoelsmatig, maar het is er wel ! Kies dus voor je living voor warme kleuren en tinten, dan voel je je lekkerder.

Het meest last heb ik van de hitte in, als ik in bed lig... Voor de rest verdraag ik zowel hitte als koude heel goed. Toen we vorige week zaten te vissen, was het afwisselend zonnig en heet, en dan waren er plots wolken en leek het koud. Anny deed voortdurend haar jas aan en af... Ik zat er in mijn T-shirt, en had nergens last van...buiten 's avonds toen ik thuis kwam, en vaststelde dat mijn knieën helemaal verbrand waren... Een beetje vet er op, en het ergste leed was geleden...

Vroeger, toen ik bureauwerk deed, dan was de hitte wel vervelend, want ik ben een zweter, en dan plakken alle papieren aan je armen... maar dat is al lang geleden...

Foto's: Een paar foto's van de dames aan het werk aan de mandala's, en eentje met enkele van de "Russische" kabouters...

Tot de volgende ?

Pius IX ?

Ik heb na lang zoeken besloten dat de paus op mijn wandelstok Pius IX is, die paus was van 16 juni 1846 tot 7 februari 1878... Met andere woorden mijn wandelstok is wel al behoorlijk oud en mag rustig ondergebracht worden bij antiquariaat...

Hij werd geboren als Giovanni Maria Mastai-Ferretti. 
Hij was geen onbelangrijke paus in de kerkgeschiedenis. In 1854 kondigde hij het dogma af van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria. In 1869 -1870 riep hij het Vaticaans concilie bijeen, waarbij het dogma van de onfeilbaarheid van de Paus werd vastgesteld.

In het jaar 2000 werd hij Zalig verklaard door Johannes Paulus II... Niet zonder weerstand van de Joden, want ook deze paus had een slechte naam bij de Joden...

Maar goed, het is niet aan mij om een oordeel te geven... Maar het was dus kerkelijk gezien een belangrijke figuur, en er zit een zekere logica in dat men zijn kop zelfs als knop voor een wandelstok gebruikte. Wellicht was dit toentertijd een van de toeristische memorabilia... Zoals ik in illo tempore in Rome een paar gedenkpenningen kocht van Johannes-Paulus II, zal er ooit iemand daar een stokje hebben gekocht met de kop van de Paus er op. Zoveel mensen gingen toen niet naar Rome, dat was veel te ver en veel te duur, dus zal het wellicht of een rijke burger zijn geweest, maar veel waarschijnlijker een student in opleiding tot pastoor.... of een of andere geestelijke die het zich kon permitteren. (Dat waren er toen wellicht behoorlijk veel, want het ambt van pastoor was toen veelal een uitweg voor wie de adellijke titel niet kon erven...)

Nu staat er in mijn gang, tussen al die andere wandelstokken, dus een Zalige Paus te blinken. Of nee, blinken doet hij niet, zeker niet tussen de zilveren, koperen en tinnen knoppen toont hij eerder mat en kleintjes. Klein, want ik geloof niet dat het ooit echt als knop van een wandelstok heeft gediend. Het was wellicht een van die stokken die men dan onder de arm hield, zoals de mode toen voorschreef. Het was ook een wapenstok, want het waren sombere tijden, en het plebs begon zich te roeren !

Hoe dan ook... voor mij is het gewoon een wandelstok in de hoop. (Er staan er meer dan 300). Alleen, is het er eentje die wel kan gedateerd worden, die duidelijk al heel oud is, en dus daardoor wellicht een zekere waarde heeft. Wellicht zijn er heel veel van gemaakt, maar zijn er niet veel van bewaard gebleven, want wie bewaard nu zo'n dingen als een portret van een paus... Je hebt veel meer kans zo'n dingen tegen te komen als sanctjen in een oud kerkboek, dan in de gang tussen de paraplu's en de wandelstokken. Ik vraag me af of ik, in die oude kerkboeken van wijlen tante Clemence, zelfs niet nog zo'n exemplaar zou terugvinden... (Daar zitten zelfs perkamenten beeltenissen in, soms met een "echte" relikwie er op, met de stempel van de bevoegde bisschop of abt om het echt te verklaren ! Die dingen hebben bij verzamelaars ook een zekere waarde !)

Nu ja, dat hier antiek te vinden is, dat wordt heel normaal... ik hoor er zelf ook stilaan bij...
djudedju

tot de volgende ?

Steenkerque

Hier zit ik dan, kromgebogen voor mijn kwampjoeterke... Pijn en vreugde en geluk...
We hebben een wonderlijk mooi weekend achter de rug !

Vrijdag zijn we met Luc en Rita naar Auchan gereden, hebben er de vrouwen laten winkelen, deden als mannen DE vondst van de dag inzake wasproduct, en besloten de uitstap met een kleine maaltijd in restaurant Le Bus...

Zaterdag was er rommelmarkt te Ogy, nee, niet de grote rommelmarkt, een kleinere, die naast rommelmarkt ook plaats bood aan het artisanale. Niet zo groot, maar wel leuk.

Zondag rommelmarkt te Steenkerque (Braine le Compte) (Voor de flaminganten onder jullie: Steenkerke, deelgemeente van 's Gravenbrakel)...

We waren er nog nooit eerder geweest. Het was zowat de enige rommelmarkt die er interessant uitzag in het boekje met rommelmarkten... Het beloofde tot 450 kramen. Tot... Het kon dus ook veel minder zijn. "Nu ja" dachten we, "We zien wel, ver is het niet..."

Het werd een wondere ervaring.
Steenkerque is een piepklein dorpje, verscholen tussen de plooien van het heuvelige landschap, en ontsnapt aan de tijd en de evolutie van hoogbouw en knoertlelijke villa's... Het was een mooie, interessante en grote rommelmarkt (zo groot dat we even in paniek raakten: "Waar staat onze auto ???"), maar het was vooral heerlijk wandelen in het dorpje dat er grotendeels nog uitziet zoals het er honderd jaar geleden moet hebben uitgezien. Blijkbaar zit daar al wat steen in de bodem, want de meeste oude huisjes zijn opgetrokken in natuursteen. Op sommige momenten zijn we blijven staan, gewoon om een huis of een oude hoeve te bewonderen.

Ik kan het je echt aanraden, je hoeft echt niet naar Bokrijk of naar de Waalse tegenhanger Fourneau St Michel te trekken, in Steenkerque staan ze nog zoals ze gegroeid zijn uit de vruchtbare grond. Het dorpje is niet dood, er staan ook enkele nieuwere gebouwen, en één er van hebben wij ook vol verbazing bekeken ! De kerk staat op de top van een heuvel, tot je aan de achterkant vaststelt dat daar iets geks aan de hand is... Naast de kerk staat een modern huis, die er heel gewoon uitziet, eigenlijk niet helemaal past in het kader. Je volgt de krinkelendewinkelende straatjes, behoorlijk bergaf, en plots zie je dat moderne huis aan de achterkant, oprijzend uit een "ravijn"... Klimmend uit een diepte, wel twintig, vijfentwintig meter muur die uit de diepte rijst tot aan de hoogte waar het plots huis wordt... Bizar. (Dat is een veel te klein woord om je verrassing te dekken)

De rommelmarkt is er groot ! En het parcours is er niet alleen schitterend mooi, het is ook zwaar bergop en bergaf... Maar ik vond er twee wandelstokken en een mooi Afrikaans beeld (Vruchtbaarheidsbeeld Baoule). Eén van de wandelstokken is waarlijk oud, echt antiek. Het handvat is een houten uitgesneden kopje van een paus. Ik heb zijn naam en rugnummer nog niet teruggevonden, maar het moet uit uit de 19° of misschien zelfs 18° eeuw zijn. Ik zoek verder op de computer...  Hoe gek het ook klinkt, het is niet alleen een wandelstok, het verbergt een wapen, een steekwapen van zo'n 12 centimeter lang... Ook dat is iets wat ik nog nooit eerder zag.
Op de keerzijde van het beeldje is een stempel ingedrukt, een driehoek met de punt naar beneden. Daarin staat in hoofdletters AHA, en daaronder iets waarvan ik vermoed dat het een 9 is...
Heel wat om op te zoeken dus !

Maar het mooiste van de dag was wel de ontdekking van dat mooie verstilde dorpje...
Toen we thuis kwamen zei Anny: "Duidt die markt maar aan, dat is er een om ieder jaar te doen !". Ik heb het meteen gedaan... Volgend jaar gaan we hopelijk weer naar Steenkerque... Waals dorpje van duidelijk Vlaamse komaf.
(Vlak naast Hoves (Hove) waar faciliteiten zijn...)

Gisteren was het al niet warm meer, en nu en dan viel er één druppel uit een grijze hemel naar beneden... Vandaag ligt de straat nat, niet dat het echt regent, maar het druppelt toch. Morgen zou het wat regenen, in de ware zin van het woord, en tegen donderdag zitten we weer in de hete zomer... Laat de regen maar eens vallen ! Het is veel te droog voor het land.

Tot de volgende ?

nog geen 3 liter

Ja, het heeft geregend, net genoeg om ons thuis te houden in de plaats van lekker aan het water te zitten. Maar toen ik vanmorgen eens ging kijken stelde ik vast dat er in totaal nog geen drie liter gevallen was per vierkante meter... Zijn we daarvoor niet gaan vissen?
Enfin, hoe dan ook, deze namiddag ga ik vissen. Ik mag bij Luc om wat wormen en maden, en ik ga naar Jo, naar de vijver...
En morgen is het St Amelberga, en ga ik wat naar de paarden kijken.
En dan is het weekend en zal er wel ergens te rommelen zijn op de rommelmarkten.
Onze Bart is deze week 45 zomers oud... Ik vind het verschrikkelijk !
Een kind van 45 hebben... (Onze Koen zou nog ouder zijn geweest!).
Straks heb ik kinderen in the midlife-crisis... djudedju

Ik heb ook geen kleinkinderen meer, daar zijn ze al veel te groot voor.

En straks, binnen een paar weken word ik 69... het laatste jaar voor ik helemaal bij de oudjes terecht kom.

Ik voel me niet zo oud ! Ik ben stijf en stram en vol pijn door die stomme rug van mij, heb een vrouw die kraakt en piept op dezelfde plaatsen als ik kraak en piep, maar we voelen ons bijlange nog niet oud. Maar toch...

Haast iedere middag staan we - een beetje versteld - te kijken naar ons bord en de pannen en schotels op tafel. Is er weer zoveel over ? "Geef het maar aan de kippen !" "Laat dat vlees maar liggen, dat eet ik vanavond wel met een boterham!"
We eten steeds minder en minder.
En we vermageren geen gram.
Blijkbaar heeft ons lijf minder en minder nodig.
We doen nog steeds hetzelfde als vroeger, maar blijkbaar doen we dat op minder en minder brandstof. Bij een oude auto is dat net omgekeerd. Wat bewijst dat we geen machine zijn, geachte rechtse economisten !

Gisteren heb ik 11 geraamtes gemaakt waarop dinsdag de leden van Crea mandala's zullen weven. (Manda-wadde ?) Mandala's ... "Wat is dat ?" Je zult het wel zien...

Ik heb ook al een model klaar, met een heleboel technieken er in vervat. Ik ken nog twee technieken, maar ik kreeg die niet allemaal in één mandala, het is dan ook niet echt een groot exemplaar. De bedoeling is dat we onze creatievelingen warm maken om thuis eens alle restjes breiwol, die daar nu liggen te verstoffen, te verwerken in hun eigen kunstige mandala.

Wikipedia zegt dat een mandala is:
De mandala (Sanskriet: मण्डल voor cirkel) is een generieke term uit de Tibetaanse kunst en het Tibetaans boeddhisme voor een plan, kaart of geometrisch patroon dat metafysisch of symbolisch de kosmos uitbeeldt. Het concept heeft een hindoeïstische oorsprong, maar wordt ook veel in het Tibetaans boeddhisme gebruikt.

Voila, we weven dus niet zo maar, ons weven is een manier van bidden, van mediteren... Al geloof ik nooit dat er bij de dames van crea veel aan dat aspect zal gedacht worden !
Wij willen vooral een mooi iets maken... 

De dames hebben er wellicht geen gedacht van, hoeveel werk we al hebben gedaan voor zij aan het weven beginnen... Ik ben bamboestokjes gaan kopen, heb gepoogd om te komen tot een wiel-vorm met deze stokjes, heb dat na ettelijke pogingen moeten opgeven. Dan heb ik gezocht hoe ik dat dan wel kon oplossen... Na enig denkwerk ben ik tot het besluit gekomen dat we best een achthoekig blokje zouden maken, waar we dan netjes de stokjes zouden in vast zetten, om zo dat wiel te bekomen. Ik heb niet de technische middelen om die achthoekige blokjes hier te maken, dus heb ik een vriend geambeteerd... Een ganse namiddag hebben we in zijn atelier zitten werken om een balk achthoekig te maken, de balk dan in schijfjes te zagen, en er dan gaatjes in te boren... Thuis gekomen heb ik de blokjes geverfd, en er dan uiteindelijk al de stokjes in gestoken... Maar voor sommige moest ik de boorgaten groter maken. Dan de stokjes er in gelijmd...

Alles bij elkaar is mijn vriend een halve dag bezig geweest, en ikzelf twee dagen...
Geen wonder dat er weinigen geroepen zijn om crea te geven...
De afgebeelde mandala is een technisch hoogstandje... om jaloers naar te kijken, en... ideeën te krijgen wat er allemaal kan !

tot de volgende ? (Afbeelding gevonden in Pinterest, met dank aan de maker van de mandala !)

't regent... niet meer... toch...niet !

De tuin smacht naar water. Eindelijk is het frisser, zit de lucht vol met veel belovende wolkenmassa's, maar noppes. Ja, drie spatten en gedaan.
Maar het is heerlijk fris !
In onze slaapkamer was het weer maar een zalige 18 graden.
Een mens slaapt veel beter in zo'n temperatuur.

Deze namiddag ga ik voor de eerste keer vissen. Hopelijk regent het niet net dan ! Ik ga om aan het water te zitten, niet er in.

Maar qua temperatuur vind ik het nu heerlijk! Het doet deugd dat het weer eens normale Belgische temperaturen zijn. Van mij hoeft het echt niet zo heet te zijn. Ik heb er weliswaar niet echt last van, maar ik heb het toch meer op iets frisser. Een heerlijk zonnetje, een fris windje, je kent dat wel. Maar de afgelopen periode was er geen wind, en smoorheet weer. Op de rommelmarkt liep ik met een strooien hoedje op, want mijn haar is eerder dun gezaaid tegenwoordig.

Ik ben benieuwd om te zien hoe de vijver van Jo er nu bij ligt. De oevers zijn versterkt, het water is dieper geworden, het zal wellicht een heel ander zicht zijn, en anders vissen. Ik hoorde ven Luc dat de grote karpers nu heel wat makkelijker bijten, en dat de kans dat je lijntjes kwijtspeelt, veel en veel groter is. Nu ja, we zien het wel. Misschien zien we geen beet, net nu het weer verandert.

Net nu ik ga vissen was er op de radio iets te horen over de kwaliteit van het water in onze rivieren. Dat is een stuk beter geworden, maar men raad toch af om de vis op te eten. Toen ik kind was, ging ik met ons vader vissen in de IJzer, of in oude steenputten (putten die ontstaan zijn door het uitgraven van de klei voor het bakken van de bakstenen.) Toentertijd visten we alleen op paling, want vissen moest naast het plezier ook zijn nut hebben, en paling was lekker.

Maar toen waren de rivieren nog proper, en was de paling lekker, en mocht je er van eten zonder je zorgen te maken. Op bliek vissen was toen haast iets minderwaardigs, want bliek, dat was voor ons, die genoeg kans hadden op lekkere verse zeevis, een niet te vreten vissoort. (Pepee zaliger die at graag nu en dan wat bliek, en ik ben ervan overtuigd dat het ook lekker was (is), alleen wij waren toen verwend aan zeevis...)

Ik reed toen soms met de fiets van Oostende naar Mannekesvere om er te gaan vissen, met de fiets, de bak op het stoeltje, en de hengels in een zak over de schouder of langs de buis van de fiets gebonden. (Beide systemen hebben hun voor en na).
Als pa ging vissen, was het een stuk makkelijker, dan kon ik mee met de auto. Veelal ging onze oude buurman ook mee. En heel nu en dan ging ik vissen met de zoon van onze oude buur, Frans, maar dan gingen we vissen aan zee, van op de golfbreker of van het staketsel.  Dan kreeg ik wat materiaal van Frans, want de uitrusting om op zee te vissen is heel anders dan deze om in zoet water te vissen.
Maar Frans woonde eigenlijk in Duitsland (beroepsmilitair), dus vaak kwam dat niet voor. Ook toen zag je niet zo vaak kinderen die zaten te vissen. Net als nu waren en zijn dat uitzonderingen. (Ik ben dus altijd al een uitzondering geweest !)

Als we thuis kwamen met een zooitje paling, dan was het ma of pa die de paling het vel afstroopte, en eens goed afwaste. Ma zette de pan op het vuur, en met verse boter werd de paling gebakken. Heerlijk, om duimen en vingers af te likken. De beste paling van smaak was zo'n duim dik. Paling die een stuk dikker was had dikwijls een mindere smaak. Ma zei dat ze dan naar het slijk smaakten...

In de IJzer kon je toen, op het juiste tijdstip, ook glasaaltjes vangen. Glasaaltjes zijn in feite heel jonge palingen, die nog geen kleur hebben, en doorzichtig zijn als glas. Ik ving die soms om ze eens te bekijken, en dan weer los te laten. Dat vangen was niet moeilijk, in de IJzer groeide een soort wier, je leunde dan voorover, en greep met je hand een dot van dat wier, en haalde het snel op. Regelmatig zat dit dan vol met glasalen. Bizar dat dit palingen moeten worden.

Palingen gingen we vissen met regenwormen, en dan ging ik met een spa en een confituurbokaal naar het bos, stak de spade in de grond, en deed de spa trillen door er heel snel tegen te kloppen. Deze trillingen deden de wormen uit de grond kruipen, en dan pakten we deze en deden ze in het bokaaltje.

Later hoorden wij dat er waren die regenwormen vingen met elektrische stroom de grond in te voeren. Maar zo modern zijn wij nooit geweest. Toen kon je op ieder stukje grond wormen vangen, nu mag je op het veld hier voor mijn deur met de spade gaan schudden tot je een ons weegt... Geen worm te zien ! Door het gebruik van sproeistoffen en die grote zware machines die de bodem keihard toe walsen, leeft er geen worm meer !

Wormen worden nu gekweekt, en je kunt ze kopen...
djudedju

tot de volgende ?

Het mobieltje

Soms - meestal ! - heb ik de indruk dat de moderne mens niet meer kan leven zonder zijn mobieltje. Je moet handsfree bellen in de auto, maar iedere dag dat ik buiten ben, kan ik overtreders zien van dit gebod.
Je loopt op straat en moet goed opletten of telefoneerde of SMS-ende  mensen lopen je omver. Je loopt in een museum om de kunst te bekijken en tot je verbazing en ontsteltenis zie je ook daar weer mensen die meer bezig zijn met hun mobieltje dan met de kunst.
Je gaat naar een toilet, en hoort naast je iemand telefoneren.
Je zit te wachten op de bus, en naast je zit iemand spelletjes te spelen op zijn mobieltje.
Kortom, je ziet en hoort altijd en overal die mobieltjes.

Ik zal wel ouderwets zijn, maar mij begeestert dat ding niet. In tegendeel. Ik heb er wel eentje, vooral met het oog op het feit dat ik -in mijn situatie- wel eens hulp kan nodig hebben. Ik gebruik dat ding dus maar met mondjesmaat. Nu en dan dwing ik mezelf om met het mobieltje te bellen in plaats van met mijn vast toestel, maar dat doe ik vooral omwille van de vrije gesprekken.

Toen ik nog gezond was, en werkte, bracht ik heel wat tijd door in de wagen, op verplaatsing van de ene vergadering naar de andere taak... Ook toen al stonden we regelmatig eens in de file. Voor mij was dat een onverwachts geschenk. Ik kreeg plots, vanuit een onverwachte hoek, wat tijd cadeau om te niksen. Ik genoot van die pauze. Nu zie je in die file mensen die zitten te telefoneren, te gesticuleren, zich op te jagen... in plaats van een te genieten van de onverwachte rustpauze. Maar ja, ze zijn niet onbereikbaar meer ! Hun werk is niet meer op een bepaald punt gevestigd, nee, hun werk reist met hen mee. En staan ze stil, dan gaat alras dat vervelende muziekje weer, en zijn - in de file, in de privacy van hun auto - weer aan het werk, en is privacy een woord, maar geen begrip meer.

Ik deel mijn GSM-nummer met heel weinig mensen. Als ik niet thuis ben, beschouw mij dan maar als niet-bereikbaar ! Dan voel ik me veel meer op mijn gemak !

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat er in onze straat maar een paar telefoons waren. Er was om de hoek ook een telefooncel. Dat was het publieke middel om de dokter of zo te bereiken. Meer was er niet, en er was ook geen nood aan.

Niemand had de behoefte om de medemens om de vijf minuten op te bellen. Spreken, dat deed je pas als je binnen gehoorafstand was, en dat was het. Het was heel gewoon, en het lukte best.

Als ik er zo over denk, heel wat van onze moderne verworvenheden, zijn eigenlijk niet ten onze dienste, maar omgekeerd, wij hebben er ons aan vastgepind ! Wij hangen vast aan die dingen, niet omgekeerd. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat er geen fotokopiemachines waren... Als wij een dubbel nodig hadden, dan schreven wij dat netjes over. Als wij een brief schreven, dan maakten wij met een carbonpapiertje en een heel dun briefje een dubbel terwijl wij op het schrijfmachine zaten te kloppen. Ik schrijf kloppen, omdat, in vergelijking met het klavier van je computer, je toen nog echt letter per letter moest aanslaan, hard genoeg zodat de letter de inkt van het lint duidelijk doordrukte op het papier.

Ook voor de rechtbank was dit het systeem, we schreven eigenhandig een kopie...

Toen kwam de fotokopiemachine, en plots had men overal en nog ergens kopieën van alles en nog wat nodig. We schreven geen dubbels meer, we maakten een of meerdere kopieën...

Nu hebben we thuis een printer staan, waarmee we ook thuis een kopie kunnen maken.

We hebben niet alleen een wagen om ons werk naar behoren te kunnen doen, nee, we hebben in veel gevallen meerdere wagens voor de deur staan. Tot mijn verbijstering hoor ik dat mensen niet aan een job geraken, omdat ze geen wagen hebben, want het openbaar vervoer is niet flexibel genoeg meer, en verhindert dat de arbeiders flexibel zijn (lees overuren kunnen doen).

Een telefoon dat zou een handig en gemakkelijk ding moeten zijn, die onze vrijheid vergroot, maar het doet net andersom.
Een kopieermachine dat zou ons meer tijd moeten geven, die we niet meer moeten verspillen aan het slaafs overschrijven, maar het veroorzaakt alleen dat de berg papier op ons werk en zelfs thuis alsmaar groter wordt !
Een auto zou een hulpmiddel moeten zijn, een luxe voor een familie-uitstap, een gemak... Maar het is een middel om ons met handen en voeten te binden aan nieuwe verplichtingen.

Ach, die dingen zijn echt niet slecht, weet je... Alleen, wij verlagen onszelf tot slaven van die dingen.
Hoogtijd dat wij OXI zeggen tegen alle dingen die ons leven overnemen !

Of ben je bang van smartphonexit ?
djudedju

tot de volgende ?