In het kort is dat het verdict van de dokter over de rug van Anny. Ik grinnikte en zei dat ik al jaaaaaren zo leefde. De dokter glimlachte, maar ging hier niet op in.
Maar we hadden het al onder elkaar gezegd: "Geen pijn meer ! Tenzij ik probeer te kuisen of iets te doen wat pijn veroorzaakt!" En ik had opgemerkt: "Ja, wellicht zal dat ook zo blijven ! Als je "braaf" bent, dan lukt het wel..."
Ze mag de pijnstillers dan ook volledig afbouwen, en toen ze vertelde dat ze haar slaappillen volledig had gestopt, maar toch wat last had om te slapen, schreef hij iets voor wat niet verslavend is, en waar ze normaal wel goed zou van slapen. Gisteren zijn we van het UZ meteen door gereden naar de apotheek, en vannacht heeft Anny geslapen als het spreekwoordelijke roosje...
Eind goed, al goed.
't Is toch een krak die dokter !
We waren natuurlijk weer een dik halfuur te vroeg, en even natuurlijk was de dokter weer een half uur te laat volgens de afspraak, maar ik heb me niet echt verveeld in de wachtzaal.
Je zit daar te zitten. Ik had gepoogd een sudoku op te lossen, maar ontdekte plots dat ik een heel stuk vroeger een fout had gemaakt, waardoor in een kolom twee drietjes stonden. Boos op mezelf trok ik een dikke lijn door alle hokjes heen, en sloot het boek. Ik stond op en keek door het raam naar buiten. Onder me bleek er "de" fietstalling van het UZ te liggen. Wel duuzend vélo's stonden daar geparkeerd in eindeloze rekken in eindeloze rijen. Stel je maar voor: een voetbalplein vol fietsen...
Ik vertelde het aan Anny die ook kwam zien...
In de wachtzaal zat nog een dame, die toen wij terug zaten ook eens ging loeren.
Ze broebelde iets over de fietsen, maar ik begreep er maar een paar woorden van, ze had duidelijk een vreemd accent, een vreemde uitspraak en haar zin had een vreemde tonaliteit... "Van waar bent U ?" Ik kon de vraag niet binnenhouden, ik moest dat vreemde kunnen plaatsen
Het bleek dat ze in Nederland woonde, maar ze was Francaise... Ze sprak duidelijk bepaalde woorden uit met het accent van Zeeuws Vlaanderen, maar de toon en sommige woorden en de zinsbouw waren soms sterk beïnvloed door het Frans...
Ze was van de Picardie, dus niet zo ver over de grens, en haar vader had zelfs school gelopen in La Wallonie...
Ze vertelde dat Nederlands heel moeilijk was om te leren ! Ze had taallessen gevolgd voor vreemde inwijkelingen in Nederland, maar dat was haast niet te doen ! De leraar sprak Nederlands, Duits, Engels en eentje zelfs wat Spaans, maar geen een kende een woord Frans... Ze had daar voortdurend met het woordenboek alles moeten opzoeken... Dus was ze hulp gaan zoeken over de grens, in Vlaanderen, in Zelzate, maar daar waren niets anders dan Marokkanen en was alles specifiek daar op gericht. Ze kreeg dan de vertaling in het Frans van de Marokkanen in plaats van van de leraar... Dus had ze dan maar besloten om de taal al doende te leren.
Ze gaat naar de winkel en vraagt telkens de naam van de dingen... "Maar de jonge mensen hebben geen geduld !! Ik moet zoeken naar winkels waar mensen zijn van meer dan 30 jaren oud !"
Sinds korte tijd woont er een Marokkaan naast haar, en daar kon ze wat Frans mee praten... Maar dat mag niet meer, want zijn vrouw était jalouse !! en haar man ook...
Gelukkig kwam de dokter ons redden, want de spraakwaterval was nu niet meer te stoppen... en bij de dokter... dat heb ik je al verteld.
tot de volgende ?
1 opmerking:
'Al doende' is heel zeker de beste manier. Toen ik uitweek naar Ierland dacht ik ook voldoende (school)engels te kunnen. My goodness!
Een reactie posten