Een soort "heilige" zelfmoord in opdracht van de Goddelijke Keizer...
Gisteren vernamen we dat het Duitse toestel door de hulppiloot opzettelijk de vernieling zou zijn ingestuurd.
Zelfmoord met meenemen van passagiers en bemanning.
Ik heb ooit al geschreven over zelfdoding... Voor mij een haast onbegrijpelijk iets. Iets wat ik nog min of meer kan begrijpen bij iemand die bijvoorbeeld enorme pijnen lijdt en terminaal ziek is (Al heb je nu de mogelijkheid je leven op een "nette" manier wettelijk te beëindigen in zo'n geval).
Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen, dat je wellicht bewust kunt naar zelfdoding toe gaan, maar dat het feit zelf wellicht niet meer op een normaal bewustzijn wordt gepleegd. Ik had een vriend, die zichzelf doodde, door een koord om zijn hals te binden, deze koord aan de balustrade te binden van het terras, en dan op zijn knieën ging zitten tot hij dood was. Gewoon één simpele beweging en hij leefde nog. Je moet eens bij het zwemmen bewust je hoofd onder water houden, op een gegeven moment neemt het lichaam het over om naar boven te wippen om lucht te kunnen happen ! Je moet er niet bij nadenken, het is een natuurlijke reflex ! Met andere woorden, je moet bij zelfdoding je lichaam passeren, er aan voorbij gaan.
Meestal kiest men voor een methode waarbij die mogelijkheid er niet meer is (bv als je de stoel van onder je voeten hebt weg gestampt, dan heb je niets meer om weer recht te staan, de grond is weg.)
Maar er zijn er dus heel wat die de mogelijkheid wel hebben, en dus de reactie van het lichaam bewust onderdrukken. Bewust ? Ik denk dat we niet over een normaal denken, een normaal bewustzijn kunnen praten. Voor mij is er op zo'n moment bij deze mensen een soort foutje in de hersenen, waardoor de normale reactie onderdrukt wordt, of zelfs niet meer mogelijk is.
Met andere woorden, ik denk dat die mensen op dat moment zichzelf niet zijn. Ik hoop dat het zo is. Want de andere optie, is dat de betrokken piloot bewust een heel pak andere mensen met zich mee neemt, de dood in.
We zien dergelijke dingen wel eens meer, en waar we vermoeden dat er wel een zeker doel in zit. Neem bijvoorbeeld gezinsdrama's waarbij de moeder al haar kinderen mee neemt in de dood. Ik vermoed dat de betrokken moeder dan eigenlijk de dood kiest als enige open vluchtweg, en in diezelfde redenering haar kinderen mee neemt, om hen ook te vrijwaren van wat haar angst, haar dwanggedachte ook inhoudt.
Maar hoe dan ook, wij snappen het niet echt. En net dat niet snappen doet ons vermoeden dat het ergens een soort kortsluiting in de hersenen moet betreffen.
Deze manier om de zaken te bekijken is recent !
Nog niet zo lang geleden, mochten zelfmoordenaars niet in gewijde grond begraven worden, zij waren grote zondaars.
Gelukkig weten we nu al heel wat meer van de werking van het menselijke brein, en weten we dat een deel van de daden van mensen kan worden veroorzaakt door lichamelijke foutjes in de hersenen, of in de hormonenhuishouding of wat nog allemaal meer.
Wij staan sindsdien milder, begripsvoller tegenover zelfdoding.
Maar bij gezinsdrama's en nu bij dit zinloze meenemen van een heel vliegtuig vol mensen en bemanning, hebben wij het veel moeilijker om dit te begrijpen.
Het is ook niet makkelijk om begrip te hebben, en zeker niet als je iemand hebt verloren in deze ramp.
Het lijkt niet meer zo vanzelfsprekend dat het een foutje in de bedrading kan zijn, het lijkt allemaal zo koel, zo beredeneerd.
En als dit meenemen in de dood een fout in de hersenen kan zijn, is goedheid dan ook een afwijking ? En wat is eigenlijk de "normale" mens ? Want niemand van ons is onverdeeld goed of onverdeeld kwaad. Het lijkt wel of die bedrading van onze hersenen een heel wankel iets is, waar heel wat slechte lassen in zitten, en waar je geluk moet hebben om bij de "normalen" te behoren.
(En als de meerderheid racistische neigingen heeft... Is racisme relatief ... Of toch niet?)
Niet makkelijk.
We hebben het gevoel dat we ons eigen doen en laten in handen hebben, maar als er een afwijkend gedrag is, dan ligt het aan het "niet-zelf-in-handen-hebben"...
djudedju
Ik heb diepe deernis met al die slachtoffers en hun familie en vrienden, maar ergens heb ik nog dieper deernis met de familie van de "dader"... Want zij zullen zijn "schuld" dragen.
Eerlijk is het niet
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten