Ik twijfel aan het aantal, maar hij zal wel gelijk hebben, ik heb het al dikwijls verteld, gewoon, omdat het deel uitmaakt van mijn geschiedenis, en dus deel van zijn en ons verleden.
Deel van zijn zijn.
Het verleden is belangrijk, het vormt de mens.
Dus is ook het verre verleden van de familie belangrijk, want het vormde je voorouders, zij die aan de basis liggen van wie jij nu bent.
Ik heb al een paar keer, in deze blog verhalen verteld uit het verleden van mijn familie, want ik vind het niet alleen mooi, ik vind het ook belangrijk dat het ergens bewaard blijft. Het is geschiedenis, deeltje van het grotere geheel.
Vandaag ga ik iets vertellen uit een heel ver verleden van mijn familie, ik meen dat het gaat over de grootmoeder van Metje Roosje, en meetje Roosje was mijn overgrootmoeder aan moeders zijde, dus we gaan een heel pak generaties achteruit...
In die tijd was er in Nieuwpoort een pastoor die het tweede gezicht had. En op een nacht vol storm ging die pastoor de klokken luiden, lang en luid, zodat iedereen wakker werd, en naar de kerk trok, om te horen wat er gebeurd was, of er misschien ergens brand was...
Toen iedereen in de kerk zat beklom de pastoor de preekstoel, en maande de mensen aan om te bidden voor het schip X, want dat was bezig te vergaan. De familieleden van de betrokken vissers begonnen te panikeren en te wenen, en de pastoor begon te bidden en iedereen bad mee. Na een tijdje stopte hij midden in een Onze Vader om te zeggen dat het schip vergaan was, en dat ze allemaal aan het zwemmen waren voor hun leven. "We moeten harder bidden, zei hij, want we moeten ze bijstaan in deze moeilijke tijd !"
De kerk dreunde van het bidden. Plots stopte de priester om te melden dat Jean verdronken was: "Laat ons bidden voor zijn zielezaligheid" Na het gebed " De anderen zijn nog aan het zwemmen... En weer bad heel de verzamelde kerkgemeenschap luid voor de vissers die nog zwommen. Nu en dan stopte de pastoor om te melden dat er weer een verdronken was, en baden ze voor zijn zielezaligheid... Op het laatst was er maar één meer aan het zwemmen, en de pastoor schreeuwde haast " Bidden, mensen, bidden, er is een Engelse boot vlakbij, bidden dat ze hem zien en hem tijdig uit het water halen !
De kerk was vervuld van de luide smeekbeden van de hele gemeenschap.
En plots zei de pastoor: " Nu kunt ge allemaal naar huis gaan, hij is gered !"
Veertien dagen later kwam de betrokken visser thuis, en toen de mensen hem ondervroegen, was alles gegaan zoals de pastoor had gezegd, en hij was op het uur dat de pastoor het zegde uit het water gehaald door een Engelse vissersboot...
Eigenlijk stopt het verhaal hier, maar binnen de familie kwam daar nog een stukje bij... Mijn overoverovergrootmoeder had de pastoor eens gevraagd hoe het voelde om alles te weten, alles te zien... En de pastoor had gezegd: "Bid kind, dat ge dat nooit hebt, want het is een hel !"... Dus gaat bij ons het verhaal dat die pastoor ook zijn eigen dood voorzag !
Wat zou van zo'n verhaal de betekenis kunnen zijn voor onze familie ?
Wat Shakespeare ook vermeldde: "Er is meer tussen hemel en aarde, Horatio..."
En misschien danken wij mede daaraan het openstaan voor het wonderlijke van het leven, van de natuur... En daar dank ik dan misschien mijn creativiteit en mijn voortdurende verwondering aan...
Aan een oude, wonderbaarlijke pastoor uit Nieuwpoort... in een ver en duister verleden. Is het een verhaal van die overoverovergrootmoeder, of gaat het verhaal eigenlijk veel verder terug in de geschiedenis, en misschien tot een onbekende voormoeder ? De kans zit er in, want hoe ouder de verhalen zijn, hoe meer ze gekleurd worden door de tijd, maar mooi zijn ze wel !
Hopelijk kan ik zo een stukje van die familiesage laten voortleven, in deze tijd die veel te weinig tijd heeft om nog te luisteren naar al die oude dingen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten