De rookmelder

De laatste maanden werden en worden wij regelmatig overspoeld met berichten over de rookmelder, en dat de rookmelder eigenlijk verplicht zou moeten zijn, en dat de rookmelder in huurhuizen zou moeten behoren tot het onroerend goed, hoe de rookmelder...

De rookmelder...

Dus, toen ik in Auchan plots rookmelders lag liggen als een speciale aanbieding, met verwijzing naar het nut en met een formulier voor de verzekeringsmaatschappij (blijkbaar is de rookmelder een must voor verzekeringsmaatschappijen in La Douce France...), toen zei ik tegen Anny, "Laat ons ook maar zo'n rookmelders installeren !"

Dus brachten wij een set van twee rookmelders mee, en na wat gepalaver besloten wij dat de "gevaarlijkste" plaatsen in ons huis waren: de keuken, en de voorplaats, waar mijn computer en printer en co staat...

Eens heel aandachtig de gebruiksaanwijzing gelezen, het onderstuk aan het plafond gevezen, de batterij aangebracht in het toestel, het toestel op het onderstuk vast gedraaid, en tiem minuten staan kijken of dat vermaledijde verklikkerslampje wel brandde. Het brandde, om de zoveel minuten één flets flitsje... (Leuk hé ? flets flitsen?)

De tweede rookmelder idem dito geïnstalleerd, en goed bevonden.
En daar is de kous mee af.
Na een paar dagen denk je niet meer aan die dingen, en mocht iemand je vragen "Wat hangt daar aan je plafond?" Dan zou je wellicht ook eens moeten kijken om weer te weten wat er wel aan je plafond hing te hangen...

tot.

Gisteren voor de middag stond Anny in de keuken, de pan op het vuur, de boter gesmolten en hazelnootbruin, het biefstukje er in neergevlijd, om het volgens de regels van de kunst snel dicht te schroeien. Voor één zielig biefstukje zet je de dampkap niet in werking, voor dat beetje...

PIEP...PIEP...PIEP...PIEP

Maar dan veel luider dan ik het typen kan... Anny in paniek "Wat is da nu ? Wat doet er nu weer lelijk ? " 

Dat is een logische vraag in deze moderne wereld.

In de keuken staat een microgolf die wel 5 soorten van piepjes maakt, een elektrisch fornuis met oven, die ook een heel gamma van piepgeluidjes ter beschikking heeft en een wasmachine dat niet alleen kan piepen maar ook nog belgeluiden produceert... De eerste vraag van Anny was dan ook logisch, en beduidde gewoon : "Welk toestel maakt hier nu een verschrikkelijk hard geluid, dat ik nog niet ken." Ze liep dan ook de keuken rond, van toestel naar toestel, en pas bij het passeren van de rookmelder, stelde ze vast dat het van dààr kwam ! Van het plafond, van die rookmelder !

"Toon !" (Dat ben ik dus) (Die ter hulp werd geroepen)

Eerst hield ik mijn hand voor dat ding, in de hoop "Als het geen rook ziet zal het zwijgen", maar noppes, het luide gepiep bleef duren, dus spel er af gevezen, het lag gewoon in mijn hand te piepen dat mijn oren van de weeromstuit ook begonnen te piepen... Ik de batterij er uit gepeuterd. Oef. Het ding zweeg.

Ik deed Anny de dampkap gebruiken, en toen ik dacht dat de "rook" (allee, van een biefstukje dicht te schroeien, dat is toch geen rook ????) weg was, deed ik de batterij weer in het toestel, vees het terug aan het plafond, en sjokte weer naar mijn computer... Piep, piep... néé !!! Oh ja, het spel was weer aan gang !

Ik weer naar de keuken, afvijzen, batterij er uit en het daar gelegd, ik zou het in de namiddag wel eens weer proberen...

Sjoksjok naar mijn computer, al grommelend over die klotedingen...

Plots: PIEP PIEP PIEP... Da kan nie !

Ik verwilderd naar de keuken, maar daar was het lawaai veel minder !!!

't Is toch niet den diene boven mijn computer ????

Nee...

Mijn kanarie vond het piepje zo leuk dat hij het zelf ook maar eens produceerde...

Als je ooit bij ons op bezoek bent, en het alarm gaat, kijk dan eerst naar de kanarie...

djudedju

tot de volgende ?

schone koers !

Ik ben helemaal geen liefhebber van "het véloke"... Bijna in tegendeel, en dat is de schuld van de wielerterroristen, die hier zo agressief ambetant doen, dat ik de renners -haast onbewust - mede heb veroordeeld.
Dus kijk ik in principe haast nooit naar de koers op TV... (Met uitzondering van de Ronde van Vlaanderen die hier heel den tijd in mijn streek rondtoert, en zelfs eindigt in de voorstad van Mater: Oudenaarde.)

Dus zat ik gisterennamiddag rustig te computeren en zat Anny naar de koers te kijken, toen ik plots begon op te letten: talrijke valpartijen, renners die van de fiets gewaaid werden... DAT moest ik zien. (Ik heb blijkbaar een sadistisch kantje als het over wielrijders gaat !)

Als kind groeide ik op in Oostende, stad aan de zee, stad waar we vertrouwd zijn met het fenomeen wind... Toch heb ik in heel mijn jeugd maar één keer gezien dat een man van zijn vélo waaide !  Dat gebeurde vlak voor ons raam ! Wij woonden op de hoek van de straat, en toen de fietser van achter de huizen plots met de wind uit de zijstraat werd geconfronteerd, waaide zijn fiets van onder hem weg. Ik weet niet of dit wetenschappelijk correct is, maar zo zag het er voor ons uit. Zijn wielen werden van onder hem weggedrukt door de wind.

En dus kan ik je verzekeren dat het niet alleen sadisme was die me noopte naar de koers te kijken, het was ook uit een soort wetenschappelijke nieuwsgierigheid... Was ik juist met mijn herinneringen? Is het echt de fiets die van onder de coureur wegwaait?

Wellicht heb je het nu ook gezien. Het beeld klopt alleszins, de renner gaat eerst helemaal scheef hangen, tot plots het evenwicht zoek is, en hij om kiepert. Maar als je de windrichting bekijkt, dan is het de renner die scheef gaat hangen, en dus ook de fiets, en het is niet echt uit te maken of het de renner is die te ver leunt, of de fiets die weg waait. Nu ja, het doet er niet toe, ik zag heerlijke tuimelperten...

Eentje zagen we zelfs een gracht in gaan, en hij stond daar dan als een verzopen kat langs de kant van de weg.

Oh ja, ik had er echt compassie mee, en ik hoopte dat ze zich niet bezeerden, maar ergens, diep van binnen was ik de Romein die keek naar het gevecht van de gladiator tegen de leeuw...  En ik was niet content met mijn eigenzichzelven... Ik ben tegen stierenvachten, ik ben tegen het mishandelen van dieren, hoe kon ik nu in hemelsnaam binnenpretjes hebben bij het zien sukkelen van die renners ?
En toen kwam ik tot de vaststelling dat ik, in mijn wrevel tegen de wielerterroristen, niet meer objectief was tegenover de gebruiker van de fiets in het algemeen. Mijn hekel was boven mijzelf aan het uitgroeien. djudedju.

Maar ja, als je hier woont, in die heerlijke Vlaamse Ardennen, dan wordt je heelder dagen gepest met de aanwezigheid van mensen die denken dat ze in een koers rijden, dat ze heel de baan voor zich alleen hebben, dat ze met één man de wettelijke norm van vijftien al helemaal overschrijden, en in het midden van de rijweg mogen rijden, die niet kunnen of durven remmen, want dan moeten ze hun voeten uit die vermaledijde klikpedalen halen en dat is lastig, moeilijk, en sommigen vallen dan zelfs om omdat het niet lukt... Dus rijden ze maar tegen je auto, en heel de groep bedreigt je dan... Geef toe, je zou voor minder een hekel krijgen aan die wielerfanaten...

Maar het is fout van mij dat ik het toejuich als ik ze zie vallen...
Dus wil ik daar aan werken... Ik wil mijn leven beteren.
Kijk, gaan we een akkoord sluiten? Jullie volgen de wegcode, en ik maak me niet meer kwaad...

Maar ja, ik heb de zin nog niet eens helemaal op papier of ik zie er hier al weer twee passeren op hunne koersvelo, midden in de straat. djudedju.

In mijn gebed van de kleingelovige van een paar dagen terug, had ik ook iets moeten vragen in verband met fietsen en fietsers... Moet men voor de gebruikers van het vermaledijde klikpedaal niet een soort van test opleggen? Moet men hen niet leren dat veiligheid belangrijker is dan in het klikpedaal blijven?

Kijk, ik ga niet meer juichen bij het om ver waaien van fietsers, maar jullie gaan niet meer tegen mijn auto rijden als ik van rechts kom, jullie zullen echt stoppen, je weet wel, met een voet op de grond, uit dat klikpedaal... En niet meer met één hand tegen mijn auto moeten blijven leunen om recht te blijven om me uit te schelden...

Ga ik ver genoeg?

djudedju

tot de volgende ?

waterdag

Ik heb zojuist het weerbericht gehoord, en daaruit kan ik afleiden dat we naar heel wat waterdagen gaan... regen, maartse buien die overgaan in Aprilse grillen... Maar nat blijft het.

Kunnen ze dat hierboven niet beter regelen? Allee, dat het 's nachts regent, en overdag mooi weer is ? Dat is voor een almachtige toch een kleine moeite ? En terwijl je bezig bent, kun je het ook niet wat beter verdelen? Er zijn gebieden waar het stik-stoffig droog is, en hier kunnen we pootje baden op het voetpad. Die mensen van ginder ver zouden u heel dankbaar zijn, en wij hier ook.

En ook qua temperatuur heb ik mijn bedenkingen... Ik heb het niet zo op dat kwakkelweer, geef ons een korte en stevige winter, en daarna een heerlijk voorjaar, een warme zomer en een heerlijke herfst die we kunnen bezingen in liedjes. En oh ja, ik wens dat ook voor die anderen, Heer, die nu zitten te puffen in veels te warm en te droog weer, of zitten te bibberen in hun hutje... En binst ik er op denk, dat van die hutjes, kun je daar ook niets aan doen?

Geef toe, het kan veel beter geregeld worden dan het nu is. Ik weet het wel, wellicht hebben we daar ook zelf een beetje schuld aan, met het verwoesten van de bossen en het kanaliseren van de mooie rivieren, en het bouwen van stuwdammen, en het puffen van rook en fijn stof in de lucht en... en... Maar kun je daar ook niet aan doen? Kun je geen eeuwigdurende gratis energie verschaffen? Oh, dat is er, maar we gebruiken het niet?
Tja...

Maar, Heer, kunnen we een heleboel van die moeilijkheden niet oplossen met een betere verdeling van het mooie weer? Ik eet graag appelsienen, maar in mijn tuin kan ik ze niet kweken. En Abdoellah is gek op spruitjes, maar de invoer is zo duur. Ik wil best wat spruitjeszaad aan Abdoellah geven, maar het groeit niet in zijn stukje woestijn... Waarom doe je daar niets aan Heer ?

En ik kan mijn ogen uitkijken op de kleurenpracht van die exotische vogels, en bloemen en de geur van die zuidervruchten, en... Waarom is onze mus gekleed als een bruine pater? En onze merel als een ouderwetse pastoor? en waarom heb je de leeuwerik uit 't geluchte geplukt ? (Oh, dat hebben we zelf gedaan... nu ja, kon je ons dan niet tegenhouden?)...

Heb je onze orchideeën al eens bekeken ? Onder een vergrootglas zijn ze schitterend, maar kun je ze niet zo maken dat wij die loep niet van doen hebben, Heer ? Kunnen wij uw altaar versieren met bloemen uit de tuin die u ons hebt gegeven...

Heer, vind je het eerlijk dat die Eskimo's in die eeuwige kou moeten leven, en die pygmee in de broeierige hitte van het oerwoud? Kan dat niet wat eerlijker ? En, terwijl je toch bezig bent, Heer, waarom heb je de mensen in verschillende versies gemaakt ? Nu liggen ze daar over te klooien, en vinden ze het ene kleurtje veel beter dan het andere, en is dat een bron van ruzie, moord en doodslag. Kun je ze niet allemaal in een soort maken, Heer ?
En al die profeten die allemaal aanleiding gaven tot een andere religie, die allemaal prediken dat we elkaar moeten beminnen, maar dat we ook elkaar moeten bekeren tot de ware en de enig juiste religie, heer... Wat moeten we daar mee?  Is er wel een juiste religie heer?

Soms denk ik dat jullie daarboven zitten, met een stuk of wat, en elk om beurt hebben jullie een religie laten stichten, en nu zitten jullie te kijken wie het uiteindelijk zal winnen... Zitten jullie daar dan echt te lachen met het sneuvelen van al die vrouwen en kinderen in Syrië ? Ligt de Islam momenteel aan kop? En is de god der Christenen bezig met een nieuwe coup voor te bereiden?

Soms ben ik een beetje wanhopig heer, en weet ik het allemaal niet meer...

Het is waterdag, en wij zuchten, en aan de andere kant van deze aardkloot danst Kwaheri vruchteloos een regendans...
djudedju
aardkloot
klootwereld.

tot de volgende ?

De kamikaze piloot

Op het einde van de tweede wereldoorlog werden Japanse piloten gestimuleerd om, als er geen ander middel was om de vijand te vernietigen, zich met hun toestel in het vijandelijke vaartuig te boren.  Ze kregen de naam Kamikaze of Goddelijke wind, alluderend op de stormwind die tot twee keer toe Japan vrijwaarde van verovering door de Mongoolse strijdkrachten.

Een soort  "heilige" zelfmoord in opdracht van de Goddelijke Keizer...

Gisteren vernamen we dat het Duitse toestel door de hulppiloot opzettelijk de vernieling zou zijn ingestuurd.

Zelfmoord met meenemen van passagiers en bemanning.

Ik heb ooit al geschreven over zelfdoding... Voor mij een haast onbegrijpelijk iets. Iets wat ik nog min of meer kan begrijpen bij iemand die bijvoorbeeld enorme pijnen lijdt en terminaal ziek is (Al heb je nu de mogelijkheid je leven op een "nette" manier wettelijk te beëindigen in zo'n geval).
Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen, dat je wellicht bewust kunt naar zelfdoding toe gaan, maar dat het feit zelf wellicht niet meer op een normaal bewustzijn wordt gepleegd. Ik had een vriend, die zichzelf doodde, door een koord om zijn hals te binden, deze koord aan de balustrade te binden van het terras, en dan op zijn knieën ging zitten tot hij dood was. Gewoon één simpele beweging en hij leefde nog. Je moet eens bij het zwemmen bewust je hoofd onder water houden, op een gegeven moment neemt het lichaam het over om naar boven te wippen om lucht te kunnen happen ! Je moet er niet bij nadenken, het is een natuurlijke reflex ! Met andere woorden, je moet bij zelfdoding je lichaam passeren, er aan voorbij gaan.
Meestal kiest men voor een methode waarbij die mogelijkheid er niet meer is (bv als je de stoel van onder je voeten hebt weg gestampt, dan heb je niets meer om weer recht te staan, de grond is weg.)
Maar er zijn er dus heel wat die de mogelijkheid wel hebben, en dus de reactie van het lichaam bewust onderdrukken. Bewust ? Ik denk dat we niet over een normaal denken, een normaal bewustzijn kunnen praten. Voor mij is er op zo'n moment bij deze mensen een soort foutje in de  hersenen, waardoor de normale reactie onderdrukt wordt, of zelfs niet meer mogelijk is.

Met andere woorden, ik denk dat die mensen op dat moment zichzelf niet zijn. Ik hoop dat het zo is. Want de andere optie, is dat de betrokken piloot bewust een heel pak andere mensen met zich mee neemt, de dood in.
We zien dergelijke dingen wel eens meer, en waar we vermoeden dat er wel een zeker doel in zit. Neem bijvoorbeeld gezinsdrama's waarbij de moeder al haar kinderen mee neemt in de dood. Ik vermoed dat de betrokken moeder dan eigenlijk de dood kiest als enige open vluchtweg, en in diezelfde redenering haar kinderen mee neemt, om hen ook te vrijwaren van wat haar angst, haar dwanggedachte ook inhoudt.

Maar hoe dan ook, wij snappen het niet echt. En net dat niet snappen doet ons vermoeden dat het ergens een soort kortsluiting in de hersenen moet betreffen.
Deze manier om de zaken te bekijken is recent !
Nog niet zo lang geleden, mochten zelfmoordenaars niet in gewijde grond begraven worden, zij waren grote zondaars.
Gelukkig weten we nu al heel wat meer van de werking van het menselijke brein, en weten we dat een deel van de daden van mensen kan worden veroorzaakt door lichamelijke foutjes in de hersenen, of in de hormonenhuishouding of wat nog allemaal meer.

Wij staan sindsdien milder, begripsvoller tegenover zelfdoding.

Maar bij gezinsdrama's en nu bij dit zinloze meenemen van een heel vliegtuig vol mensen en bemanning, hebben wij het veel moeilijker om dit te begrijpen.

Het is ook niet makkelijk om begrip te hebben, en zeker niet als je iemand hebt verloren in deze ramp.
Het lijkt niet meer zo vanzelfsprekend dat het een foutje in de bedrading kan zijn, het lijkt allemaal zo koel, zo beredeneerd.

En als dit meenemen in de dood een fout in de hersenen kan zijn, is goedheid dan ook een afwijking ? En wat is eigenlijk de "normale" mens ?  Want niemand van ons is onverdeeld goed of onverdeeld kwaad. Het lijkt wel of die bedrading van onze hersenen een heel wankel iets is, waar heel wat slechte lassen in zitten, en waar je geluk moet hebben om bij de "normalen" te behoren.
(En als de meerderheid racistische neigingen heeft... Is racisme relatief ... Of toch niet?)
Niet makkelijk.
We hebben het gevoel dat we ons eigen doen en laten in handen hebben, maar als er een afwijkend gedrag is, dan ligt het aan het "niet-zelf-in-handen-hebben"...
djudedju

Ik heb diepe deernis met al die slachtoffers en hun familie en vrienden, maar ergens heb ik nog dieper deernis met de familie van de "dader"... Want zij zullen zijn "schuld" dragen.

Eerlijk is het niet

tot de volgende ?

Spring is in the Air

Dat Engelse zinnetje doet me aan Toon Hermans denken... Ik hoor het hem zeggen, en zie hem meteen een blij luchtsprongetje maken...
De Lente is in de lucht... ik maak ook een sprongetje, een kleintje, want ze zeggen dat het niet de hele dag zal duren, dat er regen op komst is. Maar het voelt goed, die vroege morgenzon... Iedere morgen kijk ik waar de zon nu al opstaat... en ze komt steeds dichter en dichter bij de kerk van St Maria Horebeke te voorschijn. Als het volle zomer is, staat ze zelfs een heel end voorbij die kerk.

En weer vraag ik me af, waar is dat Oosten nu ? We leerden dat de zon 's morgens in het Oosten opstaat, maar dat is een heel variabel begrip...

Het veld voor mijn raam is opengetrokken, zodat de grond weer kan ademhalen, en zelfs in mijn hof, zie je na de grote kuis ook weer aarde, ook opengetrokken en ademend. (Ik herken mijn eigen tuin niet meer !)

Waar Anny iedere keer dat we naar Floralux gingen, mij voorhield dat ik geen planten meer mocht kopen ("We hebben geen plaats om te zetten !!!"), zegt ze nu dat we dringend een paar grote struiken zouden moeten zetten, zodat het onkruid nooit meer kans zou krijgen... (Foto van mijn Anny)

De mezen zijn begonnen met de nestbouw, en tegen alle wijsheid in, willen ze dat doen in mijn brievenbus. (En zeggen dat er een hele resem nestkastjes ter hunne beschikking hangen!)
Spring is in the Air... Je ruikt de aarde, het gras groent de wereld, en madeliefjes priemen hier en daar met hun olijke wit gekroonde hoofdjes er tussen door. De camelia's bloeien nu massaal, en er lijken steeds meer en meer knoppen op barsten te staan, beloften van nog meer heerlijke kleurige bloemen. (Zouden we dat niet zetten in de achtertuin ? vraagt Anny. Ik schud mijn hoofd, er staan er twee, en ze doen het daar niet goed. Er is daar te veel zon !)

Eén struik camelia's is later dan de andere, daar zie je de botten, waar hooguit een smal boordje het komende bloemenkleur verraadt, nog allemaal dik gezwollen staan, dat zal voor komende week zijn... Als het niet plots weer koud wordt.

De lente vol beloften...

Ik heb me (in occasie) een laptop gekocht... Ik ben wel niet vaak op reis, maar als ik op reis ben, dan heb ik daar ook halve dagen dat ik niets kan doen, gewoon door mijn ziekte. Die laptop moet me helpen die halve dagen te overbruggen. Kan ik ook op verplaatsingen bloggen en mijn mails lezen. Ik vond het niet opportuun om een nieuwe en dure laptop te kopen, dus heb ik er eentje gekocht in occasie, bij een vriend op de rommelmarkt. Een HP die ooit meer dan 1000 euro kostte, en met heel veel giga aan harde schijf, 4 giga ram... meer dan voldoende voor wat ik er mee wil doen. Door de vriendschap kreeg ik het een stuk goedkoper, en kreeg ik er nog een nieuwe muis en een mooie originele draagtas bij. Kortom, ik ben uitgerust voor het verlof... Alleen zal ik daar voorlopig met Windows moeten werken, want ik weet niet precies hoe ik Ubuntu of Mint daar moet zetten. Ik dacht ooit gelezen te hebben dat dit niet hetzelfde is als voor een PC... Dus zal ik bij gelegenheid eens te rade gaan bij een specialist. Het machine werkt behoorlijk snel ! Ik ben tevreden.

(Ik ben wel geschrokken hoe zwaar die dingen zijn... Ik dacht dat dit heel licht was, maar noppes ! Dat ding weegt behoorlijk zwaarder dan ik verwachtte !)

In het interview dat ze hier van mij hebben afgenomen, is bijna heel mijn huis gefotogafeerd... Dus kan ik je nu trakteren met een kijkje op mijn wandelstokken...

tot de volgende ?

Ramp

Als er zo'n ramp gebeurt al nu met dat vliegtuig, of toen met die bus in Zwitserland, of met de Herald of Free Entreprise, of ...
dan staan we met zijn allen even stil.
Het sterven van een heel pak mensen in één klap, raakt ons meer dan het sterven van evenveel mensen op diverse plaatsen en op ongelijke tijd.
Toch gaat het hem over evenveel doden, gaat het hem over evenveel gezinnen die getroffen worden door verdriet en verlies.
Er is dus eigenlijk geen logisch verschil, buiten het "veel in één klap".

Je hebt nog van die bizarre vaststellingen... Als een jonge mens in het weekend met zijn wagen te pletter vliegt tegen een boom, dan zie je daar 's anderendaags kijkers, er worden bloemen gelegd, en veelal zie je nadien een kruisje staan ter nagedachtenis aan dat jonge leven dat zo plots is weggevallen.

Als een jonge mens in het hospitaal sterft, na een korte ziekte, of door een beroerte, dan zie je geen kijkers, legt men geen bloemen aan de deur van het hospitaal, en zet men er geen kruisje als blijvend aandenken.
Toch gaat het hem over eenzelfde verdriet.

Ik heb er geen echte verklaring voor, buiten het feit dat we getroffen worden de omvang van de klap. Maar in feite zijn wij niet de getroffenen, de echte getroffenen zijn de familie's, de gezinnen die iemand verliezen. En voor hen is de ramp in se niet groter of kleiner dan mocht alleen hun kind, hun man of hun vrouw gestorven zijn. Het plotse van het sterven doet ook wel iets, je kunt je niet geestelijk voorbereiden op het verlies, maar anderzijds, als je weken, maanden moet toezien op iemand die afziet en waarvan je weet dat hij/zij er toch gaat van sterven, dan zou ik de plotse dood verkiezen, waarbij de overledene hopelijk niet of zo kort mogelijk heeft afgezien.

Ik zou dan ook bijna willen stellen dat wat ons dan raakt niet echt verdriet is, dan wel een vorm van empathie, van mede-leven, in leven in. Je zou het haast kunnen vergelijken met mee-lachen, met mee gapen... Er is een soort band tussen mensen onderling, die bepaalde gevoelens, bepaalde reacties doet mee beleven, mee doen met de anderen. Als je om je heen kijkt, zul je wellicht ook mensen hebben, die met de spreker mee hun lippen bewegen, of zelfs de neiging vertonen de gebaren mee te doen.
We hebben dus veel meer banden met de anderen dan we ons zo, op het eerste gezicht, kunnen indenken, en ik vermoed dat dit medeleven er één van is.

Vrouwen tonen dit medeleven meer dan mannen, maar dit is blijkbaar ook een beetje cultureel gebonden, want bij andere volkeren stel je vast dat ook mannen makkelijk hun gevoelens tonen. Begrafenisrituelen lijken me ook een vorm van dit mee-beleven.
Wij willen ons mede voelen kenbaar maken, en nemen deel aan de uitvaartceremonie.
Sommigen vinden dit zo onlosmakelijk met het mens-zijn, dat er groepen bestaan van mensen die bij iedere begrafenis van een eenzame aanwezig zijn, gewoon omdat ze vinden dat het zo hoort, dat een mens niet mag begraven worden zonder dat er iemand is die treurt, die aanwezig is.

Toch is de dood een onlosmakelijk deel van het leven.
De dood hoort bij het leven.

Verdriet is geen menselijke eigenschap. We zien dat dieren ook treuren. Weliswaar is dat meer aanwezig bij de ene soort dan bij de andere, maar het zou ook kunnen zijn dat zij hun verdriet uiten op een manier die wij niet kunnen begrijpen, die vreemd is voor ons.

Maar blijkbaar is verdriet en empathie universeel, op een of andere manier. Als je het heel nuchter bekijkt, dan is het een beetje bizar dat er verdriet is bij iets wat een onderdeel is van het leven zelf. (ook al is dat onderdeel het einde van dat leven).

Maar hoe dan ook, we zijn er niet vrij van. En dus voelen ook wij, u, ik, ons geraakt door dit plotse en dit massale afsterven. En toch zit er nog meer vreemds aan vast... Heb jij bij jezelf diezelfde empathie gevoeld bij het zien van die boot met vluchtelingen die zonk voor Empedusa  ? Voel je hetzelfde verdriet bij het zien van de oorlogsslachtoffers in Syrië ?
Of zijn we zelfs racisten in het verdriet ?

djudedju

tot de volgende ?

En ik weet nu nog niet...

Gisteren zijn hier een fotografe en een reporter geweest, om mij te ondervragen, voor een artikel, het eerste in een nieuwe reeks, voor Maxima of Houvast... De reporter wist het ook niet juist. Nu ja, één van de tijdschriften van Ziekenzorg dus.

We hebben uren zitten babbelen, en de fotografe heeft zo'n kleine tachtig fotootjes genomen (weet ik, want ze heeft ze allemaal doorgemaild...) heel mijn verzameling wandelstokken, mijn Afrikaanse beelden, mijn Ganesha's, mijn Chinoiserie... allemaal op foto. En natuurlijk ook foto's van Anny en vooral van het slachtoffer van het vraaggesprek, ikke dus.

Maar het was leuk om eens mee te maken. De man wist hoe hij vragen moest stellen, en ik ben een babbelaar, dus was het leuk, en zal het moeilijkste voor de man geweest zijn, om van al die uren gebabbel een artikeltje te maken dat binnen de toegemeten ruimte zou passen. (Hij deed het voortreffelijk, ik heb het al mogen lezen ! En ik snap niet hoe hij zo veel kan zeggen op zo weinig papier...)

Maar zo is er weer een namiddag verdwenen op een manier die ik nog niet eerder had meegemaakt. Je ziet, je bent nooit te oud om te leren !!!

Bij de foto's zitten er die best heel mooie portretten zijn, maar mijn favoriet is:

Maar ik kon er net zo goed nog tien andere nemen, want ik ben nog nooit zo dikwijls en zo goed op papier geplakt als nu...

Vandaag zijn de mensen van Grijkoort er ook weer, om mijn tuin in orde te zetten. Ik had ze gevraagd om eens vroeg te komen, om eens zoveel mogelijk het onkruid werkelijk weg te krijgen... Ze zijn nu met 5 man aan het wieden... Hopelijk zijn er niet te veel planten mee gewied, want geef toe, dat gebeurt wel eens (Zeker met zo'n tuinier als ik ben...)

Grijkoort is een organisatie die mensen tewerkstelt die anders moeilijk aan de bak kunnen, je kunt het een beetje vergelijken met een beschuttende werkplaats. Ze doen hun werk heel goed, en zijn heel ijverig. Deze keer is het niet de ploeg met voornamelijk vreemden en Franstaligen uit Ronse, nu zijn het mensen uit de regio Geraardsbergen. 

En morgen komt de poetsvrouw, en zal heel mijn huis en tuin weer spic en span zijn !

Je ziet, zelfs met twee rugpatiënten kun je het leven mooi maken !

Vandaag een kort blogje, ik ga een beetje binnen en buiten moeten, om bevelen te geven... Dat doet geen pijn aan mijn rug ! dju toch !

tot de volgende ?

neutraliteit van de zender...

Heel toevallig heb ik op Eén en op VTM een stukje van het nieuws gehoord over het tumult door de "voetbalfans"...
Op Eén was het duidelijk: de supporters van Brugge waren de daders, op VTM was het ook duidelijk: er werden 20 Anderlechtsupporters aangehouden en twee van Brugge...

Ik denk dat ze wellicht alle twee even lief voor elkaar waren, maar het sturen door de media lijkt in dit kleine voorbeeldje heel duidelijk.

Als een mens echt wat wil weten, dan zou je in feite moeten een stuk of tien zenders volgen bij hun nieuwsberichten, en dan zou het op zijn minst duidelijk worden dat je er wellicht nog niets van weet, of alleen heel fel gekleurde berichten hoorde.

Ik ben geen "sportliefhebber", gewoon omdat ik kots van die astronomische wedden dat die mannen krijgen, terwijl iemand die echt nuttig is voor de maatschappij, met moeite de eindjes aan elkaar kan knopen. Gewoon omdat ik het zo idioot vind dat Jan met de pet erg tegen al die allochtonen is, maar als het er ene is die tegen een bal kan stampen, dan wordt hij ingehaald als ware het Ons Heer zelve...

Gisteren kon ik me ook weer eens opjagen over al die wielerterroristen die ze hadden losgelaten op onze wegen. Aan "Den Osse" heb ik tien minuten stil mogen staan omdat zo'n sukkel met een witte pannenkoek op een stokje het nodig vond om de terroristen voorrang te geven, ook al kwamen ze soms maar met mondjesmaat.

Sommigen van die seingevers voelen zich die dag God zelf... Ergens is het aandoenlijk, want van velen zie je zo dat het eigenlijk mensen zijn, die in het echte leven heel weinig kans krijgen om ook eens iemand iets te zeggen, laat staan te commanderen. Ik zag een seingever die duidelijk heel blij was met zijn job. Hij stond er, schots en scheef, maar hij stond er, en zwaaide driftig met zijn pannenkoek naar de auto's, van zodra hij ze nog maar bespeurde ... Een sukkelaar op zijn gloriedag. En je staat daar dan met je auto, je mag niet door, ook al zie je dat je makkelijk tussen de twee renners door zou kunnen oversteken... Maar de seingever oordeelt ons wellicht naar zijn eigen snelheid, en acht het niet veilig.

Ik jaag me op tegen al die wielerfanaten, maar niet tegen de seingever... Die man beleeft zijn hoogdag.

Ergens zou de wielerfanaat mij even sympathiek moeten zijn als de jogger... Een man die voor zijn gezondheid en omdat hij het graag doet, eens wat aan beweging doet. Maar wielerterroristen, die rijden niet alleen langs de weg, maar doen dat met groepen en groepjes, en meten zich dan allerlei rechten toe, die ze eigenlijk niet hebben. Gisteren bleef ik achter een fietser aan rijden. Ik kon hem niet voorbij... Op zijn eentje had hij de volle weg nodig... djudedju. Ne groep van enen  !

Ik zag gisteren ook een gezin, moeder, vader en twee kinderen, waarvan eentje op zijn eerste fietsje, zo eentje met van die dikke bandjes... Vader achteraan, en eigenlijk iets te veel naar het midden van de baan toe, maar dat was zuiver om zijn kleine te beschermen tegen het verkeer... Kijk, daar blijf ik met veel liefde en begrip achter rijden tot ik veilig voorbij kan, want daar gaat het niet om macho-gedrag, maar om vaderlijke reflexen... Het effect lijkt hetzelfde, maar dat ene verdragen we met de glimlach om de mond, de ander verwensen we...

Nee, we zijn ook niet echt logisch.
En me kwaad maken op "supporters" is eigenlijk een beetje hetzelfde als wat die supporter zelf doet.

Als ik toevallig toch eens een stukje zie van een sportevenement, neem de Ronde Van Vlaanderen, omdat die hier passeert, dan ben ik wellicht de slechtste supporter van de hele wereld. Ik heb geen favoriet. Ik roep zelfs niet voor de Belgen... Ik bekijk de prestaties, en als er zo enkelen bijna heel de koers voor wisten te blijven, dan zit ik vanuit mijn zetel te duwen opdat ze voor zouden blijven, zeker voor al die "vedetten" die alleen kunnen winnen bij gratie van een hele kudde knechten.

De sport van heden doet me te veel denken aan favoritisme en slaafse knechten.
Nee, geef mij dan maar die jogger, die in zijn eentje kilometers afhaspelt, alleen in zijn eigen wereld.
Maar ja, ik ben nu eenmaal niet voor sport...of voor wat ze sport noemen.

Ik zit met verbijstering op Facebook te lezen hoe "supporters" van Anderlecht alles wat die spelers van Brugge doen gewoonweg slecht vinden, hoe hun verlies niet rechtvaardig is, dat de scheidsrechter weer eens voor de anderen was... (Je mag van mij rustig Anderlecht en Brugge in deze tekst van plaats wisselen, het verandert niets !) Supporteren lijkt dus niet alleen voor één ploeg te zijn, maar ook tegen de anderen te zijn ??? Gek !

Maar ja, ik ken dan ook niets van voetbal
gelukkig maar.
djudejdu

tot de volgende ?

Juffrouw Oma

Ik heb een schone schoondochter die kleuterjuf is. Eigenlijk peuterjuf, want ze staat bij de hele kleine ukjes, je weet wel, van 2.5 jaar oud...

Ik heb er ooit "les" gegeven, Els had me gevraagd om eens "kunstenaar" te zijn voor die kleine mensjes. Dus trok ik met mijn pyrografietoestel en een heleboel werken en een aantal kleine latjes waar ik dan voor iedere peuter de naam zou op branden.
Ik mocht er honderd uit vertellen, en na de speeltijd kwamen het tweede én het derde kleuterklasje ook eens luisteren naar  "de kunstenaar" van dienst....

Er waren me die dag een paar dingen opgevallen:
- Kinderen zijn enorm lawaaierig
- kinderen zijn niet waterdicht
- er zijn heel lieve kindjes... maar ook minder lieve

- En de juf moet ogen hebben op plaatsen waar normale mensen geen ogen hebben.

Heel wat van die kleine ukjes zijn nog niet waterdicht (en soms ook niet ...dicht !!!), zodat de juf regelmatig een van die peuters mag optillen, op een speciale tafel leggen, broekje af, doek af, nieuwe doek aan, broekje weer aan... Oh ja, in sommige gevallen lukt dit alleen als je eerst de schoentjes of laarsjes afdoet...

Met andere woorden, juf zijn is een behoorlijke zware taak, zowel op het gebied van stressbestendigheid, als op het gebied van fysiek.
Nu zegt de regering dat de juf 7 jaar langer zal mogen werken...

Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten ! Ik zag nu al dat Els niet steeds vrolijk van kniestand naar rechtop dartelde... Soms ging het wat moeizaam, en ik had de indruk dat hier en daar al wat kraakte.  Maar eerlijk, ik denk dat niet het lichamelijke het grootste euvel zal zijn op verdere leeftijd, maar het feit dat een mens maar een bepaalde dosis van engelengeduld ter beschikking heeft.
En engelengeduld is voor sommige peuters echt nu al niet genoeg.

Ik ga niet opnieuw de discussie voeren over de opvoeding in onze tijd (rechtop zitten, armpjes over kruis, wijsvingertje voor de gesloten lipjes), maar ik heb gezien dat er aan die leeftijd echt al kinderen zijn waar geen huis is mee te houden. ( Ik ben het eens met paus Frans, die ook zegt dat een opvoedkundige tik moet kunnen ! - maar het mag niet !)

Kinderen die heel doelbewust hun klasgenootjes slaan, of krabben, of tegen hun kleine evenmensjes gaan staan stampen. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar er zijn zo'n kinderen. Ik heb er gezien. En ze even uit de kring halen en afzonderlijk doen gaan staan of zitten zien ze echt niet als straf, en de boze ogen en boze stem van de juf helpt ook niet altijd. (En de ouders die dit gedrag dan vergoelijken !!! djudedju)

Ik wil die ministers eens een week alleen laten juf zijn in zo'n klas... Eens kijken wat ze dan zeggen ! Maar dat doen ze niet !
Politici zijn mensen die alles beter weten, veel beter dan de betrokkenen zelf !
En wellicht zijn zij van die ouders die niet willen dat de juf hun kleine Jantje boos aankijkt, of zegt dat Jantje de andere kindjes slaat... Stoute juf ! Wat zegt ze nu van lieve Jan ?
(Och ja, veel kans in de huidige politiek dat die nette Jan straks ook ministertje wordt... djudejdu )

Weet je wat er straks komt ? Of veel juffen die chronisch ziek worden, of juffen die in de klas zijn, maar zich van die peuters geen zier meer aantrekken... Want ze kunnen het niet meer aan.
Dat is dan wel goed voor de pensioenkas.
Of het goed is voor de kinderen?
Wie trekt zich daar iets van aan ???

djudedju

tot de volgende ?

djudedju

Gisteren was het dus lentefeest van Ziekenzorg Mater-Welden.
Ik was redelijk hersteld van mijn griep, en kon dus gaan boterhammen smeren, en dan nog hier en daar wat helpen en rondlopen om de mensen te verwelkomen.
Ik had pijn.
Dat is normaal, ik doe er een heleboel bewegingen die moeilijk en lastig zijn, en je wil je sterker houden dan je bent, en je hebt geen enkel middel om eens ergens een tijdje te rusten en te herstellen.
Maar ja, dat wist ik ook al van tevoren...

Thuis gekomen, rap mijn pillen genomen en er nog een pijnstiller bovenop... Ook Anny moest een pijnstiller bij nemen. De pijn gaat er niet mee weg, maar wordt iets minder scherp. En natuurlijk voor mij als negatief neveneffect: geen oog toedoen vannacht. (Ik heb dat van ons moeder, bij haar werkten slaappillen ook omgekeerd, en het verdovende, wat ook slaapverwekkend heet werkt bij ons als een opwekkend middel...)

Vanmorgen zit ik al heel de morgen te hoesten... Wellicht ook wat te veel gebabbeld en mijn stembanden wat geforceerd. Normaliter zouden we straks kunnen kijken naar de zonsverduistering, maar je ziet de overkant van de straat haast niet: mist ! Trouwens, eigenlijk is er niet zo veel te zien aan een zonsverduistering... Ik ken maar één zonsverduistering die me echt heeft geraakt, als kind... Toen Kuifje, Kapitein Haddock en Professor Zonnebloem daar bij de Inca's stonden vastgebonden, en men hun brandstapel zou aanmaken met behulp van de zonnestralen... Ik heb de boeken van Kuifje verslonden (net als zowat alle boeken die ik in handen kon krijgen !)...

Gisteren las ik een artikel dat er nu protesten zijn tegen het boek "Kuifje in Amerika" omwille van de stereotype en negatieve kijk op de Indianen... (Zo waren er ook enige tijd geleden protesten tegen Kuifje in Amerika...)

In beide gevallen moet je de aanklagers gelijk geven, de boeken zijn racistisch... Maar dat zijn ze NU, en waren ze vroeger eigenlijk niet. De tijdsgeest was toen helemaal anders. Ieder blanke Europeaan was dan gewoon overtuigd van zijn superioriteit tegenover andere volkeren. Wij waren de beschavers, wij waren gewoon ...superieur...
Natuurlijk was dat een verkeerd beeld, maar wij kregen dat als het ware met de paplepel binnen, en wij waren overtuigd dat dit de waarheid was.
Je kunt het de mens van toen dan ook niet echt kwalijk nemen. Wij waren dat zo ingestampt. En wij hadden geen enkele reden om daar aan te twijfelen, en er waren gewoon geen andere stemmen.

Dit praat het natuurlijk niet goed, maar als je niet weet dat het verkeerd is, dan kun je ook niet echt een fout doen. Je doet pas een fout, als je daar ook van bewust bent. In 1958 was er op de wereldtentoonstelling in Brussel nog een Afrikaans dorp, waar wij ons gingen vergapen aan die zwarte mensen.

Moet je dan alle boeken, schilderijen, beeldhouwwerken uit die tijd, waar je de kolonisatie hoort of ziet verheerlijken, waar de blanke superioriteit in de verf gezet wordt, gaan vernietigen, gaan veroordelen? Ik meen van niet, maar men moet er wel op een of andere manier de mensen op wijzen dat dit een verkeerd beeld was die wij toen hadden van de wereld.
Men kan het zelfs aangrijpen om de evolutie in het denken duidelijk te maken, en zo het denken van nu te funderen.

Maar toch...
Toch zien wij dat heel wat van onze blanke mensen nog steeds ergens, die in zich, menen dat zij superieur zijn aan de anderen. Wat wij racisme me noemen is voor een groot stuk nog een restverschijnsel van toen. Wij hielden ze als slaven, wij hebben hen en hun land uitgebuit, en wij voelen onszelf nog steeds iets beter... (pas in 1976 erkende de Australische regering dat een Aboriginal recht kon hebben op grond. Voorheen werd Australië beschouwd als "terra nullus" land van niemand... of land dat door iedereen kon geclaimd worden (uitgezonderd door de Aboriginal...)
Om maar te zeggen dat ons verleden echt niet ver ligt...

Hoog tijd dat wij ons hoofd buigen, en heel schuldbewust onzelf op de borst kloppen: Mea Culpa... Door mijn schuld, door mijn grote schuld...
Ook al is die schuld voor de meesten van ons eigenlijk een erfenis.

djudedju

tot de volgende ?

software on these computer is updated...

Ik werk nu al heel wat jaartjes met Ubuntu, tot mijn tevredenheid.
Heel regelmatig krijgen we een icoontje op ons scherm te zien, om te melden dat er updates ter beschikking staan. Ik klik dat altijd meteen aan, en laat het dan op de achtergrond zijn ding doen. Meestal is dat alles, nu en dan meldt men me dat ik mijn computer eens moet heropstarten, en of ik dat meteen wil doen, of later?

En dan is mijn bakske weer up to date.
en is alles weer in orde, en regelmatig zit er nog een nieuw item bij ook. Meestal ontdek ik die pas later, want ik ben niet de techneut die meteen alles wil proberen en testen, ik gebruik alleen de dingen die ik op dat moment nodig heb.

Ik luister soms vol bewondering naar mensen die cursussen gaan volgen om te leren werken met bepaalde programma's... Zou ik ook niet eens??? Bah nee, ik heb die dingen nooit nodig, en als je er een jaar niet meer naar hebt omgekeken, dan kun je weer gaan zoeken en tasten hoe alles weer moest gedaan worden... Ik vertik het. Ik kan de dingen die me interesseren, en als ik eens - héél uitzonderlijk - een of ander speciaal programma wil gebruiken (op Linux zijn die haast allemaal gratis en binnen bereik van je toetsenbord), dan vraag ik aan onze Bart of aan mijn kleinzoon hoe ik dat moet doen. En meestal moet ik het dan nog niet doen, want ze vinden het veel makkelijker het vlugvlug eens zelf te doen, liever dan het uit te leggen aan die hardleerse opa.

Ik zit hele dagen op die computer, zegt Anny... Ik speel er met de kaarten, ik blog, ik lees en stuur mailtjes verder door, en vooral... ik zwerf rond op dat wereldwijde internet... Kortom, ik doe het allemaal om te ontspannen, bezig te zijn, de pijn naar de achtergrond te duwen. Als ik niet computer, dan ben ik veelal creatief bezig. Dingen aan het uitproberen om in Crea te doen, of soms dingen die ik gewoon graag doe, of die ik mooi vind.

Die dagen zit ik dan heel wat minder op de computer. Maar ik zit veel liever op de computer dan naar de TV te kijken, en te horen bij de kudde die na een avond TV zegt: '''t Was weer niets hé, vanavond !" (Waarom kijken ze dan in hemelsnaam ? - Doe Maar zong het al: er staat een knop op je TV)

Nee, ik verfoei die lichtbak meer dan ik hem bekijk.
's Middags kijk ik gewoonlijk een halfuurtje of zo naar een natuurfilmpje, en dan verdwijn ik - computerwaarts--- en ik luister met een half oor naar het nieuws, waar Anny zegt naar te kijken. Soms hoor ik haar gesnurk boven de bomaanslagen in Verwegistan !

Ik lees veel liever het nieuws via Twitter, en verschillende mails die je krijgen kunt van de diverse dagbladen. Ik wist al lang van die aanslag in Tunis toen Anny het nog moest horen op haar TV.
Ik stel ook vast dat er steeds minder items zijn waar ik me druk in maak. Zelfs heel erge berichten met veel doden en gewonden en/of vermisten, raken me niet echt meer. Ik noteer het feit, en leg het in het schuifje van mijn geheugen, waar ik het kan terugvinden als het eens van pas komt.

Soms maak ik me een beetje ongerust over mezelf, over die "onverschilligheid".... Zo was ik niet. En dan denk ik: dat zal allemaal wel te maken hebben met ouder worden, met ziek zijn en met het verliezen van een kind. De drie dingen die heel mijn leven op zijn kop hebben gezet. En die me helemaal veranderd hebben.
Ik maak me veel minder druk, ik heb nog heel weinig dingen die me echt raken, en ik dring me steeds minder naar voor, laat me maar achteraan, onzichtbaar zijn. Raak ik toch eens, door een of ander, op dat voorplan, dan doet dat me vooraf en op het moment zelf deugd, maar het blijft niet meer hangen. Ik heb dat niet meer nodig. Laat het water maar stil voorbij kabbelen, roer er niet in.

Kortom, ik ben een gerust mens.
Kijk, de lente komt er aan: ik zal weer kunnen gaan vissen, stil aan het water zitten, turen naar de dobber. Soms haast hopend dat ze niet bijten, dat ik er gewoon kan zitten te niksen, alleen met mijn eigen zichzelven...

En dan ga ik een wetenschappelijk boek pakken en een of ander iets gaan proberen te begrijpen, me te verwonderen... Heerlijke wereld, die wereld van mij... Maar mag ik je vragen, hou jouw stukje ook eens proper, want het wordt zo vuil, en er is geen poetsvrouw voor een zieke wereld !

tot de volgende ?

'k zag twee beren...

Morgen is het lentefeest van Ziekenzorg Mater-Welden... en ik mag weer boterhammen gaan smeren voor zo'n 80 man...

Het ziet er naar uit dat het wel zal gaan, mijn hoesten is bijna gedaan. Nu en dan nog eens een bui, maar niet meer van die lange zware hoestbuien, waarvan je dan amechtig naar adem ligt te snakken. Ik heb wel wat schrik van het naar buiten gaan, want ik weet dat temperatuurwisselingen wel eens oorzaak zijn van hoestbuien.
Maar enfin, het ziet er goed uit.

Ik weet niet of je ooit al meer dan een uur hebt zitten boterhammen smeren, maar je kunt op den duur geen boterhammen meer zien. Gelukkig heb ik nog van die ouderwetse messen liggen, tafelmessen van in het jaar stilletjes, toen roestvrij nog niet uitgevonden was. Met deze messen kun je veel beter en vlugger smeren dan met een mes in inox. Ik koester die ouderwetse messen als waren het stukjes goud, want je vindt ze haast niet meer. Zelfs op de rommelmarkt zijn ze heel zeldzaam. Mocht je er toevallig ergens aan geraken, geloof me, werp ze niet weg, ze zijn de beste messen om te smeren ! (Trouwens, vraag het maar aan de mensen die instaan voor het schillen van de aardappelen, wie ooit schilde met een aardappelmesje dat niet roestvrij is, weet dat dit beter is dan die roestvrije exemplaren, ook al zijn ze van hetzelfde merk!)

Ik had niet gedacht dat ik op tijd "gerepareerd" zou geweest zijn, om te gaan helpen.

Vanmorgen heb ik mijn turnoefeningen voor de eerste keer weer volledig kunnen doen, dat zegt ook al veel. Mijn twee kleindochters zijn nu dagelijks aan het oefenen om ook met hun handen plat op de grond te kunnen (met gestrekte benen), want het kan toch niet dat dien ouden opa dat kan, en zij niet... Ik amuseer me kostelijk met deze "overwinning"... (bij de specialist kreeg ik ook een verbaasde reactie toen hij me vroeg om zo diep mogelijk te buigen, en ik zonder verpinken met platte handen op de grond kwam... Ik had de indruk dat ik hem toen overtuigde van mijn verklaring dat ik iedere dag turnoefeningen doe !)

Toen ik aan het turnen was, zag ik de bus (eigenlijk het dak van de bus, want de straat zie ik niet vanwaar ik normaliter sta te turnen) plots afremmen. Ik ging naar voor, om te kijken waarom die bus zo plots remde, en zag, toen ze verder reed, de kat van ons Veerle liggen... Alle negen zijn levens waren blijkbaar op... Ik heb haar gebeld, en ze is het beest komen weghalen, zodat het niet helemaal platgereden wordt en blijft liggen...

Het was een mooie dikke kat, heel wollig in mooi grijsblauw en wit... Jammer.

Katten kun je haast niet in huis houden... En als ze buiten lopen, dan zijn er vele die het leven laten door het verkeer. Ik heb ooit ook een kat overreden... Ik zag het beest nog op het laatste knipje de baan op rennen, vlak voor mijn wielen, maar kon niet remmen daar een auto nogal kort achter me reed, en kon niet uitwijken door een tegenligger. Ik hoorde de kat "kraken" onder mijn wielen. Ik ben er een paar uur niet goed van geweest. Ik moet maar mijn ogen sluiten om het arme beest weer te horen. Met andere woorden, ik rem als ik kan, voor ieder dier. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om zo maar een dier aan te rijden.
Ik hou van het leven in het algemeen. En dan doe je geen mens, geen dier kwaad. (Met uitzondering van muggen... ik ben nog niet zo verdraagzaam als de Jaïnisten)...

Tot de volgende ?

Beter

Vanmorgen heb ik maar een tiental minuten zwaar zitten hoesten, nadien telde als het ware niet meer mee, dat was niet meer dat verscheurende hoesten, dat was hoesten zoals andere mensen ook hoesten.  Dat klinkt wat overdreven, misschien is het dat ook, maar wellicht komt dat gedeeltelijk door het feit dat je je eigen gehoest niet alleen uitwendig hoort, maar ook inwendig. En wellicht spelen je longen dan een beetje als klankkast. Het is me gelijk, maar ik heb aan mijn vele ziek zijn als kind en dertig jaar als roker een hoest van je welste overgehouden... Alleen als ik een bronchitis heb.
Soms heb ik dan het gevoel of er iets gaat knappen in mijn hoofd. Ik vermoed dat dit een tijdelijke bloeddrukstijging is, die helemaal niet gezond is, maar die tot op heden steeds goed afliep.

Ik ben een paar kilo kwijt, maar dat zal wellicht (helaas) niet lang zo blijven. De ervaring leert me dat ik steeds weer dat dat zelfde overgewicht terug kom, wat ik ook doe. De enige periode waarin ik dat er af kreeg en er ook af kon houden, was toen ik per week zo'n 60 à 70 km per week ging joggen. (Soms zo'n 36 km in één ruk). Toen werd ik ziek, kon nog amper stappen, verrekte van de pijn, en verdikte terug terwijl je op me keek. Niet te doen.

Hier in huis wordt niets gedronken van alcohol, eten we haast geen suiker, eten we niet veel, en daarvan is een behoorlijk deel groenten. We eten niet te veel calorieën, maar blijkbaar verbruiken we er dan ook heel weinig. Nu ja, ik lig er niet van wakker. Oh ja, ik heb de laatste twee nachten redelijk goed geslapen. (Na een week haast niet slapen, eerst uit bekommernis met Anny die ziek was, en nadien door mijn eigen kwaal...)

Maar het ziet er naar uit, dat onkruid weer eens niet vergaat, en dat we er door komen. Ik ben nog niet zo goed dat ik tussen de mensen kan gaan zitten, maar het betert.

Gisteren met veel moeite de twee pompen van het aquarium gekuist... We hadden geen andere keus. De vissen zwommen boven, door te weinig beweging in het water daalt het zuurstofgehalte, en dat is niet gezond voor mijn vissen... Voor de eerste keer dacht ik - onder het kuisen - dat er wellicht een dag zou komen dat we dat werk niet meer zouden aankunnen, en dat we het aquarium zouden moeten afbouwen... We verouderen alle twee, zitten alle twee met een heel slechte rug, en wellicht komt de dag dat we dat werk niet meer aankunnen. Och, ik weet wel, als ik Bart zou vragen om eens te komen helpen, dan zou hij dat meteen doen, maar een aquarium onderhoudt je niet met één keer er aan te werken, daar moet je heel regelmatig mee bezig zijn, en van Duren hebben ze een stad gemaakt.

Nu ja, zolang het gaat, gaat het... We kunnen het meubelstuk niet weg doen, het is een kast die zo groot en zwaar is, dat Koen het ter plaatse heeft gemaakt en samen gesteld... Het is volledig uit massieve eik gemaakt en weegt aan hout alleen zo'n 800 kilogram. In het aquarium zit 800 liter water, de lege bak weegt 160 kg, en dan ligt er ook nog een dikke laag zand in, en heel wat rotsstenen... Nee, dat verhuis je niet. Of het blijft staan, of je breekt het in stukken om het te verwijderen. Maar voor ons is dat meer dan een kast, het is ook een souvenir aan onze Koen... Dat breek je niet zo maar af.

Maar hoe dan ook, sinds Anny sukkelt met haar rug, worden we plots geconfronteerd met het doembeeld van oud zijn. We hebben een poetsvrouw moeten nemen,  we beginnen te denken aan zaken die wel moeilijk beginnen te worden. We gaan wellicht steeds meer samen moeten doen, mekaar helpen, en dingen afbouwen die we vroeger heel normaal vonden.

Maar we zijn er nog, we zijn nog samen, en zijn al bij al gelukkig... We leven en we passen ons aan aan het leven. Waarom zouden we dan ongelukkig zijn ?
Sommigen denken dat pijn en onmacht een domper zijn op het geluk, maar dat is het niet. Het heeft ons alleen geleerd om veel nederiger te worden en veel eerder content te zijn. Want dat is geluk ! Tevreden zijn met wat je hebt en wat je nog kunt.
Het was Kung Fu Tse die het al zei: Wie spijt heeft, blijft hangen aan het verleden, wie schrik heeft leeft in de toekomst. Als je leeft in het heden dan heb je een gerust gemoed.
Leef dus in het heden, bekommer je niet om wat voorbij is, maak je geen zorgen voor morgen, leef nu !

tot de volgende ?

al iets beter

De griep is al iets minder. Ik heb vandaag het eerste uur niet voortdurend zitten hoesten (en zweten van het danige hoesten)...
Voel me nog steeds mottig en loop op flanellen benen.
Hoe dan ook, ik moet deze namiddag aan het aquarium werken. Het zal lastig zijn.
Hopelijk moet ik niet te veel hoesten.

tot de volgende ?

Griep

Geen blog, zie mijn scherm niet meer ... Hoesten, zweten, koorts...

snufsnuf

Voilà, nu dat zowat iedereen de winter met zijn kwaaltjes heeft uitgezwaaid, zit ik met een valling. hoesten, snotteren en tranende ogen.

Ik voel me mottig.

Nu ja, ik weet het wel, een valling, dat is niet erg, dat zeg ik ook altijd tegen de anderen, maar als je het zelf hebt, dan is het best vervelend en ambetant en heeft het alle ondeugden.

Als je een typefout ziet, dan mag je me dat niet kwalijk nemen, ik heb hem niet gezien, met die lopende ogen...

Veel mensen hebben gewoon een snotvalling, ik heb dat nooit ! Als ik een valling heb, dan is dat meteen héél het arsenaal: niet alleen snotteren, maar ook hoesten, hees zijn, en zich mottig voelen. Wellicht heb ik dat te danken aan mijn medisch verleden, voor mijn 2 jaar lag ik al drie keer op sterven door dubbele longontstekingen... En dan ben ik bovendien zo slim geweest om een kwarteeuw te roken als een schoorsteen... Allemaal zaken die je ademhalingssysteem goed doen... djudedju.

Maar allee, 't zal ook wel passeren met voorbijgaan. Als het te erg wordt, dan ga ik even bij de dokter om wat hulp... Meestal is dat wel nodig, maar ik hoop altijd dat het deze keer wel zo zal lukken, zonder pillen en compagnie. Ik slik nu wat homeopathie, vliersiroop en vreet munten om de hoest stil te houden.

En kijk, na 47 keer mijn neus te hebben gesnoten, hou ik het nu al tien minuten uit zonder zakdoek. Zie je wel dat het helpt, troost ik mezelf dan.
Terwijl ik al weer de zakdoek uit mijn broekzak opdiep. Ja, nog een echte zakdoek, geen van die papieren dingen waar je dwarsdoor snottert... Een echte zakdoek, die dan in de kookwas gaat voor een nieuw gebruik. Zakdoeken gaan best lang mee ! Ondanks merkte Anny op dat er nog eentje tussen zat met haar naam op geborduurd... "Hé" zei ze, " Dat is er nog een van toen ik in Zwitserland werkte bij Intersoc..." We zijn in 1967 gehuwd, dus moet die zakdoek nog van voor ons huwelijk dateren... Wij zijn nog niet helemaal aan ons gouden jublileum, die zakdoek wellicht al wel ! Moeten we dan niet het orkest laten spenen van "Lang zal hij leven..."? "Nee," zei Anny, "nu heeft hij toch het beste gehad, 'k zal hem maar bij het afval gooien..."

Ik heb het gevoel dat ik ook het beste heb gehad...
zou ze me nu ook ???
tommetoch...

Ziet ons hier nu eens zitten.
Anny eindelijk min of meer hersteld van de griep (Gisteren moest ze nog behandeld worden voor de naweeën ), en ik al snotterend door het leven gaande.
Als we in het weekend al naar een rommelmarkt kunnen, gaan we moeten oppassen dat ze ons niet op een of andere tafel leggen: "Te koop ! occasies !"

tot de volgende ?

suïcidale intelligentie ?

Intelligentie ...
Er zijn twee factoren die invloed hebben op de intelligentie: aanleg (dna, genen) en verworven intelligentie (IQ).
Aanleg kun je zien door de dikkere hersenschors links, wie minder aanleg heeft, heeft een dunnere hersenschors links.
Daar kun je niets aan wijzigen, maar je kunt, als je helemaal niets leert, een lage IQ hebben ondanks je aanleg, maar je kunt nooit een heel hoge IQ hebben als je die aanleg niet hebt.
Iemand die de aanleg niet heeft, kan dus een behoorlijk hoge IQ bereiken, door studie en oefening, maar hij zal nooit bij de top gaan horen inzake IQ.

Dit als achtergrond voor de vaststelling van wat lijkt op suïcidale intelligentie, intelligentie die er toe leidt dat de soort uitsterft, of degenereert.

Men heeft wetenschappelijk vastgesteld dat de aanleg voor het hebben van een dikke linkerhersenschors, overerft via de vrouw. heb je een moeder met een dikke linkerhersenschors, dan heb je grote kans daar ook over te beschikken via vererving.

Maar men heeft ook vastgesteld dat een stijging van 15 punten van het IQ leidt tot het hebben van 25 % minder kinderen !
Met andere woorden, een vrouw die niet alleen een goede dikke linkerhersenschorshelft heeft, maar ook het nodige deed voor het ontwikkelen van haar IQ, wil geen kinderen meer. (Toch voor 25% van deze vrouwen)

Met andere woorden, de logica zegt dat de mensheid op deze manier steeds dommer dreigt te worden.
Of hoe intelligentie zichzelf uitroeit...

Nee, ik heb dat niet uitgedacht, dit is een vaststelling gelezen in een wetenschappelijk tijdschrift. (Wat lees ik toch allemaal?)

Als je dan rekening houdt met de wijsheid van Plato, die stelt dat "Intelligente mensen doen niet aan politiek, daarom worden wij door dwazen geregeerd", en vaststellen dat er steeds meer vrouwen in de politiek zitten, en dat dus haast zeker vrouwen zijn die niet behoren tot de mensen met die dikkere linkerhersenschors (Plato), dan is de kans immens groot dat we steeds meer mensen krijgen met een politiek (= laag) intelligentie peil... We stellen dan ook vast dat steeds meer kinderen van politici op hun beurt in de politiek terecht komen, wat haast een bewijs van voorgaande is... We moeten dus niet verwonderd zijn te zien wat er nu allemaal gebeurt... Het ligt in hun genen vast...

djudedju

Wetenschap kan ook leuk zijn...

tot de volgende ?

De wolf is terug

Hier niet, maar in Nederland. Maar er zitten er ook in Frankrijk en in Duitsland, dus de wolf zit rondom rond ons, en we mogen verwachten dat hij ook hier wel zal komen.
Is dat goed of kwaad ?

Ik sta daar een beetje met gemengde gevoelens op te kijken... Enerzijds wijst het op herstel van het milieu, en is het dus goed. Anderzijds is het zo dat ons milieu niet meer het milieu is waar de wolf de normale top-predator is.

Het zou kunnen dat het iets is zoals met de vossen...
Ook daar zijn de meningen nog steeds verdeeld over het al dan niet aanvaardbaar, laat staan wenselijk zijn van de vos in onze contreien. Ik vind de vos een heel mooi dier, ik zou er niets op tegen hebben dat er vossen waren, mochten ze in een ecologisch geheel leven, waarin zij een normale plaats hebben, maar dat hebben ze eigenlijk niet. Dat komt omdat het leefmilieu niet meer het normale leefmilieu is. Er zit niet meer genoeg wild om een normaal vossenbestand in leven te houden, dus moet de vos wel gaan roven bij de mens, en zijn kippen en ander kleinvee nogal dikwijls het slachtoffer.

Met het gekende gevolg, dat heel wat mensen de vos verwensen.
Er is nog een tweede gevolg, die de weerstand bij de mensen nog verhoogt: door dat de vos op een andere manier gaat foerageren (de vos leeft onder meer in de steden, waar ze heeft geleerd te leven van het afval), kweken de vossen haast ongebreideld (ze heeft - buiten de mens- geen vijanden), en hebben we regelmatig te maken met een groot aantal vossen, wat dan weer overlast veroorzaakt, en er nog meer toe leidt dat de vos alternatief voedsel gaat zoeken.

Als de groene jongens over vossen en wolven praten, dan gaan ze vergelijken met gebieden, waar die dieren nooit helemaal verdwenen zijn, waar ze op een min of meer natuurlijke wijze zijn blijven bestaan. Een van de streken die dan als voorbeeld worden genomen, zijn de Pyreneeën... Daar hebben we nog een behoorlijk groot gebied waar de natuur min of meer ongerept is gebleven, en waar vossen, wolven zijn blijven bestaan.

Daar is de overlast door die dieren inderdaad "draagbaar"... Maar je kunt nu eenmaal dat natuurlijke milieu niet gaan vergelijken met ons land. (Je kunt dit jammer winden, maar dan moet je er ook bij nemen dat er hier veel minder mensen zouden wonen, geen industrie zou zijn, heel weinig bebouwing en zelfs weinig landbouw... dus een zeer dun bewoonde streek... Waar je wellicht nooit zou geboren worden, gewoon door het feit dat er veel minder mensen zijn.)

Bovendien spreken we niet over geen overlast, maar weinig overlast. Is er is dus ook daar overlast, en ook daar zijn er mensen die optreden tegen vossen en wolven. Maar laat ons eerlijk zijn, het is in het totaalbeeld draaglijk te noemen. Natuurlijk is het voor wie het slachtoffer is, geen totaalbeeld, maar zijn situatie ! Ik hoorde ooit van een collega die ook de grote wandeltochten van de GR deed, dat hij ooit in de Pyreneeën de schrik van zijn leven kende, toen hij kilometers aan een stuk gevolgd werd door een roedel wolven. Ze kwamen niet echt tot binnen zijn bereik, maar bleven dreigend volgen op een honderd meter afstand. Zwijgende stille dreigende aanwezigheid. Pas toen hij weer huizen naderde verdwenen ze... Voor hem geen Pyreneeën meer !

Ik bedoel maar, zelfs al is het in zijn globaliteit een draagbaar iets, een heel klein percentage dat lijkt te verdwijnen in het geheel, voor wie het treft...is het heel groot en heel erg.

Maar goed, voor mij lijken de vossen en de wolven daar, in dat uitgebreid natuurgebied, een natuurlijk iets, iets wat er thuishoort, wat een echt onderdeel is van het geheel.

Hier zijn ze dat niet !

Bovendien zijn de mensen hier, door verleden en sprookjes en overleveringen en overdrijvingen, allemaal wel een beetje bang van wolven. En mocht er hier ooit een accident gebeuren met een wolf, dan zouden de pers en de media bol staan van de beelden en de verhalen en zou de argwaan en de vijandschap tegen die dieren hoog opgeklopt worden ! Denk maar aan de verhalen die je nu hoort over de vossen. Ik ken maar een stuk of drie mensen die een vos op bezoek kregen bij hun kippen, maar ik ken wel honderd verhalen er over... En de verhalen zijn allemaal veel erger dan de paar feiten die ik ken...

Maar niettemin...  Voor mij hoeven ze niet te komen, gewoon omdat ze niet meer de normale plaats in een normale natuur kunnen innemen !

tot de volgende ?

Pesten

Pesten is een pest.
Maar wat is pesten eigenlijk ?
Er bestaan diverse soorten van pestgedrag: je kunt vaststellen dat iemand een afwijkend uiterlijk heeft, en dat voortdurend belachelijk maken (Dik, ros, lang, klein...). Je kunt ook iemand onder druk zetten en onder dreiging verplichten tot het doen of betalen van dingen.
Je kunt ook mensen verplichten tot het doen van dingen, meestal zinloze dingen, dingen die niet echt mogelijk zijn, dingen die indruisen tegen de wil van het slachtoffer.

Tegenwoordig kan men de pesters voor het gerecht brengen.

Als ik de laatst vermelde vorm van pestgedrag eens goed bekijk, dan kunnen we wellicht de regering voor het gerecht brengen omwille van het pesten van de bruggepensioneerden...

Ik heb het brugpensioen weten ontstaan...
Het was bedoeld als een maatregel om de werkloosheid te milderen, vooral bij jongeren. Men moest bij afdankingen de voorkeur geven aan de ouderen, zodat de jonge mensen aan het werk konden blijven. Aan die afgedankten werd, naast de gewone werkloosheidsvergoeding een surplus gegeven, waardoor hij bleef beschikken over een min of meer behoorlijk inkomen.
In het begin werd dit helemaal niet als een voorrecht ervaren, en ik heb diverse ouderen gekend, die protesteerden tegen hun afdanking. Veelal ging het dan over het iets minder inkomen hebben, terwijl ze nog heel wat lasten te dragen hadden (bv: een kind die aan de universiteit studeerde.).
Maar iedereen beschouwde het als een vorm van werkloosheid.

Maar al heel gauw draaide de mentaliteit, en werd het prepensioen gezien als een voorrecht, als een vorm van vervroegd pensioen. Massa's vrije tijd en een behoorlijk inkomen. En het prepensioen werd zelfs aangepast aan die nieuwe mentaliteit, en werd als een verworven voorrecht beschouwd. (Wat het dus eigenlijk in origine niet echt was)

Ik was onder meer verantwoordelijk voor de bouwvakarbeiders die bij ons waren aangesloten, en ik stelde vast dat het prepensioen voor de arbeiders uit dit zware beroep een echte zegen was ! Er bestaat een soort verlofgeld voor de bouwvakarbeiders op basis van hun dienstjaren in de bouwnijverheid. Daardoor hadden wij voortdurend een zicht op de gemiddelde leeftijd van de bouwvakarbeiders, en stelden wij vast dat met de invoering van het prepensioen, de bouwvakarbeiders heel wat langer in leven bleven, meer zelfs dat een veel groter gedeelte de pensioenleeftijd bereikte, waar er voorheen heel wat voor hun 65 gestorven waren.
Het prepensioen is dus, zeker voor de zware beroepen, eigenlijk een noodzaak als we de mensen een pensioen willen geven, en als we willen dat zij in een behoorlijke gezondheid kunnen genieten van dat prepensioen maar vooral van het pensioen.
Het afpakken van het prepensioen bij zware beroepen kun je dan ook gewoon bekijken als het afpakken van het pensioen, het afpakken van de oude dag...

Nu wil de regering dat de geprepensioneerden ter beschikking blijven van de arbeidsmarkt, en dat zij bewijzen dat zij daadwerkelijk werk zoeken.

Daarmee wordt de initiële bestaansreden van het prepensioen ontkend, het is niet meer bedoeld om hen plaats te laten maken voor jongeren, of voor het in dienst houden van de jongeren. Het wordt met andere woorden een gewone vorm van werkloosheid.
Als we de arbeidsmarkt bekijken, dan zit de kans er dik in, dat werkgevers voor een heleboel beroepen precies die ouderen zullen prefereren, kijk maar naar de vraag: "Ervaring vereist" ! Voor de zwaardere beroepen zal de kans op een her-tewerkstelling veel kleiner zijn, en dus komt de verplichting tot het voortdurend solliciteren voor op zijn minst een deel van de geprepensioneerden neer op pestgedrag !

Met andere woorden, men wil in feite gewoon verhinderen dat de ouderen nog kiezen voor het brugpensioen, want kiezen voor het brugpensioen staat voor het verplicht worden bij een andere werkgever te gaan werken, misschien zelfs aan mindere voorwaarden dan in het oude beroep.

Maar de regering verlaat dus ook de stelling dat de werkgever de voorkeur moet geven aan het in dienst nemen van jongere werknemers. Met als gevolg dat er voor de jongeren nog minder kans zal bestaan om werk te vinden, om ervaring op te bouwen.

Voor de zwaardere beroepen kunnen we bovendien stellen dat het feitelijke  afvoeren van het prepensioen ook betekent dat een heel pak arbeiders de pensioenleeftijd niet meer zullen bereiken. Pensioenleeftijd die men ook nog eens hoger maakt...

Ik kan begrijpen dat men de pensioenleeftijd verhoogt, de mensen leven langer... Maar dat langer leven is dus in werkelijkheid gekoppeld aan het minder lang werken (prepensioen). Met andere woorden de regering schiet met grove hagel op de werknemers: ze neemt de kans op langer leven af door het afschaffen van het prepensioen, en bovendien verhogen ze ook nog eens de pensioenleeftijd. (Om zeker te zijn dat er niet veel hun pensioen bereiken?)

Om het dus eens gewoon te zeggen waar het werkelijk op staat: de regering wil gewoon dat de werknemers sterven voor ze kunnen op pensioen gaan. Dat is goedkoper. Op meer dan een manier: minder pensioen uit keren, en heel wat medische en paramedische kosten vermijden in de zorg voor ouderen...

Ik hoef er niet bij te zeggen dat leden van de regering geen zwaar beroep hebben, en dat zij, voor zichzelf de kans op een pensioen open laten... Och ja, het werk is er zooooo licht dat er daar nog "werken" van boven de zeventig... djudedju

tot de volgende ?

Heerlijke God...

Ik heb, met een beetje leedvermaak, een artikel gelezen over de absurditeit van het heelal...
Geleerden hebben en hadden ons zonnestelsel uitgebreid onderzocht, en hadden op basis van hun vaststellingen wetmatigheden ontdekt, deze beschreven en in wiskundige zekerheden uitgewerkt. En de logica zei, dat wat in ons zonnestelsel wet was, ook wet moest wezen in andere zonnestelsels.

Maar dan begon men werkelijk in de ruimte te kijken, met allerlei gesofisticeerde ruimtetuigen ziet men nu voor het eerst verder afstaande zonnestelsels in detail...
En plots klopt er niets meer, ze vinden een planeet met drie zonnen, een reusachtige gasplaneet vlak bij zijn zon, waar hij nooit kan zijn, planeten die in ellipsen om hun zon draaien, planeten die niet in het draaivlak van hun zon liggen, maar schuin of zelfs verticaal , planeten die tegen richting in draaien... en het lijstje bizarre afwijkingen wordt met de dag groter...

En hupla, alle wetmatigheden worden op een hoopje gegooid, goed voor de afvalcontainer...

Ik vind het heerlijk.
In mijn verbeelding zie ik God daar zitten gniffelen: "Aha, jullie dachten iets te weten, wacht een beetje, ik zal eens al uw theorieën ondergraven..." En meteen geeft hij een planeetje een zwaai in de tegengestelde richting...

Nee, alle gekheid op een stokje... Ik vind het heerlijk te weten dat we eigenlijk nog niets weten, dat we nog met ontelbare vragen zitten, dat het aantal vragen niet minder wordt, maar juist exponentieel lijkt te meerderen met de kennis die we hebben. Iedere keer we iets menen te weten, lokt dit weer nieuwe vragen, en meestal meerdere vragen op.

Mijn minderwaardigheidscomplex tegenover al die vernuftige geleerde bollen, smelt als boter voor de zon... Zij weten ook niets.

En gek genoeg blijven ze zich nog steeds vastklampen aan bepaalde wetmatigheden van hier, want ze zijn nog niet weerlegd... Neem nu het leven... Volgens hen is leven maar mogelijk onder bepaalde voorwaarden, en dan sommen ze alle aardse wetmatigheden nog eens voor je op...  Heren , Hallo !!! Zie je nu nog niet dat uw wetmatigheden niet universeel zijn ??? Meer zelfs, ben je zeker dat de tabel van Mendeljev wel opgaat ginder ver, in dat andere zonnestelsel? Dat ze daar niet met iets totaal anders zitten? Dat het systeem van de atomen ginder wel bestaat ? Misschien is het goud van ginder wel een hard metaal en is ijzer zacht?  Oh ja, het is natuurlijk niet echt ijzer of niet echt goud, toch niet volgens onze wetmatigheden. Wat zou er gebeuren als je het meenam naar hier ?

Heerlijk, al die onbeantwoorde vragen... Weten dat we ...niets weten.
Nee, ik heb niets tegen de wetenschap, alleen... ze doen nogal dikwijls dingen die achteraf helemaal niet zo bedoeld waren...
Nogal dikwijls werden de gevolgen op lange termijn verkeerd ingeschat.
Wij hebben DDT gestrooid tot we ondervonden dat het een verschrikkelijke uitwerking had op het milieu, op het leven. Dan werd het verboden, maar in de ontwikkelingslanden gebruikte men vrolijk de restanten op...
(Wie is dan eigenlijk de ontwikkelde ?)

Nee, ik ben blij dat we altijd weer met vragen blijven zitten, dat er steeds weer zaken zijn die we niet begrijpen, niet kunnen vatten in wetmatigheden... Voor mij is die verwondering God, voor anderen wellicht de demon ?

Op het kunstwerk lijkt God te wijzen naar de vele vragen, terwijl de demon wijst naar de aardse kennis... ?

tot de volgende ?

Soleil, Soleil

Daar is de zon, daar is de lente... Soleil, soleil ...
Heb je al eens b uiten gekeken vandaag ? Ik weet zeker van wel, want de zon, dat is als balsem op de ziel na een donkere winter...
Plots ziet de wereld er helemaal anders uit, en ze geven ook nog eens een zalige lente-temperatuur, dus zullen de mensen haast allemaal buiten gaan, een wandelingetje maken, een terrasje doen, en vooral: glimlachen, uiterlijk de innerlijke tevredenheid tonend.

Ik heb, om het helemaal goed te maken, mijn blog opgesierd met het lied van de zon... Och, ik weet het wel, er zijn er heel wat, maar dit liedje is voor mij het eerste wat me te binnen schiet als de zon de dag verblijdt.

Gisteren was er geen blog, er was de ganse dag vergadering van Crea (verbondelijk). We hadden er in de voormiddag de gelegenheid om met elkanders werkjes kennis te maken, en er de uitleg en werkwijze van te leren kennen... Altijd interessant.

In de namiddag zouden we een nieuw iets leren: filigraan of, zoals ze tegenwoordig alles in het Engels zeggen: quilling... Voor mij was dit helemaal niet nieuw, maar enkele ideeën van verwerking waren wel nieuw ! Je ziet, een mens kan altijd bij leren ! Ik ga straks eens op Pinterest gaan neuzen naar quilling (en filigraan)... Pinterest is voor iemand die voorbeelden wil vinden van dingen DE bron bij uitstek !

Mocht het zijn, dat je Pinterest nog niet kent, dan kan ik het je aanraden ! Je moet er maar eens gaan neuzen ! Ik heb op Pinterest een bibliotheek van foto's waar je meer dan een dag zoet mee kunt zijn ! En dat is nog maar een vliegenscheet op een marktplein...

Van schilderkunst, over beeldhouwen, naaien, breien, haken, archeologie, astronauten, insecten, vogels... Oh ja, de foto's van de fuchsia's die je nu en dan op mijn facebook ziet verschijnen, zijn ook al afkomstig van ... Pinterest...

Je moet het echt eens doen !

Maar niet vandaag !
Vandaag schijnt de zon... doe je wandelschoenen aan, doe de hond de riem aan, en ga met het ganse gezin eens heerlijk slenteren in de zon. Genieten.

Tenzij je ziek in bed ligt, zoals onze Bart, die zit op zijn beurt met de griep. (Hé, was de epidemie niet voorbij ? Neen dus...)

Tot de volgende ?

Familiebezit

Onlangs zaten we gezellig te keuvelen, tot ik iets wou vertellen en mijn kleinzoon Ewoud tussen kwam "Jaja, opa, dat hebben we al gehoord, al wel twintig keer !"
Ik twijfel aan het aantal, maar hij zal wel gelijk hebben, ik heb het al dikwijls verteld, gewoon, omdat het deel uitmaakt van mijn geschiedenis, en dus deel van zijn en ons verleden.
Deel van zijn zijn.

Het verleden is belangrijk, het vormt de mens.
Dus is ook het verre verleden van de familie belangrijk, want het vormde je voorouders, zij die aan de basis liggen van wie jij nu bent.

Ik heb al een paar keer, in deze blog verhalen verteld uit het verleden van mijn familie, want ik vind het niet alleen mooi, ik vind het ook belangrijk dat het ergens bewaard blijft. Het is geschiedenis, deeltje van het grotere geheel.

Vandaag ga ik iets vertellen uit een heel ver verleden van mijn familie, ik meen dat het gaat over de grootmoeder van Metje Roosje, en meetje Roosje was mijn overgrootmoeder aan moeders zijde, dus we gaan een heel pak generaties achteruit...

In die tijd was er in Nieuwpoort een pastoor die het tweede gezicht had. En op een nacht vol storm ging die pastoor de klokken luiden, lang en luid, zodat iedereen wakker werd, en naar de kerk trok, om te horen wat er gebeurd was, of er misschien ergens brand was...

Toen iedereen in de kerk zat beklom de pastoor de preekstoel, en maande de mensen aan om te bidden voor het schip X, want dat was bezig te vergaan. De familieleden van de betrokken vissers begonnen te panikeren en te wenen, en de pastoor begon te bidden en iedereen bad mee. Na een tijdje stopte hij midden in een Onze Vader om te zeggen dat het schip vergaan was, en dat ze allemaal aan het zwemmen waren voor hun leven. "We moeten harder bidden, zei hij, want we moeten ze bijstaan in deze moeilijke tijd !"

De kerk dreunde van het bidden. Plots stopte de priester om te melden dat Jean verdronken was: "Laat ons bidden voor zijn zielezaligheid" Na het gebed " De anderen zijn nog aan het zwemmen... En weer bad heel de verzamelde kerkgemeenschap luid voor de vissers die nog zwommen. Nu en dan stopte de pastoor om te melden dat er weer een verdronken was, en baden ze voor zijn zielezaligheid... Op het laatst was er maar één meer aan het zwemmen, en de pastoor schreeuwde haast " Bidden, mensen, bidden, er is een Engelse boot vlakbij, bidden dat ze hem zien en hem tijdig uit het water halen !
De kerk was vervuld van de luide smeekbeden van de hele gemeenschap.

En plots zei de pastoor: " Nu kunt ge allemaal naar huis gaan, hij is gered !"

Veertien dagen later kwam de betrokken visser thuis, en toen de mensen hem ondervroegen, was alles gegaan zoals de pastoor had gezegd, en hij was op het uur dat de pastoor het zegde uit het water gehaald door een Engelse vissersboot...

Eigenlijk stopt het verhaal hier, maar binnen de familie kwam daar nog een stukje bij... Mijn overoverovergrootmoeder had de pastoor eens gevraagd hoe het voelde om alles te weten, alles te zien... En de pastoor had gezegd: "Bid kind, dat ge dat nooit hebt, want het is een hel !"... Dus gaat bij ons het verhaal dat die pastoor ook zijn eigen dood voorzag !

Wat zou van zo'n verhaal de betekenis kunnen zijn voor onze familie ?
Wat Shakespeare ook vermeldde: "Er is meer tussen hemel en aarde, Horatio..."

En misschien danken wij mede daaraan het openstaan voor het wonderlijke van het leven, van de natuur... En daar dank ik dan misschien mijn creativiteit en mijn voortdurende verwondering aan...

Aan een oude, wonderbaarlijke pastoor uit Nieuwpoort... in een ver en duister verleden. Is het een verhaal van die overoverovergrootmoeder, of gaat het verhaal eigenlijk veel verder terug in de geschiedenis, en misschien tot een onbekende voormoeder ? De kans zit er in, want hoe ouder de verhalen zijn, hoe meer ze gekleurd worden door de tijd, maar mooi zijn ze wel !

Hopelijk kan ik zo een stukje van die familiesage laten voortleven, in deze tijd die veel te weinig tijd heeft om nog te luisteren naar al die oude dingen...

tot de volgende ?

Onderstroom

Hoera !
Wij, Crea Ziekenzorg Mater-Welden zijn met deze deelnemer aan Onderstroom !
Onderstroom is het prachtige initiatief van Cultuurraad Oudenaarde, om op Erfgoeddag niet alleen de Kunst met grote K in het licht te houden, maar ook de onderstroom, de kunst van de gewone mensen, een lied meezingen in een koor, een gedicht schrijven, een rol spelen in een toneelvereniging, leerling zijn in een van de vele richtingen van onze Academie, en nog zoveel meer, waaronder dus ook onze mensen van Crea Ziekenzorg Mater- Welden !!!

Ik heb het al steeds verdedigt en verdedig het nog, kunst is niet alleen de zaak van de erkende kunstenaars, kunst is ook dat wat de gewone mensen doen om hun eigen mooie dingen te maken, te brengen ! Voor mij is het geen wonder dat de beschilderde stoeltjes en kastjes uit de boerenhuizen van vroeger nu gezocht worden, het zijn dan ook kunstvormen, volkskunst !

En dat is precies wat ik al heel de tijd poog bij te brengen aan onze leden !
Ze zijn niet minder dan anderen, niet minder dan kunstenaars, ze moeten alleen zichzelf overtuigen van hun eigen kunnen en vooral ze moeten de stap zetten naar durven.
Dat we nu in Onderstroom terecht komen, is voor mij eigenlijk een beetje een erkenning dat creatief bezig zijn er voor iedereen is, en voor allen toegankelijk, binnen zijn mogelijkheden, zijn visie, zijn inspiratie. (en als dit voor u te mannelijk klinkt, mag je rustig al die "zijn"s vervangen door haar !)

Wij krijgen een plaats aan één van de twee startplaatsen van de Onderstroom-wandeling, in de prachtige historische kapel van het hospitaal. In de schaduw van de machtige toren van de Ste Walburga-kerk. (Ook toegankelijk !)

Wij gaan er niet alleen enkele van onze werkjes tentoonstellen, wij gaan er ook aan het werk zijn, en ons kunnen demonstreren. (Het zal wel gek doen om zo bezig te zijn terwijl ze op onze handen kijken, maar het zal ook een heerlijke ervaring zijn !)

Onderstroom is niet het kleine zwakke broertje van de Kunst, het is als het ware de basis, de humuslaag waarop heel wat moois kan en zal groeien !

Zoals gezegd, het is een activiteit op en in Erfgoeddag ! Je krijgt er niet alleen te maken met het Erfgoed van de tweede kunststad van Oost Vlaanderen, je krijgt er nog een hele rits activiteiten bij, niet alleen ons Onderstroom, maar nog heel wat meer !
Als je van Erfgoeddag een geslaagde dag wilt maken, dan heb je maar één optie : Oudenaarde bezoeken met al de activiteiten een bezoek méér dan waard !!!

Wij verwachten jullie allemaal !
En, als je ons een plezier wil doen, deel dan de berichten van Onderstroom op je Facebook, en laat hen misschien deze blog eens lezen, zodat ze weten wat er ze allemaal te wachten staat !
Het wordt groots !!!

tot dan ?