De schat

Ik hoor ons moeder nog zeggen dat zij een tijd beleefde dat niemand ooit eerder had beleefd en nog zou beleven... Ze had de radio weten komen, de cinema, de gesproken film, de televisie, het eerste vliegtuig boven Nieuwpoort (Jan Olieslaegher ), ze was geboren tijdens de eerste wereldoorlog, had de tweede meegemaakt als jonge moeder, zag de raketten naar de maan... te veel om op te noemen...

Maar moeder, het is niet gestopt... Integendeel, de ontwikkelingen zijn al maar sneller en sneller gegaan, en ik kan je vertellen dat wij nu nog dagelijks nieuwe verwezenlijkingen kunnen aanschouwen, en het niet eens meer bekijken als zijnde een wonder... We verschieten er niet eens meer van, we hebben bijna het gevoel van "Hoe, was er dat nog niet ?"...

Voor mij is het grootste wonder nog steeds het internet. Te veel om op te noemen in dat ene dingetje, dat ik zelfs kan bekijken op mijn tablet van nog geen A4-tje groot, en ja, zelfs op mijn smartphone, ook al heb ik dan het gevoel dat ik een vergrootglas nodig heb...

Ik heb een hele resem abonnementen op filmpjes in YouTube, en in Pinterest, en die twee zijn voor mij van het mooiste wat er is. In YouTube kan ik in bewegende beelden allerlei wonderen bekijken, technieken horen en zien uitleggen, grapjes en mopjes zien en horen, beelden bekijken opgenomen tijdens de eerste wereldoorlog... Eindeloos kijken, eindeloos verwonderen...
Op Pinterest... Pinterest, dat is voor mij een eindeloos knipselboek... Daar verzamel ik foto's en prentjes en afbeeldingen van alles wat me interesseert, en ik kan dat heel makkelijk: ik kan zelfs de hele verzameling van andere mensen gewoon er bij pakken, zodat ik niet alleen mijn eigen verzameling heb, maar ontelbare verzamelingen... Uren en uren kan ik bladeren... Als ik inspiratie zoek voor een nieuw beeld in de keramiek, of voor iets nieuws om te maken in Crea-Ziekenzorg, dan ga ik daar eens bladeren... En nu en dan blijf ik dan eventjes hangen aan een of ander beeld of fotootje...

Als je mij vroeger zoudt gevraagd hebben wat voor mij het voornaamste was op internet, dan zou ik wellicht gezegd hebben: Google, al lang niet meer alleen een zoekmachine, maar zoveel meer... Maar nu staat dit op de derde plaats, en dat betekent niet dat Google gedaald is, nee, dat wil gewoon zeggen dat er voor mij een paar belangrijker dingen zijn bijgekomen...

U zult me wellicht gek vinden, maar ik voel me ontzettend rijk met dat internet...

Ik kan alles zien waar ik ook maar van droom, waar ik maar op denk, en nog veel meer, dingen waar ik niet eens van wist dat ze bestonden. Ik leer er heel wat tips om op een ecologischer manier te gaan leven, en ik leer op een andere manier denken. Al die kennis is daar ongetwijfeld de oorzaak van. Maar je moet ook opletten, want je vindt verschrikkelijk veel onzin ook... En theorieën en filosofieën waarvan ik me afvraag: "Zijn er die dat echt geloven?", maar ook dingen waardoor ik ga nadenken, en me wat verloren voel...

Er zijn sites die voortdurend bezig zijn je te overtuigen dat de aliens, (vroeger sprak men alleen van marsmannetjes) allang onder ons zijn, en ze leveren er "bewijzen" bij, waar je soms zo doorheen kunt prikken, maar ook soms zo degelijk opgebouwd dat je het even niet meer weet, en je afvraagt of er toch niet iets...

Ik vind het heerlijk...
Wie van ons vond het niet heerlijk om op de zolder te neuzen in de dozen met dingen van vroeger... Wie zette niet eens die oude hoed op, of deed die oude jas om? Wie van ons kwam met een of ander naar beneden: "Ma, wat is dat ?" een ding die niet meer in jouw wereld thuishoorde in de handen...
Dat gevoel heb ik niet alleen op de rommelmarkt, ik heb het ook een beetje als ik ronddwaal in dat internet, zappend van link naar link.

Je moet natuurlijk opletten dat je niet op sites terechtkomt  waardoor je veel kans loopt om je computer besmet te zien met allerlei nefaste zaken...  (Daar kun je WOT tegen installeren, een programma die je zegt dat er al eens iemand of meerderen daar een virus of een trojaan of... opliepen, en die je dan kunt sluiten nog voor het ding echt opengaat. Je kunt er ook, mocht je eens zelf onverhoopt toch een beestje oplopen, de rest van de mensheid mee verwittigen van het gevaar !!!)

Ik voel me rijk... Ik heb een hele wereld binnen handbereik... Moedertje, je zou nooit geloven hoe eindeloos groot dat kleine bakje is...

tot de volgende ?

Reuropa

Eén van de beste dingen die Europa kon en kan overkomen, is het ontstaan van een verenigd Europa. het is een van de beste waarborgen om hier niet weer te komen tot oorlogen.
Eén van de slechtste dingen die ons kon overkomen, is het ontstaan van een verenigd Europa, een groot geheel, waarin wij maar een heel klein visje zijn.

En het slechtste wat ons kan en kon overkomen is een rechts Europa...
R-Europa zeg maar....

Ooit waren wij vooral een textiel-producerend-landje... En die textiel werd grotendeels thuis geweven. In de steden in een Gilde, in de kleine gemeenten gewoon thuis, zonder Gilde, zonder vereniging. In de steden zal het wellicht zo geweest zijn, dat het weven het hoofdberoep, zeg maar het enige beroep was, in de kleine gemeenten zal het weven een bij-werk geweest zijn, naast de landbouw of andere bezigheden.

De rijken van toen waren de kooplieden. De wevers waren in staat op een plausibele manier te leven. Maar toen kwam de industrialisering, en machines konden dag en nacht werken, aan een veel hoger tempo dan welke wever ook. De rijken investeerden in fabrieken, en Vlaanderen werd een land vol textielbedrijven. Waar heel lage lonen werden betaald voor ongezond en gevaarlijk werk. Waar kinderarbeid schering en inslag was, waardoor onderwijs, zo er al iets was, bijna helemaal werd uitgeroeid.

Het ontstaan van de vakverenigingen kostte zweet, water, bloed en honger... Maar uiteindelijk kwamen er overal in Europa vakbonden van de grond, en overal kwam er sociaal overleg, kwam er wat meer ademruimte voor de arbeiders, kwam er verplicht onderwijs, kwam er een einde aan de kinderarbeid. (Ik spreek hier alleen over textiel, maar die situatie kon je net zo goed vinden in de metaalnijverheid en heel wat andere sectoren !)

In ons België kwamen we tot een goed werkend systeem, het overlegmodel, waardoor er betrekkelijk weinig conflicten kwamen, en waardoor er een zekere welvaart kwam onder de gehele bevolking.

En dan kwam Europa...
Wij, vanuit ons kleine landje, zijn helemaal niet gewoon te denken in de grote maten en grote gewichten... In Europa doet men dat wel. Het gevolg is, dat wij voor onze begrippen een "nieuw" systeem voor de voeten kregen, iets waar wij niet aan gewoon waren, en zeker niet in die verhouding: het lobbyen !

Och, ook in ons België was er nooit sprake van een perfect evenwicht, en ook wij kenden rijken en de macht die daarmee gepaard gaat, maar er was toch ergens een grens aan die macht, er was een soort bestand, een soort vergelijk gegroeid, waardoor alles soms wel eens sputterde, maar meestal heel goed geolied liep.
Hoe groter het land is, hoe groter ook de mogelijkheden voor veel grotere economische machten, en het is logisch dat het de grootsten waren die zich het vlugst konden aanpassen aan het nog grotere geheel, en nog groter werden. De vakverenigingen die in eigen land wel een zekere macht hebben, zijn eigenlijk in ieder land op een andere manier gegroeid, volgens een eigen systeem, binnen een eigen manier van werken en druk uit oefenen... Maar het waren héél verschillende soorten van bonden. Die het niet echt makkelijk kunnen aankaarten met hun achterban, dat Europees denken, Europees reageren, Europees handelen helemaal niet gelijk is aan de vakbond in het eigen land. En wetende dat er zelfs heel wat bedrijven zijn, die veel verder reiken dan Europa, is het nog veel moeilijker om die achterban te leren denken op mondiaal gebied... Denk u maar eens in welk een verschil er is tussen een arbeider in India, in Bangladesh en in ons eigen België... En dan spreken we nog niet eens van de echte ontwikkelingslanden à la Zuid Soedan en dergelijke !!!

De tegenspeler van die vakbonden, dat zijn dus mastodonten van bedrijven, die heel makkelijk de schaakstukken van het economisch spel kunnen verschuiven van Europa naar Afrika, naar Azië, naar Zuid-Amerika...
Je kunt bij manier van spreken hier een werkgever niet meer de strot dichtduwen, want hij is een veelkoppige hydra geworden, die altijd nog diverse koppen overheeft om makkelijk adem te halen en winsten te blijven boeken.

Deze mastodonten zijn nu ook de specialisten in het lobbyen... Zij zijn het, die op allerlei manieren, geoorloofde en ook minder geoorloofde manieren druk gaan uitoefenen op de politici, op het vormen van de lijsten voor de verkiezingen, op het doordrukken van een economisch beleid gericht op meer en meer winst.

De invloed van die rechtse politiek is heel breed, veel breder dan je op het eerste zicht denkt of meent te zien... Het gaat niet alleen over het meer vrijheid geven aan de bedrijven, minder belastingen voor de bedrijven, het gaat ook over de manier van produceren waarbij de arbeid en de arbeider minder meetelt, het gaat ook over garantieperioden op de geproduceerde goederen, het gaat ook over het voortdurend "dwingen" tot vernieuwen van de producten (en daar heeft onder andere die garantieperiode en de manier van maken van het product mee te maken!).

Kortom het is het totale systeem, waarbij het in feite allemaal maar één doel meer heeft: Geld/macht.

Wellicht zullen we niet afglijden naar een situatie zoals in de tijd van de industriële revolutie, maar wees maar zeker van het feit dat we in ieder geval een stuk achteruit zullen gaan. Tenzij...
Tenzij we met zijn allen (wij zijn de meerderheid van de mensen !) echt wakker worden, en ons bewust zijn van het feit dat wij als macht moeten gaan reageren. Tenzij de vakbonden alles op alles gaan zetten om echt Europees, echt mondiaal te gaan worden. Tenzij we met zijn allen echt solidair gaan worden om dat front echt te kunnen opbouwen... Tenzij we niet in de val lopen van rechts, en ons bewust zijn van het feit dat we tegenover kapitaal alleen ons aantal kunnen zetten...

Ik ben niet echt links te noemen... Ik geloof ook niet echt in een systeem van uitersten, ik opteer veel meer voor de gulden middenweg, maar nu, in deze wereld, in deze dreiging denk ik steeds linkser, om dat ik geloof dat we tegendruk moeten uitoefenen om ooit te kunnen komen tot een systeem van evenwicht, waar het goed is voor iedereen om te leven en te werken...

tot de volgende ?

kerkliedjes

Ik las een leuk berichtje: een jongen van 11 die ontvoerd werd, kwam vanzelf vrij, omdat de ontvoerder horendol werd van het aanhoudend gezang van kerkliedjes door de knaap... Het was in Amerika, en 't was een zwart manneke, dus zullen het wellicht gospels geweest zijn, maar dat doet er wellicht weinig toe.
Gelovigen van de kerk waarvan de knaap lid is, zullen wel te horen krijgen dat het komt door de kracht van het gebed (en zingen is tweemaal bidden!), tegenstanders zullen het misschien hebben over de a-musicale manier van zingen van de knaap...
Maar ook dat doet er uiteindelijk weinig toe...

Waar het uiteindelijk over gaat, is dat de knaap vrijgelaten is. Volgens mij liep hij door zijn gezang misschien wel meer risico dan hij zelf besefte... Een boze ontvoerder, moegetergd door het gekweel, kon net zo goed het gezang stoppen met een doodslag...

Maar ik zou echt wel eens de pers van ter plaatse, en de clerus van ter plaatse willen horen. Geef toe, het is een onderwerp om over te preken die je niet iedere dag krijgt...

Persoonlijk vind ik dat de ontvoerder nog geluk heeft gehad ! Stel je voor dat hij een zeer kerkelijke Vlaamse knaap zou hebben ontvoerd ! De liedjes die ze bij ons in de kerk zingen, zijn naar mijn gevoel van een veel minder gehalte dan de gospels die we ginder horen... Maar dat kan natuurlijk ook een persoonlijke voorkeur zijn. Maar in ieder geval, de gospels swingen veel meer... En als je beelden ziet van kerken vol gospel-zingende negers, dan zie zie je ze ook heupwiegen, ja bijna dansen... Ze bidden er niet alleen met hun stem, ze bidden met heel hun lijf.  En ik moet toegeven, als ik hen bezig hoor, dan moet ik me intomen, of ik zit er ook al te zwaaien met mijn mijn bovenlijf (slecht voor mijn rug).

In ieder geval spreken die gospels me oneindig veel meer aan dan de mantra's uit de Boeddhistische wereld. En de Oosterse muziek met een heel andere tonaliteit dan de noten die wij kwelen, die liggen me ook al niet echt.
Dus vind ik het eigenaardig dat wij, hier bijna allemaal wel mee swingen met gospel, jazz, folk en wat er allemaal is aan muziek met een eigenlijk sterke Afrikaanse inslag.
We vinden ons niet terug in al die andere wereldmuziek, maar wel bij die soort. Ik vind dat bizar. Och, ik geef toe dat ik wel eens kan luisteren naar Indische muziek, of eventjes naar de didgeridoo van Australië, maar ze moeten dat toch echt niet de hele dag draaien op de radio, of ik verander vlug van zender.

Maar blijkbaar hebben wij een ingebouwde muzikale verwantschap met Afrika... Als we de wetenschappers mogen geloven, stammen wij uiteindelijk allemaal uit Afrika, want daar zou de wieg hebben gestaan van de mens... (Al zijn er tegenwoordig ook al weer andere stemmen, die spreken over meerdere soorten van mensen, uit verschillende bronnen van oorsprong, die dan wel zo dicht elkaar nabij staan dat ze onderling perfect te kruisen en te kweken zijn... (Lijkt mij héél onwaarschijnlijk!)).

Wat mij ook aanspreekt in de gospels, zijn de eenvoudige teksten, en de beklemtoning door herhaling.
Maar misschien nog het meest van al het sterke ritmische.
Nu ben ik muzikaal een analfabeet... Ik ken geen noot uit de ander. Ik zing heel graag, maar ben niet echt een virtuoos, eerder het tegendeel. Maar dat vind ik niet erg, ik zing ook niet voor anderen, ik zing alleen maar voor mezelf en ik fluit voor mezelf omdat de muziek voor mij een uiting is van me goed voelen.

En dat is misschien wel waar het eigenlijk over gaat ! Heb je al eens die negers gezien als ze gospels aan het zingen zijn ? Ze stralen gewoon blijheid uit, ze leven !

... en wellicht is dat het geheim van die muzieksoort ?

tot de volgende ?

Kwijt

Het mag gek klinken, maar ik ben de wereld kwijt !
Amper nog een meter of 10 in alle richtingen is wat me blijft, de rest is verdwenen, in een groot pak watten, of ouate als je het liever in het Frans leest. Je weet wel, die witte vlokkige dingen waar de dokter dan wat uit een flesje op giet, die er zo zacht en fluwelig uitziet, maar gemeen kan bijten.

U noemt het mist ?
Mij ook goed, maar waar is mijn wereld naar toe ?
Heel voorzichtig ga ik enkele stappen voorwaarts, en kijk, er komt wat meer te voorschijn, ik draai me om, en een of andere sloeber is er met mijn tuin van door !

Goed, goed, ik weet het wel... Maar ik probeer me gewoon eens in te leven als zou ik nog nooit mist hebben gezien... En dan is het plots een reuzegroot wonder !  Ik vind dat we dat te weinig doen. We leven er maar op los, net of alles zo vanzelfsprekend is, en het is het niet. Je moet maar eens kijken naar een klein kind, iemand die de wereld nog moet verkennen. Je moet maar eens heel diep in je verste herinneringen duiken, en je weer openstellen voor het wonder van elke dag.

Als de zon schijnt, dan kijk ik vol verwondering naar het feit dat hij nu iedere morgen iets meer naar het noorden gaat opstaan. En ik mag dan al weten dat de zon niet opstaat, dat het de wereld is die draait, toch voelt het en ziet het er uit dat het de zon is die rond ons draait.
Laat mij dan toch maar weer al die feiten, waar jij zo'n geleerde en plausibele uitleg voor hebt, laat ze maar voor mij het wonder zijn van iedere dag, ieder moment.
Heb je gisteren de donder gehoord ?
De donder, dat is het geluid van de bliksem. De bliksem dat is een elektrische ontlading. Als er niets mis is met de leidingen in je huis, kun je met je oor aan een stopcontact gaan liggen tot je een ons weegt: elektriciteit maakt geen lawaai.
Maar de bliksem wel.
Zelfs heel veel en heel luid !
Dat komt omdat het eigenlijk een kortsluiting is ! Maak maar eens de uiteinden van een elektrische draad bloot, en hou ze eens tegen elkaar ! Dan heb je een bliksem in het klein, en dan hoor je ook die bliksem in het klein, met een miniem donderslagje.  Dus de bliksem is een kortsluiting.
Blijkbaar zijn er wolken die vol zitten met elektriek... en andere wolken die dat niet hebben. Als die tegen elkaar aanvaren, dan heb je een bliksemkortsluiting. En de donder.
Voor de elektriciteit in mijn huis, krijg ik hier iedere maand een rekening binnen, terwijl er dus hele dagen grote wolken vol van dat spul hier mijn deur voorbij zeilen...
Mist, dat is eigenlijk een laaghangende wolk.
Er is dus een kans dat ik, als ik in de mist loop, ik loop in den elektriek? Ach neen? Nu goed, jij zult het wel weten, want jij bent al een grote mens, met heel veel boekenwijsheid, en ik zit nog in het tijdperk van de wonderen en het verwonderen...

En toch stel ik vast dat ik soms, als ik het winkelkarretje in de Aldi vastneem, dat ik een elektrische snok krijg van hier tot gunter... en dan wip ik verschrikt achteruit, en staar naar die boze kar. Want ik zou zweren dat dit hetzelfde gevoel is, als toen ik eens aan een elektrische draad kwam...

Ach statische elektriek? Statisch, is dat niet iets wat stil staat ? Waarom wipt het dan bijtend door heel mijn lijf heen?

Het heeft ook geregend. Want wolken dat zijn in feite grote massa's waterdamp. Dat kan ik zelfs zien, als ik in die mist-wolk loop. Maar waarom regent de mist dan niet? Of hooguit wat nattig gevoel, zonder echte grote druppels ?

Weet je, ik ga weer kind worden. Ik vind het heerlijk de wereld weer eens te bekijken zonder al die kennis, zonder al die wetenschap, en vol wonderen... Ach, aan mijn leeftijd noem je dat niet weer kind worden, maar kinds worden, en dat is een ziekte ???
Tja...

Je denkt er over om me te laten opnemen ? Want kinds zijn, dat is een ambetante ziekte. Maar ik voel het helemaal niet als ambetant, ik vind het heerlijk. Ik heb het idee dat ik dat al heel lang mis! Je moest het ook eens proberen... En weet je, noem het dan maar terug kind worden, dat klinkt beter, voor u en voor mij. En nee, ik ben echt niet al die wetenschap vergeten, ik weet het best nog allemaal, maar het is veel vervelender dan kijken naar wonderen...

Knip weer prentjes uit, en maak een papje van aardappelbloem en water, en kleef die prentjes in een boek, een wonder-boek... Ach je hebt lijm uit een busje? Vind je het echt niet leuker om zelf lijm te maken? Waarom ? Gewoon... omdat zelf doen veel leuker is dan kopen in een potje.

Een hele wereld vol wonderen... en mensen die er dwaas doorheen lopen, zonder ze nog te zien, omdat zij te slim geworden zijn. Slim ?

tot de volgend ?

Mijn 17° versie !

Ik heb het eens nagezien, een paar dagen terug heb ik de 17° versie van Ubuntu (14.04) op mijn pc geladen... Ik ben begonnen bij 6.04 en rekening houdend met twee upgrades per jaar, zit ik dus aan mijn 17°...

En ik ben er nog steeds tevreden mee... Ook nu ging het upgraden van de vorige versie zonder moeilijkheden. En het is nu weer een speciale versie, met lange termijn ondersteuning. Normaal geldt dat bij Ubuntu voor 3 jaar, maar ik las dat het nu voor 5 jaar zou zijn... Dus ook voor bedrijven, die niet zo graag te dikwijls te maken hebben met die upgrades, is dat een uitkomst. Volg je de normale upgrades, dan is dat iedere 6 maand...

Merk jij ook iets geks aan je computer ? We krijgen steeds grotere harde schijven, en ik gebruik er steeds minder van... Dat is niet moeilijk, ik zet de meeste dingen die ik wil bewaren "in the Clouds", waar ze net zo goed staan, en mijn pc niet belasten. Bovendien heb ik "kloudless" geïnstalleerd, en daar kan ik een heleboel van die Clouds samen laten werken. Dat betekent dat je zowat overal het gratis gedeelte kunt nemen, en dat samenvoegen in kloudless... Ruimte zat dus !

Ik ben helemaal geen genie op de computer, heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Ik vergelijk het een beetje met autorijden: je hoeft ook geen automecanicien te zijn om met de wagen rond te rijden.

Wat mij vooral bevalt aan Ubuntu (en Mint en wellicht nog een heel pak andere soorten OS van Linux), is de enorme vrijheid. Je hebt bijna onuitputtelijke voorraden aan programma's die je zo kunt installeren, en je je hebt geen last van virussen en dergelijke. Kortom, het is - om de vergelijking met het autorijden door te trekken- alsof je een hele snelweg voor jou alleen hebt... Je hoeft niet voortdurend bedacht te zijn op allerlei gevaren die je bedreigen, er zijn er haast gene...

Ik heb het je al verteld, er zijn ook nadelen aan... Zo kun je bepaalde zaken die van Windows komen niet openen (niet vaak het geval, maar er zijn er)... Maar dat is eigenlijk iets wat je ziet bij iedere OS... Die mensen met een Apple hebben dezelfde moeilijkheden, en Windows kan ook sommige dingen van Linux of van Apple of BSD niet bekijken... Een beetje jammer... Want mocht iedereen zijn technieken open stellen, dan zou iedereen ook alles van iedereen kunnen bekijken... als de fabrikanten dat zouden willen...

Maar het voornaamste is dat ik me er goed bij voel, al de rest is bijzaak. Ook hier wil ik de auto er terug bijslepen... Kijk, wil je een Bugatti met alle toeters en bellen, dan gaat die auto je stukken van mensen kosten... Maar is voor jou een auto een -zo veilig mogelijk- vervoermiddel, waarbij je je zo zuinig mogelijk kunt verplaatsen op een redelijk comfortabele manier en zonder nat te worden, dan kom je met een veel goedkopere wagen ook al rond, en ga je bovendien het milieu wellicht ook nog veel minder belasten. Voor mij hoeven al die toeters en bellen niet... Ik wil gewoon materiaal waarmee ik perfect kan doen wat ik wil doen... Meer hoeft niet.

Dat ik dat dan ook nog gratis kan krijgen is mooi meegenomen, en dat ligt ook in mijn visie op het leven.

Ik geloof dat ook het internet en alles wat computer is, ook zo sociaal mogelijk moet zijn, en bereikbaar voor iedereen, rijk en arm. Voor mij zijn de providers een soort noodzakelijk kwaad, in die zin, dat ze geld vragen voor het beschikbaar stellen van het internet. Voor mij hoort internet bij onderwijs, en onderwijs moet gratis zijn. Iedere mens moet dezelfde kansen krijgen. (Dat is ook een beetje de filosofie achter Ubuntu, een Afrikaans woord, dat een zeer brede betekenis heeft van samenhorigheid, één zijn. Je moet het maar eens opzoeken !)

Naar ik las, zouden heel wat mensen, die nog werkten met Windows XP, nu zijn overgeschakeld op Ubuntu, of Lubuntu of Mint... De reden is heel simpel, op die oude pc's kun je de nieuwere versies van Windows niet installeren, ze hebben niet genoeg capaciteiten... Maar met Lubuntu (de Light versie van Ubuntu) kun je op heel oude pc's nog heel vlot en makkelijk werken. Ook dat is een pluspunt, zeker voor het open stellen van het internet, ook voor mensen die het wat minder breed hebben.

Dit is geen publicitaire blog, het is gewoon mijn kijk op mijn computertje... Doe jij maar waar jij je gelukkig mee voelt, dan is iedereen happy.

En om te besluiten nog wat wijsheid van Confucius, de Chinese wijsgeer:
Voel je je triest, depressief, dan wil dat zeggen dat je je te veel vastklampt aan het verleden. Voel je je angstig en bang, dan kijk je te veel naar de toekomst... Alleen wie leeft in het heden, leeft ook in vrede met zichzelf.

Mooi hé ?

tot de volgende ?

Paasmaandag

... en deze namiddag is het feest bij OKRA, en kunnen we weer eens heerlijk met een hele hoop mensen bij elkaar gaan genieten van het programma en van het keuvelen onder elkaar.
Laatst kwam ik op een rommelmarkt een man tegen, die niet wou aansluiten bij OKRA, want dat is iets voor oude mensen...

Hij weet niet wat hij mist.
Niet alleen qua programma's, maar ook gewoon omdat iedere beweging in iedere parochie/gemeente/stad/wijk of welke onderverdeling dan ook, heel belangrijk is als cement van een samenleving.

En naar mijn gevoel is die cement er steeds meer en meer nodig !
Vroeger, toen alles veel kleinschaliger was, iedereen iedereen kende, elkeen elkaar tegenkwam in de buurtwinkel of in het buurtcafé, toen was er cement met overvloed ! Iedereen kende echt zijn buren, de bewoners van zijn straat, van zijn wijk, ja zelfs van de gemeente.
Heel veel van die mensen hadden dan ook nog eens onderling banden van familie, want in het dorp, daar woonden al generaties na generaties dezelfde families, en de kans was op de duur klein dat er ook bij waren die geen familie waren van elkaar. (ook al was het soms in de twaalfde graad of zoiets, er waren toch banden)

Nu is dit niet meer zo... In verhouding zijn er tegenwoordig maar heel weinig mensen die werken binnen de grenzen van hun eigen parochie of gemeente. Heel velen werken heel wat kilometers van hun huis. Bovendien werken in de huidige maatschappij man en vrouw, waardoor veel mensen hun wederhelft niet meer vinden binnen de parochie/gemeente, maar op het werk of zo, waardoor er plots heel wat vreemde eenden in de gemeentelijke bijt komen... En dus geen familie meer zijn van elkaar. Net door dat de arbeidsplaatsen veelal ver liggen van de eigen woning, verkoopt men dat huis, en gaat dichter bij het werk wonen, waardoor weer meer vreemden terecht komen in de gemeenschap van jouw wijk....

Men bouwt hele wijken en appartementsblokken, waardoor er ook nog eens makkelijker instroom komt van vreemden, die dan onderling ook geen enkele band meer hebben, nog met de gemeente, nog met hun buren.

Heel veel mensen kennen hun buren amper.
Laat staan dat er een soort band groeit tussen hen.

Het gekke is, dat bewegingen, zowel jeugdbewegingen, vrouwenbewegingen, OKRA en andere, veel makkelijker werken in een kleine gemeenschap waar iedereen iedereen kent, en iedereen ook iedereen mee trekt naar de beweging, terwijl het duidelijk is dat die beweging er eigenlijk veel meer nodig is in de moderne maatschappij (nu ja... Maatschappij ?), waar ze heel nuttig zijn om van de duizenden individuutjes een hecht geheel te maken.

Eén van de zaken die een gemeente kenmerkt, is het hebben van een eigen taal. Ik ben van oorsprong een Oostendenaar, en die taal is heel anders dan het Maters, de taal van de prachtige gemeente waar ik nu thuis ben... Maar dat Oostends accentje kenmerkt mij nog steeds als een vreemde eend in de bijt. En ware ik niet in organisaties thuis, dan zou mijn band met Mater wellicht heel wat minder zijn dan nu. Maar bijna alle leeftijdsgenoten en ouder, kennen mij als Sinterklaas, en heel wat anderen kennen me van Ziekenzorg als de man die de "Hobby" of de "Crea" organiseert... En dank zij die beweging ben ik, en met mij mijn vrouw, lid van de gemeenschap Mater.

En dat maakt dat wij ons hier "thuis" voelen...
En dat is héél belangrijk.
Want thuis zijn, dat is je goed voelen, je op je gemak voelen, weten dat je hier moogt leven zoals je wil, omdat je aanvaard bent, deel bent van het geheel. Natuurlijk moet je de gemeenschap niet gaan ergeren door sterk afwijkend gedrag, maar dat mag nooit en nergens... tenzij je daar op een manier je handelsmerk van maakt... Zoals een kunstenaar die zich net iets anders gedraagt en zich net iets anders kleedt...

Ach, Het is goed thuis te zijn !
(Maar maak er geen "Thuis" van, de soap op Eén, want daar is men bezig met het opmaken van een heel ingewikkelde studie, gewoon om te weten wie het allemaal al met allemaal heeft "gedaan"... En zo'n gemeenschap wens ik niemand !)

tot de volgende ?

ramp nipt voorkomen

Toen we deze morgen op stonden, zwommen al mijn vissen boven... Dat is een signaal dat er geen of veel te weinig zuurstof in het water zit.
Zuurstof breng je niet of amper in het water met zo'n klassiek zuurstofpompje. Wat dat zuurstofpompje doet is in feite het water in beweging brengen, en het water neemt zuurstof op aan de oppervlakte. Door het in beweging brengen van het water, breng je dus meer water in contact met de zuurstof uit de atmosfeer.
Filters in een aquarium zijn hoofdzakelijk mechanische filters. Dat wel zeggen dat ze het water door een filtermassa jagen, en daardoor blijft stof en vuil hangen in die filtermassa. Een vers gekuiste filter werkt louter en alleen mechanisch, een filter die al een tijdje werkt, doet meer: in het vuil ontwikkelen zich bacteriën die instaan voor de vertering van het vuil. Zo'n filter zal iets trager mechanisch werken, door het feit dat de filtermassa gedeeltelijk verstopt is met vuil met bacteriën.
Maar de filter doet ook meer !
Daar de filter mechanisch het water door de filter jaagt, brengt de uitlaat van de filter ook het water sterk in beroering. Door deze beroering komt er voortdurend nieuw water in contact met de oppervlakte en dus met zuurstof...

Nu kreeg ik onlangs te maken met een plaag van een soort algen, en het kost nogal wat moeite om het evenwicht te herstellen, maar door dat proces sterven nu die algen af, en zie je voortdurend losse stukjes algen door het water heen zwerven.

Deze stukjes algen komen in de filter terecht en verstoppen het geheel.
Daardoor komt er dus ook minder beweging in het water, en dus wordt er minder zuurstof in opgenomen.
De enige oplossing is heel vaak de filters kuisen...
We waren dit keer dus duidelijk te laat...
Nee, er zijn geen vissen dood, maar veel langer zou het niet hebben mogen duren...
Dus hebben we deze morgen alles gelaten wat het was, en meteen de aquarium onder handen genomen...

Ramp voorkomen...

De enige andere oplossing zou zijn: heel de aquarium legen, en alle rotsstenen met hogedruk ontdoen van de algen, zodat de plaag in één keer opgelost is... Maar dan zit je met een totaal ontregelde aquarium, en is het net of je werkelijk start met een nieuw aquarium, maar dan zonder de nodige voorzorgsmaatregelen om het evenwicht in het water te hebben en te houden. Ik ga dit niet uitleggen, het is nu al technisch genoeg, maar om het kort te omschrijven: het water moet leven bevatten. Gewoon water is quasi dood. Als je ergens een gezonde vijver weet zijn, waar ook vissen in zitten, dan moet je eens een beetje water uitscheppen, en er aan ruiken. Viswater, gezond water, heeft een bepaalde geur. Ik noem dat de geur van gezond water. Je aquarium moet ook ongeveer die geur hebben. Het is iets feller, maar dat komt grotendeels door het feit dat de temperatuur hoger ligt, en door het feit dat je nooit een perfecte balans kunt hebben in een aquarium, je kunt het alleen zo goed mogelijk benaderen. (In feite zou je in een aquarium van een meter lang maar hooguit een guppy of drie mogen houden, wil je echt een evenwicht bereiken en houden...)

Normaal is er aan een goed aquarium niet veel werk... Maar tot wij nu de boel weer in orde hebben, zullen we nog heel vaak mogen de filters kuisen... Nu ja... Dat hoort er bij, wie dieren houdt, weet dat het niet altijd van zelf gaat.

Nog een nadeel: zolang we met die algen zitten, is het aquarium echt niet mooi om te zien... Maar ja, daar moeten we dus doorheen. Heel de bak legen en herbeginnen zie ik niet zitten, ook al omdat ik dat niet meer kan zonder hulp van Bart en minstens één van de kleinkinderen... De rotsblokken zijn voor mij véél te zwaar. (rug)

Maar we krijgen het zo ook wel in orde. En misschien haal ik wel de kleinste stenen er uit om ze te reinigen, dan bespoedig ik de oplossing toch iets.

Vandaar dus, dat ik later ben dan anders met mijn blog.
De vissen gaan dus voor u... Maar ja, voor u is het ook geen kwestie van leven of dood hé ?


tot de volgende ?

Geen politici toegelaten !

Of is dit ook een vorm van racisme ?
Volgens mij is het net zoiets als een bordje "roken verboden"...  Je weet wel, om de gezondheid van je zelf en je medemens te vrijwaren.
Straks gaan onze brievenbussen weer uit puilen van de verkiezingspropaganda. Eigenlijk zou ik die moeten bewaren, om de volgende keer in hun eigen strot te duwen, met de bewijzen er bij dat ze er weer eens niets van bakten van al hun beloften.
Maar het idee dat de konterfeitsels van dergelijke wezens hier ergens in huis zouden liggen, is gewoon onverdraaglijk.

Ik heb geen sticker op mijn brievenbus om reclame te weren, want ik zit graag eens in die dingen te snuisteren, maar bestaat er geen stickertje tegen politieke "reclame" (lees: leugens) ?

Het ergste is, dat Jan met de pet nog steeds luidop denkt "Ja, maar je kunt nu eenmaal niet zonder", en dan hebben ze het over de politici. Anderen zweren dat dit een waarborg is om de democratie te vrijwaren...
1) Je kunt heel goed zonder politici. Ik heb onlangs een politicus aangesproken over het feit dat meneer X de ene keer minister was van Financiën en de volgende keer Minister van Buitenlandse zaken... En hoe je specialist kunt zijn in twee zo'n verschillende materies... "Och, zei de politicus, het is in feite het kabinet die de wijzen bevat, en die alles uitzoekt voor de Minister..." Ik niet en jij ook niet hebben ooit een stem uitgebracht op een lid van zo'n kabinet... En als die onverkozenen het in feite doen, waarom hebben wij dan die verkozenen nodig ?

2) Wij hebben helemaal geen democratie... Hoe je ook stemt (of zelfs niet stemt), je komt altijd bij een partij terecht, en niet bij Jan of bij Jean-Pierre... En die partij die dicteert op basis van wat de machthebbers van die partij willen. Je stem gaat dus niet naar een of andere persoon, zelfs niet naar een of andere beleidslijn, maar naar partijbonzen, die gewoon hun goesting doen.

3) In ons systeem hebben wij, hoe dan ook, altijd te maken met een regering die uit meer dan één partij bestaat... Dit wil dus zeggen dat ze voortdurend afwijken van hun eigen standpunt, om tegemoet te komen aan de partner(s) in de regering. Dit zijn geen compromis, dat is stuivertje wisselen. Als er een nieuwe arbeidsovereenkomst moet worden gemaakt, dan vinden werkgever en werknemers ergens in het midden. Zo gaat het niet bij een regering (of toch meestal niet - er zijn uitzonderingen).  Bij een regering gaat het veeleer zo: "Jij wilt X hebben? Goed, wij willen A. Als jij ons steunt, dan steunen wij u in het behalen van een meerderheid."
Mochten er nu in die partijen mensen zijn, die voor hun eigen mening durven opkomen, dan worden ze gewoon uitgerangeerd. Want eens je verkozen bent, ben je gewoon een marionet, of je bent niets.

Waar zit daar de democratie ?

Dat dit systeem nog bestaat, is alleen te danken aan twee zaken:
1) het uitdelen van gunsten en jobs
2) het feit dat ze zich geen revolutie kunnen permitteren, want dan wordt het systeem zelf vernietigd.

en... ten derde... aan het feit dat ze er de domme massa kunnen van overtuigen dat ze onmisbaar zijn... Mochten de mensen eens een klein beetje nadenken over het systeem, dan wordt het niet meer aanvaard.

Waar moeten we dan wel voor opteren? Het logische antwoord zou zijn: voor echte democratie !
En we leven in een tijd dat dit steeds meer terug echt mogelijk wordt ! Dank zij computers, tablets, smartphones kan iedere Belg heel makkelijk rechtstreeks zijn voorkeur uitspreken in het debat. We hoeven geen ingewikkelde volksraadplegingen meer houden, alleen een systeem waarbij je een sluitend systeem hebt om je identiteit te bewijzen (en zo dubbele stemmen te vermijden) en een smartphone of computer waar je dan je voorkeur uitspreekt.
Want democratie, dat is een systeem waarbij IEDERE burger mee regeert !
Denk je dat we daar nog niet aan toe zijn, dan kun je een systeem op poten zetten, waarbij men kiest voor techniekers.  Stel economie: daar kun je echte deskundigen naar voor laten komen, die hun kijk op de zaken verdedigen, en dan kiezen we voor welk systeem we opteren. Natuurlijk zul nooit bekomen dat iedereen voor één deskundige zal stemmen, maar als je een systeem hebt waarbij iedere deskundige ook een resem volgelingen-deskundigen achter zich heeft, dan kom je tot een mengeling van richtingen die samen op een deskundige manier kunnen bespreken, oordelen en handelen.
Wie weet hoe vlug ons land dan weer een budget in evenwicht heeft !!! We zouden in ieder geval al een pak ministeriële wedden uitsparen...

Dit is een veel logischer systeem...
Maar ja, wie wil er nu logica, als je een systeem hebt waarbij je kunt aan de pit zitten, en de kleine garnalen je heel devoot hun belastinggeld in handen leggen?

djudedju

tot de volgende ?
(Ik ben er me van bewust dat dit een heel eenvoudige voorstelling is, maar het is in se ook eenvoudig !)

Mijn catechismus

Ergens, maar ik vind hem niet, moet hier nog een echte oude catechismus rondzwerven... Of heb ik hem ooit eens aan iemand cadeau gedaan? Of uitgeleend ? Ik weet het niet meer.
Mocht ik het echt willen hebben, dan vind ik er wel weer ene op een of andere rommelmarkt, want daar zie je zo'n dingen nog wel eens.
Er zijn hier nog zo'n dingen uit mijn jeugd, die hier of daar in die massa boeken verscholen zijn... Mijn Cantus-boek van in mijn studententijd (Ik weet zeker dat hij nog steeds ruikt naar verschaald bier en sigarettenrook), en mijn zangboek van de Chiro... En wellicht nog veel meer van die dingen...
Want ik hoor bij die mensen die moeilijk afscheid kunnen nemen van het verleden.
Het verleden, dat is een stukje van mezelf, en geef toe, een mens is niet zo maar bereid een vingerkootje of een oorlelletje af te snijden en weg te doen... Dus kan ik dat ook niet zo maar met mijn verleden. Niet al die dingen zijn onverdeeld goede herinneringen, er zijn ook dingen bij die me pijnlijk herinneren aan nederlagen en verdriet... Toch maken zij ook deel uit van mezelf. Net zoals dat litteken van een grote zweer op mijn been, of dat litteken van een operatie...
Dingen die in jezelf zijn gegrift

"Waar is God ?" "God is overal, in de hemel, in de hel en op alle plaatsen"... De meesten van mijn generatie herinneren zich deze zinnen uit de catechismus, zaken die wij van buiten moesten leren, en waar men ons overvroeg om te controleren of ze wel kei- en keihard in ons geheugen waren gegrift, Om er nooit meer uit te kunnen gewist worden.
Maar soms veranderd men één en ander aan de interpretatie van het geloof, en waar de hel vroeger een eeuwig brandend vuur was, veranderde dat in een afwezigheid van God. De straf zou er in bestaan God, het Licht te moeten missen... Waar is God ? in de hemel, in de hel... ???
Die catechismus leek plots een bron van twijfel geworden.

Ach, de grootste fout is wel, dat men kerk en religie verwart... Maar dat is ook een beetje logisch: in onze kindertijd, de tijd van die catechismus, lag alles vast in een rotsvaste ceremonie... Geen letter, geen punt of komma kon worden gewijzigd. Alles lag vast in Kerkelijke Voorschriften (allemaal met hoofdletters)... En voor ons, gewone mensjes, was heel die ritus het geloof. Alles was één begrip. En dan kwam het concilie, en plots wijzigde men een heleboel van die vertrouwde, in ons hart vastgenagelde dingen. We mochten plots die gewijde hostie in ons handen nemen, de mis werd plots in het Nederlands en dus begrijpbaar en nog een heleboel meer. Priesters waren niet meer de zwartrokken, maar verschenen in gewone mensenkleren, in het begin nog wel met een romeinse kol, maar alras met hooguit nog een kruisje op de vest gespeld... Een kruisje dat steeds kleiner en kleiner werd. Onze pastoor draagt het kruisje nu als een hippie in zijn oor als piercing...

Eigenlijk was het een teruggrijpen naar de basis, naar de grond van het geloof... Maar voor de meesten van ons hing dit allemaal ritus en basis aan elkaar vast. Heel dat symbolische van kledij, gezangen, gebeden en voorschriften, dat was het reglement... dat was het geloof... en plots ontkleedde men heel het bouwwerk... Het met stuc versierde en beschilderde plafond ging er uit, de mooie prenten op de glasramen gingen er uit, de krullewietjes in het bouwwerk, alles er uit, tot op de grond, tot op het fundament, tot op de hoeksteen... en daar zette men dan een heel simpel, klein, nederig bouwwerk in de plaats. Terug gebracht tot de essentie.

Een gebed maakte geen omwegen meer naar het latijn, nee, in je eigen moerstaal gewoon recht uit. De bijbel werd voor de zoveelste keer vertaald, nu in de "volkstaal", de taal die we spreken, dagdagelijks. En laatst hoorde ik dat hij nog maar eens vertaald is in de taal van de jeugd, nog maar eens in een poging dichter bij de mens te komen.

We hebben geen oorspronkelijk boek meer, de oudste zijn ook al afschriften van... Maar soms vraag ik mij af, hoe zou het werkelijk gezegd zijn geweest ?
Zeker in de taal van toen, voor de mensen van toen.
En wellicht met omschrijvingen die ons nu niets meer zeggen.
Zeker niet als een volk uit het Noorden tegenover de tekst die ooit werd uitgesproken voor die mensen van daar van toen. Water is voor hen iets heel anders dan voor ons, die gewoon aan het kraantje draaien. De symbool van het water is daardoor ook al anders...

Kortom, de teksten moeten we wel omzetten naar onze taal... Maar de vraag blijft: doen we dat wel goed ? Doen we dat wel in de juiste geest?
En als we houden aan de basistekst (hebben we niet eens !), lopen we dan niet verkeerd omdat de dingen in onze wereld iets heel anders zeggen dan de dingen van toen van daar?

Eén ding is duidelijk, het is veel makkelijker om je vast te pinnen aan de letter, of je vast te pinnen aan de ritus, dan wel te zoeken naar de geest, naar de bedoeling van de woorden.
Wellicht is de oudste tekst die we bezitten al een geredigeerde tekst, een tekst die vertaald is in de taal van dat moment, en is het zo dat, als wij het interpreteren als een tekst uit de tijd waarin het gesproken werd, dat eigenlijk een fout van bij de aanvang...

Religie moet volgens mij dan ook een voortdurend herinterpreteren zijn, tot we alleen nog de kern overhouden, en die kern is heel simpel... Bemin je evenmens als jezelf en God bovenal. En eigenlijk kun je die boodschap terugvinden in bijna elke religie, als je ze ontdoet van al de mist van ritus en woordkramerij...

En het blijft een waarheid, ook voor niet gelovigen, want zelfs als je je beperkt tot het beminnen van je naaste, dan ben je sowieso een goed mens. En daar gaat het over.
Als je vanuit je overtuiging de gedachten van een Boeddha er over heen laat gaan, dan zie je dat heel duidelijk.

Of dacht je dat God wakker lag over de manier waarop je hem al dan niet aanspreekt ? Ja, hoe zou het dan moeten klinken ? God ? Dieu ? Allah? Jehovah ? Jahweh ? Gott ? of hoe ???
Daar lig ik zelfs niet van wakker, Hij dus zeker niet.

tot de volgende ?

Lekkere bloembakken

Vind jij dat ook zo vervelend om ieder jaar weer op zoek te gaan naar bloemen voor de bloembakken. Bloemen die ieder jaar na de winter weer vervangen moeten worden... En waarvan je nog moet afwachten of ze echt zo mooi zijn en echt zo veel bloeien als op het bijgeleverde prentje?
Ik in ieder geval.
Ik hou van bloemen, maar het meest van bloemen waar ik geen of heel weinig omkijken naar heb.
Bloemen die er ieder jaar weer en ieder jaar uitbundiger zijn.
Maar daar zijn er maar weinig van.
De mooiste en bloemrijkste zijn meestal te vinden in de eenjarigen, of bij dezen die in ons klimaat eenjarig zijn.

Vorig jaar zijn we met ziekenzorg op bezoek geweest bij Claus in Kruishoutem, een kweker van kruiden. En we brachten natuurlijk ook een paar plantjes mee, en we hebben die, op zijn aanraden in bloempotten geplant, in de aarde die hij had voorop gesteld... En kijk, nu heb ik daar twee bloempotten met in de ene een hele mooie grote bossige tijm, en in de andere een mooie Chinese dikke bieslook.

Dus heb ik twee van mijn bloembakken nu beplant met kruiden. Ze mogen dan minder bloemen geven, ze zijn lekker, en ze kruiden het eten op een natuurlijke manier. En heel wat van die plantjes zien er ook mooi uit. Er zijn nog enkele soorten te kort, maar dat zijn dan ook weer eenjarigen... Zoals basilicum, het koninklijke kruid... Maar die komen er ook nog bij. En mijn tuin zal dan weer een beetje rijker zijn, en een deel er van kan zelfs rustig enkele jaren meegaan.

Ach, ik weet best dat die petunia's ook mooi zijn, maar in de tuin heb ik mooie daglelies staan, in heel wat kleuren... en wist je dat die bloemen ook eetbaar zijn? Hoe lichter de bloem, hoe lekkerder, hoe donkerder de bloem hoe pittiger. In een sla wat mooie oranje toetsen en zelfs hier en daar een beetje paars... Mooi, en lekker !

Ach, ik ben er helemaal geen genie in, en wellicht zijn er heel wat bloemen die eetbaar zijn. Wellicht kun je daar gewoon even voor google'n... Maar ik hoef helemaal geen deskundige te zijn, of geen drie-sterren-chef om lekker te eten thuis... Ik heb het niet op al die liflafjes, geef mij maar gewone gezonde kost, met een kruidig accentje. Zo gewoon, gezond en lekker.
Oh ja, ik ga ook radijsjes zaaien. In een bloempot. Want in mijn tuin heb ik geen plaats, die staat vol met planten en bloemen, en ik hou niet echt van het werk in de tuin. En in een bloempot moet ik niet gaan schoffelen en gaan graven... Pot pakken, aarde in gieten, lichtjes aandrukken, met een stokje putjes in prikken, in ieder putje een zaadje, en wachten op de radijsjes. Radijsjes geoogst ? Potje uitgieten op een hoop, er de afval van bladeren en zo bij voegen, de compost uit het compostvat bijvoegen, en volgend jaar weer gebruiken als pot-aarde... Makkelijk zat, en ik krijg geen aarde onder mijn vingernagels, want daar krijg ik de ... van !

Kortom, ik ben het schoolvoorbeeld van de luie tuinier.
Planten waar je niet, of zo weinig mogelijk moet naar omkijken...
Och ja, niet wachten om het - ook in bloempotten - overal opduikende onkruid uit te trekken. Daarom zet ik de potten niet ver van de visvijver. Daar moet ik iedere dag zijn om die beestjes eten te geven, en "en passant" trek ik dan het onkruid, ga nog een paar meter verder, en werp dat voor de kippen... Dat zijn de beste kruidverdelgers die er bestaan. Jammer dat ze geen onderscheid kennen tussen de goede planten en de on-planten... (Moet niet altijd on-kruid zijn), ander liet ik ze los in de tuin, en konden zij me van die karwei ontlasten. Of weet er iemand een kippenras die het onderscheid wel weet ?

Dat ik een hekel heb aan tuinieren, dat dank ik aan ons vader zaliger, die het leuk vond om mijn broer en mij drie keer na elkaar de tuin te laten omgraven, en dan kregen we nog geen woord lof, alleen een opmerking dat we het nooit zouden leren...  Welnu, pa, je bent geslaagd, ik heb het nooit geleerd...
Dat klinkt of ik een slechte pa had, niets is minder waar, ik had een droom van een vader... Maar daar, in het hovenieren, heeft hij mij duidelijk niet de liefde voor de tuin gegeven...

(Welke dingen zou ik - onbewust- vergald hebben voor mijn kinderen? - Ik moet het hen eens vragen. En misschien kunnen zij zich al beginnen afvragen waar zij in tekort geschoten hebben ten opzichte van hun kinderen... Want ach, we voeden op, maar we doen het allemaal zonder diploma, zonder vorming, gewoon zo goed als we kunnen of denken te kunnen...)

Ik ga seffens eens kijken of mijn kruiden en mijn stoffeliers er fris bijstaan, of ze geen beetje water moeten... en of de vissen al weer rondzwemmen... Want zolang het water nog niet echt warm wordt, komen ze alleen zwemmen als het zonnetje het bovenste water lekker warm maakt. Voor de rest liggen ze heel diep in het duisterste plekje van de vijver...

Soms zou ik ook zo'n plaatsje willen... Weg van de wereld, samen met al mijn beminden, elkaar opwarmend in de warmte die van een gezin en van liefde uitgaat...

tot de volgende ?

Grommen en blaffen

Als ik aan het hek van de boerderij, hier iets verder, blijf staan, dan staan daar meteen twee grote honden te blaffen en te grommen... Ik zou eens moeten durven de grens overschrijden !

Ik weet niet of ze nu in Oekraïne het stadium van grommen en blaffen al voorbij zijn, en het bijten al is begonnen. Ik weet niet of de Russische beer er zich weer mee zal moeien, ik weet niet of het Westen het stadium van het grommen en blaffen zal overschrijden, maar het doet me allemaal wat meewarig het hoofd schudden...

Ooit heeft een man, Russen uitgeplant in allerlei bezette en geconfedereerde straten... Dit uitplanten was een manier om het Groot-Russische idee te verwezenlijken, het meer te maken dan een idee. Dat was niet de enige stap, hij deporteerde ook mensen uit hun thuisland en dropte ze in andere gebieden, waar ze zouden opgaan in de meerderheid... Dat was het grote idee voor een Groot Rusland...
Frans Vlaanderen is al enkele eeuwen Frans, maar het is pas nu dat het Vlaams er echt aan het verdwijnen is... Dank zij de leerplicht, waardoor iedereen Frans moest leren, dank zij de wetten die allemaal in het Frans waren net als de arbeidsplaatsen... en... door het feit dat tijdens de periode van grote tewerkstelling in de steenkoolmijnen en de haven, talrijke andere, echte Fransen en geadopteerde, in de streek terecht kwamen.

Het zou een voorbeeld kunnen zijn voor wat Stalin ooit probeerde...

Het zou idioot zijn, mochten wij nu, hier, nog wakker liggen en natte dromen hebben van een hereniging met dat stuk Vlaanderen over de schreve, een Vlaanderen dat nu al lang Flandre, Le Nord is geworden. Och, je kunt aan de gebouwen, aan de reuzen, aan sommige gebruiken en plaatselijke gerechten nog zien dat het ooit één Vlaanderen was, maar het is het niet meer.

Ik ben te weinig vertrouwd met de situatie in Oekraïne, om te oordelen of in die gebieden Oekraïne nog wel echt Oekraïne is... Of dat die gebieden echt eerder Russisch zijn...

Ik weet wel dat het perfect mogelijk is samen te leven met mensen met een andere taal, een andere levenswijze. Wij zijn er een voorbeeld van, wat NVA ook beweert ! Je moest gisteren alleen maar luisteren naar de uitzending van de koers, geen mens vond het jammer dat het geen Vlaming was die gewonnen had, maar wel dat het geen Belg was...

Wij leven nu in Europa, in een soortement van confederatie van Europese landen. En wellicht komt ooit de dag dat wij amper nog gaan spreken van België... Je woont in Amerika, en de naam Californië doet je veel meer denken aan goed weer dan aan een van de staten... Als je het als een entiteit bekijkt, dan heb je veeleer het gevoel dat wij hebben tegenover het begrip provincie.

En wie weet zal ook ooit de taal verdwijnen in een Europees... Wellicht een vorm van Engels, zoals Amerikaans ook een vorm is van Engels.... Als alles goed gaat, en Europa blijft bestaan. Als we er in slagen onze economie te redden, als we er in slagen het klimaat te redden (Anders is Vlaanderen sowieso verdwenen !), als....als ...

Wat is een grens ?
Tenzij je er een wan-ding van maakt zoals de Amerikaanse grens met Mexico, zoals de Israëlische grens met de Palestijnen of zoals ooit het ijzeren gordijn... Een tastbare, zichtbare muur, vol bewakers, vol wapens en geweld... tenzij je zoiets doet, is een grens een fictief iets... Iets wat je niet kunt zien, niet kunt merken aan het groen, aan de bomen, aan de vogels... Iets wat die vogels en de konijnen helemaal niet beseffen.
Je kunt veel meer de grens van mijn eigendom zien, er staat een haag !
Rond België is niets te zien.
Gelukkig maar... er zou wellicht veel beter ook niets zijn, zelfs geen fictief iets.
Want heel dat idee is alleen een economisch begrip en een begrip van macht.

Ik kijk vol verbijstering naar het geweld, het geblaf en gegrom... Voor een fictief iets.
Zou ik graag Nederlander, Fransman zijn ? Nee, niet echt, maar niet omwille van het Nederlands zijn of het Frans zijn, maar omwille van het feit dat wij hier, waar we wonen, de wetten kennen, de geplogenheden  onze rechten, onze gebruiken en de buren... Mocht het hier Europa worden, in de chte zin van het woord, dan heb ik daar geen probleem mee... Want ik ken het hier en wat verandert, dat komt stap voor stap.
Ik zou er echt niet van wakker liggen om enkele kilometer verderop te gaan wonen, ook niet als ik dan plots aan de andere kant van die taalgrens zou zitten, want ik ken het daar, heb er zelfs vrienden, en ik weet dat ik daar net zo goed als hier een thuisgevoel heb...
Mocht ik naar Nederland of Frankrijk gaan, dan zou ik veel meer een aanpassingsperiode nodig hebben, om er de manier van leven binnen dat andere wettelijke kader te leren kennen, maar het zou na adaptatie wellicht ook een thuis worden...
En eens je gevestigd bent, dan is het ook je thuis !
Ik kan me best inbeelden dat die Russen die al enkele generaties in Oekraïne wonen, dat als hun thuis beschouwen.
En ik kan niet anders dan denken dat ook daar enkelingen -politici- daar een eigen gebied van willen maken, die plots geen Oekraïne meer is.
Kortom, ik snap het niet.
Ik maak me veeleer boos op diegenen die het vechten aanmoedigen, de splitsing vragen, dan op al die mensen die er gewoon graag wonen en zichzelf willen blijven.
En ik wed dat er meer zo zijn, dan dat er zijn die daar voor willen vechten.
Maar eens men vecht, dan is het hek van den dam, dan escaleert het dan zijn het plots je buren die bedreigt worden, je vrienden, je gezellen, en dan vecht je wellicht ook mee, ook al voelde je daar oorspronkelijk niets voor...
Ik snap het het niet.
Ik zie niets om voor te vechten.
Maar ja, het gaat ook niet over mijn vrienden, buren, kinderen... Ik ben voor de vrede, zolang ze van hen blijven... (Ik ben dus ook gek)

tot de volgende ?

kloosterrommel

Gisteren (en vandaag nog) was er een rommelmarkt in Brakel bij de nonnekes... Volgens de mededeling sluiten ze een heleboel kloosters, en de overschot wordt verkocht ten voordele van Kongo...

Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik was meer dan nieuwsgierig. De bedoeling was om er heel vroeg naar toe te gaan, zo dat je bij de eersten bent, en dus meest keuze hebt, maar dat ging niet... Want in moest eerst naar de begrafenis van Gaby, lange jaren mijn garagist en nog steeds een vriend...

Voor mij was het de eerste keer dat ik in Mater in de kerk een uitvaart mee maakte zonder misviering, op andere plaatsen had ik dat wel al meegemaakt. Maar blijkbaar is onze pastoor daar niet echt happig op, en hij liet dat merken. Niet alleen in zijn verwelkoming, maar ook in de manier waarop hij de offergang organiseerde... Normaal duurt zo'n dienst niet zo heel lang, maar hij slaagde er in, door de offergang af te remmen, dat het bleef duren... Ik was pas kwart voor één terug thuis ! In de kerk hoorde ik rond mij verschillende stemmen opgaan tegen "diene pastoor" en "Wat gaat hij nog allemaal uitvinden" en "Hij heeft nog te veel volk in zijn kerk zeker ?"... en bij het buitenkomen stonden de familieleden en de mensen die gevraagd werden om de familie te volgen na de mis, daar ook heel beteuterd, want ze wisten niet wat ze nu moesten doen... Blijven staan wachten zeker ? En ook daar hoorde je niets dan gezaag over de pastoor en zijn rare manieren... Een beetje jammer voor vriend Gaby en zijn familie !

Ik denk dat het allemaal niet zo slecht was bedoeld, maar het was in ieder geval geen goed systeem. Hopelijk trekt de pastoor daar de juiste conclusies uit, want de kerk staat momenteel al genoeg onder druk, en ieder ding wordt aangegrepen om nog meer te reageren tegen die kerk en zijn bedienaars...

Waar je anders uit een begrafenis komt, met je hoofd nog vol van de overledene, de herdenking, het verdriet, was iedereen nu alleen maar vol van het "nieuwe systeem" van de "paster"...

Dus was het pas in de namiddag dat we naar de rommelmarkt van de kloosters konden gaan... Veel volk was daar niet - een beetje tegen mijn verwachtingen in. Maar toen we binnen waren, was de reden ook al heel vlug duidelijk... Er was hoofdzakelijk alleen maar oud gerief te vinden, in de zin van keukenmateriaal, en oude meubeltjes en dergelijke. Er stonden een paar oude radio's met een bordje "defect", en een paar oude klokken, waarvan ze niet wisten of ze nog werkten... Voor de rest alleen maar potten, pannen, tassen, borden en co... Tot ik plots op een tafel een hele verzameling vond met parels, isomo eieren en zo, en... een toestelletje om te emailleren... Met nog heel wat stukjes koperplaat er bij en nog wat busjes met email... Het was duidelijk een oud systeem, dat zag je aan het model en het systeem, maar het was ook amper gebruikt... Ik heb het meegenomen, samen met de parels en dergelijke. Nog wat afgeboden omdat het voor ziekenzorg was... Voor een Christelijke organisaties moeten Zusters toch wat laten vallen nietwaar ????

Deze namiddag is er rommelmarkt in Eine, ook al vlak bij... Wie weet of we daar ook iets zien wat ons bevalt... voor thuis of voor ziekenzorg.

Er is nog een week verlof, en zover ik weet, staat er niets op het programma... Wie weet is het een kalme rustige week ?

Oh ja, vandaag is vrouwlief jarig, en is ze even oud in jaren als ik ben. Mag ze weer meeklappen met de grote mensen. Tot aan mijn verjaardag, dan ben ik weer een jaar ouder... (Ze reageert niet meer als ik dat zeg, het mopje is al versleten...)

tot de volgende ?

Het beeld

Ik ben geen TV-verslaafde, meestal zit Anny naar een of ander programma te kijken, en zit ik in een boek te lezen, of op mijn PC te "werken", of op mijn tablet... Maar je vangt toch wel wat op, al was het maar het geluid. En dat geluid noopt je nu en dan om eens te kijken...
Zo kwam ik op het onderwerp voor deze blog...
Welk beeld zou ET van ons hebben?

Ik acht het meer dan waarschijnlijk dat er nog wel planeten zijn, waar leven is, en de kans dat er leven is dat met verstand (?) begiftigd is, lijkt me ook heel groot. De kans dat ze daar verder staan dan wij hier, lijkt dan ook heel goed mogelijk. De kans dat ze hier op bezoek komen, of ons afluisteren??? Die kans lijkt plots heel wat kleiner, maar stel... Stel dat er hier toch, ergens in de ruimte wezens zitten, die ons bespioneren... Eén van de methodes zou dan zijn: het capteren van onze radio- en TV-uitzendingen...

En dan zit ik te lachen...
Ik zie ET al verbijsterd kijken naar de menselijke relaties als hij iedere avond naar Thuis kijkt !
Ik zie hem al verbijsterd kijken naar het gezin dat 10 keer op een dag  fishsticks met spinazie te vreten krijgt, en de man die als beloning nog een broodje -fishsticks te vreten krijgt. Ik zie hoe ze zich vragen stellen over opvoeding als ze een moeder iedere dag meerdere keren per dag een rompertje zien wassen met steeds weer dezelfde vlek er op, en dan staalhard gaan beweren dat de vlek er uit is, om een half uur later weer dezelfde vlek te lijf te gaan...

En ik vraag me af, of ET dan lust krijgt om dat ook te vreten of om ook zo oeverloos te gaan wassen aan een niet-verwijderbare vlek?
Of is ET verstandiger dan het mensDOM ?
Ik hoop voor hen van wel...
Ik hoop dat ze een ontwikkeling hebben die niet is gebaseerd op een consumptiemaatschappij.. Ik weet wel, het is dank zij die consumptiemaatschappij dat onze economie draait, dat wij een goed leven hebben, dat wij rijk zijn, alles hebben of toch kunnen kopen... Alles wat ons hartje lust... ??? Of is het alles wat ze ons door de strot duwen ?
Er zijn medicamenten op de markt voor niet bestaande ziekten, waarvoor ze dan weer reclame-filmpjes maken die ons moeten overtuigen dat wij die (niet-bestaande) ziekte toch hebben, en dus dat bewuste medicament moeten slikken ! Dat is geen larie, dat zijn feiten !
Is het logisch dat heel wat mensen hun smartphone, die nog perfect werkt, wegdoen om een nieuwere versie er van te kopen, waar amper een of enkele dingen er iets anders uit zien en dingen iets anders doen, maar dan meestal allemaal dingen die je echt niet nodig hebt.
Hebbedingetjes... We hebben er zelfs een woord voor bedacht.
Dingen om te hebben.
Je hoeft er niets mee te kunnen, niets mee te doen, het hebben, daar gaat het over.
Maar ja... Onze economie draait daardoor...
En het gaat steeds maar sneller, en het wordt steeds maar ijdeler... Ijdel in de zin van leeg. Ijdel in de zin van trots.
We vreten de grondstoffen van onze planeet in een ijltempo op, en niets kan de economische honger stillen. Het monster Economy kan allen bestaan bij gratie van voortdurende groei en voortdurende vernieuwing.

Iedereen die ook maar een greintje (dat is een heel kleine gewichtseenheid !) verstand heeft, die weet, die beseft, die moet begrijpen dat dit niet eeuwig kan doorgaan.
Meer zelfs, als we kijken naar wat nu aan het gebeuren is, naar de stijging van de grondstofprijzen door het feit dat ze zeldzamer worden, uitgeput raken, dan weten we dat we stilaan dit einde aan het bereiken zijn !
De ineenstorting is nabij. Daar hoef je geen profeet voor te zijn, je moet alleen maar aandachtig kijken, luisteren naar wat je ziet gebeuren.
We leven niet alleen in een financiële zeepbel, we leven ook in een economische zeepbel.
Welke zeepbel het eerst gaat springen heeft weinig belang.
Maar de ramp voor ons, rijke Westen gaat enorm zijn, en we sleuren er de grootste rest van de wereld in mee, omdat wij hen gedwongen hebben, hun aard, hun cultuur, hun economisch wereldbeeld te verruilen voor het onze... Zij zijn het hunne kwijt en verliezen het onze nog voor ze het echt gaan hebben.

Zit ET daar te grinniken ? Of weent hij bittere tranen als hij ons komende lot ziet ?

djudedju

tot de volgende ?

Voedsel

Heb je ook verbijsterd geluisterd naar de hoeveelheid voedsel die bij de afval terecht komt?

Op één plaats las ik dat de hongersnood voor een goed deel kon worden opgelost met wat wij in het rijke Westen wegwerpen...

Ik weet niet of dat klopt of niet, ik weet ook niet hoe je zoiets kunt berekenen, maar het accentueert nog maar eens het massale van het weggeworpen voedsel.

Vroeger, voor de vuilnisbakken bijna overal verplicht werden, en vuilnis nog in allerlei verpakkingen op de stoep stond, kon je dat beter zien... Toen ik nog (heel lang geleden) in Brussel ging werken, toen al keek ik verbijsterd naar de volledige broden, onaangeroerde pistolets en boterkoeken die iedere maandagmorgen op de vuilnis lagen te liggen. Ik vermoed dat dit nog steeds zo is... En ik hoor regelmatig mensen vertellen dat zij geen oudbakken brood moeten. Dus iedere dag vers brood op de plank.

Anny en ik, we zijn nog van de oude school, en een brood wordt opgegeten, tot het werkelijk niet meer kan. Dat kan zijn omdat er schimmel op komt, of dat het zo hard en droog is, dat we het dan maar aan de kant leggen voor de geiten van Bart. Kortom, het gaat nog niet echt verloren, het verwordt tot dierenvoeder.

Oh, ja, wij eten ook liever vers brood, en ja, wij zouden ons dat kunnen permitteren, maar wij kunnen het niet, gewoon omdat wij het zonde vinden om eten weg te werpen.

Ik snap het dan ook niet goed dat er zoveel eten als afval wordt weggeworpen ! Wij hebben hier heel weinig afval, en wat er is, dat gaat dan nog naar de kippen, of de geiten van Bart. Maar ja, wij zijn ook de mensen die de plastic-flessen samendrukken om zo minder blauwe zakken nodig te hebben... en we proberen het plastic in huis wat te beperken, niet dat we met zelfgemaakt boterpapier ons vlees gaan kopen, maar als we de keuze hebben tussen voorverpakt in massa's plastic, en vlees in gewone verpakking, dan kiezen we voor het laatste. Dat heeft meer dan één reden: Je moet echt eens kijken naar de bewaardatum op dat voorverpakt vlees ! En vergelijk dat eens met de houdbaarheid van het eten dat je "los" koopt bij de beenhouwer... Het kan dus niet anders, of er komt vlieg- en kunstwerk aan die bewaring te pas... En wij vragen ons dan weer af, of dat allemaal wel zo gezond is ???

Ik weet wel, we kunnen al die overschotjes niet zo maar verzamelen, en naar de hongerigen brengen in Syrië of waar dan ook... Maar we zouden wel onze aankopen wat verstandiger kunnen plannen... En van wat we uitsparen, zouden we misschien eens iets meer kunnen doneren aan de hongerende wereld.

En kom me niet af met van die mailtjes waarin ik kan lezen dat al die organisaties heel goed leven van wat zij inzamelen voor de armen... Dat kan best, maar dat is dan voor hun geweten, als ik geef, dan doe ik dat vanuit mijn overtuiging, en ik doe dat via de wegen die mij ter beschikking staan, ook al zou die weg misbruikt worden... Trouwens, geloof jij echt al die berichtjes ? Of zit jij ook soms je hoofd te schudden bij het lezen? Of zit je alleen met nog meer vragen dan voorheen?  En ik vind het eerlijk gezegd veel erger te lezen wat politici krijgen om de boel te verprutsen... Want Syrië en al die andere landen waar nu ellende heerst, die ellende is er vooral door de politiek gekomen... Soms politiek gemengd met religie...

Denk niet dat het hier nooit zou kunnen gebeuren. Het is al meerdere keren gebeurd, en we gedenken dit jaar een van de ergste rampen die ons ooit hebben getroffen, de eerste wereldwijde oorlog... Nog maar 100 jaar geleden... In Gent worden er dit jaar maar liefst 80 mensen 100 jaar oud... Dus nog maar een mensenleven achter ons, en de tweede wereldoorlog ligt nog bij velen echt in het geheugen.

Denk daar maar eens meer aan, als je straks in de winkel staat, voor die massa soorten heerlijkheden voor op je boterham...

En straks is het weer Witte Donderdag... Toen de Heer het brood brak om het te verdelen onder zijn volgelingen... Het brood breken, zodat je het kunt delen !

tot de volgende ?

Grootwarenhuizen en klimaatverandering...

Gisteren hadden we weer zo'n winkel-dag, de tweede in één week tijd ! Spreek mij de komende dagen niet meer van winkelen, shoppen of andere synoniemen van dat woord !!!

We zijn eerst naar Auchan geweest te Leers... In de namiddag, want we zouden ook nog eens langs gaan bij Au Poisson d'Or te Estaimpuis...
Wij dus eerst naar Leers (France), en onze wagen volgeladen met allerhande dingen die Anny zo nodig vindt in ons huishouden... (Vooral alcohol-vrije aperitief !), en dan op ons gemak naar Estaimpuis, naar de Poisson d'Or om wat visvoeder voor Bart en voor ons.
Toen wij daar aankwamen, zagen wij iets verderop, in dezelfde straat "Famiflora"... "Tiens, zou dat de afsplitsing zijn van Floralux  (Dadizele)? Terwijl we winkelden in de viswinkel vroeg ik wat uitleg aan de bediende die me hielp. De man begon meteen te fulmineren: "Ja, in samenwerking met diene Dupont, en ze hadden beloofd niet in concurrentie te treden met ons, maar ze doen het toch !"

Toen we buiten kwamen besloten we om daar toch ook maar eens te gaan kijken, we waren er nu toch.
Het is groot... Heel groot ! Ik vermoed dat het zowat even groot is als Floralux, maar het is anders opgebouwd. En het is een puzzel om er je weg te vinden. Natuurlijk, als je er enkele keren zult gaan, zul je er ook wel alles meteen weten staan, maar nu hebben wij er heel veel verloren gelopen. En de bordjes naar de kassa leiden je zorgvuldig heel de winkel rond ! Er moet duidelijk een systeem betaan om veel korter aan die kassa's te geraken... Maar ja, het was onze eerste keer he...

En volk ! Massa's !!! En maar aanschuiven aan de kassa !
En de concurrentie met Au Poisson d'Or ? Wel, de Dupont die blijkbaar ook in Famiflora zit, is de Dupont van Dupont Zoo (ook al uit Dadizele), en is een zaak die allerlei dieren verhandelt (dus ook vissen) en dierenvoeders. Dus is er, wat betreft het gedeelte vissen iet of wat concurrentie, maar heel erg groot is dat niet, omdat het aanbod er veel kleiner is dan bij Poisson D'Or... Ik heb er enkele prijzen bekeken, en er zijn zaken die iets goedkoper zijn, maar ook duurdere... Wie tijd heeft kan dus eerst de twee zaken aflopen, en dan pas echt gaan winkelen... De zaken liggen toch bijna naast elkaar. Maar of die concurrentie nu veel impact zal hebben? Ik geloof het niet.

Maar toen ik daar zo rondliep vroeg ik me af waarom zowat alle grootwarenhuizen tegenwoordig buiten het centrum liggen, op wat je vee eerder industriezone kunt noemen... ???
De reden is wellicht de omvang van die warenhuizen... Sommige zijn een stuk groter dan een heel huizenblok, en je kunt dergelijke dingen dan ook niet makkelijk inplanten in een bestaande stadswijk ! Bovendien hebben ze stuk voor stuk ook behoefte aan een enorme parking, wat evenmin al makkelijk te doen is in een stad. In Oudenaarde ligt de Colruyt in de stad, op de plaats waar vroeger een bedrijf was van bouwmaterialen. Dat bedrijf  zal wellicht in het kader van de wetgevingen die plaats hebben moeten verlaten, en daardoor kwam een grote ruimte vrij. Maar omdat parkeerruimte, zeker als die gratis is, heel verleidelijk is, heeft men een systeem met slagbomen gemaakt, waardoor je niet meer buiten kunt zonder inkopen te doen...

Ik vind dan ook dat de warenhuizen mede een bron zijn van de vervuiling door de auto, en zoals je vandaag in de krant kunt lezen, is het wegverkeer de grootste oorzaak van de luchtvervuiling !
Hoe was het vroeger ?
Vroeger had zowat iedere wijk een eigen winkeltje, een of meerdere café's en nog wat andere handelszaken (schrijnwerker, elektricien ...) waren er in ieder dorp. Door het ontstaan van de grootwarenhuizen, gingen die kleine winkeltjes bijna allemaal teloor... Als ik hier nu kijk, dan heeft Mater geen winkel meer, en er is er nog eentje in het nabije Horebeke. Maar voor de echte inkopen moeten we of naar Brakel, of naar Oudenaarde, om de dichtste plaatsen te noemen. Beiden liggen voor ons, binnen de 10 kilometer, omtrent even ver, maar Brakel is handiger, omdat je daar niet door de gemeente moet, en dus vlotter en zuiniger ter plaatse bent.
Maar hoe je het ook bekijkt, iedereen moet tegenwoordig en auto hebben om te kunnen winkelen !
Alleen wie toevallig in de omgeving woont van die zaken, kan het eventueel te voet aan, en kan zijn inkomen spreiden zodat hij of zij niet zwaarbeladen wordt.
Maar wie in een kleine gemeente woont (zoals ons Mater hier), die moet opteren voor de diepvries, een goede frigo en wekelijks de boodschappen doen met de auto. Als er bezoek komt, dan moeten wij de auto hebben om de nodige inkopen te doen, teneinde het bezoek deftig te kunnen ontvangen.
Ik herinner me, als kind, het grootwarenhuis van toen... In Oostende was dat de SEO ( in de volksmond de Koo (van Koöperatieve). Die warenhuizen waren toen nog niet die mastodonten van nu, en stonden in de stad. Wij woonden in een buitenwijk, en daar was ook een bijhuis van de Koo... Dat bijhuis was niet zo groot, maar bood een breed gamma van producten aan, aan prijzen die beter waren dan in de kleine buurtwinkeltjes. Maar op een manier waren ze zelf gewoon een grote buurtwinkel ! Daar werkten heel wat personeelsleden, want in die tijd was er nog geen of amper sprake van voorverpakte waren, en alles moest worden afgewogen, gesneden, verpakt door het personeel.

Toch moet dit systeem wellicht de voorbode geweest zijn van wat we nu kennen... Steeds groter, met een steeds groter assortiment, met in verhouding steeds minder personeel... en iedereen of bijna iedereen moet dan maar de auto uithalen om boodschappen te doen.

Ik ga het nog niet hebben over het steeds grotere gamma van producten uit steeds meer verschillende werelddelen... Kijk naar Fruit en groenten, en je ziet producten van meer landen dan je wellicht ooit in je leven zult bezoeken...

Zie je wat een vervuiling deze moderne "winkel" geworden is ?
Soms droom ik nog van een winkeltje, waar ik suikerklontjes kan kopen die afgewogen in een bruine papieren tipzak gedaan worden... waar plastic een heel raar en exotisch product is... Plastic, waar nu heel de wereld vol van is, tot in de oceanen toe...

Ach... Ik heb het nog gekend, ze kochten zoethout voor een cent, ik zag hun moeders touwtjespringen...

tot de volgende ?

Knorrepot

Och, wellicht kent iedereen wel ergens een knorrepot... Iemand die schijnbaar nooit tevreden is, iemand die altijd meer pijn heeft, meer miserie heeft, meer afziet, kortom nooit gelukkig schijnt...

Ergens heb ik er medelijden mee...
Ergens vind ik die mensen, net als u, verschrikkelijk vervelend, verschrikkelijk ambetant, maar toch heb ik er compassie mee.
Het moet toch erg zijn, als je jezelf altijd maar ongelukkig vind ?
Stel het je maar eens voor, iedereen zit gezellig bijeen, te keuvelen, te lachen, herinneringen op te halen... en dan zit er eentje tussen die dit alles steeds en steeds weer negatief bekijkt, meer zelfs, al het negatieve op zichzelf projecteert.
Dat moet toch erg zijn?

Het ergste is wel dat ze zichzelf daarvoor in een rol dwingen, de rol van sukkelaar.
De rol van: "Ik weet wat het is, je moet het mij niet zeggen, ik heb dat ook, of ik heb dat ook gehad, en dan hebben ze mij... "en dan volgt een relaas van behandelingen die mislukten en die nog meer pijn veroorzaakten...
Ik vraag me soms af of het allemaal wel klopt, maar enkele van de vertelde gegevens heb ik zelf weten gebeuren... en dan vraag je je eerst af of het toch echt mogelijk is dat de steen altijd maar weer op datzelfde hoofd terecht komt? Of het inderdaad zo is, dat er mensen zijn die "voor het ongeluk" geboren zijn...
En mijn verstand zegt me dat dit niet kan, dat dit niet kan stroken met de werkelijkheid... Wat kan er dan wel aan de hand zijn ?

Het is een gekend gegeven, dat optimisten rapper genezen, en dat ze minder vlug ziek worden, en dat ze zelfs ziekten die dodelijk zijn weten te overwinnen (niet altijd, maar toch beduidend meer dan de niet-optimisten).

Ik denk dat het omgekeerde dan ook het geval kan zijn, en dat dergelijke mensen daarvan het bewijs vormen ! Dat het zo is, dat door hun pessimistische kijk, zij inderdaad allerlei nevenverschijnselen en verergeringen krijgen waar je anders nooit of bijna nooit van hoort.
Dat een ontsteking bij een pessimist geestelijk gesteund wordt om verder ontstoken te blijven.
Dat pijn blijft knagen, gewoon door de pijn als doem voor je ogen te blijven houden.
Ergens weet ik dat dit wellicht juist is, uit eigen ervaring. Ik heb hier reeds duizend en één maal verkondigd, dat bezig zijn, bezoek ontvangen, je zinnen verzetten, de pijn doen verminderen, tijdelijk doen vergeten. Maar soms zijn er situaties waarin de pijn zo alles overheersend is, dat dit truukje niet meer lukt. Je slaagt er niet in je zinnen te zetten op andere dingen dan die pijn. En dan gaat de pijn alles gaan overheersen, en voelt daardoor nog erger aan. Zolang je in die situatie bent, helpt het je niet om bezig te zijn, om bezoek te ontvangen, een boek te lezen, ... de pijn overheerst.
Maar er doet zich iets anders voor... Je raakt niet makkelijk weg uit die pijn, tot er plots iets is, dat er wel in slaagt je zinnen weg te halen van die pijn, en dan komt die pijn nadien helemaal niet zo sterk meer terug. Dat doet mij vermoeden, dat de mens zich in die pijn nestelt, dat die pijn een soort eigen leven gaat leiden, tot je er plots toch uitgerukt wordt, en vaststelt dat ze er eigenlijk niet zo erg meer was.
Als dit met optimisten kan, dan kan ik mij inderdaad indenken, dat het bij pessimisten een soort "manier van leven" is geworden. Zij kennen het vermogen niet om hun gedachten op iets anders te zetten, om weg te denken van de pijn, dus grijpen zij, onmiddellijk na het bezoek, na het bezig zijn, na het bezoek... onmiddellijk terug naar de vertrouwde pijn..  Het is voor hen gewoon een deel van hun leven, en ze kunnen er eigenlijk niet goed meer zonder.
Als de pijn weg is, dan blijven ze de herinnering koesteren.
En hun symptomen zijn voor hen altijd erger en geven aanleiding tot bijkomende behandelingen, gewoon omdat ze in het pijnsysteem vast zitten.
En ze kunnen het niet hebben dat anderen ook pijn hebben, het kan nooit zo erg zijn als hun pijn, of hun herinnering aan de pijn.

Ik vind het erg.
Ik heb er medelijden mee.
Maar het zijn verschrikkelijke mensen om mee samen te leven. Ik heb nog meer compassie met hun gezinsleden.
En ik heb het hier gehad over echte, lichamelijke pijn, maar ook de geestelijke pijn behandelen ze vaak niet kunnen verwerken. Als iemand hen kwetst, dan is dat voor hen veel erger dan voor u en voor mij... En vaak zie je dat zij zich ook in die pijn nestelen.
De belediging hen aangedaan kunnen ze niet meer vergeten en nog minder vergeven. Zij zijn "gequetst van binnen", en die wonde geneest niet, maar blijft etteren en bloeden.
Dat vind ik haast nog erger voor hen.
En veelal zijn dit dezelfde mensen.
En zo hebben ze altijd pijn, hebben ze altijd reden om zich gekwetst te voelen, zitten ze altijd in een ergere situatie dan alle anderen...
Erg. Heel erg.

tot de volgende ?

Onweer

Gisteren in de namiddag zijn we gaan winkelen... Voor de eerste keer naar dat winkelcentrum aan de N60... Het staat er nu wellicht al bijna 2 jaar of zo, maar wij waren er nog niet geweest... We zijn nu eenmaal geen shoppers. Maar Anny wou dat ik eens zou gaan winkelen, want ik had nood aan enkele nieuwe T-shirts en/of polo's. Dus, van de nood een deugd maken, en op naar dat -Voor Oudenaardse normen- grote winkelcentrum...

Wij hebben niet alle winkels aangedaan (gelukkig), maar toch 6 stuks, en dat is voor ons doen verschrikkelijk veel !  Gelukkig waren er ook een paar bij waar ik graag in rond kuier, zoals in de winkel van Horta. We zijn ook in Fun binnen geweest, maar dat was alleen om eens te zien wat het eigenlijk was. Niets voor ons. Misschien later, als we ooit aan achterkleinkinderen geraken... Maar wie weet bestaat die winkelketen dan nog, want die dingen wisselen nogal eens. (En wie weet bestaan wij dan nog ...)

De laatste winkel die we hebben bezocht, was de gerenouveerde en vergrote Aldi... Stukken groter, en ook een merkelijk groter assortiment dan de Aldi in Brakel...

En weer voltrok zich het wonder... Ik zou in normale omstandigheden al lang twee keer dood en drie keer versleten geweest zijn van de pijn, na 3, misschien 4 winkels maximum, maar tegenwoordig lukt het me dus 6 winkels vol te houden, en dan heb ik wel veel pijn, maar het is nog steeds "te doen"....
De reden ? Ik durf het bijna niet te zeggen...
Een halfedelsteen die ik bij me draag. Vraag me niet welke steen het is, want het is een zeldzaam iets, waarin onder meer robijn en turkoois vervat zitten.
Volgens de echtgenoot van de dame die stenen verkocht, zou deze steen, en hij haalde een steen uit zijn broekzak, hem veel helpen tegen de rugpijn. Bijna tegen beter weten in, heb ik er dan ook zo een gekocht... En begot, het helpt echt, ik heb hem nu al enkele maanden, en ik ben niet pijnvrij, maar ik kan veel meer en veel langer uithouden dan vroeger. Als ik denk aan het werk dat we verzet hebben enkele dagen terug om de vijver te kuisen, dan kan ik niet anders dan met verwondering denken aan die steen... Gek, maar ik kan het niet ontkennen, en Anny ziet ook dat ik veel beter ben sinds die steen in mijn portemonnaie zit.

Gisteren dus gewinkeld, en deze namiddag Crea, morgen naar Auchan, donderdag vergadering... zie je die twee weken verlof al vliegen ????

Gisterenavond hoorden wij op de TV de weerman alarmerend praten over een hevig onweer dat op komst zou zijn... En inderdaad, een uurtje later was het koekenbak !
Ik had op Facebook al gelezen dat het onweerde in Brugge en Oostende, en nu was het hier...
Hevige windstoten, en helle bliksemflitsen en krakende donder !
Het begon meteen ook hevig te regenen, maar de hagel waarvan de weerman sprak was er - gelukkig - niet bij. Na een uurtje was alles voorbij... Of toch niet ?

Nee, niet helemaal ! Want de wind bleef, ook al waren het niet meer die felle rukken, en de temperatuur was op slag enkele graden gedaald.
Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog deed stelde ik vast dat het véél en véél kouder was geworden !
Volgens de weerman zitten we nu op normale temperaturen voor de tijd van het jaar... 't Kan zijn, maar van mij mocht het best wat warmer blijven...

tot de volgende ?