Midlife ?

English: The IJzer river (Province of West Flanders, Belgium) Nederlands: De IJzer (West-Vlaanderen, België) Français : L'Yser (Flandre Occidentale, Belgique) (Photo credit: Wikipedia)

Eergisteren belde ik naar Ewoud, mijn kleinzoon, "Woensdag ga ik vissen, als je mee wil, om 12 uur hier zijn !"
Tot mijn verrassing hoorde ik Bart zeggen "Ik ga ook mee, ik ga ook eens vissen!"

Dat is geleden van ...
Heel lang...
Van toen hij een jaar of 10, 12 was... Meer dan 30 jaar geleden !
Hij kocht al een soortement Vespa, die wij de naam Midlife crisis gaven, nu dat vissen...
Bart komt duidelijk in zijn tweede jeugd (ik ben al in mijn 17°).

Dus ga ik vanmorgen maden halen, en deze namiddag gaan we samen vissen bij pepee... Ik ga hier in mijn voorraad nog een hengel of twee opdiepen, zodat ik hen kan gerieven... En wellicht zal er niet veel gevist worden, wel veel rondgelopen... Ewoud moet voortdurend beet hebben om stil te blijven, en als mijn herinnering goed is, was Bart ook zo... Nu, ze kunnen wat rond de vijver lopen, ze kunnen niet verdwalen, zo groot is het niet.

Maar ergens ben ik blij...
Er is toch iets blijven hangen van het genotszaadje "hoe plezant vissen is"... En straks gaan we met drie generaties aan het water zitten, en in gedachten ga ik er ons vader ook nog bijdenken, die mij leerde vissen, die mij besmette met de vis-microbe... Ook al zul je het niet zien, we gaan er in feite met vier generaties bijeen zitten. Ons vader zal wel zitten zagen dat er geen paling zit, en dat bliekvissen, de teljoor niet vult, maar hij zal content zijn nog eens aan het water te zitten. (Pas op Pa, er zitten hier karpers - herinner je nog aan de IJzer ?)

Gek, hoe ouder ik word, hoe meer ik weer met ons vader en ons moeder "babbel"... En zeggen dat er een tijd was dat ik zo vlug mogelijk van onder dat ouderlijk gezag uit wou... Ik wou dat ik er nu weer onder zat.  Nee, ik word niet dement, ik kruip niet terug in het verleden, maar ik denk gewoon weer veel meer op hen, en hoe zij dat zouden doen...

Om het eens anders te stellen, er is niets meer over van de rebel in het huishouden... In tegendeel, nu zou ik al de regels en al de bevelen aannemen, omdat ik nu in zie dat ze goed waren, goed bedoeld waren, overdacht waren... Maar misschien zou dat ook niet goed zijn. Misschien is het wel goed dat de jeugd rebels is, dat ze "anders" wil zijn... Misschien is dat net één van de redenen waarom we als mensheid vooruit gaan... Misschien is het ook de reden waarom we telkens weer struikelen...

Ik zie nu mijn kleinzoon rebelleren, "Hij zit in zijn puberteit" zucht Els dan...
Hij wordt groot, denk ik dan, hij rukt zich los...
Het zit in de natuur der dingen. Kijk naar de dieren, hoe de jonge dieren bij het begin van de volwassenheid weg trekken uit de groep... Vooral bij de mannelijke dieren is dit het geval, en kijk, ook bij mensen zit dat tikkeltje puberteit bij jongens anders in elkaar dan bij meisjes...
Het is dus allemaal heel gewoon... alleen...
Wij mensen moeten daar zo nodig over piekeren. Wij moeten dat zo nodig op blazen...
En we wéten dat alles toch weer op zijn pootjes terecht komt, en gewoonlijk zijn de ergste pubers later diegenen die de band met de familie het engst aanhalen...

Maar als ik steeds meer terug denk, dan komt dat door die kloeke basis die ik mee kreeg. Onze ouders bouwden niet echt ons huis, maar ze legden een heel stevig fundament, en hoe onafhankelijk we ons ook opstelden, alles berustte, hoe dan ook op die stevige grondvesten van het gezin.

En dat is dan meteen de vrees die ik heb over al die kinderen in de verscheurde gezinnen, nieuw-samengestelde gezinnen, wankele gezinnen... Hoe leggen ze daar in hemelsnaam de basis voor een stevige toekomst ?

djudedju


tot de volgende ?

De staat in de staat in de staat in de...

Coat of arms of East Flanders (Photo credit: Wikipedia)

Het is Europa die België op de vingers tikt inzake het beleid ten opzichte van de mindervaliden. Daardoor is de mindervalide in staat de Belgische staat te dagvaarden.
In België heb je dan nog rekening te houden met de "deelstaten" waar je misschien eigenlijk naar toe moet met je dagvaarding, omdat die dan deels of volledig verantwoordelijk is voor dat beleid, met het fiat van de verdeelde staat België...

Ik wil maar zeggen... wie heeft het hier eigenlijk nog voor het zeggen?
Europa ?
België ?
Vlaanderen ?
De provincie Oost- Vlaanderen?
De stad Oudenaarde ?
Het gerechtelijk arrondissement ?
Of is er nog ergens een instantie die ook iets in de pap te brokken heeft, op voorwaarde dat ze in regel is met het hogere echelon ... Vlaanderen mag heel wat zelf beslissen, maar dat moet dus wel in overeenstemming zijn met de Belgische regeltjes. Dus België heeft het voor het zeggen? Ja, maar alleen als het in overeenstemming is met wat Europa dicteert... Dus Europa heeft het voor het zeggen? Ja, maar natuurlijk moet je dan rekening houden met de Europese structuur, die ook al in trapjes werkt...

En ondertussen valt de mindervalide tussen de twee rolstoelen...

Het is dus in feite zo, dat de drukkingsgroepen de Europese wet bepalen. De Europese wet bepaalt de wetgevingen in de lidstaten. In ons geval België, maar dat heeft dan weer deelstaten, die wetten mogen en kunnen uitvaardigen, op voorwaarde dat ze in overeenstemming zijn met Belgische wetten, als die in overeenstemming zijn met de Europese, zoals die doorgedrukt zijn door de financiële drukkingsgroepen... Mocht je nu nog niet weten waarom een bak mag doen wat het wil, en waarom wij opdraaien voor hun fouten, herbegin dan de lezing met wat meer aandacht...

Ach, maak je niet druk... In feite is er niets veranderd...
Men heeft alleen de regeltjes nog wat ingewikkelder gemaakt, om er zeker van te zijn, dat er een reuzegroot werkterrein blijft bestaan voor de advocatuur en voor de politici... Beiden leven immers bij gratie van de onwetendheid van de gewone man...

(Wellicht daarom dat zoveel advocaten ook politicus zijn ?)

De laatste tijd heeft men de reeks onzekerheden in het leven nog eens een heel stuk groter gemaakt met de invoering van de GAS-boetes (Gemeentelijke Administratieve Sancties)... Ieder gemeente voert nu, naar eigen goesting een deel "overtredingen" in, waar zij zelf boetes opleggen, met bedragen zoals zij die zelf bepalen. Ik wacht met spanning de eerste rechtszaken af, eens kijken hoe diegenen die de wet op de GAS-boetes maakten, er ook weer gaten in knagen... Hoe we een nieuw speelterrein zien groeien voor de advocaten en politici, waarbij dezen maar één doel hebben, geld uit de zakken halen van de gewone man. Let op, als een politicus dit leest is hij in staat een Gas-boete op te leggen voor het schrijven van  subversieve blogjes...

Straks ben ik monddood...
Maar mijn denken kan men niet stilleggen...
Ik kan knikken en neen denken.
Wij zijn in ons land al zo vaak bezet geweest, dat wij daar heel wat ervaring in hebben, zo erg, dat het bijna een tweede natuur is geworden.
Nu is de bezetting er voor één keer gekomen zonder bloedvergieten... Europa bezet ons, vraag het maar eens aan de Grieken, aan de Portugezen, aan de Spanjaarden aan...
(Ook dat is niet nieuw, vroeger veranderde ons land van eigenaar door huwelijken tussen adellijke knullen... nu door politieke knullerijen...

tot de volgende ?

zedonkey

Voilà, een foto als bewijs: een kruising tussen een ezel en een zebra... Bij het foto's zoeken zag ik ook afbeeldingen van een paard/zebra, een Tijger/leeuw en nog een hele boel meer.

Misschien interesseren dergelijke zaken je niet in het minst, dan kun je rustig verder klikken en andere onderwerpen gaan zoeken... Ik heb het vandaag over kruisingen...

Je hebt in feite twee normale soorten kruisingen: kruisingen die zelf ook vruchtbaar zijn, en kruisingen die niet vruchtbaar zijn. Je kent ongetwijfeld het muildier en de muilezel (Het ene is paard x ezel, het andere ezel x paard). Dat is een typische kruising met onvruchtbare nakomelingen. Men kruist paard en ezel om sterke, taaie dieren te hebben met de goede eigenschappen van beide ouders, maar jammer genoeg kunnen ze dit niet verder kweken. Daarvoor zijn ezel en paard net geen "familie" genoeg van elkaar.
Vogelliefhebbers zullen wellicht de rode kanarie kennen (Nu ja rood... oranje, met rode gloed, en dan nog veelal nog dank zij toevoeging van caroteen aan de voeding) ? Maar eigenlijk bestaat er geen rood in de kanarie ! Dat rood is er gekomen door een kruising met de kapoetsensijs. Dit fel rode diertje bleek zo'n dichte familie te zijn, dat er wel vruchtbare nakomelingen waren, en zo hebben we nu rood in de kanarie. Kanaries worden met heel wat vinkachtigen gekruist, maar bij mijn weten bleek alleen de kruising met kapoetsensijs vruchtbare nakomelingen te geven...

kapoetsensijs

Meestal veronderstellen we dat kruisingen "mensenwerk" zijn, en alleen ontstaan door ingrepen van de mens, maar dit is niet juist ! Ook in de natuur ontstaan kruisingen op spontane manier, en sommigen denken dat minstens een deel van de soorten op die manier zijn ontstaan. Wat er ook van zij, het moet dus in ieder geval heel dichte familie van elkaar zijn, om ook vruchtbare nakomelingen op te leveren.

Wat nu, momenteel aan het gebeuren is, wellicht onder invloed van de klimaatsverandering, is dat men steeds meer kruisingen ziet van de ijsbeer met de grizly... Door het smelten van de ijskap, belandt de ijsbeer veel meer dan vroeger in het gebied van de Grizly, en zijn spontane kruisingen het gevolg. Veel wetenschappers denken nu dat dit in feite dezelfde soort beer is, die door eeuwenlange scheiding en ander milieu ook een andere soort is geworden qua uiterlijk, maar dus in feite nog steeds heel dicht bij elkaar staand.

Vroeger was dit wellicht zo wat de enige manier om te weten of bepaalde dieren verwant waren. Kon je ze niet kruisen, dan was er geen familieband...

Nu, met DNA en genoomonderzoek kunnen we dit veel beter en veel nauwkeuriger onderzoeken, maar ik ben steeds verwonderd over het feit dat men vroeger, zonder al die kennis de zaken toch behoorlijk juist wist te rangschikken. 

De wetenschappers van toen moeten dus heel wat slimmer zijn geweest dan we denken... Probeer jij maar eens, op het oog, te bepalen of bepaalde planten familie van elkaar zijn... Ik zou niet weten hoe ik dat moet doen. Linnaeus  kon het dus wel !

Zijn we nu slimmer dan toen ? Ik betwijfel het ten zeerste ! Wel hebben we veel meer basis ter beschikking.

Ik wil maar zeggen, de mens lijkt me niet slimmer dan 1000 jaar geleden, maar de mens is er in geslaagd om zijn verworvenheden vast te leggen en ter beschikking te stellen van zijn nakomelingen. Zonder die wetenschap in boeken, computers en dies meer, zijn we niet slimmer dan de mens in het stenen tijdperk...

Het bewijs ?

Niets is makkelijker te leveren !

Zelfs nu nog ontdekt men wel eens een volk dat nog steeds in het stenen tijdperk leeft. Helemaal afgescheiden van de rest van de mensheid, zijn deze mensen die niet tot de stap kwamen van het vastleggen van hun kennis in geschrift en dergelijke, gewoon blijven hangen in het stenen tijdperk. Toch zijn ze niet dommer dan wij zijn. Als men kinderen uit die stam dezelfde opvoeding geeft als onze kinderen, blijken zij net dezelfde capaciteiten te hebben. Het zijn dus net als wij, gewoon mensen...

Het verschil zit hem dus in die éne ontwikkeling: het vastleggen van de wetenschap voor de nakomelingen.

Dat is nog nooit zo goed en zo snel en zo breed ter beschikking gesteld van zoveel mensen als nu... Dus staan we nu aan de vooravond van een nieuwe sprong in de ontwikkeling !

Hoe meer kennis we ter beschikking hebben, hoe meer we verder kunnen werken met die kennis...

We moeten geen dieren meer kruisen om verwantschap vast te stellen, die kennis staat tot in detail bekend...

ter onzer beschikking

Het mensdom beleeft een ontzaglijk avontuur...

... als het zijn kennis niet gebruikt om zichzelf ten gronde te richten...

tot de volgende ?

Hoog, Sammy, kijk omhoog Sammy

English: Huisepontweg road and the Schietsjampettermolen windmill in Wannegem. Wannegem, Wannegem-Lede, Kruishoutem, East Flanders, Belgium Nederlands: Schietsjampettermolen aan de Huisepontweg in Wannegem 20px This is a photo of onroerend erfgoed number 200842 00200842 20px This is a photo of onroerend erfgoed number 43825 00043825 (Photo credit: Wikipedia)

Maar hoe hoog ik ook keek, niks geen blauwe lucht... Alleen grijsgrauw en felle bliksems, donderslagen, waarvan nu en dan een van die knallende, droge slagen als de bliksem ergens dichtbij viel...
En regenen...
regenen...
regenen...................................

Maar we trokken het ons niet aan ! We hebben ondertussen genoten van "Rainman", een prachtige film over autisme. (Die wellicht ondertussen in aanbieding is, want ze zonden hem uit op TV...) (Meestal krijg je daar films van zo'n slordige 50 jaar oud !)

Ach, ik ben weer bitter. En toch voel ik me goed en happy vandaag, we zijn al naar de rommelmarkt geweest in Wannegem-Lede, en hebben er gebabbeld met Patrick en Marleen, vrienden van al heel lang...

Maar TV is voor mij tegenwoordig een bron van ergernis...
Ik ben geen groot TV-kijker, maar ik zie wel eens graag een film... Maar om een mooie film te vinden op TV, moet je ofwel heel veel geluk hebben, ofwel heel lang opblijven... Gisteren was dus zo'n dag. We zouden toch wat langer opblijven, want Bart kwam thuis, en hij ging bellen om ons te melden dat hij er goed en wel was gearriveerd...

Maar gewoonlijk zit ik rond 20.30' à 21.00' uur al in mijn bed, dus zie ik niet veel van de films. Oh ja, ik zou ze, met de moderne technologie kunnen opnemen, en dan in de namiddag bekijken, maar de namiddag is voor mij geen moment om TV te kijken, dan heb ik veelal andere dingen die me interesseren. En dat opnemen zou dus een maat voor niets zijn... Nu en dan koop ik een film op DVD, en die liggen dan in de kast tot ik eens tijd en goesting heb... Er liggen er daar al een paar jaar nog steeds in de cellofaanverpakking te liggen....

Ik moet het dus niet echt alleen op de TV steken, ook wat op mezelf, maar dat doet geen mens, dus ik ook niet ! Dus is de TV de schuldige. Nah.

Eén keer heb ik echt genoten, acht uur aan een stuk, een of andere reeks over de oorlog, waarvan ze alle episodes na elkaar afspeelden... We hadden geen tijd om te eten !
Maar voor de rest  ??? Nee, TV is niet mijn ding.
Het is ook een eerder passieve bedoening hé?
TV- kijken, film-kijken is veel passiever dan een boek lezen !
Als je een mooi boek leest, dan maak je zelf, in je geest, een soortement film er bij, met de voor jou goede kleuren en goede beelden... Kortom, de volmaakte film, zoals geen Spielberg het kan na doen.

Maar ja, als ik dat zeg tegen de vele niet-lezers in mijn gezin, dan kijken ze me aan of ik ergens iets mankeer. Nee, zij mankeren iets: het genot van het lezen van een goed boek.
Je weet wel, teksten, zoals deze blog, maar dan veel beter, veel meer uitgelijnd qua inhoud, niet van de hak op de tak springend...
Maar ja, ik ben dan ook geen schrijvelaar, maar een blogger, een bladvuller, bladen vullend met al wat ik denk, meemaak, meen...

en weet je, ik hou van schrijven...

tot de volgende ?

Onweer

Vanmorgen was het hier mistig, maar de zon begon er al door te komen... "Gaan we naar die Waalse rommelmarkt?" Anny knikte, en ik zocht mijn GPS en zette het adres er in, de auto in, en wijllie weg...

De lucht was grijs, maar hoog boven ons priemde vaag de zon er door... 't Zal wel goed weer worden...
We draaiden de Waalse autosnelweg op, en amper een paar kilometer verder begon het plots donker te worden, donker als de nacht. Lichten aan, mistlicht aan... Plots een felle bliksem die de hemel in tweeën scheurde en een echte wolkbreuk, en verschrikkelijke windrukken...

De takken van de bomen braken af, en waaiden over de autosnelweg, over ons hoofd... De ruitenwisser haalde het niet tegen de stortvloed... Ik reed nog vijftig per uur, en de wagens voor en achter mij reden echt niet sneller... Donker als de nacht, bliksem en hevige donderknallen... Het was bangelijk !

"Zouden we niet beter terug naar huis gaan? " Anny knikte, maar maakte de bedenking dat je op een autosnelweg niet kunt keren, nee, maar we kunnen wel de eerste afslag nemen en terugkeren... Heel voorzichtig nog een tiental kilometer voort gesukkeld, voor we aan de afslag kwamen...

GPS ingedrukt voor de terugkeer naar huis... Op deze kant van de autosnelweg lag de baan vol takken, en één keer moesten we helemaal op het linkerbaanvak om een boom te ontwijken... Beangstigend, want het regende zo fel en het waaide zo erg, dat je die boom pas op het laatste knipje zag...

Waar we op de heenweg pas regen kregen op de autosnelweg, was het nu overal goed aan het regenen, maar eens de autosnelweg af, was het toch niet meer zo erg, het was nu gewoon aan het gieten... en op de weg zag je nog wel bladeren, maar geen takken meer, en hoe nader we bij thuis kwamen, hoe minder bladeren je zelfs zag liggen... We zijn in gewone gietende regen thuisgekomen, met in de verte bliksems en nu en dan gerommel van de donder. Het regent nu nog, en nu en dan hoor je het rommelen en bommelen. In de hemel vallen de meubels wellicht om ?

Maar het was echt beangstigend !!!
Vandaag komt Bart naar huis uit La douce France... Ik heb hen opgebeld, om hen te verwittigen dat ze heel voorzichtig moeten zijn, en rekening houden met verschrikkelijke onweersbuien, en eventueel bomen op de weg...
Hopelijk komen ze zonder problemen naar huis... Want zo'n lange rit, en dan nog eens extra belastend door het weer... Dat is niet alles !

Deze namiddag gaan we dus voor de laatste keer de dieren gaan voederen (Allee, de laatste keer voor dit verlof hé, we hopen dat we nog heel vaak mogen opdraven, dan zijn we er nog allemaal !)

Ik ga nu stoppen... en voor de derde keer naar de vijver gaan kijken... Door de gietende regen vallen er miljoenen rozenbladeren van de klimroos die over de vijver groeit, in het water, en de overloop naar de kleine vijver verstopt iedere keer weer.... Dan vlug die bladeren weg scheppen, en het water stroomt weer...

tot de volgende ?

Grijs

Hé, er is geen zon te zien???
Ik was het heerlijke klimaat al gewoon geworden, vannacht zelfs heerlijk geslapen, ook al koelde het omzeggens niet af.
Mijn lijf stelt zich in op tropisch weer, en lap, daar is de zon weg... Nu ja, weg... Door de wolken heen zie ik nog precies waar ze nu staat ! In de wolk lijkt er wel een ledlampje te zitten.

De lui van de weerberichten (er zijn er tegenwoordig véél !  Op de radio, op TV, op internet...) geven ook kans op hevige buien... We zien wel, als het zo ver is... Nu staan de ramen nog open, en je krijgt toch het idee dat er toch iets fris door het huis waart. Het is meer een idee dan een werkelijkheid, want er is niet de minste luchtstroming te merken. Ik heb een wierookstokje aangestoken, en de rook krinkelt heel netjes recht omhoog. (Nu ja, recht... in krollewietjes die langzaam recht worden)

In mijn aquarium (ook in dat van Bart) is de temperatuur opgelopen tot 30° Celsius... Veel te warm. (Zouden vissen ook zweten?) Maar wat ik ook doe, ik krijg de temperatuur niet omlaag. In feite zouden we in het aquarium het warmte-element moeten vervangen door een koel-element... maar bij mijn weten bestaat dit niet. Nochtans zou dit geen onzinnige uitvinding zijn ! Stel dat je vissen wilt kweken of salamanders of zo, die een koude-periode moeten hebben om in het paarseizoen te geraken (zoals de axolotl, de Mexicaanse molsalamander)...

Misschien kan dit blogje wel knappe bollen aan het werk zetten...?

Je moet zeker niet vergeten te drinken ! En dat geldt echt niet alleen voor ouderen ! Lees er maar je krant op na, in een jeugdkamp was er zelfs een kleine die het bewustzijn verloor door te weinig te drinken in dit weer ! Ik ben geen deskundige, maar wij mensen hebben een behoorlijk afkoelingssysteem: wij zweten over zowat gans ons lichaam. Dat betekent dat we een vochtige huid krijgen, en de verdamping van dat vocht moet ons dan weer de nodige afkoeling bezorgen. Andere dieren hebben dit weer niet, een hond kan maar zweten via voetzolen en tong. Dat betekent dat een hond veel sneller dan een mens zal sterven aan oververhitting.
Maar zweten houdt ook een gevaar in, het vocht dat op die manier het lichaam verlaat, moet vervangen worden, anders drogen we gewoon uit !
Let er maar eens op, als je veel zweet, dan moet je veel minder plassen, en ook dat houdt bepaalde gevaren in, daar het afscheiden van "giftige" stoffen veel adequater gaat via de urine dan via het zweet.
Dus: drinken ! Liefst water, zeker geen alcohol, want dit helpt je niet, en het houdt bovendien ook weer gevaren in.

Als ik bij al die dingen stil sta, dan kan ik niet anders dan me weer verwonderen... Hoe wonderlijk zitten we toch in elkaar ! Evolutie ? Zo maar ? Ik kan het niet geloven. Al die verschillende soorten cellen die ontstaan zijn uit één soort, die zich dan gaan samenzetten zijn om een levend dier te gaan vormen, die zich dan zo gaan ordenen zijn dat ze een bepaald soort dier gaan vormen zijn, met een specialisatie inzake voedselgaring, dat daaruit dan een wezen is ontstaan dat verstand bezit... allemaal zo maar, evolutie ?
Oh ja, ik geloof in de evolutie, maar ik kan niet aannemen dat dit gebeurt op een quasi willekeurige manier.
Het gaat mijn petje ver te boven, en je weet, ik voor mij, ga ik dan denken aan "God"...
Wellicht niet de God zoals godsdiensten die invullen, want op een of andere manier vullen ze God in met allerlei menselijke invloeden... antropomorfe goden zou ik dan zeggen...
Wij willen zelfs een God onderwerpen aan het idee van de mens als centrum van het universum.

Ik heb geen idee hoe ik God zou moeten invullen... Een zijn ? Een kracht? Ik weet het niet, ik denk eerder aan soort regulator. Heel neutraal, die zich niet bezighoudt met zijn creaties, maar creëert omdat dit zijn functie is...

Mensen willen altijd weer dat God er voor hen is... Ik denk dat wij er niet eens voor hem zijn, hooguit door hem. En Hem is duidelijk ook al een verkeerd woord. Want in dat hem zit ook al weer een invulling van een beeld die we vormen.

Ach, misschien ben ik dan wel helemaal verkeerd, maar misschien ben jij net verkeerd?  Wie zal het zeggen. Ik heb al gezegd dat ik heel veel goeds vind in de Godsdiensten, zeker in hun principes... Alleen jammer dat het in handen zit van mensen, die het veelal niet gebruiken als zedenleer, moreel besef, maar gewoon als machtsinstituut. Die zelfs moorden bevelen, oorlogen in gang zetten in naam van de God (de Goddelijke Liefde ?)... Daar kots ik van.
Nu denken de meesten bij die woorden aan de Islam, maar de Kruistochten waren even barbaars, en op de riem van de Duitse soldaat stond Gott mit uns...

Ik denk dat ik maar een stofje ben...
een denkend stofje
of een stofje dat denkt te denken.

tot de volgende ?

Kaartspellen

Okra flowers and flower bud (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren heb ik mogen genieten van de opkuis van een bureel... "Toon, Daar ligt zeker een en ander bij dat jij kunt gebruiken voor Ziekenzorg of Okra"... En ja, ik ben naar huis gekomen met een en ander, en een deel is al vertrokken naar Okra,ten bate van de gepensioneerden...
Het meest vielen de matjes voor op de kaarttafel in de smaak, en natuurlijk de pakken kaarten. Volgens Louis zullen ze zeker kaarten genoeg hebben voor heel zijn termijn... en Louis is echt niet van plan om vlug te stoppen...

Bij Okra zijn er maandelijks wel een paar kaartingen, en heel sporadisch ga ik daar ook wel eens naar toe... Veel te sporadisch volgens Monique en anderen, maar ja, ik doe ook zoveel dingen hé... En dan moet ik nog voorzichtig zijn en zien dat ik mijn rug weer niet bezeer...
Maar ja, ik mag niet klagen, want ik doe het allemaal me zelf aan... Moest ik het niet willen doen, dan deed ik het gewoon niet hé. Maar ik heb het al gezegd, zeker voor een pijnpatiënt is bezig zijn een noodzaak ! Als je bezig bent, dan voel je maar de helft van de pijn. Natuurlijk zijn er momenten waar op je echt niet kunt bezig zijn, dat de pijn te overheersend is, maar verplichtingen op je nemen, waarbij je bijna niet onder de taak uit kunt, maken dat je zelfs die grens weer een beetje leert opschuiven...

Mijn oudste zus heeft me geleerd dat we echter moeten voorzichtig zijn... Zij heeft zo lang de pijn verbeten in haar heup, dat ze niet alleen een nieuwe heup moest hebben, maar aan een revalidatie van maanden bezig is, omdat de pees helemaal gerafeld was, en nu moet naast het herstel van de operatie een herstel komen van die pees... "Zus, jij moet veel pijn gehad hebben !" "Ja'k, veel te veel !"...

Met andere woorden, je moet ergens toch bewust blijven van je lichaam, je moet ergens toch een grens leggen aan het overschrijden van de pijngrens... Pijn is in feite een alarmsignaal van het lichaam, dat er iets loos is. Dat betekent in feite dat je dus iets moet doen om te helen.
Chronische pijn, is iets anders... Daar kun je niet echt staat maken dat de pijn een werkelijk alarmsignaal van het lichaam is. Het kan best zijn, dat de pijn zo lang heeft geduurd, dat het systeem van signalisatie in het lichaam niet meer optimaal functioneert. Je kunt dus met erge pijn zitten, zonder dat er sprake is van een erg letsel... Met andere woorden, de signalisatie werkt niet meer naar behoren. Iemand met chronische pijn moet daardoor eigenlijk nog meer attent zijn op de pijnsignalen... Het is immers niet zo maar te zeggen of het echte pijn is, in verhouding met het letsel, of dat het veel meer pijn geeft, of juist minder...

Het duurt wel een tijdje voor je als patiënt het systeem leert kennen, en in tegenstelling met pijn voor een "normale" patiënt, is de pijn voor de chronische pijnpatiënt dus geen evangelie... Je moet dus naast de pijn alle andere signalen leren volgen. Dat maakt het net zo moeilijk. Je kunt dus net zo goed te vroeg stoppen van de pijn, als dat je te laat kunt stoppen, waardoor je een echte overbelasting met ontsteking tot gevolg kunt krijgen...

Ik kan het niet echt beschrijven, maar ik heb geleerd op een heleboel zaken te letten...om te weten of ik aan de grens kom of niet... Maar dat is op zich eigenlijk al een beetje verkeerd !
Ik heb het al gezegd, en ik blijf het zeggen, pijn is ook een proces in de hersenen. Als je aandacht geeft aan pijn, dan voel je de pijn veel meer. Daarom net stel ik dat je als pijnpatiënt "bezig" moet zijn, zo dat je niet op de pijn let, daardoor vermindert de pijn ook werkelijk. (Het klassieke voorbeeld is de zieke die bezoek ontvangt, en die door het bezoek alleen al een stuk beter is)
Bij chronische pijn zit je dus een beetje tussen twee stoelen... Enerzijds wil je de pijn door bezig te zijn een stuk aan de kant schuiven, anderzijds moet je de pijn goed opvolgen om allerlei nevenkenmerken te noteren en er naar te handelen...
Met andere woorden, net door dat in de gaten houden, hou je de pijn mede in stand... Chronische pijn is een soort vicieuze cirkel.

Maar weet je, we leven nog, we hebben mooi weer, we amuseren ons, zijn bezig binnen de grenzen van ons kunnen, en we zijn gelukkig, misschien zelfs gelukkiger dan anderen, net omdat we geleerd hebben dankbaar te zijn voor ieder min of meer goed moment.

Ik heb er enkele jaren over gedaan om dit te bereiken. Dus, zit je met chronische pijn, geef het niet op, je leert er perfect mee te leven, en hoe beter je je eigen lichaam leert doorgronden, hoe beter het gaat. Nu en dan hoor ik dan ook dat ik er veel beter uit zie dan enkele jaren geleden... Ik denk dan bij mezelf, dat is maar een gedacht, terwijl ik knik... Want ze hebben gelijk ik ben beter, maar mijn lijf in het niet echt, ik heb geleerd hoe ik er mee moet leven...
Niet opgeven !
Het kan, het lukt uiteindelijk !

tot de volgende ?
(foto: Okra blijkt dus niet alleen de bond van gepensioneerden te zijn, maar ook een bloem... Ik vind het idee mooi !)

Hemels vuurwerk

Heeft het vannacht bij jullie ook zo lelijk gedaan? Het was net of we belegerd werden door honderden fotografen met enorme flashlights op hun fototoestellen... en dan sloegen ze ook nog eens op reuze-pauken dat alles scheen te rammelen.
Toch hebben we -gelukkig- het onweer niet vlak boven ons gehad, het is op zo'n 3 à 4 kilometer van ons vandaan gebleven (Ik heb geteld: telkens drie seconden voor één kilometer = de tijdsduur tussen bliksemflits en donder).

Maar nadien, in de veel frissere lucht heerlijk geslapen als een marmot. Voordien was het weer veel te warm om goed te kunnen slapen.

Nu is het weer goed weer, maar de zon raakt niet echt door de wolkennevel heen, dus lijkt de grootste hitte wat achter te blijven.

Het is bij mijn weten de eerste keer dat ik hemels vuurwerk krijg op mijn verjaardag !

Ja, vandaag zijn we dus 67 jaar oud... Ik ben nu bijna 10 jaar ouder dan ons vader ooit is geraakt... Je denkt daar toch eens op... Onze Koen was nog geen 33...

Gek, maar gisteren zag ik (via facebook) een filmpje over onze waarnemingen... Klinkt een beetje melig, maar het is een fundamentele vraag... Is onze wereld wel de wereld zoals wij die zien? Zijn wij wel wat we denken te zijn? Klinkt absurd, maar het is het niet echt. Denken wij gewoon maar aan ons waarnemen... Om het heel simpel te houden, sommige dieren zien ook infrarood, zien ultraviolet... Zij hebben dus een totaal ander waarnemen dan wij hebben. Maar het is makkelijk denkbaar dat er nog andere manieren van waarnemen zijn. Stel u voor, wij zien een microbe, een virus niet met onze ogen, ons zicht is niet toereikend. Stel dat je het wel ziet... Stel je dan voor hoe je hand er uit ziet, vol kruipende en krioelende beestjes... En hoe zouden die beestjes ons waarnemen, als onmetelijk grote wezens ? Of zien ze slechts een stukje van ons...
Je ziet, het is echt niet moeilijk je in te denken dat we er voor andere waarnemingen helemaal anders uitzien dan we ons nu indenken...

Je kunt die redenering doortrekken, door denken, en dan kom je tot het bijna absurde besef, dat je misschien helemaal niet bent wat je denkt te zijn...

Ik vind dat een heerlijk idee om mee te spelen... Op die manier kun je bijvoorbeeld ook kunst gaan beleven... Anders bekijken, anders zien, anders waarnemen...

Ach, het is maar een vraag op de vele duizenden die ik me stel... Want dat zul je al wel hebben vastgesteld, in mijn blogs stel ik soms heel veel in vraag, probeer ik heel veel van uit een ongewone hoek te bekijken...

Misschien stel je je vragen over het uur van deze blog... Niet van verschieten, toen ik al begonnen was, kwam er hier bezoek, en we hebben een paar uur zoekgebracht in gekeuvel...

Het is hier nu heerlijk in huis, de hitte is er niet meer, het is nog warm, maar niet meer zo drukkend en je zweet niet meer van nietsdoen...

Nu ga ik eten,
smakelijk,
en tot de volgende ?

Gelukkig kan ik goed zwemmen !

anders was ik vannacht de verdrinkingsdood gestorven in mijn eigen zweet in mijn eigen bed... Warm jongens ! Warm !
Binst de dag kan me dat niet zo veel schelen, dan kan ik goed tegen de hitte, maar 's nachts in je bed... dat is niet te doen.

Gisteren ging de thermometer in de schaduw in mijn tuin tot 33 graden... en vannacht bleef het, wat ik ook deed met ventilator en co, zo'n 27 graden... En dat is dus veel te warm om te slapen. Ik heb mijn pyjamavest uitgetrokken, maar dan heb je nog meer dat plakkerige gevoel van het zweet.

Enfin, om een lang verhaal kort te houden: ik heb niet veel geslapen, door de hitte, door het lawaai van die ventilator, door dat het met open raam veel te licht was, en doordat op de momenten dat ik stil lag, Anny aan het wroeten was en omgekeerd...

En wat doet een mens als hij daar ligt wakker te liggen? Juist, denken...
Hoe kan het dat ik zo goed tegen de hitte kan binst de dag, en 's nachts helemaal niet?
Zou die doodzieke kip van Bart die hitte doorstaan hebben, of hebben we vandaag niet alleen dieren te voederen, maar ook nog krengen te ruimen?
Ik heb gisteren heel de dag mijn ventilator laten blazen op mijn aquarium, want het water was boven de dertig graden gestegen... Zouden Bart zijn vissen niet te warm hebben?
Enfin, in plaats van de gewone bedenksels lag ik dus te piekeren. Blijkbaar voert de warmte dus ook gepieker mee...

En om het allemaal nog wat leuker te maken: mijn rug doet pijn.
Ik dacht dat warm weer goed was voor de rug, niet dus. Of komt dat van het wroeten in je bed?

Ik heb deze morgen, zoals iedere dag in deze warme periode, het rolluik naast mijn bureel weer een heel stuk gezakt. Ik kan anders mijn klavier niet zien, de zon zit dan recht in mijn ogen. In de winter, als ik die zon met graagte zou verwelkomen in mijn huis, komt ze aan deze kant niet eens mijn huis binnen. Wat zeggen ze, 's morgens staat de zon op in het Oosten? Tarara ! Of het oosten voyageert naargelang het seizoen van zuid naar noord, of de zon is het noorden kwijt. (Dat lijkt me logisch, daar zie ik haar nooit !)

In ieder geval, in de zomer doet de zon verwoede pogingen om 's morgens aan dat noorden te geraken. Ik heb vroeger altijd aan mijn kinderen geleerd: Je strekt je rechterarm zijwaarts uit naar de opstaande zon, dan kijk je recht naar het noorden. Dat klopt dus niet. Ons vader was dus ook mis.

Iedere dag gaat Anny nu rond met water voor de bloembakken buiten... En nu en dan moeten we de visvijver buiten ook wat bijvullen...
Ik vind het heerlijk weer, maar de nachten mogen niet zo warm zijn !
Ik weet het, het is voor u ook warm, en ik ben aan het zagen...

Weet je, mijn hemerocallis (daglelies) zijn prachtig aan het bloeien... en die moeten we vooralsnog geen water geven... Die staan er al jaren en zijn blijkbaar diep geworteld en weten nog niet van de hitte. Andere bloemen in de tuin laten hun bladeren hangen... Als het geen nieuwe planten zijn, dan moeten ze het maar zien door te spartelen. Water geven is geen oplossing op lange termijn, tenzij je echt massaal en langdurig blijft water geven. Anders heb je alleen een nat opperlaagje, met het gevolg dat het wortelgestel niet diep gaat wortelen, maar zich alleen richt tot de bovenlaag van de grond. Op die manier worden ze steeds gevoeliger voor droogte !
Nieuwe planten hebben dat wortelgestel nog niet kunnen ontwikkelen, dus die krijgen wel water, maar dan behoorlijk veel, zodat er plaatselijk ook in de diepte vocht komt te zitten.
Ach, maar dat weet je wellicht ook allemaal... Je ziet het hé, de warmte doet me dazen...

tot de volgende ?

Café zonder bier

English: No alcohol logo No beer logo Nederlands: Geen alcohol logo Geen bier logo alcoholvrij (Photo credit: Wikipedia)

Al een hele tijd drinkt Anny niets meer van alcohol. Het werd haar ooit verboden door de dokter, toen bleek dat ze lichte symptomen vertoonde van suiker. Veerle mag ook niet drinken, omdat ze ooit een lichte epilepsie-aanval had, en sinds enkele maanden heb ik ook alle alcohol afgezworen, met al mijn medicamenten lijkt dit veiliger.
Frederik begon te dik te worden, en is nu sinds een paar weken aan het joggen geslagen, hij doet wat aan dieet, en nu drinkt hij ook geen alcohol meer...
Bart heeft sinds enige tijd een soort Vespa ('t Is een ander merk, maar vraag mij niet welk), en als hij daarmee van het werk langs komt, dan drinkt hij ook niets meer van alcohol...
Kortom, in ons café is er wel bier (en wijn), maar geen mens drinkt het nog. Zelfs Luc (courgette en imker) drinkt tegenwoordig van onze alcoholvrije aperitief...

Kortom, wij leven hier "In de drooglegging"...

Eén van de zaken die mij persoonlijk mee over de brug hebben geholpen zijn twee stukjes die ik op TV heb gezien... Een stukje over het feit dat je door één glas alcohol een nier-blokkage kunt krijgen, in samenhang met bepaalde medicatie... Ik neem die medicatie al jaren om de pijn te bestrijden... De tweede uitzending die mij heeft getroffen waren de beelden van een fuif... Men had een fuif voor jongeren ingericht, waar bij ze gratis mochten drinken. Zonder dat ze het wisten, kregen ze echter alcoholvrij bier in plaats van gewoon bier... Het gekke was dat de studenten niet alleen evenveel plezier hadden, maar dat ze zelfs nu en dan wat water of cola vroegen, omdat ze al genoeg binnen hadden... Blijkbaar is het effect van plezier dus helemaal niet aan alcohol gebonden !

Het is een (jammer) feit, dat in onze cultuur alcohol en plezier in één vakje gezet worden. Dat klopt dus niet, je kunt je evengoed amuseren zonder alcohol.

Het is nu al enkele maanden dat ik alcoholvrij leef... In het begin had ik wel eens goesting naar een goede pint, of een lekker glaasje wijn, maar ik stel vast dat ik daar de laatste tijd zelfs niet meer op denk.

In de meeste restaurants kun je makkelijk alcoholvrije aperitief krijgen, maar tot mijn spijt nog steeds geen of uiterst zelden alcoholvrij bier of alcoholvrije wijn... Beide bestaan nochtans, en er zitten er bij die echt lekker zijn. Er bestaat zelfs een lekkere schuimwijn zonder alcohol ...
Ik vind die dranken niet levensnoodzakelijk, maar het biedt je wel de kans om niet op te vallen in een gezelschap, je hebt ogenschijnlijk hetzelfde voor je staan, en het verrijkt het aantal ter beschikking staande smaken.

Kortom, van mij mogen ze alcohol bannen, ik zou er geen last van hebben, en het niet als een tekort aanvoelen. Maar net zoals de tabak, ik hou niet van wetten die beteugelend zijn in dergelijke zaken. Van mij zouden de mensen best mogen roken in een herberg en op het perron van de trein (dat is potdorie in open lucht !!!), maar ik vind het fijn dat men niet mag roken in het restaurant, omdat de rook inderdaad een invloed heeft op de smaak van de niet-rokers die aan het eten zijn. Ik ben er ook voorstander van dat alcohol en het besturen van een voertuig niet samen gaan.
Maar voor de rest? Leve de vrijheid !

Eigenlijk zouden er zelfs voor deze dingen geen wetten moeten zijn... Mocht iedereen eerbied hebben voor zijn evenmensen, dan zou hij/zij de facto niet roken in het restaurant, zou hij/zij vragen of roken niet stoort als er anderen zitten... Zou men niet drinken als men een voertuig moet besturen... Maar omdat de liefde voor de medemens, voor de maatschappij op een lager pitje staat dan de eigenliefde, moet men alles in wetten gieten... Zo erg, dat we op de duur een verstikkend gevoel krijgen van al die wetten. Zo erg dat we recalcitrant worden, en ons bijna gedwongen voelen de wet te overtreden, omdat het de vrijheid aantast... Vrijheid die we wellicht nooit zouden gebruiken, maar die nu, omdat het omschreven wordt in beteugelende wetten, ons noop tot burgerlijke ongehoorzaamheid...

Want zo is de mens...
Het verhaal van de verboden vrucht in de tuin van Eden, is er nog steeds, in de tuin van Heden...
En het is echt niet steeds Eva die het eerst bijt in de verboden vrucht...

...

Weet je wat me de laatste tijd enorm opvalt ? De onverschilligheid van de mens voor de medemens...
Ik ben geen TV-kijker... En al zeker niet naar een stom programma zoals Duizend Zonnen, maar nu en dan zie ik er toch een stukje van, omdat Anny kijkt, en ik soms voorbij de TV kom...
Volgens Anny is het een terugkerend beeld, iedere avond weer, maar ik zag toevallig één keer, hoe een man in duikerspak door de stad loopt... Geen mens kijkt er om !
Het interesseert niemand dat er daar iemand zo gek aangekleed rond loopt !
Ik heb met verbazing de mens beschouwt
de onverschilligheid

zelfs mensjeskijken is niet meer in...
djudedju

in welke wereld leven wij ?

Koning Filip

HRH Princess Mathilde of Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag is het onze Nationale Feestdag, speciale editie, want Albert II kuist zijn schup af, hangt zijn viool aan de muur, legt zijn kroon op het nachtkastje en ruimt plaats voor Koning Filip...

Ik heb me zitten afvragen... Als later Elisabeth Koningin zou worden, zou zij dan ook de "vrijheid" hebben haar kinderen een dubbele naam te geven, of is het de facto "Van België ?

Ik ben deze voormiddag al naar de rommelmarkt geweest naar Dentergem, en deze namiddag gaan we naar Bart om de dieren te voederen en vooral water te geven, en vandaar gaan we naar de rommelmarkt te Lierde...Om maar te zeggen dat ik niet voor de TV ga zitten liggen hangen om te kijken naar de plechtigheden.

Toch ben ik, lees mijn vorige blogs maar, fan van ons koningshuis, vooral omdat zij een beetje van de lijm, de colle-tout van ons land zijn... En ik geloof niet dat wij door verdeling van de meubels een cent rijker zullen worden. Ik geloof ook al die klachten van de Vlamingen niet echt, sedert ik een Waals boek las, met de klachten van Wallonië (Die ik dus ook niet geloof). Ik denk steeds meer en meer dat het de politiekers zijn die er politieke postjes in zien zitten als ze het boeltje splitsen en verdelen ... En dat verdelen is dus vooral te begrijpen als verdelen onder de politici...


In het hoekje boven rechts, een foto van ons prinses  die vanaf vandaag onze koningin is, één van onze koninginnen, want we hebben daar een voorraad van. Ik ben blij dat onze koning en koningin niet echt gekroond worden, want als ze een kroon zou zetten zoals haar hoedje, dan zou het een wankel evenwicht zijn... en het is nu al zo moeilijk. Maar geef toe, 't is een snelle, om het eens op zijn West Vlaams te zeggen !

Ach, morgen zal er nog wel eens van geklapt worden, in de loop van de week ook nog eens, bij het verschijnen van de boekjes, maar nadien zal het een zelden aangeraakt onderwerp worden, tenzij bij bepaalde plechtigheden en feestdagen... In het begin zal men vergelijken, zoals men dat ook deed met Albert II na het overlijden van Boudewijn... Maar dan zal alles gewoon worden, en zijn gewone gangetje gaan. Wellicht zal men nog veel meer horen van Laurent en zijn capriolen, en van juffrouw Boël die boel maakt...

En dat is goed zo...
Dat is ook een van de voordelen van het koningschap... We zijn voor lange tijd gerust, niet om de zoveel jaar weer een nieuwe, weer een andere, weer anders, weer aanpassen... Niet telkens weer nieuwe tegenstanders, nieuwe voorstanders.

Ik voel me goed, en luister met genoegen naar de Brabançonne op TV (Anny kijkt)...

tot de volgende ?

familienamen op de carrousel...

Taken by Umeumezo in DLP (Photo credit: Wikipedia)

Straks krijgen wij belegen Belgen er weer een Vrijheid bij...
Straks mogen nieuwe ouders voor het eerst kiezen welke familienaam zij hun kind zullen meegeven... De naam van vader, de naam van moeder, de naam van vader en moeder, of de naam van moeder en vader...
Om het een beetje eenvoudig te houden, moet je je volgende kinderen dan wel dezelfde naam geven, en je kunt dus je dochter niet de naam van de moeder geven als je je zoon al de naam van de vader gaf.

Om het dan weer ingewikkeld te maken...
Als een kind met de dubbele familienaam huwt met een partner met eveneens een dubbele familienaam, dan mag én de vader én de moeder slechts één van hun namen -naar keus- geven aan hun kind...

Laat het ons eens duidelijk maken met een voorbeeldje
Jan Jansen krijgt samen met Lisa Liesbeths een dochter... Zij verkiezen hun dochter Alma te noemen, met als familienaam Jansen-Liesbeths.
Piet Pieters krijgt een zoon samen met Mie Mieters... Zij verkiezen hun zoon Karel Pieters-Mieters te heten.

Alma Jansen-Liesbeths huwt met Karel Pieters-Mieters, en die krijgen een kind Jozef...
Welke familienaam kunnen ze dit kind nu geven, volgens de nieuwe vrijheid...
Jozef Jansen
Jozef Liesbeths
Jozef Pieters
Jozef Mieters
Jozef Jansen - Liesbeths
Jozef Jansen - Pieters
Jozef Jansen - Mieters
Jozef Liesbeths - Jansen
Jozef Liesbeths - Pieters
Jozef Liesbeths -Mieters
Jozef Pieters - Jansen
Jozef Pieters - Liesbeths
Jozef Pieters - Mieters
Jozef Mieters - Jansen
Jozef Mieters - Liesbeths
Jozef Mieters - Pieters...

Hoe vinden we binnen drie generaties onze achterkleinkinderen nog ooit terug ??? Want dan zitten we nog een generatie verder, met legio mogelijke familienamen...

Mensen die zich onledig houden met het bijhouden van stambomen, zullen nu in rechte lijn namen tegenkomen die heel anders zijn dan de hunne... De kinderen van hun broer hebben één kans op 16 dat ze dezelfde naam dragen als u, de nonkel...

Vrijheid noemt men dat.
Ons moeder noemde dat Hutsepot.

Ik ook.

tot de volgende ?

papierklei...

Ik ben weer bezig met het aanmaken van papierklei...
Om papierklei te maken, neem je een pak klei (10 kgr) (ik prefereer klei met toevoeging van fijne chamotte (tot 0.2 mm), omdat dit voordelen biedt bij bepaalde bakwijzen).
Vervolgens neem ik ongeveer 1 en 1/2 halve rol wc-papier en scheur ik dat in kleine stukjes, die ik dan laat weken in een emmer water. Na een paar dagen haal ik dan de mixer er door, langdurig, om de stukjes papier zo klein mogelijk te maken.
Deze pap giet ik dan door een doek, en duw het min of meer uit. Ik doe het terug in de emmer, en voeg er twee soeplepels bleekwater aan toe, en meng dit terdege.
Dit bleekwater dient om schimmelen van de kleimassa te voorkomen.
Dan neem ik het pak klei en snij het blok in schijven van ongeveer een halve centimeter. Tussen iedere plak verdeel ik papiervezels.
De klei weer opeen plaatsen, aandrukken, doorsnijden in de andere richting, deze gedeelten deel per deel goed kneden, zodat de vezels zo goed mogelijk verdeeld worden in de massa.
Dan laat ik de klei, goed luchtdicht ingepakt rusten.
Nadien wordt de massa klei minstens nog een keer of vijf in stukken gesneden en weer zo degelijk mogelijk door elkaar gekneed...
Dan heb je papierklei...
Machinaal moet het veel makkelijker zijn, maar ik heb deze machines niet, dus doe ik alles met de hand.

Ik werk graag met papierklei ! Je kunt veel dunwandiger werken (dus met een dunnere laag klei), dan met gewone klei. Je kunt veel makkelijker bijwerken en repareren dan met gewone klei, bij het bakken verbrandt het papier in de klei, waardoor je een veel lichter geheel krijgt.
Er zijn uiteraard ook nadelen aan, waarvan ik vooral moeite heb met het glad afwerken... Je moet een andere techniek toepassen om een goed resultaat te bekomen, en dit is naar mijn gevoel minder handig, minder secuur.

Maar vooral het dun opwerken, en de betere mogelijkheden om bij te werken en te repareren zijn voor mij van zo'n belang, dat ik al dat werk er voor over heb... Meer zelf, ik maak meteen twee pakken papierklei aan, dus besteed ik een serieus pak van het schoolverlof aan kneden, scheuren en mixen...

Ondertussen zit ik te broeden op verschillende ideeën om beelden te gaan maken. Ik had het voornemen om eens wat te gaan draaien, maar de beelden lokken mij veel te fel !

Ik ken hier in de regio een man die mooie beeldjes maakt, in een stijl die niet de mijne is, maar die me wel bevalt... Tot mijn verbijstering las ik dat hij zijn beelden verft met olieverf... Dus geen glazuren, maar gewoon schilderen. Deze techniek was mij onbekend. Niet dat ik het niet mogelijk achtte, maar ik dacht het veeleer te zien bij restauratie en dergelijke. Ik heb hier nog een beeldje staan, waarop ik dat eens kan uitproberen. (Ik heb een hekel aan glazuren, zeker waar het gaat over het zelf aanmaken van scheikundige mengsels)...  Tenslotte gaat het hem niet over de manier waarop je iets maakt, dan wel over het resultaat dat je bekomt !

Straks ga ik vlug naar de apotheek, ik zit zonder pillen, en zie dat ik in verwachting geraak... De mensen zouden er van klappen !
Gisteren ben ik weer eens naar een begrafenis gegaan... Mater lijkt de laatste maanden een heel ongezonde streek te zijn, ze gaan hier dood lijk de vliegen. Nu ja, gisteren was het een man van meer dan 90 jaar... Wie weet raken wij ooit zo ver?

Wellicht heeft het zelf oud worden er alles mee te maken dat er steeds meer van je kennissen sterven, zij worden ook oud... Ik denk dan telkens terug aan het feest voor ons 25 jarig huwelijk, ook al weer bijna 21 jaar geleden... Ik zat bij die gelegenheid te spelen met het idee, om zo veel mogelijk mensen van op ons huwelijksfeest weer bij elkaar te brengen... Dat kon niet, want ze waren bijna allemaal al lang dood en begraven... Nu we bijna 46 jaar getrouwd zijn, kan ik de overblijvenden tellen op mijn vingers, en ik heb vingers over...
djudedju...

tot de volgende ?

't zonnetje schijnt zo heerlijk schoon,

Nederlands: Affiche: "Wel, da's roomboter!". "Nee, 't is plantenboter, 't is Jurgens' Planta". Even voedzaam en heerlijk maar voordeeliger. (Photo credit: Wikipedia)

't vogeltje zingt op held're toon,
lustig klinkt ons lied...

God, wat is dàt lang geleden... En ik heb de indruk dat het iets is wat helemaal aan het verdwijnen is... Ik geloof niet dat je in de klas nog zangles krijgt... Net zoals ik mijn kleinkinderen nooit hoor spreken over declameren en het van buiten leren van gedichten...

Het wekelijkse zingen bij het bad de zaterdagavond is en blijft een mooie herinnering. Maar dan kwam er een openbaar badhuis in de school in de straat achter ons huis, en later kregen wij een echte badkamer thuis... en weg was het zingen, weg was de romantiek...

Waar is de tijd dat wij ons elk op beurt moesten wassen in de grote zinken wasteil, die in het midden van de keukenvloer was gezet ?  Ik hoor nog die kleine kachel (geelkleurig) ronken, en ook aan die kachel zitten herinneringen vast... kastanjes werden er op gepoft, de rest van de aardappelen werden er op drooggebakken. Moeder strooide wat zout op de hete plaat, en lei er de patatten op. Na een korte tijd kreeg je dan een droog gebakken kantje, met een zoutig smaakje. Heerlijk ! Wel slecht voor de plaat van de kachel, want nadien zag ik ons moeder de plaat kuisen en schrobben...

De keuken was niet zo groot, en wellicht maakte dat deel uit van die sfeer van intimiteit...

Dat zijn dingen die we ons kinderen nooit hebben kunnen bieden, we hadden een badkamer, we hadden al heel vroeg chauffage... en zij zullen nooit herinneringen hebben aan die verborgen geneugten van een het kachelplaat...

Ergens zit heel dat zaterdagse gebeuren in mijn geest gebakken als een soort ritueel... en ik pijnig mijn hersenen om een ritueel te vinden die ik aan mijn kinderen heb geboden... Ik vind er geen... Och, we hebben best gezellige dagen en uren gehad, maar dat vaste ritueel, nee dat was er niet.

En bij mijn kleinkinderen is het er nog veel minder... Met een stortbad is er helemaal geen badritueel, maar een korte dagelijkse douche, om de slaap in ruk uit te bannen. Weg met het een half uurtje vroeger opstaan om op je gemak wakker te worden, hup de douche in.

Wij zijn nog van den ouden bak... we nemen wekelijks een bad. (Tenzij we ons eens echt vuil hebben gemaakt aan een of ander werkje) We doen ook niet iedere dag verse kleren aan (wel vers ondergoed), maar het komt niet bij ons op om iedere dag weer een ander pak aan te trekken... Bij mijn kleinkinderen lijkt dit heel gewoon... Iedereen in de school doet het, en je zou deerlijk uit de toon vallen als je twee dagen na een het zelfde truitje zoudt dragen... Misschien is dat op zich al een nieuw ritueel... En ik vraag me af, als ze ooit volwassen worden, en op de werkvloer staan, of ze nog zoveel aandacht zullen hebben voor iedere dag een vers truitje, zeker als ze het zelf moeten wassen... Of zijn we dan al aan de wegwerptruitjes toe ?

Wellicht zijn het al die kleinigheden die ons "ouderwets" maken in de ogen van de jongeren... Maar weet je, ik kan begot niet zeggen wanneer en hoe die dingen veranderd zijn ! Ik heb het niet gemerkt, of liever ik heb het pas gemerkt toen het er al was. Ik heb de geboorte, het ontstaan niet gezien.
En als ik zeg dat het mij verwonderd, dan ben ik ouderwets.
Is er iemand die het mij kan zeggen, wanneer en waarom men plots iedere dag andere kledij ging aantrekken?

En ik geef toen ik ben in een slechte positie om het als eerste vast gesteld te hebben, want ik heb geen greintje aandacht voor mijn kledij... Als het voldoet aan de eisen die je stellen kunt aan kleren (Warmte, makkelijk zitten, zedigheid, droog houden) dan ben ik allang content...  (Zo ben ik ook tegenover een auto: hij moet rijden, liefst weinig verbruiken, mij droog houden en me comfortabel verplaatsen... Kleur en model interesseren me geen zier, of- ik zou liegen - ik neem steeds een kleur waar je het vuil niet zo erg op ziet, dan moet de auto niet zo vaak gewassen worden...)

Het is dus geen wonder dat ik me onwennig voel bij mensen voor wie de uiterlijke verpakking het Allerhoogste is... (Je ziet, ik geef het de bijna goddelijke sfeer die zij lijken te geven aan uiterlijk...)

Nu zie je ze niet zo vaak meer, maar vroeger zag je mensen die je alleen kende in overall (en in een zondags pak om naar de kerk te gaan).

Waar is dat allemaal heen ?

Geef mij maar een slobbertrui, een makkelijk zittende broek en schoenen die net iets te groot zijn, zodat ze heerlijk makkelijk zitten om de voeten... En laat me op een terrasje zitten, in het zonnetje, mensjeskijkend... en me verkneukelend

tot de volgende ?

beiers, beien, bezen en bessen

Soms is er iets geks met taal... Neem nu een aardbei, een bei die op de aarde groeit. Ik schrijf hier heel bewust een bei, want in mijn moerstaal, het West-Vlaams is dat een normaal woord. Alhoewel wij het niet gebruiken voor aardbeien, want die noemen wij op z'n Frans freizen (Fraises)...
Maar we spreken wel van braambeiers, en niet van braambessen.
Dus beiers zijn bessen... En als ik eens ga loeren in de dikke Van Dale, dan staat bei er ook als bes, met het voorbeeld dolle beien... Dus geen beiers, maar beien...

Ook bij werkwoorden vind je soms van die dingen uit het verleden... Naar ik ooit leerde waren vroeger zo wat alle werkwoorden sterk, dat wil zeggen dat de klank veranderde naar de verleden tijd, geven, gaf... en in ons modern Nederlands komt dan gegeven, maar niet in het Oudenaards, waar blijkbaar iets uit het verleden bleef hangen, en daar is het dus: geven, gaf, gegoven...

Ach zul je denken, wat maal ik daarom...
Ze doen maar...
En natuurlijk moet ik je daarin gelijk geven, ze doen het inderdaad... En ik vind taal heerlijk om naar te luisteren, om naar te kijken. Ik heb op facebook verscheidene "vrienden" in de zin van "het dialect van..", gewoon omdat het mij interesseert. Neem nu het Materse hutse voor een egel, als je dan leest bij Jacob Van Maerlandt dat dit het echte Vlaamse woord is voor egel... Dan besef je dat er dus ook hier iets uit het verleden bleef hangen...

Met andere woorden, onze taal is niet zo maar een verzameling van woorden, en onze dialecten zijn niet zo maar toevallig ontstaan... Ze zijn gegroeid ! En als het Vlaams heel verschillend wordt gesproken dan het Nederlands, ook al is het dezelfde taal, dan is dat de schuld van de geschiedenis !

Ik weet niet of het ooit al is onderzocht, maar volgens mij zou men makkelijk een studie kunnen maken over de link tussen gesproken taal en de geschiedenis van de streek. Als wij in het Vlaams en vooral in de Vlaamse dialecten heel wat vreemde woorden gebruiken, dan ligt dit wellicht voor een groot gedeelte aan het feit dat wij hier ontelbare keren door ontelbare soorten volkeren overheerst zijn... Maar er zijn daar meer dan alleen maar gevolgen voor inzake taal, ook de manier van leven, de manier van de bereiding van het eten zal wel die invloed hebben ondergaan !

Met andere woorden, wij zijn Vlamingen dank zij het feit dat we onze echte eigenheid voor een stuk hebben verloren aan al die bezetters en hun cultuur, hun taal...
En permitteer mij, dit proces is nog lang niet voltooid, het is nog steeds bezig !
Nu is er niet echt meer een bezetting, maar toch... Via de bedrijven die hier voor tewerkstelling zorgen, krijgen we weer een toevloed van nieuwe woorden, nieuw voedsel en ga zo maar door. Ook de modernisering brengt zijn taal mee ! Steeds meer zien we Engelse woorden opduiken in ons Vlaams, grotendeels namen en werkwoorden die te maken hebben met techniek, elektronica, computer, digitalisering... (Bekijk de laatste vier woorden maar eens...)
En er is nog meer...
Ik zie en hoor bij mijn kleinkinderen soms al Arabische woorden gebruiken... Vooral scheldwoorden, maar ze zijn er.  Scheldwoorden zijn wellicht de eerste woorden die men opneemt, zeker als kind...

Kortom, onze taal is in feite een geschiedkundig onderzoek meer dan waard !
Tegenwoordig wordt als Nederlands, op wereldgebied, ook het Afrikaans en het Surinaams meegeteld, en als je deze werkelijk bekijkt, dan is daar heel wat meer verschil dan tussen het Nederlandse Nederlands en het Vlaamse Nederlands ! En toch is het inderdaad de zelfde taal...

En misschien zullen ook deze elkaar meer en meer "bezwangeren"...

Ik hoop dat ik je nu ook eens op een andere manier heb doen kijken naar taal...
... en heel misschien zul ook jij nu en dan eens nadenken bij het horen van een bepaald woord in een bepaald dialect...

en dan wordt taal niet alleen een gebruiksvoorwerp, maar een speeltje, iets om je mee te amuseren...
... en wie weet, misschien ga je dan ook spelen met woorden en blogjes maken, zo maar, om je zelf en anderen onledig te houden...

heerlijk

tot de volgende ?

samen vissen

Deze namiddag, al vlak na het middageten, gaan we gaan vissen, bij pepee in Wannegem...
We, dat zijn Anny en ik.
Nee, Anny gaat niet vissen, zij gaat genieten van de heerlijke rust in het landelijke Wannegem, in het bos van pepee, en van de rust die uitgaat van het water...
Zij zal wellicht niet bij me zitten, maar aan de overkant van de vijver, daar is meer schaduw... want Anny is niet zo'n zonneklopper.

Met een beetje geluk zien we dan weer de ijsvogel, en de talrijke andere vogels die er zitten. Misschien bloeien er weer de talrijke (zeldzame) orchideeën, en geniet je van alle soorten groen in een palet die zelfs de beste schilder niet kan weergeven... Vlinders, glazenwassers, libellen, allerlei andere soorten insecten die om je heen zoemen en soms verschrikkelijk mooie kleuren hebben.

De natuur is eigenlijk veel mooier dan wij als mens verdienen ! Zeker als je ziet wat we er soms mee aanrichten.
Soms vraag ik mij af, of ik ga vissen omwille van het vissen, of omwille van de mooie natuur en de rust. Niet dat vissen op zich zo rustig is... ik moet toegeven dat ik er gewoonlijk steenstokkedood vermoeid van terugkeer. Voor mij is dat hengelen soms al knap lastig, zeker als ik veel vis vang, of enkele echt grote kanjers aan de lijn had... Maar het is het geheel dat het hem doet, het water, de rustige omgeving, het bos, de geluiden van de natuur, en ook een beetje het hengelen op zich.

In de vijver van pepee zitten soms wel verrassingen ! Je moet er niet schrikken als je er naast de gewone vissen ook soms een goudvis aan de lijn hebt, of een mooie winde, of een koikarper... Jo, de zoon van pepee vindt het leuk om er ook een deel van die exotische beestjes in de vijver te plaatsen. Ik moet toegeven dat het iedere keer weer leuk is, als je in plaats van het zilverwit van een bliek een knalrood boven water ziet komen... Mispak je niet, goudvis en koi zijn karpersoorten, en die kunnen behoorlijk vechten aan de lijn !  Je zou soms denken dat die exoten minder leuk zijn om te vangen, maar dat is helemaal niet waar ! Ze bieden echt weerwerk zoals andere karpers. Wat ook leuk is, is dat die vissen daar op een echt grote vijver zitten, en niet in een klein vijvertje in de achtertuin... Dat wil ook zeggen dat ze veel groter worden dan je meestal ziet in de tuinvijver.

En geef toe, een goudvis van 25 à 30 cm is iets wat je niet iedere dag ziet ! In een grote vijver worden ze zelfs nog groter !

Deze morgen heb ik niet geturnd, mijn lijf doet nog te veel zeer. Hopelijk verergert het niet met dat vissen, maar eigenlijk hoop ik dat het verbetert, dat ik niet te veel of te grote vissen vang, en zo net genoeg beweeg om stilletjes de verkrampte spieren en zenuwen weer los te krijgen... en anders zal ik een hele tijd weer het maximum van de pillen moeten pakken hé...

Nee, het helpt niet om je bij de pakken neer te zetten !
Dat is het erge van pijn. Als de pijn zo erg is, dat je werkelijk niets meer kunt doen, dan rest je niets anders dan daar te zitten, je pijn te voelen, en te dubben op de pijn die zich daardoor gesterkt voelt, en dubbel zo veel pijn doet ! Pijn is voor een stuk psychisch te bedwingen ! Bezig zijn is een vorm van pijnbestrijding !

Zelfs al doet het op zich al een beetje pijn, als het iets is wat je graag doet, dan wordt je door die activiteit opgeslorpt en lijkt de pijn wat weg te ebben...
Zelfs een bezoek, een babbel heeft een curatief effect !
(Vergeet dus niet van je zieke medemens nu en dan eens plezier te doen met een bezoekje)

tot de volgende ?

60 jaar gehuwd

Vanmorgen, toen ik aan het turnen was, moet er op een of andere manier plots een zenuw ergens klem geraakt zijn, en op slag kon ik haast niet meer bewegen.
Deze voormiddag was er dan ook nog een vergadering van het dagelijks bestuur van ziekenzorg, dus een pijnstiller "en surplus" genomen... Gelukkig duurde de vergadering niet zo heel lang, en zit ik hier nu al terug aan mijne kwampjoeter... te bloggen over de pijn, voor de zoveelste keer.
Ik hou mezelf voor dat u dat al meer dan genoeg hebt gehoord, dus ga ik daar niet over doorbomen.

In de plaats wil ik het een hebben over twee heel goede vrienden, Mandje (Armand) en Lea die deze week 60 jaar gehuwd zijn... Als je dat cijfer ziet staan, dan lijkt dat een hele tijd, als je achteruit kijkt naar je eigen huwelijk (dit jaar ook al 46 jaar), dan weet je dat dit pas gisteren was...

Het is gek, maar vooruitkijken lijkt altijd langer, verder weg, dan terugkijken. Als je een gewone uitstap maakt is dat al zo, de terugweg lijkt altijd korter dan de weg er naar toe.

Ik heb er ook geen verklaring voor, maar het is gewoon een vaststelling. Dus vermoed ik dat Mandje en Lea nu een beetje met verwondering achteruit kijken, en zeggen: 'Is dat echt al zo lang ???"...
Ik denk dat dit een goed iets is... Vooral omdat ook de minder leuke dingen ook sneller weg zijn, verteerd raken... Want als een mens begint te denken over het verleden, dan is het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn... Ook niet bij die twee vrienden die nu al 60 jaar gehuwd zijn... Ze hebben mooie dagen gekend, maar ook heel droevige, leuke dingen, maar ook heel verdrietige, gewone dagen die zo maar voorbij gaan zonder dat er iets is dat je bijblijft, maar ook dagen die diep ingekerfd zijn in het geheugen...
Maar toch, toch primeert het feit dat je al zo lang mag en kunt samen zijn...
Het zijn ook twee mensen die ergens model kunnen staan voor de echte Liefde, met een hoofdletter.
Echte Liefde is niet torenhoog, is niet uitbundig, is niet klaterend, is geen vuurwerk... Echte Liefde kan wel nu en dan iets van dat alles hebben, maar het is vooral dat stil voor en met elkaar leven, dag na dag, zo heel gewoon dat je er eigenlijk niet echt bij stilstaat, omdat het zo normaal lijkt...
Het is niet zo maar normaal, het is een monument van Liefde...
En het is goed er eens bij stil te staan.

Ik heb het al gezegd, in een echt goed hecht huwelijk, daar is je partner je echte vriend, Vriend met een hoofdletter, je weet wel waar je alles zoudt voor doen, en die ook alles voor jou zou doen, zonder er bij na te denken, als een natuurlijk gegeven.

Ons moeder zei steeds: als je goed getrouwd bent, dan heb je geen vrienden meer nodig. Ze heeft gelijk ! Je hebt als mens een Vriend nodig, maar als je er een hebt, dan is één eigenlijk genoeg.

Anderen kunnen kameraad zijn, maten zijn, maar Vriend ? Nee, naast je huwelijk heb je er geen nodig !

De mensen menen veelal dat je geluk moet kopen, dat je vriendschap moet kopen, dat alles in het leven eigenlijk net onbereikbaar is, omdat je nooit echt geld genoeg hebt... Terwijl het in werkelijkheid gewoon voor je voeten ligt, je alleen hoeft te bukken om het op te rapen, en aan de ander te schenken, want geluk en vriendschap, dat is GEVEN, dat is de enige manier om het te krijgen...

tot de volgende ?

Verkoopslatijn

Gisteren heb ik shampoo gezocht zonder parabenen, maar blijkbaar was ik verkeerd en zitten er soms parabenen in de haarlak, niet in de shampoo...

Parabenen zijn een groep met benzoëzuur verwante stoffen. Het zijn alkylesters van para- of 4-hydroxybenzoëzuur, en de natriumzouten van deze esters.

 Ik heb deze tekst gepikt uit het onovertroffen Wikipedia, om je duidelijk te maken wat parabenen zijn, en ik hoop van ganser harte dat je slimmer bent dan ik, want ik snap er nog steeds de ballen van. Maar die parabenen zouden schadelijk zijn.

En zo zwaaien ze ons hele dagen met allerlei vreemde termen uit een absurd soort potjeslatijn om de oren, om ons te vertellen waarom X nu net zo goed voor je is, en hoe schadelijk Y wel kan zijn als er wizzewisbombenen in zitten...

Ik moet nu al regelmatig in het warenhuis de kleine lettertjes lezen op voedingswaren, om te zien of er geen lactose in zit want mijn kleindochter verdraagt dit niet, Voor mezelf kijk ik soms of er geen GMO inzit, want ergens heb ik een onbestemde schrik voor dat genetisch gemanipuleerd voedsel. Maar hoe kunnen wij weten of de kip die we eten geen Gen-gemodifieerd soja kreeg in zijn korrels ? En in hoever dat voor mij al dan niet schadelijk zou kunnen zijn????

We zijn al zo ver dat er nu een etiket moet zijn, met vermelding van de bestanddelen, maar weet jij van buiten wat E 317 is, en of het scheikundig is of natuurlijk, giftig of juist gezond ? Ikke niet. Ik lees dus over al die E nummers heen, in de hoop dat het goeie E's zijn... En waarom geven ze de bestanddelen van mijn eten zo'n onsmakelijke namen ?

Wat is gemodificeerd maïs zetmeel? stabiliserende E 451-i, en een hele resem andere E-'s met of zonder nog een klein lettertje er aan hangend... En tot slot noemen ze de mogelijke allergenen, en om zich in te dekken staat daar dan nog bij: vervaardigd in een bedrijf die glucose, soya en selder gebruikt...
(En waarom is het de ene keer soja en de andere keer soya ?)

Ik durf die dingen niet echt te lezen, anders krijg ik het gevoel dat ik niet zit te eten, maar op scheikundige stoffen zit te sabbelen, en sedert er een van mijn capsules met pijnstillers en co openging in mijn mond, weet ik dat dit echt niet te vreten is.

Zeg me nu niet dat ik maar alles vers moet kopen... Want sinds ik weet dat ze nu mijn dagelijks appeltje meer dan een jaar plukvers kunnen bewaren, ben ik ook daar helemaal niet meer gerust in... En dan spreek ik nog niet van de verpakking waarvan ze nu zeggen dat het kankerverwekkende stoffen in ons eten drijft, en dat het waarschijnlijk mede de reden is van obesitas...

Ik kijk wanhopig naar mijn omvangrijke buik, en zie een chemisch bedrijf in volle werking.
Het stelt me helemaal niet gerust te weten dat het zuur in mijn maag zuurder is dan zoutzuur... Hoe houd mijn lijf dat allemaal uit ?

En als ik zit te typen, dan worden er van uit mijn hersenen elektrische pulsen naar mijn vingers gejaagd, waardoor ik op de juiste toets druk. 

Ik ben een robot !!!
djudedju

tot de volgende ?

de boekenworm is dood, leve de boekenmuis !

Gisteren was het weer Hobby, of hoor je liever Crea ?
We hebben een boekenmuis gemaakt...

Ja, je hoeft me niet zo nieuwsgierig aan te kijken, ik leg het je uit. Je hebt nodig een stuk karton, een pocketboekje (de oude Prisma reeks is van het goede formaat) van ongeveer 180 à 220 bladzijden dik, twee ogen, twee oren, een koord als staart en lijm...

Het is heel makkelijk te maken:
Je legt het boekje voor je, dwars (dus niet zoals het ligt om te lezen), en met de rugkant van je weg.
Je opent het boekje door de rug van je weg open te klappen, en dan vouw je de eerste bladzijde netjes in twee (in dit geval is dit dus een horizontale plooi, als je het boek zoudt houden om normaal te lezen wordt dit verticaal)
Van het geplooide blad vouw je netjes de twee hoeken om, zodat je twee rechthoekige driehoekjes hebt, waarvan de ene zijde gelijk loopt met de rand van het omgevouwen blad. Je krijgt dus een net trapezium.
Je doet dit één na één met elk blad. Je zult zien dat het na een tijdje minder makkelijk wordt, omdat het pak omgeplooide bladeren dik wordt en wat in de weg gaat zitten. Maar je ziet dan eigenlijk ook al de vorm van de muis... Het boekje is op het einde veranderd in een halve cilinder met stompe hoeken. Dat is de muis.... (Je moet wel zo zorgvuldig mogelijk vouwen, zo dat de eindvorm netjes "rond" lijkt)

Je legt het boek op je stuk karton, duwt het er goed aansluitend tegen, en tekent het af op het karton. Je snijdt het karton in de bekomen vorm van de muis. Op het karton breng je contactlijm aan (bv Pattex of Bison). Contact lijm is de lijm die je min of meer laat drogen vooraleer je de stukken aaneen kleeft !
Voor je tot het aaneen kleven over gaat, breng je in de nu hol staande rug van het boek ook een laag lijm aan. Je neemt het stuk touw, en kleeft het in die gleuf vast, zo, dat je ongeveer twintig cm staart bekomt.
Je kleeft het boek nu  op het karton, eventjes goed aandrukken en je normaliter moet het boek nu een stevige platte onderkant hebben....
... en de muis heeft al zijn staart...

Je knipt nu de oren uit een stukje vilt, (knip min of meer een bloemblaadje uit, je kleeft het puntje wat aaneen, waardoor het oor een min of meer gebogen en natuurlijke oorvorm krijgt), en voor de neus kijk je naar het boekje, je ziet de neus in de vorm van je plooiwerk, je moet het alleen bedekken met een stukje zwart vilt... (De oren deden wij in het wit...) Maar let op, ...
Wil je het heel netjes maken, dan maak je met een stuk of vier stukjes heel fijne metaaldraad of in stevige vezels uit een stuk koord, een "snor", die je dan onder de neus mee op kleeft...

En voilà, de muis is er !

Wat doe je nu met zo'n muis?
Het is eigenlijk best een handig iets !
Heb je post die je nog moet beantwoorden, dan stop je die tussen de blaadjes van de boekenmuis, en ze staan er netjes én in het zicht ! Vergeten is er niet meer bij, dank zij de boekenmuis !

Het enige wat mij moeite heeft gekost, is het opofferen van een boek... Ik ben een bibliofiel van de ergste soort, en het "verprutsen" van een boek... dat doet pijn... Maar ik heb er nog eentje gevonden uit mijn studententijd, gaande over muziekleer, een vak waar ik nooit ook maar één noot van heb gebakken...

(Het doet me nog steeds een beetje pijn, dat ik niets, maar dan ook niets ken van muziek, en niet verder kom dat het nafluiten van een liedje of het na zingen... )
Ik voel het aan als een tekort om werkelijk te horen tot de "volledige" mensen.
Ik kan wat dichten, schrijven, beeldhouwen, schilderen... maar een noot muziek, zo groot als de kerk kan ik niet lezen... djudedju !
Ach, misschien maakt dat me net menselijk...
Ik heb het al dikwijls gehad over heiligen, dat ik er niet één rond me zou willen hebben, want van een volmaakte weet je altijd op voorhand wat hij of zij zal doen... Als ik alle kunsten zou "kennen", zou dat ook niet een beetje te  zijn???
... enne, dat kennen, dat is ook sterk overdreven ! Laat ons stellen dat ik in al die dingen een liefhebber, een amateur, een hobbyist ben...
Maar ik vind het leuk
Het is vakantie, bij slecht weer kun je nu een boekenmuis maken !

tot de volgende ?