Mooi koud

Nederlands: Mooi maar stekelig bloempie (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag voor het eerst weer buiten geweest... Nog maar even, maar toch, weer eens buiten, de zon schijnt zo heerlijk, maar mens-lieve-deugd, wat is het koud !
Nochtans zit ik hier vol hoop te kijken naar de ontluikende blaadjes van mijn meidoorn, en de eindelijk dikwordende botten van mijn linde, maar het is koud !

Toch is het heerlijk buiten, de zon schijnt, en je ziet warempel al heel wat bloemen staan. Niet alleen de camelia, maar ook andere struiken staan al in volle bloei, en in het gras zie je ook a een en ander.

Op de rommelmarkt staan ze al weer met zaailingen van courgettes en pompoenen... Die zou ik nog niet durven uitplanten !!! In mijn mini-serre binnen in huis, op de vensterbank (zowat de enige betrouwbare soort bank in deze troebele tijden) zijn bijna alle zaadjes nu veranderd is mooie groene sprietjes... Mijn eigenkweek hemerocallis lijkt te lukken... Nu hopen op mooie resultaten qua bloemen !

Je ziet, de lente zit zelfs niet alleen meer buiten, niet alleen meer binnen, maar zelfs in het hoofd... Straks (maandag) zijn we drie dagen op stap met de gepensioneerden, en ik heb Anny gevraagd om twee valiezen klaar te maken, één met onze kleren en één met zakdoeken, want ik snotter dat het een lieve lust is... Pijn doet het niet meer, maar snotteren !!!
(Mijn neus loopt en mijn voeten rieken)

Vandaag zie ik geen of heel weinig wielertoeristen passeren, maar wel veel wandelaars. Er is blijkbaar een grote wandeltocht bezig hier in de regio. Ik kijk daar met heimwee naar... Waar is de tijd dat Anny en ik, en veelal Koen ook, wekelijks onze stapschoenen aantrokken, en gingen deelnemen aan wandeltochten. We waren ook lid van een wandelvereniging, en stapten dat het een lieve lust was, de kilometers bijeen... In het begin dat Anny ook mee ging, stapte zij gewoonlijk iets minder kilometers dan Koen en ik, maar na een tijdje stapten we met zijn drieën ook de grote afstanden.

Op de elfbergentocht (In de West-Vlaamse en Noord-Franse heuvels), besloot ze voor de eerste keer mee te stappen op de 50 kilometer... Niet alleen zo maar een verzwaring van de afstand, maar meteen ook op zowat het lastigste parcours... De laatste kilometers reed een ambulance naast haar "Madame, stapt in, we gaan je voeren! " Nee, schudde Anny, en stapte door. "Madame, stapt in, je gaat doodvallen ! "'k Valle nog liever dood dan op te geven !"
Ze heeft ze uitgestapt, en we hebben nog vaak dergelijke afstanden gedaan, maar die eerste, die blijft in het geheugen zitten...

En nu kan ik niet meer wandelen, of toch, heel kalm, heel traag, met rustpauzes in om mijn rug telkens te laten bekomen...
Kijk, dat mis ik...
Maar gelukkig is er ook nog heel veel wat we wel nog kunnen, en we leven niet met wat we niet meer kunnen, maar met wat we wel nog kunnen, en daar puren we het beste uit... U de soep, wij de balletjes

tot de volgende ?