 |
| Adolf Hitler and Benito Mussolini in Munich, Germany, ca. 06/1940 (Photo credit: Wikipedia) |
We staan daar niet bij stil, maar we laten inderdaad heel wat sporen achter, die er wellicht voor een heel lange tijd blijven bestaan. Ik heb er geen idee van hoelang, en ik weet niet of er zelfs iets voorzien is, dat na x tijd van digitale stilte automatisch de boel opruimt...
Internet is dan ook nog een jong medium, maar als die procedure niet voorzien is, dan zal het medium wellicht altijd maar zwaarder en logger worden, tot men wel iets moet doen om de zaak te redden... Of misschien is er tegen dan allang geen sprake meer van Internet, en is er iets heel nieuws in de plaats gekomen... Misschien start men op een bepaald moment gewoon opnieuw, en kan ieder zijn zaken terug inbrengen of gewoon laten verdwijnen op het oude net...
Toch is het belangrijk ! Kijk maar eens hoeveel domme dingen er reeds gebeurd zijn via Facebook en dergelijke, waar mensen dingen op publiceren die ze nadien niet meer volledig kunnen uitwissen, en die hen schade berokkenen... Kijk eens naar de man die afgedankt werd, omdat hij zogezegd ziek was en op internet foto's mailde hoe gezellig hij aan het het zonnen was in Costa Centjes....
Ik heb vandaag niet gekeken de hoeveelste blog dit is, hoeveel virtuele bladzijden ik reeds vol kliederde, maar het zijn er veel, heel veel... Even gaan loeren...: 62.595 bladzijden in 2.619 blogjes....
Als dat er voor de eeuwigheid op staat, en niet alleen die bladzijden van mij, maar van alle bezige bloggers wereldwijd, dan is het BLOG-fenomeen alleen al een hele grote hoop van bladzijden data, die wellicht maar heel zelden eens worden aangeklikt.
Ik heb al meer dan eens zitten kijken hoe mensen naar mijn blogs komen... Er zijn er een paar geabonneerd, er zijn er een deel die trouw zowat elke dag komen lezen, er zijn er die iedere week één keer komen om de teksten van heel de week te schouwen, en er zijn er heel wat, die daar bij toeval op belanden, omdat ze op zoek zijn naar een of ander ding. Ga je bijvoorbeeld zoeken naar een of ander woord, die ik ooit gebruikte in mijn tekst(en), dan heb je kans dat mijn blog bij de zoekresultaten staat. (Google maar eens op Zoet...)
Wellicht, als mijn teksten daar blijven staan, zal dat na mijn dood de enige manier zijn waarop mijn blog nog eens tevoorschijn komt... Misschien ooit nog eens een van de kinderen of kleinkinderen die uit nostalgie nog eens zoekt naar mijn blog (Hoe noemde die blog van opa nu weer ?)... Maar voor de rest, een dode massa...
Het enige werkelijke nut (nu ja) voor de toekomst, is dat een of andere student een studie maakt over het leven van de mens in de tweede helft van de twintigste eeuw en het begin van de eenentwintigste... Voor de rest raak niet alleen ik, maar ook mijn blog vergeten.
Een echt boek maakt meer kans op de "eeuwigheid", maar wellicht belanden er ook uiteindelijk enkele exemplaren in de grote nationale bibliotheek, waar ze staan te verstoffen... Als je geluk hebt... Voor de rest zullen die boeken ook na enkele generaties een stille dood sterven. (Tenzij het een meesterwerk is, en het ingekaderd staat in De Literatuur....)
Ach, we moeten ons echt geen illusies maken...
Hoe hoog we onze eigen waarde ook inschatten, hoezeer we onszelf ook koesteren en opblinken, we zijn slechts heel tijdelijk...
Wellicht is dat een van de zaken die we het moeilijkst kunnen verwerken, en is dat een van de oorzaken van de drang naar een eeuwig leven...
We kunnen het niet of slechts zeer moeilijk aannemen dat heel dat briljante ikje volledig zou wegdeemsteren...
Wellicht is dat mede de oorzaak van het geloof... Of misschien is het toch een vaag aanvoelen van het feit dat er warempel toch een hiernamaals is...
Ik weet het niet, ik hoop van wel, maar weten doen we het niet.
Wat zou er van mij het langst blijven bestaan in deze wereld ? Ergens een schilderijtje, of een stuk keramiek? Of een tekening of duikt plots nog een stuk pyrografie op op Ebay: Vlaamse antieken pyrografie uit de twintigste eeuw ? Of blijft mijn huis nog enkele eeuwen bewoond, en blijft dat cederhouten plafond een van mijn langst "levende" nalatenschappen?
Hoezeer ik ook mijn best doe, veel is het niet... Ik ben dan ook maar een nummertje uit die zoveel miljarden mensen die nu leven en al voor mij leefden... En van al die miljarden zijn er maar enkele duizenden die om een of andere reden in de geschiedenisboekjes bewaard blijven... Veelal voor heel slechte dingen, zoals het veroveren van hele stukken van de wereld: Alexander De Grote, Julius Caesar, Attila de Hun, Djenghis Khan, Napoleon en andere Hitler's... Allemaal mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood van velen...
Op die manier blijf ik liever anoniem...
Maar hoe dan ook, ik kom niet uit het niets, ik ga niet naar het niets !
We zijn opgebouwd uit de stapstenen van de natuur, atoompjes en nog kleinere deeltjes, waarvan we er misschien nog enkele moeten ontdekken... En die deeltjes blijven hoe dan ook bestaan. Zelfs als de wereld vergaat, zal op een of andere manier die materie blijven zijn... Misschien in een zwart gat samengeperst tot ongelooflijke miniemheid, maar dat minieme dat zijn we nu al... alles goed bekeken.
Een goed ding dat ik groot en dik ben, heb ik een paar atomen meer dan jij, om samen te persen...
djudedju
ik voel me zo nietig
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten