Ik behoor tot de gelukkige mensen die een boek meer dan eens kunnen lezen. Ik kan ook meer dan een keer genieten van een mooie film, dus waarom niet van een boek.
Maar nu doet zich iets vreemd voor...
In mijn massa boeken zitten er toch wel enkele die ik eertijds na even proberen, weer in de kast stak, niet mijn smaak... Ik stel vast dat ik deze boeken nu wel smaak, of toch bijna allemaal.
Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar ik denk dat het gedeeltelijk ligt aan mijn leeftijd en aan mijn ziekte... Vroeger hield ik meest van actie-films en actie-boeken... Dingen waar een vaart in zitten, die vooruitgaan en die spannend zijn van begin tot eind. Of boeken vol milde humor, waarvan ik heerlijk kon ontspannen. Oorlogsboeken waren niet zozeer mijn ding, maar sommige vond ik wel goed en ik las ze onder meer om ergens wat bekendheid te hebben met die levenssituatie...
Maar ziekte doen iets geks met de mens... Ik ben veel verdraagzamer, veel nederiger geworden, en ook al ben ik niet akkoord, ik laat de ander maar doordrammen... Ik denk er het mijne van, maar dat mijne is veel egaler geworden dan vroeger, veel minder toppen van woede, veel minder dalen van desillusies... De leeftijd doet eigenlijk veelal een beetje hetzelfde, en dus heeft het ene het andere versterkt. Als er iemand reageert op een gezegde van mij, dan vind ik het veelal niet nodig te repliceren... Hij zijn gedacht... Soms krijg ik reactie op een of andere blog, en als het een scherpe is, dan stuurt men dit meestal per gewone mail. Ook daar antwoord ik dan meestal niet op, of eerder verzoenend...
Ik vind het eigenlijk allemaal niet de moeite om me druk te maken. Of ze zijn akkoord, of ze zijn het niet, en in beide gevallen heb ik bereikt wat mijn eerste doel was: hen doen nadenken.
Dit zal dan ook nooit een blog worden met honderden lezers... Ik loop immers niet mee in het platgesleten weggetje van de meesten... Ik oreer mijn mening, zoals die nu is... Soms heel verschillend van de mening van een jaar terug. Maar zo ben ik nu eenmaal. Ik volg niet, ik wandel het pad dat ik zelf maak, en nu ga ik eens rechts, dan weer links, dan weer dwars door een muur... Dat is mijn logica. Vroeger was ik niet zo... Vroeger was ik veel meer het kind van mijn opvoeding, en liep ik veel meer in de weg die voor mij was aangelegd.
Nu is mijn weg een geestelijke zoektocht geworden. Veel moeilijker te begaan, maar ook veel avontuurlijker. Als ik immers avonturen wil beleven, dan moet het wel in gedachten zijn, want lichamelijk kan ik het niet meer...
Wellicht is dat ook de reden waarom ik nu boeken die ik vroeger niet op prijs kon stellen, plots wel goed en mooi vind...
Ik las deze week onder "Open Stad"... een verhaal over een man van negentig die terugdenkt.
U ziet het al, dat hoort bij het ouder worden...
dus bij mij
djudedju
Ik heb nog steeds hoofdpijn van mijn sinussen, maar mijn knie lijkt veel beter... Er is nog hoop, want : "Krakende wagens lopen het langst "
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten