 |
| Image via Wikipedia |
Ik heb niet het gevoel van een verkoudheid, 't lijkt meer een prikkelhoest. Maar wat prikkelt er dan?
Ach, 't zal wel niets zijn, maar op een of andere manier heeft het pensioen iets veranderd aan mij. Ik let meer op mezelf. Ik ben wat waakzamer op mijn gezondheid. Precies of die 65 jaren waren een andere tijd, en mijn zesenzestigste levensjaar luidt de ouderdom in. Ik ben gek.
In alle objectiviteit, ik voel echt geen verschil, het is dus iets in mijn bolleke.
Buiten natuurlijk dat hoestje.
... en de kapotte lift in de academie.
Het keramiekatelier bevindt zich op de tweede verdieping. Om te gaan "werken" moet ik iedere keer een hele kabas materiaal meesleuren. Een zware kabas. Normaal is dat niet zo erg, van de wagen tot aan de lift, lift in, knoppeke duwen, lift uit, atelier betreden en een plaatsje zoeken om te werken.
Maar nu is de lift kapot, en moet ik die zware kabas de trap op sleuren. En dat voel ik in mijne rug. Zonder kabas heb ik de trap ook gedaan, op en neer, om koffie te gaan drinken in de cafetaria, dat is véél minder lastig dan met die kabas. Zonder kabas, kan ik de leuning én mijn wandelstok gebruiken, met die kabas alleen mijn wandelstok. Dat is wellicht het grootste verschil. Maar allee, ik heb het overleefd. (al hoestend).
Vandaag komt de kleine Trowa op bezoek. Met Angelique en Christophe natuurlijk, want dat klein boeleke kan uiteraard niet alleen komen. Vanmorgen, toen ik aan het turnen was, vielen mijn ogen (boem)op twee kleine stoeltjes, van toen mijn kleinkinderen nog klein waren. "Anny" riep ik, "Zouden we die stoeltjes niet meegeven?" en in mijn eigen dacht ik: dan is dat ook weer weg... Nu is Anny die stoeltjes netjes aan het poetsen, zodat ze nog aantrekkelijkerder worden voor dat manneke... Ik weet nog heel goed, van mijn kinderen indertijd, en van mijn kleinkinderen, dat zo'n stoeltje op hun maat voor kinderen echt een geliefkoosd hebbeding is. Tot op een leeftijd waar je van denkt: "Dat kan nu toch niet meer". Dat stoeltje, ook al moeten ze er dubbelgeplooid in zitten, dat is iets van hen. Ik hoop dat dat voor Trowa ook zo zal zijn. Want eerlijk, ik vind zo'n ding voor een kind veel leuker dan veel van die moderne lawaaimakende stukken speelgoed.
Ik heb altijd het gevoel dat het speelgoed uit onze tijd veel beter was... Wij speelden met wasspelden en alles wat we vonden, en wij fantaseerden er een hele wereld mee. De kinderen van nu hebben speelgoed waar geen fantasie bij mogelijk is... Dat ding is zo kompleet en vervult zelf al alles, zonder nog ruimte te laten voor fantasie.
Ik vrees dat er in de komende generaties minder en minder kunstenaars zullen zijn... Fantasie is immers al vermoord voor het kon ontstaan.
En je weet het, voor mij is fantasie een van de voornaamste eigenschappen van een compleet mens. Zonder fantasie mankeert er iets aan. Wie niet kan dromen, wie niet kan creëren in zijn fantasie, die is niet compleet...
Tot de volgende ? (hoest hoest hoest)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten