 |
| Image via Wikipedia |
Wie dacht dat de winter al voorbij was, is er aan voor de moeite. Het is winter, en goed ook.
De grond ligt bedekt een dun laagjes sneeuw, zo'n 3 à 5 cm... Niet veel, maar genoeg om glad te zijn.
En vanavond moeten we daardoor, 't is kaas en wijnavond in de school bij Els, maar dan zonder Els, want de duts zit met de griep in bed. 't Is eens wat anders dan met Bart, en verandering van spijs...
Alhoewel, met griep heb je géén appetijt.
Ik weet nog niet of ik straks naar de academie ga, ik zal eens kijken hoe het met de wegen is gesteld. Als het te glad is, blijft den deze netjes thuis. Maar ik hoop dat ik kan gaan, want ik doe het wel graag. Mijn vaas in de gedaante van een manneke is af, staat te drogen om te bakken. Het ziet er goed uit. Ik moet hoognodig eens weer aan het kleuren en glazuren slaan... Ik loop achter. Ik zit altijd maar nieuwe beelden te maken, en ik werk ze dan niet af met wat er keramiek van maakt... Ik moet mezelf eens bij het nekvel pakken en dat eerst gaan doen, maar nu zullen het eerst die kopvoeters zijn... à la Klee en Appel...
Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen. Ik vind dat eerlijk gezegd, niet echt mijn ding. Ik hou niet van dat "kliederwerk" (vergeef mij, oh kunstcritici!).
Ik ga niet weer een exposé schrijven over kunst en mijn opvatting daar over... Dat ik ik al meer dan genoeg. Ik heb er mijn kijk op, en dat is mij genoeg. Ik sta voor alles open, maar dat wil niet zeggen dat ik ook alles moet goed vinden hé.
Ik zie dingen op TV en in tijdschriften, waarvan ik me afvraag wie dat nu in zijne living wil hangen of zetten... Maar als ze het toch doen, dan is dat hun smaak, of misschien niet eens echt, is het een beantwoorden aan de opgedrongen smaak van een of ander omhooggevallen criticus... Om in de mode te zijn.
Er is ook goed nieuws... mijn pijn is bijkans verleden tijd. Ik heb deze morgen pijnvrij kunnen turnen. Maar het is maar koud om daar te staan armzwaaien. Nog een beetje en ik bevries, en mijn armen breken af... Ik zit hier te kijken naar de mezen die komen fourageren... 't zijn precies bollekes breiwol, zo dik opgezet om de kou buiten te houden. Als ze op een takje zitten, dan zakken ze diep door, om hun pootjes ook tussen de veren te hebben, zodat die ook wat warm blijven... Of warm krijgen, want het is verdorie ferm koud.
Och, zul je zeggen, het is iedere winter wel eens zo koud, maar het verschil is, dit jaar is de winter er gekomen van de ene dag op de andere, van een herfst die eerder zomer was, een winter die bleef zomeren, plots keihard de winter in. We zijn niet geacclimatiseerd... Veerle telefoneert net: ze krijgt het rolluik niet meer naar omhoog...Vastgevroren...
't Is koud, of gelooft ge het nu nog niet ?
En mijn sneeuwschop, waar ze zo mee hebben gelachen? Ze komen hem lenen...nu kan ik lachen.
Allee, ziet dat nu eens aan, voor één koude dag maak ik nu een hele blog om van te rillen !
'k Zal maar stoppen voor ge vast vriest aan uwen kwampjoeter...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten