elfstedentocht ?

Image via Wikipedia

Ik vind het maar gek. Zitten klagen over de kou en hopen dat het genoeg vriest om een Elfstedentocht te kunnen organiseren... Ik geef toe, het is een heroïsche tocht over vele kilometers ijs en talrijke partijen klunen... Maar ook nu weer: Wat is de zin, wat is het nut?
Wat helpt het ons als er iemand in slaagt de top van de Mount Everest solo te beklimmen, wat baat het ons als er iemand de Elfstedentocht heen en weer zou bedrijven?
Niets, nada, nothing.
Maar toch ga ik wellicht ook kijken, mocht het toch doorgaan. Net zoals ik wel eens mee kijk met mijn vrouw naar het veldrijden, zeker als het bar koud is, of als ze moeten rijden door een zee van modder...
Als ze stomme dingen doen, dat ze het dan maar meteen heel stom doen is wellicht het leitmotiv dat me dwingt om ook eens te kijken. Maar er naar toe gaan, en kou staan lijden om ze bezig te zien ? Vergeet het.
Het is niet omdat zij zo gek zijn om door de modder te ploeteren dat ik in de kou moet staan, het is niet omdat ze zo knetter zijn om een kilometerslange helse schaatstocht te maken, dat ik zo gek moet zijn om daar te staan rillen en te kijken. Want geef toe, die toeschouwers zijn net nog een beetje gekker dan de beoefenaars van die "sport", die staan er immers maar te rillen en glühwein te zuipen.
Weet je dat je automatische tekstcorrector een aanduiding geeft als je elfstedentocht schrijft? Dat moet met een hoofdletter, meneer !
Waarom kijken we eigenlijk naar die exploten?
Ik weet uw reden niet, maar ik kijk hoofdzakelijk om ze te zien afzien, in een ding dat ze zichzelf aandoen. Zoals ik kijk naar de koers en hoop op een tuimelperte, liefst zonder kwetsuren of erge gevolgen, maar ze mogen wel spectaculair onderuit gaan. Nee, ik wens ze geen ongeval toe, ik wens iets te zien te krijgen. Ik wens de crossers veel modder toe, zodat je niet meer zeker bent wie nu de winnaar is, en je hem eerst met een brandslang moet schoonspuiten.
Ik overdrijf hier wat, maar ergens diep in mij, en wellicht ook een beetje die in u, hopen wij hen te zien afzien. Het zou immers het kijken niet waard zijn, mochten we moeten kijken naar een bende wielrenners die suffig rondjes draaien en niet eens sprinten voor de eerste plaats. Wij willen strijd, wij willen spektakel.
Wij willen opwinding.

Ik durf mezelf niet eens te analyseren over dat gedrag. Maar het lijkt me thuis te horen ergens in het meest primitieve stukje van onze hersenen... Records vestigen, boksend een ander onderuit slaan, de meeste kilo's heffen, om ter hoogst springen, de hoogste berg beklimmen, naar Mars vliegen... en ondertussen ons eigen leefwereld naar de knoppen helpen. Voor meer geld, meer luxe... meer genot, meer zinnenprikkels...

En we willen ons er liefst zo heel erg mee verbonden voelen. We springen hoog op als het een Belg is die wint. Plots is er geen hekel meer aan die Walen, want het is Philippe Gilbert die wint, een Belg!  Of we nationaliseren een van die anders zo vervloekte allochtonen, zodat we weer kunnen juichen bij de overwinning van een Belg (die veertien dagen eerder nog een Zambiaan of Oezbekistanees was)... Als we er ons maar mee kunnen vereenzelvigen... Ons zelf de illusie bezorgen dat we meedelen in de prestatie, in de overwinning.

Het zal wel aan mij liggen, ik zal wel ergens iets mankeren, maar ik heb dat niet zo. Ik kan me niet echt vereenzelvigen, ik kan niet echt supporteren voor die of die man/vrouw/ploeg... En ik heb een gloeiende hekel aan het vergoddelijken van een man/vrouw/ploeg die beter presteert dan de anderen. Ik heb steeds meer sympathie voor de underdog dan voor de overwinnaar. Ik kan het niet laten hun leven en hun inkomen te vergelijken met een sukkelaar die amper de choco op zijn boterham verdient. En dan zit ik weer te piekeren over het nut. Het nut voor de gemeenschap. Wie is nuttiger, die man die achter de vuilkar loopt, of die wielrenner die de Ronde van Vlaanderen op zijn palmares schrijft... En dan kies ik steeds en steeds weer voor de man van de vuilkar, die mijn huishoudelijk afval verwijdert van mijn huishouden. Dat doet die renner nooit, integendeel, als ze hier zijn voorbijgereden mag ik de drinkflessen en verpakkingen van krachtvoer uit mijn voortuintje rapen, in mijn vuilnisbak doen en hopen dat de man van de vuilkar...

Ik denk te veel... Ik weeg te veel af.
djudedju
...maar 't is toch waar zeker ?


tot de volgende ?