 |
| Onze-Lieve-Vrouwekerk, Rozebeke (Photo credit: Erf-goed.be) |
Vanmorgen weer vastgesteld !
Steeds meer en meer lichtpunten in mijn woning zijn verbonden aan meer dan één aan/uitknop...
In de slaapkamer kun je het licht aandoen bij het binnenkomen van de kamer, en uitdoen via de trekkoord boven je bed, beneden kan ik de lichten van woonkamer en bureau aanmaken van uit de woonkamer en van uit de bureau, de lichten op de trap kun je uit en aandoen vanboven en van beneden... En zo zijn er nog wel enkele te vinden.
Het vervelende van die dingen is, dat je reflex-matig het licht wilt aan maken, en dus de knop naar beneden wilt duwen, maar hij staat beneden, en dus moet je de beweging herhalen in omgekeerde zin.
Je hebt geen zekerheid meer of aan nu wel aan dan wel uit is.
Misschien denk je "Pff, wat kan mij dat schelen..." Meestal niets, maar ik draai liefst een nieuwe lamp in bij een knop die op uit staat, dat geeft me een iets veiliger gevoel. Maar als de lamp stuk is, wat is dan de aan of uit-stand van die vervloekte knop ???
Nu ja, ik weet het wel, ik zal hoogstens eens schrikken als plots de lamp gaat branden terwijl ik ze aan het vastdraaien ben, maar toch... Schrikken terwijl je op een ladder of op een stoel staat... Ik heb een kennis die van drie treden hoog van een ladder viel, en nu verlamd is vanaf de borst...
En naar mijn gevoel is er meer...
Die aan/uitknop is een beetje een symbool van het leven...
Je hebt geen zekerheden meer.
Waar zijn mijn kinderjaren naartoe, waar het leven nog bestond uit duidelijke en klare richtlijnen?
Zeg nu niet dat dit typisch verbonden is aan de jeugd, want als ik naar mijn kleinkinderen kijk, dan is voor hen het leven lang niet zo eenvoudig, zo klaar, zo duidelijk uitgelijnd als het voor ons was. Ik vermoed dat dit samenhangt met de opvoeding.
Onze opvoeding was gebaseerd op een duidelijk en klaar gezag. De wil van mijn ouders, dat was de wet. Je kon wel eens revolteren, maar desnoods werd je manu militari weer tot de orde geroepen. Dat manu militari mag je gerust letterlijk nemen: als we niet luisterden, dan moesten we het voelen. Onze wereld was daardoor een simpele kubus, en wij zaten binnen die strakke omheining, boven, onder, links, rechts, voor en achter waren duidelijk afgelijnd.
Nu voedt men de kinderen anders op. Men stelt hen voor keuzes, men wil hen leren zelf te opteren voor de goede keuze, omdat dit de beste oplossing is voor henzelf en voor het geheel van de maatschappij. De kinderen worden voortdurend geconfronteerd met plichten. Wij hadden geboden, zij hebben verantwoordelijkheid.
Het is veel makkelijker te leven bij geboden dan bij verantwoordelijkheden.
En weet je, die geboden van ons, die groeiden automatisch uit tot verantwoordelijkheden, eens je zelf op eigen poten moest staan, en dan was je zo gewoon aan die omlijning, aan die grenzen, dat je bijna onbewust die grenzen ook voor je zelf daar zette. Misschien, onder druk van de omstandigheden schoof je iets met een of ander gebod een klein beetje op naar strenger of naar soepeler, maar globaal was de situatie heel klaar, heel duidelijk...
Dan is de opvoeding veranderd, het manu military mocht niet meer... Je moest de kinderen leren keuzes te maken, zelf in te zien dat er eigenlijk maar één goed optie was... Dat het kind dan vertrok uit een situatie van trial and error, dat was juist goed, daar leerden ze uit.
Dat dit voor sommige kinderen alleen resulteerde in een gevoel van vrees voor de onduidelijkheid, dat zou wel overgaan.
Maar bij sommigen gaat het niet over...
Sommigen weten wel, voelen wel dat ze de verkeerde optie hebben genomen, maar willen hun ongelijk niet toegeven, en houden zich vast aan de veroverde positie, ook al is die positie eigenlijk niet zo comfortabel of niet zo gelukkig. Als ze dat doen, dan zit de kans daar in, dat daardoor ook andere beslissingen beïnvloed worden...
Neem nu het pestgedrag...
Dat bestond in onze tijd ook, maar meestal loste dat zichzelf op, en anders kwam de leraar of de ouder als een deus ex machina te voorschijn om je manu militari bij te brengen dat je verkeerd bezig waart.
Wat gebeurt er nu ?
Stel, a wordt gepest door de rest van het alfabet. Het alfabet beleeft hoogdagen, en a gaat er aan kapot, of schiet in een Franse kolere, en begint er wild op los te kloppen.
Op dat moment komt er toch, ook in dit moderne opvoedingssysteem, een deus ex machina, en die berispt, straft a omdat ze geweld gebruikte...
Ik vind het geen wonder dat er dan kinderen zijn die opteren voor domme dingen, zoals zelfdoding, of zelfs voor het neerschieten van een ganse klas schoolkinderen...
Ik vind dat wij, als opvoeder in de eerste plaats zekerheden moeten bieden. Een kind die precies weet waar de lijnen staan, leeft veel gemakkelijker dan het kind die nu en dan opbotst tegen onzichtbare afsluitingen waar hoogspanning op staat !
Maar ja...
ik ben de oude stempel zeker ?
tot de volgende ?
(FOTO :
Rozebeke is een mooi lieflijk dorpje in de Zwalmstreek, heeft helemaal niets te maken met het onderwerp, maar de streek is een bezoekje meer dan waard !!)
