Het polsuurwerk

Vermageren is één ding, maar er komt een heleboel bij kijken... Vooral op het gebied van kledij.
Doordeweeks draag ik meestal een slobberende trainingsbroek, dus daar zit hem niet echt het probleem, gewoon de koord wat strakker aantrekken dan vroeger en de broek slobbert hooguit een ietsje meer. Vanmorgen heb ik uit menselijke nieuwsgierigheid eens de broek aangedaan, en eens gekeken hoeveel plaats ik al "gewonnen" heb... Ik ben precies een alterego kwijt... dju jongens, wat een plaats is er vrij! Er kan er nog ene bij in mijn broek.
Voor de rest: Tshirts, en gelukkig is het mode om iets oversized kledij te dragen, dus ook daar geen probleem... Het probleem ontstaat als ik eens een iets minder comfortabele kledij moet dragen.
Gelukkig heb ik in mijn leven al diverse malen de naald van de weegschaal van plaats doen wisselen, zodat ik in mijn kleerkast een heel gamma van maten heb hangen...In zover Anny geen opruiming deed om spullenhulp ten dienste te zijn... Maar ik heb nu toch een broek ontdekt, die voor het moment perfect past...dus ook daar is de frank gered.
Je zit je dan wellicht al af te vragen waarover ik dan zit te jeremiaden???
Wat ik nu ga vertellen klinkt absurd, ik verwittig je... Maar het is echtig en techtig waar.

Probleem één doet zich voor aan de pols van mijn linkerhand. Juist ja, mijn polsuurwerk... Ik heb zo'n uurwerk uit de sjiekenbak van de Aldi, met een metalen riempje om de pols. Dat riempje is niet origineel, dat riempje heb ik er eens laten aandoen, omdat de gewone riempjes het altijd begaven na een veel te korte tijd... Ik heb dan ook het riempje gekozen op basis van zijn degelijkheid. Het is ook sterk, ik heb nog nimmer zo lang rondgelopen met het zelfde riempje...Maar, er is een maar.... Men heeft toendertijd dat riempje gemaakt op maat, en je kunt dat klereding niet verkleinen, tenzij je er schakels gaat laten uithalen... Dus nu slobbert en klingelt dat metalen ding overal tegen en hangt eerder op mijn hand dan op de pols. Nu en dan schuif ik het categoriek naar boven, maar dan zitten er negen keer op tien haartjes van mijn arm tussen de schakels vast, en dat draagt ook niet prettig...

Probleem twee is een moeilijkheid op basis van mijn huwelijk. Je zou denken dat vermageren niets te zien heeft met het huwelijkse leven, en dat is ook zo, maar het heeft wel te maken met de symboliek van het huwelijk.

Het symbool bij uitstek: de trouwring...

Voor de zoveelste keer in mijn leven staat het symbool van mijn huwelijk weer op een keerpunt. Iedere keer ik vermager, en dus ook iedere keer ik weer verdik, kom ik ook in moeilijkheden met mijn trouwring. Nu ook weer, het is nog niet dramatisch, maar waar het ding vroeger knoertvast om mijn vinger vastzat (Mijn kleindochter vroeg zelfs of dat geen pijn deed - nee!)begint het nu weer stilaan te slobberen (zoals mijn broek).

Ik heb al geprobeerd of ik het niet weer kan verhuizen naar mijn rechterhand, waar om een duistere reden mijn vingers veel dikker zijn, maar daar is het blijkbaar nog te vroeg voor... Nu zit ik dus in de fase waarin ik regelmatig eens kijk of mijn ring nog niet dreigt af te vallen (nee, zo ver is het niet, nog niet), en of ik hem nog niet op mijn rechterringvinger krijg (nee, nog niet, daar moet ik nog meer voor vermageren)

Ik heb altijd wat gehad met die trouwring.
Zelfs op mijn eigen huwelijk al had Anny de ring om de verkeerde vinger gedaan, en moest ik hem tijdens de plechtigheid veranderen, wat een tante deed zeggen dat we nooit lang zouden getrouwd zijn, want dat bracht verschrikkelijk veel ongeluk mee... Ik kan het menske allang niet meer vertellen dat ze helemaal verkeerd was, want ze is allang wijlen... Na enkele jaren huwelijk heb ik de ring moeten laten vergroten, want er was niets meer over van die ranke jongeling van toen, en sindsdien heb ik, dankzij het jojo-effect bij het diëten dus al enkele keren een wissel van hand gekend, maar dan opzettelijk. Ik geloof immers al heel lang niet meer dat er een geluks- en een ongelukshand zou zijn voor het dragen van de ring...en al sla je me dood, ik herinner me niet meer aan welke hand het zogezegd moest...

Maar je ziet, vermageren heeft invloed op de meest gekke dingen. Wie denkt er aan dat hij of zij bij het vermageren ook vermagert aan de vingers ? Aan armen en benen? Nee, je denkt vooral aan de buik. Ik heb de indruk dat die veel minder vlug vermagerd dan al de rest! Als ik nu op mijn zij lig in mijn bed, dan voel ik onder mijn arm dat harde heupbeen, dat er vroeger blijkbaar niet eens zat. En oh ja, eerlijk is eerlijk, als ik op mijn rug lig voel ik voor het eerst sinds lange tijd weer een duidelijke overgang tussen mijn buik en mijn ribbenkast... Kortom, ik word - naar mijn gevoel- weer knoestig... Maar niet in de spiegel, daar staat nog steeds een mollig ventje naar mij te staren.
djudedju

Oh ja, ondertussen zijn er al 17 kilootjes verdwenen... al een heel pak! Mijn bloeddruk is verbeterd, wellicht zal mijn cholesterol ook een pak beter zijn, door dat vetloze dieet, maar het uiteindelijke doel, minder pijn...daar voel ik nog geen verbetering. Ik zou bijna geneigd zijn te zeggen integendeel, want ik heb de laatste tijd veel meer moeite om 's morgens mijn lijf weer enigzins pijndragelijk te krijgen. Iedere morgen bij het rechtstaan is de pijn heel erg, en het is pas na een tijdje en vooral na het turnen dat ik weer mens word.

Binst de dag ben ik meestal redelijk, dus klaag ik niet, ik heb ergere tijden gekend.

tot de volgende ?