Leuk
is anders
De doodstraf op zich ligt me al niet zo, maar als ze dan nog eens gaan klungelen, dan wordt het helemaal te gortig.
Eén van de hoofdredenen waarom ik geen voorstander ben van de doodstraf, is dat men al herhaalde malen een onschuldige heeft ter dood gebracht, en nadien dan toch nog eens de echte dader vond. Maar er is meer, doodstraf heeft geen enkel effect op het plegen van misdaden, waar de doodstraf bestaat, is het percentage misdaden niet lager dan in de landen waar het niet bestaat. Bovendien doet heel het systeem mij net iets te veel denken aan het Oude Testament en op de huidige wetgevingen op basis van de Islam. (Let wel, ik zeg Islam en niet de Koran, want heel veel van die wetgeving is niet terug te vinden in de Koran).
Het principe van een oog voor een oog, een tand voor een tand... Nee, dat ligt mij niet zo, op een of andere manier heb ik dan het gevoel dat we ons op onze beurt verlagen tot zelfde niveau van de misdadiger, en dus als het ware zelf misdadiger zijn.
Mij lijkt dat we stilaan dat niveau zouden moeten ontgroeid zijn...
...maar zo heel simpel ligt dat niet!
Soms gaat de publieke verontwaardiging over bepaalde misdaden zo hoog, dat de volkswoede best tot een lynchpartij zou kunnen overgaan! Denk aan de massale woede tegen een Dutroux in ons eigen Absurdistan.
Op dat moment spreken we allemaal wel eens "dat hij best zou ter dood gebracht worden, en dan nog op een pijnlijke en langzame manier", en het zou echte heldenmoed vergen om op zo'n ogenblik tegen die massale opinie in te gaan. Het is dan ook het enige soort van processen waar het goed is dat het Belgische rechtssysteem bestaat, en het jààààààààààààààààààààààren duurt vooraleer het tot een werkelijk proces komt, tijd waarin de volkswoede al wat gekalmeerd is. (In alle andere dossiers is dat systeem er alleen ten voordele van hen die heel veel geld hebben om heel lang hun advocaten in dienst te houden en te binden...en er in te slagen dat er heel wat zaken verjaren vooraleer het proces er komt...)
Nu, we staan niet alleen in die opinie, in het Nieuwe Testament vinden wij ook nog verwijzingen naar een molensteen en het diepste van de zee... Blijkbaar is de verontwaardiging niet alleen des mensen...
Maar ik heb nog een reden om tegen de doodstraf te zijn, en helemaal geen humanitaire reden, bij dergelijke misdaden die werkelijk indruisen tegen alle menselijk gevoel voor recht, lijkt mij de doodstraf een veel te korte pijn. Mij lijkt dan een lange en zware gevangenisstraf veel rechtvaardiger, en lijkt mij dat levenslang ook werkelijk levenslang moet duren. De dader alle tijd geven om de pijn zelf te ervaren, ook al is het dan een geestelijke pijn van uitzichtloosheid.
Velen denken dat dergelijke mensen dan voortdurend de druk van hun geweten voelen, maar ik geloof daar niet zo in, ik denk dat mensen die dermate verworden zijn, ook een verworden geweten hebben, en helemaal niet met wroeging te kampen hebben. De ene wroeging die ze wellicht hebben is over de fout die ze maakten en waardoor ze geklist werden. Wroeging is - naar mijn gevoel- iets wat voorbehouden is aan de mensen die "goed" willen leven, die zich voortdurend bewust zijn van de anderen naast zich.
Bovendien is die wroeging dan ook nog eens gevormd door onze opvoeding. Ik heb al meermalen allusie gemaakt op het feit dat mensen steeds redeneren van uit hun positie, en de eerlijkheid poneren vanuit hun oogpunt. Het gevoel van juist een eerlijk in een arbeidssituatie is heel anders bij de arbeider dan bij de meestergast, dan bij de werkgever... En allen zijn overtuigd dat ze eerlijk en rechtvaardig zijn. Zelfs als ze gelovig zijn, lijkt hun houding perfect te passen in wat zij lazen, of leerden als leefregel binnen het geloof.
Dat is iets wat mij altijd heeft gehinderd in mijn overtuiging, en mij dikwijls heeft doen denken over de overtuiging op zich, en hoe de interpretatie van de ander dan wel kon zijn... De eerste keer dat ik met die bedenking heb gezeten, was door een discussie met een werkgever (de tegenpartij in mijn geval), die mij woedend vroeg of ik geen gewetenswroeging had. (Het was een Italiaan, en hij sprak van zoiets als remorza di conscienza al mijn geheugen goed is...) Maar hij heeft me wel doen denken. De man maakte een volstrekt eerlijke indruk, en mijn vraag was net zo goed eerlijk vanuit het standpunt van de arbeiders.
Maar dat betekent dus dat geweten een individueel begrip is!
Als je dat verder doortrekt, dan kun je héél ver gaan in deze redenering, maar je zit dan niet alleen meer met de individuele overtuiging, maar ook met de maatschappelijke...
Durf jij dan nog zo makkelijk een oordeel te vellen over iemand?
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik tijd heb om na te denken, hoe minder ik dat durf.
En het is niet dat ik milder wordt, maar veeleer dat ik twijfel aan wat juist is of verkeerd is...
Want heel veel van die dingen zijn interpretaties van individuen.
Mensen die de sharia toepassen zijn naar ons gevoel verkeerd, leven nog in de middeleeuwen (een bewijs op zich dat ook wij ooit zo dachten en handelden!), maar voor hen is het de ultieme rechtvaardigheid. Wij achten hun daden verkeerd, maar kun je het individu dat mee doet in die vorm van "recht", echt beschouwen als verkeerd handelend in de zin van strafbaar ? Je ziet dan ook dat dergelijke daden hier veroordeeld worden, terwijl hun geloofsgenoten hen toejuichen als helden.
Niet makkelijk!
Al deze uitwassen van "geloof" of "moreel besef" lijken duidelijk te evolueren. Onze kruistochten leken toen heel rechtvaardig, en ook de kruisvaarders kregen toen bij voorbaat de volledige kwijtschelding van hun zonden, zelfs diegene die ze nog zouden begaan! Veel verschil is er niet met wat we nu zien bij de mislim en zijn heilige oorlog...
Weet je, het lijkt wel of we maar heel, heel langzaam wijzer worden...echt heel heel langzaam...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten