Toch was de vergadering goed, en daar we met minder mensen waren, was er ook al eens de tijd om buiten de lijntjes van de vergadering te kleuren, en dan hoor je al eens iets.
Zo hoorde ik de schrik van Martine, "t Gaat slecht op het bedrijf van haar man, en er komt nu een manager van uit Engeland, die gekend is om overal waar hij komt te "saneren" en massaal mensen af te danken. En er zijn er al een heel pak afgedankt, en nu spreken ze van verplicht brugpensioen vanaf 52..."
Vanmorgen stopt er een mooi camionetje aan de deur, ik zie een jonge dame uitstappen, die naar me zwaait, en naar de deur komt. Ik wist begot niet wie het was ( ik doe om te computeren een bril aan waarmee ik niet zo scherp zie in de verte), 't bleek Gudrun te zijn, van de "Groenen Verbeelding", ze kwam weer vragen om hortensia's te mogen knippen voor haar cursussen bloemschikken... Ze vertelde dat haar man heel ernstig ziek is, niet meer kan stappen, en men zou nu een soort chemokuur op hem toepassen in de hoop zo herstel te forceren. Het zouden een soort antilichamen zijn die zijn kleine hersenen aantasten....
Vorige week kreeg ik een mailtje van Denise dat haar man Jacques in de tuin gevallen was, en zijn heup brak (hij is 80 jaar of zoiets...)
En ik zit hier dan, voor mijn computer, en zou durven klagen. Och ja, ik heb pijn, ik moet zien wat ik doe, maar ik ben niet echt ziek, in de zin dat ik bedlegerig ben en zo...
Ik weet wel, de miserie van een ander neemt de uwe niet weg, maar toch, het doet ons toch wel een stilstaan bij het relatieve van het begrip miserie...
We zijn nogal van nature geneigd om eerst ons eigen leed te voelen, en dat van de anderen te minimaliseren, en wellicht doen zij net hetzelfde... Maar toch denk ik dan, dat ik nog niet mag klagen, er zijn altijd en overal dingen die mis gaan, die pijn doen, die leed veroorzaken, net zo goed bij al die anderen dan dat beetje bij onszelf.
Het is ook zo moeilijk om te zeggen bij wie de miserie erger of minder erg is, gewoon omdat het slachtoffer van de miserie in werkelijkheid maar alleen zijn eigen leed voelt. Toen onze Koen gestorven is, heb ik dikwijls gedacht aan de mensen die ik kende, en die ook een kind hadden verloren, en hoe onbegrijpend ik gekeken heb naar hun leed...Gewoon omdat ik dat enorme van het verlies van een kind niet kon inschatten. Zo is het ook met ander leed.
Vanuit onze ogen gezien lijkt de doem van dreigende werkloosheid niet in verhouding met de gebroken heup bij een al oude mens of de verschrikkelijke ziekte bij een nog jonge man...maar is dat wel zo ? Je zag aan haar dat de druk op haar woog, en ik kreeg de indruk dat dreiging misschien nog erger lijkt dan het zitten in de miserie... Wellicht omdat het onbekende factoren in zich houdt, en je niet of nog niet goed weet te reageren op het gegeven.
Eigenlijk zijn er in een mensenleven maar heel weinig momenten waarop er niets is dat op je drukt. En je hebt altijd de indruk dat het bij die anderen altijd goed loopt, en wellicht denken zij hetzelfde over jou...
En dat zegt mij ook iets!
Dat zegt mij dat wij wellicht allemaal de neiging hebben ons eigen leed hoger in te schatten dan de werkelijkheid. Gewoon, omdat we dat leed ook daadwerkelijk voelen, maar het feit dat anderen het helemaal niet zo hoog inschatten zou ons in feite moeten helpen om ook ons eigen leed wat meer te relativeren.
Maar zo doen wij niet, zo voelen wij niet.
Gek.
Gevoelens sluiten redeneren uit. Of gevoelens blokkeren redeneren. Gevoelens overheersen, of het nu verliefdheid is of lichamelijke pijn of verdriet, gevoelens gaan alles in ons domineren. En dat is precies wat het erger maakt. In geval van verliefdheid kan dit leuk zijn, maar bij pijn of verdriet is die overheersing net de reden van steeds meer en steeds hoger, feller inschatten van die gevoelens. Het is een stapeleffect. Je hebt pijn, de pijn overheerst je gedachten, daardoor ga je meer aandacht geven aan die pijn, en net daardoor voel je ook die pijn feller en erger.
Net daarom is het intensief bezig zijn met dingen buiten die pijn, buiten die gevoelens een echte remedie om die cumulatiepijnen te doen minderen.
Het is moeilijk om een gevoel, een pijn in cijfers uit te drukken, maar als ik het toch doe, om het duidelijk te maken dan zou ik stellen dat mijn pijn bijvoorbeeld een vier haalt. Begin ik de pijn bewust te gaan voelen, ben ik geestelijk met die pijn bezig, laat ik die pijn mijn gedachtenwereld overheersen, dan voel ik die pijn rijzen naar een niveau 8, zelfs 9...op tien, zo erg dat het niet meer draaglijk wordt. Zo ver gaat de kracht van de geest! Maar gelukkig kun je dat ook omgekeerd toepassen, en je kunt gaan zoeken naar dingen die je geest afleiden van die pijn, zo intens gaan bezig zijn met iets, dat je de pijn geestelijk naar de achtergrond duwt. Dan breng je de pijn terug tot een niveau van hooguit 2...
De pijn is niet weg, maar je bent er je nog amper van bewust!
Dit verhaal houdt meer in, het houdt ook in, dat als de pijn, als het verdriet heel erg is, en op niveau 8 of hoger zit, dat het dan veel moeilijker valt om je geest te focussen op dingen buiten de pijn om. En toch kan het ook dan nog! Kijk maar eens naar heel erg zieke mensen, als je er op bezoek gaat, als je er kunt gaan babbelen over alles en nog wat, dan zie je gewoon aan die mensen dat ze zich op dat moment beter voelen. Met andere woorden, soms lijkt het of een beetje hulp van buitenaf wel nodig is.
Denk daar aan, en laat ons dat dan ook toepassen, laat ons bij mensen die echt echt eens diep in de miserie zitten, eens een luisterend oor gaan bieden, en laat ons wat gaan kouten, klappen over van alles en nog wat, om hem of haar van wat heel haar of zijn geest vult te verlossen, zo veel als mogelijk. Dat biedt soelaas !
Gek eigenlijk dat we met zo weinig zoveel effect kunnen hebben. Nog veel gekker is het dat we het zo weinig toepassen, net of we de tijd en onze dagdagelijkse besognes belangrijker achten dan een mens wat hulp te bieden.
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten