Het loze vissertje...

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we gaan vissen, het was niets en het was alles...
Niets, want veel beet kregen we niet, en in vergelijking met Luc mag ik dan nog niet klagen, ik ving een kleine twintig bliek(jes), Luc amper een stuk of tien...
Alles, want ik ving twee karpers op een namiddag, een van 6 kilo en een van bijna 3 kilo.
Alles want Luc ving twee baarzen van zo'n 40 cm lang
Alles, want luc ving een ...koi !
Wellicht weer een visliefhebber die het niet meer kon aanzien dat zijn koi in een klein bokaaltje rondjes zat te zwemmen, en die het diertje dan maar verloste in de grote vijver van het park?
In ieder geval, de koi heeft nu een nieuwe thuis, tussen een hele kudde andere kois in de vijver van Luc.
Kortom, weer een leuk visdag...

Bovendien kreeg ik van Luc (courgette) twee courgettes en een pompoen, en van Luc (vis) wat van zijn allerlaatste tomaten mee... Voor een groentenvreter zoals ik ben, hoogwaardige geschenken!
Iedere keer weer sta ik te kijken van het enorme smaakverschil tussen de tomaten die we kopen en de tomaten uit de tuin van de kleine hoveniers... Ik vermoed dat het de zon is die het hem doet, maar die buitentomaten zijn véél zoeter van smaak, heerlijk gewoon. Of zou het toch zo zijn dat de tomaten uit de grote kassen geforceerd zijn, en veel te snel groeien zodat ze veel meer naar water smaken dan naar tomaten? (Zeker in vergelijking met de tomaten uit volle grond!)

Ik ben geen tuinder, en zal het ook nooit worden (met dank aan de lessen in spitten van ons vader zaliger...), maar als ik in zo'n tomaat bijt, dan wordt ik bijna bekeerd.

Gisteren was het ook een uitzonderlijke visdag in die zin, dat er vijf vissers zaten in het park! Dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt! Gewoonlijk zitten we daar met ons tweetjes, hoogstens eens met drie, maar vijf! En er is ook weer iets "leuks" gebeurd...
Er was al gereageerd door sommige vissers op het feit dat er mensen zijn die de eendjes gaan voederen, met hele zakken brood. Die vissers beweren dat zo de karpers overvoederd worden en niet meer willen bijten, en dat bovendien het risico op het "slecht" worden van het water steeds groter wordt... Die paar vissers hebben blijkbaar gehoor gekregen met hun opmerkingen, want sinds een paar maand staat bij iedere ingang van het park een bord dat het verboden is de dieren te voederen, op advies van de dierenarts... Gisteren kwam er weer een oud dametje met hondje en een grote kabas de eendjes voederen, vlak naast een van de vissers... Ze trof het niet, het was een van die vissers die blijkbaar wakker lagen van dat voederen, en die meteen verbaal in de aanval ging... Hij had het - op zijn beurt- niet getroffen, het dametje was verbaal veel sterker dan hij, en bovendien heb ik het vermoeden dat ze ooit een beroep als ventster uitoefende...Wij konden haar, aan het andere uiteinde van de grote vijver perfect volgen in haar argumentatie... Het was veel minder erg een eendje te voederen dan een vis aan een haak te rijgen, en als er een soort van dierenbeulen was, dan waren het toch wel de vissers zeker (Lap, wij werden over dezelfde kam meteen meegeschoren...) en patatie en patatta... Een andere visser (we waren sterk hé, met zijn vijven) kwam er bij, maar als schelden en reclameren gooide madame al het brood in de vijver en gooide hautain het hoofdje in het schrale nekje en trok haar keffertje mee naar veiliger oorden. Best mogelijk dat we op die momenten een bliek of twee gemist hebben.
Toen madame aan de overzijde van de vijver ons voorbij wandelde, kon ze het niet laten ons woedende blikken toe te werpen...Misschien omdat ze me zag glimlachen???

Niet zo ver van ons zat een van de nieuwe vissers (uit een babbel bleek dat het inderdaad de eerste keer was dat hij daar kwam vissen). Hij viste net als wij met maden, maar hij was benieuwd met wat ik op karper zat te vissen. Ik vertelde hem dat ik steevast met tijgernoten zat te vissen, omdat ik meende dat in het park de karpers daar graag op beten...Hij kende het niet, en ik gaf er hem enkele... Weer een visvriend er bij, ook al weet ik niet eens zijn naam en hij wellicht ook de mijne niet, tenzij hij mijn naam hoorde toen Luc met me praatte. Wat ik deed is niet zo gewoon... een heel pak vissers zitten hun "geheimen" zo veel mogelijk te beschermen, kwestie van de concurrentie een stap voor te zijn...Niet zo met Luc en met mij, wij hebben deugd van ieder exploot, ook al is dat door een andere visser. En zien wij iemand die hulp nodig heeft bij het "landen" van een grote vis, dan gaan we met ons schepnet gaan helpen, en staan dan net als de trotse visser mee te genieten van de mooie vangst. Zo hebben we de karper van 6 kilo niet alleen gewogen, we hebben hem ook gemeten en vol bewondering het beest bekeken en gekeurd, een pracht van een lederkarper. Hij was heel goed gehaakt, Luc kreeg de haak bijna niet uit de mondhoek van het beest. Maar hij was prachtig, geen schub te zien, een mooie gladde huid en goudblinkend...prachtig!

We helpen elkaar op alle mogelijke en onmogelijke manieren, en dat we de koi konden meenemen was te danken aan het feit dat ik (sinds de vangst van de grote goudvis enkele jaren terug) steeds een hele grote plastic zak in mijn vissersmandje heb zitten...

Ik weet niet wat bij het vissen het heerlijkst is, het vissen of de warme vriendschap...Ik denk het laatste! De vorige maal was mijn molen stuk, en ik heb kunnen vissen dank zij het materiaal van Luc... Snap je wat ik bedoel, het is veel meer de vriendschap die het hem doet dan wel het vissen op zich.

Maar vanmorgen voelde ik weer meer pijn... die karpers zijn eigenlijk niet goed voor mijn rug. Maar ja, ook daar weer is het een bewuste keuze maken, als je niets meer doet heb je geen pijn, maar heb je ook geen plezier en wordt je bovendien stram en stijf en vlug oud. Nu blijven we -weliswaar met pijn- jong.

Bovendien heb ik met mijn oefeningen de meeste pijn al weer weg kunnen werken. Gisterenavond ben ik wel om goed 20 uur in mijn bed gekropen...De avond voordien de vergadering waardoor ik al wat later in bed raakte dan anders, bovendien stonden we vroeg op (Veerle moest gaan werken)om de tweeling op de bussen te krijgen, en dan ook nog eens gaan vissen wat lichamelijk voor mij belastend is, en in de open lucht zitten aan het water dat is ook al vermoeiend... Ik heb geslapen als een varken... om vanmorgen weer heel vroeg gewekkerd te worden, want Veerle moest weer werken...

Maar nu zit ik hier, fris en menter (nu ja...) te bloggen. Weet je, eigenlijk voel ik me heerlijk, het leven is een groot avontuur! (Toch voor wie dankbaar al die kleine dingen van alledag savoureert.)

Ik ga sluiten, nog wat in al mijn mailtjes gaan neuzen, de mooiste doorsturen naar de vele vrienden en dan wat rondstruinen op internet en wat patience spelen. Deze namiddag wat creatief zijn en wat tv kijken, als het niet weer koers of tennis of voetbal is...

tot de volgende ?

en 't is weer vroeg dag...

Image by belgianchocolate via Flickr

Veerle is gaan werken, dus is Anny weer heel vroeg het warme nest uitgewipt om de tweeling te wekkeren en op de bussen te krijgen...En ik sta dan ook maar op, doe mijn gymnastiek, was me en ga dan koffie zetten. Mijn eerste kop is al ad fundum.

Gisterenavond was er vergadering van het bestuur van Ziekenzorg, waar ik voor het eerst bij was. Om 21.30 uur ongeveer thuis gekomen. Na het nuttigen van een tweede Ename bij een leuk gesprek met enkele oude bekenden die ook in het bestuur zitten.

Vanmorgen met een klein hartje de weegschaal op...Maar wat ik al meende te bespeuren zet zich door! Ik blijf zoetjesaan vermageren. Oef.

Het is nu 8 uur, en eindelijk kan ik zeggen dat het echt klaar is buiten. De dagen zijn al een heel stuk korter geworden! Ondanks het goede weer lijkt de winter met zijn donkere dagen toch naderbij te sluipen.

Zondag toen we van de rommelmarkt te Burst naar huis wilden komen, moesten wij eerst nog een stukje wandelen naar de auto. Dat "wandelen" was langs de drukke Aalstbaan, en het was behoorlijk druk naar onze normen, wij die op de buiten wonen langs een klein weg, zijn al dat verkeer niet gewoon...en wat we al helemaal niet gewoon zijn, is de stank van dat verkeer. We begonnen er gelijktijdig over te kouten tegen elkaar. Het pakte ons op de adem. En dan was het nog zondag...dus een tamelijk rustige dag qua verkeer! Wat moet dat niet zijn op de spitsuren, want dat is een baan die druk bereden wordt naar Aalst, maar ook naar Brussel (naar de oprit van de snelweg)... Ik ben me plots weer bewust geworden dat de auto inderdaad een vervuilend iets is. Ik kan er door de plaats waar ik woon en door mijn handicap niet buiten, maar ik hoop dat iedereen doet zoals wij doen, en het rijden beperken tot het minimum, en alle aankopen zoveel mogelijk centraliseren in één rit per week.

Ik denk daarop, omdat het nu het uur is dat de mamaatjes hun kroost met de auto naar school brengen... Terwijl velen er minder dan 2 km vandaan wonen... De schrik voor onze kinderen is na een Dutroux en consorten wellicht veel te hoog opgelopen, maar niemand is nog gerust als de kinderen onbewaakt ergens heen gaan... Dat is wellicht mede de oorzaak dat kinderen veel te weinig buiten spelen en ravotten?

De zon komt stillekes door het nevelgordijn gekropen. Het wordt weer een mooie dag. Hopelijk gaan we vandaag weer vissen. Ik heb heel wat werk gehad aan mijn werphengels, om ze weer helemaal in orde te krijgen. Ook een gewoon lijntje weer opgeknapt, klaar voor de "strijd"... Binnenkort moet ik ook onderlijnen maken voor de snoekvangst, dat zijn speciale onderlijnen, omdat de snoek een gewone nylonlijn gewoon kapot rijt met zijn snijtanden. Je moet zelfs als visser zien hoe je die beesten onthaakt, want anders liggen je handen ook netjes opengereten... Vanaf oktober is snoekvangst toegelaten...en dit jaar ga ik voor het eerst eens "snoeken". We zien wel wat het wordt.

Voila, dat is het weer voor vandaag... tot de volgende ?

Nevel

Image by Andrew B47 via Flickr

Eigenlijk zou ik het mist moeten noemen, want je ziet geen twintig meter ver. Maar mist doet mij denken aan slecht weer, en we zitten nog steeds in een heerlijk nazomertje, of liever een uitloper van een heerlijke zomer.
't Is al lang geleden dat we nog zo'n heerlijke zomer hadden, net niet té warm, en heerlijke zonneschijn, licht, licht licht... Voor mij mag het ieder jaar zo zomeren. Maar ja, dat zal wel een wensdroom blijven. Wellicht krijgen we nu weer enkele van die typische Belgische zomers op rij, je weet wel, waar het slechts nu en dan voorvalt dat het vergeet te regenen. En toch mogen we ook dan helemaal niet klagen. Al bij al regent het bij ons op "mensenmaat", het is zeer uitzonderlijk dat er eens te overvloedig veel valt op een te kleine oppervlakte op een te korte tijd. En we moeten dan ook nog veelal toegeven dat al die té's eigenlijk terug te brengen zijn tot een te...de te van veel te weinig normale doorlaatbare bodem, gevolg van te veel menselijke bebouwing...

Voor wie er het slachtoffer van is, telt deze logica niet, hij zit met waterschade en een verdere levensgrote angst bij ieder druppel die valt..."'t Zal toch niet weer..???". Zijn woning is immers niet de reden van de te dichte bebouwing, moest het zijne er alleen staan...'t zijn al die anderen, zie je...

Iedere keer ik de grens overwip naar Nederland, ben ik jaloers op hun stedebouwkundig plan. Je rijdt naar Nederland langs een eindeloze straat volgezet met rijtjeshuizen, en je wipt de grens over, en langs de baan zie je geen huis meer, alleen uitgestrekte landerijen, met alleen her en der een boerderij... en dan een gemeente, een compacte vlek op de kaart. Daarbuiten: groen.

Voor al de rest ben ik veel meer Vlaming, veel meer Belg (in die volgorde) dan ik ooit Nederlander zou kunnen zijn. Ik voel me hier opperbest, en ik weet zeker dat de Nederlanders stikjaloers zijn op onze vrijheden inzake bouwen, anders zouden ze hier niet neerdruppelen en duchtig meedoen in de bouwwoede... Met ander woorden, 't is altijd wel iets.

Maar we waren bezig over het weer... Het onderwerp bij uitstek voor de doorsnee Belg. Meer dan 90% van alle gesprekken in ons Belgenlandje beginnen steevast met: "'t Is wel een weer hé ! " Dat zowel bij goed of bij slecht, bij warm of bij koud, bij mistig of bij helder weer... Het is de opener bij uitstek. Dat komt omdat wij belgen eigenlijk nooit echt content zijn over het weer... Zaterdag in de home, durfde ik zeggen dat het voor mij altijd zo'n zomer mocht zijn, en meteen kreeg ik de tegenwind 'Voor mij niet zulle, veel te warm..."

Als het regent weten wij bij voorbaat al te zeggen dat het weer van geen ophouden zal weten, is het koud, dan is het veel te koud voor de tijd van het jaar, vriest het kraakhelder in de winter, dan mag het best iets minder, is het een kwakkelwinter, dan mocht het best eens goed vriezen, anders gaan we volgend jaar weer vergaan van de vliegen en de muggen en al dat vliegend venijn...Nee, de Belg is nooit content met het weer dat hij krijgt.

Wellicht komt dat vooral door het feit dat het weer bij ons zelden of nooit standvastig is. Vandaag regent het, en dan sta je daar in je tshirtje te druppen, morgen doe je dan een regenjasje aan, en je zweet je dood. En als het eens een hele periode vast weer is, dan voelt dat zo onwennig aan, dat we dat ook niet als comfortabel aanvoelen, maar iedere dag met schrik weer gaan slapen "Wat zal het morgen zijn?, nog altijd maar regenen?" of andersom " Zal het nu echt niet meer regenen, je moet eens zien hoe droog alles staat! Kijk ze moeten de koeien nu al bijvoederen, er is geen gras meer met al die droogte"...

We zouden allemaal eens in zo'n tropische moessonregen moeten zitten, om te weten wat een massa water er wel kan vallen in een korte tijd. We zouden eens moeten zien hoe in het amazonegebied de rivier verschrompelt tot een miezerig beekje, en plots in enkele uren, hele arealen overstroomt omdat het ergens ver weg plots aan het regenen is gegaan... Misschien zou het klagen ons dan vergaan.

En nu zit ik dat hier wel heel verstandelijk te vertellen, maar als het binnen enkele weken weeral aan het regenen is, al dagen achtereen alle dagen regenbuien en kil weer...dan zal ik hier op deze eigenste plaats weer zitten te knorren over het weer...Want ik ben tenslotte een Belg, en het weer, dat is toch hét gespreksthema bij uitstek? Of niet soms ?

Ik had verwacht dat ik vandaag zou opstaan met pijn, door die grote rommelmarkt van gisteren, maar niets van. Ik ben zo fris als een (overjarig) hoentje. Ik heb niet meer pijn dan anders. Ik heb vanmorgen mijn turnoefeningen gedaan zonder meer pijn dan anders... Ik kan mijn geluk niet op. Het is lang geleden dat ik eens inzake bewegen, kon "overdaad" doen, zonder daarvoor te moeten boeten. 't Zal wellicht niet blijven duren, maar zolang het duurt, zolang ben ik er zielsgelukkig over.Het lijkt mij wel of ik ben ietsje aan het beteren. Zou het vermageren dan toch ook meespelen inzake de pijn ?

Och ja, ik zit al meer dan een week zonder die vermageringspillen, en ik verdik niet. Ik moet wel zeggen dat ik mijn eetgewoontes heb aangepast dank zij die pillerij... Daar alles wat vet was, direct rechtdoor liep, en je van het eten van twee maatjes al met de diarree zat, heb ik geleerd om zeer vetarm te eten. Zo eet ik nu al maanden droog brood, zonder boter of margarine... en het beleg kies ik zorgvuldig uit de eerder magere dingen (Eén uitzondering: kaas... ik hou van echte kazen met een volle smaak en liefst ook nog een massieve reuk, stinkkaas zegt Anny), en bovendien heb ik (en dat kostte heel wat inspanning) geleerd om 's avonds voor de buis niets meer te knabbelen. Dat waren maar kleine en meestal calorie-arme dingetjes, maar niettemin, 's avonds is eten het slechtst voor mensen met overgewicht!.

En hoewel ik veel liever iets anders drink als aperitief, drink ik nu, als ik een aperitief met alcohol drink, weer een droge sherry... Heel bewust. Heel berekenend. Niet zo leuk, maar ik moet toegeven, ik voel er me goed bij, en als ik mag voortgaan op de pijn, ik voel er mij beter bij !

Voila, ik ga stoppen. Vanavond heb ik voor de eerste keer een vergadering van het bestuur van Ziekenzorg Mater...dat is één van die dingentjes die aan mijn creatieve inbreng vasthangen. Dat is het gedeelte die mij minder bevalt, maar ja, je kunt nu eenmaal niet zonder een organisatie om zoiets te doen, en je kunt niet organiseren zonder een gestructureerde organisatie, dus horen vergaderen en zo daarbij... Voor mij is dat het lastige gedeelte. Ik heb heel mijn arbeidsleven vergadert, ik heb het gevoel dat die beker bij mij vol is... Er mag echt niet veel meer bij.
Ik weet wel, het is niet hetzelfde, nu ben ik het niet die de vergaderingen moet geven, moet voorbereiden, moet argumenteren, maar toch...

tot de volgende ?

1.334° blogje...

't Is niet te doen! Ik zie tot mijn verbijstering dat ik reeds 1.333 blogjes heb gepleegd, en op U losgelaten.
Dat is al een behoorlijk dik boek! Er zitten weliswaar korte blogjes bij, maar er zitten ook kanjers bij !
Ik vraag me af waar ik de inspiratie blijf halen, en ik moet dan nog zeggen dat ik veelal niet zo heel erg op de actualiteit zit te bleiren, maar meestal over van alles en nog wat, van thuis, over mijn gedachten over bepaalde onderwerpen, noem maar op, ergens zal ik het wel al eens hebben aangeraakt.
Maar vooral, heb ik mezelf te kijk gezet, want je kunt nu eenmaal niet bloggen zonder een stukje van je eigen er in te stoppen. Wie mijn blog leest weet dan ook tamelijk goed wie en wat ik ben, alhoewel ik sommige heikele punten heel voorzichtig benader, en vooral niemand voor het hoofd wil stoten. Met uitzondering van politiekers acht ik de mensheid te hoog om er op te gaan zitten kappen. Ik vermijd ook aanvallen op andere ideeën, andere godsdiensten, omdat ik eerbied heb voor ieders idee... in zoverre dat zij dat ook hebben voor anderen. Ik kan daarom wel eens fulmineren op extremisme, om het even uit welk kamp het ook komt.
Ik kan dan ook niet goedkeuren dat bepaalde mensen iemand om zijn gedachtengoed aanvallen.
Ik ben immers van mening dat iedereen wel wat van het grote gelijk zal hebben, en iedereen, ook ik, wel wat grandioos naast de bal zal kloppen... Daarom is het goed om ook naar anderen te luisteren, en het goed er uit te puren.

Er zijn maar twee soorten mensen en ik vind dat dit eigenlijk maar één soort is, dat zijn de politiekers en de dictators...en ik denk hierbij niet alleen aan staatshoofden, maar ook aan de kleine dictators die op de werkvloer hun ondergeschikten gaan koejoneren.

Ik denk dat ik dit standpunt heb, omdat ik precies uitga van een standpunt van eerbied. Och, ik ben al dikwijls bedrogen geweest, maar ik blijf vertrekken van het idee dat de mens goed is... en dat iedereen een kans verdient.

Maar dat zul je, indien je mijn blogs volgt al allemaal en al dikwijls op diverse manieren hebben horen verwoorden.

Vandaag zijn we gaan rommelmarkten naar Burst. Mooie markt, wat te groot voor ons, en bovendien is er te weinig parkeerplaats in de omtrek, zodat we al moesten starten met een veel te verre afstand... Niet makkelijk voor mij, maar kijk, blijkbaar had ik -gelukkig maar- een goede dag, en we hebben maar één stop gehouden... Nu ben ik steenstokkedood, maar de pijn valt mee.

Deze namiddag zal ik weer heug tegen meug moeten meeluisteren naar de commentatoren over de wielrennerij... Och, ik zal ze niet afkeuren, in tegendeel! Het moet een verschrikkelijk werk zijn om uren aan een stuk te zeveren over een bende idioten op de fiets, die daar liggen te koersen, niet uit sportiviteit, maar om de dikke poen. Terwijl ik dat schrijf hoor ik al het verslag van de koers van deze voormiddag... dju. En mijn lijdensweg kent geen einde! Nu heeft na Clijsters ook nog Henin het nodig gevonden haar bankrekening wat bij te spekken en terug tegen het balletje te gaan slaan aan duizend eurootjes per geslaagde tik (of zoiets...)...

Vannacht hebben zowel Anny als ik een slechte nacht gekend... Heel de nacht hebben boeren het zo nodig gevonden om 's nachts de maïs af te doen. Heel de nacht het lawaai van die zware machines. Kunnen die mannen niet werken op normale tijden? Sjongejonge...Waar is de tijd dat men de zondag niet op het veld zou werken, want zondagwerk kende geen zegen. Nu hebben ze een wet gemaakt om toch de grasmachientjes stil te houden op zondag, hoewel ik daar niet van wakker lig...van die maïsoogst wel, want die doen dat midden in de nacht...

Voor mijn deur liggen de aardappelplanten nu al weken dood te liggen, en geen kat komt kijken om ze te rooien. Wellicht volgende nacht ?

tot de volgende ?

Handige kleindochters

Image via Wikipedia

Ik ben een gelukkig man!
Eergisteren had ik hier uit zoutdeeg een prachtige uil en een leuke egeltje gemaakt, gisteren hebben we het gebakken, en gisterennamiddag komt Gwendolyn hier binnen gelopen.
Ze bekijkt de uil en het egeltje...Ik kan dat ook! Opa ga je het me leren?
Ik heb nog een restje zoutdeeg in de frigo, dus toon ik haar hoe ze die stekeltjes van de egel moet bekomen in zoutdeeg... Een uurtje nadien is ze er al terug, met een egel.
Nu staat deze ook in de oven, eerst aan 75° en straks aan 125 ° om te bakken...
Hij is niet foutloos, maar toch heel acceptabel.
Ik had maar een probleem...Ik had geen zoutdeeg voor Kimberly. Nu moet ik hoognodig nog wat zoutdeeg maken, zodat zij ook aan de slag kan.
En ik weet zeker dat Lieselotte dat ook aan kan. Ik heb immers drie handige Marie's en een onhandige Harry als kleinkinderen.
Maar die kleinzoon is dan weer met andere gaven gezegend.
Maar zoals mijn moeder altijd keek naar onze wiskunde (En geeneen van haar kinderen die daar echt goed in is! dju toch!), mijn vader altijd keek naar ons Nederlands en naar onze opstellen (Hij had meer geluk!), zo kijk en keek ik altijd naar de kunstzin en naar het creatief zijn... en ik ben dan echt een gelukkige vader en gelukkige opa...
De meeste geschenkjes die ik dan ook aan mijn kleindochters geef, liggen in de creatieve branche. Ik hou er van wat ze hebben nog wat te stimuleren.
Want dat creatieve, dat is voor mij de max wat je kunt bereiken in het leven.
Meestal is het niet lucratief, maar er is wellicht niets wat meer voldoening geeft dan iets maken, iets wat mooi is, iets wat geen rechtstreeks nut heeft, tenzij mooi zijn en mensen blij maken met iets moois om naar te kijken, of om te voelen, te strelen.
Iets van jezelf in iets wat dood was steken, zodat het een beetje van je leven uitstraalt.
Heerlijk is dat.
Iemand die creatief is, benadert het gezegde " Ik ben een God, in 't diepst van mijn gedachten", want je schept, niet uit het niets, maar je schept met allerlei materie's iets nieuws.

Waarom ik dat zo belangrijk vind?
Omdat het zo'n voldaan gevoel geeft, omdat je met het maken van een eigen werk, een vervulling is van je zelf. En ook een beetje omdat het iets is waarmee je een (beetje) succes hebt, en iets wat je kunt doorgeven, niet alleen aan je eigen kroost, maar ook aan anderen, zoals ik nu doe in de Crea van Ziekenzorg.

Och wij maken daar geen Kunst, maar toch een beetje kunst zonder hoofdletter, en het doet mij verschrikkelijk veel genoegen als ik ze hoor vertellen dat er mensen vol bewondering stonden met hun werk. Heerlijk is dat ! Daarom zit ik nu naast mijn gewone dingen, te zoeken naar technieken en dingen die er mooi uitzien, en die niet echt moeilijk zijn... Daarom ook was ik zo blij dat Gwendolyn na een uurtje hier al terug was met een "afgewerkt product"... en bewijs dat het én leuk én niet zo erg moeilijk is... dus iets voor in de crea !

Op die manier heb ik het gevoel dat ik er in luk die mensen wat zelfvertrouwen te geven in hun eigen kunnen, en hen er op termijn zal kunnen toe brengen dat ze zelf "durven" creatief te zijn, ook zonder stimulans, zonder aanporren.

Omdat...creatief zijn zo mooi is, zo leuk is, zo'n voldoening geeft...

Het is zaterdag, en voor één keer geen rommelmarkt (in de omtrek), dus geen haast, geen druk. Alleen deze namiddag naar tante. Gisteren ben ik op bezoek geweest bij Jacques, in het hospitaal. De man zal nog maaaaaanden niet op zijn been mogen steunen. Ik mag er niet op denken. Maar het is geen karwei om bij hem op bezoek te gaan, het is een aangename prater, en hij klaagt niet, hij is ook al zo lang gewoon dat er een en ander schort, dat dit nieuwe niet echt nieuw is.

Ik probeerde ook nog een ander bezoek te brengen, maar daar was niemand thuis, wellicht was hij naar de dokter in verband met zijn chemo of zoiets... Daar ga ik volgende week nog eens proberen.

En zo vul ik mijn dagen...heel druk is het niet echt, maar toch lijk ik wel altijd bezig te zijn. Heerlijk is dat, want het is als je niet bezig bent dat je je bewust bent van de pijn. En dan voedt je die pijn met er op te denken, met er aandacht aan te schenken.

Dus, heb je pijn? Wees dan bezig met wat je kan en met wat je leuk vind

tot de volgende ?

Bigfoot

Image by ianus via Flickr

In Kentucky (USA) stelde Kenny Matthews vast dat zijn groenten verdwenen uit zijn lochting. De man vond er niet beter op dan een automatisch fototoestel te installeren, in de hoop de dief te betrappen. Naast diverse foto's van konijnen, kraaien, wasberen kreeg hij tot zijn verbijstering ook een paar foto's van een aapachtig wezen... Volgens sommigen een aap, anderen zien er een beer in, maar in Kentucky leven noch beren, noch apen... Groot alarm dus in Kentucky, alleen Bigfoot het mythische wezen is op foto gezet !

Niet alleen kan ik me de verbazing van de man voorstellen bij het zien van de foto's, maar ik vind dit heerlijk nieuws!

Ik hoop dat het echt een bigfoot is, en dat men eindelijk eens kan zien dat er werkelijk, zelfs in een beschaafd land als Kentucky nog steeds dieren leven die we niet kennen. Ik hoop dat we weer eens echt verbaasd kunnen staan over een onmogelijk iets dat werkelijkheid is geworden...Dat er plots weer hoop is voor het monster van Loch Ness en andere grote meren in alle werelddelen... Dat de mensheid zich weer eens bewust is van het feit dat we nog niets weten, nog niets kennen... dat we nog steeds de onwetende wilde zijn op een enorme wereld vol wonderen...

Dat we weer eens echt verbaasd kunnen staan, dat we weer eens onder de indruk komen van al die dingen die we niet kennen, niet begrijpen... Want we worden blijkbaar slechts wakker geschud als er zoiets opheffends is... als een Yeti of een bigfoot...

En toch... toch moeten we niet ver gaan om met onverklaarbare wonderen in onze omgeving geconfronteerd te worden! Heb je al eens een klontje suiker in de koffie gedoopt ? Heb je gezien hoe de koffie omhoogkruipt in het klontje ? Men heeft ontdekt dat dit komt omdat de oppervlaktespanning die je koffie plat houdt in je kopje, niet werkt in heel kleine fijne buisjes. De oppervlakte is te klein om een spanning te kunnen hebben, dus kruipt de koffie omhoog door al die kleine ruimten in je klontje suiker. Geen wonder dus. Het is perfect verklaarbaar! Maar men heeft ontdekt dat dit systeem maar tot op een bepaalde hoogte kan werken, want dan wordt het geconfronteerd met andere wetmatigheden, onder meer de zwaartekracht en het gewicht...Maar geen mens kan uitleggen hoe een boom, die gebruikt maakt van dit systeem van haardunne kanaaltjes om het sap naar zijn bladeren te jagen, hoe een boom dit sap tot hoogten krijgt die drie , vier en meer keer hoger zijn dan natuurkundig kan... Dus toch een wonder ...

Maar veel te klein, veel te miniem om de mensheid met de mond open, vol verbazing te doen staren naar een stomme boom, trouwens daar zijn er zo veel van dat er geen mens meer naar kijkt...

en toch... is het onverklaarbaar! Weten we niet hoe het kan. Staan we met de mond vol tanden.
Wij, mensdom, willen alles immers netjes in vakjes stoppen. Willen alles uitleggen, alles verklaren, willen ons superieur tonen tegenover al de dingen rondom ons.

Maar neem nu... een mens... Je kunt het wel, die zak van huid, met beenderen in, spieren, aderen, zenuwen, pezen, organen...en het geheel leeft en beweegt, denkt zelfs en kan handelen...Maar plots valt dat geheel stil, is dood. Is er iemand die kan zeggen waarom het ene geheel werkt, en het andere niet meer ? Alle nodige onderdelen zijn er, en toch werkt het niet meer. Net alsof je de stekker van de stofzuiger hebt uitgetrokken.

Leven. Wat is dat ?
Dood wat is het verschil?
Wie, wat, hoe, waarom???? We kunnen heel de cyclus volgen, we kunnen zelfs stap voor stap ontleden hoe van de samensmelting van twee cellen er een mens groeit. Maar waarom die cel leven is, waarom het überhaupt leeft... we weten het niet.

Och, er zijn al proefnemingen geweest, waarbij men, bijna-leven heeft laten ontstaan, een oersoep waaruit bouwstenen van het leven ontstaan op "natuurlijke" wijze...Maar nog niet leven.

Och, misschien zal men het toch nog eens ontdekken, zal men toch nog eens tot "leven" komen, zal men het leven op zich beheersen. Ik zie het nu niet als mogelijk, maar we doen nu dingen die men honderd jaar geleden ook niet mogelijk achtte. Maar ik hoop dat ik dat niet meer hoef mee te maken!

Ik kan me niet indenken dat ik op een wereld leef, waar alles verklaarbaar is. Waar ik me over niets meer kan verwonderen, waar ik precies weet waarom die wolk er vandaag zo uitziet, en hoe die gekke wolkenvorm tot stand is gekomen. Waarin ik alles weet.
Waarin ik me in niets meer kan verwonderen.
Waarin ik weet hoe je een nieuwe Michel Angelo, een nieuwe Bernini, een nieuwe Rembrandt, een nieuwe Einstein kunt vormen en zelfs weet wat we er kunnen van verwachten en waarom.
Nee, een dergelijke wereld wil ik niet.
Laat mij maar de verwondering
Laat mij maar vol ontzag kijken naar
laat mij maar iets van dat ontzag van het onbegrip
laat mij maar dankbaar wezen omdat ik verwondering en bewondering heb.

Wellicht is het net die verwondering/bewondering/ontzag die ons een God geeft.
Misschien is die God net onze onkunde, onze onmacht, onze verwondering... Kan allemaal zijn, maar voor mij is die God dan net het antwoord op al mijn vragen, op mijn verwondering, op mijn bewondering op het feit dat er mensen zijn die zichzelf overstijgen in kunst, in wetenschap, maar ook in onbaatzuchtige liefde voor de anderen.
Voor mij is God ook dat wat ons liefde geeft, waardoor wij niet alleen kunnen houden van elkaar, maar ook kunnen houden van dieren, van bloemen van kunst van... alles...

Om het anders te zeggen, ik heb een God, omdat ik mij zo klein, zo onmachtig, zo onkundig voel.
Omdat ik verwondering ken.

En daar voel ik mij goed bij.
Voor mij is het niet nodig alles te kennen, alles te kunnen... Juist onze onmacht is het, die ons doet vol bewondering opkijken naar kunst, die ons vol ontzag laat staren naar het plafond van de Sixtijnse kapel. Dingen die wij niet kunnen, zijn de dingen die ons doen opkijken.
Opkijken naar zij die groter zijn dan wij
Groter in hun kunstgevoel, groter in hun kunnen, maar ook doen opkijken naar die dingen die we niet kunnen uitleggen.

Hoe je het noemt, speelt eigenlijk weinig rol... Ik noem het God, jij misschien Natuur, maar eigenlijk bedoelen we hetzelfde, we kijken op naar het onuitlegbare.

Heerlijk toch ?

tot de volgende ?

Vroeg dag....

Image by roel1943 via Flickr

Veerle moest vanmorgen om 6 uur beginnen... Dus lieten we vanmorgen de wekker aflopen om 6.30 uur, om de kinderen te wekken, en klaar te maken voor de bus(sen). Kimberly moet om 7.30 de lijnbus nemen, en Gwendolyn kan met de schoolbus mee, zowat om 8.10 uur...
Toen Anny vertrokken was, ben ik zachtjes opgestaan, gaan turnen en me gaan wassen, en dan naar beneden, de honden uitlaten, water opzetten om koffie te maken, en ik zit hier nu al te bloggen en de bus voor Gwendolyn moet nog komen...
Straks komt Anny, en dan staat de koffie voor haar klaar. De omgekeerde wereld als het ware, want anders is het steeds Anny die de koffie zet.
Het was nog pikdonker toen ik stond te turnen... de dagen zijn dus weeral een heel stuk korter! Nu ja, het is al herfstst... en het viel mij op in het park, dat er al heel wat bladeren vallen. Doet een beetje raar aan, je zit in een heerlijk warm zonnetje, en je ziet de blaren vallen. Maar 't is de tijd van het jaar, en met die droogte zullen de bladeren wellicht vroeg vallen!

We gaan dus weer richting winter, richting korte dagen, richting vervloekte winteruur, richting sombere donkere dagen... Vannacht moet het ook geregend hebben (mag wel eens), want er stond water op de terrastafel. Nu zijn de rolluiken al in 't lang en in 't breed omhoog, en een trieste grijze lucht met in de verte vervagende bomen staat voor mijn raam triest te wezen. Het is een echte herfstlucht, grijs en alsof het licht nooit meer zal terug komen.

Ik weet niet of ik nu moet gaan zitten janken, maar een of andere prof heeft verkondigd dat ik nu tot de risicogroep behoor, daar ik een chronische ontstekingsziekte heb (de grote happy-family van de artritispatiënten...). Dit houd in dat ik, mocht ik de Mexicaanse (Aziatische?) griep krijgen, ik recht heb op de speciale medicamenten tegen virussen...Tamiflu en co...

Kijk, als ik er zelf nog iets aan te vertellen heb, dan kunnen ze die brol zelf nemen! Blijkbaar zijn er veel meer bijverschijnselen dan er goede kanten aan zijn. Ik heb al medicamenten met bijverschijnselen, daar heb ik al genoeg aan, dank u.

Gisteren kreeg ik weer een van die mailtjes die ons vertellen dat heel dat griepgedoe in werkelijkheid een wereldgroot complot is, om een groot gedeelte van de wereldoverbevolking uit te roeien. Ik las dat al over aids en over andere ziekten dat dit complot bezig is... en iedere keer weer krijg je dan berichten dat er weer eens een aanslag gepleegd wordt op de wereldbevolking. Nu gaat het uit van de wereldgezondheidsorganisatie... djudedju... Ik heb steeds weer en meer en meer de indruk dat er pak mensen rondlopen die maar gelukkig zijn als ze kunnen doemdenken, en die overal complotten zien gericht tegen de brave kleine man... Als de heel rijken echt zouden besluiten een deel van de bevolking uit te roeien, dan zouden ze volgens mij niet de kleintjes uitroeien, die zijn niet gevaarlijk voor hen...Nee, ze zouden er alles op zetten om hun concurrenten in de rijkdom en de macht weg te krijgen. Dat zijn voor hen de gevaarlijken. Wij, ochgottekes, wij zijn zelfs het stof niet aan hun schoenzolen... Misschien is er wel een groep die in staat zou zijn om een aanval op de mensheid als dusdanig te doen, die extremistische wereldverbeteraars, die de dieren en de natuur hoog boven de mens stellen. (Er naast lijkt mij de beste plaats voor allen, maar wie ben ik?)

Je moet eens de theorieën van een PETA er op na lezen... Die gaan letterlijk over lijken (van mensen!) om een diertje te redden !

Kijk, ik hou ook van dieren, maar niet tot in het absurde. Je moet geen dierenleed gaan veroorzaken. Maar kijk, een leeuw jaagt op zijn prooi, en dat is de natuur. Dat is normaal, dat is goed. Als een mens een koe slacht, dan is dat een misdaad, dan schendt je de dierenrechten. Ze vergeten dat wij, net als de leeuw, ook vlees eten, misschien eerder zoals de beer of zoals een aap, die zowel plantaardig als dierlijke voedingsmiddelen eten, maar we zijn nu eenmaal zo gemaakt. We zijn al een heel stuk vooruit gegaan, we slachten de dieren op een "humane" manier (?), zonder onnodig leed te veroorzaken. Maar organisaties zoals peta werken dan weer net in die delen van de wereld, waar er regelementen zijn op dierenbehandeling... ze zouden beter kunnen optreden in die delen van de wereld waar ze nog niet zo ver zijn. Dan zouden we een stap vooruit gaan. Nu lijkt hun actieterrein wat absurd. Natuurlijk, je kunt je vragen gaan stellen over het houden van dieren voor hun pels, het houden van dieren voor hun donsveren (en die levend plukken!), en eerlijk, daar stel ik mij ook vragen over. Ik heb er geen enkele behoefte aan mijzelf of mijn echtgenote te bekleden met het vel van een of ander dier... buiten mijn voeten dan... want met mijn zweetvoeten is er niets dat het comfort biedt van echt leer... Maar och, die dieren die het leder leveren zijn gelukkig ook net diegene die we anders toch opeten, behoren tot onze (gekweekte) prooidieren...

Over een dergelijk onderwerp kun je oeverloos gaan discussiëren, en wellicht nooit tot één mening komen, maar het is geen oplossing mensen in gevaar te brengen om dieren te "redden"... Ik ben wel akkoord dat we in feite beter bij elk dier een evaluatie zouden maken over de noodzaak tot kweken en slachten... Want ook over het kweken, en dan meer bepaald over de manier waarop, kan men oeverloos gaan discussiëren... (En dan krijg je zelfs uitspraken dat de kippeneieren van de kleine man met een kippenren veel meer dioxine bevatten dan die uit die legbatterijen...) (Ik prijs mijn kippeneieren dan bij de buren en de vrienden ook aan als "gegarandeerd met dioxine!")

Maar als we over het kweken van dieren spreken, dan kunnen we minstens met evenveel bekommernis praten over de manier waarop we planten kweken... en wat de gevolgen daarvan zullen zijn op langere termijn...

Ik heb een vriend die stelt dat wij wellicht de eerste en ook de laatste generatie zijn die op die manier, zo breed, zo luxueus, zo grenzeloos zullen leven... Ik vrees dat hij gelijk heeft, want we zijn bezig heel wat dingen kapot te helpen omwille van steeds meer steeds meer en meer productie...

toch maar eens over nadenken... en misschien ook eens je stem laten horen

tot de volgende ?

Politicologie ???

Image by allesisblauw via Flickr

Marianne Thyssen geeft les in politicologie...
Straf. Heel straf !
Ik ga maar veronderstellen dat het laatste stukje van het woord komt van logos, woord, en niet van logica, anders is het helemaal om je dood te lachen.
Toch zou ik zo'n lessen eens willen bijwonen, gewoon, om me eens heerlijk dik te maken zonder te verdikken.
Vooral wat we de laatste tijd allemaal te slikken hebben gekregen over politiek vlieg- en stuntwerk, moet de moeite zijn om te bespreken. Het menske moet een waar genie zijn om daar nog een draad in te kunnen steken (want er zat er zeker geen in). Maar we hebben een troost, nu ja, troost?? als we om ons heen kijken en zien wat er in Frankrijk gebeurt, wat er in Italië gebeurt, wat er bezig is in Nederland, dan scoren wij hier netjes in de middelmaat.
Ze zijn weliswaar allemaal gebuisd, maar ja, als dat nu eenmaal het gemiddelde is.

Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat onze politiekers en onze Rode Duivels eenzelfde niveau halen. Geen niveau.

In de ons omliggende landen hebben ze dan nog tenminste voetballers die er wel wat van kunnen. Bij hen lijkt er toch nog iets goed, wij moeten het met veel kleinere balletjes doen, tennisballen, en daarvoor moeten we de oude coryfeeën weer van stal halen. Weet je, we hebben ook nog oudjes die goed waren in judo, maar ja, die doen al aan politiek...

Maar laat ik niet weer over de politiek klappen, je kunt er toch niets zinnigs over vertellen. Nee, laat ons eens spreken over belangrijke dingen, vissen in het park of zo.

Voor mijn raam zijn een paar jonge duiven ingespannen vliegles aan het volgen. Hopelijk knotst er niet weer een tegen het raam aan. Eergisteren nog hoorde ik plots een klop, en zag nog net iets naar beneden dwarrelen. Anny ging kijken, en stond eventjes later voor het raam met een mus in haar handen. 't Beestje lag voor pampus, maar na een korte tijd deed het weer zijn oogjes open. Anny opende haar hand, maar zo ver was het diertje nog niet. Het bleef rustig zitten, tot het plots het penibele van zijn situatie inzag, en dan met snorrende vleugeltjes weer wegzoefde...
Mussen zijn best mooie diertjes, vooral de mannetjes hebben een mooi pakje aan. Je moet ze eens rustig bekijken!

Gisteren zijn we dus gaan vissen. De laatste keer dat we naar het park gingen, had ik er Luc op gewezen dat er daar verdomd grote baarzen zaten, die zo slim en uitgekiend waren, dat ze bij ons aan de voeten kwamen zitten (nu ja zwemmen). Iedere keer je dan een vis ving, zaten die loebassen klaar alert te wachten, en op het moment dat jij de vis weer in het water gooide, schoten zij toe om het beestje in één hap te verorberen. Gisteren had Luc daarom wat kleine visjes bij, om eens met levend aas te proberen die baarzen te pakken. Tot drie maal toe was hij zijn onderlijntje kwijt... Dus besloot hij om eens met "zwaar" materiaal aan de slag te gaan, en ja hoor, alras had hij een baars van veertig centimeter lang aan de kant! Een hele dikke voldane vis. Met een bult op de rug. Bij sommige vissoorten zie je die bult, maar ik wist niet dat baarzen dat ook kregen. Die bult zit net na de kop, en doet een beetje denken aan de stierennek, je weet wel, die dat massieve uitzicht geven aan de stier. Best een mooie vis. Luc wist niet goed wat er mee aan te vangen. Baars is een lekkere vis, maar één is geen... dus geprobeerd er nog wat te vangen. Maar zo makkelijk is dat daar niet, het staat er vol plomp, en als die vissen er in slagen zich rond de planten te slingeren, dan mag je dag met het handje zeggen.... Dus bleef het bij één, ook al had hij er in totaal vijf aan de haak gehad...'s Avonds, bij het stoppen met vissen, heeft hij de vis dan netjes weer laten zwemmen. Als dank sloeg hij nog eens met de stekels van zijn rugvin in de hand van Luc, die dan een hele tijd met zijn zakdoek rond zijn hand liep, om het bloeden wat tegen te gaan...

En dan zijn er nog die zeggen dat vissen geen sport is, het is zelfs een gevaarlijke sport! Ik zelf heb er weer eens mijn rug aan bezeerd... Ik kreeg een karper aan de haak, zo te voelen een grote, tot plots de lijn losschoot...Bleek de zware haak recht geplooid! Nog nooit meegemaakt! 't Moet nogal een beest geweest zijn ! Maar de schok in mijn rug bij het plots losschieten, doet geen deugd!

Bovendien is de molen van mijn hengel ook naar de filistijnen... Ik ga nog eens kijken of het te herstellen is, anders moet ik een andere molen monteren. Ik heb er nog enkele in reserve.

Oh ja, sinds de laatste twee, drie keer, vis ik nu met een rekker...een elastiek. Ik had er anderen -onder meer Willy- al zien mee vissen, maar had het zelf nog niet gedaan. Het is best een handig ding. Het topeind van de hengel is hol, en op het dikste eind zit een stop, waaraan de elastiek vast zit. Die elastiek loopt door de holle top, en daar is er een stop, waaraan een handig dingetje om je lijn aan te bevestigen. Je moet minder lijn hebben daardoor, en als er een vis bijt, dan vang je hem op met de elastiek, daardoor is er minder belasting op de hengel, en ook de lijn ziet minder af. Best leuk vissen.

Je moet wel voor één ding zorg dragen... Je moet er rekening mee houden dat bij een zware vis, de elastiek dus een stuk uit je top tevoorschijn komt...en dus is je lijn een stuk langer. Als je daar geen rekening mee houdt, dan zou je vis nog in het water hangen als jij al lang je hengel rechtop hebt... Je kunt ook je lijn niet "strak" houden, want de elastiek rekt bij iedere beweging van de vis... Dus wel eventjes aanpassen.

Voila, dat is weer dat...Zeg nog dat ons leven rimpelloos verloopt! Het zit stikvol avonturen en belevenissen, van verloren kleindochters tot vissen met een elastiek....

tot de volgende ?

De bus...

Image by Harold Kuiper via Flickr

Veerle had naar de school gebeld om te vragen of ze Kimberly wilden verwittigen dat ze met de lijnbus naar huis moest komen, mama was gaan werken...
Gisterenavond stond oma dan aan de bushalte, de bus kwam...Kimberly niet...
Ik probeerde nog naar de school te bellen, maar na de klasuren is daar geen kat meer die nog de telefoon wil of kan beantwoorden...
Dus ikke naar de school gereden - in lichte paniek...
Aan de bushalte: geen kat...
Ik de school binnen, de eerste de beste die ik zag gevraagd of zij daar soms iets wisten. Het was dan nog een limburger ook ik die beet had, hij sprak heel langzaam en moest heeeeel lang nadenken vooraleer hij er toe kwam... "Nee..." Toen ik al bijna verder stormde, "maar heb je al aan de bushalte gekeken aan de voorkant van de school?" Voor mij stond ik aan de voorkant, maar sinds mijn kinderen deze school gefrequenteerd hebben, hebben ze dat spul omgekeerd, en is de voorkant nu aan de vroegere achterkant... Ik weer in de auto, rond de blok... Geen Kimberly.

Ik weer uit de auto, gelukkig was de limburger er niet meer, maar een arbeider in dienst van de school, heel wat vlugger van begrip en spraak. Die bracht mij naar het secretariaat,en daar kwam de dame op het lumineuze idee dat Kimberly - volgens haar beste weten- moest wachten tot men haar afhaalde... "Nee!!! Juist niet!!! Ze moest met de bus mee!!!!"
De arbeider ging ondertussen al eens zoeken, en de secretaresse zocht of de collega die "er meer van wist" nog aanwezig was... Dat was ze.
Bleek dat de boodschap van Veerle net omgekeerd geworden was, en dat zij Kimberly moest zeggen te wachten tot iemand haar kwam ophalen om 10 na vier (dat uur was juist om de bus te nemen!!!)...
Ondertussen kwam de arbeider breed lachend terug met Kimberly... Die had opa zien voorbij snorren in de auto en was in paniek aan het hollen om mij te vinden...

djudedju

Ik belde Anny op om haar gerust te stellen, en dan naar huis toe...
Onder de weg er nog eens op gehamerd dat ze in het vervolg met de bus moest komen ! Want opa was morgen (vandaag dus) ook niet thuis om haar te komen zoeken ! (Ik ben hopelijk gaan vissen...)

Kijk, ik zit me weer op te jagen als ik het je vertel... En al mijn verontschuldigingen aan de Limburgers, maar in zo'n situatie moeten ze wat vlugger praten en reageren, de stoom kwam bijna uit mijn oren !!!! En misschien was het geeneens een Limburger, maar iemand die gewoon een van die mensen is die niet weet wat haast is... Je kent er vast ook zo. Ik heb altijd het gevoel dat ik dergelijke mensen een fikse duw in de rug moet geven om ze wat vooruit te helpen. (Eigenlijk wou ik schrijven een stamp in de onderrug geven...)

In de tijd zat er zo iemand in de post van Oudenaarde ook... Als je het ongeluk had dat je net aan die kassa moest zijn, dan kriebelde het van in mijn tenen tot in het topje van mijn schedel van de zeenuween... Je kwam dan eindelijk aan dat kleine raampje. De man keek je niet aan, legde eerst omslachtig een deel denkbeeldige dingen aan een even denkbeeldige kant, en na een lange wijle richtte hij zich zuchtend op. "Ja ?" Honderd postzegels van drie frank asjeblieft... Hij keek je nog een hele tijd aan, tot je vanzelf herbegon: honderd postzegels van drie frank asjeblief, een toon hoger... "Honderd ?" Ja, honderd... Hij bleef wat staan nadenken over waar die postzegels nu ook weer konden liggen in dat immense gebouw, en of hij ze nog wel kon bereiken in de drie uur dienst die hem nog restten van die werkdag... Met een diepe zucht draaide hij zich om, en slofte heel ver weg, wel een volle meter, en bekeek aandachtig de kast waar hij dan voor stond... Eindelijk zag hij waar de deurknop zich bevond, en met een langzame haast hief hij heel zorgvuldig zijn hand op om de knop vast te grijpen. Het lukte. Daar rustte hij wat. En dan trok hij heel voorzichtig de kast open - wellicht zat er ook porselein in?...

Nee, ik overdrijf niet, ik heb alleen geen plaats en ruimte genoeg om heel de operatie van die honderd postzegels - van drie frank ??- ja van drie frank- uit de doeken te doen. Bovendien wil ik u niet zo oeverloos en zo zinloos onledig houden als die man met de kliënten van moedertje Post deed in Oudenaarde...

Ik zweer je, dat het brengen van zijn hand van aan de rand van zijn desk, naar de bovenzijde van die desk om zijn stempel vast te nemen, dat dit langer duurde dan ik nu nodig heb om het op te schrijven...


Ik kreeg er de kezijntjes van !, de seskes en alle andere zenuwtoevallen....
djudedju. In de school zit wellicht zijn zoon...

Maar vandaag ga ik vissen, je weet wel, die sport waarbij je doodstil zit te turen naar een onbeweeglijke dobber... dat is pas aktie!

tot de volgende ?

Met een wortel in je kont

Een van onze gedetineerden, die nogal houdt van SM, heeft drie dagen rondgelopen met een wortel in zijn gat... dan hebben ze hem naar het hospitaal gebracht.
Met de gewone middelen was er geen wortel schieten (Schij..???) bij... Volgens de gevangene zelf hebben ze dan ruim twee uur met allerlei apparatuur in zijn kont geboord om de wortel er uit te krijgen...

Kijk, dat vind ik nu eens verheffend nieuws. We moeten niet meer zoeken, den nieuwe pulitzerprijs is gekend...

Het doet mij denken aan mijn studententijd, wij kregen fysiologie van een dokter in de geneeskunde die ook werkzaam was in het leger. Het was een grofgebekte vent, die pas gelukkig was als hij kon shockeren... Een van zijn klassiekers was een meisjesstudente naar het bord te roepen. "Juffrouw, teken eens de mannelijke penis" Het kind, rood en gegeneerd tekende een penis..."Zo groot maar juffrouw?" Het meisje tekende een groter exemplaar "Zo groot Juffrouw?" Het kind wist niet meer waar ze het had, en de dokter zat breed te grijnzen en wij, onnozelaars, zaten te grinniken... Het was diezelfde dokter die vertelde van een man die ook zichzelf had proberen te bevredigen, met het inbrengen van een fles in zijn achterwerk... Hij was echter omgevallen, de fles gebroken en het slachtoffer ijlings de kliniek binnen.... De dokter vond dergelijke verhalen grandioos.
Hij kon reporter geworden zijn in de moderne pers. Maar toen nog net niet.
Toen was de gazet nog een medium voor vooral echte nieuwsberichten.
Hoogstens in de stille verlofperiode kregen wij eens gekke dingen te lezen over het monster van Loch Ness, maar voor de rest was het vooral Nieuws, met Hoofdletter. Nu is het bijna omgekeerd, nu zijn het allemaal monsters en naakt en sex en vedettepraatjes, en na iet of wat zoeken vind je ook nog wel wat echt nieuws.
Maar er zijn verzachtende omstandigheden!
Neem nu de foto's uit de hongerlanden... Vroeger was dit schokkend, voelde iedereen meteen naar zijn portemonnaie om te doneren bij het zien van die magere scharminkeltjes, maar nu, nu zeggen die foto's niets meer...de dagdagelijkse modeshows lopen vol met veel magerder spoken dan je daar in Soedan of Biafra kunt vinden. Nu is dat mooi... Nu ja... Elk zijn meug zei de boer, en hij kuste zijn varken...


Zelfs over de politiek, het krantensmeer bij uitstek, lees je tegenwoordig veel meer over de kleine misstappetjes en buitenechtelijkheidjes en vermoedelijke betrokkenheid bij en de ontkenningen op al die à cotéetjes, dan dat je nog werkelijk iets leest over het echte politieke werk (Nu ja????)...

(Ik heb het al gezegd, er is niets nieuws onder de zon, Plato zei het al: "Een wijs man doet niet aan politiek. Het is daarom dat wij door dwazen geregeerd worden" Toen dus al...)

Maar zijn er echt mensen die echt geïnteresseerd zijn in het feit dat een minister zijn wederhelft bedriegt? Hebben wij daar iets aan? Ik kan dat hoogstens jammer vinden voor zijn gezin, maar voor de rest raakt mij dat niet, want ik ken de man noch van haar noch van pluimen. Zonder zijn gezicht in de media zou ik geeneens weten hoe hij er uit ziet. Nu ik het wel weet heb ik op zijn minst nog een bekommernis bij, waar gaat het naartoe met de smaak van de vrouwen in ons landje??? Maar ja, dat zal zoiets zijn als met die draken op de catwalk.

Hé !!! Heerlijk nieuws !!!!
Veerle belt zonet om te zeggen dat ze werk heeft. Hopelijk is het voor een hele tijd, want zoals gewoonlijk is het via een van die interimkantoren... Maar hoop doet leven...

Het is wel op minder heerlijke uren, want het is ploegwerk. Ze moet vandaag nog om 14 uur aanvangen, tot 20 uur vanavond. De kinderen zullen hier opgevangen worden, met plezier, want het is goed dat ze weer werk heeft !

tot de volgende ???

ps: als het goed is, zie je een filmpje van het monster van Loch Ness...

Vertellen

Image via Wikipedia

Op een bepaald ogenblik zag de bemanning van een schip een ander schip, dat blijkbaar volkomen verlaten aan het rondvaren was. Ze roeiden er heen, en het enige wat ontbrak was de reddingsboot. Verder was alles intact aan boord, men vond er zelfs halfleeg gegeten borden, net alsof alle in grote haast was verlaten.
De verzekeringsmaatschappij probeerde van alles en nog wat, maar kon niets weerleggen aan de bizarre feiten. Alles maar dan ook alles was normaal aan boord, de lading was intact, niets ontbrak en er waren geen sporen van geweld of van een of andere ramp.

Dit is geen verhaaltje, het is echt gebeurd, zo'n honderd jaar geleden weliswaar, maar het is authentiek.

Maar vannacht lag ik op dat bizarre verhaal te denken, en het is niet moeilijk daar een hele vertelling bij te bedenken. Het is een bron om je vertelkunst wakker te schudden.

Wat is er met de bemanning gebeurd ? Waar zijn ze naar toe ?
Op een of andere manier moeten die mensen verschrikt zijn geweest, zo erg, dat ze alles achterlieten en in de reddingsboot stapten en wegroeiden van de dreiging.
En daar kun je gaan putten in je eigen griezelkabinet...
Het is duidelijk dat ze of iets gezien of iets gevoeld hebben, of beide.
Ik zie plots grote grimmige wolken rook uit het ruim komen met groenige vlammen doorspekt, een verschrikkelijke geur doordringt het hele schip, en je voelt de het ganse casco trillen onder de spanning van de immense hitte... In paniek vlucht iedereen van boord, en pas als ze op verschillende mijlen afstand zijn, merken ze op dat het schip rustig en onaangetast door wat dan ook verderzeilt...

Of ze worden plots geconfronteerd met verschrikkelijke piraten die zonder dat ook maar iemand iets zag, plots vanuit het niets het schip opstormen. Ze zijn verlamd van schrik als de kapers dwars door hen heen en dwars door alles heen lopen. In paniek troppen ze bijeen en worden door de opdringende geestespiraten in de richting gedwongen van de reddingssloep.

Of boven het schip verschijnt een geheimzinnig vliegend voorwerp, en de een na de ander verdwijnen de bemanningsleden, zo zijn ze er, zo zijn ze er niet meer... Verschillende springen in paniek in zee. Het tuig verdwijnt, en de resterenden laten de reddingslope neer om de anderen te gaan zoeken...Ze horen steeds weer, uit steeds verschillende richtingen geroep om hulp, en dwalen zo steeds verder en verder weg van het schip...

Je ziet, je kunt met een dergelijk gegeven je fantasie laten "vliegen"...
... en toch lijkt het wel of onze gedurfste fantasiën de werkelijkheid niet kunnen verbluffen. Als je eens zit te grasduinen in alle bizarre feiten die in de loop van onze geschiedenis werden genotterd door heel betrouwbare en eerlijke mensen, over feiten die zo gek zijn dat we ze niet of bijna niet kunnen geloven...
Neem nu de vele vissenregens... Er zijn letterlijk honderden meldingen van vissenregens, waarbij plots vissen uit de hemel vielen. In de gekste gevallen is dit gebeurd bij klaarlichte hemel! Anders zou je je kunnen inbeelden dat door een wervelstorm een vijver leeggezogen werd, en vele kilometers verder weer op de aarde geworpen wordt, maar bij een wolkenloze hemel lijkt dit heel bizar...
Als er nu een blok ijs uit de hemel valt, wordt de schuld gelegd bij overvliegende vliegtuigen die hun toiletten hebben gespoeld en dergelijke, maar als we die meldingen zien in documenten uit 1600 en 1700 en zo, dan fronsen we de wenkbrauwen...
En als er nu eens geen vissen maar vogels uit de hemel vallen, dan lijkt dat wel heel gek. Een deel van de vogels bekomt nadien van de doodsmak, en vliegt op eigen kracht weg. Dat lijkt dan dubbel bizar, want waarom vlogen ze niet eerder, waarom vielen ze überhaupt ?

Dat er vogelsoorten bij waren die in dat deel van de wereld niet voorkomen maakt het nog maar wat eigenaardiger...

Er is al van alles uit de hemel gevallen, op een bepaald moment een soort haren, met hele massa's. Een deel ervan is bewaard gebleven en blijkt na modern wetenschappelijk onderzoek een soort draadalg te zijn ...

Nee, onze fantasie is maar schamel in vergelijking met de werkelijkheid.

We leven op een wonderlijke wereld, waarin alles wel op een of andere manier verband houdt met het andere, maar in veel, heel veel gevallen hebben wij nog steeds geen uitleg voor de dingen. Voor mij zijn dat gewoon wonderen, voor komende generaties zal het wellicht natuurkunde zijn. Maar weet je, ik heb er niet echt behoefte aan alles te weten, alles te doorgronden, laat mij maar een heel pak heerlijke wonderen, dingen die me verbaasd doen staan die me verrassen.

Ik stel me voor dat in een wereld waar niets meer vreemd is, ook de fantasie dood is... en dat, dat zou verschrikkelijk zijn.

tot de volgende ?

Goed met zijn handen uit de voeten kunnen

Image by Koen BL via Flickr

Heb jij ook iets met spreekwoorden en zegswijzen?
Geef toe, sommige zijn heel duister...neem nu de titel van deze blog...Bizar hé? En zo zijn er ontelbare gekke spreuken en zegswijzen, ik kan er enkele aanhalen:
Iets op de lange baan schuiven
Zijn bakkes zal vliegen vangen
Uit de band springen
't Is beter geëten dan 't bedde versleten
Met het verkeerde been uit bed stappen
Hij is binnen
Iemand de bons geven
Een afgelikte boterham
Maak je niet dik
De jongste ezel moet de last dragen
Mooi goedje, zei de duivel en hij bekeek zijn jongen

Ik heb er nog enkele duizenden...maar ik vraag me gewoon af waar die dingen vandaan komen!
Ik kan me wel indenken dat iemand zo iets toevallig gebruikt, maar waarom is het dan plots op een of andere manier gemeengoed geworden?
De "leefkamer" van wijlen Theo Lefevere is een woord waar iedereen mee lachte toen hij dat gebruikte op de TV, maar het is de gewone spreektaal binnen geslopen. Ook van Koot en de Bie zijn er een pak van die dingen blijven hangen.
Waarom dat wel, en een ander ding niet ?

Waarom is de afgelikte boterham voor een meisje dat al eerder een ander lief had is blijven hangen? Het beeld is niet zooooo erg opvallend, het is wel duidelijk in zijn betekenis. Maar iemand de bons geven, is in onze tijd helemaal zonder betekenis geworden, maar toch blijft het in gebruik, en weet iedereen wat het beduidt. Idem voor spijkers op laag water gaan zoeken...

Maar neem nu dat laatste, dat lijkt bruikbaar en begrijpbaar in de regio's van de scheepsbouw (toen die nog van hout waren...) maar waarom dringt het dan door in een klein boerendorpje in de Kempen, die er geen idee van hebben hoe en waar een schip getimmerd werd...

Bizar.

Ik hoorde vanmorgen dat "goed met zijn handen uit de voeten kunnen" op de rommelmarkt, en ik kon het niet laten het te vergelijken met de dingen die je daar wel eens ziet liggen...Dingen die je ook niet kent, waar je ook het nut niet van kent...en het ook niet kunt thuisbrengen. Zo zag ik een houten plankje met wat beweegbare hendels en uitsteeksels, waarvan ik het nut aan geen kanten kon thuisbrengen...Het bleek een "toestel" te zijn om steriliseerbokalen te openen... Nu ja die bokalen zijn bijna niet meer te vinden, laat staan een hebbeding om ze weer open te krijgen...

Dat is net als met die spreekwoorden, het was ooit een duidelijk en handig ding...Maar de betekenis is weggeëbt in de jaren.

Zoals alle dingen...
wij ook

Ook wij zullen wegebben in een verleden waarin er geen mens meer zal zijn die weet hoe graag wij leefden, en hoe intens wij die sport beoefenden. Stel dat op een of andere duistere manier binnen enkele honderden jaren een archeoloog plots een boekje vindt, waarin een exlibris met mijn naam op... Stel dat hij begint te zoeken wie of wat die naam ooit heeft betekend...wellicht vindt hij niets, niente, nada...want ochgot, wat zijn we meer dan een stofje in de loop van de geschiedenis. Wetende dat wij allemaal weer terugkeren tot stof en as, wie weet is de sla die je vanmiddag eet, niet gegroeid in aarde waarin een stukje stof zit van je bloedeigen overovergrootvader... Smakelijk... Maar lig er maar niet wakker van, want we gaan met zijn allen dezelfde weg... en geef toe, als je stof ziet, dan denk je niet, dan veeg je weg...
Dat is dus het belang van ons mensjes...
de Swiffer erover

tot de volgende ?

Het polsuurwerk

Vermageren is één ding, maar er komt een heleboel bij kijken... Vooral op het gebied van kledij.
Doordeweeks draag ik meestal een slobberende trainingsbroek, dus daar zit hem niet echt het probleem, gewoon de koord wat strakker aantrekken dan vroeger en de broek slobbert hooguit een ietsje meer. Vanmorgen heb ik uit menselijke nieuwsgierigheid eens de broek aangedaan, en eens gekeken hoeveel plaats ik al "gewonnen" heb... Ik ben precies een alterego kwijt... dju jongens, wat een plaats is er vrij! Er kan er nog ene bij in mijn broek.
Voor de rest: Tshirts, en gelukkig is het mode om iets oversized kledij te dragen, dus ook daar geen probleem... Het probleem ontstaat als ik eens een iets minder comfortabele kledij moet dragen.
Gelukkig heb ik in mijn leven al diverse malen de naald van de weegschaal van plaats doen wisselen, zodat ik in mijn kleerkast een heel gamma van maten heb hangen...In zover Anny geen opruiming deed om spullenhulp ten dienste te zijn... Maar ik heb nu toch een broek ontdekt, die voor het moment perfect past...dus ook daar is de frank gered.
Je zit je dan wellicht al af te vragen waarover ik dan zit te jeremiaden???
Wat ik nu ga vertellen klinkt absurd, ik verwittig je... Maar het is echtig en techtig waar.

Probleem één doet zich voor aan de pols van mijn linkerhand. Juist ja, mijn polsuurwerk... Ik heb zo'n uurwerk uit de sjiekenbak van de Aldi, met een metalen riempje om de pols. Dat riempje is niet origineel, dat riempje heb ik er eens laten aandoen, omdat de gewone riempjes het altijd begaven na een veel te korte tijd... Ik heb dan ook het riempje gekozen op basis van zijn degelijkheid. Het is ook sterk, ik heb nog nimmer zo lang rondgelopen met het zelfde riempje...Maar, er is een maar.... Men heeft toendertijd dat riempje gemaakt op maat, en je kunt dat klereding niet verkleinen, tenzij je er schakels gaat laten uithalen... Dus nu slobbert en klingelt dat metalen ding overal tegen en hangt eerder op mijn hand dan op de pols. Nu en dan schuif ik het categoriek naar boven, maar dan zitten er negen keer op tien haartjes van mijn arm tussen de schakels vast, en dat draagt ook niet prettig...

Probleem twee is een moeilijkheid op basis van mijn huwelijk. Je zou denken dat vermageren niets te zien heeft met het huwelijkse leven, en dat is ook zo, maar het heeft wel te maken met de symboliek van het huwelijk.

Het symbool bij uitstek: de trouwring...

Voor de zoveelste keer in mijn leven staat het symbool van mijn huwelijk weer op een keerpunt. Iedere keer ik vermager, en dus ook iedere keer ik weer verdik, kom ik ook in moeilijkheden met mijn trouwring. Nu ook weer, het is nog niet dramatisch, maar waar het ding vroeger knoertvast om mijn vinger vastzat (Mijn kleindochter vroeg zelfs of dat geen pijn deed - nee!)begint het nu weer stilaan te slobberen (zoals mijn broek).

Ik heb al geprobeerd of ik het niet weer kan verhuizen naar mijn rechterhand, waar om een duistere reden mijn vingers veel dikker zijn, maar daar is het blijkbaar nog te vroeg voor... Nu zit ik dus in de fase waarin ik regelmatig eens kijk of mijn ring nog niet dreigt af te vallen (nee, zo ver is het niet, nog niet), en of ik hem nog niet op mijn rechterringvinger krijg (nee, nog niet, daar moet ik nog meer voor vermageren)

Ik heb altijd wat gehad met die trouwring.
Zelfs op mijn eigen huwelijk al had Anny de ring om de verkeerde vinger gedaan, en moest ik hem tijdens de plechtigheid veranderen, wat een tante deed zeggen dat we nooit lang zouden getrouwd zijn, want dat bracht verschrikkelijk veel ongeluk mee... Ik kan het menske allang niet meer vertellen dat ze helemaal verkeerd was, want ze is allang wijlen... Na enkele jaren huwelijk heb ik de ring moeten laten vergroten, want er was niets meer over van die ranke jongeling van toen, en sindsdien heb ik, dankzij het jojo-effect bij het diëten dus al enkele keren een wissel van hand gekend, maar dan opzettelijk. Ik geloof immers al heel lang niet meer dat er een geluks- en een ongelukshand zou zijn voor het dragen van de ring...en al sla je me dood, ik herinner me niet meer aan welke hand het zogezegd moest...

Maar je ziet, vermageren heeft invloed op de meest gekke dingen. Wie denkt er aan dat hij of zij bij het vermageren ook vermagert aan de vingers ? Aan armen en benen? Nee, je denkt vooral aan de buik. Ik heb de indruk dat die veel minder vlug vermagerd dan al de rest! Als ik nu op mijn zij lig in mijn bed, dan voel ik onder mijn arm dat harde heupbeen, dat er vroeger blijkbaar niet eens zat. En oh ja, eerlijk is eerlijk, als ik op mijn rug lig voel ik voor het eerst sinds lange tijd weer een duidelijke overgang tussen mijn buik en mijn ribbenkast... Kortom, ik word - naar mijn gevoel- weer knoestig... Maar niet in de spiegel, daar staat nog steeds een mollig ventje naar mij te staren.
djudedju

Oh ja, ondertussen zijn er al 17 kilootjes verdwenen... al een heel pak! Mijn bloeddruk is verbeterd, wellicht zal mijn cholesterol ook een pak beter zijn, door dat vetloze dieet, maar het uiteindelijke doel, minder pijn...daar voel ik nog geen verbetering. Ik zou bijna geneigd zijn te zeggen integendeel, want ik heb de laatste tijd veel meer moeite om 's morgens mijn lijf weer enigzins pijndragelijk te krijgen. Iedere morgen bij het rechtstaan is de pijn heel erg, en het is pas na een tijdje en vooral na het turnen dat ik weer mens word.

Binst de dag ben ik meestal redelijk, dus klaag ik niet, ik heb ergere tijden gekend.

tot de volgende ?

Barre tijden

Image by drhenkenstein via Flickr

Gisteren was er een vergadering (verbondelijk) van de Crea Ziekenzorg... We waren met vier mensen, de verantwoordelijke inbegrepen. 't Is daar al net als overal, moeilijk om mensen te vinden die zich willen inzetten voor iets.
Toch was de vergadering goed, en daar we met minder mensen waren, was er ook al eens de tijd om buiten de lijntjes van de vergadering te kleuren, en dan hoor je al eens iets.
Zo hoorde ik de schrik van Martine, "t Gaat slecht op het bedrijf van haar man, en er komt nu een manager van uit Engeland, die gekend is om overal waar hij komt te "saneren" en massaal mensen af te danken. En er zijn er al een heel pak afgedankt, en nu spreken ze van verplicht brugpensioen vanaf 52..."
Vanmorgen stopt er een mooi camionetje aan de deur, ik zie een jonge dame uitstappen, die naar me zwaait, en naar de deur komt. Ik wist begot niet wie het was ( ik doe om te computeren een bril aan waarmee ik niet zo scherp zie in de verte), 't bleek Gudrun te zijn, van de "Groenen Verbeelding", ze kwam weer vragen om hortensia's te mogen knippen voor haar cursussen bloemschikken... Ze vertelde dat haar man heel ernstig ziek is, niet meer kan stappen, en men zou nu een soort chemokuur op hem toepassen in de hoop zo herstel te forceren. Het zouden een soort antilichamen zijn die zijn kleine hersenen aantasten....
Vorige week kreeg ik een mailtje van Denise dat haar man Jacques in de tuin gevallen was, en zijn heup brak (hij is 80 jaar of zoiets...)

En ik zit hier dan, voor mijn computer, en zou durven klagen. Och ja, ik heb pijn, ik moet zien wat ik doe, maar ik ben niet echt ziek, in de zin dat ik bedlegerig ben en zo...

Ik weet wel, de miserie van een ander neemt de uwe niet weg, maar toch, het doet ons toch wel een stilstaan bij het relatieve van het begrip miserie...
We zijn nogal van nature geneigd om eerst ons eigen leed te voelen, en dat van de anderen te minimaliseren, en wellicht doen zij net hetzelfde... Maar toch denk ik dan, dat ik nog niet mag klagen, er zijn altijd en overal dingen die mis gaan, die pijn doen, die leed veroorzaken, net zo goed bij al die anderen dan dat beetje bij onszelf.

Het is ook zo moeilijk om te zeggen bij wie de miserie erger of minder erg is, gewoon omdat het slachtoffer van de miserie in werkelijkheid maar alleen zijn eigen leed voelt. Toen onze Koen gestorven is, heb ik dikwijls gedacht aan de mensen die ik kende, en die ook een kind hadden verloren, en hoe onbegrijpend ik gekeken heb naar hun leed...Gewoon omdat ik dat enorme van het verlies van een kind niet kon inschatten. Zo is het ook met ander leed.

Vanuit onze ogen gezien lijkt de doem van dreigende werkloosheid niet in verhouding met de gebroken heup bij een al oude mens of de verschrikkelijke ziekte bij een nog jonge man...maar is dat wel zo ? Je zag aan haar dat de druk op haar woog, en ik kreeg de indruk dat dreiging misschien nog erger lijkt dan het zitten in de miserie... Wellicht omdat het onbekende factoren in zich houdt, en je niet of nog niet goed weet te reageren op het gegeven.

Eigenlijk zijn er in een mensenleven maar heel weinig momenten waarop er niets is dat op je drukt. En je hebt altijd de indruk dat het bij die anderen altijd goed loopt, en wellicht denken zij hetzelfde over jou...

En dat zegt mij ook iets!
Dat zegt mij dat wij wellicht allemaal de neiging hebben ons eigen leed hoger in te schatten dan de werkelijkheid. Gewoon, omdat we dat leed ook daadwerkelijk voelen, maar het feit dat anderen het helemaal niet zo hoog inschatten zou ons in feite moeten helpen om ook ons eigen leed wat meer te relativeren.

Maar zo doen wij niet, zo voelen wij niet.
Gek.
Gevoelens sluiten redeneren uit. Of gevoelens blokkeren redeneren. Gevoelens overheersen, of het nu verliefdheid is of lichamelijke pijn of verdriet, gevoelens gaan alles in ons domineren. En dat is precies wat het erger maakt. In geval van verliefdheid kan dit leuk zijn, maar bij pijn of verdriet is die overheersing net de reden van steeds meer en steeds hoger, feller inschatten van die gevoelens. Het is een stapeleffect. Je hebt pijn, de pijn overheerst je gedachten, daardoor ga je meer aandacht geven aan die pijn, en net daardoor voel je ook die pijn feller en erger.

Net daarom is het intensief bezig zijn met dingen buiten die pijn, buiten die gevoelens een echte remedie om die cumulatiepijnen te doen minderen.

Het is moeilijk om een gevoel, een pijn in cijfers uit te drukken, maar als ik het toch doe, om het duidelijk te maken dan zou ik stellen dat mijn pijn bijvoorbeeld een vier haalt. Begin ik de pijn bewust te gaan voelen, ben ik geestelijk met die pijn bezig, laat ik die pijn mijn gedachtenwereld overheersen, dan voel ik die pijn rijzen naar een niveau 8, zelfs 9...op tien, zo erg dat het niet meer draaglijk wordt. Zo ver gaat de kracht van de geest! Maar gelukkig kun je dat ook omgekeerd toepassen, en je kunt gaan zoeken naar dingen die je geest afleiden van die pijn, zo intens gaan bezig zijn met iets, dat je de pijn geestelijk naar de achtergrond duwt. Dan breng je de pijn terug tot een niveau van hooguit 2...

De pijn is niet weg, maar je bent er je nog amper van bewust!

Dit verhaal houdt meer in, het houdt ook in, dat als de pijn, als het verdriet heel erg is, en op niveau 8 of hoger zit, dat het dan veel moeilijker valt om je geest te focussen op dingen buiten de pijn om. En toch kan het ook dan nog! Kijk maar eens naar heel erg zieke mensen, als je er op bezoek gaat, als je er kunt gaan babbelen over alles en nog wat, dan zie je gewoon aan die mensen dat ze zich op dat moment beter voelen. Met andere woorden, soms lijkt het of een beetje hulp van buitenaf wel nodig is.

Denk daar aan, en laat ons dat dan ook toepassen, laat ons bij mensen die echt echt eens diep in de miserie zitten, eens een luisterend oor gaan bieden, en laat ons wat gaan kouten, klappen over van alles en nog wat, om hem of haar van wat heel haar of zijn geest vult te verlossen, zo veel als mogelijk. Dat biedt soelaas !

Gek eigenlijk dat we met zo weinig zoveel effect kunnen hebben. Nog veel gekker is het dat we het zo weinig toepassen, net of we de tijd en onze dagdagelijkse besognes belangrijker achten dan een mens wat hulp te bieden.
djudedju

tot de volgende ?

Doodstraf in schijfjes ???

Image via Wikipedia

In het land van de Vrijheid, Kamerika, om preciezer te zijn in de staat Ohio, hebben ze een nieuwe vorm van doodstraf uitgevonden... Ze binden de terdoodveroordeelde op een tafel vast om hem een dodelijke injectie toe te dienen (doet mij denken aan euthanasie - ?), en dan klooien ze twee (2) uur lang om een ader te zoeken, en dan doodleuk (what's in a word) mededelen dat ze geen ader vinden, en dat ze de zaak eventjes gaan uitstellen...
Leuk
is anders

De doodstraf op zich ligt me al niet zo, maar als ze dan nog eens gaan klungelen, dan wordt het helemaal te gortig.

Eén van de hoofdredenen waarom ik geen voorstander ben van de doodstraf, is dat men al herhaalde malen een onschuldige heeft ter dood gebracht, en nadien dan toch nog eens de echte dader vond. Maar er is meer, doodstraf heeft geen enkel effect op het plegen van misdaden, waar de doodstraf bestaat, is het percentage misdaden niet lager dan in de landen waar het niet bestaat. Bovendien doet heel het systeem mij net iets te veel denken aan het Oude Testament en op de huidige wetgevingen op basis van de Islam. (Let wel, ik zeg Islam en niet de Koran, want heel veel van die wetgeving is niet terug te vinden in de Koran).
Het principe van een oog voor een oog, een tand voor een tand... Nee, dat ligt mij niet zo, op een of andere manier heb ik dan het gevoel dat we ons op onze beurt verlagen tot zelfde niveau van de misdadiger, en dus als het ware zelf misdadiger zijn.
Mij lijkt dat we stilaan dat niveau zouden moeten ontgroeid zijn...

...maar zo heel simpel ligt dat niet!
Soms gaat de publieke verontwaardiging over bepaalde misdaden zo hoog, dat de volkswoede best tot een lynchpartij zou kunnen overgaan! Denk aan de massale woede tegen een Dutroux in ons eigen Absurdistan.

Op dat moment spreken we allemaal wel eens "dat hij best zou ter dood gebracht worden, en dan nog op een pijnlijke en langzame manier", en het zou echte heldenmoed vergen om op zo'n ogenblik tegen die massale opinie in te gaan. Het is dan ook het enige soort van processen waar het goed is dat het Belgische rechtssysteem bestaat, en het jààààààààààààààààààààààren duurt vooraleer het tot een werkelijk proces komt, tijd waarin de volkswoede al wat gekalmeerd is. (In alle andere dossiers is dat systeem er alleen ten voordele van hen die heel veel geld hebben om heel lang hun advocaten in dienst te houden en te binden...en er in te slagen dat er heel wat zaken verjaren vooraleer het proces er komt...)

Nu, we staan niet alleen in die opinie, in het Nieuwe Testament vinden wij ook nog verwijzingen naar een molensteen en het diepste van de zee... Blijkbaar is de verontwaardiging niet alleen des mensen...

Maar ik heb nog een reden om tegen de doodstraf te zijn, en helemaal geen humanitaire reden, bij dergelijke misdaden die werkelijk indruisen tegen alle menselijk gevoel voor recht, lijkt mij de doodstraf een veel te korte pijn. Mij lijkt dan een lange en zware gevangenisstraf veel rechtvaardiger, en lijkt mij dat levenslang ook werkelijk levenslang moet duren. De dader alle tijd geven om de pijn zelf te ervaren, ook al is het dan een geestelijke pijn van uitzichtloosheid.

Velen denken dat dergelijke mensen dan voortdurend de druk van hun geweten voelen, maar ik geloof daar niet zo in, ik denk dat mensen die dermate verworden zijn, ook een verworden geweten hebben, en helemaal niet met wroeging te kampen hebben. De ene wroeging die ze wellicht hebben is over de fout die ze maakten en waardoor ze geklist werden. Wroeging is - naar mijn gevoel- iets wat voorbehouden is aan de mensen die "goed" willen leven, die zich voortdurend bewust zijn van de anderen naast zich.

Bovendien is die wroeging dan ook nog eens gevormd door onze opvoeding. Ik heb al meermalen allusie gemaakt op het feit dat mensen steeds redeneren van uit hun positie, en de eerlijkheid poneren vanuit hun oogpunt. Het gevoel van juist een eerlijk in een arbeidssituatie is heel anders bij de arbeider dan bij de meestergast, dan bij de werkgever... En allen zijn overtuigd dat ze eerlijk en rechtvaardig zijn. Zelfs als ze gelovig zijn, lijkt hun houding perfect te passen in wat zij lazen, of leerden als leefregel binnen het geloof.

Dat is iets wat mij altijd heeft gehinderd in mijn overtuiging, en mij dikwijls heeft doen denken over de overtuiging op zich, en hoe de interpretatie van de ander dan wel kon zijn... De eerste keer dat ik met die bedenking heb gezeten, was door een discussie met een werkgever (de tegenpartij in mijn geval), die mij woedend vroeg of ik geen gewetenswroeging had. (Het was een Italiaan, en hij sprak van zoiets als remorza di conscienza al mijn geheugen goed is...) Maar hij heeft me wel doen denken. De man maakte een volstrekt eerlijke indruk, en mijn vraag was net zo goed eerlijk vanuit het standpunt van de arbeiders.

Maar dat betekent dus dat geweten een individueel begrip is!
Als je dat verder doortrekt, dan kun je héél ver gaan in deze redenering, maar je zit dan niet alleen meer met de individuele overtuiging, maar ook met de maatschappelijke...

Durf jij dan nog zo makkelijk een oordeel te vellen over iemand?
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik tijd heb om na te denken, hoe minder ik dat durf.
En het is niet dat ik milder wordt, maar veeleer dat ik twijfel aan wat juist is of verkeerd is...
Want heel veel van die dingen zijn interpretaties van individuen.

Mensen die de sharia toepassen zijn naar ons gevoel verkeerd, leven nog in de middeleeuwen (een bewijs op zich dat ook wij ooit zo dachten en handelden!), maar voor hen is het de ultieme rechtvaardigheid. Wij achten hun daden verkeerd, maar kun je het individu dat mee doet in die vorm van "recht", echt beschouwen als verkeerd handelend in de zin van strafbaar ? Je ziet dan ook dat dergelijke daden hier veroordeeld worden, terwijl hun geloofsgenoten hen toejuichen als helden.

Niet makkelijk!

Al deze uitwassen van "geloof" of "moreel besef" lijken duidelijk te evolueren. Onze kruistochten leken toen heel rechtvaardig, en ook de kruisvaarders kregen toen bij voorbaat de volledige kwijtschelding van hun zonden, zelfs diegene die ze nog zouden begaan! Veel verschil is er niet met wat we nu zien bij de mislim en zijn heilige oorlog...

Weet je, het lijkt wel of we maar heel, heel langzaam wijzer worden...echt heel heel langzaam...

tot de volgende ?

Arvik : terug van weggeweest...

Image by jpa2003 via Flickr

Weet je niet wat arvik is? Ik wist het ook niet, tot ik het verheugende nieuwsbericht las, dat arvik, na uitgestorven te zijn, terug tot leven was gewekt door de Belgische plantentuin...
Ho, heb geen te grote verwachtingen, arvik is wellicht geen reuzegrote aanwinst (herwinst?) voor onze natuur, het betreft immers een grassoort die in de hoge venen op schrale grond voorkwam op de velden waar spelt gekweekt werd... Spelt is een bijna niet meer gekweekte graansoort, zodat ook het bijhorende onkruid verdween...
Maar niet gevreesd! Men beschikt nu over een zadenbank.
Niet alleen in België, maar bijna overal ter wereld heeft men nu zadenbaken opgericht om alle plantensoorten te vrijwaren van verdwijning. En zie, een eerste sukzeven is er gekomen in onze plantentuin!!! Men is er in geslaagd onkruid terug te halen van weggeweest, en zie, ze hebben al weer duizenden plantjes opgeleverd van de weggewezene...

Prachtprestatie als je het mij vraagt, maar ik had liever gezien dat ze hun kruit verschoten hadden aan een ander plantje dan aan een stukje onkruid! Ik ken tuiniers die al hun levenlang aan het vechten zijn tegen onkruid, er maar niet in slagen hun tuin onkruidvrij te krijgen, en zie, als er dan al eens een soort weggecultiveerd werd, dan vinden ze het nodig juist dat terug te brengen. En let op! Heel de wereld juicht, want arvik is toch wel een soort die enkel en alleen in ons Belgenland tuiniers pestte zeker ? Nu kan men het met milde hand aan andere tuiniers bezorgen, in andere landen, zodat ook zij het onverdeelde genoegen kunnen smaken een oeverloos gevecht aan te gaan met dat soort wilde gras tussen hun bloemkolen... djudedju.

Maar laat ons hoop koesteren... Wie weet of net die arvik niet onze redding is! Zegt men niet dat er voor iedere ziekte een kruid gewassen is ? Voor arvik is weliswaar bij mijn weten nog geen ziekte gevonden, maar ook daar ontdekt men steeds weer nieuwe dingen. Laatst ontdekte men het verschrikkelijke LUJO-virus, een virus uit het gamma van EBOLA en consorten... Een verschrikkelijk dodelijk iets, bij de ontdekking is niet alleen de oorspronkelijk ziek overleden, maar ook nog een paar verzorgers. Stel nu eens dat arvik net dat middel levert om de lujo tegen te gaan!

Of... misschien is Mexicaanse griep alleen uit te roeien met Belgisch onkruid? Nadat zij daarginds ooit onze Maximiliaan hebben doodgeschoten, zou dat toch wel een Christelijke daad zijn, u doodt er ééntje van ons, wij redden er duizenden van u... Zo zou het monument op het Tacambaroplein te Oudenaarde er nog een dimensie bij krijgen! (Het monument staat voor de dode Belgische soldaten in Mexico, die in dienst waren bij keizer Maximiliaan van Mexico, schoonzoon van onze brave (?) Leopold II). Nu weet er bijna geen kat meer waarvoor dat monument daar staat te staan, maar het zou uitgroeien tot een symbool van haat vergelden met liefde, nu ja, met thee van onkruid...

Maar er is niets bovennatuurlijks aan het terugbrengen van dat onkruid, men had zaad liggen, dus gewoon eventjes een beddeke omspitten en zaaien maar. Maar er bereiken ons andere geruchten...die veel verder gaan dan het heruitzaaien van een klein dom plantje! Men is bezig met te onderzoeken of men uitgestorven diersoorten niet terug kan brengen! En daar is het geen kwestie van een beddeke omspitten en effentjes uitstrooien... Nee, daar gaat men, onder meer door gebruik te maken van museumstukken, het genenpakket van die uitgestorven beestjes weer opbouwen, inplanten in nog bestaande familieleden van de uitgestorvenen, en zie, zo komt uit het ei van de emoe plots een echte dodo, en bevalt de olifant in de zoo van Woeperwaai toch wel van een gezonde mammoet zeker ?

Ik zie het zo al voor me: een witte, omgekeerde driehoek met rode rand, met daarop een zwart profiel van een mammoet: Opgelet! Overstekende mammoeten...

djudedju, en het is al zo gevaarlijk op onze wegen


tot de volgende ?

glas graveren

Image by annia316 via Flickr

Zoals je gisteren hebt kunnen lezen, heb ik een enorm pakket modellen voor glasgravures op de kop kunnen tikken.
Gisterennamiddag ben ik een hele tijd zoet geweest met die dingen een beetje te klasseren volgens de soort. Makkelijk is dat niet altijd, maar moeilijk gaat ook.
Ik heb daarom geopteerd voor grote onderverdelingen, namelijk alle plantaardige afbeeldingen, alle dierlijke afbeeldingen, alle menselijke, alle lettertypes, en dan andere en als laatste een mapje met "gemengd", waar het dingen betreft die meerdere soorten bevatten van voorgenoemde afdelingen.
Het grootste pak zijn de plantaardige, maar eigenlijk zou je dat ook weer oneindig kunnen onderverdelen. Zo zijn er typische "boorden", tekeningen om een rand mee te maken rond een andere tekening, er zijn bloemen, er zijn bladeren en mengelingen, er zijn kransen en er zijn medaillons. Te veel om op te noemen, maar omdat de meeste elkaar in meerdere of mindere mate overlappen, of toch kunnen in wisselwerking gebruikt worden, laat ik het liever in één map. De ervaring heeft mij geleerd dat het zoeken in voorraad op zich al een inspiratiekick geeft.

Maar het is echt een schat aan modellen en aan inspiratie! Och ja, ik heb ter ere van mijn oudste zusje, de kantwerkjes voorlopig in een apart mapje gestopt... Want ik kreeg gisteren al een mailtje daar over. Als ze eens afkomt, kan ze deze meenemen, of ik kan eens gaan kijken of ze in het copycenter het als mogelijk zien om ze te copiëren...

In ieder geval, het was al weer een tijdje geleden dat ik nog eens in glas heb gegraveerd. Hoogtijd dus om eens weer aan de slag te gaan. Zeker nu, met al die modellen die met en door elkaar kunnen gebruikt worden om mooie en nieuwe dingen te maken. Want dat is het gekke...Wellicht zijn voor veel mensen die modellen dan je van het, maar voor mij zijn ze veeleer vertrekpunten, inspiratiebronnen, aanleidingen om verder te gaan. Soms gebruik ik het model letterlijk, maar ga ik het bijvoorbeeld een keer rechtop en een keer op zijn kop zetten in één groter geheel, soms ga ik van een deel er van uit om een andere combinatie te maken, soms ga ik de tekening helemaal anders gaan maken, en is alleen de technische kant ervan een inspiratiebron. In feite kun je van bijna elke potloodtekening een gravure maken, maar vergeet niet dat het effect omgekeerd is! Een glasgravure is een witte tekening op een donker vlak (Ik vul soms de glazen of flessen op met zwart zand, om de tekening (wit) duidelijk en scherp te doen uitkomen.). Maar je kunt dus niet zomaar een potloodtekening overnemen, ik kan dat duidelijk maken met een voorbeeldje. Neem een mooie paardenkop, daar heb je het oog in, in de potloodtekening is die donker, dus duidelijk getekend. Als je dat in glas ook doet, dan krijg je een wit oog, wat de indruk geeft van een blind paard... Je moet dus veelal meer doen dan alleen de tekening overnemen. Ik kon aan de modelletjes zien dat de dame van wie ik ze kocht, ook die moeilijkheden heeft ondervonden! Ze probeerde immers wat meer te zien, door de tekeningen op zijdepapier te zetten, en dat dan weer op zwart papier te kleven, waardoor je potlood eerder grijs toont op een donkerder vlak (zijdepapier is halfdoorzichtig).Maar uiteraard is dit hoogstens een hulpmiddeltje, en heeft nog niet hetzelfde effect als werkelijk witte tekeningen op het glas.

De mooiste gravure die ik ooit heb gemaakt, was een babytje op vaders grote handen... Dat was niet makkelijk, omdat je daarbij niet alleen met wit tekent, maar door technisch andere structuren in het glas te griffen, ook min of meer grijstinten suggereert, en dus met schaduweffecten werkt.

Maar genoeg daarover...

Ondertussen ben ik bezig met een paar oude, onafgewerkte pyrografieën af te werken, en zit ik na te denken over volgende activiteiten voor de hobbyclub van Ziekenzorg. Woensdag is er een vergadering waarvoor ik ook nog een en ander moet voorbereiden.

Iedereen moet een ding meebrengen naar de vergadering, om daar uit te leggen aan de anderen, zodat we meer en meer echt ideeën met andere groepen kunnen uitwisselen, en zo steeds iets nieuws kunnen brengen.

Je ziet, we zijn en blijven bezig...

Als het weer het toelaat, morgen gaan vissen en woensdag vergadering, en wellicht donderdag of zo ook nog eens op ziekenbezoek naar het hospitaal, naar een goede kennis die zijn heup brak...en hij sukkelt al zo op zijne gang. djudedju.

Voilà, daar moet je het vandaag maar mee doen, want ik moet ook nog naar Monique, om een deel dingen te gaan halen, om aan de kerststallen te kunnen beginnen... Werk, werk, werk...sjongjongejonge waar ben ik aan begonnen ? Maar ik hou er van...
tot de volgende ?

Ganesja / Het lange kerkhof

Image by wallyg via Flickr

Twee titels, twee onderwerpen.
Vandaag op de rommelmarkt van de Socialistische Vrouwenbeweging heb ik een mooie Ganesja (Ganesha) gekocht, in hout uitgesneden en mooi gepolitoerd.
Ganesja is een van de vele goden uit het Hindoefirmament, zoon van Parvati, die de vrouw was (is) van Sjiva. Maar het is geen zoon van Sjiva, Parvati nam een bad, en uit het vuil van haar lichaam kneedde ze een mooie jongeling, Ganesha... Omdat ze alleen was (Sjiva was niet thuis), gaf ze Ganesja de opdracht niemand binnen te laten in haar woning. Toen Sjiva thuis kwam liet Ganesja hem niet binnen, want hij kende hem niet. Daarop hakte Sjiva het hoofd af van Ganesja. Parvati eiste dat hij de jongeling weer tot leven zou brengen, maar dat kon maar door hem het hoofd te geven van het eerste levende wezen dat voorbij kwam...en dat was een olifant.
De god met het olifantenhoofd staat voor Wijsheid en Moed. Zijn rijdier is de rat.

Ik vind het een heel mooi beeld, en het is prachtig uitgesneden.
Ik heb nog iets anders gevonden ook, iets wat voor mij fantastisch is! Een van de dingen die ik soms wel eens doe, naast pyrografie en beenbewerking, is graveren in glas. Ook dat is een van die oude kunstvormen, waarvan je steeds minder en minder ziet. In de glorietijd werden daar massa's witte tekeningen op zwart papier voor uitgegeven, maar dat was zeer duur, en ook zeer zeldzaam te krijgen. De meeste ervan kwamen uit Duitsland, waar die bezigheid blijkbaar meer beoefend werd dan hier bij ons. Ik had al enkele van die modellen die ik eens op een beurs heb kunnen aanschaffen, maar zoals gezegd, moeilijk te vinden en relatief duur... Nu zag ik op een standje een grote doos staan, ik opende die, omdat er een sticker op plakte met "graveermodellen", en ja hoor, een hele doos met massa's modellen voor graveren in glas en/of pyrografie (de meeste tekeningen zijn bruikbaar voor de twee) en ook nog een pak modellen voor het maken van glasramen in kleur. Er zitten ook nog een deel prachtige moderne kantwerkjes modellen in, waarvan ik zeker weet dat ons Suzanne zal watertanden... Ik heb heel de doos voor een appel en een ei kunnen kopen... (En dan nog goedkope eieren en appels...)

Ik heb voor ik begon te bloggen al een hele tijd zitten snuisteren in al die knipsels, heerlijk !


En zo kom ik stilaan aan " Het lange kerkhof"

Is het jou ook al opgevallen dat je tegenwoordig overal langs de banen kruisen ziet staan, als een gedenkteken voor het feit dat daar iemand is verongelukt in een verkeersongeval? Het lijkt wel stilaan of ons wegennet één groot kerkhof wordt. Nogal een geluk dat men dat niet doet aan de ingang van hospitalen en klinieken, of men kon er al lang niet meer binnen...

Het kruis, dat voor Kristenen een teken van hun geloof is, is in onze maatschappij stilaan een teken van de dood geworden, en wordt zowel door gelovigen als niet gelovigen gebruikt als kenteken van de dood. (Tussen haakjes: ik vraag mij af waarom de Kristenen net het kruisbeeld tot hun symbool hebben gekozen? Mij lijkt niet de dood zo belangrijk, maar wel de opstanding. Het zou veel logischer zijn een beeld van de verrezen Kristus als symbool te nemen, maar ja, wie ben ik???)

Maar ik heb het over ons "bekruisigd" wegennet...
Mocht het op een of andere manier invloed hebben op de manier van rijden, dan zou ik helpen kruisjes zetten, maar er is geen mens die voor die talrijke monumentjes van de verkeersdoden, ook maar eventjes de voet van het gaspedaal neemt. Geen mens lijkt er naar te kijken, lijkt er aandacht aan te geven. Ze staan daar maar te staan, als een tweede memento voor vrienden en familieleden, en je ziet er die na een of een paar jaar ook door hen vergeten zijn...

Die kleine mannen die een flitstoestel op ware grootte hebben nagebouwd, en met een handbediende stroboscoop flitsen vertonen telkens een wagen hen véél te snel passeert, dat heeft veel meer impact op het verkeer en op het gedrag van de chauffeurs...

Die kruisen ergeren mij alleen maar, vooral omdat ik er een paar weet staan, waar de chauffeur van de wagen helemaal onschuldig aan het ongeval, wel dagdagelijks geconfronteerd wordt met de wel zeer pijnlijke herinnering aan het dodelijke ongeval. (Eéntje is er na klacht van de betrokken chauffeur op bevel verwijderd geworden, de onschuldige chauffeur kon het niet aan iedere dag weer dat verschrikkelijke gebeuren te moeten ervaren door dat beschuldigende kruis...)

voor mij hoeft het dus niet!
Het heeft geen positieve gevolgen, het leidt hoogstens de aandacht af (gevaarlijk!), en is wellicht alleen voor de intimi een herinnering, die zij eigenlijk niet nodig hebben, want ze herinneren zich ook zonder dat uiterlijke merkteken hun verlies en hun verdriet.

Ik heb heel veel medelijden met de mensen die een geliefde verloren (ik weet wat het is...), maar ook zij hebben geen baat bij dat uiterlijke, dat merkteken...En het kan toch nooit de bedoeling zijn dat de aandacht van de andere chauffeurs zou afgeleid worden???

Ik ga nog wat prentjes kijken...tot de volgende ?