Eindelijk, het lijkt een eeuwigheid geleden, maar vandaag gaan we weer vissen! In 't park !
Willy liet ons weten dat de vis niet erg beet, maar als er wat beet is, is het al lang goed. Het is de gezelligheid, het gezelschap, de aanspraak en het water en de zon...
Het is geen wonder dat er dit jaar veel minder beet is in't park, zoals je wellicht al eens gelezen hebt in deze blog, hebben ze serieuze infrastructuur- (ik had het bijna gesplitst, zoals Dimitri De Tremmerie in De Kampioenen)-werken uitgevoerd, en de vis is op zijn minst erg verontrust, en wellicht zijn er ettelijke vissen overleden...
Ik moet dus nog mijn lokspijs klaarmaken, mijn gerief verzamelen, en alles in mijn auto steken. Het is iedere keer een hele verhuis. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen, dat de moderne visser heel wat meer dinges meesleurt dan vroeger. Ik zou bijvoorbeeld niet weten hoe ik met mijn huidige materiaal op mijn fiets zou rondrijden...Vroeger kon dat wel. Nu is de visbak bijna tweekeer zo groot als vroeger, en dat ding zit dan nog vol ook ! Vroeger was je visbak hoofdzakelijk lege ruimte, bestemd om je vis in te stoppen om mee naar huis te nemen. En toch kan ik mij niet meer echt herinneren wat er zo erg veranderd is, het ging allemaal zo geleidelijk, en wellicht kunnen we nu nog altijd met veel minder gerei gaan vissen, maar nu hebben we massa's reservemateriaal mee, om zelfs de meest zeldzame breuken op te kunnen vangen, hebben we 4, 5 soorten aas mee, lokspijs, flesjes met geurstoffen om de vissen te lokken enz...enz...
Allee, een geluk dat ik met Luc meekan, want alleen is het niet meer te doen voor mij.
Het bezorgd me wel iedere keer wat schuldgevoelens, hij doet alles, en ik geniet alleen maar. Ik voel me soms een pasja. Ik weet dat anders er geen vissen meer in zat voor mij, maar ja, niettemin voelt het zo dinges aan,hé ?
Gisteren heb ik weer wat aan mijn boek gewerkt, ik ben aan het derde hoofdstukje toe...Het is tof dat er een goed programma bestaat om je te helpen bij het schrijven. Misschien krijg ik het aldus nog wel ooit eens af...en zal het dan verdwijnen onder het stof. De kans dat een boek gepubliceerd raakt is zeer klein, dus geen illusies, het is alleen een uitdaging en een bijkomende manier om me te amuseren in de zeeën van tijd die me omringen.
Allee, ik ben er mee weg, lokspijs maken en alles klaar zetten...
Tot morgen, bij leven en welzijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten