Het parachuteplantje

Zo nu en dan (veel te dikwijls) kan ik mij niet beheersen... Als ik een speciaal plantje zie, en het is betaalbaar, dan breng ik het mee naar huis... Zo heb ik een pak "gekke" planten die je niet zo heel vaak ziet ...
Eentje er van is een "ceropegia sandersonii", een lid dus van de ceropegia ofte het lantaarnplantje, maar dan een wat speciale vorm, het parachuteplantje genaamd....

Als je de foto bekijkt, snap je meteen hoe het aan zijn naam is gekomen. Nu bestaan er, zelfs van dit bizarre plantje ook nog eens soorten, en zo heb ik al twee variëteiten.
Het is een verwoede klimplant, die in enkele dagen vijfentwintig tot dertig centimeter ver gaat reiken met een soort stengel, om ergens een nieuw klimdoel te bereiken. Je moet dan tijdig die scheut dwingen weer naar zijn eigen pot te gaan, en rond de hem geboden stokjes te gaan groeien...

Maar nu en dan ontsnapt er eentje aan de aandacht, en zo stelde Anny vandaag vast dat de twee potten heel netjes tot één verweven waren. Niet erg, het was maar een stengeltje... Ze is een kwartier bezig geweest om uit te vinden waar het einde van dit vermaledijde scheutje zat... En dan minstens even lang om het weer van tussen al die andere krinkelende en kronkelende takjes los te werken. Eén bloem is gesneuveld, maar nu groeit de scheut weer waar hij moet groeien...

De ene soort staat al volop in bloei, en nu is de tweede pot ook begonnen met bloeien. Als je de foto bekijkt, dan denk je wellicht dat dit wel een heel erg opvallende plant is, met exotisch aandoende bloemen... Mis ! De bloemen zijn groen, en als je niet aandachtig kijkt, dan zie je ze niet eens staan. Ze zijn nochtans behoorlijk groot, ik schat dat de diameter ongeveer 3.5 à 4 centimeter is ! Dus zeker niet echt klein te noemen. Op de foto zie je ongeveer de ware grootte.

De tweede soort geeft iets kleinere bloemen, maar daar is het parachuutje niet plat, maar meer in een punt gegroeid, dus een beetje als een "torentspits", en de kleur is ook lichtjes verschillend, enkele tinten donkerder en wat meer bruin-paars bevattend.

De plantjes schijnen in Zuid Afrika thuis te horen, en dus zou de bloeitijd hier omgekeerd moeten zijn, maar wellicht heeft de zon meer invloed dan het soortgeheugen, en ondertussen bloeien die dingen hier ook al in onze zomer, tot tegen de echte winterperiode, dan een drie vier maanden rust, en hup, daar zijn de bloemen er al weer...

Ach, mijn zuster zal zeggen: "Daar is hij weer met zijn bloemen...", maar heb jij dat dan niet ? Ben je, met het ouder worden, ook niet blij met al die kleine dingen om je heen? Of ligt dit aan mijn minder mobiel zijn ? Dan zou je de laatste maanden ook al wat van die kleine dingen hebben leren appreciëren... want jammer genoeg was je ook al heel wat minder mobiel. Hopelijk gaat het straks weer met je nieuwe heup !

Maar het is een feit, dat ik steeds meer aandacht heb voor de kleine dingen in het leven. Zo stonden we gisteren in Bonsecours in een etalage van een tabakswinkel te kijken naar al die gekke pijpen... Waterpijpen tot kleine gekke metalen pijpjes... Je kon er hoogstens een halve vingerhoed tabak in kwijt... Tot we plots de versiering wat nader bekeken, en er een onmiskenbaar blad van marihuana (Wiet) zagen... Tja, wellicht rook je dat in hele kleine porties ??? Ik heb er eerlijk geen idee van, voor ons is dat een onbekende wereld.

Wel hoor en lees ik steeds meer over Cannabis (Wiet) als een medicinale plant... Bruikbaar voor het helen van diverse soorten kanker, als pijnstiller, ontstekingsremmend middel en voor nog heel wat meer zaken... Wellicht krijgen we binnen enkele jaren een heel gamma medicamenten afgeleid van de Cannabis...  Ik weet dat er Cannabis bestaat die niet als Wiet kan gebruikt worden, omdat er geen of  bijna geen hallucinerende stoffen in zitten, en die dan geteeld wordt als veevoeder, en als grondstof voor textiel en dergelijke. Deze Cannabis mag men kweken onder bepaalde voorwaarden op het veld. Vissers en vogelliefhebbers gebruiken ook van deze plant, het kempzaad is immers het zaad van deze soort cannabis. Maar de medicinale eigenschappen zouden blijkbaar nogal samen hangen met de hallucinogene eigenschappen... Komen we dan straks tot het kweken van hele velden Wiet ? Ten bate van de geneeskunde ? En zou dat geen open deur zijn naar het wietgebruik in het algemeen?

Planten... je ziet er is heel wat van te vertellen...

tot de volgende ?

Een dag vol ongevallen !

Ik ga beginnen met je gerust te stellen... Niet hier, niet met ons... en zelfs niet met de onzen. Gelukkig.

Maar we zijn vandaag naar Bonsecours

gereden, een mooi dorp (stadje?) in Henegouwen, pal op de grens met La douce France... Daar was ook een rommelmarkt, en bovendien wou Anny dolgraag eens gaan eten... voor mijn vaderdag... Niet bij de Algérien waar ik dolgraag couscous ga eten, maar bij diene andere, den diene met zijn lekkere entrecôte... (tussenrib voor taalpuriteinen) waar Anny op verlekkerd is... Nu ja, ze had nog een etentje te goed van die keer in Dadizele...

Maar het bleek een dag vol ongevallen te worden...
Het begon in Ronse, waar de straat versperd was door Brandweer en Rijkswacht... Ze waren er een auto aan het optakelen en op een vrachtwagen aan het zetten... Nu ja, iets wat wellicht ooit auto was geweest... Dubbel toe noemen we dat... Gelukkig hadden we de GPS mee, want ik heb straatjes in Ronse gedaan, die ik nog nooit deed...

Dan reden we in Leuze de autosnelweg op, en plots haalde ons een snelle wagen van de rijkswacht in, met sirene en flikkerlichten... en die ging in de remmen staan. De lichten gingen van blauw over op oranje, en we moesten links van de weg gaan rijden.
Iets verder lag een auto rechts in de gracht... Hij had duidelijk links tegen de vangrail gereden, en was dan over de weg gevlogen, boem tegen de bomen, en klop! terug gevallen, naar beneden de gracht in...

In de terugweg, bijna thuis, konden we plots in Leupegem niet meer doorrijden, rijkswachters en brandweer... Anny had gezien dat de gevel van het leegstaande huis (vroeger een garage van Peugeot) helemaal (?) op straat lag... Thuis las ik in Twitter dat het een tractor was die in het huis was binnen gereden. Geen gekwetsten in dit geval... (Een tractor ? grinnik!: overdreven snelheid???)

Allee, op één eigenlijk kleine uitstap drie grote ongevallen... Voor ons meer dan genoeg !
We weten het niet zeker, maar het zou ons niet verwonderen dat in Ronse en op de snelweg in Wallonië, er minstens zwaargekwetsten waren, zo niet doden... Ik dacht luid op: "Krijg dat bericht eens voor je vaderdag..."... Maar het konden zelf vaders zijn die daar lagen...

Een mens mag er niet op denken dat je zelf zo'n telefoontje krijgen zou... Het leven is toch maar een zuchtje... en voorbij.
djudedju

tot de volgende ?

De negen straten

Vandaag was het weer rommelmarkt te Gent, aan het UZ (Universitair ziekenhuis)... Een grote rommelmarkt, maar met verschrikkelijk veel tweedehandse kledij. Op iedere rommelmarkt zie je tegenwoordig veel van onze gekleurde, anders talige, anders gelovige medemensen... En vooral als je dan in een grote stad bent, zoals Gent, dan zie je er héél véél van... En dat zijn ook de grote kopers van tweedehands kledij. Die mensen hebben een andere cultuur, komen er steeds net voor, maar geven niet meer geld uit dan nodig...
Je hoort meer vreemde talen dan Gents... of zelfs Vlaams.

Ik vind het heerlijk om er tussen te flaneren... En de laatste tijd zie je dat zij zich werkelijk aan het integreren zijn, ze komen niet alleen meer om te kopen, nee, je ziet er ook steeds meer die er staan met een marktkraam. Daar zie je soms zaken die ons minder bekend zijn. Ik zag een waterpijp, nu zul je zeggen, die zie je ondertussen overal, maar op die waterpijp stond een heel bizar stuk in koper met gaatjes in... Een speciale pijp ? Ik heb er geen idee van.

Amper waren we een paar honderd meter aan het rondneuzen, en plots: Krak ! Een riempje van mijn sandaal kapot. Wat nu gedaan ? Je staat ginder dan, op een rommelmarkt...

Op die rommelmarkt staan er ook veel bewoners met een kraam, je kunt ze herkennen aan het plakkaat aan het vensterraam... Ik bij zo iemand, en beleefd gevraagd of hij me geen stukje koord kon bezorgen, om mijn sandaal te repareren, zodat ik weer normaal kon gaan. Ik kreeg een lederen veter cadeau ! Ik die veter door de resten van mijn schoen geprutst, schoen aangedaan, Anny op haar knieën en de veter aangetrokken en een nette strik gelegd... Ik kon weer stappen als voorheen.  Met de lederen veter heb ik heel de markt gewandeld zonder problemen !

Na de markt, eens goed kijken, "Waar is die Turkse bakkerij weer ?" Oh ja, dat moet het zijn, er naar toe gewandeld, en worstenbroodjes en Turkse pistolets gekocht... Hebben we weer heerlijk ander brood... Heb jij dat ook, dat ander brood zo heerlijk kan smaken? Wij doen dat nu en dan, als we ergens gaan rommelmarkten, en we zien een bakkerij, eens brood van ginder meebrengen... En geef toe, Turks brood is anders, en het is lekker !

De Gentenaars weten het ook te appreciëren, want je moet er meestal aanschuiven... Wat wel opvalt, is dat de bakker ieder jaar beter Vlaams kan spreken !

Op de terugweg reden we niet ver van het nieuwe Gentse Voetbal-stadium... Groot ! Maar ja, het bevat ook winkelruimte en dergelijke !
Sinds kort heb ik een nieuwe GPS (een vervroegd Vaderdag geschenk), en die leidt ons gewoonlijk langs andere wegen dan mijn vorige GPS... Je moet toegeven, die dingen zijn handig, en je ziet nog eens wegen waar je anders wellicht nooit zoudt komen ! Ik heb het op eco-route gezet, zo heb je minder snelwegen, en kom je nogal eens op secundaire wegen die je anders nooit zoudt nemen, mocht je op de ouderwetse manier rijden, met de kaart op je schoot...

Waar we morgen heen gaan weten we nog niet... Het wordt of Zwijnaarde, of Mons... Ik gok  er op dat Anny verkiest naar Wallonië te trekken... Ze vind het er veel gezelliger...

tot de volgende ?

kikkervisjes

Gisteren hebben Anny en ik onze werkkledij aangetrokken, en zijn we begonnen aan het uitkuisen van de vijver. Eén van de twee, de kleinste... De grootste vijver is nog in orde, maar in de kleine vijver leek het of deze winter al de vissen gestorven waren... Anny had er nog een paar die adem happend rond zwommen over geheveld naar de grote vijver, maar de rest was niet meer te zien...
Iedere winter is wel wat moeilijk, omdat je dan, bij strenge vorst, de pomp moet uitschakelen, en de enige beweging in het water komt dan van een luchtpomp...
Normaliter moet dat voldoende zijn, maar in de kleine vijver hebben wij al meermalen vastgesteld dat het niet goed gelegen is, het is namelijk zo dat de wind blijkbaar de bladeren allemaal naar die hoek blaast. In de late herfst zijn dat veelal bladeren die zo nat en doorweekt zijn, dat ze meteen zinken, en op de bodem van de vijver liggen te gisten. Andere bladeren, die eerst blijven drijven, worden grotendeels weg geschept, net om de vijver proper te houden. Maar zoals gezegd, er moeten op een of andere manier bladeren in waaien, die meteen zinken...

Bij het legen stelden wij echter vast, dat niet alle leven verdwenen was ! Buiten de miljarden kevertjes en torretjes en muggenlarven en dergelijke, vonden we ook nog één springlevende vis aan (hup in de grote vijver!) en miljoenen kikkervisjes...

Ik heb een hele tijd met een fijnmazig net geschept, om zo veel mogelijk van die kikkervisjes te redden, en die zitten nu prinsheerlijk in de propere en heldere vijver rond te zwemmen...

Omwille van de kikkervisjes ga ik nu nog enkele weken wachten vooraleer nieuwe visjes in de vijver te zetten... Vrees niet, de kikkervisjes zitten niet in "dood" water, door de pomp vloeit nu water van de grote vijver naar de klein en vice versa...

Voor de herfst ga ik een fijnmazig net over de kleine vijver spannen, zodat we de bladeren er grotendeels kunnen uithouden... Een mens leert voortdurend bij, en we hebben de laatste jaren echt heel koude winters gehad, waardoor wellicht de put vervroor tot tegen of zelfs tot in de blader/modder massa...

Natuurlijk zit ik hier nu stijf en stram, en vol rugpijn. En met Anny is het al niet veel beter, zij heeft vooral pijn aan haar rechterhand, aan één vinger waar iets mankeert aan een pees. Ik heb geen idee hoe de juiste naam is van die aandoening, maar hier noemen we dat een klakvinger... Als de vinger plooit, dan moet ze die vinger weer recht trekken met haar andere hand. Als ze wat zwaarder werk verricht dan normaal, heeft ze daar veel pijn in. Eigenlijk zou ze dat moeten laten opereren, maar ze hoorde al van verscheidene lotgenoten dat het er dik inzit dat het dan terugkeert... dus blijft ze er maar mee lopen.

Ik hoorde van mijn oudste zus dat er geen vrolijk dansje af kon op haar verjaardag... Volgende week moet ze onder het mes om een nieuwe heup te laten steken... Hopelijk gaat het zo goed als met de talrijke mensen die ik ken, die met die nieuwe heup weer alles doen zoals in hun jonge jaren !

Eigenlijk kunnen ze tegenwoordig al heel wat hé ? Nieuwe heupprothese, nieuwe knieprothese, nieuwe hartkleppen, ga zo maar door... Nog een beetje en we lopen allemaal rond als bionische mannetjes en meisjes... De roestvrije mensen...

Je mag alleen de echte prijs van al die dingen niet kennen ! Gelukkig dat de mutualiteiten er zijn, of we zouden helemaal niet roestvrij kunnen rondlopen, omdat het niet betaalbaar zou zijn. En zeggen dat er dan zijn die de sociale zekerheid niet belangrijk vinden...
De mensen zouden echt meer de moeite moeten doen om de doelstellingen van de politieke partijen eens na te lezen op wat echt belangrijk is... De momenteel grootste partij in Vlaanderen zou meteen gebuisd zijn !

Nu, ik ga niet weer politieken...

tot de volgende ?

Van onder wijs ?

According to legends, Laozi leaves China on his water buffalo. Renard, (2002), p. 16 (Photo credit: Wikipedia)

Ze (de politici) hebben het weer eens gedaan.
Je kunt met zekerheid bepalen dat het een miskleun is, als beide kampen de zege opeisen... En dat is precies wat je nu hoort. Iedereen heeft gewonnen... ten koste van het onderwijs, de leerlingen en de leerkrachten, maar geef toe, ten opzichte van de weledele heren en dames politici, is dat maar het kleine grut, het plebs, het schorem...
Een van de kenmerken van een politicus, is dat hij nooit twijfelt. Hij is altijd zeker van zijn "wijsheid", en het zijn de anderen die te weinig begrip hebben...  Lao-tse zei: Zij die weten spreken niet, zij die spreken weten niet... Politici zijn praatvaren, ergo... ze weten niets !

Ach, waren alle mensen wijs,
en wilden daarbij wel,
de aard' waar haar een paradijs,
nu is ze meest een hel... (D. Camphuyzen)

Grundlage der Politik ist das Kompromis. (G. Freytag), en daarbij kan men stellen:
Een compromis is de eerlijkste manier om iedereen ontevreden te stellen. (Alexander Pola) en geef toe, eigenlijk is dat wat ze nu hebben gedaan...
Als ze eerlijk zouden zijn, dan zou geen enkele partij tevreden zijn met het bereikte akkoord. Ze zijn het ook niet, maar dat kunnen ze niet bekennen, dus verdedigen ze het (niet) bereikte. En dat doen ze uit alle macht, en voeren bewijzen aan dat ze hun gelijk hebben gehaald...

Sukkelaars... Maar eigenlijk zijn wij de sukkelaars, want wij ondergaan die dwaasheden.

En weet je wat ik het ergste van alles vind ? Soms heb ik de indruk dat ze echt overtuigd zijn van hun eigen inbreng, hun eigen inzet, hun altruïsme. Soms heb ik de indruk dat ze overtuigd zijn dat zij nu echt het beste hebben gedaan voor hun land... Als dat zo is, dan is het nog erger met hen gesteld dan ik al dacht !

Waar ik met iets van bewondering naar kijk, is hun kunde in het creëren van "moeilijkheden". Niet dat ze moeilijkheden maken, nee, ze ontdekken voortdurend euvels in de maatschappij, die dan dringend een oplossing vergen. Voor zij die tekortkomingen benoemden, was er geen kat die er ooit van had gehoord. Ze zijn niet alleen de genieën in deze materie ! Ook in de farmacie zien we dergelijke zaken ! Ze vinden een medicament uit voor een ziekte die niet bestaat, dus scheppen ze uit het niets die ziekte, en voeren een hele campagne om de mensheid er van te overtuigen dat dit "probleem" nu met tabletjes XYZ ook opgelost is... Terwijl er vroeger niemand was die daar ooit een probleem had gezien. (Dit is geen fabeltje !!!)

Maar ach, ik ben weer eens aan het memmen over de politiek, terwijl die mannen eigenlijk geen woord waard zijn... Laat ons kijken naar buiten, de zon schijnt, het is mooi weer...
Ga weg van je computer, ga naar buiten, geniet van de zon, trek nu eindelijk dat onkruid waar je niet toe kwam door kou en regen, en doe ondertussen genoeg vitamientjes D op om de komende winter te doorstaan...

tot de volgende ?

Daar is de zomer, daar is de zon !

Allee, zo ziet het er toch uit... Hopelijk is het weer geen valse start, en zitten we binnen een week weer te bibberen en te beven in de regen !
Maar nu schijnt de zon, en het zou vandaag ook warm worden !
Looft en prijst den Heer, Halleluja !

Eigenlijk zou ik moeten stellen dat eindelijk de lente begint, maar ja, het is al 5 juni... nog 16 dagen en het is echtig en techtig officieel zomer... Volgens de weerwezens (ik vind dat telkens herhalen van mannen én vrouwen nogal lastig) begint de zomer op 1 juni.

En de eerste echte mooie dag is weggelegd voor mijn grote zus ! Het is vandaag immers haar verjaardag ! Proficiat zus ! Hopelijk is het voor jou een echt mooie dag, zonder pijn en met beentjes zoals in je jeugdjaren ! (En laat heel het jaar maar goed zijn voor u ! Het moet niet alleen vandaag zijn !)

                                                      Dit is mijn oudste zus, ziet er nog goed uit hé !


Op zo'n verjaardag denk je eens terug... Waar is de tijd naar toe ? Ik herinner me nog je huwelijksfeest, ik zat naast tante Lele (Godelieve)en tante Clemme (Clémence)... helemaal op het einde van de grote feesttafel... Maar ik herinner me niet meer welke feestzaal dat was... Hoe lang is dat al allemaal geleden. We hebben al een tijd terug je gouden bruiloft gevierd. De foto heeft hier een heel eind op de kast gestaan, maar is nu verdrukt door een drietal doodsprentjes, van vrienden die ons veel te vroeg ontvielen (37 jaar, 44 jaar en nog net geen 58 jaar...) Misschien komt, als dit verlies wat voorbij is, uw foto weer terug op de kast te staan.  Dat klinkt gek, want het verdriet zal in de gezinnen van die mensen nog lang niet voorbij zijn, maar je begrijpt wel wat ik wil zeggen...

Toen wij hier 25 jaar gehuwd waren, had ik eens gezocht in "DE DOOS", wie er bij ons huwelijk eigenlijk allemaal aan tafel zat, en die we weer konden uitnodigen... Er waren er bijna geen meer over. En nu ik bijna 46 jaar getrouwd ben, is dat lijstje wel héél erg kort geworden... Ik denk dat we ons moeten beperken tot ons eigen nest, het gezin van Anny en dat van mij, en daarbij stellen dat onze ouders en zelfs al een broer er niet meer zijn...

Zo'n verjaardag is de dag waarop ik, en wellicht gij dus ook, want aan je eigen ken je héél de wereld, zit te denken aan al die dingen. Je denkt eens terug... Aan de hoogtepunten en aan de dieptepunten in je bestaan... Want al die vele geruisloze dagen die zijn precies allemaal verdwenen. En toch zijn die het grootste pak, en wellicht ook de belangrijkste dagen, de dagen waarop je gewoon leefde zonder erg, zonder er bij stil te staan, de dagen waarop alles "door een gootje liep"...

Gisteren was Germain hier op bezoek, die is al een end in de tachtig, en nog geen haar verouderd of veranderd... Tot je eens begint te praten, en ziet dat ook zij hun dagelijkse besognes hebben, dat zij ook hier en daar hun pijntjes en pijnen hebben, en dat hun leven eigenlijk lijkt op dat van je zelf, en van iedereen, met hoogtepunten en dieptepunten, en vooral... gewone dagen...

Weet je zus, als ik juist ben met mijn 1938 (ik twijfel altijd), dat jij dan een echt zondagskind bent ?
Je bent geboren op een zondag !
(Ik op een woensdag, dat klinkt veel minder hé ?)

tot de volgende ?

Het lampje

Ik heb je al verteld, toen ik kind was, woonden er naast ons twee oude mensjes. Als kind heb ik ze altijd als oud gekend, en ze zijn ook nog eens heel oud geworden, alle twee een end in de negentig...
Wat ik nu vertel dateert van toen ik al gehuwd was, en dus niet meer thuis woonde... Met andere woorden, ik heb het van horen vertellen, maar dan wel uit eerste hand...

Ik weet niet of je ouden mensen kende in die tijd... Die mensen hadden oorlogen meegemaakt, waren opgegroeid in een armoedige tijd, hadden moeten sparen, wellicht zelfs wat honger geleden... Deze mensen waren door hun verleden opgegroeid als zuinige mensen... Dat was geen gierigheid, dat was zuinig zijn, in onze ogen wat extreem zuinig zijn, maar voor hen was het de gewone manier van leven. Ik noemde ze Mee en Pee, ook al waren ze helemaal geen familie. Dat kwam, omdat ik als peuter met hun kleindochtertje speelde, en die zei Mee en Pee, dus zei ik dat ook...
Op den duur noemde bijna iedereen in de wijk hen Mee en Pee... Dus daar heb ik dan weer schuld aan, ik heb het "geïmporteerd"...

Hoe eigenaardig ook, Pee was voor mij een vriend, ik mocht mee met hem gaan vissen, en om vier uur ging ik met hem mee een boterham eten. Om vier uur at Pee geen toespijs bij de boterham, maar om de boterham wat smaak te geven strooide hij er kwistig zout op. Ik dus ook...
Dat is op zich ook weer een voorbeeld van die zuinigheid...

Toen ik al gehuwd was, en dus geen gebuur meer van Mee en pee, was Pee eens ziek, en moest hij het bed houden...
De dokter had hem suppositoires voorgeschreven... Pee kon, met zijn stijve vingers en stramme armen niet meer zelf die suppo in zijn kont krijgen, dus moest Mee dat maar doen... Maar Mee, die dan ook al een oud mensje was, kreeg die suppo niet waar hij zitten moest, en tenden raad ging ze om steun bij ons moeder. Dat was logisch, het waren buren, en goede vrienden, en iedere middag kwam Mee een tas koffie drinken en wat babbelen, dus was ma ook de eerste waar ze op dacht om hulp te hebben.

Ons moeder ging dus mee om te helpen de suppo op te steken bij Pee...
Ik heb al geschreven - bij herhaling - dat die mensen zuinig waren...
Dus kwam ons moeder op een slaapkamer waar je moeite moest doen om het bed te vinden... Het elektrisch lampje was alleen bedoeld om niet tegen de kast te lopen, en om de deur te vinden, en meer licht gaf het dan ook niet. Het was kortom een lampje dat al moeite had om verder te schijnen dan zijn eigen peertje... Ik betwijfel of het zelfs de 5 watt haalde...

In ieder geval, ons moeder vroeg aan Pee om op zijn knieën te gaan zitten, zodat ze het doel zou kunnen vinden... Maar desondanks zag ons moeder om het met een platte Vlaamse uitdrukking te stellen "geen kloten", laat staan het holleke van Pee...
Na wat proberen, vroeg ze dan ook aan Mee of ze geen zaklamp had. Mee ging een zaklamp halen. En ik zie het zo voor mijn ogen: een oude man op zijn knieën, met zijn kont in de lucht, ons moeder turend naar dat achterste, en Mee bij lichtend met de zaklamp...
Het zal u wellicht niet verwonderen, dat het dan nog niet meteen ging...
Eerst moesten de drie uitgelachen zijn...

Pee is genezen, maar ik betwijfel of die suppositoire daar veel mee te maken had... Ik denk dat hij veel meer deugd heeft gehad van het lachen...

Kijk, ik zit hier nog te grinniken bij het schrijven, u wellicht bij het lezen... En ik weet zeker dat voor gans ons gezin, iedereen die ooit nog eens met suppositoires te maken heeft, denkt aan Mee en Pee, en
onvermijdelijk bij zichzelf zit te lachen... En ik weet zeker dat dit meer helpt dan de suppo op zich, want een goed humeur is de beste medicijn !

Oh ja, van medicijn gesproken... Ik voel me goed met mijn neusspoelingen ! Niet alleen mijn neus en ademhaling is beter, mijn ogen tranen minder, zijn minder vermoeid, en je kunt niet geloven hoeveel "vuil" (oorsmeer) er nu uit mijn oren is gekomen !
Dat ook mijn reuk beter is, dat hoef ik wellicht niet te zeggen !

Dus, als je ook last hebt van je neus, doe dan neusspoelingen.... Maar als het waar is wat men zegt, dat het ook helpt om een snotvalling te genezen, meer zelfs dat het snotvallingen voorkomt, dan doe je het sowieso beter meteen ! In de ajurveda wordt de neusspoeling al vele eeuwen toegepast, daar heet het Jala Neti... (Ajurveda is de eeuwenoude geneeswijze van Indië en omstreken...)

tot de volgende