vleeswormen halen...

Image by Gent Verkend via Flickr

Straks moet ik nog naar de winkel om vleeswormen te halen...want ik ga vissen! Alleen, want Luc is op vakantie aan de kust, en mijn kleinzoon Ewoud moet blokken voor enkele herexamens... Ik ga naar Wannegem, want daar kan ik zowat aan het water staan met mijn auto, en moet ik die zware mand en heel dat pak met vislijnen en regenparaplu niet zo ver sleuren... Maar dus moet ik nu zelf de vleeswormen halen, anders doet Luc dat steeds. Ik ga thuis wat lokspijs maken en meenemen (dan ben je verwonderd dat die mand zo hels zwaar weegt !).

Wat zit er allemaal in mijn visbak ? Eerst en vooral het is een grote bak, met een net kussentje op om op te zitten, met twee schuifjes in en ook nog een zinken bakje. Daar worden dan ingestopt: een spons (om je handen te reinigen van de visslijm, een handdoek (om je handen af te drogen) een fles drinken, een doos met lokspijs, een doosje met vleeswormen, in de schuifjes vind je dan een heel pak lijntjes, dieplood, onthaker, doorsteker om de boilies te kunnen haken en dergelijk kleingerief meer. In de zinkenbak liggen dan nog diverse dingen: een haak om de vis te wegen, een lintmeter om de vis te meten, een zonnebril in polaroid om goed je dobber te zien op het blinkende en kabbelende water, een heel pak onderlijntjes netjes op speciale latjes, en ga zo maar door... allemaal dingen die je nodig kunt hebben... oh ja, mes, schaar en zelfs ontsmettingsmiddel en verband zit er in!
Onder het deksel (met zitkussen) zit ook nog een bakje, en daar vind je een voorraad nylondraad, wat loodjes en wat haakjes en dergelijke dingen meer, om je eventueel helemaal te kunnen depanneren....
In de zak met de vislijnen, zitten vier vishengels, waarvan je er maar eentje gebruikt, en een werphengel, die ik vandaag niet nodig zal hebben, en een paraplu, een hele grote...en bovendien ook nog ijzeren steunen, waarin je de hengel kunt laten liggen zonder hem voortdurend in de hand te houden...
Ik heb nog een heleboel dingen niet vermeld, maar er zit veel te veel in... als alles goed gaat. Want een heleboel van al dat gerei dient om dingen te vervangen, te depanneren zeg maar... Of voor als het zou regenen, of het tegendeel, als de zon te fel op je schijnt en je dreigt je dood te zweten... Ik doe dan nog geen leefnet mee, omdat we de vis gewoon terug in het water zetten.
Luc (courgette) zegt dat dit het meest absurde is dat hij ooit hoorde! 't Is al zo absurd als het voetbal, zegt hij, daar lopen tweeëntwintig man achter één bal, die ze, als ze hem hebben, weer wegstampen. Jij gaat op diezelfde manier vissen... Je machtsgevoel uiten, zeggen tegen dat visselbeest dat jij de baas bent...
Nee, replikeer ik dan, dat is pas het echte jagen! Een jager schiet het wild dood, wij niet, wij laten het leven, en jagen uit pure sport...
Maar dat kan hem niet overtuigen...

Eigenlijk heeft hij wel wat gelijk... Vroeger, in mijn jeugd, ging ik met Pa en Pee paling vissen, en die brachten we wel mee naar huis, die was om op te eten... Nu gooi ik vissen van om en bij de twaalf kilo weer het water in...

Maar gelijk hoe, vissen is wel een beetje dat primitieve jachtinstinct van de mens. Proberen het wild (de vis in dit geval) te verschalken. En dat voelt ergens wel fijn aan. Laat het dan primitief zijn, het is leuk. En het is, met dat terugzetten van de vis, een beetje nobeler geworden dan het vissen om den brode van vroeger... Het is al een beetje familie van de man die in het holst van de nacht er op uit trekt om op de heide in een schuilhokje te gaan zitten, en de vogels te spotten... Dat is ook een beetje jagen, ook al pak je ze helemaal niet, je hebt het besef dat je dat eigenlijk wel zoudt kunnen...dat je de techniek van wild besluipen wel in je hebt.

Maar laat een arme Chinees, of neger zien dat ik die vis terug het water in zet, dan zal die mij wellicht gek verklaren... Want voor hem is dat jachtinstinkt nog echt een kwestie van overleven.

Maar ik geniet, ook als ik geen vis vang (wel iets minder, maar toch genieten!)van het mooie van de natuur, het licht dat van twee kanten komt (water is als een spiegel), en die je wel twee keer zo vlug laat bruinen dan anders. Zelfs als er niet veel zon te zien is.

Vijvers liggen gemeenlijk op stille plaatsen, in het groen... heerlijk om te zitten genieten.

Gisteren was het hobby, en hebben we kaarten gemaakt om te verkopen. Echt mooie kaartjes, met heel veel handwerk aan. Hebbedingetjes !

Ik had taart mee, want straks ben ik jarig, dus was het mijn maand om te tracteren. Ze vonden de taart heel lekker, en de stemming was heel goed. Ik moet straks ook nog zes halve eieren halen om egeltjes te maken... en twaalf oogjes... en een zak cement om die eieren op te vullen. Ik heb nogal werk met al mijn hobbyënde dames !!!

tot de volgende ?

't Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon (2)

Image via Wikipedia

Verschrikkelijk hoe rap regenweer je de strot uit komt!
Vanmorgen echter schijnt de zon weer, volgens de weermakers van vrt en van vtm maar voor enkele dagen, maar hebben is hebben, en die die voorspellers slaan vandaag de dag de bal nog meer mis dan Armand Pien in zijn meest grandioze dagen... Die had maar een foutpercentage van 100 %, nu overstijgen ze dat zelfs, vooral omdat ze nu - in tegenstelling met vroeger- het weer brengen bij opbod... Het ene net wil de andere de loef afsteken, en dus brengen ze het weer à la tête du client... Vroeger werd Pien ervan verdacht dat hij gesponsord werd door de hoteliers van de kust, nu is dat een quasi zekerheid. De ene zender sponsort de kust, en de andere de Limburg.
Vandaar dat wij hier in Oost Vlaanderen alleen de restjes weer krijgen. We krijgen niet weer de restjes, maar de restjes van het weer, als ge het weer eens niet goed begrepen hadt...

Maar vandaag is het dus zon. En nu moet ik toch wel net gaan creatief bezig zijn, terwijl het viswater lonkt.

Maar wellicht morgen: visdag... Ik zal alleen moeten gaan, want Luc is aan de kust. Een gepensioneerde op vakantie...Klinkt een beetje absurd, maar toch is het zo. Hopelijk kan hij voortdurend genieten van het goede weer hem aangeboden door de ene zender, en kijkt hij nooit ofte nooit naar de andere zender tijdens zijn verblijf aan onze kust...

Onze volgestouwde kust.
Want bijna heel onze kustlijn is één lange rij hoge gebouwen. Met hier en daar nog een gaatje, om de wind toe te laten ook het binnenland te bereiken. Waait onze vervuiling ook nog eens weg.
Op het strand zie je dan de zonnekloppers netjes opeengestouwd liggen bakken. Met steeds minder textiel aan. En 't gaat al zo slecht in de textiel. Sommige vrouwen hebben er geen idee van dat ze helemaal niet dat perfecte figuur hebben dat die nietsverhullende mode nu vereist. Ze weten niet dat ze zich niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk blootgeven, en dat laatste is dan veelal een miskleun van formaat.

We hebben nu zelfs een stukje strand waar ze helemaal de textielbranche naar de verdoemenis willen helpen en helemaal in hun blootje lopen. Naturisme noemen ze dat dan. Een ode aan de natuur, terug naar de basics, terug naar de mens zoals hij geschapen is...maar alleen op die dagen dat ons weer het toelaat. Eigenlijk mis ik iets op dat naaktstrand... We zouden er moeten enkele negers in van die ouderwetse lange zwarte pastoorskleren laten tussenlopen! Dan zou het veel minder aanstoot geven, omdat we, in onze katholieke zieltjes onmiddellijk zouden denken dat het negatieffoto's zijn van de missiewerking uit ons Parochieblad van enkele decennia geleden... Daar stonden iedere week foto's in van een of andere witte pater met een hele kudde blote zwartjes er bij...Ons missiewerk...

Jarenlang was het enige toegelaten bloot in onze huiskamer het Parochieblad...

Ik vind de zee mooi, ik vind het strand mooi, maar dan alleen in de winter, ontdaan van die massa's toeristen, en heel zorgvuldig steeds de richting van het zeegat uitkijkend, om die lelijke gebouwenrij niet te moeten zien. Naar de grond moet je wel kijken, want je moet oppassen niet in een kwak olie te stappen, of je benen te breken over allerlei aangespoeld afval. De kleur van het water is ook niet meer zoals op de schilderijen van de oude meesters. Dat dit een aanwijzing is van de graad van vervuiling van ons zeewater lijkt niemand te deren.

En toch is de zee mooi... Als je op een boot zit en deint op de golven van onze onstuimige Noordzee, de blik op oneindig, naar waar het grijs van het water oplost in het grijs van de lucht, dan is dat mooi, het is een symbool van oneindigheid.... Heel goed te begrijpen dat de vorige generaties dachten dat daar ergens de wereld abrupt stopte, en dat je daar over de rand van de wereld de oneindigheid inviel.

's Nachts, als de zee "bloeit", en het water een lichte luminescentie heeft, dan is de zee een echt wonder, en lijkt de boot te drijven op iets dat veel ijler is dan lucht...je drijft in licht.Eén keer heb ik het St Elmusvuur gezien, toen alle lijnen van het schip plots dat spookachtige licht vertoonden... Je hebt dan het gevoel dat je niet meer op aarde bent, maar ergens in iets sciencefiction-achtigs...

ook in de zee kun je een lijntje uitsmijten... Van op het strand, of van op de golfbreker of vanop de pier... met een zware lijn en een zwaar lood, je lijn zo ver als je kunt de zee in zwieren en dan wachten op de beet... Soms ving je heel veel, soms heel weinig...

Maar de mensjes die daar op het zomerse strand liggen aan te bakken, goed ingesaust met olie tegen het aanbranden, die hebben geen oog voor al die dingen. Hen interesseren maar heel weinig dingen: zo bruin mogelijk worden, en zo weinig mogelijk bedekt laten om geen witte plekken op hun bruine lijf te hebben...

Vroeger, lang geleden, was het kwestie van niet bruin te worden, want bruin vel, dat verraadde dat je buiten werkzaam was, en dus behoorde tot het plebs, het schorum, de nihils... Als je nu niet bruin ziet... Het kan verkeren zei Bredero....

Zouden die bruinbakkers weten dat er achter die kustlijn ook nog een hinterland ligt, met zijn zo vlakke polders, zijn eindeloze graanvelden, zijn mooie oude plompe kerkjes? De opgravingen van de abdij ter duinen in Koksijde, die wondermooie moderne kerk in dezelfde gemeente? Weg van dat te drukke strand en de te drukke winkelstraten... Genieten van al dat moois, en zwerven tot aan die plotse heuvels net voorbij Ieper, tot voorbij de Franse grens, de schreve... De rode berg, de zwarte berg, de rijselberg, de vidaigne, de Kasselberg (Lees eens Kasselkoeien van Gezelle G.) en kijk naar die wondermooie natuur. Ga op de Kemmelberg staan, en kijk eens uit over dat eindeloze vlakke land... en vergeet dat zand en vergeet dat bruine vel...

geniet van het leven, van het heerlijke Hommelbier en een bordje Potjesvleesch...

tot de volgende ?

Yasmine-syndroom ???

Image via Wikipedia

ofte de macht van de media...

Er is een melding gekomen van Tele-Onthaal dat het aantal telefoontjes in verband met zelfmoord dramatisch gestegen is na het uitstappen van Yasmine...
Dat is net wat ik al honderden keren heb gezegd, waar de media aandacht aan schenken, dat wordt een (hopelijk tijdelijke) rage...
Zelfs al gaat het zoals hier over zelfmoord. Ook al noemt men dat nu uitstappen...

Wellicht en hopelijk, zitten daar een pakket mensen tussen die het alleen doen om ook een stukje van de aandacht te krijgen, maar niettemin, het is verontrustend dat zoveel mensen blijkbaar door een bericht in pers, TV en radio, plots zelfmoordneigingen bij zichzelf gaan bespeuren...

Ik heb al gezegd dat er wellicht zo een heel pakket mensen zijn die zichzelf plots homo of lesbisch gaan noemen, gewoon omdat er een deel beroemde mensen zich aldus uiten in de media.

Vroeger hadden wij een heel pakkent mensen die zich heel ongelukkig voelden in hun vel, omdat ze in feite homofiel waren, en dat niet konden of mochten uiten, nu gaan we wellicht het omgekeerde krijgen, een grote groep ongelukkigen omdat ze zich als homofiel hebben geuit, en het in werkelijkheid niet zijn.

Ook hier weer hebben wij te maken met "aandacht trekken"... Met andere woorden, het zijn symptomen van eenzaamheid in een wereld overvol van mensen. Ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel eenzamen zijn geweest als nu in deze overbevolkte wereld.

Het kan dus moeilijk liggen aan het feit van eenzaamheid in de letterlijke betekenis van het woord, het is veeleer een emotionele eenzaamheid.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat er zelfs in een gezin eenzamen zijn, mensen die zich niet kunnen in verbinding brengen met hun gezinsgenoten. En ook hier noem ik de media de grote boosdoeners!

Ik herinner me, dat we als kind moesten zwijgen toen het nieuws op TV bezig was, want pa wilde dat horen. Ik vermoed dat mijn hekel aan het nieuws op TV nog steeds voor een stuk gebonden is aan dat feit. Voor mij is er geen enkel ding zo belangrijk dat we de medemens er -zelfs voor een korte tijd- het zwijgen voor opleggen! Och, ik weet wel dat ook ik niet zonder zonden ben in deze, maar toch, ik doe mijn best om de mens te laten primeren... en niet de TV of mijn computerscherm... maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat een boek en soms mijn computer mij als het ware oostindisch doof maken voor de wereld rondom. Mijn aandacht is op dat moment zo toegespitst op dat boek of die site, dat ik me echt niet meer bewust ben van de wereld rondom mij. Op dat moment ben ik dus ook niet open voor mijn medemens. Gelukkig weet mijn gezin dat wel, en ze komen mij dan ook eens aanraken, wat mij plots weer in de huiskamer brengt in plaats van in die boekenrealiteit.

Maar dat is dus net de grote ziekte van deze tijd, en vooral de TV is het medium dat heel wat mensen dusdanig lijkt te binden, dat zij geen aandacht en geen tijd meer hebben voor diegenen rond hen. Ieder programma, zelfs de reclamespots lijken hen volledig in beslag te nemen, net zoals een boek dat bij mij doet.

Maar voor diegene die dan wanhopig iets wil zeggen, iets wil bespreken, is dat een verschrikkelijke situatie ! Je zoekt een schouder om op uit te huilen, en vind iemand die naar een feuilleton aan het kijken is, en die, ook al biedt hij je die schouder, toch een groot stuk van zijn aandacht aan dat scherm blijft geven...

Voor iemand die wanhopig is, moet dat een verschrikking zijn!
En dus gaat hij alle mogelijkheden uitputten om aandacht te trekken. En wat heeft de aandacht van diegene die geen aandacht aan hem geeft??? Juist, dat TVscherm...Dus is het ook logisch dat hij een item van dat scherm inpikt, en daarmee je aandacht probeert te hebben... Je keek zo geraakt toen ze het "uitstappen" van Yasmine meedeelden, dus is dat wel iets wat jou raakt, waar je aandacht voor hebt, dus als ik hetzelfde doe, of dreig te doen, dan krijg ik misschien eindelijk ook eens aandacht...

God, wat zijn we toch verschrikkelijk slecht bezig !
We horen de voortdurende kreten om aandacht niet eens meer!
Omdat ze ons storen in ons favoriete programma
omdat we ze al zo vaak moesten aanhoren
omdat het altijd hetzelfde is, terwijl de tv telkens een ander programma biedt
omdat we eigenlijk liefst alle problemen weg duwen uit ons bestaan
omdat we zelf al het onze hebben
omdat...
omdat...
we geen aandacht hebben voor andere mensen dan onszelf.

erg hé ?
Maar zo is het !
We geven heel mild aan het goede doel, omdat het geven van geld 1) vlug gaat, en 2) on geweten sust en ons het gevoel geeft gôe bezig te zijn... en ons weer het gevoel geeft dat het toch niet zo erg is dat we niet luisterden naar dat eeuwig jeremiaden van...

En als we dan toch eens luisteren, dan tonen we vooral ons onbegrip voor de problemen van de ander, want hun problemen zijn ons vreemd, waar zij zich allemaal zorgen over maken...
Maar als we eens heel diep terugdenken, hebben we niet al zelf eens het gevoel gehad dat we ons ding niet kwijtraakten aan een ander, dat ze ons niet begrepen ???
Dat zou ons toch moeten leren dat zij op die manier niet goed bezig waren?
Ergo, dat wij niet goed bezig zijn als we krek hetzelfde doen.

maar wat baten kaars en bril


tot de volgende ?

De stier in Pamplona

Image by Getty Images via Daylife

Write text here...

Wat is het toch dat de mens doet deelnemen aan zaken waarvan iedereen weet en beseft dat ze op zich levensgevaarlijk zijn? Neem het beklimmen van quasi onbeklimbare bergen, het bungeespringen...en de stieren in Pamplona.

Dit jaar is er weer eens een dode gevallen, maar dat kan de "pret" niet drukken, integendeel, het geeft alleen de andere deelnemers een nog groter aureool van "moed"...

Ik noem dat geen moed, ik noem dat waanzin.
Het is een soort zelfmoorddrift, een ultieme opstoot van adrenaline en op die manier eigenlijk een soort drug. Drugs zijn verboden, maar deze niet.

Mensen die echt bewust uit het leven stappen vind ik veel minder erg, dan deze idioten die gewoon voor de kick hun leven wagen ! Ik kan nog aannemen dat iemand het echt niet meer ziet zitten, en in een ultieme vlucht voor het leed, of het nu lichamelijk of geestelijk is, er een einde aan maakt. Tegenwoordig kan men dat zelfs met een officieel tintje, en dan noemt het euthanasie.
Ik zie het niet zitten voor mezelf en mijn kijk op het leven, maar ik heb er begrip voor! Als onze hond echt niet meer weg kan, veel pijn heeft, dan laten wij hem ook een spuitje geven, om hem te verlossen van de pijn van de onmacht. Ik kan dus begrijpen dat men als mens ook deze oplossing kiest voor zichzelf. Ik ben de laatste om daar negatief over te oordelen, al zie ik dat voor mezelf echt niet zitten, maar misschien kijk ik daar wel anders tegenaan als ik zelf, of een geliefde in een uitzichtloze situatie van extreme pijn terechtkomt. Als ik zeg dat ik nu al helemaal geen voorstander ben van het kunstmatige verlengen van het leven, het in leven houden tegen beter weten in, dan zit ik eigenlijk al heel dicht bij dat idee van euthanasie... Het is maar een flinterdun onderscheid...

Maar we hebben het nu niet over deze groep van mensen, we hebben het over die mensen, die geen enkel verlangen hebben uit het leven te stappen, integendeel, maar die bewust het risico er op gaan lopen, omwille van de ultieme kick, de meest extreme opwinding... Ik denk niet dat je dat moed kunt noemen, moed is iets in een andere orde...Dit is veeleer een soort spel, met als inzet je eigen leven, een soort Russische roulette, waar bij je misschien iets minder expliciet zelf de trekker overhaalt van de hopelijk lege revolverkamer, maar met de kans dat het net die ene kogel is die je hersenpan uiteenrijt...

Spelen met je eigen leven.
Bewust van het gevaar, en net omwille van dat gevaar !

Wedden dat de meesten van die pamplonese stierenpesters het niet zouden zien zitten om de trekker over te halen bij een spelletje Russische roulette??? Want daar is de kans maar één op zes, en bij die stierenloop valt maar nu en dan een dode...Maar eigenlijk is er geen wezenlijk verschil !

En toch, toch doen we het bijna allemaal wel eens! Nee? Jij niet? Nog ooit risico genomen bij het inhalen van een andere wagen? Nog nooit rapper gereden dan verantwoord bij mist, bij ijzel? Ondanks het feit dat we heel goed weten dat daar een risico aan vast zat ?

Soms doen we dat zonder er echt bij na te denken, maar soms nemen we ook bewust dat idiote risico, en denken we achteraf hoe idioot we eigenlijk wel waren... Als we nog kunnen nadenken, want het lukt niet altijd...

Gek is dat.
Wat is het dat ons drijft tot het nemen van dat onnodige volstrekt idiote ?
Todestrieb, doodsdrift noemde Freud het wellicht, en misschien dacht hij daarbij ook op dergelijke dingen, en niet alleen aan zelfmoord als bewuste, echt bewuste daad.

Er zijn verscheidene studies van mensen die schijnbaar zelfmoord willen plegen, maar dat zo onhandig doen dat ze nog net gered worden, men beweert dat ze dit doen als een hulpkreet, en dat het echt niet de bedoeling is om werkelijk zelfmoord te plegen... De ultieme hulpkreet, die soms wel eens faliekant uitloopt, en overgaat in een zelfmoord...per ongeluk... ?

Wat zitten wij mensen bizar in elkaar!
Wij zijn begiftigd met rede, en gebruiken dan die rede om onredelijke dingen te doen. Gek.Bizar.

Maar moeten wij niet vragen wat dan werkelijk zo erg, zo onoverkoombaar moet zijn, dat je er die absurde hulpkreet voor gaat slaken?
We praten dan immers over mensen die niet behoren tot de categorie van mensen die geen uitweg meer zien, die teneinde zijn, maar over mensen die wel wel nog verder willen, maar niet weten hoe ze hulp kunnen krijgen, en dan proberen de aandacht te trekken op die nonverbale manier...

Ik heb geen antwoord op die dingen, buiten: probeer eens wat meer aandacht te geven aan allen om je heen, vooral ook op diegene die door zijn eeuwig zagen en klagen eerder ambetant lijkt dan iemand om naar te luisteren...Misschien is dat juist de mens die jou echt van node heeft.
En zit je zelf in de put, praat dan, sluit je niet af, vertel je miserie aan een begrijpende vriend of desnoods aan een professioneel iemand... Praten helpt. Echt.

In Pamplona is weer eens een dode gevallen...
in een absurd spelletje van mensen die de kolossale stieren uitdagen en sarren...
Kijk eens wat ik durf ...
???

Ergens zitten er nu mensen te treuren over zijn heengaan
zijn onnodig heengaan


tot de volgende ?

Tijgerbalsem

Image by bramloquet via Flickr

Met het slechte weer is ook de pijn weer hevig teruggekomen, en gisterennamiddag voelde ik dat het aan het evolueren was naar een ontsteking... Niet alleen aan de toenemende pijn, maar omdat je dan als het ware je hart voelt kloppen op de pijnlijke plek. Ik heb meteen mijn dagelijks rantsoen pillen aangepast en het aantal onstekingswerende middelen wat opgevoerd, en bovendien heb ik Anny gevraagd mijn rug in te wrijven met tijgerbalsem...
Het mag gek klinken, maar dat stomme Chinese zalfje lijkt bij mij behoorlijk pijnstillend, en bovendien neemt het de gloei weg in de pijnlijkste regio, en zorgt integendeel voor een soort koel gevoel.
Ik heb al jaren alle zalfjes afgezworen, tot ik eens in een hevige pijnaaval dat kleine doosje nam en mezelf insmeerde, met verbazingwekkend gunstig effect.
Het stinkt wel.
Mijn zus zou zeggen dat ik nu precies riek naar oude wijven... Misschien gebruikten die ook Tijgerbalsem voor hun vele pijnen en pijntjes??? Of misschien roken vroeger heel wat van die smeerseltjes naar die vage muntsoort...?
Maar het kan me niet schelen, als het mij maar wat helpt.
Misschien moet ik overwegen te verhuizen naar een of andere verre en warme woestijn, warm en droog, dan heb ik precies minder last.
Ik heb gisteren mijn pijn ook wat onderdrukt met het maken van een deel nieuwe vislijntjes, reserve bovenop de reserve die ik al heb...
Maar bezig zijn helpt ook, dus ben ik bezig, maar wel aan iets waarbij ik zo makkelijk mogelijk kan zitten.
Vannacht heb ik veel liggen lezen in een van de nobelprijswinnende boeken (hij is weeral uit), en ben zeker drie vier keer opgestaan om te gaan zitten lezen op het toilet...een andere houding helpt wel eens wat.
En vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest te Zwalm, een klein marktje, maar wel leuk om eens langs te lopen... Ik heb een boek gekocht, voor Bart... voor zijn Italiëreis; een van die boekjes met massa's uitdrukkingen in het Italiaans, zodat je tenminste weet wat je moet vragen aan de apotheek als je met de tourista(diarree) zit... Voor een halve euro jezelf kunnen verhelpen in het Italiaans, dat kun je niet laten liggen...

Gisteren ben ik ook naar de winkel geweest, de viswinkel, niet wat je denkt, maar de winkel waar ze naast tropische vissen ook vismateriaal verkopen...Ze gaan op pensioen, en het is nu uitverkoop. Ik ben een paar topeindjes, wat haakjes en wat nylonlijn gaan kopen... Ook al weer in reserve en om een kleine herstelling te doen... Het geeft me ook een beetje een gevoel van oud worden... Dat komt, omdat de dame die in de winkel staat, een soortement oude kennis is...

Toen ik in Oudenaarde kwam wonen, en de winkel binnenstapte, herkende ik haar meteen... "Hé, jij komt van de Muide te Gent?" "Ja!" "Ik ken u, nu ja kennen, ik herken u !" Ze keek me verbaasd aan, en ik begon te lachen, "Je hebt indertijd je best gedaan om telkens de andere kant uit te kijken!" Haar frank viel meteen "Was jij een van die studenten die altijd floten ?" Ik knikte lachend... Het was een van die meisjes waar wij achter floten, indertijd...In de tijd dat we bijna achter ieder meisje floten... En haar zagen we zowat alle dagen, toen ze stond te wachten op tram 10... En nu gaat ze op pensioen...Dat herinnert mij eraan dat ik ook die leeftijd aan het naderen ben...nog een paar jaartjes (van die korte, en steeds kortere) en het is zo ver...djudedju

Ze vertelde over enkele buren van in de tijd toen wij ook in 't stad woonden, wie er al allemaal dood was, en waar het zo slecht ging in dit of dat gezinnetje ... Bij sommigen moest ik al een goed denken wie dat nu weer juist was... Het lijkt wel of bijna gans de straat uitgestorven is, en of het bij de meeste van wat toen kinderen waren er nu al weer nieuwe kinderen lopen, en hoe slecht het gaat in zo veel van die gezinnetjes, en dat er zelfs van die jonge mensen er ook al enkele overleden zijn...
We worden oud... maar godzijdank, we zijn er nog, en ook al gaat het al kraken en piepen, we stellen het al bij al nog goed...
Want ook al heb ik pijn, ziek, zoals wij dat begrijpen, ben ik niet echt. Ik ben, wat we hier noemen, niet ziek van herte. En pijn, zolang het houdbaar is, kan een mens daar mee leven (je moet wel, en het ligt aan jezelf hoe je dat doet).

Maar hopelijk gaat het slechte weer weer eens voorbij, en komt de zon, de warmte en de droge lucht er terug, tot heil van mijn rug en benen, en ook omdat we dan toch iets meer kunnen doen dan nu, zonder te veel af te zien...Nu moet ik weer "heel braaf" zijn, en voortdurend oppassen wat ik doe om de pijn niet te wekken...

Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag, en bovenal, 't is vandaag 11 juli, de feestdag voor iedere Vlaming !
schol!

Ste Amelberga

Image by Erf-goed.be via Flickr

't Is feest te Mater. De jaarlijkse paardenommegang is er weer, en nadien zullen de maternaren hun dorstige kelen laven aan het heerlijke Oudenaardse nat...
Alles ter ere van de parochieheilige: Ste Amelberga.
Eigenlijk is het een Luxemburgse dame, die indertijd gevlucht is voor haar snode aanbidder Karel Martel. Ze zou onder meer hier verbleven hebben en ook in Temse, waar ze ook nog steeds gevierd wordt.
Maar eigenlijk vertelt het ons heel wat meer...
...als we tenminste oog hebben voor geschiedenis...

Karel Martel dankt zijn naam Martel aan twee dingen: volgens de katholieke versie Martel (van het Franse Marteau = hamer) aan zijn bijnaam de hamer die de Arabieren en de Islam verpletterde in Europ ('t is te zeggen, ze raakten niet verder dan Spanje en werden uit Zuid Frankrijk verdreven).Wellicht dankt hij zijn naam veeleer aan het feit dat hij de Hamer droeg, als een blijk van zijn geloof in de oude Goden. De hamer was het teken van Thor, de dondergod, godheid die wij nog herdenken in onze donderdag (dondergod) en in het Engelse Thursday (Thur, Thor).

Hij zou volgens de geschiedenis van Ste Amelberga, deze katholieke maagd hebben willen verleiden, en dat werd uiteindelijk de strijd tussen het katholieke geloof en het oude geloof, of lees liever de machtsstrijd tussen beide geloven.

Karel werd geboren in 688 te Herstal (Wallonië) en is overleden op 22/10/741 te Quierzy.
Met andere woorden, toen de Islam hier trachtte binnen te komen, waren onze gebieden nog niet echt gekerstend. En het was een heiden die de Islam een halt toeriep. De strijd tussen de godsdiensten hier moet nogal bitter geweest zijn, dat kun je onder meer aflezen in het feit dat een van de onechte kinderen van Karel Martel later bisschop en heilige werd onder de naam Remigius. Het was in deze strijd belangrijk dat er veel "heiligen" kwamen, om een tegengewicht te vormen tegen de regering.

Wij staan daar niet echt bij stil, het lijkt ons dat het hier al altijd een katholiek nest is geweest, maar zo blijkt dat dit toch wel veel later is gekomen dan wij zo maar denken.

Zo heel erg katholiek is onze geschiedenis dus niet...

Je kunt dat eigenlijk ook zien aan de ouderdom van de oudste kerken in onze contreien. De meeste oude kerken dateren van de elfde en twaalfde eeuw, hier en daar eentje uit de tiende... Wellicht zullen er wel enkele oudere geweest zijn, maar dan wellicht in houtbouw, waarvan geen sporen of amper sporen zijn terug te vinden.

En de brengt ons dan weer bij de kerkbouw...de enige grote gebouwen uit die tijd.
Enkele blogs terug heb ik je gesproken over het feit dat de gothiek voor een groot gedeelte eigenlijk uit de romaanse bouwstijl is gegroeid. Ik wil je dit nu eens duidelijk maken.

Wellicht weet iedereen wat de romaanse bouwstijl is, met de rondbogen. Er kwam meer bij kijken, onder meer dat in de heel oude gebouwen die ramen niet alleen een ronde boog bovenaan hadden, maar ook nog zeer klein waren, en dat de bouwwerken zwaar en log waren om het geheel te dragen. Er was immers nog geen enkele manier om de krachten die spelen in het bouwwerk te bepalen, dus speelde men op veilig, en bovendien was het niet mogelijk grote ruiten te maken in glas. (Later in de echte gothiek zouden de bouwmeesters letterlijk spelen met de krachten die inwerken op het gebouw, wat tot gevolg had dat er heel wat van die gebouwen na een korte tijd gewoon instortten)
De grote verworvenheid, daterend uit de tijd van de romeinen was het tongewelf, waardoor het mogelijk was grote gebouwen neer te zetten.
Het tongewelf is net als die ramen halfrond, dus als een halve ton (vandaar tongewelf). In de oude bouwwerken, als men heel groot wilde werken, bouwde men dan twee of drie tot vijf zo'n tongewelven parallel naast elkaar, telkens gedragen door rijen zware pilaren. Tot men ontdekt dat men die tongewelven ook in een kruisvorm op elkaar kon bouwen, maar dan moest men als het ware de tonvorm op de kruising in de vier richtingen laten doorlopen. Je had dan daar een vierkant, waar de tongewelven elkaar kruisten, en als je dat van onderaan bekijkt, zie je duidelijk dat de "tonnen" elkaar kruisen in de diagonalen van dat vierkant.
Dit betekent dat je dus alleen die tongewelven kunt laten loodrecht elkaar kruisen, als de bogen, de tonnen gelijk zijn van formaat, en op exact de zelfde hoogte beginnen en eindigen.
En dat is net een van de dingen waaruit de gotische spitsbogen zijn gegroeid! Want, als je nu door omstandigheden de dwarsbalk van de kerk, niet net zo breed kunt maken als de middenbeuk? Dan moet je toch dezelfde beginhoogte en dezelfde eindhoogte hebben van je gewelf in de zijbeuk, anders kun je die niet laten "kruisen"... Dus was de enige oplossing: niet meer in een tongewelf werken, maar in die zijbeuk wel op dezelfde hoogte beginnen en op dezelfde hoogte eindigen, dat wilde zeggen dat je niet anders kon dan met een spits uitlopend plafond te werken.
Zo zie je dan een middenbeuk met tongewelf, die kruist op een rechthoek (niet langer een vierkant) met een zijbeuk met spitstoelopende zoldering...

Zowel bij de kruising van twee tongewelven als bij de kruising van een tongewelf met een spitsbooggewelf, bleek dat het zwakste punt steeds lag op de naad, op de zichtbare lijnen van de kruising van de gewelven... Een of ander genie ontdekte dan dat je die zwakke plaats kon versterken door gebruik te maken van ribben. Je ziet dan niet meer de diagonalen als lijnen, maar als ribben in het plafond uitkomen. In de hooggothiek, en de flamboyante gothiek werden die ribben gebruikt, niet alleen als versterking, maar ook als ornament, en zo zie je in sommige kerkgebouwen dat er niet alleen diagonaal de ribben elkaar kruisen, maar dat er een heel pak ribben bijgevoegd zijn, gewoon als versiering.

Ik hoop dat mijn uitleg duidelijk was...Duidelijk genoeg om je, de volgende keer dat je een van die mooie oude gebouwen bezoekt, ook eens naar de gewelven te kijken, en de manier te bewonderen waarop men toen, zonder enige kennis van de krachten van het gebouw toch dergelijke meesterwerken durfde neer te poten... (Je moet dan daarnaast eens gaan kijken naar bouwwerken in de neogothiek, en voor jezelf kijken hoe ze, met meer kennis toch terugvielen op heel wat bij ervaring geleerde wijsheden...)(Maar let er ook eens op dat de steunberen bij de neogothiek ontbreken of bijna niet bestaande ornamenten vormen).

In sommige kerken zul je ook, dwars door de kerk, balken of zware smeedijzeren stangen zien, die in feite dienden om de muren bijelkaar te houden, want door het zware gewelf en dakwerk hadden die muren de neiging open te gaan, waardoor die trekstangen of die steunberen aan de buitenkant heel erg nodig waren.

Je zult zien dat je met nog meer be- en verwondering kijkt naar die prachtige bouwwerken van zo lang geleden... Vraag je ook eens af hoe dit toendertijd kon betaald worden... en heb medelijden met de gewone mensjes van toen. Die betaalden twee keer belastingen, een keer aan de heer, hun bezitter, en ook nog tienden aan de kerk... We hebben die mooie stadshuizen, belforten en andere burgelijke gebouwen voor een stuk te danken aan het feit dat de burgerij zich wilde verheffen als macht, naast de macht van de kerk...Ze toonden dit door even imposante bouwwerken te maken, maar weer op de kap van Jan met de Pet... de kleine man, de wroeter, de sukkelaar.

genoeg voor vandaag... tot de volgende ?



(foto: abdij Maagdendale te Oudenaarde)

De zoete dood

Image by comicbase via Flickr

In Camden in New Jersey is een jobstudent een pijnlijke maar zoete dood gestorven, hij is in een kuip hete chocolade gevallen...
Het is lelijk van mij, maar in eerste instantie zat ik te grinniken... er zijn immers ontelbare mopjes over dergelijke doodsoorzaken, zodat ik dacht dat het ook hier een mop betrof. Maar nee, het is op het nieuws geweest in de Joenaaitutsteets of ameurika. Niets te lachen dus! De duts is wellicht zeer vlug exit geweest, want niet alleen was de chocolade heet, maar bovendien was er ook nog een soort vleugel in de kuip die de chocolade omroerde, en de student mede...
Maar geef toe, het klinkt als het begin van een mop...
Ik kan dan ook niet laten er eentje uit die reeks te vertellen...

"Ben ik bij mevrouw Van Sweetveldt?" Het is een politieagent die het vraagt. "Ja meneer;;;" met een beetje een timide stem, het mensje stamt nog uit de tijd dat een politieagent het gezag vertegenwoordigde... "Mag ik even binnenkomen?" De man wacht het antwoord zelfs niet af, en stapt meteen het huis binnen...
In de salon zet hij zich neer op een van de ongemakkelijke stoelen en zegt: "Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u!" De vrouw zakt meteen neer op haar stoel..."Uw man is vandaag verongelukt op zijn werk!"
De vrouw moet het even verwerken, en dan heel timide "Wat is er gebeurd?" "Madame, uw man is per ongeluk in de brouwkuip in het bier gevallen en verdronken"
Stilte onderbroken door gesnik
"Hij heeft toch niet te veel afgezien hé, mijnheer de agent?"
"'k Peins het niet, madammeke, hij is er nog drie keer uitgekropen om te gaan pissen..."

Ik zag gisteren nog een cartoon over de dood... Je ziet Misjelleke Clakson bij Ons Lieve Heer in de hemel staan. Misjelleke zegt met een stemmetje dat overslaat van vreugde: "Hebde da gezien? Hoeveel fans er zijn gekomen naar mijn begrafenis??? Hoeveel waren het er bij U?" waarop de Heer een beetje gallig: "Elf, en ons moeder..."

Moest je een dergelijk mopje vertellen over Mohammed, dan was je meteen ter dood veroordeeld...Hier kan en mag dat, gelukkig maar... want het duidt er op dat voor de meeste mensen God een menselijk gelaat heeft... Zoals in het liedje: "mais tu dit tu quand tu parle à Dieu". Zo hoort het wellicht ook, dat je God eigenlijk als een stukje van je zelf, van je innerlijke ziet, iemand waartegen je alles kunt zeggen, in volle vertrouwen. Verder gaat het echt niet, weet je wel...

Bij de Moslim is de God weer een verre wrekende God, waarvoor het heel moeilijk is goed te doen. Maar let op, eigenlijk was dat ook zo met onze God, zelfs nog enkele decennia terug. Het is eigenlijk pas sinds kort dat de kristelijke mens zijn god van het pieddestalleke heeft gehaald, en Hem op de stoel naast zich een plaatsje heeft gegeven. Sommigen zullen het "gebrek aan eerbied" betreuren, maar het is plots een God op mensenmaat geworden, en wat Rome ook zegt of doet, de gewone mens is blij dat God nu zit, en niet meer ginder hoog en ver troont op een onmetelijk hoge zetel...

Nogal een sprong hé, van mopjes naar God... Maar dat is het net, dat bedoel ik nou, het is niet meer Hij maar hij, niet meer die Afstandelijke, maar die mens naast je. Het is ook niet meer de God die voortdurend zit te kijven en te betuttelen, het is een God van liefde en begrip geworden. Tot spijt van de kerk, want met zo'n god heb je geen bemiddelaars meer nodig, je kunt er zelf mee klappen.

We verwachten ook niet meer dat God daar zit te luisteren en te kijken wie nu het meest en het best zit te bidden om zijn of haar wensen te verhoren, nee, hij is er, en is de bron en het einddoel van het leven. Is het niet zo, dan geeft het idee dat het wel zo is, de mens een gevoel van onsterfelijkheid, een overschrijden van de grens van de dood... en zelfs als dat alleen een gevoel zou zijn, dan is dat van goudwaarde, want allen zullen we, vroeg of laat sterven, en dat lijkt heel wat minder erg als die kans op verder bestaan er is.

Het geloof is dan ook eigenlijk veel meer een Hoop... want veel zekerheid hebben we niet, we hopen alleen maar en noemen dat ons geloof... Want dat is het gekke aan dat woord geloven! Als je er zeker van bent, dan moet je niet meer geloven, dan weet je! Het is dus alleen de twijfelaar die een echt geloof bezit.
Is dat niet mooi ?
Is dat niet lijnrecht in tegenstelling met dogma's en co???


Deze namiddag gaan we naar Caroline, de weduwe van Patrick... een overleden neef van Anny, veel te vroeg en veel te pijnlijk overleden. Het mensje heeft haar huis verkocht en een appartementje gekocht in de plaats, zodat haar plaats weer meer op maat is van haar huidige situatie. Klinkt cru, maar dat is het bij velen toch? Eens de kinderen de deur uit, of eens alleen gevallen, lijkt het huis plots veel te groot, en wordt het ingeruild tegen een kleiner en handiger te onderhouden dingetje. Maar bij de meesten gaat het niet echt over die ruimte, gaat het niet echt over dat onderhoud, maar is het veeleer dat die ruimte veel te tjokvol zit met herinneringen en weemoed. En in plaats van die herinneringen te koesteren als parels uit het verleden, worden het demonen die pijnlijk steken. Het gevoel van gemis overheerst. Niet de dankbaarheid voor de tijd die je kon delen met je kinderen, met je partner.

Ik vraag me steeds af (in stilte, zonder dat ooit luidop te zeggen) of dat verhuizen naar iets kleiners, iets handigers dan werkelijk een oplossing is om het verleden te ontvluchten...?

Soms lijkt het me wel of ik alleen sta in het besef dat herinneringen mooi kunnen zijn, troost kunnen zijn...

Soms lijkt het me wel dat voor vele anderen de herinneringen loodzwaar wegen, en in plaats van troost en dankbaarheid steeds weer herinneren aan het huidige gemis. Dat gemis is er, dat valt niet te ontkennen, maar dat heeft niets te maken met de herinneringen!
Stel het je eens anders voor, stel dat je de keuze had om je leven te herdoen, maar dan zonder de persoon of personen die je ontvallen zijn, zodat je dus ook nooit zoudt geconfronteerd worden met het verlies... Zou je dat dan kiezen? Zou je kiezen voor een leven zonder al die mooie en leuke dingen die je had met de persoon waar je zo van hield???
Nee toch ?
Nee, je verdriet is juist zo immens omdat de tijd samen zo mooi was !
Het is dus alleen zaak in plaats van te blijven treuren bitter te blijven, dankbaar te zijn voor de vele mooie zachte, zoete, leuke, hilarische, blije, hoopvolle, en noem maar op momenten.


Met pijn is dat ook zo... Het helpt je geen zier om je in de pijn te wentelen, je zelf te beklagen, de anderen voortdurend te herinneren aan je pijn aan je onmacht aan je miserie... Integendeel, duw die pijn met alle macht zo diep mogelijk weg, blijf bezig, zodat je wel aan andere dingen moet denken dan aan die pijn, en zie, de pijn lijkt plots veel en veel minder. Je moet maar eens bezoek krijgen van iemand met wie je eens heerlijk kunt babbelen, over alles en nog wat, en na het bezoek zal je moeten vaststellen dat je heel die gezellige tijd veel, veel minder pijn hebt gevoeld.

Gebruik die wetenschap bewust, en zoek dingen waar je mee bezig kunt zijn, om zo die pijn te verduwen naar de vergeetput in je eigen slottoren.

Denk niet dat het je steeds volledig zal lukken, maar ik geef het je op een briefje dat het werkelijk helpt, dat het werkelijk effectief is, en dat zelfs het schrijven van deze blog voor mij een pijnstiller is van formaat !

tot de volgende ?