Binnenkort zitten we dus allemaal met massa's Jerry's in huis, en lijken al onze poezen maat stomme Toms.
De supermuis is er !
Spaanse geleerden zijn er in gelukt een supermuis te kweken!
In eerste instantie vroeg ik mij af: "Wie zit daar nu op te wachten?"
Maar de Spaanse geleerden in casu dienen een edel doel !
Luister deemoedig naar het relaas !
Geleerde bollen wisten al langer dat het enzym telomerase wonderen doet voor de levenskracht van de cellen, maar tot op heden was men er nog nooit in gelukt die telomerase te integreren met het ganse lichaam. Die Spanjaarden dus wel ! Daardoor hebben zij nu muizen die tot 40 % langer leven, en bovendien kankervrij zijn !
Voor de mens betekent dit: op naar de 120 jaar !
Hoera ! Hoera ??? Heb je al eens bedacht wat dit allemaal met zich meebrengt ? Niet dat ik niet wil tekenen voor het halen van een gezonde 120 levensjaren, maar als we dat straks met zijn allen gaan doen, dan is de ramp niet te overzien. Stel je voor wat er dan met de pensioenkas zal gebeuren ? De "jongeren" zullen op zijn minst moeten wachten tot hun 80° levensjaar vooraleer op brugpensioen te kunnen gaan, en het volwaardig pensioen komt er pas op 95 ! Anders is de zaak niet betaalbaar. Maar dat is nog het minste probleem! Heb je al eens gedacht op de grootte van de wereldbevolking ! Ik hoop dan nog en calculeer zeker niet mee, dat dan de vruchtbare periode van het leven misschien ook zou verlengen, maar gewoon, door de mindere en veel latere natuurlijke afvloeiing komen wij zeker in de knoei met de voedselvoorziening. Nogal een geluk dat we nu weer kromme komkommers mogen opeten !
En laat ons nu veronderstellen dat we geen kanker meer zouden krijgen, heb je er op gelet dat men niet van andere ziekten en malaaien spreekt ? Zie je ze al in massa lopen op straat met hele kudden seniele mensen, bijeen gehouden met herdershonden met het model van een pittbull? Want als er zooooveeeel zijn, dan kun je toch niet anders dan een soort groepstherapie toepassen, newaar...
Nee, mij lijkt dat niet onmiddellijk een wensdroom. Laat de mens maar op zijn normale tijd gaan, dan is het schoon geweest. Dat men ons kankervrij zou houden, dat is uiteraard een schone zaak, maar rekening houdend met het feit dat de natuur telkens weer een nieuw evenwicht zoekt, zal het alternatief misschien nog iets veel erger zijn...afwachten.
We lijken nu al af te stevenen op een soort onsterfelijkheid via het klonen, ook al waren we al een heel tijdje dood, als we streven naar een eeuwig leven, dan opteer ik voor de godsdienstige betekenis boven de echte lichamelijke onsterfelijkheid. We stoppen nu al kunstheupen en knieën in, straks moeten we ieder onderdeel op zijn minst enkele keren in één leven gaan liggen vervangen... Een mens mag er niet op denken. "Hallo Charel, je ziet er uit als een ineengezakte souflé, wat scheelt er ?" "Wel, Medard, jongne, ik ging binnen voor een nieuwe ribbenkast, en toen ze mijn oude uitgehaald hadden zijn ze beginnen staken...Moet je mij nu zien hobbelen!"
Nee, laat ze die supermuis nog maar wat in de diepvries stoppen (Als ze hem weer nodig hebben kunnen ze hem toch weer klonen). Ik denk niet dat onze wereld al rijp is om zo lang te moeten of mogen leven. Volgens de bijbel kon het vroeger wel, denk maar aan Methusalem en consorten. En hoe oud Abel was toen hij die fatale klop kreeg van zijn broer, is niet geweten, maar het zouden in de huidige wetgeving zeker verzachtende omstandigheden zijn als men kon aantonen dat men al 217 jaar in ruzie leefde... Heb je er trouwens al eens op gelet dat de bijbel van in het prille begin al wreed seksistisch is ? Heb jij één woord gelezen over het feit dat de dames toen ook zo oud werden ? Neenee, het heeft er alle schijn van dat Methusalem zich meerdere keren kon verjongen ! (Alhoewel, op een bepaalde leeftijd verminderd de trek toch wel wat... Of was dat toen ook nog niet ?).
Hoe het met de inteelt zat, in de tijd van Adam en Eva, daar kan ik nog nachten van wakker liggen. In een oud volksverhaal in Kenia werden de mensen ook geschapen uit klei, maar daar maakte men meteen een hele reeks mensjes, en men bakte die in verschillende keren, zo kreeg je goed doorbakken zwarte mensjes, lichterbruine, rode, gele en zelfs blanke mensjes... Klinkt mij veel leuker in de oren. En meteen is het probleem van de inteelt van de baan.
Trouwens, als verwoed kippenkweker, en vroeger vogelkweker, lijkt mij het probleem van de inteelt wel heel sterk overroepen. Integendeel, het is voornamelijk via inteelt dat nieuwe verworvenheden in de soort vastgelegd worden. Natuurlijk moet je op letten dat je geen nadelige dingen gaat fixeren in de soort (Denk een aan de kinnebak van Keizer Karel... Waaruit alleen blijkt dat binnen de adel men geen benul heeft van selectie).
Maar toch, het Keniaanse scheppingsverhaal lijkt me leuk.
En dan ga je gaan zitten denken, hoe we echt zouden ontstaan zijn ? Uit een soort voor-aap ? Of toch door genetische manipulatie door marsmannetjes zoals de ufologen zeggen? Of gewoon door het feit dat we gedwongen werden in de savanne te leven, waardoor rechtopstaan een voordeel was bij het uitkijken naar bedreigende roofdieren en te zelfdertijd naar prooidieren? Zodat we gedwongen werden steeds spitsvondiger jachttechnieken te ontwikkelen, wat weer leidde tot een geleidelijke ontwikkeling van wat we nu verstand noemen?
We zullen het wel nooit weten, tenzij... we plots moeten vaststellen dat er naast ons nog een diersoort zich ontwikkeld tot verstand hebben??? Eigenlijk zou dat wel een goede zaak zijn, zou ons wat nederiger maken, en zou ons wellicht ook dwingen om het begrip verstand anders te gaan bekijken... Want wat wij daaronder verstaan zal wel niet de enige mogelijke mogelijkheid zijn. En dan zit ik zo te denken... Zijn wij wel de enigen met verstand ? Of zijn wij de enigen die het verstand van de anderen niet herkennen als dusdanig?
Weet je, ik opteer voor het laatste... Als ik zie dat de acaciaboom reageert op vraat door de giraffen door in de wijde omtrek, in alle acaciabomen terstond een bittere smaak te doen ontstaan... dan zit ik met levensgrote vraagtekens in mijn ogen.
Eén ding weet ik, het maakt me nederig!
Dat gevoel van de mens is de kroon op de schepping lijkt plots heel wankel.
We zijn gewoon een klein stukje er van, en dan nog een stukje die helemaal niet begrijpt hoe het geheel in elkaar zit.
djudedju.
't Regent, 't is grijs en grauw, je ziet maar een honderd meter ver...kortom, het is herfststststst...En toch, toch zie ik in mijn tuin nog steeds de prachtige bloemen van de passieflora staan ! Tropische pracht in mijn achtertuintje, herst ten spijt !
tot de volgende ?
zondag, november 16, 2008
zaterdag, november 15, 2008
Geen wortelen, maar eieren !!!
Het mopje dat wortelen goed zijn voor de ogen, je ziet immers nooit een konijn met een bril, is achterhaald... Nu zijn het eieren die goed zijn voor het oog.
Er bestaat een ziekte die ergens in het oog woekert in de omgeving van de macula (de gele vlek) en die op den duur blindheid kan veroorzaken.
Die ziekte zou, volgens de laatste gegevens ontstaan door een tekort aan luteïne en zexanthine. In eieren zitten deze stoffen van nature, maar men heeft ontdekt dat bij een voeding met toegevoegde luteïne en zexanthine, die stoffen in een verhoogde mate in de eieren terecht komen.
Bovendien heeft men ontdekt dat bij het voedsel opgenomen luteïne en zexanthine, deze stoffen uiteindelijk in het oog terecht komen en helpen tegen het bestrijden van de gevreesde ziekte.
Dus, jongens en meisjes, eet meer eieren ! Je hebt natuurlijk kans op salmonella of een vroege dood door cholesterol, maar je zult je dood veel scherper zien aankomen.
Wie voortaan nog om eieren komt bij mij, moet een briefje van de dokter voorleggen, en ik verwittig hen dat deze medicamenten niet terugbetaald worden.
Bovendien zijn het bij mij eieren van buitenlopende kippen, dus zijn ze van een veel betere kwaliteit, en veel zwaarder door de zware metalen die er in zitten... Let wel, de eieren van de kippen die hier iets verder af ook buiten lopen, maar in een kudden van enkele duizenden, die bevatten veel minder zware metalen. De reden ? Kippen van een kippenliefhebbertje zijn een bedreiging van de markt.
Je moet weten dat veel mensen kippen zijn gaan houden om minder huisvuil te hebben en zo de kosten van de huisvuilomhaling te drukken. Bovendien kreeg je daar nog eieren gratis bovenop. Dat was nu net wat er verkeerd aan was. De eierproducenten zijn hier tegen in actie gekomen, en de politiekers (zie schrijven van gisteren over liegen) hebben daarop de eierproducenten gesteund door te verklaren dat kippen bij de woning gehouden zware metalen in hun eieren stoppen. Waarvan akte.
Ik moet toegeven dat er wellicht iets in zit ! De eieren die ik in de winkel zie zijn gewoonlijk zoiets van een 60 gr zwaar. Mijn kippen leggen eieren tussen de 70 en de 90 grammen zwaar...'t Moet toch van iets zijn hé ? Of is het gewoon omdat ze zoveel groter zijn???
djudedju.
Maar buiten de salmonella, de cholesterol, de zware metalen en dergelijke (vogelgriep!!) zijn eieren goed voor je ogen. Ik heb daar begrip voor ! Ik heb ooit een klop tegen mijn oog gekregen... zo'n ei !
Anny heeft zo net de laatste overtollige haan gepakt en in een mand gezet. We hebben er een thuis voor gevonden. Mijn haan gaat naar Gilberte, een oude jonge dochter uit onze straat. 't Menske kan het niet verdragen dat er bij haar kippen geen haan zit... tja, ervaring zeker ?
Als we deze winter geen verliezen hebben, dan ga ik volgend jaar geen kip laten broeden. Ik heb voor het moment genoeg zijdehoentjes. Met één uitzondering, mocht ik aan een bruine en een koekoekkleurige geraken, die mag nog binnen, dan is mijn kleurenpalet nagenoeg volledig... Ik heb ze nu in het zwart, in het wit, in zilver patrijs, in goudpatrijs, en heel heel gekke, zilverpatrijs, maar de wollige dot op haar kop is zo zwart als roet ! Heel mooi !
Bij Bart zitten er ook diverse kleuren, en een van de witjes die ik heb gaat ook nog naar hem toe. Plus nog een ander. Zo hebben we beiden weer een leuk toom zijdehoenen.
Zijdehoenen zijn héél bijzonder ! Ze hebben vijf tenen, en hun vel is donkerblauw, tegen het zwart aan. Zelfs het vlees is enigzins blauwig gekleurd. (Ze zijn duidelijk van adel !) Bovendien hebben ze dus zijdeveren. Door een of ander bizarre mutatie zijn bij hen de haakjes aan de veren weg, zodat de veerschachten alleen losse draadjes hebben. Daardoor lijkt het alsof de kippen geen pluimen hebben, maar haar. Naar het schijnt zou men, in vroegere tijden, deze kippen hebben verkocht als kruisingen tussen kippen en konijnen...
De zijdehoenen zijn van nature heel tam, en kinderen kunnen gerust de kippen strelen en zelfs opnemen. Ze vliegen niet (kan ook moeilijk zonder veren) en de hanen zijn ook niet agressief tegenover mensen. Het zijn echte hebbedingen. en ze leggen ook nog eieren... Natuurlijk niet zoveel als die moderne hybriden die meer dan 300 eieren op een jaar produceren, maar een 100 à 130 per jaar. Kleine eitjes, niet wit, niet bruin, eerder ivoorkleurig. De kam is heel miniem en is zwart (Uitgezonderd bij de koekoekkleur), het bij kippen witte kaakje is bij zijdehoenen helderblauw.
Wil je een leuke afvalopeter...het zijdehoen is mooi en scharrelt als de beste !
Wellicht zit er ook in hun eieren luteïne en zexanthine ?
Bij het minste zuchtje zie ik nu de blaren rijzen... de boom is bijna kaal. Heel gek: er hangen nog een heleboel van die schutblaadjes aan en zaadbolletjes. (De dingen die je in je lindethee vindt). Gisteren ben ik om nieuwe schoenen geweest, in de zool van mijn oude zat een gat. Nu ja, ze gingen ook al jaren en jaren mee... Bovendien ben ik ook om zo'n machine gegaan van Black en dekker... om mijn linde mee te snoeien, of liever terug te knotten. Ik noem dat machine een krokodil, want de bek doet mij heel sterk op die beesten denken. Hopelijk krijg ik hiermee mijn boom makkelijker geknot dan vroeger. Volgend jaar zal ik dus weer met zo'n gek lindeboompje zitten, een dikke stam met een bollig kroontje ... een soort groeiende likstok.
Zodra alle blaren weg zijn, en het eens een dag is met goed weer, begin ik de boom te snoeien. Vroeger kwam Veerle helpen, maar die gaat nu ook werken, dus 't zal met zijn tweeën zijn, tenzij we eens een goede zaterdag hebben... dan kan Fre misschien een handje toesteken.
Ik ga stoppen voor vandaag, 't is zaterdag, en we moeten deze namiddag nog naar Tanteke. Gisteren deden we immer boodschappen. Heel het weekend geen rommelmarkten in de omtrek te vinden... 't wordt rustig zoals in de week.
tot de volgende ?
Er bestaat een ziekte die ergens in het oog woekert in de omgeving van de macula (de gele vlek) en die op den duur blindheid kan veroorzaken.
Die ziekte zou, volgens de laatste gegevens ontstaan door een tekort aan luteïne en zexanthine. In eieren zitten deze stoffen van nature, maar men heeft ontdekt dat bij een voeding met toegevoegde luteïne en zexanthine, die stoffen in een verhoogde mate in de eieren terecht komen.
Bovendien heeft men ontdekt dat bij het voedsel opgenomen luteïne en zexanthine, deze stoffen uiteindelijk in het oog terecht komen en helpen tegen het bestrijden van de gevreesde ziekte.
Dus, jongens en meisjes, eet meer eieren ! Je hebt natuurlijk kans op salmonella of een vroege dood door cholesterol, maar je zult je dood veel scherper zien aankomen.
Wie voortaan nog om eieren komt bij mij, moet een briefje van de dokter voorleggen, en ik verwittig hen dat deze medicamenten niet terugbetaald worden.
Bovendien zijn het bij mij eieren van buitenlopende kippen, dus zijn ze van een veel betere kwaliteit, en veel zwaarder door de zware metalen die er in zitten... Let wel, de eieren van de kippen die hier iets verder af ook buiten lopen, maar in een kudden van enkele duizenden, die bevatten veel minder zware metalen. De reden ? Kippen van een kippenliefhebbertje zijn een bedreiging van de markt.
Je moet weten dat veel mensen kippen zijn gaan houden om minder huisvuil te hebben en zo de kosten van de huisvuilomhaling te drukken. Bovendien kreeg je daar nog eieren gratis bovenop. Dat was nu net wat er verkeerd aan was. De eierproducenten zijn hier tegen in actie gekomen, en de politiekers (zie schrijven van gisteren over liegen) hebben daarop de eierproducenten gesteund door te verklaren dat kippen bij de woning gehouden zware metalen in hun eieren stoppen. Waarvan akte.
Ik moet toegeven dat er wellicht iets in zit ! De eieren die ik in de winkel zie zijn gewoonlijk zoiets van een 60 gr zwaar. Mijn kippen leggen eieren tussen de 70 en de 90 grammen zwaar...'t Moet toch van iets zijn hé ? Of is het gewoon omdat ze zoveel groter zijn???
djudedju.
Maar buiten de salmonella, de cholesterol, de zware metalen en dergelijke (vogelgriep!!) zijn eieren goed voor je ogen. Ik heb daar begrip voor ! Ik heb ooit een klop tegen mijn oog gekregen... zo'n ei !
Anny heeft zo net de laatste overtollige haan gepakt en in een mand gezet. We hebben er een thuis voor gevonden. Mijn haan gaat naar Gilberte, een oude jonge dochter uit onze straat. 't Menske kan het niet verdragen dat er bij haar kippen geen haan zit... tja, ervaring zeker ?
Als we deze winter geen verliezen hebben, dan ga ik volgend jaar geen kip laten broeden. Ik heb voor het moment genoeg zijdehoentjes. Met één uitzondering, mocht ik aan een bruine en een koekoekkleurige geraken, die mag nog binnen, dan is mijn kleurenpalet nagenoeg volledig... Ik heb ze nu in het zwart, in het wit, in zilver patrijs, in goudpatrijs, en heel heel gekke, zilverpatrijs, maar de wollige dot op haar kop is zo zwart als roet ! Heel mooi !
Bij Bart zitten er ook diverse kleuren, en een van de witjes die ik heb gaat ook nog naar hem toe. Plus nog een ander. Zo hebben we beiden weer een leuk toom zijdehoenen.
Zijdehoenen zijn héél bijzonder ! Ze hebben vijf tenen, en hun vel is donkerblauw, tegen het zwart aan. Zelfs het vlees is enigzins blauwig gekleurd. (Ze zijn duidelijk van adel !) Bovendien hebben ze dus zijdeveren. Door een of ander bizarre mutatie zijn bij hen de haakjes aan de veren weg, zodat de veerschachten alleen losse draadjes hebben. Daardoor lijkt het alsof de kippen geen pluimen hebben, maar haar. Naar het schijnt zou men, in vroegere tijden, deze kippen hebben verkocht als kruisingen tussen kippen en konijnen...
De zijdehoenen zijn van nature heel tam, en kinderen kunnen gerust de kippen strelen en zelfs opnemen. Ze vliegen niet (kan ook moeilijk zonder veren) en de hanen zijn ook niet agressief tegenover mensen. Het zijn echte hebbedingen. en ze leggen ook nog eieren... Natuurlijk niet zoveel als die moderne hybriden die meer dan 300 eieren op een jaar produceren, maar een 100 à 130 per jaar. Kleine eitjes, niet wit, niet bruin, eerder ivoorkleurig. De kam is heel miniem en is zwart (Uitgezonderd bij de koekoekkleur), het bij kippen witte kaakje is bij zijdehoenen helderblauw.
Wil je een leuke afvalopeter...het zijdehoen is mooi en scharrelt als de beste !
Wellicht zit er ook in hun eieren luteïne en zexanthine ?
Bij het minste zuchtje zie ik nu de blaren rijzen... de boom is bijna kaal. Heel gek: er hangen nog een heleboel van die schutblaadjes aan en zaadbolletjes. (De dingen die je in je lindethee vindt). Gisteren ben ik om nieuwe schoenen geweest, in de zool van mijn oude zat een gat. Nu ja, ze gingen ook al jaren en jaren mee... Bovendien ben ik ook om zo'n machine gegaan van Black en dekker... om mijn linde mee te snoeien, of liever terug te knotten. Ik noem dat machine een krokodil, want de bek doet mij heel sterk op die beesten denken. Hopelijk krijg ik hiermee mijn boom makkelijker geknot dan vroeger. Volgend jaar zal ik dus weer met zo'n gek lindeboompje zitten, een dikke stam met een bollig kroontje ... een soort groeiende likstok.
Zodra alle blaren weg zijn, en het eens een dag is met goed weer, begin ik de boom te snoeien. Vroeger kwam Veerle helpen, maar die gaat nu ook werken, dus 't zal met zijn tweeën zijn, tenzij we eens een goede zaterdag hebben... dan kan Fre misschien een handje toesteken.
Ik ga stoppen voor vandaag, 't is zaterdag, en we moeten deze namiddag nog naar Tanteke. Gisteren deden we immer boodschappen. Heel het weekend geen rommelmarkten in de omtrek te vinden... 't wordt rustig zoals in de week.
tot de volgende ?
vrijdag, november 14, 2008
De leugenbarak (barack?)
De Nederlandse europarlementariër Mevrouw Huppeldepup, beschuldigt er de Belgische Premier, Meneer hoeperdepoep van dat hij liegt.
Waarvan akte.
We kunnen, zonder op de zaak in te gaan alvast één conclusie trekken: één van de twee liegt.
Maar het zijn politici...
Dus wellicht liegen ze alletwee...
Oh, excuseer, sorry, verontschuldig mij, daar noemt dat geen liegen, dat is diplomatie, of soms taktiek, of verbloemen, of...maar geen leugen.
Sinds ze ons twee namiddagen per week verheugen met Villa Politica, stel ik vast dat de gemiddelde Belg al veel bekwamer kan liegen. Ja, je weet wel, woorden wekken, maar voorbeelden trekken...
Dat een van die twee uitzendingen de woensdagnamiddag plaatsvindt, op het tijdstip van de kinderprogramma's, lijkt er op te duiden dat wij ook onze kinderen, van vroegs af aan moeten die nobele conste van het liegen aanleren.
Ze doen het volmaakt !
Ik heb een heel boekwerk gelezen over lichaamstaal, en hoe je een leugenaar kunt herkennen, maar bij politici gaat dit boek gewoon de mist in ! Aan hun lichaam is helemaal niets te zien, wellicht komt dat ook omdat ze in eerste instantie jarenlang geoefend hebben op niets doen, doodstil zitten, slapen met open ogen en dergelijke zware oefeningen die je nu, dank zij de tv, kunt bestuderen op de banken van ons hooggeëerde parlement.
Nu en dan zie je er een die de kunst nog niet meester is, en plots scheefwegzakt, in een diepe slaap verzonken.
Geef toe, zij hebben hun rust nodig !
Hun echte activiteiten ontplooien zij immers niet in de Kamer, maar achteraf, "en petit comité", waar ernstige afspraken worden gemaakt, welke partij nu aan de beurt is om de drie vrijgekomen ambtenarenpostjes in te vullen. Dan zie je plots actie, dan spoeden de verkozenen des volks zich naar hun kiesdistrict, om de heuglijke mededeling te doen aan Charelke joepekadee, dat hij zijn plak en spandiensten van vOOr de verkiezing, niet voor niets heeft gedaan! Zijn zoon mag maandag beginnen op het ministerie van...
Daarna valt de parlementariër, moe maar tevreden weer in een toestand van lethargie, tot zich het volgende buitenkansje voordoet.
Liegen is tot een kunst verheven ! Heb je eenmaal je diploma terzake, dan ben je niet langer meer een vuile leugenaar, maar een geëerde politieker. Of denk je dat ik overdrijf ?
We zitten midden in de "week van de smaak". Och, we hebben zoveel weken, week van het kind, week van dit en week van dat...ik word er week van...
Ik vergeet nog de dagen te noemen voor de mindere goden onder ons: dag van de moeder, van de vader, van de secretaresse, van de poetsvrouw en ga maar door. Die staan duidelijk allemaal een trapje lager, en krijgen dus maar een dag.
Voor de vele doden van de twee wereldoorlogen, voor de slachtoffers van de ramp te ... houden we met zijn allen een minuut stilte... je ziet, ere wie ere toekomt.
sjongejongejonge... een mens mag niet nadenken hé, of je krijgt complexen allerhande.
Heb je al eens buiten gekeken? Niet doen! Er is niets te zien dat op iets trekt ! Heel de achtergrond van het landschap hebben ze weggeborgen in de coulissen, en het vorenste stukje dat je nog amper kunt zien ziet er nat, kil en belabberd uit. Echt novemberweer, iets om zo vlug mogelijk te vergeten. Gelukkig hebben we nu met zijn allen iets om ons op te kikkeren, om ons kunstmatig te troosten met wat kunstmatig zonlicht. Het ziet er uit als een petje van de Kamerikaanse bookmakers, maar in de grote en dikke klep zitten een hele batterij lichtjes, die netjes je façade in het zonnetje placeren. Je zit te daveren van de kou met het zonnetje van Benidorm op je neus. Heerlijk
Het zou helpen tegen de depressies.
Wellicht heb je zo'n koppijn van die zware klep op je knikker, dat je helemaal geen tijd meer over hebt om je ook nog eens depri te gaan liggen zitten voelen... djudedju.
Ondertussen wordt mijn linde alsmaar kaler. De bladdoder van dienst is nu niet de wind, maar de mist. Het is immers van dat nat klef weer, waarbij je niet kunt zeggen dat het regent, maar dat je na vijf minuten doornat maakt. Welnu, die nattigheid bevat, om zich zo fijn te kunnen verdelen in wat net geen druppel kan genoemd worden, die nattigheid bevat daartoe dus een soort kleefmiddel, om zich aan en op alles vast te hechten. Ook op de blaren, en die zijn al zo moe en zo ziek... dus dat gewicht van dat water is er net te veel aan... en ze stuiken ten gronde, recht de plas of de modder in.
Gezelle schreef het al... Zie ze vallen de zieke zomerblaren...
Ondertussen is mijn linde veranderd in een boom met gele vaantjes.
Vorige dinsdag hebben we op de hobbyclub een kerstversiering gemaakt. Met oude vélobanden !
We kregen elk een soort kegel in piepschuim, of liever, 't was geen kegel maar een heel scherpe piramide. We moesten dan de fietsband in lange reepjes snijden van één centimeter breed, en zolang als de fietsband rond was... Op de kop van de piramide legden we dan een in kruisvorm gesneden stukje van die binnenband, bevestigden dat met enkele spelden, en dan namen we de eerste lange reep en legden die eerst netjes vast met een speldje, en draaiden en draaiden en draaiden dan de zwarte reep stilletjes naar beneden toe, telkens de vorige laag deels en gelijkmatig overdekkend. Ik had meer dan vier zo'n bandlengten repen nodig om beneden te raken ! Nadien werd die zwarte "kerstboom" aangekleed met zilveren pareltjes, die je met een speldje er door op en door de rubber prikte. Schoon. Bovendien is het, zo op zicht een onverwoestbaar item, waar we nog jaren deugd zullen van hebben op de kerstfeesttafel.
Nu staat mijn zwarte kerstboom nog wat op de kast te staan. Straks in de weg voor de sauskom en vleesplateau.
Volgende maal maken we kerstkaartjes. Vrienden en kennissen en familieleden weten daarmee ook weer wat ze kunnen verwachten. Recupkaarten. Wie zei daar weer dat het de Hollanders waren die zuinig waren ????
Oh ja, ik heb een fietsband meegebracht naar huis.
Om een verboden wapen mee te maken: een mikke in OostVlaanderen, een Schietlap voor Westvlaanderen en een catapult voor de Nederlanders...
djudedju, hebbekik werk om iets duidelijk te maken !
tot de volgende ?
Waarvan akte.
We kunnen, zonder op de zaak in te gaan alvast één conclusie trekken: één van de twee liegt.
Maar het zijn politici...
Dus wellicht liegen ze alletwee...
Oh, excuseer, sorry, verontschuldig mij, daar noemt dat geen liegen, dat is diplomatie, of soms taktiek, of verbloemen, of...maar geen leugen.
Sinds ze ons twee namiddagen per week verheugen met Villa Politica, stel ik vast dat de gemiddelde Belg al veel bekwamer kan liegen. Ja, je weet wel, woorden wekken, maar voorbeelden trekken...
Dat een van die twee uitzendingen de woensdagnamiddag plaatsvindt, op het tijdstip van de kinderprogramma's, lijkt er op te duiden dat wij ook onze kinderen, van vroegs af aan moeten die nobele conste van het liegen aanleren.
Ze doen het volmaakt !
Ik heb een heel boekwerk gelezen over lichaamstaal, en hoe je een leugenaar kunt herkennen, maar bij politici gaat dit boek gewoon de mist in ! Aan hun lichaam is helemaal niets te zien, wellicht komt dat ook omdat ze in eerste instantie jarenlang geoefend hebben op niets doen, doodstil zitten, slapen met open ogen en dergelijke zware oefeningen die je nu, dank zij de tv, kunt bestuderen op de banken van ons hooggeëerde parlement.
Nu en dan zie je er een die de kunst nog niet meester is, en plots scheefwegzakt, in een diepe slaap verzonken.
Geef toe, zij hebben hun rust nodig !
Hun echte activiteiten ontplooien zij immers niet in de Kamer, maar achteraf, "en petit comité", waar ernstige afspraken worden gemaakt, welke partij nu aan de beurt is om de drie vrijgekomen ambtenarenpostjes in te vullen. Dan zie je plots actie, dan spoeden de verkozenen des volks zich naar hun kiesdistrict, om de heuglijke mededeling te doen aan Charelke joepekadee, dat hij zijn plak en spandiensten van vOOr de verkiezing, niet voor niets heeft gedaan! Zijn zoon mag maandag beginnen op het ministerie van...
Daarna valt de parlementariër, moe maar tevreden weer in een toestand van lethargie, tot zich het volgende buitenkansje voordoet.
Liegen is tot een kunst verheven ! Heb je eenmaal je diploma terzake, dan ben je niet langer meer een vuile leugenaar, maar een geëerde politieker. Of denk je dat ik overdrijf ?
We zitten midden in de "week van de smaak". Och, we hebben zoveel weken, week van het kind, week van dit en week van dat...ik word er week van...
Ik vergeet nog de dagen te noemen voor de mindere goden onder ons: dag van de moeder, van de vader, van de secretaresse, van de poetsvrouw en ga maar door. Die staan duidelijk allemaal een trapje lager, en krijgen dus maar een dag.
Voor de vele doden van de twee wereldoorlogen, voor de slachtoffers van de ramp te ... houden we met zijn allen een minuut stilte... je ziet, ere wie ere toekomt.
sjongejongejonge... een mens mag niet nadenken hé, of je krijgt complexen allerhande.
Heb je al eens buiten gekeken? Niet doen! Er is niets te zien dat op iets trekt ! Heel de achtergrond van het landschap hebben ze weggeborgen in de coulissen, en het vorenste stukje dat je nog amper kunt zien ziet er nat, kil en belabberd uit. Echt novemberweer, iets om zo vlug mogelijk te vergeten. Gelukkig hebben we nu met zijn allen iets om ons op te kikkeren, om ons kunstmatig te troosten met wat kunstmatig zonlicht. Het ziet er uit als een petje van de Kamerikaanse bookmakers, maar in de grote en dikke klep zitten een hele batterij lichtjes, die netjes je façade in het zonnetje placeren. Je zit te daveren van de kou met het zonnetje van Benidorm op je neus. Heerlijk
Het zou helpen tegen de depressies.
Wellicht heb je zo'n koppijn van die zware klep op je knikker, dat je helemaal geen tijd meer over hebt om je ook nog eens depri te gaan liggen zitten voelen... djudedju.
Ondertussen wordt mijn linde alsmaar kaler. De bladdoder van dienst is nu niet de wind, maar de mist. Het is immers van dat nat klef weer, waarbij je niet kunt zeggen dat het regent, maar dat je na vijf minuten doornat maakt. Welnu, die nattigheid bevat, om zich zo fijn te kunnen verdelen in wat net geen druppel kan genoemd worden, die nattigheid bevat daartoe dus een soort kleefmiddel, om zich aan en op alles vast te hechten. Ook op de blaren, en die zijn al zo moe en zo ziek... dus dat gewicht van dat water is er net te veel aan... en ze stuiken ten gronde, recht de plas of de modder in.
Gezelle schreef het al... Zie ze vallen de zieke zomerblaren...
Ondertussen is mijn linde veranderd in een boom met gele vaantjes.
Vorige dinsdag hebben we op de hobbyclub een kerstversiering gemaakt. Met oude vélobanden !
We kregen elk een soort kegel in piepschuim, of liever, 't was geen kegel maar een heel scherpe piramide. We moesten dan de fietsband in lange reepjes snijden van één centimeter breed, en zolang als de fietsband rond was... Op de kop van de piramide legden we dan een in kruisvorm gesneden stukje van die binnenband, bevestigden dat met enkele spelden, en dan namen we de eerste lange reep en legden die eerst netjes vast met een speldje, en draaiden en draaiden en draaiden dan de zwarte reep stilletjes naar beneden toe, telkens de vorige laag deels en gelijkmatig overdekkend. Ik had meer dan vier zo'n bandlengten repen nodig om beneden te raken ! Nadien werd die zwarte "kerstboom" aangekleed met zilveren pareltjes, die je met een speldje er door op en door de rubber prikte. Schoon. Bovendien is het, zo op zicht een onverwoestbaar item, waar we nog jaren deugd zullen van hebben op de kerstfeesttafel.
Nu staat mijn zwarte kerstboom nog wat op de kast te staan. Straks in de weg voor de sauskom en vleesplateau.
Volgende maal maken we kerstkaartjes. Vrienden en kennissen en familieleden weten daarmee ook weer wat ze kunnen verwachten. Recupkaarten. Wie zei daar weer dat het de Hollanders waren die zuinig waren ????
Oh ja, ik heb een fietsband meegebracht naar huis.
Om een verboden wapen mee te maken: een mikke in OostVlaanderen, een Schietlap voor Westvlaanderen en een catapult voor de Nederlanders...
djudedju, hebbekik werk om iets duidelijk te maken !
tot de volgende ?
donderdag, november 13, 2008
Groenten en fruit...
Een beetje tot mijn verbijstering las ik dat in ons aller Europa weer komkommers die heel krom zijn, wortels met een krul in, meloenen met een bocht het mag weer allemaal...
Dat wil met andere woorden zeggen dat tot voor kort er geen kromme wortels meer in de winkelrekken mochten liggen, geen rechte bananen en geen gekrulde kwamkwammers...
Alles wat er niet "netjes" uitzag moest de vuilbak in, of in het beste geval, werd het verwerkt in preparaten. Dus je bakje komkommersla kwam vroeger met wiskundige zekerheid van scheve kwamkwammers.
Hoeveel kilo volwaardig voedsel is hier weer vernietigd geweest geworden????
Het is natuurlijk véél te duur om het te bezorgen aan de zwarte negertjes van China, dus, hop de vuilhoop op, en er met de bulldozer enkele keren overheen, om zeker te zijn dat er geen snoodaard stiekem toch van eet...
Een geluk voor die Europese parlementariërs dat ze in het laatste concilie de hel hebben afgeschaft, anders zouden die lui hun poepke nogal gebrand hebben aan de olie uit kromme olijven en vierkante koolzaadjes !
djudedju !
Die dingen zijn zelfs niet terecht gekomen in de huizen die de armen van hier te eten geven.
Wraakroepend is een ouderwets woord, maar ik vind er geen betere
djudedjudedju.
Van ouderwetse woorden gesproken... Hoelang is het al geleden dat u het woord "Verontschuldigen" nog hebt gehoord?
Geen mens die zich nog verontschuldigd!
Hoogstens krijg je nog een "Sorry !"
En als het wat deftiger en stijver en strakker moet: "Excuseer!"
En heel pijnlijk aan mijn taalgevoelige oortjes kraakt tegenwoordig wel eens:" Verexcuseer"...
Dat men leenwoorden uit het Engels gebruikt, of uit het Frans, tot daar toe, maar dat men die op hun beurt ook nog eens gaat liggen verkrachten ! djudedju! (Of op zijn vlaams gvd, gvd !)
Och, het verschijnsel is niet nieuw... Toen ik jong was, kwamen die draagbare lawaaimakers in zwang. Er was een mooie Nederlandse term voor: een draagbare radio, of zelfs een draagbaar radiotoestel... maar iedereen in Vlaanderen noemde het "zijn portatiefke", terwijl het in Nederland veeleer een "portable" werd, op zijn Engels... (Henk, was er ook een portabelletje ????)
Ik vind het niet zo erg dat dit gebeurt, maar ik lig er wel wakker van dat de oude, juiste, nederlandse naam stillekes vergeten wordt. Ik denk dat er bij onze kinderen die nu zowat 10 jaar oud oud zijn, heel wat zouden zijn die bij het woord "verontschuldigen" ietwat onzeker hun wenkbrauwen omhoog zullen trekken tot de bij hun nog laagliggende haarlijn... (Aan mijn leeftijd lukt dit niet meer, ik kan mijn wenkbrauwen veel hoger optrekken dan vroeger (oefening baart kunst weet je wel) maar mijn haarlijntje is al veel te ver richting nek gekropen...
Ik bedoel dus dat taalverrijking altijd mag, maar dat we moeten oppassen dat we niet het kind met het badwater weggooien, en gewoon een woord vervangen voor een eigenlijk vreemd woord. Als je de huidige dikke Vandaal bekijkt, weet je wat ik wil zeggen ! Dat boek is al lang geen boek meer, het is een halve boekenkast verworden. En toch is onze dagdagelijkse woordenschat niet toegenomen, of toch niet merkbaar. Dat betekent dat wij over een steeds uitgebreider voorraad woorden beschikken, maar er in feite nog steeds evenveel gebruiken. Dus stoppen wij al die quasi vervallen woorden veilig in de steeds dikker wordende Vandaal, en voelen ons gerust: Wij hebben de taal gered !
Ik daag u uit ! Wedden dat u geen halve dag een normaal gesprek meer kunt voeren, zonder te vervallen in al die nieuwe termen waarvoor er een goed en evenwaardig nederlands woord bestaat. Och, ik verwijt u niets, ik ben niets beter dan u! Wij zijn er ondertussen zo vertrouwd mee, dat die vreemde termen ons eigener lijken dan onze eigen Vlaamse woordenschat. In deze alinea heb ik bewust geprobeerd om vreemde termen te vermijden, maar het vergt, zelfs voor zo'n kort stukje, al wat denkwerk, en ik vond geen nederlands woord voor alinea... (Is er eenje ?)
In het groot synoniemenwoordenboek vind ik alleen: deel... beetje flauw en onduidelijk.
Met andere woorden heb ik hiermee ook duidelijk aangetoond dat vreemde woorden wel degelijk een verrijking, duidelijker kunnen zijn, dan wat we in het nederlands kennen. Dus: geen afkeuring, maar er acht op slaan dat we de echte oude vertrouwde Nederlandse woorden niet overboord kieperen !
Vooral in het Vlaams hebben wij nogal de neiging veel Franse woorden te adopteren (zie je wel!).Het is dan ook geen wonder dat er een Waalse komiek een prachtig stukje opvoert over het nederlands, waarbij hij aantoont dat de Walen in feite allemaal al vlaams spreken... Le premier: de premier. Facilité : faciliteiten, combination: combinatie en zo gaat hij eindeloos verder, en bewijst dat het merendeel van onze politieke(politique)vocabulaire (vocabulair) in feite frans is... Het enige waardoor we nooit overeen komen, ligt hem aan het feit dat we onze afspraken steeds mislopen... Wij zeggen over veertien dagen en zij dans une quinzaine de jours.... Wij zijn steeds een dag te vroeg, of zij een te laat.
Grandioos ! Ik heb het al verschillende keren gezien, en iedere keer weer zit ik te genieten. Het leuke is dat de Walen dat als een soort aanval zien, en wij zitten er van te genieten en vinden het goed gevonden. Ik denk dat dit het grootste verschil is tussen Vlamingen en Walen... onze zin voor humor is onbegrensd, de hunne niet.
Er is bijna geen wind... ik zie de blaren (diegene die er nog aanhangen) van mijn linde wiegen in in een zachte beweging, die er toch nog te veel aan is, want nu en dan dwarrelt er weer en weer en weer een van die gouden blaadjes naar de grond. Er is geen zon te zien, en toch is het eerder helder dan overtrokken weer. Warm is het niet meer... het is herfstststst....met veel ststststsssst om het stil te maken. De weinige mensen die te voet of per fiets voorbij komen, hebben hun kop ingetrokken voor de kou. Ze lijken wel jaloers van de huisjesslak.
Ik ga stoppen... deze middag boodschappen doen. Heel onze week ligt overhoop met die feestdag (nu ja feest???)...
Tot de volgende ?
Dat wil met andere woorden zeggen dat tot voor kort er geen kromme wortels meer in de winkelrekken mochten liggen, geen rechte bananen en geen gekrulde kwamkwammers...
Alles wat er niet "netjes" uitzag moest de vuilbak in, of in het beste geval, werd het verwerkt in preparaten. Dus je bakje komkommersla kwam vroeger met wiskundige zekerheid van scheve kwamkwammers.
Hoeveel kilo volwaardig voedsel is hier weer vernietigd geweest geworden????
Het is natuurlijk véél te duur om het te bezorgen aan de zwarte negertjes van China, dus, hop de vuilhoop op, en er met de bulldozer enkele keren overheen, om zeker te zijn dat er geen snoodaard stiekem toch van eet...
Een geluk voor die Europese parlementariërs dat ze in het laatste concilie de hel hebben afgeschaft, anders zouden die lui hun poepke nogal gebrand hebben aan de olie uit kromme olijven en vierkante koolzaadjes !
djudedju !
Die dingen zijn zelfs niet terecht gekomen in de huizen die de armen van hier te eten geven.
Wraakroepend is een ouderwets woord, maar ik vind er geen betere
djudedjudedju.
Van ouderwetse woorden gesproken... Hoelang is het al geleden dat u het woord "Verontschuldigen" nog hebt gehoord?
Geen mens die zich nog verontschuldigd!
Hoogstens krijg je nog een "Sorry !"
En als het wat deftiger en stijver en strakker moet: "Excuseer!"
En heel pijnlijk aan mijn taalgevoelige oortjes kraakt tegenwoordig wel eens:" Verexcuseer"...
Dat men leenwoorden uit het Engels gebruikt, of uit het Frans, tot daar toe, maar dat men die op hun beurt ook nog eens gaat liggen verkrachten ! djudedju! (Of op zijn vlaams gvd, gvd !)
Och, het verschijnsel is niet nieuw... Toen ik jong was, kwamen die draagbare lawaaimakers in zwang. Er was een mooie Nederlandse term voor: een draagbare radio, of zelfs een draagbaar radiotoestel... maar iedereen in Vlaanderen noemde het "zijn portatiefke", terwijl het in Nederland veeleer een "portable" werd, op zijn Engels... (Henk, was er ook een portabelletje ????)
Ik vind het niet zo erg dat dit gebeurt, maar ik lig er wel wakker van dat de oude, juiste, nederlandse naam stillekes vergeten wordt. Ik denk dat er bij onze kinderen die nu zowat 10 jaar oud oud zijn, heel wat zouden zijn die bij het woord "verontschuldigen" ietwat onzeker hun wenkbrauwen omhoog zullen trekken tot de bij hun nog laagliggende haarlijn... (Aan mijn leeftijd lukt dit niet meer, ik kan mijn wenkbrauwen veel hoger optrekken dan vroeger (oefening baart kunst weet je wel) maar mijn haarlijntje is al veel te ver richting nek gekropen...
Ik bedoel dus dat taalverrijking altijd mag, maar dat we moeten oppassen dat we niet het kind met het badwater weggooien, en gewoon een woord vervangen voor een eigenlijk vreemd woord. Als je de huidige dikke Vandaal bekijkt, weet je wat ik wil zeggen ! Dat boek is al lang geen boek meer, het is een halve boekenkast verworden. En toch is onze dagdagelijkse woordenschat niet toegenomen, of toch niet merkbaar. Dat betekent dat wij over een steeds uitgebreider voorraad woorden beschikken, maar er in feite nog steeds evenveel gebruiken. Dus stoppen wij al die quasi vervallen woorden veilig in de steeds dikker wordende Vandaal, en voelen ons gerust: Wij hebben de taal gered !
Ik daag u uit ! Wedden dat u geen halve dag een normaal gesprek meer kunt voeren, zonder te vervallen in al die nieuwe termen waarvoor er een goed en evenwaardig nederlands woord bestaat. Och, ik verwijt u niets, ik ben niets beter dan u! Wij zijn er ondertussen zo vertrouwd mee, dat die vreemde termen ons eigener lijken dan onze eigen Vlaamse woordenschat. In deze alinea heb ik bewust geprobeerd om vreemde termen te vermijden, maar het vergt, zelfs voor zo'n kort stukje, al wat denkwerk, en ik vond geen nederlands woord voor alinea... (Is er eenje ?)
In het groot synoniemenwoordenboek vind ik alleen: deel... beetje flauw en onduidelijk.
Met andere woorden heb ik hiermee ook duidelijk aangetoond dat vreemde woorden wel degelijk een verrijking, duidelijker kunnen zijn, dan wat we in het nederlands kennen. Dus: geen afkeuring, maar er acht op slaan dat we de echte oude vertrouwde Nederlandse woorden niet overboord kieperen !
Vooral in het Vlaams hebben wij nogal de neiging veel Franse woorden te adopteren (zie je wel!).Het is dan ook geen wonder dat er een Waalse komiek een prachtig stukje opvoert over het nederlands, waarbij hij aantoont dat de Walen in feite allemaal al vlaams spreken... Le premier: de premier. Facilité : faciliteiten, combination: combinatie en zo gaat hij eindeloos verder, en bewijst dat het merendeel van onze politieke(politique)vocabulaire (vocabulair) in feite frans is... Het enige waardoor we nooit overeen komen, ligt hem aan het feit dat we onze afspraken steeds mislopen... Wij zeggen over veertien dagen en zij dans une quinzaine de jours.... Wij zijn steeds een dag te vroeg, of zij een te laat.
Grandioos ! Ik heb het al verschillende keren gezien, en iedere keer weer zit ik te genieten. Het leuke is dat de Walen dat als een soort aanval zien, en wij zitten er van te genieten en vinden het goed gevonden. Ik denk dat dit het grootste verschil is tussen Vlamingen en Walen... onze zin voor humor is onbegrensd, de hunne niet.
Er is bijna geen wind... ik zie de blaren (diegene die er nog aanhangen) van mijn linde wiegen in in een zachte beweging, die er toch nog te veel aan is, want nu en dan dwarrelt er weer en weer en weer een van die gouden blaadjes naar de grond. Er is geen zon te zien, en toch is het eerder helder dan overtrokken weer. Warm is het niet meer... het is herfstststst....met veel ststststsssst om het stil te maken. De weinige mensen die te voet of per fiets voorbij komen, hebben hun kop ingetrokken voor de kou. Ze lijken wel jaloers van de huisjesslak.
Ik ga stoppen... deze middag boodschappen doen. Heel onze week ligt overhoop met die feestdag (nu ja feest???)...
Tot de volgende ?
woensdag, november 12, 2008
Heerliicke soeterniien
en verschrikkelijk bittere herinneringen...
Vannacht lag ik weer (wakker of halfslapend?) te denken aan vele dingen uit het verre verleden van een mensje...
Ik was een zorgenkindje (je zou het niet geloven als je me ziet hé?) en verschrikkelijk veel ziek. Ik lag voor mijn twee jaar al meerdere keren op sterven tengevolge van pleuritis (Het fleurus zei ons moeder). En tot aan een leeftijd van 10 à 11 jaar was ik meer ziek thuis dan dat ik op school was. Maar ik dacht daar niet aan, ik dacht aan al die dingen die ik in de loop der tijden al heb moeten slikken om te "genezen"...
Ik heb je al verteld dat ik mijn leven te danken heb aan de penicilline die dan nog een nieuw medicament was, en die om de drie uur in mijn arme billetjes ingespoten werd. Ons moeder zei dat mijn gat gelijk een speldenkussen was.
Maar naast die pikuren moest ik ook nog heel wat slikken... en dat vond ik in veel gevallen véél erger dan die spuiten !
Pillen, zelfs al waren het joekels van dingen, daar zat ik niet mee. Ik slikte dat zonder moeite binnen. Desnoods zonder drinken. Hup en binnen.
Maar er waren andere dingen...
Ik ga beginnen met wat ze toen cachetten noemden... (Ik weet er begot de juiste naam niet van, en ik ben er nog steeds zo vies van dat ik het zelfs niet wens op te zoeken !)
Cachetten, dat waren gewoonlijk grote dingen, groot, dat wil zeggen iets meer dan 2 cm diameter, en zo'n 7 mm dik. Capsules uit hostiebrood. Ik heb er wel eens eentje opengeprutst om te bekijken, dat waren in feite twee rondjes, met een opstaande boord, en je kon die netjes opeen of ineen liever, schuiven, waardoor je een gesloten potje had. In hostiebrood.
Als je indertijd je Communie hebt gedaan, zul je je dat hostiebrood wel nog herinneren. Zo'n heel dun wit koekje bijna zonder smaak. Als je een hostie in je mond kreeg op een moment dat je onvoldoende speeksel in je mond had, dan bleef die hostie aan je gehemelte hangen, en dan zat je minuten lang wanhopig met je tong over je verhemelte te wrijven om dat plakkerige goedje er af te krijgen. Het zou natuurlijk veel simpeler geweest zijn je vinger in je mond te stoppen en het met je vinger af te schrepen, maar dat mocht niet. Dat was doodzonde. Toen mochten wij met onze ongewijde poten nog niet aan een hostie raken !
Je zult wel denken, wat heeft dat nu te maken met medicamenten ? Alles ! Want die cachetten waren dus ook van dat vermaledijd hostiebrood gemaakt, en hadden dus ook die leuke eigenschap van zich vast te klemmen aan je verhemelte... en dat betekende niet alleen dat je het moest loskrabben, maar veel erger, dat betekende dat de inhoud, het medicament, zich plots in je mond bevond en al de smaakpapillen van je mond martelden met de meest afschuwelijke smaken. Wat er allemaal inzat weet ik niet, maar de enige voorwaarde om er in te geraken was blijkbaar bitter, zout of een mengeling van de twee zijn. Je mocht nadien drinken wat je wou, een stuk droog brood eten, een stuk met zoete confituur of wat dan ook...de smaak bleef je teisteren. Ik weet niet of de geleerde proffesoren ooit al ontdekt hebben dat smaakpapillen een apart geheugen hebben, maar ik kan ze het bevestigen ! Ik moet er maar op denken en ik proef die verschrikkelijke smaak weer. Cachetten nam ik dan ook in mits een speciale voorbereiding... Ik zat eerst wanhopige met gesloten mond te trekkebekken om toch maar zoveel mogelijk speeksel te verzamelen, zodat ik betrekkelijk zeker was dat die ondingen in één keer door de mond en door je keelgat verdwenen...
En dan had je ook nog... de flessen siroop.
Siroop heeft iets zoets in zich. Voor mij niet meer. Siroop is verbonden met allemogelijke smaken, met uitzondering van de lekkere.
Hadden ze mij moeten vertellen dat die siroop gemaakt was van rotte krengen, ik zou dat zonder moeite hebben geloofd, want zo smaakten ze stuk voor stuk.
Het leuke was dat mijn moeder dan een "troostmiddel" had...Bij iedere nieuwe soort siroop proefde zij het eerst. Ze hield de fles aan haar mond (ik heb nooit kunnen ontdekken of ze werkelijk proefde of niet) en had toen steeds dezelfde geijkte verklaring: " Awel, Toone, den dien is niet slecht !" en ik kreeg dan die lepel met gal en venijn gemengd met drek van dode kamelen te slikken. bah.... Ik mag er niet op denken.
Toch ben ik bijna zeker dat ons moeder echt proefde van die flessen siroop, en dat ze het echt meende dat het niet zo slecht was... Ik moet nu maar kijken naar mijn kleinkinderen om te zien hoezeer hun smaak veel teerder is dan de mijne. Alles wat je nu eet en drinkt is veel fijner van smaak dan in onze tijd. Ik denk dat de siroop van toen nu slachtoffers zou maken die in shock gaan bij de ontzetting van de afgrijselijkheid.
Ons moeder kwam dus uit een nog verdere generatie, een generatie die niet naar de smaak keek, maar naar de eetbaarheid.
Kruiden en zout waren indertijd in de eerste plaats middelen om de dingen weer eetbaar te maken, niet om het een lekker smaakje te geven !
Mijn grootvader ging (zo heb ik altijd horen vertellen, want ik herinner mij de man amper) de beer halen bij de mensen (voor de nederlanders: aalt), en om zeker te zijn van de kwaliteit, proefde hij er eerst eens van.
Dat lijkt ons nu onvoorstelbaar, maar hij kwam weer uit een nog verdere generatie, en had wellicht nog herinneringen rechtstreeks of uit de vertellingen van zijn ouders, aan de pis- en drekdoctooren... Want in de volksgeneeskunde werd nogal wat "genezen" met het drinken van je eigen pis (vooral de eerste van 's morgens bij het ontwaken). Dat van die eigen drek opeten, dat heb ik nooit gehoord, maar wel gelezen in oude boeken over geneesconste.
Als wij in de winter bonen aten, dan waren dat bonen die uit het zout kwamen, want daarin werden ze bewaard. Koteletten kwam uit bokalen, waarin ze gebraden en overdekt met reuzel bewaard bleven. Eieren in de winter waren er niet, dus aten wij "opgelegde" eieren. Ons moeder kocht voor de winter een massa eieren, en die werden in een stenen pot ingelegd in waterglas (wat dat ook mag wezen... maar ik herinner mij dat er wat water op stond, en op dat water verscheen er dan een mat, halfdoorzichtig kalklaagje...Als je er met je vinger op duwde brak het in stukjes die bleven drijven)
Appelen werden op de zolder gelegd, en nu en dan moesten we de appelen verlezen, dat wil zeggen de rotte er uit halen. De laatste van die appelen waren precies oude gerimpelde wijven.
Ik vraag me af wat onze jeugd nu zou zeggen mocht je die dingen op tafel zetten...
Ik leerde bij onze gebuur om vier uur een boterhammetje eten, met een beetje boter er op, en dan een laagje zout gestrooid, zodat je een dunne witte laag had...Heerlijk...
Geef dat nu eens aan onze kleinkinderen !
Nee, het is geen wonder dat we nu alle miserie van de wereld hebben om de kleinkinderen eens een pil te doen slikken, of een lepel siroop... en echt die dingen smaken echt niet zo slecht meer als toen, en cachetten van hostiebrood, die zijn niet meer te verkrijgen...ze bestaan gewoon niet meer. Nu zijn dat dingen in iets wat er uit ziet als plastic, en die je al heel, heel lang in je mond moet houden om ze te laten smelten. Hostiebrood, dat is een fractie van tienden van seconden voor je prijs had !
In mijn kindertijd was er geen weelde. Wij hadden geen zeven soorten toespijs om uit te kiezen, wij hadden geen sneetje kaas per boterham...Wij hadden een sneetje, en daar aten wij alle boterhamen mee op. Op een of andere manier hielden wij een brokje van die kaas in onze mond, en dat brokje diende om de smaak door te geven aan iedere beet boterham. En dat lukte perfect, en wij hadden nooit het gevoel dat wij ook maar iets tekort kwamen. Integendeel... wij waren perfect gelukkig.
Wij droomden zelfs niet van de rijkeren, wij kenden maar één werkelijkheid, de onze. En als wij droomden, dan was het in de boeken...want toen reeds waren we boekenwurmen. Er was er bij ons maar eentje die niet heledagen in de boeken zat, en dat was Suzanne. Hoeveel avonden hebben wij, Pierre, Ma en ik, naast elkaar op de plankenvloer gelegen, plat op onze buik, leunend op onze gekruiste armen, in een boek liggen lezen. De enige reden om dat eens niet te doen waren de hoorspelen op de radio.
Wat waren wij rijk... Wij hadden geen enkele behoefte aan meer.
Nu zijn de kinderen veel armer, want ze hebben zoveel dat ze nooit weten wat er mee te doen.
Wij maakten een revolver met een plankje, een wasknijper en een stuk fietsband, en schoten met droge erwten... Nu schieten ze met die plastic balletjes die veel te hard zijn en veel te hard afgeschoten worden... Veel te echt om leuk te zijn, en er is geen beetje plezier aan geweest om het zelf in elkaar te steken.
Wij hadden ons handen, onze fantasie en massa's vindvoorwerpen, daar bouwden wij een hele wereld mee van goud en diamant...
Ik ga stoppen... straks ga ik nog lullen over de goede oude tijd, terwijl de tijd nu veel beter is...alleen zijn de mensen nu armer
armer aan fantasie
armer aan zelfgebouwde werelden
tot de volgende ?
Vannacht lag ik weer (wakker of halfslapend?) te denken aan vele dingen uit het verre verleden van een mensje...
Ik was een zorgenkindje (je zou het niet geloven als je me ziet hé?) en verschrikkelijk veel ziek. Ik lag voor mijn twee jaar al meerdere keren op sterven tengevolge van pleuritis (Het fleurus zei ons moeder). En tot aan een leeftijd van 10 à 11 jaar was ik meer ziek thuis dan dat ik op school was. Maar ik dacht daar niet aan, ik dacht aan al die dingen die ik in de loop der tijden al heb moeten slikken om te "genezen"...
Ik heb je al verteld dat ik mijn leven te danken heb aan de penicilline die dan nog een nieuw medicament was, en die om de drie uur in mijn arme billetjes ingespoten werd. Ons moeder zei dat mijn gat gelijk een speldenkussen was.
Maar naast die pikuren moest ik ook nog heel wat slikken... en dat vond ik in veel gevallen véél erger dan die spuiten !
Pillen, zelfs al waren het joekels van dingen, daar zat ik niet mee. Ik slikte dat zonder moeite binnen. Desnoods zonder drinken. Hup en binnen.
Maar er waren andere dingen...
Ik ga beginnen met wat ze toen cachetten noemden... (Ik weet er begot de juiste naam niet van, en ik ben er nog steeds zo vies van dat ik het zelfs niet wens op te zoeken !)
Cachetten, dat waren gewoonlijk grote dingen, groot, dat wil zeggen iets meer dan 2 cm diameter, en zo'n 7 mm dik. Capsules uit hostiebrood. Ik heb er wel eens eentje opengeprutst om te bekijken, dat waren in feite twee rondjes, met een opstaande boord, en je kon die netjes opeen of ineen liever, schuiven, waardoor je een gesloten potje had. In hostiebrood.
Als je indertijd je Communie hebt gedaan, zul je je dat hostiebrood wel nog herinneren. Zo'n heel dun wit koekje bijna zonder smaak. Als je een hostie in je mond kreeg op een moment dat je onvoldoende speeksel in je mond had, dan bleef die hostie aan je gehemelte hangen, en dan zat je minuten lang wanhopig met je tong over je verhemelte te wrijven om dat plakkerige goedje er af te krijgen. Het zou natuurlijk veel simpeler geweest zijn je vinger in je mond te stoppen en het met je vinger af te schrepen, maar dat mocht niet. Dat was doodzonde. Toen mochten wij met onze ongewijde poten nog niet aan een hostie raken !
Je zult wel denken, wat heeft dat nu te maken met medicamenten ? Alles ! Want die cachetten waren dus ook van dat vermaledijd hostiebrood gemaakt, en hadden dus ook die leuke eigenschap van zich vast te klemmen aan je verhemelte... en dat betekende niet alleen dat je het moest loskrabben, maar veel erger, dat betekende dat de inhoud, het medicament, zich plots in je mond bevond en al de smaakpapillen van je mond martelden met de meest afschuwelijke smaken. Wat er allemaal inzat weet ik niet, maar de enige voorwaarde om er in te geraken was blijkbaar bitter, zout of een mengeling van de twee zijn. Je mocht nadien drinken wat je wou, een stuk droog brood eten, een stuk met zoete confituur of wat dan ook...de smaak bleef je teisteren. Ik weet niet of de geleerde proffesoren ooit al ontdekt hebben dat smaakpapillen een apart geheugen hebben, maar ik kan ze het bevestigen ! Ik moet er maar op denken en ik proef die verschrikkelijke smaak weer. Cachetten nam ik dan ook in mits een speciale voorbereiding... Ik zat eerst wanhopige met gesloten mond te trekkebekken om toch maar zoveel mogelijk speeksel te verzamelen, zodat ik betrekkelijk zeker was dat die ondingen in één keer door de mond en door je keelgat verdwenen...
En dan had je ook nog... de flessen siroop.
Siroop heeft iets zoets in zich. Voor mij niet meer. Siroop is verbonden met allemogelijke smaken, met uitzondering van de lekkere.
Hadden ze mij moeten vertellen dat die siroop gemaakt was van rotte krengen, ik zou dat zonder moeite hebben geloofd, want zo smaakten ze stuk voor stuk.
Het leuke was dat mijn moeder dan een "troostmiddel" had...Bij iedere nieuwe soort siroop proefde zij het eerst. Ze hield de fles aan haar mond (ik heb nooit kunnen ontdekken of ze werkelijk proefde of niet) en had toen steeds dezelfde geijkte verklaring: " Awel, Toone, den dien is niet slecht !" en ik kreeg dan die lepel met gal en venijn gemengd met drek van dode kamelen te slikken. bah.... Ik mag er niet op denken.
Toch ben ik bijna zeker dat ons moeder echt proefde van die flessen siroop, en dat ze het echt meende dat het niet zo slecht was... Ik moet nu maar kijken naar mijn kleinkinderen om te zien hoezeer hun smaak veel teerder is dan de mijne. Alles wat je nu eet en drinkt is veel fijner van smaak dan in onze tijd. Ik denk dat de siroop van toen nu slachtoffers zou maken die in shock gaan bij de ontzetting van de afgrijselijkheid.
Ons moeder kwam dus uit een nog verdere generatie, een generatie die niet naar de smaak keek, maar naar de eetbaarheid.
Kruiden en zout waren indertijd in de eerste plaats middelen om de dingen weer eetbaar te maken, niet om het een lekker smaakje te geven !
Mijn grootvader ging (zo heb ik altijd horen vertellen, want ik herinner mij de man amper) de beer halen bij de mensen (voor de nederlanders: aalt), en om zeker te zijn van de kwaliteit, proefde hij er eerst eens van.
Dat lijkt ons nu onvoorstelbaar, maar hij kwam weer uit een nog verdere generatie, en had wellicht nog herinneringen rechtstreeks of uit de vertellingen van zijn ouders, aan de pis- en drekdoctooren... Want in de volksgeneeskunde werd nogal wat "genezen" met het drinken van je eigen pis (vooral de eerste van 's morgens bij het ontwaken). Dat van die eigen drek opeten, dat heb ik nooit gehoord, maar wel gelezen in oude boeken over geneesconste.
Als wij in de winter bonen aten, dan waren dat bonen die uit het zout kwamen, want daarin werden ze bewaard. Koteletten kwam uit bokalen, waarin ze gebraden en overdekt met reuzel bewaard bleven. Eieren in de winter waren er niet, dus aten wij "opgelegde" eieren. Ons moeder kocht voor de winter een massa eieren, en die werden in een stenen pot ingelegd in waterglas (wat dat ook mag wezen... maar ik herinner mij dat er wat water op stond, en op dat water verscheen er dan een mat, halfdoorzichtig kalklaagje...Als je er met je vinger op duwde brak het in stukjes die bleven drijven)
Appelen werden op de zolder gelegd, en nu en dan moesten we de appelen verlezen, dat wil zeggen de rotte er uit halen. De laatste van die appelen waren precies oude gerimpelde wijven.
Ik vraag me af wat onze jeugd nu zou zeggen mocht je die dingen op tafel zetten...
Ik leerde bij onze gebuur om vier uur een boterhammetje eten, met een beetje boter er op, en dan een laagje zout gestrooid, zodat je een dunne witte laag had...Heerlijk...
Geef dat nu eens aan onze kleinkinderen !
Nee, het is geen wonder dat we nu alle miserie van de wereld hebben om de kleinkinderen eens een pil te doen slikken, of een lepel siroop... en echt die dingen smaken echt niet zo slecht meer als toen, en cachetten van hostiebrood, die zijn niet meer te verkrijgen...ze bestaan gewoon niet meer. Nu zijn dat dingen in iets wat er uit ziet als plastic, en die je al heel, heel lang in je mond moet houden om ze te laten smelten. Hostiebrood, dat is een fractie van tienden van seconden voor je prijs had !
In mijn kindertijd was er geen weelde. Wij hadden geen zeven soorten toespijs om uit te kiezen, wij hadden geen sneetje kaas per boterham...Wij hadden een sneetje, en daar aten wij alle boterhamen mee op. Op een of andere manier hielden wij een brokje van die kaas in onze mond, en dat brokje diende om de smaak door te geven aan iedere beet boterham. En dat lukte perfect, en wij hadden nooit het gevoel dat wij ook maar iets tekort kwamen. Integendeel... wij waren perfect gelukkig.
Wij droomden zelfs niet van de rijkeren, wij kenden maar één werkelijkheid, de onze. En als wij droomden, dan was het in de boeken...want toen reeds waren we boekenwurmen. Er was er bij ons maar eentje die niet heledagen in de boeken zat, en dat was Suzanne. Hoeveel avonden hebben wij, Pierre, Ma en ik, naast elkaar op de plankenvloer gelegen, plat op onze buik, leunend op onze gekruiste armen, in een boek liggen lezen. De enige reden om dat eens niet te doen waren de hoorspelen op de radio.
Wat waren wij rijk... Wij hadden geen enkele behoefte aan meer.
Nu zijn de kinderen veel armer, want ze hebben zoveel dat ze nooit weten wat er mee te doen.
Wij maakten een revolver met een plankje, een wasknijper en een stuk fietsband, en schoten met droge erwten... Nu schieten ze met die plastic balletjes die veel te hard zijn en veel te hard afgeschoten worden... Veel te echt om leuk te zijn, en er is geen beetje plezier aan geweest om het zelf in elkaar te steken.
Wij hadden ons handen, onze fantasie en massa's vindvoorwerpen, daar bouwden wij een hele wereld mee van goud en diamant...
Ik ga stoppen... straks ga ik nog lullen over de goede oude tijd, terwijl de tijd nu veel beter is...alleen zijn de mensen nu armer
armer aan fantasie
armer aan zelfgebouwde werelden
tot de volgende ?
dinsdag, november 11, 2008
11 november
90 jaar geleden stopte de grote oorlog, en als orgelpunt zette men er de slachting nog eventjes verder met de Spaanse griep, die nog meer doden maakte dan die verschrikkelijke oorlog.
90 jaar geleden kwam een einde aan een jaren durende verschrikking. Niet alleen aan de ijzer of in Verdun, maar ook in het bezette gebied was het verschrikkelijk.
In Nederland zaten duizenden en duizenden vluchtelingen van Belgische maar ook van Duitse origine in kampen de oorlog te doorstaan, in belabberde omstandigheden. Tussen België en Nederland stond een echt ijzeren gordijn, een kilometers lange afspanning in prikkeldraad, waar hoogspanning op gezet was. Duizenden en duizenden die of de vrijheid zochten of smokkelden, kwamen daar aan hun dood.
Oorlog is altijd verschrikkelijk, maar de grote oorlog 14-18 en de oorlog 40-45 waren veel schrikkelijker dan wat we nu op tv zien in Irak en Afghanistan, omdat toendertijd de burgers evengoed het slachtoffer waren als de vechtende soldaten. Hele steden werden platgebombardeerd, soms met als enige doel het breken van de moraal van de bevolking. En niemand was vrij van zonden, in de laatste oorlog in onze contreien, werden Duitse steden volledig vernield in grote bombardementen raids, zelfs al was daar in velden noch wegen een militair doelwit te zien.
Verschrikkelijke dingen, die wij ons gelukkig niet kunnen indenken. Ons bevattingsvermogen is veel te klein om dergelijk leed in te denken.
Gelukkig maar...
Maar jammer misschien aan de andere kant, want dan zouden wij misschien veel meer oppassen niet opnieuw in oorlogen verzeild te geraken.
Irak mag geen kernwapens maken of hebben, want dat is ontoelaatbaar. Desnoods doen we er wat aan.
Van mij zou geen enkele macht op aarde kernwapens mogen hebben, maar waar haalt de ene staat het recht om de ander te verbieden wat hijzelf doet ?
Ja, maar dat zijn slechte staten!
Is dat niet juist wat zij zeggen van de tegenpartij ?
En ze hebben gelijk, want de tegenpartij heeft nu al die kernwapens waarmee hij poogt de rest van de wereld in het gareel te laten lopen. Zijn gareel ...
We leren maar niet bij
we doen maar verder met onze agressie
en iedere partij steekt het op de ander.
Vanmorgen ging het nieuws niet alleen daarover... Men deelde ook mee dat met het lijkje had gevonden van een pasgeboren baby.
Wie en waarom doet iemand zo iets ?
Wie meet zich het recht toe, het leven van een ander te beëindigen?
En dan nog een leven in de knop, die nog moest aanvatten?
Vooral dat er zoveel mogelijkheden zijn om het kind te laten adopteren of wat dan ook.
Er moeten dus andere redenen zijn.
Reden één, een jong meisje die zwanger raakte en het thuis niet durfde zeggen, wegens de strengheid van de ouders of van de religie...
Reden twee, een kind uit een relatie buiten het huwelijk en die verborgen wordt.
reden drie: ... ik kan niet meteen een andere reden indenken, maar voor wie het doet, zullen er wellicht honderden redenen zijn om zich van het kind af te maken, maar kan er één plausibele reden zijn om het te doden?
Van mij mogen ze overal die vondelingenschuif weer invoeren... Niet dat het me gelukkig maakt, maar het is zeker beter dan het kind te smoren in een plastic zak.
Ik heb eigenlijk een beetje compassie met die "moeder"... want ik weet niet hoe ze dat ooit kan verwerken... Een stukje van je zelf doden?
Vannacht heeft het verschrikkelijk gestormd, slecht geslapen...
Vanmorgen naar de rommelmarkt te Laarne (Kalken)... en nu vlug vlug bloggen, eten en dan naar de hobby...les geven en zelf wat knutselen. We maken vandaag ondermeer een tafelversiering voor kerstdag.
Tot de volgende ?
90 jaar geleden kwam een einde aan een jaren durende verschrikking. Niet alleen aan de ijzer of in Verdun, maar ook in het bezette gebied was het verschrikkelijk.
In Nederland zaten duizenden en duizenden vluchtelingen van Belgische maar ook van Duitse origine in kampen de oorlog te doorstaan, in belabberde omstandigheden. Tussen België en Nederland stond een echt ijzeren gordijn, een kilometers lange afspanning in prikkeldraad, waar hoogspanning op gezet was. Duizenden en duizenden die of de vrijheid zochten of smokkelden, kwamen daar aan hun dood.
Oorlog is altijd verschrikkelijk, maar de grote oorlog 14-18 en de oorlog 40-45 waren veel schrikkelijker dan wat we nu op tv zien in Irak en Afghanistan, omdat toendertijd de burgers evengoed het slachtoffer waren als de vechtende soldaten. Hele steden werden platgebombardeerd, soms met als enige doel het breken van de moraal van de bevolking. En niemand was vrij van zonden, in de laatste oorlog in onze contreien, werden Duitse steden volledig vernield in grote bombardementen raids, zelfs al was daar in velden noch wegen een militair doelwit te zien.
Verschrikkelijke dingen, die wij ons gelukkig niet kunnen indenken. Ons bevattingsvermogen is veel te klein om dergelijk leed in te denken.
Gelukkig maar...
Maar jammer misschien aan de andere kant, want dan zouden wij misschien veel meer oppassen niet opnieuw in oorlogen verzeild te geraken.
Irak mag geen kernwapens maken of hebben, want dat is ontoelaatbaar. Desnoods doen we er wat aan.
Van mij zou geen enkele macht op aarde kernwapens mogen hebben, maar waar haalt de ene staat het recht om de ander te verbieden wat hijzelf doet ?
Ja, maar dat zijn slechte staten!
Is dat niet juist wat zij zeggen van de tegenpartij ?
En ze hebben gelijk, want de tegenpartij heeft nu al die kernwapens waarmee hij poogt de rest van de wereld in het gareel te laten lopen. Zijn gareel ...
We leren maar niet bij
we doen maar verder met onze agressie
en iedere partij steekt het op de ander.
Vanmorgen ging het nieuws niet alleen daarover... Men deelde ook mee dat met het lijkje had gevonden van een pasgeboren baby.
Wie en waarom doet iemand zo iets ?
Wie meet zich het recht toe, het leven van een ander te beëindigen?
En dan nog een leven in de knop, die nog moest aanvatten?
Vooral dat er zoveel mogelijkheden zijn om het kind te laten adopteren of wat dan ook.
Er moeten dus andere redenen zijn.
Reden één, een jong meisje die zwanger raakte en het thuis niet durfde zeggen, wegens de strengheid van de ouders of van de religie...
Reden twee, een kind uit een relatie buiten het huwelijk en die verborgen wordt.
reden drie: ... ik kan niet meteen een andere reden indenken, maar voor wie het doet, zullen er wellicht honderden redenen zijn om zich van het kind af te maken, maar kan er één plausibele reden zijn om het te doden?
Van mij mogen ze overal die vondelingenschuif weer invoeren... Niet dat het me gelukkig maakt, maar het is zeker beter dan het kind te smoren in een plastic zak.
Ik heb eigenlijk een beetje compassie met die "moeder"... want ik weet niet hoe ze dat ooit kan verwerken... Een stukje van je zelf doden?
Vannacht heeft het verschrikkelijk gestormd, slecht geslapen...
Vanmorgen naar de rommelmarkt te Laarne (Kalken)... en nu vlug vlug bloggen, eten en dan naar de hobby...les geven en zelf wat knutselen. We maken vandaag ondermeer een tafelversiering voor kerstdag.
Tot de volgende ?
maandag, november 10, 2008
Pata Pata
Miriam Makeba is niet meer...
Vrijdag is ze nog opgetreden, nu is ze dood.
Een grote dame, met veel inzet voor haar onderdrukte medemensen, en vooral een zeer grote Jazz zangeres, en vooral bekend met haar Pata Pata... een liedje uit Zuid Afrika, met die typische en niet na te doene kliktaal er in verwerkt.
Ik heb zo net nog eens op youtube naar een filmpje gekeken en naar Pata Pata geluisterd...
als in memoriam...
Ik hou van die muziek, waar de klanken van de wildernis nog wat in te horen zijn... Ik hou van het geluid van die ritmes die ons als blankes zo vreemd zijn, en toch ook zo vertrouwd. Het is alsof dat ritme veel dieper in je graaft, naar het stukje van jezelf dat je dacht voorgoed te hebben weggeborgen... Muziek die je op een of andere manier het bizarre gevoel gaf thuis te komen, terug naar je verste roots...
Daarom zit ik soms die gekke klanken uit australië, Afrika, Azië van de eskimo's tot aan het zuidelijkste stukje van dat immense werelddeel te beluisteren... Gek, ik heb niet die uitgesproken band met de oorspronkelijke amerikaanse muziek.
Europa, Azië, Afrika en Australië, daar heb ik ergens op een of andere manier binding mee. Vraag mij niet waarom, vraag mij niet hoe, ik weet het niet, maar als ik de heel primitieve muziek hoor van die contreien, dan gaat er iets in mij mee trillen met het ritme...
Ook de klank van die primitieve instrumenten, die vaak een doordringend geluid produceren, doen mij wat. En natuurlijk hou ik dan ook van de jazz, niet de moderne, de oude authentieke klanken ontstaan uit de mengkroes van volkeren in slavernij. Daarom ook kan ik uren luisteren naar gospels, want ook dat is doorweven van die primitieve klanken van de huilende mens.
Misschien is het dat wat me onbewust ergens raakt, heel wat van die primitieve dansen en ritmes hebben te maken met hun natuurgodsdiensten, en in de jazz hebben ze dat via de gospels verweven met het kristelijke denken... Je moet eens de klanken van Haïti beluisteren, waar je die vermenging heel fel en contrasterend naast elkaar hoort !
Het is allemaal muziek waarbij je niet stil kunt zitten, je hele lijf wil bewegen wil mee met die oeroude ritmes van de mens...in en met de natuur.
Bij ons is de muziek bijna te beschaafd, te complex, te bestudeerd om nog die binding te hebben met het ingebakken ritme. Ook al probeert men via de blanke jazz en de moderne muziek weer een ritme te laten overheersen, op een of andere manier is het niet dat ritme, niet het ritme van de mens. Ook in de oude oosterse beschavingen zien we dat, hun klankenpatronen zijn ons vreemd, zijn heel anders, maar ook zij hebben hun muziek gekunsteld, verheven tot kunst, ten koste van het oergevoel, ten koste van het oerritme.
In muziek willen wij het té mooi maken...
Terwijl muziek in oorsprong het geluid was en is dat ons doet vibreren.
Soms gaat ons innerlijke zelf zo te keer, dat we er een beetje bang van worden. Het is alsof de muziek de leiding overneemt.
Dat was dan ook de bedoeling, vergeet niet de binding met de natuurgodsdiensten ! De bedoeling was te komen tot een extase, een toestand waarop de ziel het lichaam verlaat en opgaat in het grote geheel van de natuur, van de godsdienst.
Wij kennen allemaal de boeddhistische Mantra's, waarbij men door het steeds herhalen van een klank of een klankenreeks, ook tot een soort extase komt. Ook in de katholieke wereld kennen wij bv de rozenkrans, waarbij voortdurend hetzelfde gebed herhaalt wordt, tot niet meer de woorden maar de klank en het ritme het als het ware overnemen.
Het Oehm van de boeddhisten, het Paternoster van de kristenen, zijn gebedsvormen waarbij de klankbinding heel hoog ligt, en aldus een verre band vormen met dat ritme, die kadans die leidt tot het verlaten van het lichamelijke tot een vergeestelijkte toestand.
Er is niets nieuws onder de zon. De sjamanen, en later ook de priesters van diverse godsdiensten maakten dan ook gretig gebruik van geestesverruimende middelen, om sneller in die toestand te komen. Men verbrandde kruiden die de mensen beïnvloedden. Onze wierook is daar wellicht nog een flauw restantje van...
Nu hoor je dat niet meer, maar toen de mis nog in het latijn opgedragen werd, dan werd het evangelie niet gelezen, dan werd het evangelie half zingend voorgedragen... Ik hoorde in dat verband ooit het woord sjanten, wellicht van Chante ? Ook daarin vonden we dat gedragen ritme terug, het evangelie verkreeg een kadans die de mens moesten boeien. (Er was immers bijna niemand die het latijn begreep). En boeien bedoel ik hier bijna letterlijk, binden aan de sfeer, binden aan de godheid. Een soort terug naar het oerritme ?
God, ik ga wel heel ver om duidelijk te maken dat ergens diep in ons er een soort oerritme zit, die even diep in ons een binding heeft met wat boven ons is, buiten ons begrip ligt. Bijna zo ver dat we het niet meer durven te begrijpen, niet meer durven te voelen, er ons niet meer durven aan overgeven... Wij zijn bang ons te laten gaan en te bewegen in dat oeroude ritme.
We zijn van zoveel bang, omdat we zoveel dingen hebben afgezworen. Omdat we steeds dat laagje vernis koesteren in plaats van het beeld dat er onder zit.
Omdat we ten allen prijze willen ontkennen dat wij maar een klein onderdeeltje zijn van een grote allesomvattende natuur. Omdat wij niet durven terugkeren naar onze roots, ons oerbewustzijn.
Dan schrijft men boekenkasten vol over de "nobele wilde", in een poging zo ons eigen afkomst op te hemelen.
Er is aan de mens als wezen niet veel nobels te vinden, ook nu nog niet. Kijk maar eens naar de toestand van de wereld, denk maar eens aan de gemiddelde leeftijd van de mens op aarde: 28 jaar !
We moeten onszelf niet verheffen in onze gedachten, als we onszelf willen verheffen, dan moeten we dat doen met onze daden! Dan moeten we niet alleen beseffen dat er voedsel is voor iedereen, maar dan moeten we ook zorgen dat het bij iedereen terecht komt !
Maar we zijn nog zo ver, zo hemels ver van wat we in feite wel weten maar nog steeds niet kunnen...
Als er een kleurling tot president gekozen wordt van de Verenigde Staten, dan vallen mij daarbij enkele dingen heel sterk op:
- We zijn verbaasd dat ze eindelijk een kleurling verkiezen, en juichen dat toe als een soort wereldwonder ... Waarom ? Waarom zou dat anders zijn dan een blanke, of een Aziatisch type of een latino ??? Waarom, is er iets anders aan die mens, iets wat ons doet denken dat dit nu toch wel buitengewoon is ???
- Waarom moeten ze die man nog veel meer en beter beschermen dan andere presidenten voor hem? Omdat hij een ander kleurtje heeft ?
- Waarom hebben we het gevoel dat we nu iets goeds gedaan hebben ? Is dat nu beter dan een ander kleurtje, en zo ja, waarom deden we het dan niet allang en niet allemaal ?
We zijn doodgewoon niet eerlijk tegen onszelf en tegenover de anderen. daarom.
Miriam Makeba is niet meer...
Zij werd uit haar land verdreven omdat ze voor haar medemensen dezelfde rechten vroeg als voor de blanke medemens.
Tot de volgende ?
Vrijdag is ze nog opgetreden, nu is ze dood.
Een grote dame, met veel inzet voor haar onderdrukte medemensen, en vooral een zeer grote Jazz zangeres, en vooral bekend met haar Pata Pata... een liedje uit Zuid Afrika, met die typische en niet na te doene kliktaal er in verwerkt.
Ik heb zo net nog eens op youtube naar een filmpje gekeken en naar Pata Pata geluisterd...
als in memoriam...
Ik hou van die muziek, waar de klanken van de wildernis nog wat in te horen zijn... Ik hou van het geluid van die ritmes die ons als blankes zo vreemd zijn, en toch ook zo vertrouwd. Het is alsof dat ritme veel dieper in je graaft, naar het stukje van jezelf dat je dacht voorgoed te hebben weggeborgen... Muziek die je op een of andere manier het bizarre gevoel gaf thuis te komen, terug naar je verste roots...
Daarom zit ik soms die gekke klanken uit australië, Afrika, Azië van de eskimo's tot aan het zuidelijkste stukje van dat immense werelddeel te beluisteren... Gek, ik heb niet die uitgesproken band met de oorspronkelijke amerikaanse muziek.
Europa, Azië, Afrika en Australië, daar heb ik ergens op een of andere manier binding mee. Vraag mij niet waarom, vraag mij niet hoe, ik weet het niet, maar als ik de heel primitieve muziek hoor van die contreien, dan gaat er iets in mij mee trillen met het ritme...
Ook de klank van die primitieve instrumenten, die vaak een doordringend geluid produceren, doen mij wat. En natuurlijk hou ik dan ook van de jazz, niet de moderne, de oude authentieke klanken ontstaan uit de mengkroes van volkeren in slavernij. Daarom ook kan ik uren luisteren naar gospels, want ook dat is doorweven van die primitieve klanken van de huilende mens.
Misschien is het dat wat me onbewust ergens raakt, heel wat van die primitieve dansen en ritmes hebben te maken met hun natuurgodsdiensten, en in de jazz hebben ze dat via de gospels verweven met het kristelijke denken... Je moet eens de klanken van Haïti beluisteren, waar je die vermenging heel fel en contrasterend naast elkaar hoort !
Het is allemaal muziek waarbij je niet stil kunt zitten, je hele lijf wil bewegen wil mee met die oeroude ritmes van de mens...in en met de natuur.
Bij ons is de muziek bijna te beschaafd, te complex, te bestudeerd om nog die binding te hebben met het ingebakken ritme. Ook al probeert men via de blanke jazz en de moderne muziek weer een ritme te laten overheersen, op een of andere manier is het niet dat ritme, niet het ritme van de mens. Ook in de oude oosterse beschavingen zien we dat, hun klankenpatronen zijn ons vreemd, zijn heel anders, maar ook zij hebben hun muziek gekunsteld, verheven tot kunst, ten koste van het oergevoel, ten koste van het oerritme.
In muziek willen wij het té mooi maken...
Terwijl muziek in oorsprong het geluid was en is dat ons doet vibreren.
Soms gaat ons innerlijke zelf zo te keer, dat we er een beetje bang van worden. Het is alsof de muziek de leiding overneemt.
Dat was dan ook de bedoeling, vergeet niet de binding met de natuurgodsdiensten ! De bedoeling was te komen tot een extase, een toestand waarop de ziel het lichaam verlaat en opgaat in het grote geheel van de natuur, van de godsdienst.
Wij kennen allemaal de boeddhistische Mantra's, waarbij men door het steeds herhalen van een klank of een klankenreeks, ook tot een soort extase komt. Ook in de katholieke wereld kennen wij bv de rozenkrans, waarbij voortdurend hetzelfde gebed herhaalt wordt, tot niet meer de woorden maar de klank en het ritme het als het ware overnemen.
Het Oehm van de boeddhisten, het Paternoster van de kristenen, zijn gebedsvormen waarbij de klankbinding heel hoog ligt, en aldus een verre band vormen met dat ritme, die kadans die leidt tot het verlaten van het lichamelijke tot een vergeestelijkte toestand.
Er is niets nieuws onder de zon. De sjamanen, en later ook de priesters van diverse godsdiensten maakten dan ook gretig gebruik van geestesverruimende middelen, om sneller in die toestand te komen. Men verbrandde kruiden die de mensen beïnvloedden. Onze wierook is daar wellicht nog een flauw restantje van...
Nu hoor je dat niet meer, maar toen de mis nog in het latijn opgedragen werd, dan werd het evangelie niet gelezen, dan werd het evangelie half zingend voorgedragen... Ik hoorde in dat verband ooit het woord sjanten, wellicht van Chante ? Ook daarin vonden we dat gedragen ritme terug, het evangelie verkreeg een kadans die de mens moesten boeien. (Er was immers bijna niemand die het latijn begreep). En boeien bedoel ik hier bijna letterlijk, binden aan de sfeer, binden aan de godheid. Een soort terug naar het oerritme ?
God, ik ga wel heel ver om duidelijk te maken dat ergens diep in ons er een soort oerritme zit, die even diep in ons een binding heeft met wat boven ons is, buiten ons begrip ligt. Bijna zo ver dat we het niet meer durven te begrijpen, niet meer durven te voelen, er ons niet meer durven aan overgeven... Wij zijn bang ons te laten gaan en te bewegen in dat oeroude ritme.
We zijn van zoveel bang, omdat we zoveel dingen hebben afgezworen. Omdat we steeds dat laagje vernis koesteren in plaats van het beeld dat er onder zit.
Omdat we ten allen prijze willen ontkennen dat wij maar een klein onderdeeltje zijn van een grote allesomvattende natuur. Omdat wij niet durven terugkeren naar onze roots, ons oerbewustzijn.
Dan schrijft men boekenkasten vol over de "nobele wilde", in een poging zo ons eigen afkomst op te hemelen.
Er is aan de mens als wezen niet veel nobels te vinden, ook nu nog niet. Kijk maar eens naar de toestand van de wereld, denk maar eens aan de gemiddelde leeftijd van de mens op aarde: 28 jaar !
We moeten onszelf niet verheffen in onze gedachten, als we onszelf willen verheffen, dan moeten we dat doen met onze daden! Dan moeten we niet alleen beseffen dat er voedsel is voor iedereen, maar dan moeten we ook zorgen dat het bij iedereen terecht komt !
Maar we zijn nog zo ver, zo hemels ver van wat we in feite wel weten maar nog steeds niet kunnen...
Als er een kleurling tot president gekozen wordt van de Verenigde Staten, dan vallen mij daarbij enkele dingen heel sterk op:
- We zijn verbaasd dat ze eindelijk een kleurling verkiezen, en juichen dat toe als een soort wereldwonder ... Waarom ? Waarom zou dat anders zijn dan een blanke, of een Aziatisch type of een latino ??? Waarom, is er iets anders aan die mens, iets wat ons doet denken dat dit nu toch wel buitengewoon is ???
- Waarom moeten ze die man nog veel meer en beter beschermen dan andere presidenten voor hem? Omdat hij een ander kleurtje heeft ?
- Waarom hebben we het gevoel dat we nu iets goeds gedaan hebben ? Is dat nu beter dan een ander kleurtje, en zo ja, waarom deden we het dan niet allang en niet allemaal ?
We zijn doodgewoon niet eerlijk tegen onszelf en tegenover de anderen. daarom.
Miriam Makeba is niet meer...
Zij werd uit haar land verdreven omdat ze voor haar medemensen dezelfde rechten vroeg als voor de blanke medemens.
Tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)