Hallo, 't is hier de verpleger van Anny...

Je voelt meteen een stroom ijskoud bloed door je aderen, je hart vergeet te kloppen...
" 't Is om te zeggen dat Anny zelfstandig, met de rollator rondgewandeld heeft, ze is naar de salon geweest en terug, en is zelf in haar bed gekropen...

Warm bloed stroomt weer,
Hart klopt heel luid en nog wat onregelmatig...

Het lijkt wel of ze plots vooruit gaat met reuzenschreden !

Deze namiddag heb ik haar nog met de rolstoel gevoerd, om eens te genieten van de (hete) buitenlucht... En ik was blij dat dit al kan...

Straks ga ik in de rolstoel zitten en kan zij...

Te gek !
Ik ben blij, zo blij dat het haast niet te dragen is
Ik zou het uit willen Schreeuwen ...

Djudedju...
Is dat niet mooi !

Na de wedergeboorte, de eerste zelfstandige stapjes !

Ik krijg mijn Anny terug...

Joepie !

Wandelen in de zon...

Vandaag zal ik - voor de tweede keer - met haar wandelen in de zon...
Weliswaar in een rolwagen, met een dikke kamerjas aan en nog een sprei over haar benen en voetjes, in de rolstoel, maar ze komt toch weer buiten !
Sedert 9 mei  en we zijn nu 24 Oogst... dat is zowat 3 en een halve maand dat ze geen buitenlucht meer zag.
Het speciale mutsje, voor dames die hun haar verloren door de chemo, kan ze nu eindelijk dragen. Het staat haar, maar voor mij staat nu alles haar, ze is terug, van ver weg geweest, van op de grenzen van de dood terug in het leven...

Stappen kan ze nog niet, maar met wat steun van de verpleger/verpleegsters begint ook dat steeds beter te gaan, en wellicht doet de kine ook heel veel...

Maar ergens zie ik het als een wedergeboorte.

Terug van uit het niets leren stappen, leren weer een en ander zelf doen... Vanuit de wieg de wereld weer in.

Haar haar komt weer piepen, en het ziet er naar uit dat het grijs verdwenen is... ook daar weer de hergeboorte ? De verpleger zei dat hij al gezien had dat er mensen plots krulhaar hadden, na een heel leven steil haar.
Chemo... Wat doet dat allemaal met een mens ?

Ik vind haar wondermooi met dat korte haar... " Het moet alleen nog een ietsje langer worden, maar ik vind je mooi met kort haar !" Ik neem een fotootje met de smartphone en laat haar zichzelf eens bekijken... Ik heb het gevoel dat ze zich geen voorstelling kon maken van hoe ze er nu uit ziet, ze kijkt twijfelend naar de foto... "Zie je hoe mooi je staat met dat kort ? Alleen nog enkele centimeterkes erbij, en je hebt een mooie en makkelijke coupe..."

Maar eerlijk is eerlijk... Ik vind haar nu nog mooier dan ooit, hoe ze er ook zou uitzien. Ze is terug van weggeweest...

Vind je me gek?
Je hebt wellicht gelijk...
Het is ook om gek van te worden !
Je bent je levensgezellin na meer dan een halve eeuw samenzijn, samenleven kwijt, je begint te zoeken naar "hoe - moet - ik leven - zonder - haar", en plots is ze er terug !
Echt terug.
Niet alleen in de geest, maar echtig en techtig !
te gek

Je hebt er geen idee van wat geluk, wat vreugde, wat liefde eigenlijk is !
Ik weet het !
Nu !
(Al dacht ik dat ik het al lang wist...)

Ontwenningsverschijnselen ?

Dit lijkt een beetje absurd, maar ik moet me weer aanpassen aan het blijven leven van mijn geliefde Anny...

Gisteren zaten we erover te keuvelen met een paar heel goede vrienden, en die zeiden me dat ik in feite al bezig was met een vorm van het rouwproces, en rouwverwerking,  ik was bezig me voor te bereiden op het leven als weduwnaar.

En een gewetensonderzoek zegt me dat dit klopt.
Gek.
Ik was me er niet echt van bewust.
Je doet dit dus haast onbewust, je vrouw is er niet (thuis), en je "weet" dat ze niet meer terugkomt. Dus ga je je onbewust voorbereiden op deze nieuwe status.
Je richt je in naar jouw manier van werken.
Je zet de koffiekopjes op de voor jouw logische plaats, je zet de beker voor haar tandenborstel diep in de kast...

Gek allemaal.

Ik ga nu weer naar "af" moeten, alles weer terug zetten naar hoe het vroeger was. Och, stel je er niet veel bij voor, het gaat maar over enkele kleine dingen...
Het terugzetten zal veel zwaarder zijn op psychologisch vlak.
Soms weet je geen weg met het botsen tussen de haast onmetelijke vreugde en de resten van het verdriet van voorheen.
Gek.
Ja, ik weet het, ik besef het, maar het is niet zo eenvoudig om je geestelijk terug te zetten waar je nu weer thuishoort.
En dat Anny nog niet thuis is, dat ik nog niet weet wanneer ze in staat zal zijn om naar huis te komen, maakt dat allemaal niet echt gemakkelijker.
De psyche is een bizar ding.
Dat commandeer je niet zomaar... Een deel van die dingen lijken een beetje dieper dan het bewuste te zitten.

De titel "Ontwenningsverschijnselen" lijkt wat negatief beladen, maar in dit geval is het dit niet. Het zijn positieve zaken, maar het is en blijft een herschikken van je dagdagelijkse leven, herschikken van de herschikkingen die je - eerder moeizaam - hebt gemaakt.

Gek.

... en dat wordt allemaal nog eens verdrongen door een allesoverheersend gevoel van vreugde. En van schrik dat het toch nog zou terugkomen... Je staat in spreidstand tussen twee werelden...

Het lijkt wel of je in een keurslijf zit, strak rond je geest gebonden, en je kunt niet zelf aan dat strikje om de rijgkoord wat aan te losser te maken... (Ik heb ooit een korset gedragen voor mijn rug, daardoor zegt deze omschrijving mij misschien meer ...)

Bizar dat je je moet aanpassen aan geluk.

te gek

Jaaahhh !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het kan niet, maar 't is toch waar !
Anny is gezond verklaard.
Met meteen de verwittiging er bij dat kanker altijd kan terugkomen, dat we moeten waakzaam zijn... Maar nu is ze wel genezen !!!

't Is niet mogelijk, maar 't is zo !!!

Bedankt aan allen die gebeden hebben, tot God of tot Allah, bedankt aan allen die een kaarsje hebben gebrand (laat er nog maar eentje branden uit dank en om te voorkomen dat"het" zou terugkomen !).

Ik weet geen weg met mijn kontentement, Veerle huilde aan de telefoon toen ik het haar zei, Bart zijn stem sloeg wat over, en ik, ik weet niet meer waar ik sta of ga of zit...

Anny krijgt nu kine om terug spieren te kweken en deze namiddag zetten we haar in een rolstoel, en ga ik er eens buiten mee wandelen !!!

Ik ben zot
van
vreugde !

Ze geven goed weer en binnen in me straalt er ook een zon, veel groter dan dat ding daar boven in de lucht !

Zodra Anny lichamelijk weer een min of meer normaal leven aankan, kan ze naar huis komen.
Iedere maand zal er een beetje spanning en onrust zijn, omdat we iedere maand haar bloed moeten laten testen...

Maar dat is allemaal niets, ze is er weer !
Ik leefde al in een modus van afscheid, en nu komt ze terug !!!
Joepie

... en die Chemo die ik zo vervloekt heb, heeft het dus toch gedaan, ook al was de kuur niet volledig omdat Anny het lichamelijk niet aankan, die chemo heeft het toch gedaan ! Brave chemo...

Ik ben gek
gek van vreugde

Joepie !!!!!

Hopen hoop

Toen gisteren de dokter van de Palliatieve langs kwam, heb ik haar verteld van mijn gesprek met dokter Fostier, hematoloog te Aalst... Ze was akkoord om bij Anny een bloedonderzoek te doen, omdat ook zij de indruk heeft dat er sprake is van een verbetering.

Bovendien zal ze een kinesist laten komen om zo terug wat beweging (lees spiervorming) te verkrijgen na meer dan drie maanden plat liggen.

Er komt beweging in !
Letterlijk en figuurlijk !

Hecht echter geen te hoge verwachtingen aan dat bloedonderzoek... Wellicht zal ons dat niet meer leren dan de toestand op dit ogenblik, en kunnen we niet vergelijken met een voorgaande...  Laat ons bijvoorbeeld zien dat er X procent goede bloedlichaampjes zijn. Is dat dan een verbetering ? Als je geen voorgaande gegevens hebt kun je daar weinig uit besluiten. Wellicht gaan we pas wat meer zien als we na enige tijd nog eens een bloedonderzoek doen?

Maar het feit dat de dokter ook denkt dat het nuttig is om een onderzoek te doen, om kine te geven, dat is op zich al goed nieuws !

Het sterkt wat de hoop...

... en de angst.

Want stel dat het maar een opflakkering is... Stel dat het niets is... Dan hebben we alleen wat dagen hoop gehad, dan hebben we alleen wat dagen gehad waarin we ons wat beter voelen. Dan hebben we wat goede dagen gekregen (dank !), maar dan zou het neerkomen in de werkelijkheid wellicht meer pijn doen...

(Hoe hoger je (geestelijk) klimt, te dieper je valt.)

Kortom er is een zekere bevestiging van de hoop ! Joepie !!!
Er is meer schrik dat het een verkeerd beeld is, een toevallige betere periode...

Er is geen zekerheid.
En is dat niet net een van de -vervloekte- eigenschappen van deze vreselijke ziekte ?
Hoor je dat niet bij iedereen die te maken had met een of andere vorm van kanker ?
Hoor je niet dat ze steeds weer, bij ieder controle weer die onrust, die schrik hebben?
Maar er is - momenteel - hoop.
Laat me me daaraan vastklampen
                                                      met alle kracht die er in mijn lijf zit
                                                                                                               en vooral met alle kracht die er                                                                                                                  nog in haar lichaam rest...

hoop , hele hopen hoop...
help !

Hoop ?

Ik weet het niet meer...
Ze verdikt (ze eet weer)...
Ze stapt naar het toilet (weliswaar met steun)
Ik zie ze niet meer in slaap vallen tijdens ik er ben...
Haar adem lijkt beter

Ik wet het niet meer...

Ik heb dan maar mijn stoute schoenen aangedaan, en gebeld naar de specialist in Aalst, waar ze behandeld werd, waar men de behandeling moest stopzetten omdat haar lichaam het niet meer aankan...

Ik heb verteld wat ik zag...
"Hebben ze daar al een bloedonderzoek gedaan?" " Nee, dokter, u weet dat ze in een palliatieve geen behandelingen doen..." "Je mag er eens mee naar hier komen als je wilt!" "Ik denk niet dat ze dat al aankan..." "Als je het ziet zitten, dan mag je steeds langskomen..."
" Maar kan het? Kan het zijn dat ze dit overwint ?"
...
"Ik had het zeker niet verwacht, maar het is een sterke vrouw ! Dat heb ik steeds gezegd ! Ja, het zou kunnen dat ze dat zelf overwint... Ik had het echter niet verwacht, niet voorzien dat het zou kunnen..."

Ik kreeg de raad haar goed op te volgen, en als het mogelijk is, eens met haar naar Aalst te gaan...

Maar het is dus mogelijk !!!

God... er is dus duidelijk weer een God.
Ik geloofde er haast niet meer in, bad op de voorwaardelijke wijs.

Maar ik heb weer (een beetje) hoop.
En in ieder geval, hoe dan ook, we hebben nog wat goede dagen.

En laat iedereen die gelooft aub bidden, wie niet gelooft helpen hopen, wensen...
Want het is niet makkelijk !

Hoop
Hopen met iets minder twijfel
Hopen met een wankele zekerheid...

hoop
HOOP !!!

2C

Het water Closet,
Het huizeke,
't kleinste kamertje,
't vertrek,
Waar de koning ook te voet gaat,
allee, het weecee....

Gisteren moest Anny naar het toilet.
Gewoonlijk wordt ze dan uit bed geholpen, en op zo'n WC-stoel gezet... Maar gisteren verklaarde ze plots dat ze naar de WC wilde stappen.

Met aan weerszijden een verpleegster, stapte ze de kamer door, naar het toilet... en kwam nadien op dezelfde manier terug naar bed.

De verpleegsters vroegen meteen of ze niet eens tot het salon wou stappen, en daar eens gaan zitten, in een andere kamer, een ander midden... Maar daar ging ze nog niet op in.

Maar toen de dokter kwam, vroeg ze, of ze geen kinesitherapie  kon krijgen. "Dat kan, maar het is nu weekend," zei de dokter, "laat ons na het weekend dat nog eens bekijken!"...

Het lijkt plots een beetje " De goed-nieuws-show"...

Van mij mag het. Na dat stilletjes achteruit gaan, mag er wel weer eens een paar stappen vooruit gezet worden. Hopelijk gaat het zo nog wat door.

... en is het een opflakkering...

Ik weet wel, herstel zit er niet in, tenzij door een mirakel, maar toch, toch voel je plots weer wat hoop, en meteen weer schrik.

Je durft niet te hopen, je hebt je al ingesteld op het doemscenario, je probeert je geestelijk voor te bereiden... Dat gaat heel ver, heel pijnlijk, van het feit dat je jezelf betrapt op (meestal bijna) iets zeggen tegen haar, en dan vaststellen dat ze hier niet is, en dat dit wellicht zo zal zijn voor altijd... Of  wakker worden omdat je in je slaap plots voelt dat ze niet in bed ligt... en het besef...

Honderden kleine momentjes en feitjes op een dag...
Soms lijkt het alsof ze nu meer in mijn hoofd zit dan vroeger, want vroeger dacht je er niet bij na, ze was er steeds, altijd, immer.... de nabijheid van het gemis.

djudedju

't is niet serieus