en we leven nog...

Vrijdag 31 juli... We zijn 's morgens naar Luc gereden, van van bij hem te vertrekken naar Pairi Daiza... Langs de binnenwegen, want we moesten de punten vermijden waar de landbouwers aan het betogen waren... In Paira Daiza kon je de gevolgen van die betoging heel goed zien: het duurde zeker tot de middag voor het park vol kwam te lopen. Dat betekende dat we in de voormiddag heel makkelijk alles konden bekijken, zonder te moeten aanschuiven of drummen om dichterbij te komen. Wat me vooral bij blijft, is het paviljoen van het houtsnijwerk ! Daar staat een mens met zijn mond open te kijken naar al dat fraais ! Het is met ons kodakje moeilijk om het goed te fotograferen, maar we probeerden het toch...

Je ziet er Luc ook in bewondering staan. Luc is speciaal goed ingeduffeld uit schrik voor de wespen. Hij is immers uiterst allergisch aan die beestjes, het scheelde geen haar of hij was er niet meer, gewoon door een wespenprik... Nu loopt hij altijd buiten in speciale kledij, met zo weinig mogelijk huid blootgesteld aan de wespen... En bovendien spuit hij nog een insectenwerend middel !

Rond 11.30' uur gingen we iets eten in het Afrikaans dorp (Chez Foufou)... Daar zaten we gezellig buiten, onder de bomen, in de schaduw. Kip met rijst, een drankje en een ijsje toe... Het moet niet steeds zo uitgebreid zijn als vorige keer bij in het Aziatische restaurant...

Rond 5.30' uur was mijn pijp uit... De rug begon weer serieus op te spelen, en eens gaan zitten en rusten hielp niet meer. We gingen naar de brouwerij, dronken nog iets, en wandelden dan naar de auto. (We zagen er nog eens de pauw met de bruine waaierstaart lopen !)

Luc wou terugkeren langs de gewone weg "Die boeren zijn nu al weg!" beweerde hij. Hij had gelijk. Maar we zagen de sporen van hun aanwezigheid nog heel goed !  Het rondpunt aan de magazijnen van de Colruyt lag nog te roken, en je zag nu en dan nog een vlam op de resten van de massa smeulende autobanden. De baan was op een plaats ernstig aangetast door het vuur en de hitte.  Er waren verschillende ronde punten waar ze bezig waren geweest, maar die aan de Colruyt waren wel het ergste ! (Als je Google doet zoeken naar "Boeren Ghislenghien", dan zie je beelden van hun acties ! Maar ze zijn niet vrij te gebruiken...)

Zaterdag gingen we naar de rommelmarkt te Brugelette (Dat is de gemeente waar ook Paira Daiza ligt, alleen ligt het dierenpark op de deelgemeente Cambron Casteau).

Na nog eens onderweg het werk van de boeren bewonderd te hebben, kwamen we te Bugelette aan. We hadden ons eerst langs de weg geparkeerd, maar toen ik mensen tegenkwam van de organisatie, zegden die ons dat we daar niet mochten staan... En ze wezen ons de weg naar een parking op een weide. We slenterden naar de markt, en aan het tweede of derde kraam was het al "BINGO !!!". Er zat een jonge man met heel wat soorten zaken, onder meer drie wandelstokken, twee heel gewone, en één glazen wandelstok !!!

Misschien vraag je je af "Wat kun je daar nu mee doen ???", maar daar hangt een heel verhaal aan vast! Naar men mij vertelde was het gebruikelijk dat de lotelingen (Vroeger moest alleen de man die een slecht lot trok, militaire dienst verrichten. Rijke mensen kochten van de armen een goed lot, en gaven hen voor dat geld dan het slechte lot in de plaats... Wie zijn legerdienst had vervuld, kocht een glazen wandelstok, een symbool... De meeste van die stokken sneuvelden in het drinkgelag om de vrijheid te vieren. Aan die glazen kun je niet zien of ze oud zijn of niet, het kan dus perfect dat ze ook nu nog gemaakt zouden worden... Maar ze kosten normaal veel geld. Ik heb er nog nooit een willen kopen, omdat ik mijn verzamelen als een hobby beschouw, en het ook zo wil houden. Maar toch vraag ik altijd de prijs... Ook nu ! En tot mijn verwondering vroeg de jonge kerel maar 5 (vijf!) euro !!! Dat is maar een twintigste van de gebruikelijke vraagprijs !!!

Hier zit dan ook een gelukkig verzamelaar !!!

Brugelette is een klein gemeentje met een grote rommelmarkt ! Het is ook een bizarre gemeente, we liepen er op een moment in een straat waar auto's elkaar niet konden passeren, zo smal, en op het einde van die straat was er ijzeren versperring zoals je soms ziet om te verhinderen dat er anderen dan voetgangers zouden passeren... Je verwacht dit niet midden in een dorp !

Ik weet niet of de aangekondigde 400 kramen er stonden, maar het kunnen er net zo goed wat meer dan iets minder zijn geweest ! Het was een leuke markt!

Zondag (gisteren) gingen we dan naar de hele grote markt te Ogy... Daar gaan Bart en zijn gezin ook altijd naar toe, en gewoonlijk komen we ze dan wel ergens tegen. Gisteren waren ze er ook behoorlijk vroeg, en na een telefoontje spraken we af aan een café aan de grote baan, wij waren daar niet zo ver meer af, en zij ook niet. (Wij hadden dan al één lange straat kraampjes bekeken, en er onder meer een heel pak zilveren (of verzilverde?) vorken en lepels gekocht, die ik wil gebruiken om juwelen mee te maken.)

We hebben dan samen, heel gezellig keuvelend de markt gedaan, hebben er een BBQ-worst gegeten, en iets gedronken, Anny en ik hebben er bij de vietnamees een heel pakket loempia's en co gekocht (en thuis in de diepvries gedaan), en we spraken af dat we na vieren bij hen zouden langs gaan om samen te BBQ-en...

Het was na achten toen we thuis kwamen... Steendood moe en met veel pijn.

Eén gek ding had ik rond de middag, toen we iets gingen drinken (en de BBQ-wordt aten). Ik ging me neerzetten, en er schoot een verschrikkelijke pijn door mijn rug en linkerbeen ! Ik jankte echt van de pijn ! De pijn ebde weg, en ik heb niet meer of geen andere last meer gehad dan anders... Gek.

Tot de volgende ?

Waals Weekend

Morgen gaan we naar Wallonië, zaterdag ook, en zondag zeker !
Morgen gaan we Pairi Daiza weer eens onveilig maken door onze aanwezigheid, zaterdag - als onze gezondheid het toelaat, gaan we in dezelfde gemeente gaan rommelmarkten, en zondag is er de grote rommelmarkt in Ogy... Allemaal in  la Wallonie, en allemaal op een boogscheut van hier. (We hebben ferme boogschutters !)

Morgen gaan we met Luc samen verder de prachtige tuinen en gebouwen en bezienswaardigheden gaan bekijken van Pairi Daisa, en tussendoor zien we dan zelfs ook nog de dieren. Misschien frons je nu je voorhoofd een beetje, maar zo ervaar ik het. Het park en de bouwwerken zijn zo mooi, dat ze voor mij het begrip dierentuin ver overtreffen. Bovendien, met de TV in huis met National Geographics en dergelijke, worden we dagdagelijks geconfronteerd met al die dieren in hun echte habitat, wat toch nog altijd beter oogt en beter is, dan de beste dierentuin. (Let wel, ik keur dierentuinen niet af, mits ze zich ook heel duidelijk profileren als instellingen die vechten voor het in stand houden van bepaalde diersoorten die in hun bestaan bedreigd zijn!)

Voor ons is het wandelen in Pairi Daiza een lastige karwei (maar zéér aangenaam), door het heuvelachtige parcours. Het is voor ons altijd een beetje een twijfelen: nemen we de trappen (korter maar lastiger) of nemen we het wandelpad (langer en eigenlijk ook behoorlijk lastig) ? We weten bij voorbaat dat we alle twee met veel pijn naar huis komen, maar in ons leven is de vraag eigenlijk: voor welke dingen zijn we bereid pijn te lijden. Nooit kiezen voor pijn is ook niet meer bewegen. De hartspecialist steunde er op dat we, ondanks alles moesten pogen zoveel mogelijk te bewegen... Dus !
We vertelden hem van de rommelmarkten, en dat was voor hem een heel goed iets, we bewogen, we wandelden... Wij rekenen het bezoek aan Pairi Daiza daar ook bij, al is het veel lastiger dan rommelmarkten. Bij rommelmarkten heb je voortdurend een or andere mogelijke reden om eens stil te staan, iets te bekijken of te doen alsof je iets bekijkt. In een park is dat niet zo. Je kunt er hoogstens eens wat stilstaan bij een plant of bij een dierenverblijf, de rest zijn wegen voor actieve wandelaars.

Toch doen we het graag ! Het is er zo mooi! en we gaan er aan ons eigen tempo, Luc en Rita houden zich aan onze mogelijkheden (Dat zijn pas vrienden !).

Als we zaterdag voelen dat het gaat, gaan we naar Brugelette

(dat is de gemeente waar Pairi Daiza op gelegen is !), naar een rommelmarkt/ artisanale markt/ Boerenmarkt... Een combinatie die we nog niet eerder hebben gezien. Voelen we ons niet goed genoeg, dan blijven we thuis om zondag zeker Ogy te kunnen bezoeken. Dat is een enorme en mooie rommelmarkt !

Wij houden van de sfeer van de markten in Wallonië... Alles is er wat losser, wat vrijer, wat minder georganiseerd, en ook de inwoners zien het als een feest (Verkeersborden: Attention: Kermesse !) en doen lustig mee aan de markt. Veel mensen houden die dag een soort café open, verkopen drank en veelal ook BBQ-worsten met brood... Je kunt haast alle twee- driehonderd meter een halte houden en je even zetten. Daardoor zijn die afstanden eigenlijk ook zo makkelijk te overbruggen.

We hoeven niets te vinden op die markten, we gaan veeleer voor de sfeer en voor de uitstap. Het bezoeken van rommelmarkten is voor ons een vorm van uitgaan die we alle twee doodgraag doen. We hoeven niets te vinden, dat doet er niets toe. Het is de uitstap die belangrijk is.

Als we moeten kiezen tussen een markt in Vlaanderen en een markt in Wallonië, dan kiezen we negen keer op tien voor de Waalse markt, omwille van de sfeer. Bovendien vind ik de dorpjes veelal mooier... Je ziet er veel meer van die huizen die de tijden hebben doorstaan zonder dat men het nodig vond om er een nieuwe, modernere gevel tegen te kwakken. Zo heb ik je een tijdje geleden verteld over het mooie Steenkerque... Denk echter niet dat ze je er niet verstaan, er zijn heel veel Walen die behoorlijk goed ons Vlaams begrijpen, en je aanspreken in het Nederlands. Vroeger was het zo, dat haast alle Vlamingen Frans kenden, nu verkiest de jeugd Engels te leren, maar ik heb de indruk dat in Wallonië de jeugd veelal kiest voor Nederlands, zeker in de streek waar wij verkeren, aan de rand met Vlaanderen.

Ik heb er nog nooit ook maar een bits woord gehoord tegen ons Vlaams zijn. Het lijkt veel eer dat ze blij zijn met ons bezoek. Je stelt er ook vast dat er heel veel zijn met Vlaamse roots, en daar praten ze met fierheid over, desnoods in het Frans. Ik vind het er heerlijk om rond te wandelen op de markten.

Ik kan het je aanraden ! Bart gaat in ieder geval ook al heel graag naar Ogy flaneren op de markt, met gans zijn gezin.
Je moet het ook eens proberen ! Het is een aanrader !

tot de volgende ?

30 km

Eindelijk begint men met snelheidscontroles in de zone dertig. Her en der zal dat wel al eens eerder gebeurd zijn, maar nu lijkt men het structureel aan te pakken. Meteen komt er ook duidelijkheid: zone dertig wil zeggen dat je maar 30 km per uur moogt rijden ! En dat niet alleen tijdens de uren dat de school begint of eindigt, maar gewoon altijd, tenzij het zo'n speciaal bord is, dat slechts de dertig toont op bepaalde uren...

Dertig per uur is traag ! Heel traag !
Oh ja ? Je moet eens proberen 30 km per uur te lopen  !
Je moet eens je fiets nemen, en gedurende een uur dertig km per uur te fietsen, met een gewone fiets.Dan zal die dertig km/uur plots niet zo traag lijken !

Snelheid is een begrip die we steeds maar verder opschuiven.
Toen ik kind was, was 100 km/uur met onze Opel Olympia al héél snel !
Nu met mijn Opel Combo moet je echt geen moeite doen om 100 km /uur te halen...
De auto's kunnen steeds harder rijden, en men moet steeds meer de snelheid beperken om het een beetje veilig te houden. Niet dat de bestuurder van vroeger een veel bewuster rijder was, maar er waren doodgewoon niet zoveel auto's.

Toen men het Kennedy-rondpunt aanlegde in Oostende, werden de auto's van de snelweg tijdelijk door onze straat geleid... Wij vonden dat toen druk, want er waren maar een auto of drie, vier in gans onze wijk. Maar we konden te voet nog netjes die straat oversteken, zonder dat er sprake was van lichten of zelfs maar van een zebrapad.

Toch was dit de tijd waarin men in de zomer het nodig vond om beide rijrichtingen van de snelweg iedere zondagavond in één rijrichting te veranderen, om de dagjestoeristen snel en veilig weg te krijgen van de kust.

In mijn herinnering was er toen op de snelweg geen snelheidsbeperking...
Borden van 50 of 70 waren er ook amper. Als je dan een bord zag, dan was dat een bord van 60 Km/uur... Je kunt nog zo'n oude borden (60 km) vinden op de baan van Kruishoutem naar Deinze, ter hoogte van Lozer... Maar dat zijn zowat de enige die ik nog ken... Overblijfsels van het verleden...

Globaal gezien was de snelheid toen lager dan nu op de snelwegen, gewoon omdat de meeste wagens last hadden met die hoge snelheid. In de steden zal er wellicht ook anders gereden zijn, maar dat kan ik me niet herinneren. Ik vermoed dat men dan meestal ergens rond die  km/uur reed. De wagens waren minder veilig, voor de inzittenden, maar ook voor wie aangereden werd. Op de motorkap stonden toen nog "beeldjes", die bij botsingen heel wat kwaad deden aan de aangereden voetganger of fietser. Het rondje bij Mercedes is nog een overblijfsel, maar men maakte het dan verend, zodat het weg plooide bij een botsing.

Nu zijn er verschrikkelijk veel auto's... Heel onze maatschappij is er op ingesteld. Wie geen auto heeft, verliest heel wat kansen op tewerkstelling. Waar je denkt dat je geen auto nodig hebt om dit of dat werk te doen, blijkt het bezit van een rijbewijs verplicht. Vroeger ging een mens bij het werk wonen, of bij een station, nu heeft iedereen zijn wagen. Iedereen, want ook de vrouw gaat werken, en ook zij moet de wagen hebben voor het bereiken van haar werk en om na het werk nog vlug de nodige inkopen te doen, en zodra de kinderen gaan werken, moeten ook zij een auto hebben... en zo zie je hier, in de eerder stille woonwijk waar ik woon, aan ieder huis minstens twee auto's staan en veelal meer. Alleen aan de huizen van de gepensioneerden staat er maar één auto meer...

Wij speelden op de straat... En ergens waren wij de baas, want een auto die kinderen zag spelen minderde vaart en claxonneerde om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Dan gingen we uit de weg, tot de auto voorbij was. Nu kan een kind niet meer op straat, ouders zijn bang voor het verkeer in confrontatie met kinderen, want er zijn meer auto's dan kinderen.

Ook ouderen worden bang op de straat, want zij zijn niet meer zo vlug, en de automobilisten zijn zo gehaast.

In deze wereld is het nodig om de snelheid drastisch te beperken, om de wereld weer leefbaar te maken.

Als we nu nog de fossiele brandstof ook kunnen wegkrijgen uit de straat, dan ... dan wordt de wereld misschien weer een wereld waarin het kind, waarin de mens weer een plaatsje krijgt...

djudedju

tot de volgende ?

deur dicht !

Heb je het ook "koud" ? Nee, niet echt koud koud, maar voel je je minder behaaglijk? Denk je er over om toch maar weer iets met lange mouwen aan te trekken? Heb je ook al eens op de thermometer gekeken hoe "warm" het nu eigenlijk is in huis?
We hebben midden in de zomer enkele dagen herfst.
Donker weer, koude wind, regen...
En dat vlak na die warme warmteperiode.
Dat voelt dubbel fris aan.

Deze morgen ging ik ook, voor de eerste keer op de thermometer kijken: 21°... Beneden de 20 slaat onvermijdelijk de centrale verwarming aan. " Anny, hou de deuren vandaag maar dicht ! Straks verbruiken we nog mazout in het midden van de zomer !" (Anders staan hier in de zomer de deuren wagenwijd open, boven in de slaapkamers staan de vensters open, en de frisse lucht waait door heel het huis. Nu, voor het eerst deze "zomer", gaan de deuren dicht, en blijft de frisse wind alleen de slaapkamers verfrissen, hier beneden houden we de warmte die we hebben.

Het is al heel de morgen aan het regenen, niet erg veel, meer van dat zeveren weet je wel. De druppels zijn niet groot, maar ze vallen gestaag. Nu ja, voor de bloemen en groenten in de tuin zal het deugd doen. Anny heeft een hele worstelpartij achter de rug, om buiten te geraken... In de tuin, naast de achterdeur, staat een grote bloempot met een aloë, daarnaast staat een metalen rekje, met een vijftal potten bloemen op... Deze waren allemaal omgewaaid, en lagen voor de achterdeur, waardoor deze niet meer open kon. Om maar te zeggen: het waait hier behoorlijk !

Het is koud - voor de tijd van het jaar... Want eigenlijk is het niet echt koud. Ik vind het nog steeds niet de moeite om iets anders aan te doen dan dat T-shirtje, en ik blijf barrevoets in mijn sandalen rondlopen. (Het mag regenen, zo worden mijn sokken niet nat !) Moest het echt koud zijn, dan zou ik een trui aantrekken, en sokken aandoen, en mijn sletsen aandoen in plaats van die sandalen. Maar het is net zo fris, dat het in deze zomerkleren fris aanvoelt. Maar ik ben van de soort die niet vlug koud heeft, en het ook niet vlug warm heeft. Ik slaap nu nog voor het open raam, en wordt tegen de morgen wakker, en stel vast dat ik in mijn slaap het donsdeken heb weggetrapt... (Dan doet zo'n donsdeken eventjes deugd...eventjes maar, want na vijf minuten stamp ik het weer weg: te warm !). Ik kan ook rustig zitten vissen in de zon op een broeiend hete dag. Dan zoeken de vrienden schaduw op, maar mij doet het niets, buiten een oude hoed op mijn dunbehaarde bolletje, heb ik geen last van zon of van warmte. Wat ik wel lastig vind, als ik met papieren moet werken in warm weer ! Ik ben een zweter, en dan blijven de vellen papier aan mijn armen kleven, moet je telkens dat papier van je huid trekken om een volgende regel te kunnen schrijven. Wellicht is het net dat zweten dat het me mogelijk maakt om in de hitte normaal te kunnen functioneren... Maar 't plakt aan papier.

Anny heeft een dikkere trui aangetrokken... ze grommelt dat haar voeten koud hebben, en ik zeg dat ze ze tegen mijn blote voeten mag steken, die zijn lekker warm. Ze grommelt dan wat binnensmonds.  Ze heeft immers altijd koude voeten.

Nu gaat het aan het water gieten ! er valt heel wat hemelwater op de aardse velden !

Het is toch een wonder iets... Dat water dat hier nu naar omlaag valt, was wellicht enkele dagen geleden ergens deel van de grote oceaan... Nu dondert het hier omlaag, loopt de heuvels af, en vloeit via beekjes en kleine zijrivieren de Schelde in, vandaar naar zee, naar de grote oceaan, waar het weer verdampt, en in een eindeloze cirkelgang weer naar hier waait om in regen naar beneden te vallen. Geef toe, het is een prachtig systeem !

Dat kan alleen als de planeet op de juiste afstand staat van zijn zon, als de juiste chemie er aanwezig is, als de planeet draait en zo beweging (wind) brengt in de atmosfeer... Allemaal voorwaarden om dat wondere systeem van het leven mogelijk te maken en in stand te houden...
... en we zijn volop bezig dat wonder te ontwrichten ! We vervuilen de wereld, veroorzaken te veel fijn stof, slechte gassen die het systeem kapot maken. We vervuilen de grond, houden de verkeerde dieren in te grote hoeveelheden, vernietigen de natuurlijke plantengroei, gaan over tot grote velden monocultuur, zodat de groei van de natuurlijke planten en zuurstofleveranciers op aarde en in de oceanen kapot gaat. We vormen met onze vervuiling een soort koepel bovenin onze atmosfeer, waardoor de temperatuur stijgt en alle leven dreigt kapot te gaan.

En grote multinationals houden dat systeem van afbraak in gang, omwille van het gewin. Heel erg tijdelijk gewin, maar wie denkt er aan later ? Nu profiteren, nu genieten, nu brassen en brullen... Na ons trekken we ons niet aan...

Zoals we bezig zijn... nog een generatie of drie, en het is gedaan.

djudedju

Wordt wakker !

tot de volgende ?

Vruchtbaar

De laatste tijd is het rommelmarkten voor ons meestal een onvruchtbaar gebeuren. W e zijn verzamelaars, en kijken eigenlijk haast alleen naar wat ons interesseert voor de verzamelingen. Bovendien hebben we meer en meer ervaring, en kennen steeds beter de zaken die we verzamelen, we kopen geen Afrikaanse beelden als ze ons niet "echt" en "oud" lijken, of "speciaal" zijn, we kopen alleen wandelstokken waarvan we nog geen exemplaar hebben... Kortom, we worden heel selectief (Gelukkig maar, anders werd het huis te klein !)
Maar rommelmarkten is een gek iets... We kunnen 10 markten doen, zonder iets van onze gading te vinden, en plots heb je dan een markt waar je diverse dingen vind...
Gisteren in Wannegem-Lede (te Lede!) was het weer van dat !
We waren nog niet zo heel lang op de merkt aan het wandelen, toen we een Kuba-koning zagen. Dit is een beeldje dat oeverloos gekopieerd wordt door de Kuba, en het bestaat in diverse groottes en in min of meer afwijkende modellen. Anny is verslingerd op deze beeldjes, en zoekt de verschillende modellen. Ik zag het beeldje staan, gek genoeg met de rug naar het publiek. Ik nam het vast, draaide het om, en keek verbaasd ! Voor het eerst zagen we een Kuba-koning met een baard ! Je moet je dan maar matig geïnteresseerd tonen, om de prijs te vragen, maar de man vroeg maar 2 euro... Bingo !

Een eindje verder zag ik een heel mooie en grote Ganesha...  Dat eens goed bekeken... "Mag ik die Ganesha eens nader bekijken?" "Die wat?" "Diene olifant"... Dat mocht. Ik zag dat het handwerk was, en keramiek... De prijs gevraagd, en er in gelukt van bijna de helft af te bieden. "Mag ik hem hier laten staan? We halen hem af bij het terugkeren !" Dat mocht, het breekbare stuk stond daar veiliger dan bij ons in een tas...

We spraken er al van dat het een vruchtbare markt was, toen ik een kraam zag met planten, waaronder hemerocallis. "Heb je ook andere kleuren?" "Ja, die staan nog in de camion" Ik mee naar de camion. Er stond een mooie paarse daglelie... voor 3 euro ! Dat is maar een derde van de normale prijs ! Wat een markt !

Maar het was nog niet voorbij, voor we de rommelmarkt hadden beëindigd, had ik nog 4 wandelstokken er bij, waaronder een mooie Afrikaanse.

Nog een glas cola gedronken bij Marleen, en afgesproken dat we toch eens zouden moeten bij elkaar komen ! Het is al zo lang geleden ! Marleen "hoor" ik regelmatig wel eens via de computer, dus kunnen we langs dit media eens afspreken om bij elkaar te komen. Dat doen we zeker !

Nog wat gebabbeld over de vrienden van toen, zij wist wat nieuwtjes, ik kon haar een en ander vertellen... 3 We moeten echt eens bij elkaar komen!"  Ja... Dat zal leuk zijn. Want daar op de markt kunnen we niet echt babbelen, zij zit bij de organisatie, en is druk bezig.

Thuis gekomen zetten we de wandelstokken in het rek, de Kuba-koning bij zijn neefjes... Maar waar gaan we die Ganesha zetten? Uiteindelijk kreeg hij ook zijn plaats.

In de namiddag begon Anny in de laden van de boekenkast te zoeken... Toen ik vroeg wat ze zocht, zei ze dat ze haar postzegels zocht, die lagen daar toch maar te liggen, en Armand en Lea hebben een vriend die zich daar mee bezig houdt... Anny heeft jaren alle postzegels van alle brieven gescheurd, en die in een doos (ondertussen al twee dozen) gestopt, met de bedoeling daar ooit eens werk van te maken... Maar de laatste tijd scheurde ze zelfs die zegels niet meer af, de interesse was weg. Dus kunnen we die net zo goed geven aan iemand die er wel verstand van heeft...

Zondag aanstaande gaan we met Bart naar de rommelmarkt te Ogy... 't Is te zeggen, gewoonlijk hebben we al driekwart van de markt gedaan, voor Bart er is... Jonge mensen slapen langer dan de oudjes ! Gewoonlijk komen we dan ergens elkaar tegen, gaan dan samen een glas drinken, eventueel gaan we samen dan iets eten (frietjes of een lekkere worst van de BBQ)... Maar Bart zou dit keer eens echt samen willen gaan... Hopelijk kan hij vroeg genoeg uit zijn bed... (Of liever: kan zijn gezin er vroeg genoeg uit... Want de kinderen zijn de echte langslapers !!! djudedju)

Oh ja, één van de wandelstokken is uit massief inox... Heel mooi, maar veel te zwaar om een handige wandelstok te zijn. Het is wel een verschrikkelijk wapen, gewoon door zijn gewicht en sterkte !

Tot de volgende ?

Onweer, storm, regen...

Ik weet het, we hebben om regen gevraagd, maar helemaal niet om onweer, of om stormwind... Maar ja, zo is het nu eenmaal in ons landje, als het regent, dan overdrijven "ze" hierboven altijd. Of zou het die nieuwe weermadame van VTM zijn die haar entree in vetjes wil zetten?

Ik weet het, dat doet er allemaal niets toe. We krijgen het weer dat komt. Point final. We hebben niet te kiezen. We mogen echt niet klagen, we zitten in een gematigde zone, een beetje van alles maar van niets echt te veel. Als je kijkt naar filmpjes uit verre landen waar ze met grote tornado's zitten, of tropische regenbuien, of een zes maanden "nat seizoen"... Dat moet ook wat zijn ! Hier wisselt het voortdurend af, en iedere keer je een BBQ plant kun je er haast zeker van zijn dat het net dan weer begint te regenen, maar geef toe, er zijn ergere dingen in het leven dan dat.

De takken van mijn linde zwiepen heen en weer, soms denk ik: nu breken ze ! maar nee, daar zwiepen ze net op tijd weer terug. Het is niet wat je een strakke wind zou noemen, nee, het komt in vlagen. Bij Anny zit het weer in haar rug, haar ene been doet pijn. Ik mag niet klagen, de laatste dagen gaat alles wonderwel. Ik voel mijn rug, maar het gaat, en als ik eens dingen doe die de pijn de hoogte injagen, dan is het 's anderendaags weer weg. Toen we naar Paira Daiza zijn geweest, verrekte ik van de pijn, zo erg dat Luc en Rita er mee inzaten of ik wel thuis zou geraken met de auto... Maar waar ik gerekend had op enkele dagen pijn, was ik 's anderendaags al weer redelijk goed. Van de vispartij idem dito... Ik voelde wel dat mijn spieren pijn deden, maar spierpijn is het minste van mijn zorgen. Blijkbaar zit ik in een betere periode... Of misschien is het een nieuwe fase in de slijtage van mijn rug ? Ik ken nog mensen die met verouderen iets verbeterden. Genezen zit er natuurlijk niet in, maar alle verbetering is welkom ! Van mij mag dit proces nog een hele tijd door gaan! Nu Anny minder kan, is het juist op tijd dat ik weer iets meer zou kunnen.

Gek, buiten lijkt het nu plots windstil...de lucht wordt heel donker, zonder het licht van het scherm zou ik wellicht mijn lettertoetsen niet meer zien. Wellicht gaat straks weer de wind te keer, en het zou me niet verwonderen als er weer donder en bliksem bij te pas kwam.De eerste verlofdag van Bart ziet er niet goed uit. Hopelijk wordt het weer beter, zodat hij eens lekker kan genieten van de buitenlucht. Wij zouden vandaag naar de rommelmarkt gegaan zijn te Wannebecq, maar met dit weer moet je daar niet op denken... Morgen is er weer een andere dag, en is het rommelmarkt te Wannegem-Lede. (In Lede !) Dan zie ik Patrick en Marleen eens terug, vrienden van vroeger...

Hopelijk is het morgen beter weer ! Volgens de weerheren en weerdames van de diverse zenders zou dat zo zijn... Maar ja, ze zijn niet altijd juist... We zien wel.

tot de volgende ?

poederkwast

ofte mijn Haemanthus albiflos staat op het punt open te gaan.
Dat is wellicht een boeket voor mijn verjaardag ?
Ik noem de plant niet poederkwast en nog veel minder Haemanthus albiflos... Ik noem de plant "mijn Gilberte", omdat ik van Gilberte een scheutje kreeg van die bizarre plant die ergens ver weg familie is van de Amarillys...
Het is zo'n gekke bloem, zonder bloemblaadjes, alleen een massa meeldraadjes, zie de foto hier  onder.

Gilberte noemt het een scheerborstel, en ja, daar heeft het ook iets van.

Het is geen moeilijke plant, maar buiten de bloeiperiode is het gewoon een dot groen die daar staat te staan.

Vandaag ben ik 69 jaar oud... volgend jaar een nieuwe voordeur. Ik ben al meer dan 11 jaar ouder dan ons vader ooit is geworden, en 38 jaar ouder dan onze Koen ooit mocht worden. Gek, voor mij is een verjaardag een soort in memoriam aan het worden. Het verleden wordt steeds groter en de toekomst steeds kleiner. (Maar al wat ik had kunnen ze mij niet meer af pakken !)

Toen ik ter wereld kwam, woonden mijn ouders nog in Nieuwpoort, maar omdat ik zo verschrikkelijk groot was, moest ons moeder naar het moederhuis voor de bevalling, en dus voerde de dokter haar naar Oostende... Hij reed over alle kasseistraten "Om het kind te doen zakken"... Tot zover de geneeskunde van toen. Geen keizersnee, een verschrikkelijk zware bevalling zonder epidurale... Al die dingen waren nog niet zo gekend, en zeker nog niet zo veilig als nu. Ons moeder zetten mij, met mijn volle 5,5 kgr op de wereld op 24 juli 1946 te Oostende... En hield levenslang een lelijk gezwollen voet over aan die zware bevalling en moeizame dracht...
Voor mijn twee jaar lag ik al twee keer op sterven, alleen het bestaan van het toen nog nieuwe geneesmiddel, de eerste antibioticum, penicilline, om de zes uur, dag en nacht een inspuiting heeft gemaakt dat ik er nog ben... en buiten die verdomde rug nog in behoorlijke gezondheid.

Ik ben aan de periode gekomen waar ons moeder van zei, dat ze iedere morgen ons Heer dankte dat ze er nog was... Ik ben ook blij dat ik er nog ben. En dat we nog samen zijn en voor elkaar kunnen zorgen, want we zitten alle twee met een rugkwaal en kunnen niet zo veel meer zelf doen.

Gisteren kregen we bezoek van Mandje en Lea... Mandje stapte binnen met behulp van een looprekje, en Lea had met de auto gereden. Dat is een hele stap vooruit bij een paar maand terug. We waren heel blij hen hier weer eens te hebben. Dat zijn ondertussen twee oude mensjes, nu al 63 jaar gehuwd, die nog steeds - ondanks alle miserie en tegenslagen die ze kenden- optimist zijn. Mandje is praktisch verlamd aan zijn benen, en voelt niet meer of hij zijn water moet maken of zijn gevoeg moet doen. Lea was van alles voorzien, en toen het zover was, trok ze met Armand naar het toilet en verzorgde haar man... Een grote madam, ons Lea !
En nog steeds zijn ze optimist en gaan ze welgezind door het leven... "Als het blijft zoals het nu is, dan kunnen we ons plan trekken, en dan gaat het best" "Natuurlijk, kan hij niet meer in zijn tuin werken, maar als het een beetje weer is, moet hij wat stappen en eens naar buiten, en hij gaat met zijn scooter toertjes gaan doen ! en alle dagen moet hij op de hometrainer..." Ze is nog steeds de moederkloek, nu niet meer voor haar kiekens, maar voor haar oude haan... Mooi ! Voor zo'n mensen heb ik ontzag, en dat zijn voor mij de echte groten der aarde ! Zij zijn wel 100 Julius Caesars en Napoleons waard ! Zij zijn mens, in de ware betekenis van het woord.

Naastenliefde is voor hen een werkwoord, zowel voor vreemden als voor hun eigen nest.
Groots.

Dergelijke mensen zijn mijn voorbeeld, mensen die - ondanks alles - het beste maken van hun leven en van het leven van allen met wie ze contact hebben.

De grootheid van een mens ligt niet in naam en faam, niet in veroveringen of grote daden, nee, het ligt in het kleine van alle dagen, in het liefhebben van de medemens.

Nooit klagen, altijd blijven doorgaan, en nog oog hebben voor de ander.
een voorbeeld

tot de volgende ?