Michelbeke

English: Ina van Faassen & Wim Sonneveld, both dutch actor and comedian Nederlands: Ina van Faassen en Wim Sonneveld, Nederlands acteur en cabaretier; Opname uit de beeldengeluidwiki.nl Wim Sonneveld en Ina van Faassen, 4 april 1969, Zendgemachtigde KRO, Archief Beeld en Geluid, catalogusnummer 69217, fotonummer 2. (Photo credit: Wikipedia)

Michelbeke... Het woord komt van het oude michelen, dat is ...pissen. Dus eigenlijk is de naam van dat mooie dorpje gewoonweg: pisbeek...  Plots klinkt die gemeente veel minder mooi hé?



Vandaag is er rommelmarkt te Michelbeke. Dat is voor ons de eerste van de wintermarkten, de eerste markt binnen... Kortom, het is ver afgelopen met het heerlijk flaneren langs pittoreske straatjes met kraampjes langs... tot volgende zomer.

Als we naar de rommelmarkt rijden, passeren we het nederige stulpje van Decroo... In vijf minuten ben je er al voorbij in de auto. (Allez, min of meer Eerwaarde Vader)

Deze villa is nu heel mooi versierd met blauwe borden. Blijkbaar is er iets te doen?

Alle gekheid op een stokje, ik heb een enorme bewondering gekregen voor de politici ! Het heeft vorige week geregend, correctie, het heeft gegoten, en toch blijven al die politici daar maar staan met een (te) brede glimlach om de mond.
Er is geen betere manier om mensen te ergeren, dan in de regen te staan, zonder paraplu of regenjas, en nog glimlachen ook !

Ik heb op de rommelmarkt een boek gevonden met citaten...
 eentje om wakker van te liggen:
"Een politieke partij heeft maar twee problemen. Het eerste is: hoe komt men aan de macht, het tweede: wat doet men er mee als men haar heeft." (Robert Blake)

Ook mooi: " Een politicus is iemand die de waarheid zegt als hij zich vergist..." (Karel Jonckheere in "Filter de dag")

Er staan hier naast me een heleboel boekwerken met spreuken, gezegden, citaten, synoniemen, betekeniswoordenboeken en ga zo maar door... Allemaal om u, geachte lezer, ten dienste te zijn. Ik geef toe dat het allemaal boeken zijn van de rommelmarkt... dus de kans op rommel is groot.

Maar ik hou nu eenmaal van taal, en dus zit ik wel eens, zo maar, in die boeken te bladeren, hier en daar iets uit pikkend, en mij verkneukelen in die dingen. Voor mij is dat een beetje familie van rondlopen op de rommelmarkt... Je komt er altijd dingen tegen die je verwonderen, die je niet kent, waar je meer wilt van weten. Kortom, taal is voor mij een speelweide, waar ik kan en mag in stoeien.

Ik hou er ook van om in een begrijpelijke taal te schrijven, zelfs als ik een woord gebruik dat eerder zeldzaam is, of oud is, dan gebruik ik het veelal bewust omdat of de betekenis er helderder door is, of omdat de klanknabootsing, de kleur er beter bij past. Ik durf dan ook zelf woorden te maken of bestaande woorden te vervormen, gewoon uit spielerei (da's Duits), of om te beklemtonen.

Wellicht is het ook door dat taalgevoel dat ik nog steeds treur over het verdwijnen van grote woordkunstenaars uit mijn tijd, een Toon Hermans, een Wim Sonneveld, een Wim Kan, en nog een pak anderen. Op een gegeven moment in de tijd dat ik er nu al loop, is er een hele generatie woordkunstenaars gekomen, en jammer genoeg ook al weer heen gegaan.  Blijkbaar was er op een gegeven moment geen behoefte meer aan dergelijke genieën van het woord. Maar ik kan nog wel eens zitten luisteren (en kijken indien het een DVD betreft) naar die mensen die vroeger zo mijn gevoel voor taal hebben aangewakkerd.

Als je op Wikipedia gaat kijken (gewoon op de gekleurde namen van de kunstaars hierboven vermeld, klikken), dan krijg je meestal niet alleen uitleg, maar veelal ook opnamen te horen. Doen dus !

Ik ga stoppen voor vandaag, het is zondag. Rustdag.

en ik ga nog eens kijken naar Google - afbeeldingen, van Benares (Varanasi), waar mijn zoon momenteel zit te werken. Het is vandaag zondag... Maar hoe zit dat eigenlijk voor de Hindoe's ? Hebben die ook een rustdag, is hun week ook 7 dagen lang?
Gek hoe weinig we van elkaar weten, ondanks men zegt dat de wereld steeds kleiner en kleiner aan het worden is, dat er geen afstanden meer zijn... Tussen mensen zijn er duidelijk wel afstanden... Maar ik ga niet weer beginnen over racisme en zo...

tot de volgende ?

Het kwade oog

Nederlands: Oegstgeest, Kempenaerlaan / Terweeweg. Kunstwerk "Vechtende honden" van Marijke Ravenswaay. Oegstgeest/The Netherlands. FOP. (Photo credit: Wikipedia)

Ze zagen het reeds aan hem, toen hij hier de eerste keer door het dorp wandelde. Er was iets mis mee, er was iets aan die man die de aandacht trok. Zijn kleren waren net een beetje anders, en vooral dat pikzwarte krulhaar in combinatie met die bleke blauwe ogen...

Bovendien blaften overal waar hij passeerde, de honden vol woede.

Maar echt veel aandacht gaven ze hem niet, er passeerden hier wel meer van die gekke wandelaars, stadslui die tijd te veel hebben.

Hij kreeg meer aandacht toen men merkte dat hij dag na dag hetzelfde parcours door het dorp wandelde, op vrijwel steeds hetzelfde uur.

En toen Julien, een paar huizen van hier, op een voormiddag buiten kwam, passeerde de man ook net. De man keek naar Julien, met die bleke blauwe ogen van hem, en op slag viel Julien dood neer. Enfin, dat is wat Marie sindsdien vertelt. Misschien was het wel zo, heel toevallig, misschien viel Julien al voor de man keek, of pas enige tellen nadien... Wie zal het zeggen, maar feit is, dat de man, ondanks de heisa rond de doodgevallen Julien, onverstoorbaar verder wandelde, net of hij niets hoorde of zag.

Toen reeds werd er voor het eerst gefluisterd over het boze oog...

En toen Lindaatje van de schommel viel, net op het moment dat de man daar voorbij wandelde, en bij die val een been en een arm brak, heel erg, met operatief ingrijpen en lange revalidatie, dan sprak zo wat iedereen van die man met het kwade oog.

De man scheen zich niet bewust van de heisa die hij maakte, en glimlachte toen hij merkte dat sommigen verstolen een kruis sloegen als ze hem zagen. En hij bleef zijn dagelijks rondje wandelen door het dorp.

Toen men op een middag Lisa dood vond achter haar fornuis, wist niemand wanneer precies ze gestorven was, maar het lag op het parcours van de man, dus werd ook dit overlijden hem en zijn kwade oog toegeschreven. En er waren zelfs al mensen die de man bedreigden en spraken van hun hond los te laten. Eentje deed het, maar toen de hond heftig blaffend naar de man liep, keek deze de hond star aan, en het beest liep jankend terug naar zijn hok. Nu was het wel zeker, een tiental mensen hadden ditmaal duidelijk gezien dat de man wel degelijk het kwade oog had !

Toen de kleine Jana in haar wiegje dood werd gevonden, was dit uiteraard ook door het kwade oog.

Enkele dagen daarna zagen we de man niet meer.

Zo plots als hij in het dorp was verschenen, zo plots was hij ook weer verdwenen.

Het dorp haalde opgelucht adem.

Tot plots op een warme zomerdag, er een hele oploop ontstond bij het tarweveld van boer Jan... De pikdorser stond stil midden het veld, en wel vier combi's van de politie stonden der bij. Er werd een groot oranje zeil gespannen rond de pikdorser en een deel van het veld. Hoewel wij hier op een heel stil kalm dorp wonen, wisten we meteen wat het zeil beduidde: daar lag een lijk !

Een paar uur later kwam er een lijkwagen, en werd het dode lichaam weggevoerd.

Enkele uren later kreeg men Jan te pakken, en die vertelde dat het wellicht "Het kwade oog" was, die daar dood lag !  Hij had de kleren herkend, want veel gezicht was er niet meer te zien, de kraaien hadden er een feestmaal mee gehouden.

's Anderendaags zagen wij hier meer vreemden dan ooit tevoren, TV-wagens, radiowagens, reporters, kijklustigen en heel wat mensen kregen bezoek van de politie... De drukte hield enkele dagen aan, maar ebde nadien stilaan weg.

Er kwam nog een keer wat heisa, toen de pers vermeldde dat de autopsie had uitgewezen dat het een moord betrof, en dat de man was neergeschoten.

Maar hier bij ons, hier in het dorp, hier kwam er pas een roddelcircuit op gang, toen men hoorde dat de kogel op de kop was ingekerfd, ingekerfd om de inslag in het lichaam veel erger, veel groter, veel dodelijker te maken, maar vooral door het bericht dat eer kruis was gekerfd op de kogel... een kogel van zilver...

tot de volgende ?

Dierenbescherming Vlaanderen

Nederlands: Het westelijk deel van een kaart van Staats-Vlaanderen. Westelijk deel van Staats-Vlaanderen (Het huidige Zeeuws Vlaanderen) in de 18e eeuw (Photo credit: Wikipedia)

Een van de grootste oorzaken van het doden van dieren in Vlaanderen, zijn de dieren die doodgereden worden op onze wegen.
Dat weet iedereen.
Moet je echt geen onderzoek voor verrichten.
Vlaanderen is echter zeer bekommerd voor zijn dieren, en keek wat ze daar kunnen aan doen.
Na een langdurig onderzoek komen ze nu met de oplossing: schaf een deel van de wegen af.

Ik ben natuurlijk geen lid van de Vlaamse regering (gelukkig !), dus redeneer ik wellicht op een wat normalere manier, en stel ik me vragen over dat voorstel...

We hebben inderdaad veel wegen, zowat het dichtste wegennet van heel Europa. Dus wellicht zou men wel hier en daar enkele wegen kunnen afschaffen of buiten gebruik stellen.  Maar zit daar een oplossing in voor de dieren?
Ik denk dat de invloed heel miniem zal zijn. Want welke wegen zou men afschaffen? Uiteraard de minst gebruikte wegen, de wegen die niet echt veel nut hebben. Dat zijn dus ook de wegen waar minst verkeer op zit, dus minst wielen over dieren kunnen rijden.

Een van de meest getroffen diersoorten is de pad, en aan de gekende oversteekplaatsen is nu meestal een middel gevonden en toegepast om die dieren veilig aan de overkant te krijgen. Deze oplossing kan makkelijk vermeerderd worden. Erger is het gesteld met de egels, daar hebben we geen oversteekplaatsen voor...

Maar wellicht speelt ook hier de frequentie van het aantal voorbij komende auto's een rol?

Sorry, ik zie dus echt geen oplossing in het voorstel om dan maar een deel van de wegen af te schaffen, toch zeker niet voor dit probleem. De eerlijkheid gebiedt me echter om toch ook een voordeel aan dit voorstel te zien!

Een van de grootste moeilijkheden die we hier hebben in ons Vlaanderland, is dat we veel te veel verharde oppervlakte hebben. Dat betekent dat we minder oppervlakte hebben waar het water kan indringen, en de regen kan verdwijnen via de natuurlijke weg: de bodem en de grachtjes en beken. Er is veel te veel oppervlakte bebouwd en bedekt met ondoorlaatbare stoffen. Tel daar nog bij dat door de moderne landbouwpraktijken zelfs de grond minder doorlaatbaar is dan normaal, en je hebt meteen de hoofdreden van de talrijke gevallen van wateroverlast in ons landje. Als men dus opteert voor de afschaffing van wegen, dan zou men daar beter meteen aan koppelen dat ze moeten vervangen worden door afwateringssystemen zoals grachten, beken en dergelijke. Bovendien zou men wellicht ook weer kunnen ijveren voor grachten tussen de landbouwpercelen.

(Het inrichten van deze waterbekkens zou wellicht ook het aantal padden en kikkers doen toenemen?)

Maar maak je geen illusies, we kunnen van ons land echt niet terug een natuurlijk milieu maken. We zitten hier met te veel mensen op een te kleine oppervlakte om ruimte te maken voor echte natuur. Bovendien is ons systeem van lintbebouwing in plaats van centrumbebouwing ook al niet van aard om grote ruimten te hebben.

Wij zijn, als mens, een deel van de natuur, maar een deel die alles overwoekert. Het is een beetje zoals met onze huidige natuurgebieden... We willen vooral in stand houden. We laten de natuur niet betijen, want in no time zouden onze heide en andere landschapstypes verdwijnen onder woekerplanten. Dus gaan we grazers op de heide zetten om bepaalde planten in toom te houden en de heide als fenomeen te behouden. We doen dit met zowat alle types van "natuur"... Met andere woorden zelfs onze natuur is alles, behalve natuurlijk...
We proberen het van ouds gekende natuurbeeld te behouden door de overwoekeraars in te perken. De grootste overwoekeraar is echter duidelijk de mens.
Dit is geen pleidooi om de mens wat uit te gaan roeien, maar het is een vaststelling dat natuur à la ancienne niet meer kan. Wij overwoekeren het te veel !

En daar zal een pleister op een houten been echt niet aan verhelpen.
Dan maar niets doen?

Nee! Integendeel ! We moeten er alles aan doen om de vervuiling in al zijn aspecten zoveel mogelijk tegen te gaan. Zo, dat we de wereld zoveel mogelijk ruimte laten om natuurlijk te ontwikkelen binnen dit gegeven van  nu. We hebben een andere wereld dan vroeger. Dromen lost niets op, we moeten deze nieuwe wereld zijn gang laten gaan, hooguit vreemde elementen wat in toom houden, want planten en dieren uit andere streken die hier uitgezet werden, vormen ook een nieuw gegeven, waar we niet om heen kunnen, we kunnen hooguit onze eigen inheemse dieren en planten wat meer tijd bieden om zich te weer te stellen, maar als dit niet lukt, dan is dat maar zo, dan hebben we hier een nieuwe natuur.

Van mij mag men best een stukje heide behouden, maar men moet weten dat dit geen natuur meer is, maar een stukje cultuur !

tot de volgende ?

Studentenkaart

Vue de la ville de Saint Flour (Cantal, France). Photographie prise le 23 juillet 2004. DOmaine public (Photo credit: Wikipedia)

Ik vind het eigenlijk een grappig idee, maar straks ga ik met mijn pasfoto naar het secretariaat van de Academie, en daar zullen ze mijn studentenkaart aanmaken.
Met die studentenkaart heb ik recht op een heleboel kortingen.

Ik denk niet dat ik ooit eerder in het bezit ben geweest van een studentenkaart, ik denk dat die dingen nog niet uitgevonden waren in mijn studententijd.

En nu, 66 zomers oud, krijg ik zo'n kaart.
djudedju

Ik voel me weer piep. Piepjong bedoel ik.
Terwijl mijn zoon zit te zweten in Benares, de heilige stad van India, de oudste bewoonde stad van héél de wereld, krijgt zijn vader zijn eerste studentenkaart. Ik kan het niet helpen, maar ik vind het grappig. Ik voel me helemaal geen student. Ik ga naar de academie, en eerlijk gezegd, ik zie dat niet als studeren. Voor mij is dat eens te meer een hobby.
Eens te meer, omdat ik nu eenmaal verslaafd ben aan creëren. Ik hou er van dingen te maken. Te tekenen, te boetseren, te sculpteren, te schilderen, en omdat er regelmatig zaken wegvallen, die ik dan niet meer aan kan door gezondheidsredenen, zoek ik regelmatig nieuwe mogelijkheden. Zo ben ik naar de academie gegaan om keramiek te volgen, omdat beeldhouwen al lang niet meer kan.

Of ik daar ooit een diploma zal voor behalen ? Ik heb er geen idee van. Ik kijk niet meer zo ver vooruit. Misschien moet ik ook de keramiek laten vallen voor ik ooit aan mijn laatste jaar kan beginnen, maar dan heb ik toch die jaren gehad.

Kortom, ik heb geleerd niet alleen te doen wat ik graag doe, maar vooral te doen wat ik nog kan doen. En dus vind ik die studentenkaart veeleer een leuk iets dan wel een ernstige verworvenheid, passend bij mijn statuut als student in de edele conste der Ceramique....

Het mag helemaal gek klinken, maar die kaart geeft mij het gevoel dat ik een luchtsprongetje maak, mijn schoenzolen ondertussen tegen elkaar laat kletsen en ondertussen de enige echte Johnny Weismuller Tarzan-kreet uitstoot.

Ik voel me - alleen geestelijk weliswaar - weer heerlijk studentikoos, droom van een cantus met veel bier en veel dapper praten over de onbereikbare maagdekens die we zaten te bewonderen in onze aula... Maar helaas. De werkelijkheid is dat de meesten van mijn vrouwelijke medestudenten allang de maagdelijkheid gepasseerd zijn, en velen er van zitten ergens in mijn echte leeftijdsklasse en zelfs nog hoger... en om eerlijk te zijn, bij mij ontbreekt die lust naar vrouwenjacht al helemaal. Ook die tijd is al heel lang voorbij.
Ik ben er eentje van die zeldzame soort, die eenmaal gehuwd, dit hoofdstuk afsloot met zeven sloten. Mijn opvoeding, mijn geloof, maar ook mijn honkvastheid en tevredenheid waren er borg voor dat ik zelfs nooit dacht op het verbreken van die sloten.
Als ik eens een hele knappe vrouw zag, dan stootte ik mijn vrouw aan, en zei: "Kijk, dat is nu eens een model om te beeldhouwen !" en Anny knikte en zei dat het inderdaad een model van een mens was.
(Echt gebeurd op de trein van St Flour naar Parijs)

Kijk, waar mij die studentenkaart allemaal naar terug voert... Ik zie die prachtige mulattin zo weer voor mijn ogen, een gezicht als Nefertete, en een rank lichaam waar niets te veel of te kort aan was... Ze had echt iets Egyptisch, ook al zat ze daar in een gewoon mantelpakje, ik zag haar in de tijd der Farao's flaneren langs de tempels van Thebe...

(ik heb altijd al die levendige fantasie gehad)

En dat beeld van die mulattin voert mij weer terug door de tijd dat we met de rugzak op ons lijf door Haut Auvergne stapten, van Saint Flour in een grote kring terug naar Saint Flour... Onze eerste grote voetreis. Heel de familie van beide kanten verklaarde ons gek, maar wij hebben nog nooit zo'n mooie dagen gehad als toen, met die zware zak op ons lijf... Onder een loden zon uitkijkend over een eindeloze weg voor je.

Ik denk weer aan die leuke auberge chez madame Annie, aan die gîte, waar we helemaal alleen in een reusachtig gemeenschappelijk bed lagen, waar wel twintig man in pasten. Het was zo warm dat ik heel het bed "deed" om telkens weer een "koud" plekje te vinden, in de hoop er ook de slaap te vinden.
Weet je, toen voelden we ons beiden weer jong... Voor het eerst waren we op stap, op vakantie, zonder de kinderen... Het voelde heerlijk aan.

een domme studentenkaart...


Heerlijk
dromen
van
toen...

tot de volgende ?

Varanasi

A Sadhu in Varanasi, India. Français : Un Sâdhu à Vârânasî, en Inde. (Photo credit: Wikipedia)

Nee, ik neem het je niet kwalijk als je niet weet wat Varanasi is... Ik wist het ook niet.
Dat ik het nu plots wel weet, is te danken aan het feit dat onze Bart er nu wellicht al zit te werken. Als hij nu niet op de binnenlandse vlucht zit, of nog staat te wachten op die vlucht.

Ik heb eens gegoogled op Varanasi, en dan meer speciaal op afbeeldingen. Zo heb ik geleerd dat dit de Heilige Stad van India is, aan de oevers van de Ganges... En dat Bart daar nu echt in het hart zit van wat wij als India kennen en herkennen op de foto's.

Massa's opeengehoopte mensen, armoede, Heilige hindoe's, heilige koeien en noem maar op, en tempels, massa's tempels.

Als ik uit de verte een Vlaamse stad bekijk, dan ben ik soms al verwonderd van het aantal kerken, en het feit dat er soms kerken staan op 100 meter van een andere kerk, maar er staat hier geen kerk als je het vergelijkt met dat beeld van Varanasi langs de oevers van de Ganges... Daar breek je figuurlijk de poten over die pagoden, of hoe heten die dingen.

Als foto ter illustratie heb ik gekozen voor een Sadhoe, een heilige man in de hindoe-wereld.

Anny was vooral verwonderd over het feit van die binnenlandse vlucht van een uur of twee... Uit Delhi naar Varanasi... "Is dat daar zo groot?" ... Ja, het is een immens land.

Het is ook een van de toekomstige wereldmachten, een van de BRIC-landen. Brazilië, Rusland, India en China.

Eens die landen op hun effen zijn, dan zijn wij hier van geen of toch van veel minder tel dan nu op wereldniveau. Ik ben geen supporter van een Verhofstadt, maar ik moet hem gelijk geven met zijn idee in zijn nieuwe boek, waar hij stelt dat onze enige redding ligt in een werkelijke eenheid van Europa. Niet langer een clubje van staten en staatjes, maar één blok, à la Verenigde Staten van Amerika, met één leger, een beleid, een munt, een centrale bank.

Wij mogen geen tijd meer verliezen, of we worden uit de wielen gereden door die nieuwe opkomende economische grootmachten.

Ik heb er niets op tegen dat die landen sterk worden, in tegendeel, het ideaal zou zijn dat alle landen sterk zijn, maar ik heb geen lust in een omkeren van de rollen, en te zien dat mijn kleinkinderen, of achterkleinkinderen hier in de nieuwe ontwikkelingslanden komen te zitten !

Stel je dat maar eens voor ! En als je geen idee hebt, kijk dan maar eens met Google, naar de afbeeldingen van Varanasi... Nu... Bart gaat daar nu werken in een tapijtweverij, waar praktisch nog alles gebeurt met handweven. Hij gaat die mensen daar bepaalde technieken aanleren, zodat ze zijn tapijten (zijn ontwerpen) kunnen produceren. Wij kunnen ons dat bijna niet meer voorstellen, dat er hier een groot bedrijf zou weven met de hand. Ginder is dat nog wel zo, en het moet gezegd worden, een handgeweven tapijt heeft een andere uitstraling dan machinewerk...

Iets heel anders.... Belangrijk nieuws !
Ongetwijfeld ken jij ook mensen die lijden aan dyslexie.  Dyslexie, waarbij mensen moeite hebben met lezen en schrijven, mede doordat in de hersenen de beelden van letters soms niet herkend worden. Sinds enige tijd bestaat er een lettertype dat zorgt dat dit niet meer gebeurt, dat het beeld van de letters ook voor hen duidelijk verschillend is.
Dit lettertype was eigendom van de uitvinder, en behoorlijk duur.
Nu is er eindelijk ook een gratis letter voor dyslexie-patiënten. Ik heb het meteen geïnstalleerd op mijn computer, en zal het gebruiken waar ik kan.
Tot mijn spijt merk ik dat dit nog niet lukt voor mijn blog, misschien komt dat ook nog !
Maar het zou zeker goed zijn als iedereen zoveel mogelijk met dit lettertype zou werken ! Het zou maken dat het leven voor wie aan dyslexie lijdt, een stukje makkelijker wordt !

Ook voor de scholen is dit ongetwijfeld een aanrader !
Wie het ook wil hebben: zoek maar eens (Google of Yahoo of Bing maar eens ) naar:

Dyslexic Font

Doen !

tot de volgende ?

Wie niet weg is, is gezien !

'Ik zoek niet, ik vind' (Pablo Picasso) (Photo credit: Sytske_R)

Verstoppertje spelen?
Wie heeft dat als kind niet gedaan?
Wie heeft het als grote mens niet gedaan?
Natuurlijk is het in de grotemensenwereld helemaal niet hetzelfde als in de kinderwereld... Maar iedereen zal wel eens enkele ogenblikken verstoppertje hebben "gespeeld", ook al is het dan niet echt een spel meer.
Iedereen zal wel eens "veilig" op het toilet zijn blijven zitten, nadat de boodschap eigenlijk al lang gedaan was. Gewoon, om te bekomen, om te bedaren, om even op zijn effen te komen.

Het waarom is simpel... Op het werk speel je een rol, maar meestal in een ondergeschikte functie. En soms komen er dan spanningen, zie je het even niet meer zitten... Of kan je gewoon eventjes de druk niet meer aan.
Als arbeider is die vlucht veel moeilijker dan voor de bediende. De arbeider zit veelal in een systeem waar zijn afwezigheid moet opgevangen worden door de collega of collegae, die helemaal niet gelukkig zijn als die afwezigheid langer duurt dan normaal... Het gewone arbeidsritme ligt al hoog genoeg zonder dat er eentje aan WC-toerisme gaat doen.
Bij bedienden die in een bureel zitten met meerdere collegae samen, speelt dat ook, maar ij bedienden die alleen op een bureel zitten is de mogelijkheid om eventjes weg te zijn veel groter. Daar moet je niet eens het kantoor voor uit wandelen, je kunt gewoon zitten dagdromen, zonder dat dit gezien wordt.
Niet dat de druk op die bediende minder is, maar de druk is op een andere manier opgesteld. De arbeider heeft een onmiddellijke controle door het systeem van de lopende band en door zijn collegae, de bediende die alleen zit heeft een pakket werk dat moet gedaan zijn... Die druk kan ook héél hoog op lopen. Want in die taak kunnen plots onverwachte zaken opduiken, die er voor zorgen dat het bijna onmogelijk wordt om de taak te volbrengen.

Eigenlijk is dat verstoppertje spelen voor grote mensen een heel klein vluchten naar een wereld zonder bazen. Met andere woorden, het is een gevolg van druk, van onderdrukking. Je bent op het werk niet meer gewoon Piet of Jan of Mieke... Je bent in dienst van.

Ik vermoed dat er ook bij mensen die nog leven op de "oude manier", mensen die nog leven van jagen en verzamelen, ook een druk bestaat. Daar zal het niet vinden van eten wel voor de nodige druk zorgen. In onze maatschappij is die druk er ook, maar anders. Hier komt de druk niet uit het werk zelf, maar door druk van boven uit.

Ik denk dat zelfs de baas zelf eigenlijk onder druk leeft. Zijn druk zal de concurrentie zijn, de marktpositie, de winstcijfers en noem maar op.

Zelfs als we thuis zijn, in "alle vrijheid" is er druk. We moeten het eten bereiden, we moeten zien dat we de nodige boodschappen bijeen halen, dat we op tijd gereed zijn voor de dagelijks soap op TV, voor de vergadering van de gepensioneerdenbond....

Zo bezien zijn we dus eigenlijk nooit vrij.
Vrijheid is een illusie.
... net als geluk.

Laat me het verhaal anders vertellen. Ik ben al heel mijn leven een oen in wiskunde. Ik ben heel mijn schooltijd door gedelibereerd geweest voor alles wat met wiskunde te maken had. Ik heb alleen dank zij mijn goede uitslagen in andere vakken nooit een herexamen moeten doen. Normaliter zou ik wellicht ieder jaar dat herexamen verdiend hebben...
Hoe dat kwam?
Ik haat wiskunde.
En iets wat je niet graag doet, interesseert je niet echt, en dus ben je er niet goed in.
Of is het omgekeerd?
Is het omdat je er niet goed in bent dat je het ook niet graag doet?

Zie je, ook hier lijkt het te zijn als met alles... Wat was er het eerst: de kip of het ei?

Het is bijna onmogelijk een echt eenduidig antwoord te geven op dergelijke vragen. Omdat er ook geen echt eenduidig antwoord is.
We spreken hier immers niet over natuurwetten, geluk kookt niet op 100 graden Celsius, Vrijheid stort niet in bij een druk van 10 ton per vierkante centimeter, en sterk zijn in een leervak is niet zo maar te vatten voor één gat.

Geluk is je gelukkig voelen, ook al is het in een situatie waar ik misschien dood ongelukkig van wordt. Vrijheid is een situatie beleven op een bepaalde manier, een manier waar jij je geknecht voelt van kop tot teen. En sterk zijn in een vak is een kunstmatig begrip, waarbij men appels met peren gaat vergelijken. Als ik zwak ben in wiskunde, dan is dat in vergelijking met de anderen van mijn klas, mijn leeftijd, in deze tijd, in deze maatschappij. Laat mij met mijn inzichten 100 jaar vroeger rondlopen, dan vinden ze misschien een wiskundig genie.

Weet je, ik voel me dank zij dat inzicht, een heel stuk beter. Ik heb veel minder last van mijn minderwaardigheidsgevoel in wiskunde, ik voel me vrij en ik ben gelukkig.

Want ik weet dat dit maar een gevoel is.
Een ervaren van je leefwereld.
En vermits mijn leefwereld helemaal van mij is, moet ik me helemaal niet vergelijken met anderen, heb ik de ultieme vrijheid om perfect gelukkig te zijn.
Oef !

tot de volgende ?

The Importance of being Ernest

English: Oscar Wilde, three-quarter length portrait, facing front, seated, leaning forward, left elbow resting on knee, hand to chin, holding walking stick in right hand, wearing coat. (Photo credit: Wikipedia)

"The Importance of being Ernest" is een werk van Oscar Wilde, een blijspel, waarbij men in de titel een woordspeling maakt op het belang van de ernst en de naam Ernst (Ernest).

Ik heb dat ding van boven naar onder, van links naar rechts, van onder naar boven en en van rechts naar links moeten lezen in mijn schooltijd, in de klas Engels. Maar daar wil ik het niet over hebben, ik wil het gewoon hebben over het belang van de ernst...

Want de laatste tijd krijg ik folders in de bus in allerlei kleuren, waar ik met de beste wil van de wereld geen woord ernst meer in kan vinden. ofwel gaat het er over hoe ze hun beleid willen verder zetten en eindelijk komen waar ze (?) willen komen, ofwel gaat het er over  dat zij het nu eens gaan doen, waardoor er eindelijk een einde zal komen aan het huidige wanbeleid, of ze gaan onze stad bevrijden van alle ongerechtigheden, of de allochtonen moeten zich integreren of ophoepelen, of iedereen moet minstens twee bomen voor zijn deur zetten, en de vos is de vriend van je kippen.

Vroeger zei men: "Als de vos de passie preekt, boer let op je ganzen !"

Als ik mijn brievenbus open, dan lees ik heel wat passionele vossenpreken, en dus let ik op mijn ganzen, kippen en heel mijn bezit...

Om heel eerlijk te zijn?
Ik lees er heel weinig van...
Als ik de breed glimlachende figuren me zie aanstaren, en zie dat ze zichzelf de hemel in preken, dan heb ik er al genoeg van gezien, en heb ik - een notoir lezer- helemaal geen lust meer om te lezen. Ik vraag me zelfs af of er wel mensen zijn die dit wel lezen. Ik moet zeggen, de laatste jaren heb ik er geen meer ontmoet.
Maar die dingen moeten wel stukken van mensen kosten !
En  het gaat dan niet alleen over die folders en kaartjes, en brieven die ik in mijn bus krijg, daarnaast zie ik hele bermen vervuild met wat een dorpsgenoot steevast "breedsmoelkikkers" noemt, allusie makend op die geforceerde brede smile op hun ba... sorry gezichten.
Meer nog, ik zag zelfs een soort vlaggen met het gezicht op van een kandidaat. Iemand uit een nabij dorp, een arbeider... Hopelijk is het de partijkas die al dat geld ophoest, maar ik weet - helaas - beter...

Als je dan weet dat een heleboel van die mensen op wat men noemt "onverkiesbare plaatsen" staat te pronken, dan vraag je je toch af wat die mensen dan wel dromen...
Het belang van Ernst...
Hoeveel bomen zijn er gesneuveld voor de affiches en folders van de groenen, en ik zwijg dan nog van de borden in de wegbermen. Dat ze me niet zeggen dat het gerecycled papier is, ik heb het eens goed bekeken, noppes, eerste kwaliteit van mooie dikke bomen.

Wellicht moet we daarom allemaal bomen bij planten?

Ach, ik maak me zorgen. Vooral over de mensjes die zich hebben laten overhalen om de lijsten te vullen, compassie met de mensen die straks gaan wakker worden en vertwijfeld naar hun bankrekening zullen staren.

Ik heb geen compassie met de anderen, die die "kleintjes" opofferen op het altaar van hun eigen glorie.

En waar ik heel wat dingen herinner die ze vorige keer beloofden en wat ze niet waar maakten, zijn zij ze allemaal vergeten. Selectief geheugen?

Ik vraag me af... Welk gevoel geeft dat, zo heel de dag geconfronteerd worden met je eigen gezicht op muur, bord en vensterbank ? Als je ooit een schoolvoorbeeld moet hebben van Narcisme, me dunkt dat dit er eentje is.

Sommigen van die kandidaten, die nu het straatbeeld verontreinigen, ken ik persoonlijk. En heel wat van die mensen heb ik nooit zo mooi gezien als nu op die foto. Het moge duidelijk zijn, dat foto's niet meer een weergave zijn van de werkelijkheid, maar er wordt heel wat gefotoshopt... Rimpeltjes weggestreken, glimlachjes iets verbreed, wat meer twinkellichtjes in de ogen, netjes gekapt en in de krul... Achtergrond in de kleur van de partij, eventueel met wat schaduw rond de persoon, want op sommige achtergronden kom je als mens zo slecht uit de doeken hé...
Een hele industrie moet leven van die verkiezingen.
En nu er toch werkloosheid is, en er blijkbaar toch genoeg dwazen gevonden worden om te investeren in eigen glorie, kunnen we niet om het jaar verkiezingen houden?
De wegen zouden sneller hersteld worden, de papierindustrie zou er wel bij varen, de fotografen en de software-fabrikanten, de schrijnwerkers voor het maken van wegbermborden... Kortom, dank zij de verkiezingen weer welvaart voor velen...
... en binnenkort OCMW-steun voor de sukkels die zich hebben laten overhalen om meerdere keren op onverkiesbare plaatsen te gaan staan pronken (Het juiste woord op de juiste plaats...).

Ik geef het toe, het is natuurlijk volkomen nutteloos, maar veel veiliger dan een schijnwelvaart opbouwen door uitbreiding van de bewapening en het leger... Bovendien veel minder gevaarlijk.
djudedju

Mijn blog over ERNST is helemaal niet ernstig..
grinnik

tot de volgende .