Dierenbescherming Vlaanderen

Nederlands: Het westelijk deel van een kaart van Staats-Vlaanderen. Westelijk deel van Staats-Vlaanderen (Het huidige Zeeuws Vlaanderen) in de 18e eeuw (Photo credit: Wikipedia)

Een van de grootste oorzaken van het doden van dieren in Vlaanderen, zijn de dieren die doodgereden worden op onze wegen.
Dat weet iedereen.
Moet je echt geen onderzoek voor verrichten.
Vlaanderen is echter zeer bekommerd voor zijn dieren, en keek wat ze daar kunnen aan doen.
Na een langdurig onderzoek komen ze nu met de oplossing: schaf een deel van de wegen af.

Ik ben natuurlijk geen lid van de Vlaamse regering (gelukkig !), dus redeneer ik wellicht op een wat normalere manier, en stel ik me vragen over dat voorstel...

We hebben inderdaad veel wegen, zowat het dichtste wegennet van heel Europa. Dus wellicht zou men wel hier en daar enkele wegen kunnen afschaffen of buiten gebruik stellen.  Maar zit daar een oplossing in voor de dieren?
Ik denk dat de invloed heel miniem zal zijn. Want welke wegen zou men afschaffen? Uiteraard de minst gebruikte wegen, de wegen die niet echt veel nut hebben. Dat zijn dus ook de wegen waar minst verkeer op zit, dus minst wielen over dieren kunnen rijden.

Een van de meest getroffen diersoorten is de pad, en aan de gekende oversteekplaatsen is nu meestal een middel gevonden en toegepast om die dieren veilig aan de overkant te krijgen. Deze oplossing kan makkelijk vermeerderd worden. Erger is het gesteld met de egels, daar hebben we geen oversteekplaatsen voor...

Maar wellicht speelt ook hier de frequentie van het aantal voorbij komende auto's een rol?

Sorry, ik zie dus echt geen oplossing in het voorstel om dan maar een deel van de wegen af te schaffen, toch zeker niet voor dit probleem. De eerlijkheid gebiedt me echter om toch ook een voordeel aan dit voorstel te zien!

Een van de grootste moeilijkheden die we hier hebben in ons Vlaanderland, is dat we veel te veel verharde oppervlakte hebben. Dat betekent dat we minder oppervlakte hebben waar het water kan indringen, en de regen kan verdwijnen via de natuurlijke weg: de bodem en de grachtjes en beken. Er is veel te veel oppervlakte bebouwd en bedekt met ondoorlaatbare stoffen. Tel daar nog bij dat door de moderne landbouwpraktijken zelfs de grond minder doorlaatbaar is dan normaal, en je hebt meteen de hoofdreden van de talrijke gevallen van wateroverlast in ons landje. Als men dus opteert voor de afschaffing van wegen, dan zou men daar beter meteen aan koppelen dat ze moeten vervangen worden door afwateringssystemen zoals grachten, beken en dergelijke. Bovendien zou men wellicht ook weer kunnen ijveren voor grachten tussen de landbouwpercelen.

(Het inrichten van deze waterbekkens zou wellicht ook het aantal padden en kikkers doen toenemen?)

Maar maak je geen illusies, we kunnen van ons land echt niet terug een natuurlijk milieu maken. We zitten hier met te veel mensen op een te kleine oppervlakte om ruimte te maken voor echte natuur. Bovendien is ons systeem van lintbebouwing in plaats van centrumbebouwing ook al niet van aard om grote ruimten te hebben.

Wij zijn, als mens, een deel van de natuur, maar een deel die alles overwoekert. Het is een beetje zoals met onze huidige natuurgebieden... We willen vooral in stand houden. We laten de natuur niet betijen, want in no time zouden onze heide en andere landschapstypes verdwijnen onder woekerplanten. Dus gaan we grazers op de heide zetten om bepaalde planten in toom te houden en de heide als fenomeen te behouden. We doen dit met zowat alle types van "natuur"... Met andere woorden zelfs onze natuur is alles, behalve natuurlijk...
We proberen het van ouds gekende natuurbeeld te behouden door de overwoekeraars in te perken. De grootste overwoekeraar is echter duidelijk de mens.
Dit is geen pleidooi om de mens wat uit te gaan roeien, maar het is een vaststelling dat natuur à la ancienne niet meer kan. Wij overwoekeren het te veel !

En daar zal een pleister op een houten been echt niet aan verhelpen.
Dan maar niets doen?

Nee! Integendeel ! We moeten er alles aan doen om de vervuiling in al zijn aspecten zoveel mogelijk tegen te gaan. Zo, dat we de wereld zoveel mogelijk ruimte laten om natuurlijk te ontwikkelen binnen dit gegeven van  nu. We hebben een andere wereld dan vroeger. Dromen lost niets op, we moeten deze nieuwe wereld zijn gang laten gaan, hooguit vreemde elementen wat in toom houden, want planten en dieren uit andere streken die hier uitgezet werden, vormen ook een nieuw gegeven, waar we niet om heen kunnen, we kunnen hooguit onze eigen inheemse dieren en planten wat meer tijd bieden om zich te weer te stellen, maar als dit niet lukt, dan is dat maar zo, dan hebben we hier een nieuwe natuur.

Van mij mag men best een stukje heide behouden, maar men moet weten dat dit geen natuur meer is, maar een stukje cultuur !

tot de volgende ?

Studentenkaart

Vue de la ville de Saint Flour (Cantal, France). Photographie prise le 23 juillet 2004. DOmaine public (Photo credit: Wikipedia)

Ik vind het eigenlijk een grappig idee, maar straks ga ik met mijn pasfoto naar het secretariaat van de Academie, en daar zullen ze mijn studentenkaart aanmaken.
Met die studentenkaart heb ik recht op een heleboel kortingen.

Ik denk niet dat ik ooit eerder in het bezit ben geweest van een studentenkaart, ik denk dat die dingen nog niet uitgevonden waren in mijn studententijd.

En nu, 66 zomers oud, krijg ik zo'n kaart.
djudedju

Ik voel me weer piep. Piepjong bedoel ik.
Terwijl mijn zoon zit te zweten in Benares, de heilige stad van India, de oudste bewoonde stad van héél de wereld, krijgt zijn vader zijn eerste studentenkaart. Ik kan het niet helpen, maar ik vind het grappig. Ik voel me helemaal geen student. Ik ga naar de academie, en eerlijk gezegd, ik zie dat niet als studeren. Voor mij is dat eens te meer een hobby.
Eens te meer, omdat ik nu eenmaal verslaafd ben aan creëren. Ik hou er van dingen te maken. Te tekenen, te boetseren, te sculpteren, te schilderen, en omdat er regelmatig zaken wegvallen, die ik dan niet meer aan kan door gezondheidsredenen, zoek ik regelmatig nieuwe mogelijkheden. Zo ben ik naar de academie gegaan om keramiek te volgen, omdat beeldhouwen al lang niet meer kan.

Of ik daar ooit een diploma zal voor behalen ? Ik heb er geen idee van. Ik kijk niet meer zo ver vooruit. Misschien moet ik ook de keramiek laten vallen voor ik ooit aan mijn laatste jaar kan beginnen, maar dan heb ik toch die jaren gehad.

Kortom, ik heb geleerd niet alleen te doen wat ik graag doe, maar vooral te doen wat ik nog kan doen. En dus vind ik die studentenkaart veeleer een leuk iets dan wel een ernstige verworvenheid, passend bij mijn statuut als student in de edele conste der Ceramique....

Het mag helemaal gek klinken, maar die kaart geeft mij het gevoel dat ik een luchtsprongetje maak, mijn schoenzolen ondertussen tegen elkaar laat kletsen en ondertussen de enige echte Johnny Weismuller Tarzan-kreet uitstoot.

Ik voel me - alleen geestelijk weliswaar - weer heerlijk studentikoos, droom van een cantus met veel bier en veel dapper praten over de onbereikbare maagdekens die we zaten te bewonderen in onze aula... Maar helaas. De werkelijkheid is dat de meesten van mijn vrouwelijke medestudenten allang de maagdelijkheid gepasseerd zijn, en velen er van zitten ergens in mijn echte leeftijdsklasse en zelfs nog hoger... en om eerlijk te zijn, bij mij ontbreekt die lust naar vrouwenjacht al helemaal. Ook die tijd is al heel lang voorbij.
Ik ben er eentje van die zeldzame soort, die eenmaal gehuwd, dit hoofdstuk afsloot met zeven sloten. Mijn opvoeding, mijn geloof, maar ook mijn honkvastheid en tevredenheid waren er borg voor dat ik zelfs nooit dacht op het verbreken van die sloten.
Als ik eens een hele knappe vrouw zag, dan stootte ik mijn vrouw aan, en zei: "Kijk, dat is nu eens een model om te beeldhouwen !" en Anny knikte en zei dat het inderdaad een model van een mens was.
(Echt gebeurd op de trein van St Flour naar Parijs)

Kijk, waar mij die studentenkaart allemaal naar terug voert... Ik zie die prachtige mulattin zo weer voor mijn ogen, een gezicht als Nefertete, en een rank lichaam waar niets te veel of te kort aan was... Ze had echt iets Egyptisch, ook al zat ze daar in een gewoon mantelpakje, ik zag haar in de tijd der Farao's flaneren langs de tempels van Thebe...

(ik heb altijd al die levendige fantasie gehad)

En dat beeld van die mulattin voert mij weer terug door de tijd dat we met de rugzak op ons lijf door Haut Auvergne stapten, van Saint Flour in een grote kring terug naar Saint Flour... Onze eerste grote voetreis. Heel de familie van beide kanten verklaarde ons gek, maar wij hebben nog nooit zo'n mooie dagen gehad als toen, met die zware zak op ons lijf... Onder een loden zon uitkijkend over een eindeloze weg voor je.

Ik denk weer aan die leuke auberge chez madame Annie, aan die gîte, waar we helemaal alleen in een reusachtig gemeenschappelijk bed lagen, waar wel twintig man in pasten. Het was zo warm dat ik heel het bed "deed" om telkens weer een "koud" plekje te vinden, in de hoop er ook de slaap te vinden.
Weet je, toen voelden we ons beiden weer jong... Voor het eerst waren we op stap, op vakantie, zonder de kinderen... Het voelde heerlijk aan.

een domme studentenkaart...


Heerlijk
dromen
van
toen...

tot de volgende ?

Varanasi

A Sadhu in Varanasi, India. Français : Un Sâdhu à Vârânasî, en Inde. (Photo credit: Wikipedia)

Nee, ik neem het je niet kwalijk als je niet weet wat Varanasi is... Ik wist het ook niet.
Dat ik het nu plots wel weet, is te danken aan het feit dat onze Bart er nu wellicht al zit te werken. Als hij nu niet op de binnenlandse vlucht zit, of nog staat te wachten op die vlucht.

Ik heb eens gegoogled op Varanasi, en dan meer speciaal op afbeeldingen. Zo heb ik geleerd dat dit de Heilige Stad van India is, aan de oevers van de Ganges... En dat Bart daar nu echt in het hart zit van wat wij als India kennen en herkennen op de foto's.

Massa's opeengehoopte mensen, armoede, Heilige hindoe's, heilige koeien en noem maar op, en tempels, massa's tempels.

Als ik uit de verte een Vlaamse stad bekijk, dan ben ik soms al verwonderd van het aantal kerken, en het feit dat er soms kerken staan op 100 meter van een andere kerk, maar er staat hier geen kerk als je het vergelijkt met dat beeld van Varanasi langs de oevers van de Ganges... Daar breek je figuurlijk de poten over die pagoden, of hoe heten die dingen.

Als foto ter illustratie heb ik gekozen voor een Sadhoe, een heilige man in de hindoe-wereld.

Anny was vooral verwonderd over het feit van die binnenlandse vlucht van een uur of twee... Uit Delhi naar Varanasi... "Is dat daar zo groot?" ... Ja, het is een immens land.

Het is ook een van de toekomstige wereldmachten, een van de BRIC-landen. Brazilië, Rusland, India en China.

Eens die landen op hun effen zijn, dan zijn wij hier van geen of toch van veel minder tel dan nu op wereldniveau. Ik ben geen supporter van een Verhofstadt, maar ik moet hem gelijk geven met zijn idee in zijn nieuwe boek, waar hij stelt dat onze enige redding ligt in een werkelijke eenheid van Europa. Niet langer een clubje van staten en staatjes, maar één blok, à la Verenigde Staten van Amerika, met één leger, een beleid, een munt, een centrale bank.

Wij mogen geen tijd meer verliezen, of we worden uit de wielen gereden door die nieuwe opkomende economische grootmachten.

Ik heb er niets op tegen dat die landen sterk worden, in tegendeel, het ideaal zou zijn dat alle landen sterk zijn, maar ik heb geen lust in een omkeren van de rollen, en te zien dat mijn kleinkinderen, of achterkleinkinderen hier in de nieuwe ontwikkelingslanden komen te zitten !

Stel je dat maar eens voor ! En als je geen idee hebt, kijk dan maar eens met Google, naar de afbeeldingen van Varanasi... Nu... Bart gaat daar nu werken in een tapijtweverij, waar praktisch nog alles gebeurt met handweven. Hij gaat die mensen daar bepaalde technieken aanleren, zodat ze zijn tapijten (zijn ontwerpen) kunnen produceren. Wij kunnen ons dat bijna niet meer voorstellen, dat er hier een groot bedrijf zou weven met de hand. Ginder is dat nog wel zo, en het moet gezegd worden, een handgeweven tapijt heeft een andere uitstraling dan machinewerk...

Iets heel anders.... Belangrijk nieuws !
Ongetwijfeld ken jij ook mensen die lijden aan dyslexie.  Dyslexie, waarbij mensen moeite hebben met lezen en schrijven, mede doordat in de hersenen de beelden van letters soms niet herkend worden. Sinds enige tijd bestaat er een lettertype dat zorgt dat dit niet meer gebeurt, dat het beeld van de letters ook voor hen duidelijk verschillend is.
Dit lettertype was eigendom van de uitvinder, en behoorlijk duur.
Nu is er eindelijk ook een gratis letter voor dyslexie-patiënten. Ik heb het meteen geïnstalleerd op mijn computer, en zal het gebruiken waar ik kan.
Tot mijn spijt merk ik dat dit nog niet lukt voor mijn blog, misschien komt dat ook nog !
Maar het zou zeker goed zijn als iedereen zoveel mogelijk met dit lettertype zou werken ! Het zou maken dat het leven voor wie aan dyslexie lijdt, een stukje makkelijker wordt !

Ook voor de scholen is dit ongetwijfeld een aanrader !
Wie het ook wil hebben: zoek maar eens (Google of Yahoo of Bing maar eens ) naar:

Dyslexic Font

Doen !

tot de volgende ?

Wie niet weg is, is gezien !

'Ik zoek niet, ik vind' (Pablo Picasso) (Photo credit: Sytske_R)

Verstoppertje spelen?
Wie heeft dat als kind niet gedaan?
Wie heeft het als grote mens niet gedaan?
Natuurlijk is het in de grotemensenwereld helemaal niet hetzelfde als in de kinderwereld... Maar iedereen zal wel eens enkele ogenblikken verstoppertje hebben "gespeeld", ook al is het dan niet echt een spel meer.
Iedereen zal wel eens "veilig" op het toilet zijn blijven zitten, nadat de boodschap eigenlijk al lang gedaan was. Gewoon, om te bekomen, om te bedaren, om even op zijn effen te komen.

Het waarom is simpel... Op het werk speel je een rol, maar meestal in een ondergeschikte functie. En soms komen er dan spanningen, zie je het even niet meer zitten... Of kan je gewoon eventjes de druk niet meer aan.
Als arbeider is die vlucht veel moeilijker dan voor de bediende. De arbeider zit veelal in een systeem waar zijn afwezigheid moet opgevangen worden door de collega of collegae, die helemaal niet gelukkig zijn als die afwezigheid langer duurt dan normaal... Het gewone arbeidsritme ligt al hoog genoeg zonder dat er eentje aan WC-toerisme gaat doen.
Bij bedienden die in een bureel zitten met meerdere collegae samen, speelt dat ook, maar ij bedienden die alleen op een bureel zitten is de mogelijkheid om eventjes weg te zijn veel groter. Daar moet je niet eens het kantoor voor uit wandelen, je kunt gewoon zitten dagdromen, zonder dat dit gezien wordt.
Niet dat de druk op die bediende minder is, maar de druk is op een andere manier opgesteld. De arbeider heeft een onmiddellijke controle door het systeem van de lopende band en door zijn collegae, de bediende die alleen zit heeft een pakket werk dat moet gedaan zijn... Die druk kan ook héél hoog op lopen. Want in die taak kunnen plots onverwachte zaken opduiken, die er voor zorgen dat het bijna onmogelijk wordt om de taak te volbrengen.

Eigenlijk is dat verstoppertje spelen voor grote mensen een heel klein vluchten naar een wereld zonder bazen. Met andere woorden, het is een gevolg van druk, van onderdrukking. Je bent op het werk niet meer gewoon Piet of Jan of Mieke... Je bent in dienst van.

Ik vermoed dat er ook bij mensen die nog leven op de "oude manier", mensen die nog leven van jagen en verzamelen, ook een druk bestaat. Daar zal het niet vinden van eten wel voor de nodige druk zorgen. In onze maatschappij is die druk er ook, maar anders. Hier komt de druk niet uit het werk zelf, maar door druk van boven uit.

Ik denk dat zelfs de baas zelf eigenlijk onder druk leeft. Zijn druk zal de concurrentie zijn, de marktpositie, de winstcijfers en noem maar op.

Zelfs als we thuis zijn, in "alle vrijheid" is er druk. We moeten het eten bereiden, we moeten zien dat we de nodige boodschappen bijeen halen, dat we op tijd gereed zijn voor de dagelijks soap op TV, voor de vergadering van de gepensioneerdenbond....

Zo bezien zijn we dus eigenlijk nooit vrij.
Vrijheid is een illusie.
... net als geluk.

Laat me het verhaal anders vertellen. Ik ben al heel mijn leven een oen in wiskunde. Ik ben heel mijn schooltijd door gedelibereerd geweest voor alles wat met wiskunde te maken had. Ik heb alleen dank zij mijn goede uitslagen in andere vakken nooit een herexamen moeten doen. Normaliter zou ik wellicht ieder jaar dat herexamen verdiend hebben...
Hoe dat kwam?
Ik haat wiskunde.
En iets wat je niet graag doet, interesseert je niet echt, en dus ben je er niet goed in.
Of is het omgekeerd?
Is het omdat je er niet goed in bent dat je het ook niet graag doet?

Zie je, ook hier lijkt het te zijn als met alles... Wat was er het eerst: de kip of het ei?

Het is bijna onmogelijk een echt eenduidig antwoord te geven op dergelijke vragen. Omdat er ook geen echt eenduidig antwoord is.
We spreken hier immers niet over natuurwetten, geluk kookt niet op 100 graden Celsius, Vrijheid stort niet in bij een druk van 10 ton per vierkante centimeter, en sterk zijn in een leervak is niet zo maar te vatten voor één gat.

Geluk is je gelukkig voelen, ook al is het in een situatie waar ik misschien dood ongelukkig van wordt. Vrijheid is een situatie beleven op een bepaalde manier, een manier waar jij je geknecht voelt van kop tot teen. En sterk zijn in een vak is een kunstmatig begrip, waarbij men appels met peren gaat vergelijken. Als ik zwak ben in wiskunde, dan is dat in vergelijking met de anderen van mijn klas, mijn leeftijd, in deze tijd, in deze maatschappij. Laat mij met mijn inzichten 100 jaar vroeger rondlopen, dan vinden ze misschien een wiskundig genie.

Weet je, ik voel me dank zij dat inzicht, een heel stuk beter. Ik heb veel minder last van mijn minderwaardigheidsgevoel in wiskunde, ik voel me vrij en ik ben gelukkig.

Want ik weet dat dit maar een gevoel is.
Een ervaren van je leefwereld.
En vermits mijn leefwereld helemaal van mij is, moet ik me helemaal niet vergelijken met anderen, heb ik de ultieme vrijheid om perfect gelukkig te zijn.
Oef !

tot de volgende ?

The Importance of being Ernest

English: Oscar Wilde, three-quarter length portrait, facing front, seated, leaning forward, left elbow resting on knee, hand to chin, holding walking stick in right hand, wearing coat. (Photo credit: Wikipedia)

"The Importance of being Ernest" is een werk van Oscar Wilde, een blijspel, waarbij men in de titel een woordspeling maakt op het belang van de ernst en de naam Ernst (Ernest).

Ik heb dat ding van boven naar onder, van links naar rechts, van onder naar boven en en van rechts naar links moeten lezen in mijn schooltijd, in de klas Engels. Maar daar wil ik het niet over hebben, ik wil het gewoon hebben over het belang van de ernst...

Want de laatste tijd krijg ik folders in de bus in allerlei kleuren, waar ik met de beste wil van de wereld geen woord ernst meer in kan vinden. ofwel gaat het er over hoe ze hun beleid willen verder zetten en eindelijk komen waar ze (?) willen komen, ofwel gaat het er over  dat zij het nu eens gaan doen, waardoor er eindelijk een einde zal komen aan het huidige wanbeleid, of ze gaan onze stad bevrijden van alle ongerechtigheden, of de allochtonen moeten zich integreren of ophoepelen, of iedereen moet minstens twee bomen voor zijn deur zetten, en de vos is de vriend van je kippen.

Vroeger zei men: "Als de vos de passie preekt, boer let op je ganzen !"

Als ik mijn brievenbus open, dan lees ik heel wat passionele vossenpreken, en dus let ik op mijn ganzen, kippen en heel mijn bezit...

Om heel eerlijk te zijn?
Ik lees er heel weinig van...
Als ik de breed glimlachende figuren me zie aanstaren, en zie dat ze zichzelf de hemel in preken, dan heb ik er al genoeg van gezien, en heb ik - een notoir lezer- helemaal geen lust meer om te lezen. Ik vraag me zelfs af of er wel mensen zijn die dit wel lezen. Ik moet zeggen, de laatste jaren heb ik er geen meer ontmoet.
Maar die dingen moeten wel stukken van mensen kosten !
En  het gaat dan niet alleen over die folders en kaartjes, en brieven die ik in mijn bus krijg, daarnaast zie ik hele bermen vervuild met wat een dorpsgenoot steevast "breedsmoelkikkers" noemt, allusie makend op die geforceerde brede smile op hun ba... sorry gezichten.
Meer nog, ik zag zelfs een soort vlaggen met het gezicht op van een kandidaat. Iemand uit een nabij dorp, een arbeider... Hopelijk is het de partijkas die al dat geld ophoest, maar ik weet - helaas - beter...

Als je dan weet dat een heleboel van die mensen op wat men noemt "onverkiesbare plaatsen" staat te pronken, dan vraag je je toch af wat die mensen dan wel dromen...
Het belang van Ernst...
Hoeveel bomen zijn er gesneuveld voor de affiches en folders van de groenen, en ik zwijg dan nog van de borden in de wegbermen. Dat ze me niet zeggen dat het gerecycled papier is, ik heb het eens goed bekeken, noppes, eerste kwaliteit van mooie dikke bomen.

Wellicht moet we daarom allemaal bomen bij planten?

Ach, ik maak me zorgen. Vooral over de mensjes die zich hebben laten overhalen om de lijsten te vullen, compassie met de mensen die straks gaan wakker worden en vertwijfeld naar hun bankrekening zullen staren.

Ik heb geen compassie met de anderen, die die "kleintjes" opofferen op het altaar van hun eigen glorie.

En waar ik heel wat dingen herinner die ze vorige keer beloofden en wat ze niet waar maakten, zijn zij ze allemaal vergeten. Selectief geheugen?

Ik vraag me af... Welk gevoel geeft dat, zo heel de dag geconfronteerd worden met je eigen gezicht op muur, bord en vensterbank ? Als je ooit een schoolvoorbeeld moet hebben van Narcisme, me dunkt dat dit er eentje is.

Sommigen van die kandidaten, die nu het straatbeeld verontreinigen, ken ik persoonlijk. En heel wat van die mensen heb ik nooit zo mooi gezien als nu op die foto. Het moge duidelijk zijn, dat foto's niet meer een weergave zijn van de werkelijkheid, maar er wordt heel wat gefotoshopt... Rimpeltjes weggestreken, glimlachjes iets verbreed, wat meer twinkellichtjes in de ogen, netjes gekapt en in de krul... Achtergrond in de kleur van de partij, eventueel met wat schaduw rond de persoon, want op sommige achtergronden kom je als mens zo slecht uit de doeken hé...
Een hele industrie moet leven van die verkiezingen.
En nu er toch werkloosheid is, en er blijkbaar toch genoeg dwazen gevonden worden om te investeren in eigen glorie, kunnen we niet om het jaar verkiezingen houden?
De wegen zouden sneller hersteld worden, de papierindustrie zou er wel bij varen, de fotografen en de software-fabrikanten, de schrijnwerkers voor het maken van wegbermborden... Kortom, dank zij de verkiezingen weer welvaart voor velen...
... en binnenkort OCMW-steun voor de sukkels die zich hebben laten overhalen om meerdere keren op onverkiesbare plaatsen te gaan staan pronken (Het juiste woord op de juiste plaats...).

Ik geef het toe, het is natuurlijk volkomen nutteloos, maar veel veiliger dan een schijnwelvaart opbouwen door uitbreiding van de bewapening en het leger... Bovendien veel minder gevaarlijk.
djudedju

Mijn blog over ERNST is helemaal niet ernstig..
grinnik

tot de volgende .

Strepen door de hemel trekken...

Landscape with the Fall of Icarus, by Pieter Breughel the Elder, 1558 (Photo credit: Wikipedia)

Toen ik vanmorgen mijn turnoefeningen stond te doen, ben ik op een gegeven moment gestopt om eens de condensstrepen te tellen die ik zag door het raam... Ik kwam aan 38... Sommige reeds aan het vervagen anderen nog in volle ontwikkeling.
Er passeert hier wat aan vliegtuigen boven ons hoofd !
En wat zijn die condensstrepen eigenlijk ?
Om eerlijk te zijn, condens doet wat denken aan waterdamp, en het ziet er ook wet een beetje uit als langgerekte schapenwolkjes, maar ik geloof niet dat ik van die wolkjes regen in mijn tuin wil hebben. Ik geloof niet dat dit zuiver water zou zijn.
Ik denk dat het weer een van de vele vormen van vervuiling is, zaken die met tijd en boterhammen naar beneden vallen tijdens een regenbui, of misschien net dingen die daar boven blijven hangen en die mede zorgen voor het broeikaseffect... Ik weet het niet...

Toen ik naar beneden hing keek ik op een reproductie van een schilderij van Breughel de Oude, en in gedachten kleurde ik daar condensstrepen op... Plots leek alles zo anachronistisch. Condensstrepen boven het kerststalletje?

Enkele jaren terug hebben we een paar weken gekend zonder die strepen, door de uitbarsting van die vulkaan in IJsland, de Eyfjellakutl of zoiet... Dan was er geen vliegverkeer meer mogelijk door de vulkanische as in de lucht. Wellicht was die propere lucht in feite nog vuiler dan deze met de strepen.

Maar het is tegenwoordig bijna onmogelijk om nog eens een stukje wereld te beleven, zoals het vroeger was. Neem nu het geluid... Ik ken hier in dit landelijke (?) stuk Vlaamse Ardennen geen plek meer waar je de stilte nog kunt horen. Je hoort altijd wel ergens het verkeer of de industrie of de landbouw.
Waar is de tijd dat het geluid van de landbouw kon worden gevat in een "Ju, Blesse"... Nu zijn het tractoren met wel duuzend peerden !

Wie langs een drukke baan woont, die kent geen moment meer van stilte. Ik schreef hier een week geleden over het verbazende effect van die geluidswerende muren langs de autosnelweg... Maar die nemen het geluid maar weg tot op een meer leefbaar niveau.

In ons Vlaanderen moet je tegenwoordig ook gaan zoeken om een landschap te vinden zonder bebouwing. Dank zij onze typische lintbebouwing heb je de indruk dat je heel Vlaanderen kunt doorkruisen zonder ooit de bebouwde kom te verlaten. Heb jij dat ook, dat je soms denkt: "Waarom begint de bebouwde kom (50 km/u) hier, of waarom stopt ze daar ? Want veelal zie je echt niet een einde aan de rijen huizen.

Kortom, we moeten naar een museum om nog eens een stukje Vlaanderen te zien in zijn blootje, ontdaan van alle menselijke vervuiling, bebouwing, industrialisering...  Je moet al oude meesters gaan bekijken om dat nog te zien.

We gaan hier wandelen in Brakelbos, een groot bos, naar huidige normen, en toch hoor je wel nog steeds het verkeer in de verte. Gelukkig ben je als er veel wind is, en het verkeer overstemt wordt door het geruis van de bladeren en de takken die zwiepen in de wind.

Ik heb geen heimwee naar die oude tijden... Maar ik zou toch graag eens een plekje vinden waar alles nog is zoals het was en eeuwig zou moeten blijven...
Nu moeten we maatregelen nemen om de vlinders te beschermen, want ze zijn bedreigd.
Vlinders, de vliegende bloemen in de natuur.
In mijn tuin zitten er nog, maar ook al veel minder dan vroeger...
En waar hier vroeger massa's groenvinken vlogen, zie ik er nu geen meer.

Snap je nu waarom ik zo graag ga vissen? Aan de oever van de vijver, midden in een uitgestrekt landbouwgebied, waar ik zelfs nog ijsvogels zie...
djudedju

tot de volgende ?

Moest het niet verplicht zijn...

Vandaag op de rommelmarkt heb ik mensen afgeluisterd... Ze hadden het over de komende gemeenteraadsverkiezingen...
De meest gehoorde opmerking was: "Was het niet dat het verplicht is, ik zou niet gaan. Het zijn toch allemaal zakkenvullers !"

Om eerlijk te zijn, ik ken mensen die al jàren niet meer gaan kiezen, en die daar blijkbaar nooit voor vervolgd worden. Toch gaan we. Tegen ons zin. Bang dat er toch een straf aan het niet-gaan vasthangt.

Maar eerlijk, ik vind het idee achter de verkiezingen helemaal niet slecht. Het zou inderdaad een democratisch systeem kunnen zijn... Mocht het niet veranderd zijn in een particratie. Mocht het inderdaad zo zijn dat je werkelijk kunt stemmen voor Pier, Pol of Jan, en voor Mie, Fi of Jeanne... Maar dat kun je niet...
Oh ja, je hebt wel het gevoel dat je stemt voor Jan of Fi, maar in werkelijkheid is dat dus niet waar !  In werkelijkheid wordt de stad, de provincie, de staat, de gemeenschap geregeerd door de partijbonzen. Per partij hooguit een drietal tirannen.
Jan of Fi moeten, als ze verkozen zijn, niet hun eigen gedacht, niet hun eigen voorkeur geven, nee, ze moeten slaafs de richtlijnen volgen van de grote manitoe's van de partij.
En dus heb je je stem niet uitgebracht voor Jan of Fi, maar voor het kopstuk der Joden van de partij waar Jan of Fi in zit.

Ook hoor je heel vaak dat we niet zonder de politici zouden kunnen... Maar wie zegt dat ? Ik denk dat een land veel logischer en veel adequater zou kunnen geregeerd worden door vakmensen, dan door politieke partijen. Ik heb ministers gekend die zo wat aal bestaande ministerfuncties hebben uitgeoefend tijdens hun "loopbaan". De ene keer zijn ze van Openbare werken en de volgende keer van Begroting en Financiën...  Ieder weldenkend mens weet dat het niet mogelijk is dat een man specialist is in alles.

Als een land zou bestuurd worden door bekwame mensen die specialist zijn in hun vak, dan zou het logisch gezien wel beter MOETEN gaan. En wat de democratie betreft, die kun je dar net zo goed inschakelen, in die zin, dat "het volk" kan kiezen welke specialist ze verkiezen. Neem nu economie en financiën, daar heb je bekwame mensen die eerder kiezen voor een liberaal, een rechts beleid, maar je hebt er ook die eerder kiezen voor een socialere vorm economie. En dat idee kun je wel vaststellen voor zo wat ieder ministerpost. Je zou dus als inwoner wel degelijk invloed hebben op de richting die het land moet nemen. Dit zou zelfs een veel rationeler democratie zijn, dan wat ze ons nu opsolferen.

Je kunt dit doortrekken op het vlak van het land tot op het vlak van een kleine gemeente.

Je zou op die manier niet eens moeten stemmen op een bepaald gezicht, maar wel degelijk op de strekking van het beleid. Ik zou zelfs prefereren dat je NIET kunt stemmen voor professor Jan of voor professor Fi... Van belang is de tendens, de richting die de meerderheid van dit land verkiest.

We hebben dan ook geen hele meute parlementsleden tot gemeenteraadsleden nodig, maar slechts een beperkt aantal specialisten aangevuld met adviserende mensen en met de minderheid van de andere richting, maar allemaal vakbekwame mensen. Geen overtollige aantallen, geen onbekwame zakkenvullers.

Maar ja... logica is mooi, maar niet haalbaar in een landje waar men alles versnipperd in ontelbare soorten regeringen en regeringetjes, om toch maar zoveel mogelijk vet betaalde postjes te creëren, die allemaal (natuurlijk !) zweren bij het systeem waar ze rijk bij worden... ook als dit ten koste is van logica en het volk...

In een tijd waar ze alles zo veel mogelijk fusioneren, om zogezegd sterker te staan, zien wij het beleid zichzelf uitsplitsen in ontelbare jobkes... Dit blijft niet alleen beperkt tot het beleid van staat tot gemeente, alle parastatale organisaties doen het zelfde, tot je...
bijvoorbeeld...
een staking krijgt omdat dit systeem bij de spoorwegen niet werkt. (Het werkt eigenlijk nergens, ook niet in staat tot gemeente)...

maar ja, u doet maar...
Kleurt u maar het bolleke rood naast Jan of Fi... omdat Fi toch zo'n verrukkullukke meid is, en Jan zo goed moppen kan vertellen...

djudedju

tot de volgende ?