Tonnen dode vissen

The Scheldt in Antwerp (Photo credit: Wikipedia)

Sinds enkele jaren zagen wij - vol vreugde- dat onze rivieren en kanalen weer gezond werden, en dat er weer vis in zwemt. We zagen zelfs heel wat vissers die terug aan de boorden van het kanaal, de rivier of de stroom, rustig zaten te vissen.
Ook reigers en aalscholvers, meerkoeten en waterhoentjes waren er terug.

en nu dit...

In één klap het moeizame herstel van jaren terug naar de knoppen.

En plots zijn er blijkbaar weer grenzen !
Op TV bevragen ze een ambtenaar die instaat voor de waterlopen, en die meldt laconiek dat ze zorgvuldig gezocht hebben naar de bron van de vervuiling, maar dat aan de grens van Vlaanderen de vervuiling reeds werd vastgesteld en dat de bron van vervuiling dus ergens in Wallonië of Frankrijk moet worden gezocht.
Moet worden gezocht
moet worden gezocht... Niet meer voor deze mensen, dat is werk voor hun ambtsgenoten uit Wallonië en/of La France.... Daarvoor moeten eerst diplomatieke stappen gezet worden om die diensten er van te overtuigen dat ze eens moeten kijken...
Maar als daar geen dode vissen te merken zijn, of als levende vissen geen prioriteit zijn voor die ambtenaren, dan mogen de Vlaamse vissen creperen.

djudedju

Het water in de rivier, de vis in de rivier, die stopt niet aan een grens, aan een dun rood lijntje getrokken op een "land"-kaart.... Want dat water, die vis, heel de wereld is één geheel, één levend geheel, een globe vol leven, die echt niet stopt aan fictieve grenzen.

Ik heb al gesteld dat het idee van een land naast een ander, een volstrekt ongerijmd iets is. Het gras aan de ene kant van de grens is echt niet groener dan aan de andere kant !

En de aardworm gaat echt niet stoppen van wroeten in de aarde omdat hij aan het einde is gekomen van uw tuin, en niet wil leven in de tuin van uw buur. Het zijn alleen wij, mensen, die op zo'n gekke manier met onze wereld omgaan.

Nu wij hier met een "verenigd" (nu ja...) Europa zitten, zou je denken dat we al een stap in de goede richting hebben gezet, maar de tonnen dode vissen in de Schelde vertellen een heel ander verhaal. En je moet je heus niet beperken tot de fauna en flora, om dat te zien. Je moet eens luisteren naar de reacties van sommige landen binnen die "unie", wat ze vertellen over de armere broertjes in dezelfde unie van landen. Veel landen en weinig unie, "Stoot Griekenland maar af, gooi Spanje er maar uit, zij zijn remmen op onze welvaart !

En dat "onze", dat zijn dan de rijkeren van dat ogenblik. Van dat ogenblik, want een klein feitje en Nederland dat zich schor schreeuwde aan de kant van de rijken, tuimelde in één beweging plots bijna naar het niveau van de armen, en zou wellicht mee buiten gebonjourd worden dank zij zijn eigen slogans van toen...

Solidariteit? Gezond verstand ? Mijn hoela! Eigenbelang, winst, rijkdom, macht... en vooral zijn eigen positie versterken en vrijwaren.

Vandaag gaan de vissen dood
Morgen wij ?

Hoog tijd dat wij eens gezond gaan redeneren, over grenzen heen, grenzen van landen, grenzen van regeringen, grenzen van domheid...

tot de volgende ?

Boodschappen

English: Statue "Boodschappen" by Gerard Brouwer at the corner of the Sint Hubertse Binnenweg and the Jachthoornstraat in Sint Hubert, the Netherlands Nederlands: Beeld "Boodschappen" van Gerard Brouwer op de hoek van de Sint Hubertse Binnenweg en de Jachthoornstraat in Sint Hubert (Photo credit: Wikipedia)

Voor ik ongeruste mailtjes krijg over het uitblijven van deze blog: we zijn weer eens naar Auchan geweest, in La douce France...
Boodschappen doen... in het buitenland, omdat je daar dingen vindt die je hier niet vindt... Niet dat je daar niet zonder kunt leven, maar omdat we onszelf verwennen.
Zelfs een beetje "voor de gezondheid", want we halen een voorraad aperitief zonder alcohol, maar eigenlijk is ook dat een luxe-product. Voor morgenavond, als Bart en co langskomt, hebben we lekkere speciale hapjes voor bij het lekkere drankje...
Allemaal pure luxe.

En toch leven wij nog zuinig in verhouding met vele anderen om ons heen. Wij gaan slechts heel zelden uit eten, we gaan niet op café, we roken niet en we leven globaal gezien sober... Weinig vet, weinig zout, kortom we willen graag nog een eindje mee gaan en genieten van dit leven, ons leven. We hebben geen nood, geen verlangens naar meer. We leven naar onze begrippen goed.

Misschien zou een ander dat van ons leven niet vinden... Maar wij voelen ons baden in luxe. Dat komt omdat wij nog opgegroeid zijn in een generatie waar veel van de dingen die we nu doen en hebben niet evident waren. Dus zijn voor ons al die dingen "luxe".

Het is maar zoals je het zelf ervaart. Maar ik denk dat we ergens allemaal een maatstaf hebben opgebouwd in het verleden, in je jeugd. Dus wellicht zullen mijn kinderen luxe een streepje verder trekken dan wij, en wellicht onze kleinkinderen later nog een streepje verder. Hopelijk. Als de tijd goed blijft, wat lang niet zeker is.

De crisis in Griekenland en Spanje, de nabije crisis in Portugal en Italië, en de instabiliteit van de economie op wereldvlak, de rijzende spanningen tussen Japan en China over een paar idiote eilandjes waar echter kostbare grondstoffen te vinden zijn... en zo kun je nog wel even door gaan... Allemaal dingen die je ergens ongerust maken.

Vragen over de toekomst.
De vervuiling en de global warming...zijn ook niet van aard om de toekomst met een gerust hart af te wachten. Waar gaan we naar toe ? Om eerlijk te zijn, er moet wel iets veranderen ! Het is niet houdbaar zoals we bezig zijn. Sommige grondstoffen raken uitgeput, en ik heb het heus niet alleen over aardolie... Straks kunnen we gewoon niet meer voortdoen zoals we bezig zijn. We gaan moeten inbinden. Hopelijk komen er alternatieven, maar dat is lang niet zeker, en of dat een behoud, laat staan een verdere vooruitgang van de welvaart met zal zal brengen, is een grote blinde vlek in ons toekomstbeeld.

Maar ik wil positief blijven ! Ik hoop dat al die veranderingen ook verbeteringen van het leefmilieu met zich zullen brengen. Want, als we zouden (kunnen) voortdoen zoals we bezig zijn, dan zullen we onvermijdelijk de grote gevolgen van de vervuiling en de global warming over ons heen krijgen. Volgens sommigen zijn we nu al zo ver dat we eigenlijk al te ver zitten, en dat er nu al herstel moet gedaan worden om terug naar een normale situatie te komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ook ik die mening ben toegedaan. Ik denk ook dat we - zelfs met stoppen van alle uitstoot van CO2 en roetdeeltjes      -  niet meer onmiddellijk een herstel zullen zien. We zijn al zo ver over de maat heen, dat we een tijdlang herstel zullen moeten ondergaan, vooraleer we terug naar een quasi normale situatie kunnen komen.

De grote fout is dat we nog steeds niet de schuld bij onszelf leggen. Wij hier verdedigen ons huidig beleid met te wijzen naar China en andere landen waar ze nog veel meer uitstoot hebben dan wij hier. Maar daar is niemand mee gebaat ! We moeten echt hoognodig beginnen met zelf iets te doen. We kunnen nog niet alles in orde brengen, tenminste niet als we niet drastisch ons leven willen veranderen, maar we kunnen veel meer dan we nu doen, zelfs met behoud van een redelijke standaard.

Maar dat is precies de hinderpaal ! We moeten- hoe dan ook - een stap achteruit zetten.
Dat is moeilijk, dat is lastig...
Maar doen we het niet, dan komt de dag dat we achteruit geschoven worden, en dat zal dan veel verder achteruit zijn, dan dat wat we nog min of meer zouden kunnen beheersen...
De pest ?
of de cholera ?

moeilijke keuze

tot de volgende ?

Syrië: het kind van de rekening...

Stel: Het wordt oorlog en er gaat niemand naar toe? (Photo credit: Akbar Sim)

Heb je in het nieuws ook dat bericht gezien en gehoord over die Syrische kinderen, die als uitwas van de burgeroorlog werden gemarteld?

Stel, ik ben kwaad op u, maar je bent een kop groter dan ik ben, jonger en veel sterker. Mar dat hindert me niet, ik pak dan maar je zoontje van 6, en stamp vrolijk zijn vingertjes tot gruis...

Dat is smerig, dat is gemeen, en mocht ik ooit zo'n dingen doen, dan kreeg ik heel de wereld over me heen. Maar in oorlog doet men dat, en lijkt het voor veel minder heisa te zorgen. Het is nochtans net hetzelfde !

In Londen was er een moeder die haar kind liet rondlopen met een bord waarop stond dat mensen die geen eerbied hadden voor Mohammed moesten onthoofd worden. Het kind kon zelf de boodschap niet lezen.

En ik ga zwijgen over het misbruik van kinderen bij pedofilie.

Ik kan het niet helpen, maar als er iets is waar ik woedend over ben, dan is machtsmisbruik, in het algemeen. En het slaan, verminken, aftroeven van kinderen of personen die duidelijk zwakker zijn dan de aanvaller, dat hoort daar bij. Machtsmisbruik hoeft echter niet alleen lichamelijk te zijn, er is ook "geestelijk" misbruik. Iemand die de baas is, of de chef, of een functie uitoefent waardoor hij macht heeft, en dat misbruikt om anderen te pesten, onder druk te zetten, te dwingen tot handelingen tegen de wil in van de zwakkere... dat is allemaal machtsmisbruik, en daar kan ik niet tegen.
Ik ben grootgebracht in een vakbondsnest, heb gewerkt bij de vakbond, en wellicht hebben deze feiten mij nog scherper doen reageren tegen deze zaken, dan ik van nature al deed.

Maar de feiten waar ik helemaal ziek van wordt, dat waren de beelden en de verklaringen van die Syrische slachtoffertjes. Slacht-offer, het woord alleen al duid op het verschrikkelijke, slachten en offeren...

Als ik hier nog meer van wakker lig, dan is dat mede door het feit dat die kinderen slachtoffer worden van iets waar ze niets mee te maken hebben. En dat brengt mij meteen ook tegen dat moderne fenomeen: het terrorisme.

Terroristen plegen een aanslag, veelal op willekeurige slachtoffers, die niets te zien hebben met de oorlog die ze uitvechten.
Het enige verschil is dat terroristen in feiten vertrekken van een positie als slachtoffer, en van uit die situatie en vanuit hun eigenlijke onmacht, dan maar hun woede uitwerken op anderen, op onschuldigen.
Het is geen nieuw verschijnsel, maar het is voor het eerst dat een dergelijke tactiek op grote schaal en georkestreerd gebeurt. Het is niet meer een onmachtige hongerige Jan met de pet die een stromijt in brand steekt bij de rijke boer, nee, het is een (of meerdere) organisatie(s), die opgeleid worden, getraind worden, en leren werken met explosieven en ook die explosieven en/of andere wapens ter beschikking krijgen.
Het lijkt er dus op dat het een organisatie betreft, die wel geld, wel macht heeft, dus niet echt een underdog is, maar die zorgvuldig zijn "soldaten" in die ondergeschikte, arme, onderdrukte positie houdt of laat, om aldus sterkere en makkelijker motivatie bij hen te wekken en te behouden. Voor hetzelfde geld kon die organisatie wellicht voor meer welvaart zorgen bij die mensen, maar dan zou de drang tot opstand wellicht wegkwijnen, en dus zou de bizarre macht van de terroristenorganisatie ook wegvallen.
Met andere woorden, wellicht zouden wij een groot deel van die terroristen kunnen "bekeren", door hen een betere levensstandaard te bezorgen.
Dat wij het doelwit zijn, is te danken aan onze machthebbers, die dezelfden zijn die deze armere landen jaren hebben misbruikt als kolonie, als bron van inkomsten, en die dit, nu op een andere manier, in feite nog steeds doen.

Natuurlijk zijn het niet meer onze huidige regeringen die ooit die landen koloniseerden of overheersten, maar de fundamenten van toen zijn nog steeds de basis van onze huidige "handel" met die landen. En onze huidige bewindvoerders zitten nog steeds in dat zelfde economische systeem.

Dit zal niet snel veranderen, want dat zou betekenen dat wij verarmen. En achteruit gaan is een slecht beleid. Dus gaan we er alles aan doen om die handelspositie te bewaren, en zullen we dus wellicht steeds meer te maken hebben met terrorisme.

Maar het is en blijft heel erg, dat hierbij, net als bij die kinderen, de zwaksten geviseerd worden, de onschuldigen, de gewone mensen in de straat, in de metro, in het vliegtuig... Zij zien hen echter niet als onschuldigen, omdat zij mee profiteren van de welvaart die geplukt wordt uit hun landen.

Het gelijk is dus eigenlijk aan geen enkele kant te vinden. Feit is dat de slachtoffers van het terrorisme zelden of nooit de daders zijn in de letterlijke betekenis van het woord.

Feit is dat je op die manier een daad stelt die helemaal te vergelijken is met het zoeken van een zwakke tegenstander om die aan te pakken. Het kind...
van de rekening...

tot de volgende ?

inspiratie

LONDON, ENGLAND - JUNE 03: A piece by Sculptor John Michael Rysbrack, called Sir Peter Paul Rubens, sits at the Whitechapel Gallery on June 3, 2011 in London, England. The piece makes up part of a collection of art-works by artists including L S Lowry, Tracey Emin and Bridget Riley which belong to the British Government, and are on public display at the Whitechapel Gallery for the first time until September 2011. (Image credit: Getty Images via @daylife)

Soms zit ik minutenlang op dit lege blad te turen... Waar ga ik vandaag eens over schrijven?
Writersblock is een geleerd woord om dit fenomeen te omschrijven, in 't Vlaams zouden we zeggen: "'t Zit allemaal geblokkeerd, 't zit vast"...
Maar dat lost niets op, de vraag is immers niet of het vastzit, maar wat er vastzit.
De inspiratie...
De muze...

Voor mij zie ik dan schilderijen met half geklede mooie vrouwen die de muze moeten voorstellen. En ik denk dan dat dit schilderijen zijn die ook al gemaakt werden met een gebrek aan inspiratie, en dus besloten ze de muze maar eens zelf ten tonele te brengen, en dan nog zo mooi mogelijk, in de hoop dat de dame in kwestie gecharmeerd zou zijn en de paintersblok zou opheffen...
Meestal hielp het, want ik hoorde nog nooit van een schilder die jaren voor een wit doek zat te staren.

Dus, de oplossing is het charmeren van de muze...
Van de schilders leer ik dat ze graag mooi en jong worden afgebeeld. Wel een beetje in de geest van de tijd, bij Rubens voluptueus, bij anderen wat schrieler, maar toch: altijd jong en mooi.
Dat de muzen al eeuwen lang voor onze inspiratie zorgen mag ze dus niet aan te zien zijn. Of is het een truuk van de schilders? Een listigheidje om weer eens een nieuwe, jonge blote madam in het atelier te krijgen ? (Dat doet me denken aan een cartoon die ik ooit zag: Je ziet een schilder die met zijn model rustig een glas wijn zit te drinken aan een tafeltje. De schilder zegt: "Doe vlug je kleren uit, ik hoor mijn vrouw de trap op komen..., anders heeft ze straks weer slechte gedachten")

Dus misschien mogen we rustig de muze omschrijven als een oude wijze vrouw, een vrouw die het al allemaal heeft gezien, al allemaal heeft gehoord, al allemaal heeft gelezen... Een vrouw waarvan het gerimpelde gelaat de schoonheid van vroeger verraadt, en met klare ogen waaruit goedheid en wijsheid je tegen straalt. Kortom een beetje wat je je voorstelt als als denkt aan je moedertje... Een vrouw waarvan je niet alleen een woord van steun verwacht, maar ook een liefdevolle knuffel en een zoen op je voorhoofd... Een vrouw die bezorgd vraagt: "En ??? Hoe is 't nu, Gaat het al wat beter?" en op slag gaat het ook beter ! De liefde van moeder naar zoon.

Nee, mijn muze is allang geen jonge poes meer, maar een oud, wat kromgebogen moedertje, vol ervaring, wijsheid en vooral warme liefde. Niet de liefde tussen man en vrouw, maar de liefde van een moeder, de liefde van haar die je nu al zo veel jaren mist.

Het is gek, maar ik moet vaststellen dat ik mijn ouders nog veel liever zie dan toen ze nog leefden. En zelfs die kleine dingen van de oude dag, die soms wat hinderlijk waren, die hebben ze niet meer. Het beeld dat rest van hen, is puur, is alleen een eeuwige bron van goedheid, van liefde en van... inspiratie.

Met andere woorden, mijn muze, dat is het verleden. Niet echt zoals het was, maar zoals het had moeten zijn...
Ik heb in mijn hoofd alle zorgen, alle leed, alle verdriet, alle ziekte uitgewist, en het opgeblonken tot het blinkt als het zuiverste goud.
Ik heb mijn verleden als het ware omgetoverd tot een van die ouderwetse kerstkaarten... Waar alles goed, lief, volmaakt is...
En net als met die kerstkaart heb ik dan het gevoel dat het niet helemaal klopt, dat het volmaakte zelfs in het verleden niet helemaal kan, dat het zijn echtheid verliest. Toch wil ik het zo laten. En als nu en dan eens een kwade herinnering opduikt, dan weer ik die... Niets mag en kan het ideaal beeld schenden.
De sneeuw is wit, zelfs waar de auto's het stuk rijden, de bomen zijn volmaakt van vorm, geen tak die te ver uitschiet, geen blad die scheef hangt.

Ik weet wel, dit is het verleden niet, niet echt... Maar zo wil ik het zien, zo wil ik het bewaren.
Zo wil ik terugdenken aan de mensen.
Mooi, goed, volmaakt.

En dan denk ik plots aan dit of dat kleine feitje, en zie, een stukje van het goudbeslag brokkelt af van de prent, en toont plots een stuk werkelijkheid. Werkelijkheid die helemaal niet zo mooi, niet zo volmaakt was... Het verguldsel is maar een laagje boven op... De werkelijkheid zit er nog steeds onder. En toch, toch blijft mijn muze het beeld houden van mijn moedertje...
Ook met de kleine onvolmaaktheden van ouderdom...
Hoe schreef Elsschot het ook weer ?
Ik kan het niet verdragen dat gij gekromd zijt en versleten...

Stilaan krijg ik ook die "allures"... versleten, oud...
Misschien, heel misschien wordt ik dan ook een heel klein beetje de muze van een van mijn kinderen, of kleinkinderen...
Heel misschien denkt er dan ooit eentje: Hoe zou pa, opa dat hebben gedaan?
Of misschien zet ik mezelf veel te hoog op de etagère van het leven...
djudedju

tot de volgende ?

Donder en bliksem

English: Thunder in Ypres Nederlands: Donder in Ieper (Photo credit: Wikipedia)

Vannacht heeft het niet geregend, het heeft gegoten! Heel dat natte gedoe werd bovendien verlucht door een aangepast klank- en lichtspel ! Donder en bliksem en maar stortregenen...
Vanmorgen keek ik verbluft naar mijn barometer, de wijzer was meer dan een kwartcirkel naar beneden gezakt, en zat zowat ter hoogte van Onweer.
En om ons nog eens met de neus in het slechte weer te drukken, hoorde ik deze morgen plots de centrale verwarming voor het eerst aanslaan.
Het is, sorry, het IS herfst.
Voor wie het nog niet zou geweten hebben...

Ik heb een hekel aan herfst en winter. Het langzaam donkerder en donkerder worden, het slechte weer, de grijze luchten, de kou en vooral de nattigheid... Ik sta weer voor zes maanden triestig weer. of het zal toch niet veel schelen. Soms heb je in de winter ook wel een heerlijke winterdag, met helblauwe strakke lucht en een eindeloze horizon, maar daar hoort dan meestal ijzige kou bij.

Sommige mensen leven op bij het zien van de herfstbladeren, ik niet. Ik zie wat groen was vergaan tot humus. Ik besef het goede daarvan voor de natuur, maar het blijft een beetje doodgaan. Mooie kleuren, maar er hangt (letterlijk !) een geurtje aan. Je moet maar eens door een herfstbos wandelen, je ruikt de bladeren die aan het vergaan zijn. De geur van de dood.
Geen wonder dat ze in die periode ook de dag voor de doden hebben gelegd. Een "feest" veel ouder dan het Christendom, waar bij mensen door wild geschreeuw en veel licht hun angsten willen overwinnen voor de dood.
De dood is een stuk van het leven, het is er onverbrekelijk mee verbonden.
Het enige wat me troost is dat in de natuur, de dood weer tot leven leidt.
In de tropen is dit massale afsterven er niet bij, daar is het opbouwen van een dikke laag humus, teeltaarde wellicht een veel langzamer proces. Daar zie je ook niet zo goed dat de dood tot leven leidt.
Wellicht is dit verschijnsel mede aan de wieg van de menselijke "overtuiging" dat ook zijn eigen dood weer tot leven leidt.
Volgens sommigen in een wedergeboorte, voor anderen in een eeuwig leven in een ander soort wereld of eerder niet-wereld. We weten het niet, we hopen het vooral. En dat jaarlijkse afsterven van de natuur lijkt ons te sterken in die hoop.

Maar hoe dan ook, voor mij is de herfst hoofdzakelijk afsterven, kou, natte, en vooral duistere dagen.

Met al dat getater over de elektriciteit en vooral de kans dat we er nu en dan zonder zouden zitten, lijkt die duisternis nog afschrikwekkender. Ik zie ons hier al zitten aan een tafel met een of enkele kaarsen op... Onze ogen pijnigend om toch te kunnen lezen in ons boek. Achter mij zitten mijn tropische vissen in een donkere aquarium waarvan het water heel stillekens aan het afkoelen is.  Hopelijk hebben we weer stroom voor de bak te koud wordt, en er vissen sneuvelen. De kwaliteit van het viswater gaat zienderogen achteruit, want een filtersysteem mag niet stilstaan. Het is namelijk zo dat een filter werkt bij gratie van de bacteriën die er in leven. Bij stilstand gaan die beestjes dood, en zodra de filter dan weer in gang schiet bij stroomherstel, levert hij geen proper water, maar juist giftig, vervuild, dood water...
Ik kan mijn aandacht niet bij mijn boek houden... Ik zie als het ware mijn vissen nu al sterven.

Ze zouden wellicht niet vlug sterven van de kou, want zo vlug koelt die massa water niet af, en we hebben voor ons eigen warmte de kachel aangemaakt. Anny zucht dat ze dan wel veel meer stof mag afnemen, maar we hebben het toch niet koud. Boven is het wel koud, daar hebben we anders in de badkamer een warme radiator, maar nu is er geen centrale verwarming.

Hopelijk is er tegen morgenvroeg wel weer elektriciteit... Anders zitten we nog in het duister... Onze rolluiken worden immers elektrisch bediend. Ik kan zelfs bijna het huis niet uit, want aan de voordeur hangt ook zo'n rolluik. Ik kan wel even tot in de tuin. Zien of er al licht in de wereld komt...

Hopelijk is dat doemscenario maar een dreigement, en komen we niet zonder elektriciteit te zitten... Ik mag er niet aan denken.
Geen computer, geen TV, geen radio, geen licht, geen verwarming (tenzij de kachel), geen koffie, geen warm eten, alleen nog licht van een kaars.
Dju
Ik heb hier nog ergens een Lampe Belge staan, een petroleumlamp ! Vlug petroleum indoen, mocht het nodig zijn, dan hebben we daarmee een zee van licht in verhouding met die kaarsjes...
Je kunt nooit weten...
djudedju
Electrabel! Moeten die koerskemels nu plots alle oude centrales in één keer sluiten, en dan vaststellen dat de kerncentrales ook niet meer veilig zijn? Kunnen ze die oude centrales niet weer opstarten om de tijd te overbruggen tot er nieuwe centrales staan?
Moeten wij en heel onze industrie lamgelegd worden door en voor hun beleid ?
Nu zouden de politici eens iets nuttigs kunnen doen...
maar ja politici en nuttig....


tot de volgende ? (Hopelijk )

Vlekkem

Nederlands: Kerk van Vlekkem (in Erpe-Mere) (Photo credit: Wikipedia)

We zijn vandaag naar de grote rommelmarkt van Vlekkem gegaan. De kans is groot dat u nog nooit van Vlekkem hebt gehoord. Ik ook niet, maar in het boekje met de aankondiging van rommelmarkten stond daar tussen haakjes bij: Erpe- Mere... en dat kent zo wat iedereen, een afrit aan de E40...

Het is inderdaad een grote rommelmarkt in een piepklein dorpje. Maar ja, tegen dat je dit leest is de markt al gedaan, of is het de moeite niet meer om zo ver te rijden, want het begon al te regenen toen wij er nog rondliepen... En dus zagen wij al heel wat kramers die aan het opkramen waren...

Waarom ik dan over Vlekkem schrijf ?
Omwille van het kerkhof, het kleine kerkhof rond het kleine kerkje.
In dat kleine kerkhofje staat een grafsteen zoals ik nog eerder zag, en waar we wel vijf minuten lang hebben naar staan kijken, vol bewondering.
Eigenlijk is grafsteen een volkomen verkeerd woord, het is een prachtige sculptuur in hout. Ik heb het vermoeden dat het een grafmonument is dat de dode ooit voor zichzelf heeft gebeeldhouwd uit een groot stuk hout.
Prachtig is een veel te klein woord.

Dus, als je ooit op de baan naar Aalst rijdt (de baan van Munkzwalm Hundelgem naar Aalst), en je komt ter hoogte van Burst of ongeveer zo ver, dan zie je een kleine wegwijzer, naar het kleine dorpje Vlekkem... Maak eens een kleine omweg door het mooie landelijke gebied, verbaas je over het feit dat de autosnelweg E40 daar vlak naast passeert, stap eens uit je wagen, en ga aan de ene kant van de snelweg staan, en dan aan de andere kant, en hoor het verbazende effect van die geluidswerende muur, en wandel naar het dorpje... Loop rond de kerk en zie, daar vind je dat wonderbaarlijk mooie grafmonument.

Trouwens, als je wel oog hebt voor kerkhoven, bezoek dan ook eens ooit het geuzenkerkhof aan de geuzentempel te St Maria Horebeke. Ook al piepklein, en daar zie je niet eens speciale grafstenen, maar een reusachtige beuk die rond een grafsteen heen is gegroeid... Een prachtige boom met een grafmonument in... Zie je ook niet iedere dag.

Ach denk je dan... Ik heb wel wat beters te doen dan kerkhoven te bezoeken... En toch... Misschien is het wel goed om daar eens rond te lopen. Voor mij is het de gelegenheid om aan onze doden te denken. Ook al loop ik op een kerkhof in Verwegisstan, dan denk is aan "mijn" doden... En geef toe, dat doen we wel eens te weinig. Ik ben bovendien niet de man die regelmatig "zijn" doden gaat bezoeken. Ik heb geen binding tussen een bepaald graf en een bepaalde dode. Voor mij is die dode veeleer in mijn hart dan wel daar in dat graf.  Andere mensen vinden hun troost dan wel weer op dat kerkhof.

Ik heb eerder iets met de grafstenen dan met het idee van de doden die er begraven zijn. Ik vind het een beetje jammer dat er nu weinig of geen originele grafstenen meer worden geplaatst. Ik kan vol bewondering genieten van die soms heel mooie monumenten. Voor mezelf zou ik echter ook geen zo'n groot bombastisch monument willen, het lijkt ook een beetje op zelfverheerlijking...  Maar ik juich het idee toe dat men in sommige kerkhoven heeft ingevoerd. Je ziet overal van die eigenlijk wel mooie monumenten die daar staan te verkommeren, omdat er geen kat meer naar omziet. In sommige gemeenten kun je een peterschap op je nemen van zo'n monument. Je moet het dan wel onderhouden en net houden, en als beloning kom je later te liggen in datzelfde monument. Hoe het dan gaat met de vermelding van de namen en dergelijke weet ik niet... Maar daar zal ook wel een oplossing aan gegeven zijn.

Zo blijven die dingen staan op een nette en onderhouden manier. Ik kan dat alleen maar toejuichen. Want op een bepaalde manier zijn die oude dingen ook deel van ons zijn, van ons patrimonium.

Hoe kom ik er in hemelsnaam bij om van de dood te praten... Wellicht door het herfstige gevoel van deze dag? Koud, kil en nat.
En de maïs voor mijn deur vertoont al gelige bladeren.
Het wordt niet echt klaar, de hemel zit vol met grijstinten.
het is Herfffssssssssssssst

Je kun dit overal zien... zelfs in de winkels ! Ik zag al een stand staan met strooizaad voor de vogeltjes, en van die vetbollen met zaad in. Volgens mij nog veel te vroeg, de vogels hebben nu nog eten genoeg ! We moeten niet te vroeg beginnen met dat bijvoederen, het moet echt bij-voederen zijn, en niet het normale voedselpatroon doorbreken.

Straks hoor ik hier naast me het verslag van het wereldkampioenschap wielrennen... Anny kijkt daar wellicht naar, mij zegt dat niets.

tot de volgende ?

een strontaffaire

GSM-antenne (Photo credit: Wikipedia)

Mocht je nog niet gegeten hebben, doe het dan voor je dit artikel leest !

Nederlanders spreken van poep, maar dat woord heeft een heel andere betekenis in het Vlaams... Dus blijf ik bij stront. Heel plat (het woord bedoel ik).

Amerikaanse geleerden hebben ontdekt dat er iets mis is, of kan zijn, met onze stront. Men heeft ontdekt dat er 1000 jaar geleden geen obesitas was, maar ook dat onze stront heel anders was. Onze stront van toen was veel natuurlijker en leek eerder op de stront van de chimpansee dan op de stront van de mens van nu.

Dit zou komen door het chloor in ons drinkwater en het gebruik van antibiotica. Men vermoedt nu dat obesitas wel eens iets zou kunnen te maken hebben met een verkeerde darmflora. Darmflora, dat zijn de miljarden bacteriën die leven in onze darmen, en die mede verantwoordelijk zijn voor het verteren van het voedsel en het transport ervan in ons lichaam.

Nu gaan ze dus onderzoeken of het herstellen van de darmflora naar de situatie van zegge en schrijve zo'n 1000 jaar terug, de obesitas zou kunnen oplossen.

Allee, om het simpel te zeggen, ik ben niet dik, ik heb gewoon de verkeerde beestjes in mijn darmen zitten. 't Is maar dat je het weet.

Misschien vind je dat een idioot onderwerp om over te schrijven, maar dat is het niet. Mij lijkt het vooral een alarmerend artikel, die er ons nog maar eens op wijst, dat kleine oorzaken grote gevolgen kunnen hebben voor ons mens-zijn. In het voorbeeld moet men nog nagaan of het wel degelijk door de chloor en de antibiotica komt, want voor hetzelfde geld kan het komen door het gebruik van kunstmest waarmee onze groenten gekweekt worden. Kortom, dingen waar je als mens niet meteen aan denkt.

Neem nu de GSM. Jarenlang heeft men ons bezworen dat het gebruik van GSM helemaal geen enkel risico inhield, tot men op de lange duur de doemprofeten moest gelijk geven, en stellen dat je best geen uren met dat ding aan je oren zit... Plots lijkt er dan wel een zekere vorm van straling te zijn, die kwaad kan, en meteen raad men het gebruik van de GSM af voor jonge kinderen. (Probeer dat maar eens te zeggen tegen je kleinkinderen).

Meteen denk ik dan aan de oude verhaaltjes die je zeggen dat je niet te dicht bij de TV moogt zitten, dat eten uit de microgolfoven, dat je PC, hoogspanningskabels... enfin te veel om op te noemen. Wellicht is er bij al die verhaaltjes wel iets, maar zo klein dat men het kan verwaarlozen... Hoelang?

Want dan denk ik aan die oude martelpraktijk. Men zet een man zo, dat hij zijn hoofd niet kan bewegen, en dan laat men een druppel water telkens en telkens en telkens weer op de zelfde plaats vallen op zijn schedel. Je kunt je niet voorstellen dat een druppel water pijnlijk kan zijn, maar je kunt je heel goed inbeelden dat de eindeloze herhaling van die waterdruppel hels moet zijn !

Wij voelen de straling van de GSM niet, wij worden ook de schadelijkheid van de tabak maar gewaar na jaren gebruik. Het ontbreken van een onmiddellijke reactie van het lichaam sust ons in slaap, en wij achten het veilig. Ook als het dus niet zo is.
Zelfs als we WETEN dat het niet zo is, zien we nog ontelbare mensen die beginnen te roken, die beginnen alcohol te gebruiken, die beginnen met het gebruik van een GSM... enz... enz...

Zolang het niet prikt, steekt, brandt of hoe dan ook meteen pijn doet, lijkt het geen kwaad te kunnen. We hebben duidelijk een alarmsignaal te kort in ons systeem. We zijn net als ratten. Ratten die vergift krijgen, die onmiddellijk de dood veroorzaakt, komen na de dood van één van hen, niet meer aan het gift. Ratten die eten van een langzaam dodend gift, dat een lekker smaakje heeft, vreten zich met zijn allen recht de dood in.

Wij doen net hetzelfde, wij drinken, wij roken ondanks dat wij de gevaren onderkennen.
En als het heel traag werkende giften zijn, dan zien we ze niet, dan onderkennen we ze niet. Net zoals de ratten.

Zelfs al weten we het.

erg hé ?

tot de volgende ?