blogverslaafd

Image via Wikipedia

Ik merkte dat ik al verschrikkelijk veel blogjes de wereld heb ingestuurd. Verschrikkelijk veel ! (meer dan 2.000 !)
En ik stelde ook vast, als ik eens, door omstandigheden, niet in staat ben om te bloggen, ik tekenen vertoon van verslaving. Ik loop ongelukkig rond, voel een gemis.
Met andere woorden, je kunt aan om het even wat verslaafd raken. Zelfs aan het schrijvelen van een blogje. Ik heb wanhopig geprobeerd om te weten te komen wat er in hemelsnaam verslavend kan zijn aan schrijven, maar ik moet helaas het antwoord schuldig blijven. Wellicht is het gewoon een vorm van dagboek-verslaving, alhoewel mijn blog niet echt een dagboek is.
Als je eens stukken gaat herlezen, dan stel je vast dat ik verander, dat ik zelfs mijn mening regelmatig bijstel. Ik pas mijn opinie aan aan nieuwe omstandigheden, en regelmatig verwonder ik mezelf over die stappen.
Kortom, er is een evolutie merkbaar in mijn blogs (Of is het een aftakeling?)...

Eén ding is duidelijk herkenbaar, en heeft een vast stramien: mijn weerzin van alles wat politiek is... Er is denkbaar niets wat ik meer minacht dan een politicus. Dat is voor mij duidelijk de laagst denkbare vorm van leven, meer zelfs, ik heb soims de indruk dat het niet echt leven is ! ik zag foto's en beelden op TV die duidelijk aantonen dat sommigen op zijn minst al gedeeltelijk gemummificeerd zijn, en nog amper op het knopje kunnen drukken voor de stemming. Ze bewegen amper. Dat zijn nog niet eens de slechtsten, er zijn er die maar één keer aanwezig zijn: voor de eedaflegging... voor de rest bewegen ze wellicht alleen om hun wedde te incasseren. Nu ja, misschien doen ze dan misschien nog het minste kwaad ook.

Soms neemt mijn blog daadwerkelijk de allures aan van een dagboek, en schrijf ik een verslag van een of andere gebeurtenis in mijn leven. Soms is dat vol humor, soms vol bitterheid. Ik heb niet echt een vaste stijl. Ik vermoed dat mijn stijl wel eens wordt aangetast door de boeken die ik op dat moment aan het lezen ben. Zo vertoef ik nu en dan in een SF-wereld... een kans om gal te spuwen op de huidige wereld geprojecteerd op een verre toekomst of een verre planeet. Maar ik heb ook ontdekt dat de vele oude boeken een invloed hebben... De vlagenzwangere hemel pikte ik onbeschroomd van Rodenbach... En ook Buysse en Streuvels werden wel eens gebruikt.

Geef toe, soms is het leuk om eens die oude woordenschat weer op te frissen. Een wielrenner lijkt veel echter als coureur, en je ziet hem veel beter vallen in een tuimelperte dan in een uitschuiver. Van Dale ziet dat ook in. Als je vaststelt dat de dikke steeds dikker wordt, dan komt dat door dat Van Dale wel telkens de nieuwe woorden bijvoegt, maar slechts heel zelden, en pas na veel overwegingen, ooit één woordje schrapt. Nog enkele decennia en de dikke Van Dale vult op zijn eentje een heel schab van je boekenrek.  Ik vul dit werk dan nog aan met het groot synoniemenboek, een boek met spreekwoorden, een boek vol citaten, een boek "Zuidnederlands", een etymologisch woordenboek en het boek "Het Juiste Woord". Kortom, ik hou van woorden; En daarom ligt er ook nog een Frans-Nederlands en Nederlands-Frans boekwerk, met CD-rom... Kwestie van nu en dan eens geleerd te doen ook. Engels is meer iets voor de jeugd, dus waag ik me daar maar zelden aan.

Deze boekwerken staan er niet werkloos... Nee, nu en dan neem ik er eentje ter hand, en zoek een synoniem, of de juiste schrijvelwijze... Of zoek een citaat om mijn stemming te omschrijven... soms zoek ik vruchteloos. En ik moet me heel sterk intomen om niet over te gaan tot gekke dingen. Neem nu synoniemen... In onze taal (in iedere taal bij mijn weten), heb je woorden die meer dan één betekenis hebben. Soms klinken ze hetzelfde maar zijn ze anders geschreven, neem bv ijs en eis... Ik moet me soms echt inhouden om die woorden niet bewust om te wisselen. (Maar dan krijg je geen gelach, nee, dan krijg ik een mailtje met een verwijzing naar de juiste schrijfwijze... Humor is niet voor iedereen gelijk...........)

Kortom, een blog is geen dagboek. Een dagboek schrijf je voor je zelf, een blog schrijf je om gelezen te worden. Dus moet je je aanpassen aan je publiek.

En dat publiek is de laatste tijd sterk gewijzigd. Ik stel vast dat ik tegenwoordig een heleboel lezers heb in de joenaaitut steets of Ameurika... Dat zijn weliswaar meestal mensen met een Nederlandse instelling op hun kwampjoeter, dus wellicht emigranten of zo, maar toch. Iedere keer stel ik weer vast dat daar meer en meer lezers zitten. Als dat uitwijkelingen van de eerste generatie zijn, dan zullen ze wellicht het Vlaams herkennen, maar als het mensen zijn van tweede of derde generatie, dan zal mijn woordkeuze en mijn eigenaardigheden hen wellicht nopen tot oeverloze zoektochten in dikke woordenboeken. Ik zie ze voor mijn geestesoog al wanhopig de vertaling à la Google aanklikken, en die staat dan ook voor Piet Lul, in zijn woordenboek staat schrijvelen en kwampjoeter ook al niet.

Soms heb ik dan ook het gevoel dat de enige die echt de volle honderd procent amusement uit deze blog weet te puren ikzelf ben... En ik heb dan ook nog eens het genot het zelf te mogen maken, construeren, foefelen, prutsen, kortom schrijven... Geen wonder dat ik verslaafd ben.

tot de volgende ? (foto: Zo te zien was van Dale heel wat minder dik dan zijn boekwerk ! (en hij ziet er niet naar uit dat hij taal zo leuk vond...))

de tandarts

Image via Wikipedia

Vanmorgen, al heel vroeg diende ik me aan bij de tandarts. Als man die niet graag te laat komt, was ik natuurlijk een kwartier te vroeg... Maar dat gaf niet, ik had nog niet eens de tijd om te zien welke tijdschriften er ter beschikking lagen, of de tandarts was er al.
Wat scheelt er ? Nu ja, een maaltand waar de vulling uitgevallen was, en een snijtand waar de vulling afgebroken was. Wat hij eerst moest doen? Nu, van mij mag je ze alle twee doen.
Hij duikelde met veel ijzer en staal mijn bekkeneel binnen, begon er wat aan te prutsen en te pitsen... "Ga je het nog kunnen repareren ?" Hij dacht dat het nog wel zou gaan. Nog eens goed kijken en prutsen... "Mag ik het zonder verdoving proberen?" Van mij mocht het, als hij me niet te veel pijn deed. Twee keer heb ik met mijn hand gezwaaid (spreken gaat moeilijk met een tandarts die wellicht bijna helemaal in je mondholte zit en er aan het rondlopen is met een grote boormachine), maar voor de rest ging het. "Voila, alles is er uit" Ik dacht nog bij mezelf, het moet er niet uit, de vulling moet er in... Maar blijkbaar kon dat maar nadat alles er uit was. Dat ging rap. Ik hoorde hem ergens achter mij een voorraad beton maken (of iets in die zin), en weldra kwam hij met schoppenvol mijn het gat, waar ooit mijn tand zat, opvullen en aanstampen, drilboor er in om de laatste luchtbelletjes uit de beton te trillen, nogmaals hoed aanstampen met een kleine voorhamer, en dan mocht ik de resten van het zand en de keien uit mijn mond spoelen.
Hij keek nog eens naar het bouwwerk, duwde mij een onbekend iets in de mond en beval mij te bijten. Blijkbaar had ik niet goed gebeten, want hij begon te slijpen en te zagen... Spoelen, en nogmaals op het ding bijten. Nu was het goed, op een kleinigheidje na... Hij sleep er blijkbaar nog een afwateringskanaal in, en het was ok. Nu de snijtand nog...  Blijkbaar was dat een minder intensieve behandeling. Eerst bouwde men blijkbaar een stelling waarin nadien de beton zou gegoten en aangedamd worden, maar dat was met een prefab-systeem, waardoor het zeer snel ging.
Ik moest nog eens bijten op ding, weer wat slijpen en schuren, en weer bijten...Tot drie keer toe. Voor het eerst in mijn leven ontmoette ik een tandarts die een spiegel voorhield om zijn kunstwerken ook eens te bekijken.

Niet verdoofd, geen pijn, en vlug afgewerkt met een goedgekeurde afwerking... het kost veel, maar ik zag meteen het resultaat. Behoorlijk. Ik kan weer bijten, en mijn tong en lip worden niet meer gekwaetst door de scherpe brokstukken.
Betalen en buiten... ?
Nee, ik vroeg hem eerst of hij geen spatels en dergelijke meer had die hij niet meer gebruikte, of die versleten waren. Om te boetseren ... Ik kreeg nog een vijftal nuttige instrumenten om in de klei te prutsen... Goede tandarts, brave vent.
Ik zit hier nu ongelukkig te zijn, want blijkbaar had mijn tong zich al gesetteld in de ruimten die er vrijgekomen waren, en moet zich nu weer schikken naar de verbouwingen...

Maar ik heb geen pijn, geen ongemakken, buiten die tong die de nieuwe situatie weer moet leren kennen.

Deze namiddag ga ik weer naar de academie, kleien en kleuren en wellicht ook glazuren. Er is verdomd veel meer werk aan keramiek dan aan beeldhouwwerk. Bij beelden maak je het beeld, en als je het niet in brons giet, dan is het om zo te zeggen af... Bij keramieken begint er dan nog een hele poespas. Heel de klas en heel de leraren"meute" (alle twee) lijkt net dat kleuren en glazuren "DE" keramiekkunst te vinden... En ik sta er alleen als man die het beeld op zich daar wil stellen. Ze zullen wel gelijk hebben zeker... Maar ik moet - aan mijne ouderdom- heel mijn idee van "het beeld" om keren... naar een postuur in keramiek. Ik heb er wat moeite mee...

Ook als ik naar de beelden en vazen kijk van de anderen, dan kijk ik naar het beeld, veel minder naar de kleur en de glazuur. En als men mij spreekt over kleuren en glazuren, dan denk ik aan het beeld, en hoe ik het beeld beeld kan laten zijn, zonder veel poespas van kleurtjes en hebbedingetjes. Ik ga echt moeten leren mijn manier van kijken te veranderen. Ik zie graag keramiek, maar ik blijf het zien als een beeld. Er is een kunstenaar die grote beelden maakt, die ze dan in felle kleuren zet (ik ken haar naam niet meer)... Ik vind steeds weer dat die kleuren er te veel aan zijn, dat ze het beeld wat verstoren... Ik heb echt moeite met dat kleuren.

Ik ben dus nog geen keramieker... En ik weet niet of ik het ooit echt ga worden... Ik zie het momenteel nog steeds niet echt zitten.

Linda en Jan (de leraren) zullen nog werk hebben aan mij...

Maar ik hou er wel van beelden te maken, dus zullen we wellicht elkaar wel vinden, in een tussenvorm of zoiets... We zien wel.

tot de volgende ?

Oh, wat is het druk

Image via Wikipedia

Vanmorgen vergadering bij Monique, ziekenzorg Mater... En morgen moet ik naar de tandarts. Ik moet er voor opstaan, morgen om 8.30 uur moet ik er al zijn. "Kunt u ook overdag?" "Ja, ik kan overdag..." " Komt u dan maar woensdag om 8.30..." Nou, eerlijk gezegd lijkt mij dat niet overdag, dat is 's morgens vroeg. Uur waar ik normaliter aan tafel zit, aan het ontbijt.

Maar ja, een mens moet al blij zijn als je zo vlug bij de tandarts binnenraakt. Ik hoor verhalen van mensen die naar de tandarts bellen.... "Ik had graag een afspraak, ik verrek van de pijn..." "Eventjes zien... Oh ja, ik heb nog een gaatje op 17 maart van 2013..." Deze tandarts is al bereikbaar binnen de twee dagen. Niet te geloven.

Ik verrek niet van de pijn. ik weet niet wat tandpijn is. Soms krijg ik eens een pijnlijk gevoel als ik een ijsje eet of zoiets, maar dat is dan meteen weer over en meestal doet het tweede stuk ijs al weer geen pijn meer. Ik hoor verhalen over tandpijn... Maar ik kan niet mee praten. Mijn pijngrens laat geen tandpijn toe. Morgen zal ik wellicht wel pijn hebben, als ze die tand hebben getrokken, dan zal mijn kaakbeen iets of wat ontwricht zijn, en dat voel zelfs ik. (Ik ga steeds veel te laat naar de tandarts, gewoon omdat ik nooit iets voel...)

In de namiddag ga ik dan naar de academie. Met of zonder die tand. Tenzij het echt niet gaat. Maar ach, het zal wel zijn zoals gewoonlijk, en dan ben ik veel beter bezig dan dat ik zit te denken op de pijn.

Donderdag hebben we 's avonds weer een bijeenkomst met Ziekenzorg, maar dan is het om te eten...  Wellicht heel voorzichtig, aan één kant van mijn bekkeneel, want aan de andere kant zal er wellicht een groot gat zitten, treurend om de verdwenen tand. Je ziet, het IS druk. En tegenwoordig is het bijna altijd zo druk. In de academie zie ik mensen die thuis ook nog wat boetseerwerk doen, maar ik heb daar geen tijd voor ! Het is een geluk dat ik naar de academie ga, want anders kwam dat er niet van. Die schoolplicht maakt dat ik mezelf verplicht, en dat ik daar creatief zit te kleien... Mocht die plicht er niet zijn, dan zou mijn "productie" wel heel klein worden. Er is hier altijd wel wat.

Het klopt dus inderdaad dat een mens heel veel tijd moet hebben om gepensioneerd te kunnen zijn. Hoe deed iik dat vroeger ? Toen ik nog ging werken. Er is een ander antwoord, maar eigenlijk komt het er op neer dat we met verouderen gewoon veel trager zijn, en dat we veel meer tijd nodig hebben. Als je dan nog wat verplichtingen op je neemt, dan is het druk. Maar wellicht is dat gezond ! Mensen die stilvallen, dat zijn de dutsen. Ik heb geen tijd om stil te vallen. Op een dag staat de dood voor mijn deur, en ik vraag hem of hij wel een afspraakt heeft gemaakt....

Denk nu niet dat ik zit te zagen over het "werk" hé, in tegendeel. Ik amuseer me. Het zou me spijten mocht ik echt stil vallen. Maar momenteel is het wel lastig, want het gaat niet zo goed, ik heb pijn, en ik leef weer op pijnstillers... En dat is verschrikkelijk vervelend. Nu ja, in de vergadering hoorden wij weer over mensen die er veel erger aan toe zijn, die hulp nodig hebben voor de meest elementaire dingen. Niet meer zelf naar het toilet kunnen gaan, niet meer zelfstandig kunnen eten, niet meer kunnen praten... Ik kan nog steeds babbelen, schrijven, knutselen... ook al is het met pijn. Dus klaag ik niet. Ik ben nog bij de goeien.

Deze morgen las ik op facebook dat de echtgenote van een collega overleden is in Spanje... Dan zit je daar zo ver... Alleen met je verdriet, en je moet alles regelen voor overbrenging en zo voort en zo voort... De dame was - denk ik - ook nog een stukje jonger dan ik ben.
Het moet verschrikkelijk zijn als je dan in deze omstandigheden daar zo ver zit, ver weg van je familieleden, ver weg van steun en toeverlaat.
Wat zitten we hier soms te klagen voor veel minder erge dingen.
Ach... we klagen ook altijd he... Zo zijn we nu eenmaal. Ook al gaat het eigenlijk helemaal niet zo slecht.

We moeten maar eens meer denken aan situaties die veel erger zijn dan de onze. Dat zal ons misschien wat doen nadenken voor we aan het klagen slaan.

tot de volgende ?

winkelen

Vandaag "mocht" ik weer naar Auchan rijden, we hadden weer voorraad nodig. Nu ja, ik zie niet echt tegen winkelen op, ik laat Anny maar shoppen, en ga eens neuzen in al de dingen die mij interesseren. Je ziet mij dan bij de boeken, de tijdschriften en de bloemen en planten, en ook bij de speciale aanbiedingen.

Niet dat ik daar iets nodig heb, maar daar zijn dingen te zien die mij tenminste iet of wat interesseren.  Je ziet eens andere tijdschriften, boeken die ik eens doorblader en dergelijke meer, tot Anny weer verschijnt... En we naar de zaken gaan die ons beiden interesseren. Ik moet mee naar Fruit en groenten, omdat ik de fruiteter ben, en de groentennamen in het Frans voor Anny veelal latijn zijn. Ze weet dan wel wat ze wil hebben, maar er staan een massa bordjes met soms vreemde namen. Ik ken ze ook niet allemaal, maar door wat ik wel ken uit te sluiten weet ik wat er rest.

Wat je er wel vindt zijn een heleboel van die exotische fruit- en groentensoorten. In Frankrijk wonen heel veel mensen van vreemde origine, en dus is er daar een markt voor. Wij kijken dan eens naar al die gekke dingen, onbekend is onbemind. En geef toe, als je er geen idee van hebt wat het is, hoe je het eventueel zou moeten bereiden... Dan laat je die dingen beter waar ze zijn.

We hebben wel wat onbekende vleesproducten gekocht, maar dan aan een speciale stand van de charcuterie, want daar kan ik uitleg vragen over de smaak en de bereiding. Dan is het uiteraard nog een gok of het echt in je smaak valt, maar we leren zo steeds meer lekkere dingen kennen. Niet goed voor de lijn...

Op de baan heb je steeds meer dorpskernen met zone 30... Van mij mag dat best. Ik heb daar helemaal geen problemen mee, zolang het tenminste logisch is... Want ik reed onlangs langs een weg waar  2, misschien 3 huizen stonden op een afstand van meer dan een kilometer. Daar lagen drie drempels en was het zone dertig. Anny had wellicht gelijk met haar veronderstelling dat daar of een hele rijke, of een politieker woonde...

Waarom ik vandaag niet echt happig was op het winkelen, is dat ik al enkele dagen weer meer pijn heb dan "normaal". Ik zit met nogal wat uitstraling in mijn been, en kan soms bijna niet zitten zonder de pijn te verergeren. Ik kan toch niet heel de dag gaan liggen, want dan gaat mijn rug weer meer pijn doen. Ik zal eens een periode meer medicatie slikken... In de hoop dat het helpt. Misschien zou ik ook eens naar de dokter moeten gaan, maar ik ben dat zoooo moe, en daar mijn specialist overleden is, zal men mij weer alle scanners, en andere apparaten laten passeren. Die dingen moeten opbrengen, maar liefst niet met mij.

Ach, het zal allemaal wel passeren met voorbijgaan... Ik heb al meer pijn gehad, en ik loop nog steeds rond. (Nu ja lopen???)
Het zal gek klinken, maar zelfs als ik door de pijn eigenlijk niet veel kan, dan doe ik meer aan denkwerk. Ik heb het al gezegd, ik heb ook geen last met wachten in een wachtzaal, ik heb geleerd mijn tijd te passeren en verveling te mijden, door gewoon geestelijk bezig te zijn. Ik zou hele blogs kunnen vullen in een wachtzaal. En als er nog andere wachtenden zijn, dan kan ik nog wat mensje-kijken ook, en misschien wel een goeie babbel doen. Maar dat moet lukken, in de wachtzaal zijn de meesten zo gesloten als een oester. Wellicht totaal vervuld van het eigen leed ?

Of gewoon, mensen die menen op een eilandje te leven. Hier in ons dorpje kent iedereen iedereen, en zegt iedereen gedag aan iedereen, en veelal meer dan alleen gedag. Dat vind ik heerlijk. In de steden is dat niet zo, daar kijken ze raar als je gedag zegt. Je bent een beetje verdacht als je dat doet. En als je dan ook nog glimlacht, dan is er zeker iets mis met je, ben je wellicht een beetje simpel. Weet je, gek zijn is gezond !

tot de volgende ?

baaldag

Image via Wikipedia

Het is zondag, mottig grijs weer (vanmorgen was het zonnig !!!), de rommelmarkt trok op niets... en ik heb pijn.
Kortom een dag om zo spoedig mogelijk te vergeten. Op TV genoten van een meute politici die elkaar zaten uit te kafferen. Ik moet toegeven, daar zijn ze goed in ! Maar iets opbouwends ? Niet gehoord. Denken ze nu echt dat ze ons van hun goede wil overtuigen door de anderen te beschuldigen? In tegendeel, de zekerheid dat er geen enen deugt wordt sterker en sterker.
Maar dat verheugt mij ook al niet.
Het doet me gewoon nog meer balen. We zitten in een crisis en de vroede (?) heren, zitten onderling ruzie te maken in de plaats van iets op te bouwen.
Bah.

Het is geen troost te zien dat politici blijkbaar overal zo stom zijn. In de voorverkiezingen voor het Amerikaanse presidentsschap zitten ze elkaar ook zo uit te kafferen, en dan praat ik niet eens van de enorme stommiteiten dat ze er soms debiteren.

Ach, 't is een baaldag !

De winter wil maar niet winter wezen, en langs onze wegen hangen grote borden die aandacht vragen voor de mensen van de strooidiensten. 't heeft nog niet eens echt gevroren ! Ik heb het gezegd hé, als de politici massa's strooizout indoen, dan zijn we zeker van een zachte winter... Zacht ? 't is niet eens winter. Het is echt lenteweer, en mijn camelia's staan al te bloeien. In januari. Niet te doen.

Gisterenavond zaten we rustig naar de TV te kijken (naar de 87° heruitzending van de kampioenen) toen er plots een luide bonk klonk vanuit mijn aquarium. Om een of andere reden was er plots paniek onder mijn schijfzalmen. Dat zijn platte schijfvormige beestjes van zo'n kleine 15 cm doormeter. Als die plots in zwerm panikeren, en boenk tegen de dekplaat knotsen, heen en weer schieten door de aquarium, dan panikeren meteen ook al de andere vissen, al het stof van op de bodem vliegt heel de bak rond, en je ziet alleen nog mist... en zilveren flitsen van heen en weer schietende schijven.
We weten niet wat de aanleiding is, maar je schrikt mee met de vissen. Vandaag hangen ze daar weer heel rustig in een trosje bijeen, precies of er is nooit iets gebeurd. Je ziet zelfs niet een vis met een buil op zijn kop. Zouden vissen geen builen krijgen? Gek, ik heb mezelf dat nooit afgevraagd. Ze hebben ook bloed, dus zouden ze ook bloeduitstortingen moeten kunnen hebben ? Maar nee, ik zie niets.
Enkele weken terug was er al eens oorlog met een andere soort schijfzalmen, en eentje was helemaal overbeten, had bijna geen staart meer... Nu is dat alles hersteld, en ik kan niet meer zeggen welke vis toen het slachtoffer was. Littekens krijgen ze dus ook al niet, of slechts heel zelden.

Kortom, vissen hebben geen schoonheidsproducten nodig... Ze zijn altijd rimpelloos, zonder cellilutis en krijgen geen littekens. Vrouwen moeten stikjaloers zijn van de vissen.
Gek is dat, want ik, voor mij, ik heb wel iets voor die oude besjes, kromgegroeid, gerimpeld en zo mooi de ouderdom dragend... Je ziet ze steeds minder. De oude mensen van nu zien er niet meer zo uit. Je moet ze terugvinden op PPS-jes op je PC, als mooie foto tussen een pak andere foto's...

't Zal wel een goed teken zijn dat we gezonder leven, minder slijten, maar ergens mis ik het een beetje. Waarom zouden we onze leeftijd niet mogen tonen? Men neemt geen foto van een jonge boom, men maakt er wel van oude scheefgegroeide en gekwetste exemplaren, die zijn zo mooi. We zijn gek. Maar ja, anders zouden wij niet voor dergelijke politici stemmen.

tot de volgende ?

geneeskunst

Image via Wikipedia

Ach, ik ga hier geen geleerde exposees houden over de geneeskunde, nee, ik heb gisteren in de academie zitten babbelen (terwijl we aan het kleien waren), over wat we als kinderen allemaal ondergingen aan "geneeskunde"...
Heel de winterperiode aten we hoofdzakelijk opgelegde of bewaarde dingen. Boontjes lagen in het zout, eieren in waterglas, koteletten in het smout en ga zo maar door, met appeltjes die bewaard werden en overinterd, en die er uitzagen als oude gerimpelde meetjes... Dus, oordeelden de ouders en voorouders, met het aanbreken van de lente, na de vasten, kregen we een purge. In mijn geval waren dat zilverkleurige bollen. En enkel uren daarna zaten we met de opgewekte diarree aan te schuiven om op het WC te geraken. De voorjaarskuis van je lijf.
Wellicht was het eigenlijk wel verantwoord na al die soorten wintervoeding...
Hadden we keelpijn, dan had ons moeder een soort marteltuig in ijzerdraad, waar je met een vernuftig systeem een prop watten kon op aanbrengen. Dat werd in Methyleen Blauw gedopt, en ons moeder schilderde gans onze keel in 't blauw. Nu verkopen ze dat product nog steeds, onder meer voor de aquariumhouders, kun je de vissen ook mee ontsmetten.
Natuurlijk kregen we in de winterperiode ook levertraan, in ons geval, als kinderen van de kust, kocht men dat bij de vissers, vers product, maar niet gezuiverd, het smaakte niet alleen verschrikkelijk er dreven ook nog onsmakelijke brokken in ... Maar gezond was het wellicht wel (ik ben er nog steeds)...

Ik hoorde dat men in het Zottegemse koolbladeren opgelegd kreeg tegen ontstekingen, en meteen kwamen de opgelegde leliebladeren, donderblaren en dies meer ook op de pinnen.
Ik had veel vallingen, en ons moeder kreeg van God weet wie een speciaal recept... Rum van 54° met honig en daarin opgelegd Ijslands mos... Iedere morgen kreeg ik voor ik naar school reed een druppel rum. Ik heb zelden zo'n lekker medicament gekregen.

Kortom, wij leefden nog voor een groot deel bij de overgeleverde wijsheden... Kruiden, compressen met lijnzaad, kamillethee, lindenthee al dan niet met citroen en allerlei middeltjes die zowat algemeen bezit waren van de mens uit die periode.

Waar ik me over verwonder, is dat dit eigenlijk in een zeer korte tijd allemaal is verdwenen. Geen mens gebruikt die dingen nog, men gaat nu ten rade bij de alternatieve geneeskunde voor kruiden en andere middeltjes.... Dat wat voor onze deur groeit is niet meer betrouwbaar, wat men in nette pillen of poeders verwerkt plots wel. Alhoewel het veelal net hetzelfde is.
De wijsheid van eeuwen is plots afgezworen.

Natuurlijk hebben we nu een veel betere geneeskunde dan toen, maar het is verrassend te zien hoeveel van die alternatieve middeltjes en hoeopathische dingen er nu gebruikt worden... Tegen verschrikkelijk dure prijzen. Natuurgeneeswijzen zijn hip, dat van ons moeder is passé... Gek.

Ik heb nog een oud kookboek, met heel wat van die oude bewaarwijzen van vroeger in, met een pak briefjes en notaatjes vol recepten van eten die men maakte binst de oorlog, met dat wat nog te krijgen was... Heeft er niemand zo'n oud boekje of schriftje liggen met de genneswijsheid van die tijd ? Ik zou je zeer dankbaar zijn...

Ik vind het jammer dat al die dingen verdwijnen. Naar mijn gevoel zou men, in een museum voor volkskunde, ook die dingen moeten bewaren, moeten dik in de verf zetten. Dat was het leven van toen, niet die eenmalige speciale kleding voor de plechtige communie, maar het echte dagelijkse bestaan. Hoe verhielp men zich in die tijden ?

Maar het is net als met de geschiedenisboeken, geen mens schrijft over het lot van de kleine man in die tijden...

Jammer...

Tot de volgende ?

en wat eet jij vandaag ?

Een van de voorbije dagen werden we "opgeschrikt" door een beeld van een man die aangehouden werd met een vrachtwagen vol grote honden...voor de markt, de vleesmarkt wel te verstaan.
Wij, Westerlingen, huiveren dan. Wie eet er nu hond ?
Ik heb nooit verhalen gehoord over honden, maar tijdens de oorlog zouden er veel katten in de kookpot zijn beland. En dat is toch wel vergelijkbaar. En ik meen me te herinneren dat bij het beleg van Stalingrad niet alleen de honden verdwenen, maar dat er aan kannibalisme werd gedaan ook. Mensen eten mensen in de drang naar overleven.
Maar ik wil het vandaag niet hebben over de excessen...
Laat ons gewoon maar een kijken naar het dagdagelijkse voedsel van de dagdagelijkse mens.... dat is al gek genoeg.

Ik denk dat het een overgrote meerderheid is van de mensheid, die insecten eet. Wij hier, in het Westen vinden dat verschrikkelijk vieze beestjes, en eten veel liever slakken, kikkerbillen, garnalen, kreeften, krabben, mossels.... die er eigenlijk goed beschouwd ook niet zo heel appetijtelijk uit zien.
Moslims en Joden hebben dan weer een heleboel soorten voedsel dat onrein heet, of dat op een speciale manier moet geslacht en/of bereid moet worden om te voldoen aan de eisen van het geloof. China lust hond en wij staan te protesteren, want hier is een hond een deel van het gezin, en bijna heel de wereld huivert enigszins bij het eten van paarden, het nobele dier (?) bij uitstek. In India zijn de koeien dan weer heilig, en volgens de Jaïnisten is alle leven heilig. Ik meen me zelfs te herinneren dat ze geen onrijpe vruchten of groenten mogen eten, omdat die nog leven. (Zijn het de Jaïnisten niet, dan is het een ander geloof...)

Als wij het nuchter beschouwen, dan is alles wat eetbaar is en voeding betekent dan ook "eten". Als wij het vies vinden, dan is dat hoofdzakelijk een kwestie van opvoeding en achtergrond. Alle taboes rond eten hebben wij te danken aan gebruiken en/of godsdiensten. Maar het is een feit dat mensen in nood alle regels overboord gooien en proberen te overleven.

Ik ben een van die mensen, die als hij ergens naar toe gaat, probeert van de dranken van de streek, en het voedsel van de streek te ontdekken. Mocht ik dus ooit naar China of naar India zijn gegaan, dan had ik wellicht ook geproefd van hond en van insecten. Misschien een beetje aarzelend omwille van het vreemde er van, maar ik zou zeker proeven.

En het lijkt ondertussen dat wij, hier in het Westen, niet alleen de rijkdom hebben, maar ook nog eens de meest verspillende vorm van "dierlijke proteïnen productie" hebben van heel de wereld. Het vlees dat wij verslinden kost enorm veel voeding, enorm veel energie. Insecten zijn veel goedkoper en veel efficiënter te kweken dan koeien, en brengen in verhouding veel meer nuttige voedingsstoffen op. Dus, als de wereldbevolking nog wat verder stijgt, dan zullen wij mettertijd ook wel overstappen naar het eten van meel- en andere wormen.

Het schijnt zelfs helemaal niet slecht te smaken, en als je een van die lui bent die alle etiketten van je voeding heel nauwgezet leest, dan zul je ongetwijfeld hebben vastgesteld dat we nu al insecten voorgeschoteld krijgen... Sommige soorten al heel lang. Het rode kleurtje in de voeding is nog al dikwijls afkomstig van een soort luizen die leven op de opuntia (een cactus).... Liefhebbers van Campari drinken de sappen van luizen al jaren...

Zolang we het niet weten, eten we het met smaak... Als we het beseffen smaakt het plots niet meer.... We zijn gek.
Mij lijkt dat we, in de strijd naar voldoende voedsel en welvaart voor heel de wereldbevolking, beter kunnen overschakelen naar wat het meest effectief is... dus insecten... Ik zal mijn tussenrib-biefstukje (saignant) wel missen, maar ik zal er geen honger door lijden, en integendeel, er zullen er daardoor veel minder honger lijden dan nu het geval is.

En Jeroen Meus en Piet Huysentruyt zullen ons wel leren hoe we een feestmaal kunnen maken van gesauteerde sprinkhanen.
Wat we nu doen, de massa's voedsel en energie die we nu stoppen in koeien, dat is pas zonde. Zeker als we kijken naar de arme 3/4 van de wereld.

Ik meen dat we de opbrengsten van onze wereld verschuldigd zijn aan alle mensen, niet alleen aan hen die toevallig in het rijkere stukje zijn geboren.
Stel nu eens, dat door de global warming, hier het eten niet meer "en masse" zou kunnen worden gekweekt, dat we meer en meer afhankelijk zouden worden van andere streken van de aarde, zouden wij het dan normaal vinden dat zij daar van profiteren? Zouden wij het normaal vinden dat wij hongeren terijl zij zich problemen maken over obese medemensen ?

Wij leven zo.
Wij stellen ons meer problemen over ons te dik zijn, dan over hun honger.
Dat is niet leuk als wij de hongerenden zijn.
Dat is ook voor hen niet leuk.

het zijn allemaal MEDEmensen, Naasten...
toch eens nadenken

tot de volgende ?