zalige zondag...

't Regent nog niet, 't stormt niet meer, 't is een stille sombere decemberdag... Niet te koud, heel wat beter dan vorig jaar... Als je niet zit te denken aan de global warming en zo...
Het was rustig rijden naar Wieze, naar de rommelmarkt. We zijn net thuis, maar we moeten niet meer eten, we hebben ginder een broodje gegeten.
Het is er een heel grote rommelmarkt... Twee grote zalen bomvol, eigenlijk een beetje te vol als je het mij vraagt, want als er kinderwagens of rolwagens zijn, dan is het heel krap om te passeren. Je mag er niet aan denken wat er zou gebeuren bij brand of zo...
Ik heb dat gevoel ook in veel winkels, waar ze zo veel mogelijk goederen etaleren, en veel te nauwe gangen open laten.
Gelukkig gebeurt het niet zo dikwijls dat er brand is, of paniek uitbreekt of zo, maar stel het je maar eens voor ! In de Liddl denk ik daar ook heel dikwijls aan, want dat is ook een van de winkels die nogal dikwijls van die nauwe gangen hebben.
In Auchan is het net omgekeerd, daar zijn de gangen heel breed en voel je je veel rustiger. (Althans in de winkel te Leers, van de andere kan ik niet spreken, daar was ik nog nooit)

Natuurlijk, ruimte kost geld, maar veiligheid heeft ook zijn waarde...
Nu spreek ik over grote winkels, maar kleine dorpswinkeltjes staan gewoonlijk nog veel verder, en moet je wachten tot de gang vrij is om er in te kunnen. Natuurlijk is er daar weinig risico op paniek en opstoppingen door de drukte, maar niettemin, ik ken winkeltjes waar het wellicht moeilijk zou zijn om blindelings je weg te vinden in de wirwar van standen.

In de keramiekklas ben ik bezig met een beeld, en ik had het idee om daar juwelen op te hangen... Dus keek ik rustig uit om iets te vinden naar mijn gading. In Wieze zag ik iets, de oorringen waren perfect, maar de armband was te klein om als halsketting te dienen, en de halsketting veel te groot. Geen paniek, het dametje maakte van de halsketting een ketting in de gewenste maat... Mijn beeld wordt mooi. Maar ik moest wel beloven dat ik ten gepaste tijde een fotootje van het beeld mail aan haar...

Op de weg naar Wieze heb ik voor de eerste keer een flitspaal werkelijk zien flitsen ! Een auto die door het rood of laat oranje reed werd netjes twee keer geflitst. Gek dat het pas de eerste keer is dat ik dat werkelijk zie ! Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er heel wat keren geen film in die dingen zit, of dat hij niet aangeschakeld is...  Maar er komen wel steeds meer en meer van die dingen te staan. Als je het vergelijkt met de palen in Wallonië, dan is het verschil reuzegroot !

Sommige palen staan wel op verraderlijke plaatsen, zo staan er flitspalen aan het kruispunt met de N60 te Nukerke, maar als je een paar honderd meter verder komt staat er nog eentje waar de weg versmalt en je van 90 naar 70 km/uur moet gaan. Ik denk dat er daar velen zijn die nog aan het uitbollen zijn van die 90 naar 70... Je moet daar of heel tijdig beginnen vertragen, ofwel daadwerkelijk de remmen in gaan. Een paar honderd meter verder staan er nog een reeks flitspalen aan het kruispunt met de baan Schorisse-Kluisbergen....
Veel is niet genoeg.

Ik rij nooit heel snel, maar ik heb toch al wel eens vastgesteld dat ik ook een bord niet had gezien ! Op de weg van Hundelgem naar Merelbeke is het de ganse weg 70, maar in één dorpje langs de weg is het plots maar 50 meer... Je ziet aan iedere hoek een bord 70 staan, zo vaak dat ik negen keer op tien dat van 50 pas bij het tweede bord bemerk... Ik rij dus haast iedere keer daar een paar honderd meter te snel... Nochtans weet ik van de situatie, maar niettemin, je wordt als het ware in slaap gewiegd door de ontelbare borden met telkens 70...

Mocht er daar een flitspaal staan, dan had ik wellicht, ondanks mijn rustige rijstijl wellicht ook al eens prijs gehad... Ik vind dat men, als er zo'n hele reeks gelijke borden zijn, dat men dan het veranderende bord op een of andere manier moet doen opvallen ! In Zwalm gebruiken ze hier en daar borden waar de snelheid aangegeven wordt met een groot knalgeel vierkant bord, waarin dan het bord voor de snelheid middenin staat... Dat valt op.

Ik ga stoppen, ik zie dat er nog pakken mail klaarstaan...
Tot de volgende ?

Klaas

Voilà, de enige echte Sinterklaas...
Sorry, maar voor vandaag is dat zowat het enige nieuws dat je krijgt van mij... Het is druk, druk ,druk... We zijn al naar de rommelmarkt geweest, en morgen nog een rommelmarkt... Maandag moet ik naar de garage met mijn auto en dan naar de keuring...
Dinsdag ben ik Klaas voor Okra Mater
Donderdag heb ik twee vergaderingen en tussen door poog ik ook nog te blijven ademen..
Dus, mocht er eens een blogje minder zijn, je weet de reden...

tot de volgende ?

De foetusweide

Image via WikipediaIn Oudenaarde komt er nu ook een foetusweide. Eindelijk. Na een tussenkomst van een lid van de liberale fractie.

Kijk, ik kan het niet helpen, maar dan zit ik weer te denken...
Was het niet een dame uit de liberale fractie die ooit het wetsvoorstel deed voor de abortuswetgeving, waarbij wijlen koning Boudewijn voor één dag gek werd verklaard omdat hij dat onding niet wilde tekenen.

Maar er is meer aan de hand.
Ik was een fervent tegenstander van die abortuswetgeving. Maar als ik nu diep in mijn binnenste kijk, dan stel ik tot mijn verbijstering vast dat ik helemaal niet meer zo heftig reageer, dat ik bepaalde zaken misschien wel zou kunnen aanvaarden, en heel extreme misschien zelfs goedkeuren. Abortus is een gewoon item geworden, en door de gewenning aan het begrip treedt er dus ook een gewenning op bij mij. Mijn duidelijke lijn van toen, vertoont nu al wat rimpels en plooien.
Of hoe gewenning het geweten wijzigt !
Om het anders te stellen, hoe de veel vrijere opvoeding wellicht op heel wat gebieden veel ruimere interpretaties veroorzaakt, en gewenning aan en halve goedkeuringen van alles en nog wat. Ik zag onlangs een uitzending op de Nederlandse TV waar pedofielen hun ding kwamen verdedigen... Nog eventjes doorduwen en wellicht tilt men ook daar met tijd en boterhammen niet eens zo zwaar meer aan.
Dat alleen doet mij na denken. Over mezelf, over de normen, over de maatschappij.

Terug naar de foetusweide...
Eén van zaken die een intens strijdpunt vormden bij de discussie over de abortuswetgeving, was de vraag wanneer een mens mens wordt, of mens is... Is de mens er vanaf de samensmelting van eicel met zaadcel, of pas vanaf de tijd dat de foetus er ook al enigszins als een piepklein mensje uit ziet?
Ik weet het ook niet, maar ik opteer voor het prilste begin, gewoon omdat ik nog steeds geloof in het recht op leven voor ieder mensenkind, ook al doe ik dat niet meer zo ongenuanceerd als vroeger. Maar ik herinner me dat de voorstanders van de abortus dit mens-zijn van de foetus verwierpen. Volgens hen ben je maar mens als je ook als mens geboren bent. Niet eerder. En sommigen neigen zelfs dat je pas mens wordt tijdens het opgroeien en het integreren in de maatschappij. ( Volgens die theorie zijn de legendarische stichters van Rome, die opgevoed werden door een wolvin, pas héél laat mens geworden !!! (?)....)

Maar nu krijgen we dus die foetusweide, waarbij mensjes die overleden zijn voor of tijdens een premature geboorte, ook kunnen begraven worden, en ook al worden ze niet ingeschreven in de geboorteregisters van de dienst bevolking, ze krijgen toch een naam en een begraafplaats... Ik vind dit prachtig, want de ouders voelen dit verlies heel intens aan. Maar is dit niet een soort erkenning dat wij op zijn minst voelen dat het over een mens gaat ???
Is het niet zo, dat die ouders het aanvoelen als het verlies van een kind ?
... ook al is het nog maar een foetus...

Natuurlijk is gevoelen een slechte raadgever... Of net niet ?
Ik laat het in het midden. Maar voor mij is het een bevestiging dat de abortuswetgeving misschien toch wat lichtvaardig omgaat met het menselijk leven. Niet dat ik een echt antwoord heb maar is het gebrek aan weten al geen reden op zich ? Ik weet niet of een totaal mismaakt en quasi hersendood kind ook een mens is, ik weet niet wat er van dat wezentje net een mens maakt, maar misschien moeten we wel weer een beetje "terug naar de natuur" om het antwoord te vinden? Misschien moeten we eens kijken naar de dieren die niet echt-levensvatbare jongen gewoon het nest uit kieperen. Nee, ik pleit nu niet om de sukkelaars in de vuilnisemmer te gooien, maar moeten we ze kunstmatig in leven blijven houden? Het is een beetje de zelfde discussie als je hebt met mensen die in een eindeloze coma zitten, of die alleen op een kunstmatige manier in leven kunnen worden gehouden, zonder uitzicht op een mogelijk herstel.
We kunnen natuurlijk altijd hopen op een wonder...
Maar doen we die wezentjes die niet op zich zelf kunnen bestaan, zonder allerlei medisch vlieg- en kunstwerk echt plezier met hen in leven te houden, bijna tegen beter weten in... ? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ook bij die vraag weer een eindeloze discussie kan en zou ontstaan over waar de grens ligt...

Om het eens anders te stellen, het is voor de mens van vandaag een veel moeilijker vraag dan voor de mensen van zegge en schrijve een eeuw terug... Een eeuw terug gingen ze gewoon dood. Punt. Geen vragen, alleen verdriet.  Nu kunnen we ze in leven houden, en dus doen we dat.
Misschien komt ooit de tijd dat we nog meer weten, dat we ook pijnsignalen van de hersenen kunnen interpreteren, en dat die pijn een richtlijn wordt?
Misschien is dat in leven houden een eerste aanzet om tot medische wonderen te komen?
Misschien...
Misschien...

Ik heb er geen antwoord op, en hoe meer ik er over denk, hoe meer vragen ik heb, en hoe minder antwoorden...
Vandaar, na al die bedenkingen...
abortus ???????????????????????????
ik ben er nog steeds niet echt voor te vinden....

tot de volgende ?

de schopschijf

Image via WikipediaOm eerlijk te zijn, ik wist niet dat dit ding zo heette...
En wellicht zitten er nog lezers en lezeresjes nu met grote vraagtekens in hun ogen naar dat woord "schopschijf" te staren...
Ik mocht de schopschijf vandaag gaan halen in Ronse, maar ik heb meteen een nieuwe afspraak gemaakt, ik ga eens gaan met Frederik, als sterke man er bij... want het is een zwaar ding.
Nu weet je het nog niet hé...
 Een schopschijf, mesdames et monsieurs, is een een ding waarmee je potten kunt draaien uit klei, en die niet elektrisch wordt in gang gezet en aangedreven, maar waar bij je met je voeten een vliegwiel in beweging "schopt", zodat bovenaan de schijf draait waar je de klei oplegt en die je dan tot pot of vaas draait... Oef. Veel te lange zin, pakt aan mijn adem.
Vermits dat dus een stellage is, waarin een vliegwiel in beton hangt, waaraan een kleine tafel vastzit, waarin een pottenbakkersschijf draait, en dat daar bovendien de stoel en alles aan vast zit, is dat een behoorlijk zwaar ding. Het gewicht is natuurlijk dat vliegwiel... de rest is twee keer niets in verhouding.

Maar dus niet om met Anny zo maar vast te pakken en in de auto te zetten... Dus Frederik bij zijn nekvel pakken en mee nemen.

En dan le moment suprême, dan kunnen we potten draaien... Dat zal eerst ook meer zoeken en tasten zijn, want het schijnt helemaal niet zo simpel te zijn als het er uit ziet.

Je ziet, de keramiek duivel heeft me gebeten...
Oh ja, over de academie gesproken, gisteren ben ik dus voor de eerste keer Klaas geweest ( Wellicht sta ik binnenkort in vol ornaat in "De Beiaard" het weekblad van Zottegem en omstreken, bekend van de moord enkele weken terug...)
Het was leuk, en ik had een mopje voorbereid om wat te praten te hebben... Want soms krijg je automatisch wat om je aan vast te pakken door een of ander dat de kinderen vertellen, maar is dat niet zo, dan moet je zelf de boel in gang trekken, ook als Klaas... Ik had met Zwarte Piet afgesproken (de directeur van de academie) dat ik zou vertellen dat hij een elektrische schok had gekregen van een van die zonnepanelen, en met zijn klikken en klakken van het dak was gerobbeld, twee verdiepingen naar beneden op zijn schouder. Nu kan hij zijn arm bijna niet meer omhoog doen, en hij heeft veel pijn.. Zwarte Piet toont hoe hoog hij zijn arm maar meer krijgt, en dan vraag ik hem hoe hoog dat vroeger kon, en dan gaat zijn arm helemaal omhoog, een mopje zo oud als de straat, maar wellicht nieuw voor de kinderen... De eerste klas kinderen van 6 en 7 die proestten het meteen uit en snapten de mop direct... Die van twaalf jaar, daar waren er een stuk of twee van wie de frank viel... Heel bizar !

Het was heerlijk weer Klaas te zijn... En iedere keer weer ben je verbaasd dat die grote kinderen van 10 à 12 jaar oud, ook weer helemaal onder de indruk zijn. Eentje was er zelfs die niets durfde te zeggen... de lippen stijf dichtgeknepen...

Wat is het mooi kind te zijn... Die hebben nog geen erg in alles wat er ons nu boven het hoofd hangt met dat nieuwe regeringsakkoord... En toch horen zij wellicht tot de geviseerden, binnen een jaar of tie zullen er daar al een pak op de arbeidsmarkt terecht komen, en veel langer moeten wachten op hun recht op uitkeringen, als ze geen job vinden...

Dat men ook minder aandacht heeft voor de natuur, dat maakt mij nog het meest bang. We zien nu immers al wat er aan het gebeuren is, een van eerste en ergste slachtoffers van de global warming zie je in Pakistan, maar ook in andere landen zien we al meer overstromingen of net veel grotere droogte... Beide betekenen hongersnood...

Laten we niet de denkfout maken dat het onze tijd wel zal lukken... Het lukt nu al niet meer in sommige landen! We hebben nu te handelen, of het zal wellicht te laat zijn.
Maar wat zit ik hier te prediken...
er is toch geen kat die luistert

tot de volgende ? (op de foto een heel oude schopschijf...)

Sinterklaas Kapoentje...

Image via WikipediaLeg wat in mijn schoentje, leg wat in mijn laarsje, Dank u, Sinterklaasje...
De eerste keer dat ik Sinterklaas mocht zijn, was ik nog geen 18 jaar oud (ergens in de middeleeuwen dus), tijdens mijn studententijd. Naast onze school was er een kleine lagere school, met voornamelijk kleine arme immigrantjes. Daar had ik mijn eerste "optreden"... 'sAvonds mocht ik dat nog eens over doen als Klaas bij de studenten, in een dancing... Er kwam een controle van de rijkswacht, en de enige die geen 18 was, was ik... Ik vroeg ze een liedje te zingen en op hun knieën te zitten. De goedgemutste rijkswachters deden het en dronken een glas mee... Ik werd niet gecontroleerd...oef...

Nadien ben ik ontelbaren keren Klaas geweest, toen ik in Loppem woonde, voor de KWB, en later voor de spaarkas "De pallietersvrienden"... Ondertussen, na het overlijden van Koen  is mijn baard gegroeid tot de lengte van een Sinterklaas-baard, en kon ik optreden met mijn eigen haar en baard voor Okra te Mater...

En vandaag ? Twee optredens voor de leerlingen van de lagere graad in de Academie te Zottegem... En zaterdag nog eens hetzelfde voor de volgende groepen van de lagere graad... En volgende dinsdag dan weer voor de Okra...

Blijkbaar moet ik iets over me hebben dat de mensen mij doen kiezen als Klaas... De baard is het niet, want zolang loop ik nog niet gebaard rond... Wellicht mijn postuur ? Ik weet het niet, maar ik vind het wel leuk... Voor het grootste gedeelte dan...

Je moet weten dat ik een hekel heb aan lang haar. Dat kriebelt altijd wel ergens, in mijn oren, in mijn hals... En voor dat Klaasgedoe moet ik, ofwel een pruik dragen die spant, die verschrikkelijk kriebelt en die helemaal niet past bij mijn baard, ofwel...juist, moet ik een maand of drie, vier niet naar de kapper gaan... Voor de rest vind ik het heerlijk.

Als je, zoals straks, naar de leerlingen gaat van de lagere graad, dan weten die wel allemaal waar Abraham de mosterd haalt, maar niettemin worden ze plots bekropen door een soort ontzag. De dappersten proberen wel eens wat, maar zonder veel overtuiging. Ik denk dat dit komt door de kledij, dat plechtstatige kostuum van de Heilige bisschop...
In een ver verleden was ik jaren rechter op de arbeidsrechtbank te Oudenaarde. Ooit moest een buur komen voor een arbeidsongeval, en hij kwam uitleg vragen hoe dat daar ging. Ik bekeek zijn oproeping en zag dat hij bij mij moest komen. De man lachte en zei dat hij mij ook zou doen lachen.
Toen hij op de rechtbank zat, was het een heel stil en beschroomd gebuurke... De zwarte toga doet blijkbaar wonderen...
Het is dus duidelijk dat het pak invloed heeft, zeker dus op kinderen.

Op het onvolprezen Wikipedia vond ik bovenstaand fotootje van een oude afbeelding van Sinterklaas...zonder baard ! Maar wel met de drie kinderen uit het mirakelverhaal... Toen ik op de lagere school zat, kregen wij van Zuster Hubertine een heel verhaal over Sinterklaas en de vele mirakelen die hij zou verricht hebben... Wij zaten doodstil te luisteren naar het verhaal van de wrede man die drie kinderen had geslacht om op te eten... Nu is er geen kind meer die deze verhalen nog kent... Er is ook op dat stuk veel veranderd...

Toentertijd waren we nog "echt" gelovig... Niet alleen de gewone dingen van het geloof, maar ook al die kleine à cotéetjes, zoals een heel pak verschrikkelijke heiligenverhalen. We gingen kijken naar toneelstukken over de heilige Tarcisius, een heilige die nu niemand nog kent, en die een tijdlang onze held was... Quo Vadis was een prachtig boek, en lijkt nu zeemzoet.

Ik ben er nog niet uit of het toen beter was, of nu... Wellicht zijn we nu veel realistischer, veel nuchterder, maar of dat echt beter is ? Ik weet het niet. Ik denk soms dat al die mooie stichtende verhalen van toen mede de oorsprong zijn van mijn ongebreidelde fantasie... En wellicht waren die verhalen ook wel degelijk voor ons een beetje vormend, hebben wij via die verhalen ontzag geleerd voor de wereld, met zijn politie en wetten... Wij werden braaf geörienteerd...

Wij waren ook dom... De dingen van het leven hebben wij zelf moeten uitzoeken. Seksuele voorlichting en zo, waren eigenlijk onbestaande. Oh ja, we kregen een katholiek boek te lezen om ons voor te lichten, en na lezing was je precies even wijs als er voor.  Maar ergens ben ik blij dat het zo was, wij zijn in ons huwelijk gegroeid, van onbeschreven blad naar volwassen mensen. Alles was nieuw, het was een jarenlang cadeautjes uit pakken. Nu is dat geschenkpapier bruut verwijderd door al die niets verhullende televisie...

Ach, ik weet het wel, het was niet allemaal goed, en sommigen hebben zich verslikt in dat vreemde inpakpapier en de vele strikjes die er rond zaten... Maar voor ons was het een heerlijk groeien. We waren ook "arm" om te beginnen aan het leven. Alles wat we hebben hebben we ook samen opgebouwd, en ieder kast, ieder postuurtje is samen verworven en vormt mede de lijm van ons geheel zijn.

We hadden ook geen vrienden meer, niemand waar we regelmatig bij gingen, we hadden elkaar. Het duurde jaren vooraleer die vrienden er terug kwamen, maar dan was dat huwelijk al zo sterk gecementeerd en versterkt dat het onverbrekelijk is geworden. Nu hebben de jonge paren naast hun eigen leven een heel leven, met vrienden en kennissen en...gevaren voor hun eigen huwelijk.
Ik denk dat wij het makkelijker hadden dan zij nu.
De vele mislukkingen zijn zelfs een beetje logisch te noemen, in dat licht bezien.

't Was niet allemaal goed toen, waar het toch scheef liep, bleven velen bijeen voor "het menselijk opzicht" en leefden of leven misschien nog in een hel.  Dat was en is ook niet goed. Maar ik blijf er bij, onze start was misschien makkelijker omdat we samen moesten opboksen tegen een hele wereld, en vechten voor ieder brokje huisraad...

Hoe kom ik nu van Sinterklaas tot die gedachten???
't zal die opvoeding zijn zeker, die verhaaltjes van Zuster Hubertine...
Zalig om terug te denken aan al die dingen uit het verleden...


tot de volgende ?

Nanny State

Al meer dan drie decennia domineert de neoliberale ideologie het maatschappelijk debat. Volgens die theorie is de zorgende overheid, met zijn vele sociale facetten uit den boze... Spottend noemen ze dat de Nanny State...
Volgens hen is die verzorgende staat een onding, die de burgers berooft van het eigen initiatief en hen in slaap sust. Dus opteren zij voor een minieme, daadkrachtige overheid die het privé initiatief niet in de weg staat.
Uiteraard horen bij een dergelijk systeem ook minder belastingen. Want, belastingen dat is eigenlijk een vorm van georganiseerde diefstal. Hardwerkende burgers besteden hun zuurverdiende centjes veel beter zelf, dan dat ze het aan een slokop van een staat moeten geven. (Die het dan uitdelen aan zieken, werklozen en andere oelewappers...) Een degelijk mens wil niet geholpen worden, maar wil zelf zijn boontjes doppen. Punt.
Het wordt pas een ondernemende, slagvaardige en vernieuwende samenleving als de mensen vrij gelaten worden, en niet betutteld worden door een staat die  veel te log en te zwaar is, veel te veel belastingen opslokt, en de burgers die niet zelfredzaam zijn het hoofd boven water houdt.

Dat is - heel in het kort - de neoliberale theorie... Theorie die bij ons gedragen wordt door de liberalen, de LDD en vooral de NVA...
We kennen deze theorieën nu al allemaal wel. Het is immers al meer dan dertig jaar het leitmotiv in talrijke artikelen in tijdschriften, kranten en andere media, en we vinden het dik uitgesmeerd in alle liberaal getinte politieke programma's terug. Jammer voor de liberalen, maar die theorie is tot op heden nog nooit echt aanvaard, laat staan gedragen door de bevolking ! (Het sukses van de NVA is niet te danken aan zijn neoliberalisme, maar aan zijn opstelling als Vlaamse drukkingssgroep).

Integendeel, als we kijken naar het functioneren van van de Westerse samenlevingen, dan zien we eigenlijk net het tegenovergestelde! Er is geen populairder staat, dan de staat die wel zorgt voor de bevolking en voor de zwakken binnen die bevolking.

Er bestaat uiteraard geen echte meter om vast te stellen hoe tevreden de inwoners van een staat zijn, maar er werd wel onderzoek gedaan naar het gevoel "geluk" binnen de staten en grensoverschrijdend. In alle Westerse staten zijn dergelijke onderzoeken gebeurd met een zekere regelmaat. De grootste vormen van "geluk - tevredenheid" over het eigen leven treffen we volgens de statistieken aan in volgende landen (in volgorde van tevredenheid): Denemarken, Canada, Noorwegen, Nederland, Zwitserland, Australië, Zweden en Finland...

Dit zijn allemaal landen die horen bij de "verzorgingsstaten"... Zeker in de Scandinavische landen is dit heel sterk uitgebouwd. Bij de andere landen wellicht iets minder dan daar, maar niettemin, het zijn duidelijk allemaal landen die hele programma's hebben voor ouderen, zwakkeren, zieken, werklozen... en ga zo maar door...

Bestuderen we die landen eens wat beter, dan zien we dat deze landen stuk voor stuk een hoog percentage van het Bruto Nationaal Product besteden aan overheidsuitgaven. In de Denemarken draait dit zelfs rond de 60 % !!! Blijkbaar bevalt dit de Denen wel, want al jaren zijn ze steevast de meest tevreden burgers van heel de wereld !  Dat geldt trouwens ook voor de ander Scandinavische landen . Als we proberen een constante vast te stellen, dan zitten in de tevredenheidstest de Scandinavische landen steevast in de top 10...

De neoliberalen zullen nu wel zeker zijn dat deze landen het competitief niet goed doen op economisch vlak, maar dat is niet het geval, in tegendeel, ze horen bij de meest competitieve landen van heel de wereld.

Er is dus niets dat de neoliberale theorie ook ondersteunt, bijna het tegendeel ! Landen zoals  Engeland en de Verenigde Staten waar ze opteerden voor die neo-liberale politiek, doen het stuk voor stuk slechter !
Hoog tijd dat onze politici (en de Europese politici) eens met de voetjes op de grond komen !

(Voor dit artikel baseerde ik mij grotendeels op een column van Maarten Van Rossem in het "Historisch Nieuwsblad" - met dank voor zijn opzoekingswerk !)

tot de volgende ?

winterjas

Image via Wikipedia"Maakt maar uw zakken leeg, want ik ga de jassen wassen en opbergen tot volgend jaar!"
Wat doe je als mannenmens tegen een dergelijk duidelijk bevel ?
Je zakken legen en alles overbrengen in de zakken van de winterjas.
Tegenwoordig gaan we logisch om met die dingen. We dragen onze zomerjas net zolang we er ons goed in voelen, en schakelen pas over op de winterjas als we het gevoel krijgen dat een dikkere jas wel nuttig zou zijn...
Vroeger was dat niet het geval !
Op Allerheiligen (1 november) moest je de zomerjas laten, en naar de mis en het kerkhof tiegen met je winterjas. Wat ook de temperatuur was. Was het al bitter koud in oktober ? Pech! Bibberen maar ! Vielen op Allerheiligen de mussen spreekwoordelijk uit de dakgoot van de hitte ? Pech ! Zweten lijk een das.

Zo waren er indertijd wel meer voorschriften die nu bijna vergeten zijn. De vrijdag visdag is er eentje van. Wij eten hier bijna iedere week één keer vis (op mijn aandringen, want Anny lust niet echt vis). We eten die vis meestal de woensdag, want dan komt de visboer langs. (Laatst kreeg ik een telefoontje: "Zeg Toon, is de viskerre al geweest ?" "Nee, hij komt niet, hij heeft vorige week gezegd dat hij deze week in verlof is." " Dju, nu moe' 'k nog nor de bienhouwer !" Telefoon toe.)
Maar er waren meer van die "voorschriften"... Bij een overlijden van een dicht familielid (ouders) moest je ostentatief zes weken lang rouw dragen... De vrouwen in 't zwart gekleed, de mannen en mannelijke telgen met een rouwbandje om de mouw. Dat ging ver, ik herinner me dat ons moeder zelfs een zwqarte voorschoot droeg. Ook mocht de radio in die tijd niet spelen (alleen voor het nieuws, maar dat was al kantje boord familie van een doodzonde)...

Nu klinken al die voorschriften en gebruiken een beetje gek. Maar toch...
Ergens gaven ze een zekere structuur aan de samenleving. Het was een beetje het cement van de samenleving. Je zag dat iemand een zwaar verlies had geleden, en je benaderde die mensen dan ook met een beetje mededogen. Je had het gevoel dat iedereen op die manier een beetje mee rouwde... Nu dragen ze geen rouw meer... De TV gaat niet uit, de radio mag spelen, er is niets uitwendig meer dat wijst op dat inwendig verdriet... En uiteraard is er ook geen mededogen meer van de anderen die immers het leed niet eens meer zien.

Daar zijn goede kanten aan en kwade... Goede kanten zijn dat het leven verder gaat, en dat de rechtstreeks betrokkenen niet gedwongen zijn hun verdriet te etaleren, integendeel, het terug opnemen van het normale leven helpt wellicht om ook effectief in dat normale stramien terug te keren. Er zijn ook kwade kanten aan: het verlies van het medeleven van heel de buurt, en het daar bij passende medeleven, die op zich ook een troost kan zijn. Je voelt je niet zo alleen in dat immense verdriet.

Je ziet, zoals altijd zijn er goede kanten en kwâ kanten aan, aan alles...
Maar wat ik het meest betreur, dat is dat de buurt in deze nieuwe manier van leven, eigenlijk geen buurt meer is. Er is geen cement meer dat de buren aan elkaar bindt. Iedereen leeft op zijn eentje, in zijn eigen coconnetje ...

Ik weet ook wel dat al die uiterlijkheden niet echt belangrijk zijn, maar hoe dan ook, het maakte dat die groep mensen een gevoel van eenheid had. Het is een beetje als met het uniform van de militair. Die kakibruine dat zijn de goeien en die feldgraue dat zijn de kwaaien... Uiterlijkheden hebben daadwerkelijk te maken met het samenhorigheidsgevoel !

Dat is de betekenis van een uniform, een vlag, een schild, een kenteken... Het is niet voor niets dat organisaties speldjes uitdeelden aan hun leden, om die veruiterlijking te beklemtonen.

Nu is dat allemaal verdwenen, en met die uiterlijkheden verdwenen ook de processies en de optochten... En heel wat meer van die zaken. Denk bijvoorbeeld maar aan de gemeentelijke verkiezingen, waar de kandidaten samen met een hele meute sympathisanten een grote stoet van auto's vormden om door de gemeente te rijden en het volk te tonen hoe sterk en hoe één ze wel waren... Allemaal symbolen van eenheid, van groepsvorming...

Nu beleven we een tijd waarin de mensen veeleer alles op alles zetten om zich niet meer te veruiterlijken met die of die organisatie of groep of wat dan ook... Het lijkt wel of ze durven niet meer te tonen wie of wat ze zijn.

Als we terug kijken naar een iets verder verleden, dan was die groepsvorming nog veel sterker dan wat ik in mijn leven heb meegemaakt... Op oude foto's en bij folkloristische feesten, zie je dat zelfs dorpen een eigen klederdracht hadden... In Nederland is dat wat langer blijven hangen dan bij ons, maar ooit was dat ook hier het geval.

Het verdwijnen van de veruiterlijking van het groepsgevoel is dus al heel lang aan de gang. En niemand heeft ooit echt de alarmklok geluid ! Het is zo geleidelijk gegaan dat het onopgemerkt bleef.

Maar het erge is niet dat al die uiterlijkheden verdwenen, het erge is dat ook het innerlijke groepsgevoel daarmee verdween. Ik weet wel, er is meer dan alleen die uiterlijke zaken... Denk maar aan de moderne economie die mede oorzaak was van het feit dat mensen niet meer honkvast in hun geboortedorp bleven hangen, maar toch...

Ik heb nog meegemaakt, heel lang geleden, dat toen een moeder in de straat ziek was, de was en de strijk werd gedaan door een paar buren, en toen ons moeder ziek was kwam een buurvrouw ons eten geven en een en ander opvangen... Maar toen was daar ook al de eerste breuk met het verleden, en kwam er een gezinshelpster, een beroepshulp, in het gezin helpen... Het spontane, het samenhorigheidsgevoel van de buurt was toen al aan het verzwakken...

Op 6 december moet ik weer Klaas zijn bij OKRA - Mater, en daar moet ik dan onder meer een kort verslag geven van de activiteiten van het voorbije jaar... En moet ik ook een beetje een oproep doen om medewerkers te vinden... Ook in Ziekenzorg is het een voortdurend zoeken naar medewerkers, en eigenlijk is dat het geval voor alle organisaties... En het wordt van langs om moeilijker om mensen te vinden die dat willen doen... Zou dat ook niet iets te maken hebben met de steeds groter wordende vrees om te uiten wie en wat je bent ???
Ik vrees van wel...

Echt, ik ben al heel mijn leven betrokken geweest in een en andere organisatie...  Je gaat er echt niet van dood. In tegendeel ! Je wordt er een vollediger mens van. Je wordt immers mens door met mensen om te gaan, en hoe meer omgang je hebt, hoe breder je kijk wordt en hoe meer je begrip hebt en medevoelen.
Op den duur zien de mensen het aan je, dat je open staat voor anderen... En dan krijg je dat de directeur van de academie je vraagt om woensdag en zaterdag Klaas te zijn voor de kleinsten... Ik vind het heerlijk om bij de mensen te zijn !

tot de volgende ?