de schopschijf

Image via WikipediaOm eerlijk te zijn, ik wist niet dat dit ding zo heette...
En wellicht zitten er nog lezers en lezeresjes nu met grote vraagtekens in hun ogen naar dat woord "schopschijf" te staren...
Ik mocht de schopschijf vandaag gaan halen in Ronse, maar ik heb meteen een nieuwe afspraak gemaakt, ik ga eens gaan met Frederik, als sterke man er bij... want het is een zwaar ding.
Nu weet je het nog niet hé...
 Een schopschijf, mesdames et monsieurs, is een een ding waarmee je potten kunt draaien uit klei, en die niet elektrisch wordt in gang gezet en aangedreven, maar waar bij je met je voeten een vliegwiel in beweging "schopt", zodat bovenaan de schijf draait waar je de klei oplegt en die je dan tot pot of vaas draait... Oef. Veel te lange zin, pakt aan mijn adem.
Vermits dat dus een stellage is, waarin een vliegwiel in beton hangt, waaraan een kleine tafel vastzit, waarin een pottenbakkersschijf draait, en dat daar bovendien de stoel en alles aan vast zit, is dat een behoorlijk zwaar ding. Het gewicht is natuurlijk dat vliegwiel... de rest is twee keer niets in verhouding.

Maar dus niet om met Anny zo maar vast te pakken en in de auto te zetten... Dus Frederik bij zijn nekvel pakken en mee nemen.

En dan le moment suprême, dan kunnen we potten draaien... Dat zal eerst ook meer zoeken en tasten zijn, want het schijnt helemaal niet zo simpel te zijn als het er uit ziet.

Je ziet, de keramiek duivel heeft me gebeten...
Oh ja, over de academie gesproken, gisteren ben ik dus voor de eerste keer Klaas geweest ( Wellicht sta ik binnenkort in vol ornaat in "De Beiaard" het weekblad van Zottegem en omstreken, bekend van de moord enkele weken terug...)
Het was leuk, en ik had een mopje voorbereid om wat te praten te hebben... Want soms krijg je automatisch wat om je aan vast te pakken door een of ander dat de kinderen vertellen, maar is dat niet zo, dan moet je zelf de boel in gang trekken, ook als Klaas... Ik had met Zwarte Piet afgesproken (de directeur van de academie) dat ik zou vertellen dat hij een elektrische schok had gekregen van een van die zonnepanelen, en met zijn klikken en klakken van het dak was gerobbeld, twee verdiepingen naar beneden op zijn schouder. Nu kan hij zijn arm bijna niet meer omhoog doen, en hij heeft veel pijn.. Zwarte Piet toont hoe hoog hij zijn arm maar meer krijgt, en dan vraag ik hem hoe hoog dat vroeger kon, en dan gaat zijn arm helemaal omhoog, een mopje zo oud als de straat, maar wellicht nieuw voor de kinderen... De eerste klas kinderen van 6 en 7 die proestten het meteen uit en snapten de mop direct... Die van twaalf jaar, daar waren er een stuk of twee van wie de frank viel... Heel bizar !

Het was heerlijk weer Klaas te zijn... En iedere keer weer ben je verbaasd dat die grote kinderen van 10 à 12 jaar oud, ook weer helemaal onder de indruk zijn. Eentje was er zelfs die niets durfde te zeggen... de lippen stijf dichtgeknepen...

Wat is het mooi kind te zijn... Die hebben nog geen erg in alles wat er ons nu boven het hoofd hangt met dat nieuwe regeringsakkoord... En toch horen zij wellicht tot de geviseerden, binnen een jaar of tie zullen er daar al een pak op de arbeidsmarkt terecht komen, en veel langer moeten wachten op hun recht op uitkeringen, als ze geen job vinden...

Dat men ook minder aandacht heeft voor de natuur, dat maakt mij nog het meest bang. We zien nu immers al wat er aan het gebeuren is, een van eerste en ergste slachtoffers van de global warming zie je in Pakistan, maar ook in andere landen zien we al meer overstromingen of net veel grotere droogte... Beide betekenen hongersnood...

Laten we niet de denkfout maken dat het onze tijd wel zal lukken... Het lukt nu al niet meer in sommige landen! We hebben nu te handelen, of het zal wellicht te laat zijn.
Maar wat zit ik hier te prediken...
er is toch geen kat die luistert

tot de volgende ? (op de foto een heel oude schopschijf...)

Sinterklaas Kapoentje...

Image via WikipediaLeg wat in mijn schoentje, leg wat in mijn laarsje, Dank u, Sinterklaasje...
De eerste keer dat ik Sinterklaas mocht zijn, was ik nog geen 18 jaar oud (ergens in de middeleeuwen dus), tijdens mijn studententijd. Naast onze school was er een kleine lagere school, met voornamelijk kleine arme immigrantjes. Daar had ik mijn eerste "optreden"... 'sAvonds mocht ik dat nog eens over doen als Klaas bij de studenten, in een dancing... Er kwam een controle van de rijkswacht, en de enige die geen 18 was, was ik... Ik vroeg ze een liedje te zingen en op hun knieën te zitten. De goedgemutste rijkswachters deden het en dronken een glas mee... Ik werd niet gecontroleerd...oef...

Nadien ben ik ontelbaren keren Klaas geweest, toen ik in Loppem woonde, voor de KWB, en later voor de spaarkas "De pallietersvrienden"... Ondertussen, na het overlijden van Koen  is mijn baard gegroeid tot de lengte van een Sinterklaas-baard, en kon ik optreden met mijn eigen haar en baard voor Okra te Mater...

En vandaag ? Twee optredens voor de leerlingen van de lagere graad in de Academie te Zottegem... En zaterdag nog eens hetzelfde voor de volgende groepen van de lagere graad... En volgende dinsdag dan weer voor de Okra...

Blijkbaar moet ik iets over me hebben dat de mensen mij doen kiezen als Klaas... De baard is het niet, want zolang loop ik nog niet gebaard rond... Wellicht mijn postuur ? Ik weet het niet, maar ik vind het wel leuk... Voor het grootste gedeelte dan...

Je moet weten dat ik een hekel heb aan lang haar. Dat kriebelt altijd wel ergens, in mijn oren, in mijn hals... En voor dat Klaasgedoe moet ik, ofwel een pruik dragen die spant, die verschrikkelijk kriebelt en die helemaal niet past bij mijn baard, ofwel...juist, moet ik een maand of drie, vier niet naar de kapper gaan... Voor de rest vind ik het heerlijk.

Als je, zoals straks, naar de leerlingen gaat van de lagere graad, dan weten die wel allemaal waar Abraham de mosterd haalt, maar niettemin worden ze plots bekropen door een soort ontzag. De dappersten proberen wel eens wat, maar zonder veel overtuiging. Ik denk dat dit komt door de kledij, dat plechtstatige kostuum van de Heilige bisschop...
In een ver verleden was ik jaren rechter op de arbeidsrechtbank te Oudenaarde. Ooit moest een buur komen voor een arbeidsongeval, en hij kwam uitleg vragen hoe dat daar ging. Ik bekeek zijn oproeping en zag dat hij bij mij moest komen. De man lachte en zei dat hij mij ook zou doen lachen.
Toen hij op de rechtbank zat, was het een heel stil en beschroomd gebuurke... De zwarte toga doet blijkbaar wonderen...
Het is dus duidelijk dat het pak invloed heeft, zeker dus op kinderen.

Op het onvolprezen Wikipedia vond ik bovenstaand fotootje van een oude afbeelding van Sinterklaas...zonder baard ! Maar wel met de drie kinderen uit het mirakelverhaal... Toen ik op de lagere school zat, kregen wij van Zuster Hubertine een heel verhaal over Sinterklaas en de vele mirakelen die hij zou verricht hebben... Wij zaten doodstil te luisteren naar het verhaal van de wrede man die drie kinderen had geslacht om op te eten... Nu is er geen kind meer die deze verhalen nog kent... Er is ook op dat stuk veel veranderd...

Toentertijd waren we nog "echt" gelovig... Niet alleen de gewone dingen van het geloof, maar ook al die kleine à cotéetjes, zoals een heel pak verschrikkelijke heiligenverhalen. We gingen kijken naar toneelstukken over de heilige Tarcisius, een heilige die nu niemand nog kent, en die een tijdlang onze held was... Quo Vadis was een prachtig boek, en lijkt nu zeemzoet.

Ik ben er nog niet uit of het toen beter was, of nu... Wellicht zijn we nu veel realistischer, veel nuchterder, maar of dat echt beter is ? Ik weet het niet. Ik denk soms dat al die mooie stichtende verhalen van toen mede de oorsprong zijn van mijn ongebreidelde fantasie... En wellicht waren die verhalen ook wel degelijk voor ons een beetje vormend, hebben wij via die verhalen ontzag geleerd voor de wereld, met zijn politie en wetten... Wij werden braaf geörienteerd...

Wij waren ook dom... De dingen van het leven hebben wij zelf moeten uitzoeken. Seksuele voorlichting en zo, waren eigenlijk onbestaande. Oh ja, we kregen een katholiek boek te lezen om ons voor te lichten, en na lezing was je precies even wijs als er voor.  Maar ergens ben ik blij dat het zo was, wij zijn in ons huwelijk gegroeid, van onbeschreven blad naar volwassen mensen. Alles was nieuw, het was een jarenlang cadeautjes uit pakken. Nu is dat geschenkpapier bruut verwijderd door al die niets verhullende televisie...

Ach, ik weet het wel, het was niet allemaal goed, en sommigen hebben zich verslikt in dat vreemde inpakpapier en de vele strikjes die er rond zaten... Maar voor ons was het een heerlijk groeien. We waren ook "arm" om te beginnen aan het leven. Alles wat we hebben hebben we ook samen opgebouwd, en ieder kast, ieder postuurtje is samen verworven en vormt mede de lijm van ons geheel zijn.

We hadden ook geen vrienden meer, niemand waar we regelmatig bij gingen, we hadden elkaar. Het duurde jaren vooraleer die vrienden er terug kwamen, maar dan was dat huwelijk al zo sterk gecementeerd en versterkt dat het onverbrekelijk is geworden. Nu hebben de jonge paren naast hun eigen leven een heel leven, met vrienden en kennissen en...gevaren voor hun eigen huwelijk.
Ik denk dat wij het makkelijker hadden dan zij nu.
De vele mislukkingen zijn zelfs een beetje logisch te noemen, in dat licht bezien.

't Was niet allemaal goed toen, waar het toch scheef liep, bleven velen bijeen voor "het menselijk opzicht" en leefden of leven misschien nog in een hel.  Dat was en is ook niet goed. Maar ik blijf er bij, onze start was misschien makkelijker omdat we samen moesten opboksen tegen een hele wereld, en vechten voor ieder brokje huisraad...

Hoe kom ik nu van Sinterklaas tot die gedachten???
't zal die opvoeding zijn zeker, die verhaaltjes van Zuster Hubertine...
Zalig om terug te denken aan al die dingen uit het verleden...


tot de volgende ?

Nanny State

Al meer dan drie decennia domineert de neoliberale ideologie het maatschappelijk debat. Volgens die theorie is de zorgende overheid, met zijn vele sociale facetten uit den boze... Spottend noemen ze dat de Nanny State...
Volgens hen is die verzorgende staat een onding, die de burgers berooft van het eigen initiatief en hen in slaap sust. Dus opteren zij voor een minieme, daadkrachtige overheid die het privé initiatief niet in de weg staat.
Uiteraard horen bij een dergelijk systeem ook minder belastingen. Want, belastingen dat is eigenlijk een vorm van georganiseerde diefstal. Hardwerkende burgers besteden hun zuurverdiende centjes veel beter zelf, dan dat ze het aan een slokop van een staat moeten geven. (Die het dan uitdelen aan zieken, werklozen en andere oelewappers...) Een degelijk mens wil niet geholpen worden, maar wil zelf zijn boontjes doppen. Punt.
Het wordt pas een ondernemende, slagvaardige en vernieuwende samenleving als de mensen vrij gelaten worden, en niet betutteld worden door een staat die  veel te log en te zwaar is, veel te veel belastingen opslokt, en de burgers die niet zelfredzaam zijn het hoofd boven water houdt.

Dat is - heel in het kort - de neoliberale theorie... Theorie die bij ons gedragen wordt door de liberalen, de LDD en vooral de NVA...
We kennen deze theorieën nu al allemaal wel. Het is immers al meer dan dertig jaar het leitmotiv in talrijke artikelen in tijdschriften, kranten en andere media, en we vinden het dik uitgesmeerd in alle liberaal getinte politieke programma's terug. Jammer voor de liberalen, maar die theorie is tot op heden nog nooit echt aanvaard, laat staan gedragen door de bevolking ! (Het sukses van de NVA is niet te danken aan zijn neoliberalisme, maar aan zijn opstelling als Vlaamse drukkingssgroep).

Integendeel, als we kijken naar het functioneren van van de Westerse samenlevingen, dan zien we eigenlijk net het tegenovergestelde! Er is geen populairder staat, dan de staat die wel zorgt voor de bevolking en voor de zwakken binnen die bevolking.

Er bestaat uiteraard geen echte meter om vast te stellen hoe tevreden de inwoners van een staat zijn, maar er werd wel onderzoek gedaan naar het gevoel "geluk" binnen de staten en grensoverschrijdend. In alle Westerse staten zijn dergelijke onderzoeken gebeurd met een zekere regelmaat. De grootste vormen van "geluk - tevredenheid" over het eigen leven treffen we volgens de statistieken aan in volgende landen (in volgorde van tevredenheid): Denemarken, Canada, Noorwegen, Nederland, Zwitserland, Australië, Zweden en Finland...

Dit zijn allemaal landen die horen bij de "verzorgingsstaten"... Zeker in de Scandinavische landen is dit heel sterk uitgebouwd. Bij de andere landen wellicht iets minder dan daar, maar niettemin, het zijn duidelijk allemaal landen die hele programma's hebben voor ouderen, zwakkeren, zieken, werklozen... en ga zo maar door...

Bestuderen we die landen eens wat beter, dan zien we dat deze landen stuk voor stuk een hoog percentage van het Bruto Nationaal Product besteden aan overheidsuitgaven. In de Denemarken draait dit zelfs rond de 60 % !!! Blijkbaar bevalt dit de Denen wel, want al jaren zijn ze steevast de meest tevreden burgers van heel de wereld !  Dat geldt trouwens ook voor de ander Scandinavische landen . Als we proberen een constante vast te stellen, dan zitten in de tevredenheidstest de Scandinavische landen steevast in de top 10...

De neoliberalen zullen nu wel zeker zijn dat deze landen het competitief niet goed doen op economisch vlak, maar dat is niet het geval, in tegendeel, ze horen bij de meest competitieve landen van heel de wereld.

Er is dus niets dat de neoliberale theorie ook ondersteunt, bijna het tegendeel ! Landen zoals  Engeland en de Verenigde Staten waar ze opteerden voor die neo-liberale politiek, doen het stuk voor stuk slechter !
Hoog tijd dat onze politici (en de Europese politici) eens met de voetjes op de grond komen !

(Voor dit artikel baseerde ik mij grotendeels op een column van Maarten Van Rossem in het "Historisch Nieuwsblad" - met dank voor zijn opzoekingswerk !)

tot de volgende ?

winterjas

Image via Wikipedia"Maakt maar uw zakken leeg, want ik ga de jassen wassen en opbergen tot volgend jaar!"
Wat doe je als mannenmens tegen een dergelijk duidelijk bevel ?
Je zakken legen en alles overbrengen in de zakken van de winterjas.
Tegenwoordig gaan we logisch om met die dingen. We dragen onze zomerjas net zolang we er ons goed in voelen, en schakelen pas over op de winterjas als we het gevoel krijgen dat een dikkere jas wel nuttig zou zijn...
Vroeger was dat niet het geval !
Op Allerheiligen (1 november) moest je de zomerjas laten, en naar de mis en het kerkhof tiegen met je winterjas. Wat ook de temperatuur was. Was het al bitter koud in oktober ? Pech! Bibberen maar ! Vielen op Allerheiligen de mussen spreekwoordelijk uit de dakgoot van de hitte ? Pech ! Zweten lijk een das.

Zo waren er indertijd wel meer voorschriften die nu bijna vergeten zijn. De vrijdag visdag is er eentje van. Wij eten hier bijna iedere week één keer vis (op mijn aandringen, want Anny lust niet echt vis). We eten die vis meestal de woensdag, want dan komt de visboer langs. (Laatst kreeg ik een telefoontje: "Zeg Toon, is de viskerre al geweest ?" "Nee, hij komt niet, hij heeft vorige week gezegd dat hij deze week in verlof is." " Dju, nu moe' 'k nog nor de bienhouwer !" Telefoon toe.)
Maar er waren meer van die "voorschriften"... Bij een overlijden van een dicht familielid (ouders) moest je ostentatief zes weken lang rouw dragen... De vrouwen in 't zwart gekleed, de mannen en mannelijke telgen met een rouwbandje om de mouw. Dat ging ver, ik herinner me dat ons moeder zelfs een zwqarte voorschoot droeg. Ook mocht de radio in die tijd niet spelen (alleen voor het nieuws, maar dat was al kantje boord familie van een doodzonde)...

Nu klinken al die voorschriften en gebruiken een beetje gek. Maar toch...
Ergens gaven ze een zekere structuur aan de samenleving. Het was een beetje het cement van de samenleving. Je zag dat iemand een zwaar verlies had geleden, en je benaderde die mensen dan ook met een beetje mededogen. Je had het gevoel dat iedereen op die manier een beetje mee rouwde... Nu dragen ze geen rouw meer... De TV gaat niet uit, de radio mag spelen, er is niets uitwendig meer dat wijst op dat inwendig verdriet... En uiteraard is er ook geen mededogen meer van de anderen die immers het leed niet eens meer zien.

Daar zijn goede kanten aan en kwade... Goede kanten zijn dat het leven verder gaat, en dat de rechtstreeks betrokkenen niet gedwongen zijn hun verdriet te etaleren, integendeel, het terug opnemen van het normale leven helpt wellicht om ook effectief in dat normale stramien terug te keren. Er zijn ook kwade kanten aan: het verlies van het medeleven van heel de buurt, en het daar bij passende medeleven, die op zich ook een troost kan zijn. Je voelt je niet zo alleen in dat immense verdriet.

Je ziet, zoals altijd zijn er goede kanten en kwâ kanten aan, aan alles...
Maar wat ik het meest betreur, dat is dat de buurt in deze nieuwe manier van leven, eigenlijk geen buurt meer is. Er is geen cement meer dat de buren aan elkaar bindt. Iedereen leeft op zijn eentje, in zijn eigen coconnetje ...

Ik weet ook wel dat al die uiterlijkheden niet echt belangrijk zijn, maar hoe dan ook, het maakte dat die groep mensen een gevoel van eenheid had. Het is een beetje als met het uniform van de militair. Die kakibruine dat zijn de goeien en die feldgraue dat zijn de kwaaien... Uiterlijkheden hebben daadwerkelijk te maken met het samenhorigheidsgevoel !

Dat is de betekenis van een uniform, een vlag, een schild, een kenteken... Het is niet voor niets dat organisaties speldjes uitdeelden aan hun leden, om die veruiterlijking te beklemtonen.

Nu is dat allemaal verdwenen, en met die uiterlijkheden verdwenen ook de processies en de optochten... En heel wat meer van die zaken. Denk bijvoorbeeld maar aan de gemeentelijke verkiezingen, waar de kandidaten samen met een hele meute sympathisanten een grote stoet van auto's vormden om door de gemeente te rijden en het volk te tonen hoe sterk en hoe één ze wel waren... Allemaal symbolen van eenheid, van groepsvorming...

Nu beleven we een tijd waarin de mensen veeleer alles op alles zetten om zich niet meer te veruiterlijken met die of die organisatie of groep of wat dan ook... Het lijkt wel of ze durven niet meer te tonen wie of wat ze zijn.

Als we terug kijken naar een iets verder verleden, dan was die groepsvorming nog veel sterker dan wat ik in mijn leven heb meegemaakt... Op oude foto's en bij folkloristische feesten, zie je dat zelfs dorpen een eigen klederdracht hadden... In Nederland is dat wat langer blijven hangen dan bij ons, maar ooit was dat ook hier het geval.

Het verdwijnen van de veruiterlijking van het groepsgevoel is dus al heel lang aan de gang. En niemand heeft ooit echt de alarmklok geluid ! Het is zo geleidelijk gegaan dat het onopgemerkt bleef.

Maar het erge is niet dat al die uiterlijkheden verdwenen, het erge is dat ook het innerlijke groepsgevoel daarmee verdween. Ik weet wel, er is meer dan alleen die uiterlijke zaken... Denk maar aan de moderne economie die mede oorzaak was van het feit dat mensen niet meer honkvast in hun geboortedorp bleven hangen, maar toch...

Ik heb nog meegemaakt, heel lang geleden, dat toen een moeder in de straat ziek was, de was en de strijk werd gedaan door een paar buren, en toen ons moeder ziek was kwam een buurvrouw ons eten geven en een en ander opvangen... Maar toen was daar ook al de eerste breuk met het verleden, en kwam er een gezinshelpster, een beroepshulp, in het gezin helpen... Het spontane, het samenhorigheidsgevoel van de buurt was toen al aan het verzwakken...

Op 6 december moet ik weer Klaas zijn bij OKRA - Mater, en daar moet ik dan onder meer een kort verslag geven van de activiteiten van het voorbije jaar... En moet ik ook een beetje een oproep doen om medewerkers te vinden... Ook in Ziekenzorg is het een voortdurend zoeken naar medewerkers, en eigenlijk is dat het geval voor alle organisaties... En het wordt van langs om moeilijker om mensen te vinden die dat willen doen... Zou dat ook niet iets te maken hebben met de steeds groter wordende vrees om te uiten wie en wat je bent ???
Ik vrees van wel...

Echt, ik ben al heel mijn leven betrokken geweest in een en andere organisatie...  Je gaat er echt niet van dood. In tegendeel ! Je wordt er een vollediger mens van. Je wordt immers mens door met mensen om te gaan, en hoe meer omgang je hebt, hoe breder je kijk wordt en hoe meer je begrip hebt en medevoelen.
Op den duur zien de mensen het aan je, dat je open staat voor anderen... En dan krijg je dat de directeur van de academie je vraagt om woensdag en zaterdag Klaas te zijn voor de kleinsten... Ik vind het heerlijk om bij de mensen te zijn !

tot de volgende ?

Ze vallen zere, de zieke zomerblaren...

Image via WikipediaVannacht (en nu nog) heeft het behoorlijk ferm gewaaid, en zie mijn linde is nog niet volledig kaal, maar veel blaren hangen er niet meer op...
Gek is dat de hortensia's (Hydrangea) er nog steeds mooi groen bij staan, er staan zelfs nog nieuwe bloemen op. Bij hen is de valse lente nog niet weggeëbd.
Maar als ik door het raam kijk naar de einder, dan zijn het nu allemaal kale bomen die ik zie. Het lijkt wel dat de herfst eindelijk een feit is geworden, en dat de winter voor de deur staat. Alleen de temperatuur en de regen passen nog niet echt in het herfstige plaatje.
Ik hoef het je niet te zeggen: ik hou niet van herfst en winter...
Maar kijk, we krijgen geen regen, en we zijn nu heel blij dat het op zijn minst eens goed wil waaien... Want de lucht is zodanig vervuild, dat heel wat mensen het voelen aan hun ademhalingssysteem, en wellicht zullen zwakke medemensen er zelfs ziek van worden.
Men spreekt niet meer van smog, maar eigenlijk is dat het wat we nu hadden (hopelijk in de verleden tijd, dank zij de wind)... Mist en sterke vervuiling.
Laatst hadden we het er nog over, of al die kanker niet het gevolg zou kunnen zijn van al die vervuiling. Natuurlijk hebben we tegenwoordig veel meer mensen die echt oud worden, en dat zal ook een rol spelen, maar het zijn heus niet allemaal oude mensen die kanker krijgen !
Kanker is geen nieuw fenomeen, maar onderzoek op mummies uit diverse werelddelen lijkt er toch op te wijzen dat kanker toen veel minder voorkwam dan nu. Nochtans was er toen ook een sterke vorm van vervuiling! De mensen moesten zich verwarmen met vuur in het huis, niet eens in een kachel, maar werkelijk open vuren, en schoorstenen waren niet meer dan een gat in het dak. Dus rook en gassen hingen wellicht heel dikwijls binnen...  Maar wellicht is dat een van de minst gevaarlijke vervuilingen. Wellicht zijn het vooral de "nieuwe" scheikundig vervaardigde producten die ons de nieuwe plaag van de eeuw bezorgen. Ik herinner me dat er een hele heisa was over lijmsoorten (onder meer gebruikt in parket en plafondtegels in die tijd)die kankerverwekkend bleken, en het allerlaatste berichtje ging hem over een gas waarmee baby-zuigflesjes ontsmet werden...
Ik moet hier maar rond me kijken op mijn bureel, om vast te stellen dat de meeste van de stoffen die ik hier zie honderd jaar geleden niet eens bestonden... Plastic, acrylvernis, diverse lijmsoorten (onder meer op post-it notabriefjes, reinigingsmiddel voor het scherm van mijn PC en noem maar op. Mijn pullover is niet meer van wol, maar er zitten een pak scheikundige garens bij, en van mijn broek zal dat ook wel zo zijn. In mijn sokken zitten stoffen die rekken en de kous netjes tegen het been houden...
Eigenlijk zie ik maar een paar houten dingen meer, en al de rest is kunstmatig...
Veel van die zaken zullen wel invloed hebben op de lucht die we inademen... Laatst at ik (lekkere) pannenkoeken van een plastic-bord met een plastic-vork in de academie... Een van de dames had gebakken...

En het gaat nog veel verder. Het is bewezen dat computers en schermen ook stralingen uitzenden... Wie werkt met draadloze systemen zou daar nog meer mee te maken hebben ! Ook radio, TV, en je GSM zijn bronnen van stralingen. Ik ga het niet alleen hebben over de masten voor die GSM-verbindingen, maar iedere hoogspanning zend ook gevaarlijke stralen uit, en wellicht zelfs onze lampen in huis en al wat elektrisch is...
Kortom, we leven in een wereld die helemaal niet meer gelijkt op de wereld van 100 jaar terug.

Het is allemaal gemakkelijk, handig en we maken er dan ook gretig gebruik van, maar wat het allemaal doet met ons lichaam ????

Het probleem is dat we eigenlijk die zaken allemaal meteen gaan gebruiken, en pas nadien ons de vraag stellen of het wel allemaal zo gezond is. Bovendien is het verband met gezondheidsproblemen lang niet altijd gemakkelijk vast te stellen. Soms worden alleen zwakke personen er door aangetast en loopt de rest fluitend door, en op andere momenten spreken we over zaken die pas na vele jaren gebruik hun invloed laten zien. Andere hebben invloed op de voortplanting, en nog anderen tonen pas hun invloed in de tweede of derde generatie. Het is dus niet altijd makkelijk om gevolgen te zien of in te schatten...

We leven eigenlijk een beetje volgens het trial and error systeem... en hopen maar dat het allemaal wel meevalt. Ik las dat Nederlandse geleerden eens onderzocht hebben of de vogelgriep werkelijk gevaarlijk kan worden voor de mensheid. (Krant vandaag !!!) En ja hoor, ze zijn er in gelukt om enkele mutaties te veroorzaken die maken dat dit griepvirus inderdaad makkelijk van mens naar mens kan springen en extreem gevaarlijk en dodelijk is. Ze denken er aan om de manier waarop ze dit hebben gemaakt, niet te publiceren, omdat het zou kunnen misbruikt worden door terroristen als biologisch wapen...
Hopelijk ontsnappen die piepkleine virussen niet... anders krijgen we een nieuwe "Spaanse griep", die meer doden maakte dan de grote oorlog (wereldoorlog 1)...

Waar zijn we allemaal mee bezig ?
Is al die vooruitgang altijd wel vooruitgang, of nog maar een spade dieper in de grond van ons eigen graf ?

Maar het helpt niet er over te denken, het helpt niet er schrik van te hebben, het helpt niet dat u en ik ons zorgen maken, zolang er één of meer zijn die zich helemaal niet aantrekken van de gevolgen, ondergaan wij het allemaal...misschien wel tot we ons eigen soort vernietigen...

tot de volgende ?

spandoekenautomaat...

In Schiphol hebben ze een spandoekenautomaat geïnstalleerd...
Makkelijk, je gaat je tante Ursula oppikken, maar in de aankomsthal sta je in een massa mensen, en je vreest dat je tante niet eens zult zien... Laat staan dat het bijziende tanteke jou ziet... Nu is dus voor de redding gezorgd: de spandoekenautomaat ! Je gaat vlug effen een spandoekje printen met daarop "Tante Ursula ! Hier !" en gegarandeerd dat tante je dan wel vindt...
Natuurlijk zit er een zwak iets in het geheel... Als iedereen op hetzelfde ogenblik opteert voor een spandoek, dan sta je daar met je "Hup tante Ursula" verloren in een zee van spandoeken.

Het maakt echter zeker de luchthaven en omgeving een ideaal oord voor stakingen en betogingen... Iedere deelnemer kan ludieke teksten op spandoeken laten printen, en samen een zee van doeken- en vendelzwaaiers vormen, zodat de betoging er veel imposanter uitziet dan ze werkelijk is.

Wat er niet bijstaat in het bewuste artikel, is de kostprijs van het spandoek... Misschien is dat wel zo duur dat het machine er binnenkort staat te verstoffen.
Bovendien vraag ik me af of het wel internationaal genoeg is ingesteld? Je staat immers op een luchthaven, waar Chipanezen, Indiërs, Boezoekistanen, Azerbeidzjanezen en andere krowaten (niet te verwarren met Kroaten) staan rond te lopen... Als die een spandoekje willen voor hun Tante Izilakwadadimirastita, dan willen ze uiteraard doen op een manier die voor tante Izilakwadadimirastita leesbaar is, en dus in de lettertekens die tante Izilakwadadimirastita ook kan lezen. Zitten al die soorten lettertekens wel in dat machine? Of zou Schiphol weer eens racistisch zijn ?

Ik ben gek... Lees ik over een idioot ding als een spandoekenautomaat in Schiphol, en meteen slaat mijn fantasie op hol. Zie ik mensen aan de balie staan gaan protesteren omdat ze alleen zwarte letters kunnen printen op witte doeken, terwijl dat in hun land allesbehalve verwelkomende kleuren zijn...
Zie ik mensen die zich boosmaken op een spandoekdrager, omdat de tekst aan de rugzijde gezien iets heel anders betekent dan de spandoekenprinter er op heeft gezet...
Zie ik spandoeken die helemaal niet verwelkomend zijn, maar "Moslim Go Home" bevatten (het moeten niet altijd de Yankees zijn)...
Ik zie...

Ik heb gewoon veel te veel fantasie, ik fantazie veel te veel...
Maar geef toe, zo'n spandoekenautomaat geeft je ook alle kans om fantasietjes te maken... Geen wonder dat ik daarbij wegdroom. Ik heb in mijn bestaan als vakbonder heel wat betogingen meegemaakt, en het ludieke was nooit ver weg... Ooit wandelden mijn kinderen mee, in jutezakken, met hun voetjes door de hoeken en de zak aan hun nekje dichtgebonden, met daarop de tekst geschilderd: "ze hebben ons in de zak gezet", een andere keer  ingepakt in twee kartons, met daarop een rekening (optelsom met BTW er bij) en daaronder: "Het kind van de rekening"... We wandelden ook door Brussel met een levensgrote doodskist voor het naderende einde van het Fonds voor Bestaanszekerheid...
Dat ludieke deed ik niet zo maar, als verantwoordelijke voor een ganse groep, was het makkelijker op een lachende manier de mensen bijeen te houden, dan in een kwade bui. Je zag immers regelmatig beroepsagitatoren, die poogden heibel te maken... Met mijn groep heb ik nooit last gehad.

Je kunt dan ook veel beter al lachende iemand een sneer geven, dan met gal en venijn. Die lachende opmerkingen blijven veel beter hangen, en bijten uiteindelijk net zo goed...

De leukste spandoeken zie je (soms) op woningen van pasgehuwden, of voor de deur van mensen die 25 of 50 jaar zijn gehuwd... Meestal met een wat seksueel getinte ondertoon, maar daarom niet minder leuk. Soms met karamellenverzen, soms met echt knappe puntdichten.
Maar een spandoek schreeuwt altijd om aandacht.
Gek eigenlijk, als er een wit beddenlaken te drogen hangt, dan kijk je er niet eens naar, als er iets op geverfd is, dan trekt het aandacht.
Maar geef toe, de Nederlanders zijn wellicht de eersten die op het idee komen om er een speciaal machine voor te plaatsen op een luchthaven, een luchthaven waar toch al steeds spandoeken de hoogte in gaan om tante Ursula op te roepen... Het zijn geboren commerçanten!

... en ze leveren mij stof om te fantaseren...

tot de volgende ?

verlegen

Image via WikipediaZe zat daar heel stilletjes in een hoekje, ineengekrompen, het hoofd heel laag...
Ze trok de aandacht door het feit dat ze zich zo erg wou wegstoppen in het decor van het café.
Nu en dan zag je de blikken van de tooghangers eens in haar richting dwalen, waar na ze weer voor zich keken, en een druk gesprek aangingen met hun gebuur aan de toog.
Ze kenden haar duidelijk, en hadden duidelijk medelijden. Ze wilden niet hebben dat het mensje hun medelijdende blikken ook zou zien.
Plots stapte de cafébaas, ongevraagd in haar richting, met een verse kop koffie in de handen. Zonder één woord zette hij de warme koffie voor haar en bracht de oude kop terug mee. De kop was nog driekwart vol...
Ik kon me niet houden... "Wie is dat dutsje ?"
De cafébaas schudde het hoofd vol deernis...
Hij boog zich naar me toe en fezelde heel zachtjes: "Ze is de moeder van een politieker, 't mensje kan de schaamte haast niet aan..."
Ik respecteerde haar verdriet en poogde haar te negeren in haar stille grote leed...

Geef toe, vandaag de dag heeft het ambt van politicus geen aureool meer... In tegendeel. Het is niet alleen de schuldenlast van het land die stijgt, de faam van de politici dalen in gelijke mate. (Dus héél erg snel).

Het doet me een beetje denken aan vroeger. Toen ik kind was, keken de mensen naar wie niet naar de kerk ging, dat was een uitzondering, ene die niet in het rijtje hoorde. (Nu is dat bijna net andersom) . In die tijd keken de mensen nog op naar de burgemeester, de pastoor, de dokter, de advocaat... en de plaatselijke politieker. Nu is er van dat ontzag haast niets meer overgebleven. Sinds de zoon van Jerome de stoelenvlechter ook al advocaat is, heb je daar toch niet echt meer eerbied voor ? En de pastoor ? Na Van Gheluwe en co ???? En na wat ze daar in Brussel uitspoken (of liever: niet uitspoken) is de politieker bijna een synoniem geworden van profiteur.
Niet alleen omwille van het feit dat ze daar oeverloos zitten te wurtelen, maar ook al door dat er steeds meer en meer cijfertjes gepubliceerd worden met wat ze allemaal naast hun politieke jobke incasseren als lid van de beheerraad van X en als adviseur van Y, en dan spreken we nog niet van zitpenningen voor al die vertegenwoordigingen die ze mee pikken... Tel daar de wedde als parlementair bovenop, en je snapt meteen waarom ze niet echt gehaast zijn hun job effectief te doen...
Moet jij eens proberen op jou werk !
Stel dat ik een grote bank beheer, en ik wil mijn bank wat meer allure geven, dan lijkt het een goede zet om in de beheerraad een oud-premier op te nemen... Maar na vandaag wellicht niet meer, want ik denk dat in de publieke opinie dat nu veeleer zou bekeken worden als dief met diefjesmaat, dan wel als een parel aan de kroon van de bank...
Kortom, het ambt van politicus heeft zijn allure verloren...

Je moet gewoon eens luisteren naar de man in de straat... Ik zit soms stilletjes te boetseren in de keramiek-afdeling, en te genieten van de commentaar van de anderen op de politieke gebeurtenissen in ons Absurdistan... Eerlijk, mocht mijn zoon aan politiek doen, ik zou er niet durven te zitten... Ik zou wellicht ook heel stilletjes in een hoekje kruipen, me verbluft afvragend hoe het kan dat mijn eertijds zo geroemde zoon plots van zijn sokkel is getuimeld...

Ik weet echter het antwoord al lang...
Enerzijds is er Europa, die de functie van de binnenlandse politici heeft uitgehold. Dat is een echte en serieuze reden. Maar er zijn legio niet ernstige redenen ! De partijen zijn niet meer duidelijk wat ze horen te zijn, liberalen zijn niet echt liberaal meer, tsjeven zijn niet echt Christelijk meer, Sossen zijn niet echt meer de partij van de arbeider, maar allemaal proberen ze stemmen van de anderen af te snoepen, door zich heel breed op te stellen, door hun standpunten af te zwakken open te stellen voor andere denkbeelden, en aldus zelfs politici over te halen om over te stappen naar hun "partij"... Gevolg is niet alleen een gebrek aan profilering, maar een steeds verdere uitsplitsing in allerlei scheurpartijen en -partijtjes, die een regeringsvorming steeds moeilijker en moeilijker maken.
Bovendien zenden ze nu wekelijks beelden uit van de "werkzaamheden" in het parlement... Een blik op krantenlezende, telefonerende, babbelende, rondlopende vertegenwoordigers is ook niet van aard om een groter beeld te krijgen van die functie... Een parlementair zit zich uit te sloven in een tussenkomst tot een minister die ondertussen zit te keuvelen met zijn buur, ene van een andere partij dan nog...
Nee, hoogstaand werk lijkt het echt niet...

Natuurlijk is het slechts een verhaaltje over de moeder van de politieker, maar het is heel dicht bij de waarheid ! Vroeger was de moeder van een parlementair wellicht apetrots... Maar nu ?

Hoog tijd dat ze eens de koppen bij elkaar steken, en zich met zijn allen gaan herbronnen ! Hoog tijd dat men opteert voor een terugkeer naar een driepartijen-systeem, waar regeringsvorming toch iets makkelijker ligt. Hoog tijd... dat ze eens echt weer aan het werk gaan als parlementair, en alle die nevenfuncties en à-coteetjes kortweg verbieden. Hoe kan een politicus nog met open vizier op treden als hij betrokken partij is in een heel pak bedrijven?

Hoog tijd of is het al te laat ?

tot de volgende ?