Broeiend Arabië

Image by Meneer De Braker (Akbar2) via FlickrIn heel wat landen in de Arabische zone, een groot stuk Midden Oosten, kookt momenteel over.
Overal opstanden, betogingen, doden...
Het volk reageert tegen de dictatuur horen en lezen we dan, maar dat is niet echt de gehele waarheid. Ik heb de indruk dat de mensen eerst en vooral reageren tegen de verarming en de dreigende (of misschien al reële) honger .
En de regering is de pineut. Voor een stuk wel terecht, maar als we heel eerlijk zijn, dan hebben we er ook schuld aan!
Op twee manieren, door het toerisme, en door onze manier van zaken doen.
Door het toerisme, omdat het voor mensen die arm zijn, en nog verarmen, misschien zelfs honger hebben,verschrikkelijk moet zijn om die rijke toeristen daar te zien flaneren en vreten ... Ook al weten ze heel goed dat ze er alles moeten aan doen om dat toerisme daar te houden als bron van inkomen, is het tezelfdertijd een reden om je te ergeren aan de wanstaltige verhouding van de verdeling der welvaart op deze wereld.
Ten tweede onze manier van zaken doen... En ik ga het hier niet hebben over de aardolie die in de meeste landen grotendeels in de zakken van de bewindvoerders gaat, maar over de rest, we kopen er fruit en andere voedingsmiddelen aan veel te goedkope prijzen. De boeren zijn verplicht te verkopen, want ze hebben het geld nodig om verder te kunnen leven en te kunnen boeren, en ze verkopen liever aan ons dan aan hun eigen volk, want die hebben minder geld en betalen nog minder.
Bovendien zien we dat heel veel zaken er nog op archaïsche manier gedaan worden, met als gevolg niet alleen een veel te kleine opbrengst, maar ook een stelselmatige uitbreiding van de woestijn.
De opstanden gaan in de eerste plaats daar over ! Honger ! Armoe !
Dat de regering dan de dader is, is logisch daar die mannen daar wanstaltig rijk zijn en de afstand tussen hen en hun volk enorm is.
Dat het een dictatuur is, dat speelt volgens mij veel minder.
Ik heb al gezegd dat "vrijheid" een gevoel is van "aanvaarden van de situatie", en de vorm van regeren doet daar eigenlijk niet veel aan. Wat er wel iets aan doet, is het feit dat de mensen zich kunnen spiegelen aan anderen, die in een blijkbaar comfortabelere situatie leven. Zolang je als mens maar je eigen situatie kent, en je voldoende eten en drinken hebt en voldoende welvaart om je goed te voelen, dan ben je content. Zie je echter mensen die het veel beter hebben, veel mogen mogen en kunnen, dan voel je jezelf als minderbedeeld. En dank zij het toerisme en Internet, kent iedereen steeds meer en meer onze Westerse manier van leven... en wil iedereen dat kopiëren.
Het is op een vergrote schaal wat we soms zien van mensen die jaloers zijn op de grote wagen van de buren. Ze willen dat ook hebben, en liefst nog een streepje groter. Dat is onvrede op kleine schaal. Maar als een gans volk hongert, arm is, dan is de enige rijke groep de groep die het gedaan heeft, en in die landen is dat de regering.

Het erge is dat een dergelijke revolutie heel weinig kans heeft om werkelijk te slagen! Och, ze kunnen best die regering weg krijgen, maar daarmee is de armoede, de honger niet opgelost, en wie ook de last van dit land op zijn schouders neemt, zal tegen een berg van moeilijkheden opkijken, en wellicht het slachtoffer worden van een nieuwe revolte. Stel daarbij dat iedere revolutie ook schade aanbrengt aan gewassen (al was het maar door tijdelijke verwaarlozing) schade aan de infrastructuur, en dus nieuwe en bijkomende kosten veroorzaakt voor het al zo arme land.

Bovendien wekt een geslaagde revolutie ook nog eens hoge verwachtingen, en ieder weldenkend mens weet dat die niet ingevuld kunnen worden.

Met andere woorden, de zaak is daar nog lang niet opgelost...Ook al zou het er wat democratischer worden, dat is niet de echte oorzaak.

Eén van de gevolgen is nu al zichtbaar: een nog grotere toevloed van vluchtelingen.
En hoeveel compassie we ook mogen hebben, trop is teveel... Want het moet voor een land draaglijk blijven om die mensen te kunnen opvangen. Je moet ze kunnen werk geven, woonst geven en hun kinderen laten school lopen... Dat zijn drie heel moeilijke en zware taken !
Werk geven... veelal zijn die mensen ten opzichte van onze technologie laaggeschoold, en zelfs onze eigen laaggeschoolden vinden moeilijk werk.
Woonst geven... Ook al niet zo makkelijk, want de meesten hebben geen geld, en moeten dus op zijn minst tijdelijk ten laste genomen worden, en de huur moet betaald worden door OCMW of een andere instantie, uiteindelijk van ons geld via belastingen.
School laten lopen... Die kinderen spreken de taal niet, dus moet je ze eerst de taal leren en dus werken met een speciaal systeem om de brug te maken naar het gewone onderwijs. Bovendien hokken die mensen veelal samen in bepaalde wijken van een stad (wij zouden dat ook doen, je moet maar eens kijken hoe blij je bent als je op verlof in Spanje (of zo) plots Vlaams hoort spreken.) Maar daardoor krijg je dan klassen waarin die kinderen een grote groep vormen, die wegen op het totaal. In een juiste en wenselijke verhouding trekt de klas die kinderen mee tot hun niveau, maar als er te veel van die kinderen zitten, trekken zij het niveau naar beneden. Dat is geen verwijt, dat is een vaststelling. En het is niet dat die kinderen minder slim zouden zijn, het is gewoon dat zij van uit een vreemde taal moeten vertrekken, en thuis ook geen steun en hulp vinden bij de huistaken.
Nee, het is een enorm probleem.
En als we eerlijk zijn, dan moeten we vaststellen dat de basis van de moeilijkheden te danken is aan het feit dat die landen eigenlijk kolonies waren, en vanuit die kunstmatige situatie in een kunstmatig land zijn terecht gekomen met een veel te weinig opgeleid korps om het land in vrijheid te verheffen tot een welvaart. Het ergst zien we dat in Soedan... Je moet maar eens op Wikipedia kijken om in het kort de oorzaken van de moeilijkheden te lezen.
Nee, wij hebben er schuld aan. Misschien wij zelf niet, maar alvast onze voorouders.
Maar dat is al eeuwen zo...
En ooit was de situatie zelfs wat in omgekeerde richting ! Ooit was daar een grotere beschaving dan bij ons, en werden de Christenen er ingevoerd om slaaf te zijn. Spanje was ooit een kolonie van de Arabieren.En wie weet, als het Avondland verarmt, dat zij dan weer de rijksten en de besten zijn.

Geschiedenis herhaalt zich zelf...

Omdat wij mensen niet bij leren.
djudedju

tot de volgende ?

Regen op ZONdag...

't Is er precies om gedaan, zowat heel de week voortreffelijk weer, en in 't weekend, als de werkende mens ook eens buiten kan: regen..
Zo gaat het ook dikwijls met je verlofdagen, een maand goed weer, en je verlof begint in een plensbui.
Net of het er om gedaan is.
Kerstverlof voor de kinderen verloopt meestal ook in de modder in plaats van met heerlijke sneeuw, en ga zo maar eindeloos door. Pessimisten zouden er van gaan doemdenken.
Maar als je heel eerlijk bent, dan zul je moeten vaststellen dat je net zo vaak het goed weer hebt dan wel het slechte, en dat je alleen naar je gevoel toe, telkens dat slecht weer ziet op het weekend.
Nee, het is gewoon toeval, en het komt echt niet vaker voor dat het regent, dan dat het niet regent. Maar we hebben in ons landje nu eenmaal regelmatig regen, en blijkbaar is er iets in onze hersenen die dan doet denken dat het altijd regent.
Je moet maar eens met de fiets naar het werk gaan, of een collega hebben die met de fiets gaat, en eens de moeite doen om te noteren hoe vaak je met een nat pak op het werk komt...Het valt echt reuze mee ! Maar als je het niet noteert, dan zal je gevoel weer naar de regenkant zwemmen... Gek. (Er is ergens op het grote wijde web een site te vinden van een Nederlander die zijn natte pakken heel gewetensvol noteert... Ook gek.)
Maar er is dus duidelijk iets mis met onze hersenen.
Het feit dat droog naar het werk geraken eigenlijk maar heel gewoon is, doet ons deze feiten helemaal niet noteren, we wandelen of fietsen er doorheen zonder er acht op te slaan, en dus ook zonder dit feit in ons geheugen op te slaan. Regent het echter, dan is dat vervelend, ambetant, en dus noteren we dit feit wel, en blijft het dus ook langer in ons geheugen zitten. Meer is er niet.
Je moet al heel ver in je geheugen zitten zoeken om te weten of het twee jaar terug al dan niet een mooie zomer was. Maar het jaar dat ik hier de tuinpaden heb aangelegd met klinkers, en heel mijn verlof tot drie keer per dag droge kleren mocht aantrekken, dat, dat is in mijn geheugen gegrift in pikzwarte Chinese inkt in grote kapitalen.
Met andere woorden, ons geheugen is geen computer, en een computer is niet gelijk aan een menselijk geheugen. Stop om het even wat in een computer, en alles is voor die machine even belangrijk, alles zijn feiten, data...
Bij ons dus niet.
Dat maakt dat wij ook anders denken. We denken niet zwart/wit, we denken hoofdzakelijk in grijstinten en in gekke felle kleurtjes als het heel erg belangrijk is.
Wij leggen ook verbanden waar een computer geen verband kan leggen, omdat het niet over droge feiten gaat, maar over emotie-gebonden zaken.
Of leggen verbanden tussen dingen die ogenschijnlijk helemaal geen verband hebben. Een computer doet dat niet, die houd de gegevens allemaal netjes in hun eigen mapje, en kan die gegevens niet door elkaar husselen om te zien of er soms iets uitkomt...
Maar aan de andere kant is een computer dan weer heel wat slimmer dan de mens, want hij vergeet niets...Alles wat er in gestopt werd kan er ook weer uitgehaald worden, met een verschrikkelijke nauwkeurigheid en precisie. Ook de dingen die wij vergeten omdat ze te gewoon zijn.

Daarom geloof ik ook niet dat we ooit tot volmaakte robots zullen komen. Precies omdat ze geen empathie hebben. En het is net die empathie die de mens bindt aan de medemens. Niet aan een robot.

Ik ben gek, ik praat over de regen en beland bij computergeheugen.
Hoe doe ik dat toch? Wedden dat een kwampjoeter dat ook niet kan ????

Straks ga ik weer de rolwagen duwen tussen de kraampjes door... En er zullen wel weer heel wat kramers zijn die vragen wat er gebeurd is... Gisteren was er een "wijze" tussen: "Ach, een gebroken been ! Ik ben blij dat te horen, want dat, dat gaat voorbij... Ik vreesde al dat je helemaal echt in die rolstoel zoudt terecht gekomen zijn..." Juist, het kon immers véél erger.
En wij maar klagen.
djudedju

tot de volgende ?

rolwagen

Image by lambertwm via FlickrStraks gaan we naar de rommelmarkt. Ja, met Anny en haar gebroken been. Maar ik neem de rolwagen mee, en zal haar voeren. Hoe ik uit die operatie zal komen is nog maar de vraag. Maar ondanks de gebroken poot zal zij de rommelmarkt kunnen zien... Nu ja...
In hele slechte dagen heb ik ook nog de rommelmarkt bezocht met de rolwagen. Je ziet geen steek. De meeste van de kraampjes stellen hun waren uit op een tafel, en daar zit je dan, op een hoogte die je toelaat vanaf de tweede, derde rij van goederen alleen nog het bovenstukje te zien. En Anny is nog wat kleiner dan ik ben. Alleen de goederen op de grond zie je wat beter, maar dan mag er niemand tussen jou en het kraam staat, anders zie alleen benen en schoenen.
Nee, een rolstoel is helemaal niet zo handig om mee te rommelmarkten...
Bovendien krijg je allerlei verwijten en boze blikken naar je toegestuurd... Terwijl je daar niets voor hoeft te doen. Punt één: je bent met die rolwagen breder dan een normaal persoon, en bovendien kun je je niet even ergens zijdelings doorwurmen. Nee, je bent een sta in de weg.
2) er zijn mensen die iets zien, en het eventjes van op een afstand beter willen beschouwen, achteruit stappen en met hun oh zo gevoelige achillespees netjes tegen de voetsteunen van de rolwagen knotsen... Boos lawaai....
3) Je kunt je met een rolwagen niet naar voor drummen. Dus als je een kraampje ziet, waar iedereen wil zijn, waar dus duidelijk iets interessants is te zien, dan mag je het als rolstoelbezitter wel vergeten... Je raakt er niet bij, tenzij je mensen begint "op te scheppen" en dan zijdelings van je schoot op de grond werpt, maar dat is geen optie.

Nee, als rolwagenaar (leuk hé?) heb je niet veel te betekenen in een maatschappij van tweevoetigen.
En dan praat ik nog niet van de hinderende voorwerpen, traptreden, steile hellingen en dergelijke meer. Als voetganger let je zelfs amper op die dikke kabel die daar op de grond ligt, maar als rolstoelder (leuk bis) moet je al enigszins in volle beweging daar over wippen, of anders lijkt die kabel je plots een berg toe.

Ooit heb ik een wandeling gedaan in mijn rolstoel... Er was een parcours geschikt voor rolwagens voorzien. Maar dat parcours was duidelijk gemaakt door niet-rolstoeldenaars (leuk tri), en de obstakels waren legio. Het tofst was wel een draaimolen aan het begin van een voetweg, daar gezet om de fietsen van het pad te houden. De enige oplossing was uit de rolstoel komen, en de stoel over het obstakel heen heffen... Echt geschikt ??? Larie....

Nee, je weet echt niet hoe gelukkig je bent als je niet in een rolstoel zit. En ik vermoed dat dit voor iedere handicap geldig is. We hebben onze wereld ingericht op basis van een gezonde tweevoeter, en wie daar niet bij hoort? Jammer voor hen...

Mijn apotheker heeft woont in een nieuw pand, en die heeft niet alleen een stoep, hij heeft ook een oprit voor rolwagens voorzien, maar hoeveel huizen ken jij zo ???? Heb je in je eigen woning al eens gekeken? Heel wat huizen hebben veel te nauwe deurgaten om met een elektrische rolwagen te kunnen passeren. Hopelijk wordt je dus geen slachtoffer...

En mocht je blind worden, staat je huis niet vol met steeds van plaats wisselende objecten?
En mocht je doof worden, zie je het zitten om van je bel een lichtsignaal te maken, dat werkt in iedere plaats van je woning?
Nee, zolang we gezond zijn denken we daar gewoon niet op.
Misschien is dat maar goed ook, het helpt niet om te dubben, maar toch, we moesten toch wat meer rekening gaan houden met onze invalide medemensen...Denk gewoon maar eens aan het feit dat we steeds meer en meer oudere mensen rondom ons hebben, en velen daarvan krijgen naast de jaren ook een mindere mobiliteit, minder zicht, minder gehoor... Die groep wordt groter en groter, we kunnen hen niet meer negeren.
Misschien is het morgen jouw moeder wel die in een rolstoel zit.
Nee, ik wens het je (en haar!) niet toe, maar we weten het niet...
willen we de wereld toch maar alvast wat vriendelijker maken voor hen ?

tot de volgende ?

Boksdoorn (Lycium barbarum)

Image via WikipediaIk krijg drie zaailingen van de boksdoorn... En nu vraag je je wellicht af wat jij daar mee te maken hebt. Eigenlijk niks, maar misschien kan ik je wel jaloers maken?
Want de Boksdoorn is een beroemde Tibetaanse (Chinese) plant, waarop de Gojibessen groeien. En over die Gojibessen gaat het!
Je moet zelf maar eens googlen naar die bessen, en je zult zien dat het blijkbaar wondervruchten zijn, die barstensvol antioxidanten zitten, naast bergen vitamines en mineralen en nog een heel pak meer zaken die allemaal goed voor je zijn. Je kunt er zelfs lezen over een Chinees die dan zij die bessen 252 jaar oud is geworden. (Je bent dus nog niet van me af !) Bovendien is het goed tegen kanker en tegen Parkinson en noem maar op. Je wordt er dus niet alleen oud mee, ook nog gezond oud. (Zal dus een verbetering zijn voor mij).

Het is een plant uit de familie van de nachtschaden, en dus is de plant giftig, net zoals de tomaat, daar is de plant ook giftig, maar in beide gevallen is de vrucht niet giftig. (aardappels zijn ook nachtschaden en ook daarvan is de plant giftig !)

Bovendien kun je ook nog op een andere manier nut halen uit de Boksdoorn (doornen tot 3 cm lang!), de plant is heel geschikt om aan te planten als ondoordringbare haag. Het is dus een struik, en kan in goede omstandigheden 3 meter hoog worden, maar je doet er goed aan de struik regelmatig te snoeien, dat geeft grotere en meer bessen.

Die bessen mag je niet plukken met blote handen, want dan oxideren de bessen zeer vlug (zwart worden). Om de bessen te oogsten schud je ze best af op een doek, of je plukt ze met latex-handschoenen aan. Je kunt de bessen vers eten, maar je kunt ze ook drogen (in de schaduw) waarbij de bessen er dan uitzien als knalrode rozijnen.

Eet er dagelijks een klein handvolletje van, en je hebt het (bijna) eeuwige leven...of toch een kansje er op. Want hoe gezond het ook mag zijn, hoe erg het ook je weerstand verhoogt tegen de verschrikkelijkste ziekten, als je uur er is...dan ga je. Om het met een spreekwoord van ons Moeder te zeggen, "Al kruip je in een mollengat, ze vinden je toch!" Maar ik ben helemaal niet geïnteresseerd in dàt soort van eeuwig leven, ik ben daarentegen wel vol interesse voor een zo gezond mogelijk bestaan.

Dus binnen twee jaar (zolang duurt het voor dat piepkleine zaailingetje vruchten draagt) begin ik de goji-bessen-kuur... Als ik zo ver geraak, want wie weet wat er allemaal kan gebeuren in die twee jaar...

Dit moet een artikel van de Hoop zijn, want ik zit hier ondertussen te verrekken van de pijn en de uitstralingen in mijn linkerbeen. Ik heb het gevoel dat dit been er ooit eens zal bij hangen voor spek en bomen, dat het helemaal dood er bij hangt. Wat gek is, voor het eerst heb ik niet alleen in het been pijn, maar doet ook mijn vel zeer. Ik zit op het hoogste getal van pijnstillers dat ik mag nemen, maar 't is net of ze niet werken. Dat been van Anny doet mij wat aan ! En dan ben ik mijn kinderen (Bart, Els en Veerle héél erg dankbaar dat ze toch een heel deel werk van mij af namen...en ben ik zielsgelukkig dat Anny weer zelf een deel dingen kan doen, maar niettemin deed en doe ik nu meer dan ik vroeger deed, en ik kan het dus niet aan... De eerste dagen leek het best te lukken, maar na een dag of drie begon de miserie... Blijkbaar heb ik dus de onzichtbare grens overschreden, en zit weer alles vast in mijn rug. Normaliter raak ik dan weer los door mijn morgen-turnen, maar nu helpt dat niet meer...
Je moet mij hier zien zitten, een boom van een vent, maar met een lemen rug.

Anny gaat iedere dag weer iets beter, en nu zwelt haar voet niet meer op bij het rondhuppelen, dus met haar lijkt alles goed te gaan. God zij dank! Maar je ziet daar aan wat we maar meer waard zijn... een klein duwtje en we liggen overhoop, op onze rug te krevelen als een schildpad. Ik ga mijn huis een naambord geven: "bij de sukkels"
djudedju

Kun je die bessen niet wat forceren?

tot de volgende ?

Primus inter pares

Image via WikipediaMocht je het nog niet weten, we hebben het wereldrecord "idioten proberen regering te vormen" gebroken. Voorheen berustte dat bij een obscure staat in het Midden-oosten (Irak, om het niet te noemen...)
Helemaal niets om fier op te zijn, maar het ziet er naar uit dat de idioten in casu er alles aan doen om het record voor eeuwig veilig te stellen, want wat horen wij de voorzitster van de SP.a zeggen? "Reynders doet niets".
Maar dat is schromelijk overdreven. Reynders doet wel iets: hij beurt. Geld beuren doe ze in die middens immers bij beurt. En we hebben nog een héél legioen van die beurders om te beurten.
Maar wees gerust, ondertussen doet de oude regering rustig verder opdat de zaken "goed" zouden gaan. De Oude Regering? Ja, de regering die gevallen was door het bewijs te leveren van zijn onkunde. En die onkundigen, die doen dan maar voort? Ja, natuurlijk, je kunt het land immers niet zonder regering laten. Ook al hebben ze de preuve van onkundigheid geleverd ??? Ja, ook dan, want kijk maar eens, zij die nu de nieuwe regering proberen te vormen, zijn grotendeels dezelfden die je ziet tronen in de voorlopig voortdoende afgezette..... Wellicht is het dus niet moeilijk de reden te vinden waarom ze er niet in slagen een nieuwe regering te vormen. Ze leverden al het bewijs van onkunde, en willen dit alleen nog maar eens beklemtonen....
Nee, als rekordpoging zitten we veilig, we kunnen nog jaren verder, met diezelfde oelewappers.
En weet je, het is eigenlijk nog straffer ! De onkunde is dit keer niet vastgesteld door de oppositie, maar door een lid van de meerderheid zelve. Wie bij zichzelf al de onkunde vaststelt moet er wel heel erg van hebben.
Ik hoop alleen dat de "roem" van de Belgische politici niet afstraalt op de bewoners van dit lieflijke landje aan de Noordzee... Het is immers niet omdat er in een gezinnetje één wat minder slimme rondloopt, dat heel de familie tot in zijn verste takken als dom moet worden betiteld....
Nee, wij, inwoners van het Land der Belgae distanciëren ons met weerzin van die meute politieke oenen. Er gaan zelfs stemmen op om het parlement in de Wetstraat om te dopen tot Psychiatrisch Instituut Machiavelli.... De moeilijkheid is dat ze geen serieuze psychiater vinden die deze Augiasstal wil pogen uit te mesten.
Zodoende STAAT ons rekord. Muurvast.
en wij, wij betalen ons blauw.
Blauw... Ja, want die kluivers waren het die de eindeloze carrousel in werking hebben gezet.
Danke blauw.
Wij zullen het gedenken.
Als
we
nog
ooit
de

kans


krijgen


...

tot de volgende ?
PS: Anny huppelt al weer vrolijk rond op één poot en een plaaster, en ik, ik kom stillekens weer bij de mensen, het bewijs leverend dat ik het eigenlijk echt niet aan kan om zelf de zaak te beredderen, netjes weer wegstoppende in het steeds vlugger leeg wordende doosje pijnstillers.... We zijn momenteel twee sukkels bijeen, gelukkig kunnen Wij hier nog denken...
foto van de Heilige Machiavelli....

Mooi

Image by `y♥yNTL via FlickrZe waren mooi, de twee bruiden. Maar helemaal niet "bruidig" aangekleed.
Misschien is dat ook wel beter, die kledij kun je tenminste verder dragen, wat je van zo'n wit bruiloftskleed niet kunt vertellen. Maar ze waren wel heel mooi en heel gelukkig. En dat is wat telt, al de rest is bijzaak. Ik wens hen een mooi en gelukkig leven met elkaar toe. Eén in gezinsleven.
Maar toch moet ik eventjes slikken bij deze vorm van samenleving. 't Zal wel aan mij liggen, en de restanten van de opvoeding die ik meer dan een halve eeuw geleden ontving. Had ik mijn opvoeding enkele duizenden jaren gelden gekregen, dan vond ik er misschien niets speciaals aan, of was ik op een andere plaats in deze wijde wereld geboren, dan zou dat mij ook heel normaal geleken hebben... Wie weet, we zijn het kind van onze opvoeding, van ons milieu waarin we opgroeiden. Vandaar wellicht ook de spanningen tussen de pubers en hun ouders...ze zijn beiden in een andere wereld opgegroeid.

mocht ik mijn kleinkinderen vertellen hoe wij, als kinderen, in de winter de vogeltjes niet alleen voederden, maar vingen om op te eten, dan zouden ze wellicht heel erg verontwaardigd kijken naar hun barbaarse opa... (Baardbaarse opa?). Maar toen was dat heel normaal, en iedereen deed het. We vingen de vogeltjes met een mussentraap (wellicht van het Franse attraper ?), een klem die toesloeg zodra het vogeltje poogde het eten te pikken van op het ijzertje... Mussen waren heerlijk om op te eten, maar wel heel klein, in feite was alleen de borst de moeite om op te knabbelen. Lijsters en merels waren beter, maar met wat geluk kon je enkele spreeuwen pakken, en dat had je wel wat eten op je bord.

Als je dat nu bekijkt, dan is het barbaars. Ja, toegegeven. Maar dan, in die andere tijd, de tijd waarin vlees een luxe-artikel was, dan was zo'n vogeltje een verrijking van het menu. In die tijd gingen we ook niet vissen op bliekjes, maar op paling. Om op te eten. Niks vis terug werpen. Lekker bakken in de pan en smullen. Verrijking van het menu weet je wel...

Ach, er is zoveel, zo erg veranderd, dat het wel een gans andere wereld lijkt. Niet lijkt, is.
We kocht alles "en vrac", en niets voorverpakt. Een kilo suiker werd door de winkeljuf netjes in een bruinpapieren zak afgewogen op de weegschaal, met enkele grammen cadeau om de klandizie te behouden... Bloem, suiker, koffie,noem maar op, alles stond in de winkel in grote vertinde kuipen, en in ieder vat zat zo'n mooie blinkende schep, blinkend door het gebruik... Snoep, spekken, kochten we vier voor één frank, de zondag voormiddag, toen we ons "drinkgeld" kregen van ma. We stonden minuten lang te wikken en te wegen voor het raam van de snoepwinkel, waaraan we nu eens ons centjes zouden verdoen.... Mocht je nu zeggen aan je kleinkind dat je ze twee eurocentjes zou geven voor hunne zondag.... Of dat ze vier snoepjes konden krijgen voor héél de week????

We hadden ook niet alle dagen andere kleren aan, nee, als we ons vuil hadden gemaakt, dan kregen we een rammeling, want dat was veel werk en we hadden geen stapels kleren liggen... je moest zorg dragen voor je dingen.

En dan ben ik nog een kind van na de oorlog... Ik ben er zeker van dat mijn oudste zus nog heel andere, engere, herinneringen heeft aan haar kindertijd. Herinneringen waarin ook de oorlog zit.

Wij namen nog beleefd onze muts af voor meneer Pastoor, en als we ergens binnen gingen, was dat heel schroom, verlegen, en na heel netjes onze voeten te hebben geveegd. Nu stormen onze kleinkinderen hier binnen met in hun kielzog enkele vriendjes uit de wijk (of van verder?), en zetten heel het huis in rep en roer met hun druk getater.

En dan confronteer je mij, die peet uit die andere tijd, met zo'n dingen als een bruidspaar van twee lieve dames... Dat is pas echt confronterend...

Ik weet niet echt of ik gelukkig ben of niet, met al die veranderingen. Van sommige dingen wel, andere vind ik maar niks, maar weet je, ik leef graag... En ik geniet, ook van die confronterende dingen. Ik acht mezelf gelukkig al deze veranderingen te mogen meemaken. Misschien gaan mijn kinderen en kleinkinderen een nog veel sterker wijzigende wereld beleven, maar ik weet dat er wellicht niemand voor mij zoveel wist en zag te veranderen als mijn generatie... De ontwikkelingen die wij hebben gezien en nog zien gebeuren zijn enorm en liggen op alle vlakken... En wellicht is er nooit zo zelfstandig "Geloofd" als het Geloof nu beleefd wordt. We hebben een consumptiegeloof gekregen, waarbij de Kerk in ieder regio zijn eigen visie geeft en heeft over de leer, aangepast aan het leven van u in de regio waar ze zitten. Hier krijgen de twee lieve dametjes weliswaar geen kerkelijk huwelijk, maar toch een milde kerkelijke zegen, maar ik ben er zeker van dat er regio's zijn, waar diezelfde kerk hen met banvloeken zal bejegenen...

Eigenlijk mag het een wonder heten dat er nog wat van dat Geloof rest, in deze bruisende, over kokende wereld...

Wie zal mij dan kwalijk nemen, dat ik, in mijn luie stoel gezeten, zit te monkelen, en geniet van die caleidoscoop, waar in de kleuren steeds weer wisselen, de patronen steeds weer veranderen, en nooit vervelen...

tot de volgende ?

busje komt zo...

Image via WikipediaIk was mijn morgengym aan het doen, toen de telefoon rinkeldigede... Veerle, van op haar werk. De kleine had gebeld dat de bus niet gestopt was. Hoeps, stoppen met turnen en raprap je eigen zichzelven wassen en kleren aantrekken, en hups de kleine naar school voeren. Verdomde bussen.

Dat wil zeggen dat ik auto heb gereden zonder mijn noodzakelijke dosis cafeïne te nuttigen, en dus zat ik zeer stil, zeer nors, amper mens achter mijn stuur. Dank zij onze roemruchte Materse baantjes (wereldberoemd uit de Ronde van Vlaanderen), waar je maar met één auto op kunt rijden , en waar je bij iedere tegenligger panisch op zoek moet gaan naar een uitwijkmogelijkheid om elkaar te kunnen passeren.Drie keer vond ik het gaatje in het decor, en drie keer zie je dan jonge moeders voorbijrijden met hun kroost op de achterbank. Ze wuiven dankbaar even (heel even want je moet stuurvast zijn op onze wegen) met het handje, maar zonder cafeïne is er geen terugwuifje bij...

Eén voordeeltje... De koffie was gezet toen ik terug thuis kwam. Blijkbaar had de dorst geprimeerd over de plaaster bij moeder. Nu ben ik al stilletjes, heel erg stilletjes weer mens aan het worden. djudedju.

De terugrit van de school was bijkans nog ergerder... Toen miste ik dat gebabbel van de kleine... Dreigde bijna in slaap te doezelen. Raam wat open, maar dat was veels te koud. Ik word oud. Slapen dat is een bijna dood zijn, en het word me steeds moeilijker om vanuit die bijna-dood weer op te staan.  Maar ja, eerst lig ik halve nachten wakker (als je een stamp krijgt van een stuk plaaster ben je echt goed wakker...), en dan tegen de morgen, als je net heerlijk in slaap bent gesukkeld, loopt die verdoemde wekker af, moet je de voordeur gaan openen, want Bart komt met ons middageten... en dan ga ik wat wakker gaan worden op het WC... sleep ik mezelf naar de kamer van Koen, en begin moeizaam aan het ontwaken via doorgedreven turnoefeningen... Nu is heel dat stramien onderbroken... Ik was pas begonnen aan het moeizame werk om via lichaamsbeweging mijn ogen open te krijgen.
(Deze vorm van gymnastiek valt ongetwijfeld onder "gewichtheffen")

Ach, ik ben aan het zagen. Vandaag mag ik naar de receptie van een huwelijk. Nu ja, ietwat anders dan anders, want het zijn twee jonge freules die elkaar het ja-woord geven. Voor mensen van mijn generatie is dat toch nog steeds iet of wat bizar. Niet dat ik er iets tegen heb, het is me alleen wat vreemd, iets wat niet in mijn oorspronkelijke wereldbeeld zat, en me nu wat opgedrongen is door de tijd. Maar ik wens ze alle goeds, en ik zie geen reden waarom het eigenlijk niet zou kunnen. Alleen... grinnik, grinnik... het is maar best dat de Kerk nog niet zo ver is... Stel dat je een homofiel huwelijk ook kerkelijk kunt, en nadien wil je scheiden... Kerkelijk scheiden is een heel gedoe, en de makkelijkste manier is bewijzen dat het huwelijk niet "geconsumeerd" is... Hoe kun je dat in zo'n homofiel huwelijk ???? grinnik, grinnik...
(Sorry, mijn grinniken gaat meer naar de absurde houding van de Kerk dan naar....)
(Zou Lotti ook niet geconsumeerd...???)
weer gegrinnik

tot de volgende ?