rolwagen

Image by lambertwm via FlickrStraks gaan we naar de rommelmarkt. Ja, met Anny en haar gebroken been. Maar ik neem de rolwagen mee, en zal haar voeren. Hoe ik uit die operatie zal komen is nog maar de vraag. Maar ondanks de gebroken poot zal zij de rommelmarkt kunnen zien... Nu ja...
In hele slechte dagen heb ik ook nog de rommelmarkt bezocht met de rolwagen. Je ziet geen steek. De meeste van de kraampjes stellen hun waren uit op een tafel, en daar zit je dan, op een hoogte die je toelaat vanaf de tweede, derde rij van goederen alleen nog het bovenstukje te zien. En Anny is nog wat kleiner dan ik ben. Alleen de goederen op de grond zie je wat beter, maar dan mag er niemand tussen jou en het kraam staat, anders zie alleen benen en schoenen.
Nee, een rolstoel is helemaal niet zo handig om mee te rommelmarkten...
Bovendien krijg je allerlei verwijten en boze blikken naar je toegestuurd... Terwijl je daar niets voor hoeft te doen. Punt één: je bent met die rolwagen breder dan een normaal persoon, en bovendien kun je je niet even ergens zijdelings doorwurmen. Nee, je bent een sta in de weg.
2) er zijn mensen die iets zien, en het eventjes van op een afstand beter willen beschouwen, achteruit stappen en met hun oh zo gevoelige achillespees netjes tegen de voetsteunen van de rolwagen knotsen... Boos lawaai....
3) Je kunt je met een rolwagen niet naar voor drummen. Dus als je een kraampje ziet, waar iedereen wil zijn, waar dus duidelijk iets interessants is te zien, dan mag je het als rolstoelbezitter wel vergeten... Je raakt er niet bij, tenzij je mensen begint "op te scheppen" en dan zijdelings van je schoot op de grond werpt, maar dat is geen optie.

Nee, als rolwagenaar (leuk hé?) heb je niet veel te betekenen in een maatschappij van tweevoetigen.
En dan praat ik nog niet van de hinderende voorwerpen, traptreden, steile hellingen en dergelijke meer. Als voetganger let je zelfs amper op die dikke kabel die daar op de grond ligt, maar als rolstoelder (leuk bis) moet je al enigszins in volle beweging daar over wippen, of anders lijkt die kabel je plots een berg toe.

Ooit heb ik een wandeling gedaan in mijn rolstoel... Er was een parcours geschikt voor rolwagens voorzien. Maar dat parcours was duidelijk gemaakt door niet-rolstoeldenaars (leuk tri), en de obstakels waren legio. Het tofst was wel een draaimolen aan het begin van een voetweg, daar gezet om de fietsen van het pad te houden. De enige oplossing was uit de rolstoel komen, en de stoel over het obstakel heen heffen... Echt geschikt ??? Larie....

Nee, je weet echt niet hoe gelukkig je bent als je niet in een rolstoel zit. En ik vermoed dat dit voor iedere handicap geldig is. We hebben onze wereld ingericht op basis van een gezonde tweevoeter, en wie daar niet bij hoort? Jammer voor hen...

Mijn apotheker heeft woont in een nieuw pand, en die heeft niet alleen een stoep, hij heeft ook een oprit voor rolwagens voorzien, maar hoeveel huizen ken jij zo ???? Heb je in je eigen woning al eens gekeken? Heel wat huizen hebben veel te nauwe deurgaten om met een elektrische rolwagen te kunnen passeren. Hopelijk wordt je dus geen slachtoffer...

En mocht je blind worden, staat je huis niet vol met steeds van plaats wisselende objecten?
En mocht je doof worden, zie je het zitten om van je bel een lichtsignaal te maken, dat werkt in iedere plaats van je woning?
Nee, zolang we gezond zijn denken we daar gewoon niet op.
Misschien is dat maar goed ook, het helpt niet om te dubben, maar toch, we moesten toch wat meer rekening gaan houden met onze invalide medemensen...Denk gewoon maar eens aan het feit dat we steeds meer en meer oudere mensen rondom ons hebben, en velen daarvan krijgen naast de jaren ook een mindere mobiliteit, minder zicht, minder gehoor... Die groep wordt groter en groter, we kunnen hen niet meer negeren.
Misschien is het morgen jouw moeder wel die in een rolstoel zit.
Nee, ik wens het je (en haar!) niet toe, maar we weten het niet...
willen we de wereld toch maar alvast wat vriendelijker maken voor hen ?

tot de volgende ?

Boksdoorn (Lycium barbarum)

Image via WikipediaIk krijg drie zaailingen van de boksdoorn... En nu vraag je je wellicht af wat jij daar mee te maken hebt. Eigenlijk niks, maar misschien kan ik je wel jaloers maken?
Want de Boksdoorn is een beroemde Tibetaanse (Chinese) plant, waarop de Gojibessen groeien. En over die Gojibessen gaat het!
Je moet zelf maar eens googlen naar die bessen, en je zult zien dat het blijkbaar wondervruchten zijn, die barstensvol antioxidanten zitten, naast bergen vitamines en mineralen en nog een heel pak meer zaken die allemaal goed voor je zijn. Je kunt er zelfs lezen over een Chinees die dan zij die bessen 252 jaar oud is geworden. (Je bent dus nog niet van me af !) Bovendien is het goed tegen kanker en tegen Parkinson en noem maar op. Je wordt er dus niet alleen oud mee, ook nog gezond oud. (Zal dus een verbetering zijn voor mij).

Het is een plant uit de familie van de nachtschaden, en dus is de plant giftig, net zoals de tomaat, daar is de plant ook giftig, maar in beide gevallen is de vrucht niet giftig. (aardappels zijn ook nachtschaden en ook daarvan is de plant giftig !)

Bovendien kun je ook nog op een andere manier nut halen uit de Boksdoorn (doornen tot 3 cm lang!), de plant is heel geschikt om aan te planten als ondoordringbare haag. Het is dus een struik, en kan in goede omstandigheden 3 meter hoog worden, maar je doet er goed aan de struik regelmatig te snoeien, dat geeft grotere en meer bessen.

Die bessen mag je niet plukken met blote handen, want dan oxideren de bessen zeer vlug (zwart worden). Om de bessen te oogsten schud je ze best af op een doek, of je plukt ze met latex-handschoenen aan. Je kunt de bessen vers eten, maar je kunt ze ook drogen (in de schaduw) waarbij de bessen er dan uitzien als knalrode rozijnen.

Eet er dagelijks een klein handvolletje van, en je hebt het (bijna) eeuwige leven...of toch een kansje er op. Want hoe gezond het ook mag zijn, hoe erg het ook je weerstand verhoogt tegen de verschrikkelijkste ziekten, als je uur er is...dan ga je. Om het met een spreekwoord van ons Moeder te zeggen, "Al kruip je in een mollengat, ze vinden je toch!" Maar ik ben helemaal niet geïnteresseerd in dàt soort van eeuwig leven, ik ben daarentegen wel vol interesse voor een zo gezond mogelijk bestaan.

Dus binnen twee jaar (zolang duurt het voor dat piepkleine zaailingetje vruchten draagt) begin ik de goji-bessen-kuur... Als ik zo ver geraak, want wie weet wat er allemaal kan gebeuren in die twee jaar...

Dit moet een artikel van de Hoop zijn, want ik zit hier ondertussen te verrekken van de pijn en de uitstralingen in mijn linkerbeen. Ik heb het gevoel dat dit been er ooit eens zal bij hangen voor spek en bomen, dat het helemaal dood er bij hangt. Wat gek is, voor het eerst heb ik niet alleen in het been pijn, maar doet ook mijn vel zeer. Ik zit op het hoogste getal van pijnstillers dat ik mag nemen, maar 't is net of ze niet werken. Dat been van Anny doet mij wat aan ! En dan ben ik mijn kinderen (Bart, Els en Veerle héél erg dankbaar dat ze toch een heel deel werk van mij af namen...en ben ik zielsgelukkig dat Anny weer zelf een deel dingen kan doen, maar niettemin deed en doe ik nu meer dan ik vroeger deed, en ik kan het dus niet aan... De eerste dagen leek het best te lukken, maar na een dag of drie begon de miserie... Blijkbaar heb ik dus de onzichtbare grens overschreden, en zit weer alles vast in mijn rug. Normaliter raak ik dan weer los door mijn morgen-turnen, maar nu helpt dat niet meer...
Je moet mij hier zien zitten, een boom van een vent, maar met een lemen rug.

Anny gaat iedere dag weer iets beter, en nu zwelt haar voet niet meer op bij het rondhuppelen, dus met haar lijkt alles goed te gaan. God zij dank! Maar je ziet daar aan wat we maar meer waard zijn... een klein duwtje en we liggen overhoop, op onze rug te krevelen als een schildpad. Ik ga mijn huis een naambord geven: "bij de sukkels"
djudedju

Kun je die bessen niet wat forceren?

tot de volgende ?

Primus inter pares

Image via WikipediaMocht je het nog niet weten, we hebben het wereldrecord "idioten proberen regering te vormen" gebroken. Voorheen berustte dat bij een obscure staat in het Midden-oosten (Irak, om het niet te noemen...)
Helemaal niets om fier op te zijn, maar het ziet er naar uit dat de idioten in casu er alles aan doen om het record voor eeuwig veilig te stellen, want wat horen wij de voorzitster van de SP.a zeggen? "Reynders doet niets".
Maar dat is schromelijk overdreven. Reynders doet wel iets: hij beurt. Geld beuren doe ze in die middens immers bij beurt. En we hebben nog een héél legioen van die beurders om te beurten.
Maar wees gerust, ondertussen doet de oude regering rustig verder opdat de zaken "goed" zouden gaan. De Oude Regering? Ja, de regering die gevallen was door het bewijs te leveren van zijn onkunde. En die onkundigen, die doen dan maar voort? Ja, natuurlijk, je kunt het land immers niet zonder regering laten. Ook al hebben ze de preuve van onkundigheid geleverd ??? Ja, ook dan, want kijk maar eens, zij die nu de nieuwe regering proberen te vormen, zijn grotendeels dezelfden die je ziet tronen in de voorlopig voortdoende afgezette..... Wellicht is het dus niet moeilijk de reden te vinden waarom ze er niet in slagen een nieuwe regering te vormen. Ze leverden al het bewijs van onkunde, en willen dit alleen nog maar eens beklemtonen....
Nee, als rekordpoging zitten we veilig, we kunnen nog jaren verder, met diezelfde oelewappers.
En weet je, het is eigenlijk nog straffer ! De onkunde is dit keer niet vastgesteld door de oppositie, maar door een lid van de meerderheid zelve. Wie bij zichzelf al de onkunde vaststelt moet er wel heel erg van hebben.
Ik hoop alleen dat de "roem" van de Belgische politici niet afstraalt op de bewoners van dit lieflijke landje aan de Noordzee... Het is immers niet omdat er in een gezinnetje één wat minder slimme rondloopt, dat heel de familie tot in zijn verste takken als dom moet worden betiteld....
Nee, wij, inwoners van het Land der Belgae distanciëren ons met weerzin van die meute politieke oenen. Er gaan zelfs stemmen op om het parlement in de Wetstraat om te dopen tot Psychiatrisch Instituut Machiavelli.... De moeilijkheid is dat ze geen serieuze psychiater vinden die deze Augiasstal wil pogen uit te mesten.
Zodoende STAAT ons rekord. Muurvast.
en wij, wij betalen ons blauw.
Blauw... Ja, want die kluivers waren het die de eindeloze carrousel in werking hebben gezet.
Danke blauw.
Wij zullen het gedenken.
Als
we
nog
ooit
de

kans


krijgen


...

tot de volgende ?
PS: Anny huppelt al weer vrolijk rond op één poot en een plaaster, en ik, ik kom stillekens weer bij de mensen, het bewijs leverend dat ik het eigenlijk echt niet aan kan om zelf de zaak te beredderen, netjes weer wegstoppende in het steeds vlugger leeg wordende doosje pijnstillers.... We zijn momenteel twee sukkels bijeen, gelukkig kunnen Wij hier nog denken...
foto van de Heilige Machiavelli....

Mooi

Image by `y♥yNTL via FlickrZe waren mooi, de twee bruiden. Maar helemaal niet "bruidig" aangekleed.
Misschien is dat ook wel beter, die kledij kun je tenminste verder dragen, wat je van zo'n wit bruiloftskleed niet kunt vertellen. Maar ze waren wel heel mooi en heel gelukkig. En dat is wat telt, al de rest is bijzaak. Ik wens hen een mooi en gelukkig leven met elkaar toe. Eén in gezinsleven.
Maar toch moet ik eventjes slikken bij deze vorm van samenleving. 't Zal wel aan mij liggen, en de restanten van de opvoeding die ik meer dan een halve eeuw geleden ontving. Had ik mijn opvoeding enkele duizenden jaren gelden gekregen, dan vond ik er misschien niets speciaals aan, of was ik op een andere plaats in deze wijde wereld geboren, dan zou dat mij ook heel normaal geleken hebben... Wie weet, we zijn het kind van onze opvoeding, van ons milieu waarin we opgroeiden. Vandaar wellicht ook de spanningen tussen de pubers en hun ouders...ze zijn beiden in een andere wereld opgegroeid.

mocht ik mijn kleinkinderen vertellen hoe wij, als kinderen, in de winter de vogeltjes niet alleen voederden, maar vingen om op te eten, dan zouden ze wellicht heel erg verontwaardigd kijken naar hun barbaarse opa... (Baardbaarse opa?). Maar toen was dat heel normaal, en iedereen deed het. We vingen de vogeltjes met een mussentraap (wellicht van het Franse attraper ?), een klem die toesloeg zodra het vogeltje poogde het eten te pikken van op het ijzertje... Mussen waren heerlijk om op te eten, maar wel heel klein, in feite was alleen de borst de moeite om op te knabbelen. Lijsters en merels waren beter, maar met wat geluk kon je enkele spreeuwen pakken, en dat had je wel wat eten op je bord.

Als je dat nu bekijkt, dan is het barbaars. Ja, toegegeven. Maar dan, in die andere tijd, de tijd waarin vlees een luxe-artikel was, dan was zo'n vogeltje een verrijking van het menu. In die tijd gingen we ook niet vissen op bliekjes, maar op paling. Om op te eten. Niks vis terug werpen. Lekker bakken in de pan en smullen. Verrijking van het menu weet je wel...

Ach, er is zoveel, zo erg veranderd, dat het wel een gans andere wereld lijkt. Niet lijkt, is.
We kocht alles "en vrac", en niets voorverpakt. Een kilo suiker werd door de winkeljuf netjes in een bruinpapieren zak afgewogen op de weegschaal, met enkele grammen cadeau om de klandizie te behouden... Bloem, suiker, koffie,noem maar op, alles stond in de winkel in grote vertinde kuipen, en in ieder vat zat zo'n mooie blinkende schep, blinkend door het gebruik... Snoep, spekken, kochten we vier voor één frank, de zondag voormiddag, toen we ons "drinkgeld" kregen van ma. We stonden minuten lang te wikken en te wegen voor het raam van de snoepwinkel, waaraan we nu eens ons centjes zouden verdoen.... Mocht je nu zeggen aan je kleinkind dat je ze twee eurocentjes zou geven voor hunne zondag.... Of dat ze vier snoepjes konden krijgen voor héél de week????

We hadden ook niet alle dagen andere kleren aan, nee, als we ons vuil hadden gemaakt, dan kregen we een rammeling, want dat was veel werk en we hadden geen stapels kleren liggen... je moest zorg dragen voor je dingen.

En dan ben ik nog een kind van na de oorlog... Ik ben er zeker van dat mijn oudste zus nog heel andere, engere, herinneringen heeft aan haar kindertijd. Herinneringen waarin ook de oorlog zit.

Wij namen nog beleefd onze muts af voor meneer Pastoor, en als we ergens binnen gingen, was dat heel schroom, verlegen, en na heel netjes onze voeten te hebben geveegd. Nu stormen onze kleinkinderen hier binnen met in hun kielzog enkele vriendjes uit de wijk (of van verder?), en zetten heel het huis in rep en roer met hun druk getater.

En dan confronteer je mij, die peet uit die andere tijd, met zo'n dingen als een bruidspaar van twee lieve dames... Dat is pas echt confronterend...

Ik weet niet echt of ik gelukkig ben of niet, met al die veranderingen. Van sommige dingen wel, andere vind ik maar niks, maar weet je, ik leef graag... En ik geniet, ook van die confronterende dingen. Ik acht mezelf gelukkig al deze veranderingen te mogen meemaken. Misschien gaan mijn kinderen en kleinkinderen een nog veel sterker wijzigende wereld beleven, maar ik weet dat er wellicht niemand voor mij zoveel wist en zag te veranderen als mijn generatie... De ontwikkelingen die wij hebben gezien en nog zien gebeuren zijn enorm en liggen op alle vlakken... En wellicht is er nooit zo zelfstandig "Geloofd" als het Geloof nu beleefd wordt. We hebben een consumptiegeloof gekregen, waarbij de Kerk in ieder regio zijn eigen visie geeft en heeft over de leer, aangepast aan het leven van u in de regio waar ze zitten. Hier krijgen de twee lieve dametjes weliswaar geen kerkelijk huwelijk, maar toch een milde kerkelijke zegen, maar ik ben er zeker van dat er regio's zijn, waar diezelfde kerk hen met banvloeken zal bejegenen...

Eigenlijk mag het een wonder heten dat er nog wat van dat Geloof rest, in deze bruisende, over kokende wereld...

Wie zal mij dan kwalijk nemen, dat ik, in mijn luie stoel gezeten, zit te monkelen, en geniet van die caleidoscoop, waar in de kleuren steeds weer wisselen, de patronen steeds weer veranderen, en nooit vervelen...

tot de volgende ?

busje komt zo...

Image via WikipediaIk was mijn morgengym aan het doen, toen de telefoon rinkeldigede... Veerle, van op haar werk. De kleine had gebeld dat de bus niet gestopt was. Hoeps, stoppen met turnen en raprap je eigen zichzelven wassen en kleren aantrekken, en hups de kleine naar school voeren. Verdomde bussen.

Dat wil zeggen dat ik auto heb gereden zonder mijn noodzakelijke dosis cafeïne te nuttigen, en dus zat ik zeer stil, zeer nors, amper mens achter mijn stuur. Dank zij onze roemruchte Materse baantjes (wereldberoemd uit de Ronde van Vlaanderen), waar je maar met één auto op kunt rijden , en waar je bij iedere tegenligger panisch op zoek moet gaan naar een uitwijkmogelijkheid om elkaar te kunnen passeren.Drie keer vond ik het gaatje in het decor, en drie keer zie je dan jonge moeders voorbijrijden met hun kroost op de achterbank. Ze wuiven dankbaar even (heel even want je moet stuurvast zijn op onze wegen) met het handje, maar zonder cafeïne is er geen terugwuifje bij...

Eén voordeeltje... De koffie was gezet toen ik terug thuis kwam. Blijkbaar had de dorst geprimeerd over de plaaster bij moeder. Nu ben ik al stilletjes, heel erg stilletjes weer mens aan het worden. djudedju.

De terugrit van de school was bijkans nog ergerder... Toen miste ik dat gebabbel van de kleine... Dreigde bijna in slaap te doezelen. Raam wat open, maar dat was veels te koud. Ik word oud. Slapen dat is een bijna dood zijn, en het word me steeds moeilijker om vanuit die bijna-dood weer op te staan.  Maar ja, eerst lig ik halve nachten wakker (als je een stamp krijgt van een stuk plaaster ben je echt goed wakker...), en dan tegen de morgen, als je net heerlijk in slaap bent gesukkeld, loopt die verdoemde wekker af, moet je de voordeur gaan openen, want Bart komt met ons middageten... en dan ga ik wat wakker gaan worden op het WC... sleep ik mezelf naar de kamer van Koen, en begin moeizaam aan het ontwaken via doorgedreven turnoefeningen... Nu is heel dat stramien onderbroken... Ik was pas begonnen aan het moeizame werk om via lichaamsbeweging mijn ogen open te krijgen.
(Deze vorm van gymnastiek valt ongetwijfeld onder "gewichtheffen")

Ach, ik ben aan het zagen. Vandaag mag ik naar de receptie van een huwelijk. Nu ja, ietwat anders dan anders, want het zijn twee jonge freules die elkaar het ja-woord geven. Voor mensen van mijn generatie is dat toch nog steeds iet of wat bizar. Niet dat ik er iets tegen heb, het is me alleen wat vreemd, iets wat niet in mijn oorspronkelijke wereldbeeld zat, en me nu wat opgedrongen is door de tijd. Maar ik wens ze alle goeds, en ik zie geen reden waarom het eigenlijk niet zou kunnen. Alleen... grinnik, grinnik... het is maar best dat de Kerk nog niet zo ver is... Stel dat je een homofiel huwelijk ook kerkelijk kunt, en nadien wil je scheiden... Kerkelijk scheiden is een heel gedoe, en de makkelijkste manier is bewijzen dat het huwelijk niet "geconsumeerd" is... Hoe kun je dat in zo'n homofiel huwelijk ???? grinnik, grinnik...
(Sorry, mijn grinniken gaat meer naar de absurde houding van de Kerk dan naar....)
(Zou Lotti ook niet geconsumeerd...???)
weer gegrinnik

tot de volgende ?

Morel en de Walen...

Image by xtranews.de via FlickrDe Waalse Media begrijpen niets van de Vlaamse ziel...of zo lijkt het toch. Toen Morel kanker kreeg, en daar hard tegen vocht, werd ze in Vlaanderen een symbool van de strijd tegen kanker, een symbool van moed en doorzettingsvermogen. Geen mens die Morel nog bekeek als politica van het Vlaams belang. (Waar ze trouwens ook nog eens mee in ruzie lag)... Nee, men keek en zag alleen nog een jonge dame die verwoed vocht tegen een verschrikkelijke ziekte.
De mensen die misschien vroeger helemaal geen bewondering hadden voor de politica, kregen nu bewondering voor dat kleine mensje in haar strijd tegen kanker.
Morel was niet langer een politieke figuur, maar gewoon een publiek bezit geworden. Natuurlijk was het dan zij haar politiek dat ze een bekend figuur was, en het was vanuit die bekendheid dat haar strijd publiek bezit werd, maar die politiek die telde niet meer mee, er restte alleen een vrouw en haar gevecht.
Vlaanderen betoonde dan ook geen eer aan de politica, maar aan die moedige strijdster.
Meer was er niet, wat ook sommige figuren er nog willen bij betrekken.

De Walen hebben twee fouten gemaakt in hun beoordeling van deze feiten.
1) Morel was voor hen geen bekende figuur. Ze was hoogstens een vage politica van die verderfelijke partij. Een partij die door allen in een cordon sanitaire was buitengesloten. Men kende daar Morel amper, en het feit dat ze kanker kreeg werd daar niet eens bekend, omdat zij daar niet bekend was, en er zijn zoveel mensen die kanker krijgen.
2) De massa aanwezigen op de uitvaart werden dan ook (logisch gezien het bovenstaande) alleen gezien als een massaal eerbetoon aan een politica ven het Belang... En bijna uiteraard reageerden dan de Walen verbijsterd op die sympathie voor een politica van de partij die uitgestoten is (cordon sanitaire). Uiteraard vreesden ze dat de Vlamingen plots allemaal dat cordon sanitaire opbliezen, en dat Vlaanderen nog veel fanatieker zou worden in zijn geheel.

Meer is er eigenlijk niet, en toen de Vlamingen gekrenkt waren over de Waalse reactie, hebben ze eindelijk eens gekeken wat er eigenlijk werkelijk aan de hand was...Een beetje laat zou je kunnen stellen, maar aan de andere kant logisch van uit hun standpunt gezien. Wellicht zouden wij eenzelfde reflex hebben mocht er een identiek scenario geweest zijn rond een FDF-ster met baarmoederhalskanker.
Maar in de huidige gespannen politieke situatie doet dit meer pijn dan normaal... Is het nog maar wat zand tussen de al zo stroef draaiende tandwielen van het politieke bestel van ons Absurdistan...

Weet je wat volgens mij veel absurder is ???
Mocht morel de strijd tegen de kanker onverhoopt gewonnen hebben, dan zou zij dank zij dat feit wellicht verschrikkelijk veel voorkeursstemmen hebben gekregen, stemmen voor Morel, niet voor het Vlaams Belang, maar ze zouden uiteindelijk toch in het Vlaams Belang terechtkomen...
Kiesvee, dat is het absurde van heel dit verhaal...
Kiesvee, die heel sterk reageert tegen partij X, maar die toch obligaat gaat stemmen voor meneer de doktoor die op die "infame" lijst staat.
Kiesvee, die kiest voor een zangeres of een toneelspeler, die politiek gezien nitwits zijn, maar ze kennen die figuren en ze zingt toch zo schoon.
Kiesvee die niet ziet dat ze op die manier nog maar een keer gerold worden.
Kiesvee die amper reageert als politieke coryfeeën van de ene partij naar de andere hippen, en hun stemmen meepakken op de vlucht.
Kiesvee die verdraagt dat hun kandidaat in werkelijkheid niets te piepen heeft, maar moet dansen op de melodie van de partijleiding.
Kiesvee...

Och, laat ik me maar niet meer kwaad maken, er is toch geen beteren aan, het lijkt wel of de mens wil gekloot worden.
Dan moet het maar.

en wie denkt er in Godsnaam aan de enkeling die het voze spel doorziet ?

tot de volgende ?

Oorlogen - gevechten -revoluties -en ander boel

Image via WikipediaHet moet echt wel heel moeilijk zijn om gewoon overeen te komen ! Als ik op mijn duizenden TV-posten zit rond te kijken op de TV-Nieuwszenders, dan lijk ik wel van de ene oorlog in het andere gevecht te duikelen. Er komt geen end aan !
De mens loopt hier nu, in zijn huidige vorm, blijkbaar al vele duizenden jaren rond, en ik heb de indruk dat ze nooit gestopt zijn met ruzie maken. Het is goed even in de Bijbel te kijken, en vast te stellen dat vanaf Kaïn en Abel, er ook daar blijkbaar geen end aan de miserie kwam (en komt). Ze waren noch maar met vier en de ene sloeg al de andere dood. En zoals nog steeds was het in het bijbelse verhaal een kwestie van jaloersheid, afgunst... en grotendeels gaat het nog steeds daarover. Of het gaat over godsdienst, de ander dood slaan om hem te bewijzen dat jij de God van Liefde hebt. djudedju.

En veel beternis heeft de toekomst van het mensDOM niet... Het blijft maar duren.
En kijk, heel veel gezinnen kunnen nog de vrede niet bewaren onder hun tweetjes... Hoe zouden staten dat dan kunnen.
Zelfs binnen in de staten zie je dan revoluties ontstaan, omdat er een dictatoriaal bestuur is. Zoals nu in Tunis en Egypte... Ik ben benieuwd wat de volgende fase zal zijn ?
Want de meeste revoluties leiden niet tot een toestand van vrede, bijna in tegendeel. Dat is ook een beetje te verwachten, in een echte dictatuur, zijn alle gevaarlijke elementen steeds op voorhand uitgeschakeld, dus is er nu geen enkele partij waar echte sterke mannen aanwezig zijn. Met als gevolg dat er bijna steeds een innerlijke strijd zal zijn om de macht, en de macht zoals ze die kennen, dat is overheersen, dat is dictator zijn... Dus zien we in veel gevallen eigenlijk gewoon de ene dictatuur schuiven voor de volgende. Kijk nu naar Egypte, de macht in handen van het leger, en de regering (of wat er van rest) in handen van een discipel van Moebarak... Dus bijna zeker een zwakke figuur, want een Moebarak verdroeg geen concurrentie...

Gelukkig is het niet altijd bloederig... Het gevecht dat we hier en nu in ons eigen landje hebben, is gelukkig alleen verbaal, en alleen onder politici. Zo erg dat de stilzwijgende meerderheid ook begint te roeren, en gaat betogen.

Maar hoe je het ook bekijkt: ze maken boel. Ze komen niet overeen, ze (bek)vechten.

Is het dan echt zo moeilijk om overeen te komen? Is het dan echt nodig steeds jouw zienswijze op te willen dringen? Is het echt niet mogelijk ook eens naar de anderen te luisteren en gezamenlijk de dingen af te wegen en te wikken, niet met de hoofdbedoeling je gelijk te halen, maar om de beste optie te bekomen.

Ook in een gezin is het echt niet moeilijk om ruzie te maken. Maar wie de kunst beheert, zal ondervinden dat het veel makkelijker is in vrede samen te leven. En echt moeilijk is het niet, het is gewoon leren dat een deken best beiden kan warm houden, en dat het zelfs warmer is met zijn tweeën onder één deken, dan elk onder een afzonderlijk stuk. ('t Is bovendien nog plezanter ook).
Maar de liefde moet van twee kanten komen. Het mag geen éénrichtingsverkeer zijn, er mag best iemand "de baas" zijn, maar dan alleen in die zaken waar geen overeenkomst bereikt wordt, en waar de knoop toch moet doorgehakt worden. Dat hoeft niet steeds dezelfde baas te zijn. In een gezin krijg je na een tijdje een bijna automatische taakverdeling, en uit die taakverdeling groeien ook de gebieden die bij de één of net bij de ander horen. Zonder dat daar echt over gepraat wordt. Je kunt wel eens over een en ander palaberen, maar de beslissing laat je aan hem of haar die het meest, of het best thuis is in dit takenpakket.

Maar zie, waar een dictatuur is, daar hoort alles onder één takenpakket. Logisch is dit niet, maar wie alleenheerser wil zijn, kan zich niet permitteren ook maar iets af te staan van zijn macht en zijn aureool. Je bent de enige, de sterke, de ultieme, of anders val je.

Ik kan me echt niet voorstellen dat dit een leuke job is. En kijk maar eens, dictators maken ook zelden de indruk gelukkig te zijn. Dat kan ook niet, je moet alles beheren, en je moet dan ook nog zien dat er geen elementen komen die het beter weten, kennen, kunnen... De top is in dit geval werkelijk eenzaam. Het is veel makkelijker om samen te werken, om de dingen te evalueren en te groeien tot de best mogelijke gezamenlijke oplossing...

In den beginne was dit ook zo met democratie... In de vergadering beraadslaagden de aanwezigen onafhankelijk over de problemen, en de meerderheid won. Toen kon je echt nog je stem uitbrengen op de vertegenwoordiger van wie jij vond dat hij best jouw visie verdedigde. Maar alras kwamen de partijen aan de macht... Sterke figuren (?) vormden groepen rond zich, om op voorhand, nog voor de echte bespreking, een standpunt in te nemen, en als ze de meerderheid haalden, dan was dit geen overwinning meer van de meerderheid, maar van de sterkste partij.
Wij zijn al zo ver heen, dat we dit systeem democratie noemen...
Als je de structuur van de partijen dan bekijkt, dan besef je dat binnen de partijen de macht wordt genomen door enkelen... en dus is een beslissing op het niveau van de staat in werkelijkheid een beslissing van enkelingen, van één partij, of hooguit van enkele partijen die samen de meerderheid vormen... Democratie ? Ja dag Jan !
In werkelijkheid is het nog moeilijker geworden, want nu wordt die macht van de partijen nog beteugeld door de wetgeving van de hogere échelon, door Europa... Waar die echt partijkracht nog niet helemaal zo sterk is, omdat de partijen van de verschillende landen wel groepen vormen, maar nog steeds niet echt helemaal hetzelfde gedachtengoed hebben.
En in ons eigen Absurdistan zitten we dan nog met de moeilijkheid dat er steeds voor een précair evenwicht moet worden gezorgd tussen de taalgroepen... en de Duitse taalgroep begint steeds meer te roepen om meer evenwaardige macht als de twee grote talen...
En overeenkomen ?
Nee, elk poogt nog steeds de dekens naar zijn kant van het bed te krijgen. Laat de ander maar kou hebben.
djudedju
Mocht het een gezin zijn, vandaag den dag, dan zaten we al lang in een vechtscheiding... en wie is dan het kind van de rekening ? U ! en ik ... en jullie allemaal.

Het is zo makkelijk overeen te komen...
djudedju

tot de volgende ?