... ssst..... stil !

Image by jens_hausherr via FlickrMisschien klinkt het je stom in de oren, maar vanmorgen werd ik wakker van de...stilte...
Anders horen we wel het autogeronk van de grote baan, maar nu leek alles wel uitgestorven...Uitgestorven ? Nee, want plots merkte ik dat er in de wijk heel wat gebabbeld en heel wat gesakkerd werd. Ik ging naar mijn hobbykamer en trok voorzichtig het rolluik op (Anny sliep nog). Het leek wel of heel de wijk wakker was en buiten liep. Er werd druk gebabbeld en gesakkerd en het viel mij op dat er verscheidene wagens stonden met de motorkap omhoog. Ik keek toe, en plots zag ik een overbuur zijn garagepoort openduwen, en zijn fiets van de haak halen. Hij nam een vod en begon het ding van de meeste stof te ontdoen en zocht toen wanhopig naar een pomp. Zijn vrouw moest het ontgelden, zij zou dat ding wel weer weggedaan hebben... Enige tijd nadien hoorde ik het vervelende piepgeluid en zag ik hem uit alle macht zijn banden oppompen. Toen bond hij met de snelbinder zijn boekentas op de bagagedrager en sprong onwennig op de fiets en reed weg... Ik zag de een na de ander nu met de fiets wegrijden en sommigen te voet, in een snel wandeltempo of in een sukkeldrafje.
Ik keek richting de grote baan, en zag noch hoorde ook maar een auto... Wel zag ik plots dat er op de baan een heleboel fietsen reden, en zag mensen haastig stappen...
Wat is er aan de hand ?
Ik ging zachtjes de trap af, en beneden gekomen zette ik de knop van de radio op stil, en stak dan de radio aan, en verhoogde zachtjes het geluid tot ik het net kon horen... Er was een herhaling bezig van een speciaal nieuwsbericht. ".... Hedenmorgen werd over heel het land melding gedaan van het feit dat geen enkel motorvoertuig nog wilde starten. Op de autostrades stonden talrijke vrachtwagens en auto's stil. Volgens verscheidene meldingen vielen alle motoren op klokslag 02.00 uur stil! De regering verzoekt het volk geen paniek te veroorzaken en zal zo spoedig mogelijk bijeenkomen om een oplossing te zoeken voor dit bizarre probleem. Niet alleen ons land is getroffen door dit fenomeen, het lijkt wel of heel de wereld stil is gevallen. Er kwamen ook talrijke meldingen van vliegtuigen die zo maar uit de lucht vielen. Daar brandweerwagens ook niet starten meldt men talrijke branden en grote problemen bij het bereiken van de wrakken en er komt geen hulp voor de overlevenden. Wij kregen ook melding van het feit dat alle trams en treinen ook stilstaan. Op de autowegen, ook autostrades worden steeds meer fietsers gemeld...."
Ik keek naar buiten, naar de hemel, en zag een mooie helder blauwe hemel, zonder ook maar één streep van vliegtuigen. Ik hoorde plots heel goed hoe luid de vogels wel zongen en hoe luid mijn haan wel kraaide in deze stille wereld.
Het kon mij niet meer schelen of Anny nu nog sliep of niet, ik rende de trap op, en trok haastig mijn kleren aan. Rolde het rolluik van de voordeur omhoog en ging de straat op, de wijk in, contact zoekend met de onrustige buurtbewoners.
Ik kan niet zeggen dat er paniek heerste, maar het was weinig minder !
Kinderen waren zich aan het verzamelen, om in groepjes naar school te fietsen, heel onwennig, en bij velen waren de boekentassen niet met snelbinders vastgemaakt, maar met koorden bevestigd op hun fiets.
Weet ja wat me opviel? Het rook anders! Het was mij voorheen nooit opgevallen, maar nu rook je de wereld, niet de auto's.
Toen een van de buren zich zo erg opwond, dat hij plots neerviel op straat, kwam er wel paniek, want je kon nog wel de dokter opbellen, maar die moest ook hier geraken! Zelfs met de fiets was dit niet zo makkelijk in onze Vlaamse Ardennen, en ik zag voor mijn geestesoog al de dokter hier aankomen, tenden adem en bloedrood, terwijl hij hijgend naast het slachtoffer op de knieën viel, vroeg ik mij af wie nu het ergst in nood was, de hijgende dokter of het slachtoffer??? Maar gelukkig kwam de man weer bij, en was doktershulp niet meteen nodig. Het was echter duidelijk dat bij een serieus geval, wij wel echt in de misère zaten!
Dit besef drong ook door bij de buren, en hier en daar hoorde ik iemand zeggen: "Ga eens kijken hoe het is met ..." en dan volgde de naam van een oud mensje of een al lang ziek familielid. En dan zag je deze en gene opschrikken, en haastig er naar toe hollen.
Plots was de paniek er wel...
De mens was er zich van bewust geraakt, dat ze niet maar een foontje moesten plegen om hulp te hebben! Ze waren niet of slechts na een langere tijd bereikbaar. De wagen van de visboer, van de groentenman zou ook niet komen. Wat gaan we eten? "Vent, rij vlug naar Horebeke om brood, en wip het buurtwinkeltje binnen om een en ander voor bij de boterham, en ga meteen ook naar de Melkerij en haal kaas en melk... en je zag de huisvaders met twee grote boodschappentassen vertrekken...
De wereld leek plots weer heel goed op de wereld van vroeger.
En kijk, plots hoorde je weer mensen die zelf aan een oudere buur voorstelden: "Moet ik voor jou ook iets meebrengen?"
Het leek wel of in die hoge nood, plots de mensen weer mens werden.
en toen werd ik wakker
met een beetje spijt hoorde ik in de verte het geluid van voorbijsnellende auto's...
djudedju, een droom...
en 't was nog zo mooi in al zijn miserie...
tommetoch
Ik hoorde op straat twee vrouwenstemmen die tegen elkaar aan het kijven waren...
Wanhopig sloot ik mijn ogen weer
tot de volgende ?

Djezus, Maria, Djozef...

Image via Wikipedia'k ben kapot, versleten tot op den draad... Maar de laatste briefjes voor de rommelmarkt van nu zaterdag zijn allemaal op, van de eerste tot de laatste ! Ik heb er in totaal vele duizenden uitgedeeld in al die maanden, en vandaag was het in Burst een grote, grote rommelmarkt, het laatste loodje was dus echt spreekwoordelijk zwaar...
Gelukkig is Burst niet ver van hier, maar weet je, er is weinig parking, zodat je willens nillens al een end van de markt af staat... Dat is nog niets, maar na de markt, moe en versleten, dat end terug... dat is zwaar.
Wij hebben nu al méér dan 50 ingeschrevenen voor de rommelmarkt, dus het is niet voor niets geweest dat ik al die briefjes heb verdeeld. Met wat nu en op de dag zelf nog komt, en met hopelijk - goed weer -, kan het niet meer stuk.
Een van de marktkramers reageerde op het briefje: "Mater ? Is dat ver van de Witte Hoeve?" " Nee, de markt is aan de Witte hoeve!" " 'k Kenne dadde, 'k ben daar getrouwd... De zatsten van heel de bende was de baas van de Witte Hoeve..." Ik wist meteen dat die man getrouwd was in de periode dat X daar de patron was... Maar dieë is al lang dood en begraven...
Dat was een heel andere reactie dan : "Mater ? Waar ligt da?"
Gewoonlijk weten er al een helboel meteen waar het is, als je de Brouwerij Roman noemt...
Vlaanderen en bier, een hechte liefdesrelatie.
Maar de markt in Burst is lang, vooral omdat in de smalle straatjes, er meestal maar aan één kant van de weg kraampjes staan... en er staan er veel, heel veel... Mooie markt, maar niet om briefjes uit te delen.
Bovendien is het geen ommegang, je doet een ellenlange straat, en als je tenden komt, dan keer je weerom, reuske, reuske... oei mijn voetjes, ai mijn rug.
Maar ik heb een pracht van een wandelstok gevonden ! In het zilver der armen, een prachtige hondenkop in massief tin, en iets unieks: aan de onderzijde van de stok is er nog een stukje sieraad in tin ! Naar stijl en uitwerking te zien is het oud, en ik vermoed bovendien dat het stukwerk betreft. Mooi !!! en gekocht bij iemand die geen benul van de waarde had van dergelijke stokken...
Oh ja, voor ik het vergeet... Als je deze week enkele keren mijn blog mist, dan niet schietten op de pianist, je weet dat wij op zaterdag, zondag en maandag onze expo hebben van Hobby Ziekenzorg Mater, je moet daar nog bijtellen dat we de expo moeten opbouwen en afbreken, en dat we het expositiemateriaal moeten gaan halen (en nadien terugbrengen) naar de uitleendienst van de provincie... Ik zal dus wel wat bezigheid hebben buiten bloggen...
Weet je wat, lees dan eens wat blogjes van een jaar of wat terug... Kun je zien hoelang ik al bezig ben met zeveren...
tot de volgende ?

Sjamanen

Image via WikipediaIk ben op de dag van het Levend Erfgoed, in contact gekomen met een houtbewerker. Niet zo maar een houtbewerker, iemand die alle dingen weer bewust maakt op de wijze van toen... Met pen en gat, met gebinten die nog vergaard zijn op de oude manier, met afsluitingen in gekloven hout en ga zo maar door. Vorige week zijn we eens gaan zien. Hij woont niet ver, in Everbeek Beneden. Maar helemaal in the Middle of Nowhere... Je moet een doodlopende straat in, en helemaal op het eind staat een oude boerderij, daar is het te doen. De man vertelde en toonde wat hij allemaal al gedaan had om het huis weer leefbaar te maken, maar nu, eind dit jaar wordt het erkend als onroerend erfgoed, geklasseerd als "monument"... dan kan hij verder werken, en zal er nog wat subsidies bij kunnen krijgen. Vermits hij specialist is in die heel oude manier van werken, past dit hem wel.
Alle schuren en "bergingen" zijn nu houtstockeerplaatsen en grote werkplaatsen. Hij werkt met oude machines, met oud handgereedschap, maar schuwt ook het moderne materiaal niet. Kortom, goochelt met hout.
Ik kreeg van hem enkele grote schijven hout, van een kromme wilg had hij planken gezaagd, op die manier dat je rondom nog schors hebt zitten.
Dat zocht ik al heel lang, want ik droom ervan om daarop pyrografie te zetten, namelijk op de wijze van de schilden tegen de boze geesten van de sjamanen. Ik hou van die abstacte figuren en bizarre tekeningen, dus wou ik dat ook een doen. Ik heb niet gekopiëerd, maar me laten inspireren door die zaken. Heerlijk om doen, en ik vind het mooi... Wat een ander er zal van vinden ???
Maar ik maak die dingen toch in de eerste plaats omdat ik het graag doe, en omdat ik het graag zie. Wat een ander er dan van denkt, is eigenlijk voor mij maar bijzaak... Ik stel het uiteraard wel op prijs, maar zo niet, ik heb me toch geamuseerd...
De tekeningen waar ik me heb op gebaseerd komen uit de wereld van de Siberische Sjamanen, want ga je kijken bij eskimo's en indianen, dan heb je heel andere tekeningen, hoewel ze toch wel ergens raakpunten hebben. In alle gevallen is er duidelijk sprake van een soort abstractie, en zie je veel tekeningen die ergens dierlijk lijken, maar dan weer net zo vervormd, dat je niet zeker bent.
Bij allemaal vind je ook symbolen van zon, bliksem en dergelijke terug, dingen uit de natuur die invloed hadden (hebben) op de mens.
In de Afrikaanse kunst vind je die abstractie ook... weliswaar op nog een andere manier, maar toch zie je ook daar deformatie om zaken te beklemtonen. Bij vruchtbaarheidssymbolen zie je dikke buiken, en sterk vergrote seksorganen. Als je kijkt naar de vondsten uit het stenen tijdperk in onze gewesten, dan zie je die abstractie ook terug.
Die beeldjes en/of tekeningen zijn zo, omdat ze niet alleen een weergave zijn van iets, maar omdat ze iets willen vertellen.
Ik vind dat heerlijk. Dat is een beetje back to basics.
Je moet ook eens kijken naar de Egyptische kunst, waar ze de figuren op een onmogelijke manier weergaven, om toch maar alles af te beelden. Een afbeelding had iets van de ziel, en je mocht een ziel toch niet naar de eeuwigheid sturen met maar één arm of been...
De band met de natuur was toen nog veel groter dan nu, en hun Goden waren dan ook veel sterker verbonden met de dingen die ze voelden, zagen, gewaar werden IN die natuur. Horus kreeg de kop van een roofvogel, wat hem alziende maakte, want die roofvogels zagen zelfs een muisje van ginder heel hoog...
Wij zijn niet meer zo duidelijk verbonden met de natuur, dus zien wij die linken ook niet meer, en onze God is veel abstracter, verder van ons weg staand, heel hoog boven ons. Vroeger waren de goden min of meer met menselijke dingen begiftigd.
Die manier van denken was van enorme invloed op hun kunst, kunst die voor hen veel minder kunst was, dan wel een band met de oneindigheid.
Dit betekent dat hun kunst niet alleen een visuele weergaven was, maar dat ze ook poogden de krachten, het innerlijke weer te geven.
Wellicht is het dat die die oude figuren net die kracht geeft, die wij nu niet meer geven aan onze beelden. Ik herken, ik voel die krachten aan, en probeer dan ook, in mijn schild tegen de boze krachten, me in te leven in die manier van denken. Niet dat we dat ooit ook echt gaan kunnen, maar we kunnen het proberen, we kunnen ons gevoelen eens open zetten voor al die voor ons als kleine mensjes onbegrijpelijke dingen in de natuur om ons heen.
Lees mijn blog van gisteren maar eens...
Voor mij is de wereld één groot mirakel op zich, want er gebeuren miljarden dingen die ik wel zie, maar niet kan bevatten.
Ergens heb ik dan ook toch wel wat feeling met die sjamaan...
tot de volgende ?

Brandende nevel

Image by MiguelVieira via FlickrHeb je ook eens buiten gekeken vanmorgen, en de nevel over de velden zien hangen, belicht door fel zonlicht? Gouden watten die alles liefdevol toedekt met een mooie sluier, goud als was ze gloeiend heet in het smidsvuur van de hemel gebakken...
Ik kan van een dergelijk zicht staan genieten, op zo'n morgen lijkt "Morgenstond is goud in de mond" bijna letterlijk te zijn. Als hoog daarboven plots de zon bedekt wordt door een onzichtbare wolk, lijkt de nevel plots vulgaire mist.
Licht... zonder licht is alles zwart, het is letterlijk het licht die ons de kleuren schenkt. Ook bij die mooie morgennevel. Als het regent, en er is licht genoeg, dan krijg je soms die verbluffend mooie regenboog, soms twee, ja eens zag ik er drie op hetzelfde ogenblik. De kleuren zijn de kleuren van het spectrum, wat wij zien als wit licht (kleurloos lijkt het wel) is voor onze mensenogen samengesteld uit de kleuren van de regenboog.
Wij weten (Hoe???) dat dieren soms geen kleur zien, of juist andere soorten van licht, zoals ultraviolet en/of infrarood...
Ooit zag ik foto's die op die manier bewerkt waren, zodat je een bloem zag zoals een bie die zou kunnen zien. Ik weet begot niet of dat juist is, en hoe ze dat weten. Maar ja, ik ben dan ook maar een gewoon mensenmannetje die gewoon veel liever geniet van het leven en het mooie van het leven, dan me bezig te houden met bijna absurd aandoend onderzoekingswerk. Bijna absurd, want een deel van die mogelijke andere manieren van kijken gebruiken de mensen nu ook.
Neem nu de nachtkijker... Daar zie je het infrarode licht mee, dat maakt dat je niet de mens ziet lopen in de donkere nacht, maar zijn warmtebeeld. Alles wat warmer is dan de omgeving zie je dan duidelijk oplichten. Ik bedenk zo net dat je dan makkelijk recht naar een bijtgrage slang kunt lopen, want die is koudbloedig... Met andere woorden, zelfs onze kennis heeft zijn beperkingen. (en véééél !!)
En heel menselijk moet je dan vermelden dat die nachtkijker ontwikkeld is om beter de vijand te kunnen doden... Militair denkwerk, gericht op doden.
Een of ander Romeinse keizer zei het al: "Wil je de vrede, bereidt dan de oorlog voor..." Wij doen dat nog steeds, want er is er altijd wel eentje die niet de vrede wil voorbereiden, maar wil veroveren, onderdrukken, knechten... Zo hebben we jaren aan een stuk de wapenwedloop gezien tijdens de koude oorlog... Er zijn nu nog steeds genoeg atoombommen voorradig om de wereld wel 10 keer te vernietigen. Om het evenwicht te bewaren. Lijkt mij als dansen op het slappe koord, een misstap en ...Boem ! finito.
Maar we waren aan het praten over de nevel... Heb je al eens een boom van dichtbij bekeken in de nevel? In het begin raken de bladeren zachtjes bedekt met miniscule waterdruppeltjes, zodat het blad een licht grijzig jasje lijkt aan te hebben. Komen er meer en meer van die minieme druppeltjes, dan zie je plots enkele druppeltjes bijeen komen, en alras is het gewicht te groot en gaat de druppel bergaf, en druppelt van de boom naar beneden. Je ziet dan twee dingen: je ziet op het blad plots een helder groen spoor op het blad, waar de druppel voorbij kwam, en je ziet dat de druppel van blad op blad valt, tot de buitenste bladeren hun waterlast laten vallen op de grond. Bij windstilte kun je dan heel net de omtrek van de bladerkroon uitgetekend zin staan op de grond.
Dit is een briljant systeem, want de boom (bijna iedere boom en iedere plant !) heeft zijn haarwortels uitgestrekt tot op die lijn... Zo krijgt de boom het vocht meteen binnen bereik. Ook in drogere perioden zie je wel eens die nevel, en weet de boom dus het nat op te vangen !
Wie nu nog denkt dat er geen mirakels zijn, die kijkt gewoon niet om zich heen! Heel de wereld is één groot mirakel. Maar wij zijn het zo gewoon dat wij geen ontzag meer hebben voor dat wondere ontwerp.
Als je planten en bomen hebt, met een diepe penwortel, dan zie je dat de bladeren dan meestal wat stijf staan, zodat het water onvermijdelijk naar de stam loopt en zo naar de diepe penwortel loopt. Je kunt dus, gewoon door de plant te bekijken, meestal makkelijk zien of het een plant betreft met een diepe penwortel, of met breed uitwaaierende wortels.Uitzonderingen zijn pollenvormende planten, zoals grassen, die zo dicht opeen groeien, dat het water alleen maar naar beneden moet, het is altijd goed...toch zie je dat meestal ieder plantje voor zichzelf zorgt, en je ziet dat grassen naar de kern van de plant vloeien. Zij hebben echter geen penwortel, maar een wortelkluit, verweven met de wortelpollen van de andere grasplanten.
Dat bevloeiingssysteem van de bomen is er ook de reden van, dat behoorlijk lang kunt "droog" blijven onder een boom, tijdens een regenbui... Het water loopt af naar de buitenste rand. Het is pas bij te nat worden, dat de regendruppels op de duur alle kanten op gaan.
Maar dan moet het water nog van bij de wortel, doorheen de stam, tot in het blad geraken. Water loopt niet bergop, en in de boom zit geen pomp. De natuur ontdekte dat vloeistoffen wel omhoog lopen, als we te maken hebben met ultradunne kanaaltjes, haarvaten genaamd. In de plant zit dus een heel systeem van haarvaten, die het vocht toelaten bijna vanzelf omhoog te kruipen... Toch is er ook hier een mirakel te zien! Je kent het systeem van haarvaten, als je een suikerklontje in de koffie doopt, zie je de koffie omhoog kruipen in het klontje. Niks mirakel dus? Jawel, want dat werkt maar tot een bepaalde hoogte. Hoger dan een bepaalde maat (ik ben het cijfer vergeten... oud worden hé) komt het niet, wat je ook doet. Bij bomen wel ! Zonder pomp... Van een mirakel gesproken! Kijk eens naar de sequoia die meer dan 100 meter hoog groeit!
Het kan best zijn dat dit allemaal natuurlijke evolutie is, maar ik kan me niet ontdoen van de indruk dat de natuur dan wel verschrikkelijk knap in elkaar zit... Miraculeus knap... en dat lijkt me dan veel te knap om zo maar, vanzelf, zo uit te groeien...
Al die mirakels doen me me klein voelen...
en dan zoek ik een antwoord in een begrip die alles dekt: God...
tot de volgende ?

"goede" vrijdag...

Image by FaceMePLS via FlickrHeel lang geleden, toen ik nog gezond van lijf en leden was, hadden wij met de collega's van Oost Vlaanderen, zowat om het trimester een gezamenlijke vergadering om de werking op elkaar af te stemmen en soms een gezamenlijk initiatief te nemen.
Daartoe kwamen we om beurt bij een van de collega's vergaderen. Op die vergadering was ook iemand van de nationale leiding aanwezig, die ons kon melden hoe andere provincies dit of dat probleem hadden opgelost, of waarom het niet was gelukt, zodat we niet dezelfde fout zouden maken. Deze vergadering duurde gewoonlijk een halve dag, waarna we samen iets gingen eten. Niet duur en rijkelijk, maar wel aangenaam om eens samen te kunnen keuvelen, en een na-vergadering te houden...
Op de vergadering werd ook telkens de dag en de plaats van de volgende vergadering vastgelegd.
En zo werd een vergadering belegd te Oudenaarde...
in mijn werkgebied...
Maar toen die vergadering naderde, stilaan de agenda groeide, merkte ik plots dat die datum uitgerekend op Goede vrijdag viel... Niet dat dit erg was voor de vergadering, maar ik zag het niet zitten dat we als katholieke organisatie in het wat kleinburgerlijke Oudenaarde op uitgerekend die dag op restaurant zouden gaan zitten...
Dus vroeg ik Anny of zij het zag zitten eten te maken voor heel die bende. Toevallig was ook ons moeder eens op vakantie (nu ja), en de beide vrouwen zouden samen een vismaaltijd maken. Dus, de zaak was opgelost...
Nu heb ik in mijn leven heel wat rare dingen gedaan, en in die tijd vond ik het (Geïnspireerd door Lea en Mandje) heerlijk om zelf bier te maken, kaas te maken, en zelfs aperitief te maken. Dus toen de collegae bij ons toekwamen, bood ik hen een aperitiefje aan, en bood hen ook de kans een zelfgemaakte aperitief te nutten, een soort witte of een soort bruine martini-achtig iets. Iedereen wilde uiteraard wel eens proeven, eerst van de witte, dan van de rode... Bij het eten bood ik hen de kans een van de zelfgemaakte wijntjes te proeven van Lea, wijn van paardenbloemen (Een ontzettend werk ! de wijn werd gemaakt van de bloemblaadjes, je moesten duizenden en duizenden bloemen plukken voor een "dame-jeanne" te kunnen op zetten voor gisting!). Maar Lea zou Lea niet zijn als zij niet wat meer suiker deed in het te gisten product, en dat ook aan mij had geleerd... Zodoende was mijn aperitief iets sterker dan gewone aperitief, de wijn van Lea iets sterker dan gewone... Enfin, de vis smaakte, en er is wellicht nog nooit zoveel gebabbeld en gelachen bij het eten als die dag... Na het eten bood ik hen zelfgemaakt bier aan (met een ietsje meer suiker wordt die heel wat straffer!!!)...
Weet je, gelukkig was alcoholcontrole toen nog niet zo in als nu, want ik vermoed dat allen een stuk over de maat waren...
... en hadden wij op restaurant geweest, dan zou goede vrijdag wellicht wat meer goede vrijdag zijn geweest dan deze lekkere vrijdag...
En ons moeder en Anny hebben wellicht nog nooit zoveel complimentjes gekregen over hun kookkunsten dan die dag... Ik vraag me nog steeds af of ze werkelijk geproefd hebben wat ze aan het eten waren...
Ach, we moesten veel en hard werken, maar we konden ook eens heerlijk uit de bol gaan. En geef toe, wellicht is er niets zo bevorderlijk voor de collegialiteit dan eens echt samen plezier te hebben, zonder iemand kwaad te doen.
Ik hoor dat deze vergaderingen nu veel en veel serieuzer zijn, dat er niet meer eens gesmuld wordt, en dat een broodje genoeg is, dan kun je doorwerken... Ik denk dat het vroeger misschien iets minder was, maar veel collegialer en veel meer als één front... Als het nodig was, dan werkten wij ook in de namiddag door, maar we vonden het opbouwen van de vriendschap ook héél belangrijk. Ik heb het gevoel dat dit nu iets minder is, alles lijkt me veel zakelijker, maar is dat altijd de beste oplossing ? Ik weet het niet... Na zo'n ontspanning hadden wij weer een pint nieuw bloed opgedaan, en waren wij weer paraat om dubbel zo hard er in te vliegen.
Och, het zal ook wel het tijdsbeeld zijn, zoals zoveel dingen... Alles is wat technischer, technologischer en... killer.
Weet je, soms heb ik het gevoel dat mijn ziek zijn, me gespaard heeft van dat droger, nuchter, zakelijker worden... Wij werkten wellicht minder efficiënt, maar wellicht ook harder, want wij vonden het werk op zich plezant. Nu doet men zijn job. Punt.
Onze Bart is ontwerper van tapijten... Hij is zo gek op zijn job, dat hij thuis, na zijn dagtaak, voor ontspanning eens wat gaat... ontwerpen, weven, uitproberen... Ik heb al gezegd, iemand die van zijn hobby zijn werk kan maken, dat is de gelukkigste mens van de wereld... Wij hadden dat toen ook. Nu lijkt me dat allemaal wat killer, zakelijker...
Pijn hebben is niet leuk, maar ik denk dat ik, mocht ik die overschakeling naar dat killere systeem hebben meegemaakt, ik wellicht ook een soort pijn zou hebben gekend. Ik ben niet nuchter, ik ben niet zakelijk, ik hou van mensen en van het leven...
tot de volgende ?

"poep"en l'air...

Image via WikipediaVorige maand was mijn blog populairderder dan ooit!
In augustus zijn er maar liefst 578 keren mensen op mijn blog geweest om er een blogje te lezen. Sinds ik een tellertje heb ingevoegd, zijn er al 14.494 lezers afgekomen en die hebben maar liefst 17.014 blogjes gelezen...
Ik krijg plots mijn col niet meer dicht.
En dan vraag ik mij af wat die mensen daar eigenlijk zoeken... Want ik schrijf eigenlijk bijna nooit over een "hot item", bijna in tegendeel. Ik ben begonnen met het schrijven van wat ik dacht, doe en voel, en eigenlijk doe ik dat nog steeds.
En toch komen er dan zoveel mensen op af. Bizar.
Ik kreeg zelfs al ooit vragen om stukken te mogen overnemen (het mag, geen enkel probleem), en de verklaring was dat mijn kijk op de zaak zo verfrissend en verstandig was (daar gaat nog een knop van mijn col).
tommetoch...
Vandaag is de school weer gestart, en het is ... goed weer...
Het zal weer druk geweest zijn op de wegen, in de school zullen de nieuwkomers weer wat angstig (of juist heel uitdagend) hebben staan staan, en rondkijken naar al dat nieuwe dat onbekende.
Ons Lieselotte gaat zo vandaag voor het eerst naar het middelbaar, in Zottegem, ergens dicht bij het station en vlak bij de kerk is mij verteld. Ewoud gaat ook in Zottegem naar de school, maar dan in de deelgemeente Grotenberge, en hij is al bij de "anciens".
Maar voor Lotje zal het dus allemaal nieuw zijn, nieuw is de manier om naar school te gaan (met de trein!), dan in een nieuw gebouw, nieuwe klas, nieuwe leerkrachten, nieuwe medeleerlingen... met een totaal andere soort van lesgeven, niet meer één juf, maar voor ieder vak zowat een andere...
Het zal raar doen. Gek dat ik mij van die toch wel speciale ervaring niets meer herinner. Maar voor mij was de sprong niet zo groot, ik ging van het klein college naar het groot, en dat was in de zelfde blok, met dezelfde speelplaats... er was dus een en ander bekend, niet alles was nieuw, en heel wat van de medeleerlingen maakten dezelfde stap, zodat ik ook niet echt in een totaal nieuw systeem terecht kwam...
Ik vraag me echter af, wat dat voor Lotje betekent... Ik was in mijn klas een haantje de voorste, maar ik zie dat niet zo bij haar... Het is geen muurbloempje, maar het is ook zeker niet de durfal en de dooral... Ik denk dat haar hartje vandaag wel aan een iets hoger ritme zal kloppen dan anders, en bij iedere nieuwe leswisseling, ieder nieuwe leerkracht weer een maatje sneller...
Voor haar is de dag van vandaag een groot avontuur. Alles nieuw, een echte ontdekkingstocht.
Later gaat dit op in mooie herinneringen, en vergeet je de negatieve kantjes van die dingen. want ons geheugen is helemaal niet zo waterdicht als we soms menen.
En zo zijn er vandaag duizenden...
Allemaal avontuurtjes, 1 september lijkt wel avonturendag.
Als je eens de moeite doet, om te kijken wat die kinderen allemaal moeten leren in die korte tijdspanne, dan kunnen we niet anders dan verbaasd zijn... En dat al die kennis later zo vanzelfsprekend gebruikt wordt in het dagelijkse leven, in de job, dat is eigenlijk nog veel wonderbaarlijker.
Onze ingebouwd computer moet enorme capaciteiten hebben !
Niet alleen is het een enorme databank, maar het is dan ook nog eens duizend keer knapper dan de slimste computer in het leggen van verbanden, in het exploreren van het onbekende, in het combineren van dingen die door een computer niet eens als "familie van elkaar" zouden herkend worden.
De mens is een wonder machine.
Soms denken we dat we als soort steeds maar slimmer worden, maar eigenlijk is dat niet zo, we hebben gewoon allemaal de mogelijkheden ingebouwd in ons systeem gekregen. Neem een kleine uk uit een familie bosjesmannen weg, geef hem de zelfde opvoeding als de kinderen hier, en hij zal ook blijken dezelfde capaciteiten te hebben. Het is dus niet zo maar een groei, het zit er in, maar we moeten het ontwikkelen via leerprocessen. Denk niet dat de leerprocessen voor dat ukje bij de bosjesmannen minder zwaar is dan hier voor jouw kinderen! Mocht men ons neerpoten in de Kalahariwoestijn, dan zit het er dik in dat we binnen de week dood zijn... Wij hebben het leerproces voor overleven in de woestijn niet geleerd...
Ik noem de bosjesmannen, omdat we weten dat er daar nog van echt leven in de woestijn, echt zwervend en verzamelend, zoals onze verste voorouders ook ooit deden. Voor ons een symbool van "onbeschaafd", terwijl de werkelijkheid dus gewoon een andere beschaving is.
Nu we dat allemaal weten, is het nog veel erger te weten dat we ooit andere volkeren veroordeelden tot slavernij, of hen onze beschaving opdrongen.
We hebben wellicht heel wat kansen naar de knoppen geholpen! Ik zit me nu en dan af te vragen waar de beschaving van Maya en Inca zou naar toe geleid hebben... Je moet eens proberen om je onze wereld in te denken zonder het wiel en al zijn afgeleiden... Je hebt het gevoel dat je niks meer overhoudt! Zij hadden een beschaving zonder wielen. Niet dat ze het wiel niet kenden, want er is kinderspeelgoed gevonden met wieltjes, maar ze gebruikten het niet in hun ontwikkeling. Hebben we, met het vernietigen van die beschaving, ook niet de kans gemist om een wereld te kennen zonder olie ? Zonder die massale vervuiling ? We weten het gewoon niet... We hebben een mogelijke tak met vruchten bij de stam afgesnoeid.
Wij, de "beschaafden"...
denkoefening: hoe vervoer je een rotsblok van 10 ton, zonder wiel te gebruiken (dus ook geen ronde boomstammetjes als rollen, want rollen zijn familie van wielen..) Zij konden het, wij weten niet meer hoe...
tot de volgende ??? (op de foto het Egmontkasteel te Zottegem)

Skiffle

Image via WikipediaBij toeval heb ik een voor mij nieuwe soort muziek ontdekt, de skiffle... Toen ik Bart eens de cd meegaf om eens te beluisteren in de auto, vond hij het maar niets.
Els vond het (heel beleefd) wel iets hebben, de kinderen keurden het af.
Zouden ze weten dat de Beatles ooit begonnen als een Skiffle-groepje ? Net als veel andere grootheden uit de moderne muziek.
Ik ga niet proberen technisch te doen, maar skiffle is vooral gekend omwille van het feit dat ze gewone dagdagelijkse dingen gebruiken als instrumenten. (wasbord, kazoo, lepels en ga zo maar door)
Mij bevalt vooral het duidelijk speelse in de muziek, je hoort dat daar een bende (a band) bezig is die zich amuseert.
Wij hadden ook hier in de lage landen enkele hits, vooral van de King of Skiffle, Lonnie Donegan.
't Is maar dat je het weet...
Anny en ik zijn er gek op, maar op de rommelmarkten vind je niet veel van die muziek. Jammer. Want in een cd-winkel kom ik haast nooit binnen. Ik kan begot niet eens zeggen waar er een te vinden is in de omgeving.
Maar ik ben al dik tevreden, ik heb twee dubbel cd's, met op iedere cd 30 nummers.... ik kan dus al een tijdje luisteren zonder in herhaling te vallen.
Als je de kans hebt, moet je maar eens googlen op Skiffle, je vind wel wat staaltjes van die muziek, ofte dat lawaai, wat je er zelf van denkt moet je maar zelf invullen...
Ik hou van gospels en oude jazz, omdat die muziek nog echt elementen heeft van volkskunst (dus hou ik überhaupt ook van folk... )en de Skiffle hoort volgens mij wel een beetje thuis in die rij. Alleen al door de keuze van de instrumenten tonen ze dat hun roots liggen in het "zich amuseren" veel meer dan in het Musiceren met een hoofdletter.
Maar er zijn nog meer muziekgenres die mij bevallen, eigenlijk hoor ik bijna alle muziek wel graag, met uitzondering van die boenkeboenke-muziek die je tegenwoordig vaak hoort uit de auto's van jongeren die alles op alles zetten om voor hun dertigste steenstokkedoof te zijn. Je hoort ze niet alleen in auto's, soms hoor je ze in de MP3 van mannekes die een meter of wat van je staan, en luisteren (?) met van die luidsprekertjes in hun oren... Soms verwondert het mij dat de auto's van dat lawaai niet uit elkaar daveren, en eigenlijk vraag ik mij dat ook af van die jongeren met hun luidsprekertjes... Nee, geef mij dan maar een uurtje van die heerlijke kleinkunstliedjes, met teksten die boven de muziek uitstijgen, of heerlijke mensen die gewoon samen muziek maken, omdat ze het leuk vinden.
Maar net zo goed voel ik me heerlijk bij een goede uitvoering van een stuk van Mahler of een van zijn collegae... Bij een Mozart hoor ik soms (zij het op een geniale manier) dat hij werkelijk speelt met noten, hij maakt muziek om zich te amuseren. Slechts heel zelden heb ik de indruk dat Mozart ook echt "werkte" aan zijn composities, het lijken mij veeleer prachtige spielereien.
En dat is dus wat mij aan muziek pas echt bekoort... het moet "leutig" zijn, muziek moet verblijden, moet aanstekelijk zijn, moet een glimlach op je lippen toveren, moet op je gemoed werken... Want bij sommige stukken voel je het verdriet en het immense leed van de componist, wat net zo aanstekelijk kan zijn.
Dat gevoel wil ik ook voelen bij een beeldhouwwerk, bij een schilderij, bij een boek, ebij een gedicht... het moet "leven"... het moet je raken. Pas dan is het Kunst. Een schilderij kan technisch perfect zijn, maar als het me niet raakt, dan ga ik er geen ommetje voor maken om nog eens te genieten. Kunst moet voor mij ook niet groots zijn, en mag best van een onbekende knutselaar komen, als het je raakt, dan is het meer dan een werkje, dan is het kunst. Je kunt dit idee doortrekken naar gebruiksvoorwerpen ook, sommige stoelen blijven mooi, hoe de mode ook verandert, omdat ze iets "eeuwigs" hebben... Die stoel is veranderd in een Kunstvoorwerp!
Soms denk ik dat we dat ook kunnen als gewone mens in ons gewone jobke van 8 tot 5... Als je er werkelijk graag werkt, dan doe je het anders dan dat je er alleen maar je werk doet. Dat zal je wellicht niet iedere dag, of zelfs niet een volle dag lukken, maar wanneer het lukt, dan heb je niet gewerkt, dan heb je plezier gehad, dan was het werk geen arbeid, maar een belevenis. Iets wat nog een tijdje nazindert.
Ook als we iets doen voor een ander, zo maar, zonder bijkomende verwachtingen, dan hebben we dat gevoel ook.
Heerlijk voelt dat aan.
Een mens zou zich afvragen waarom we het niet vaker doen...
tommetoch...
tot de volgende ?