Maandag baaldag

Slecht geslapen vannacht. Liggen peinzen en prakkezeren.
Vanmorgen, toen ik het rolluik omhoog deed van Koens kamer, om mijn gymnastiek te doen, scheen de zon. Er hangt een nevel, maar die lijkt wel van goud in het schijnsel van de zon.

Ook Anny heeft niet veel geslapen (mijn schuld?), of lag ze ook te dubben ?

Waar is de tijd dat we alles verwerkten zonder er veel bij stil te staan. Geef toen als kind was ook ons brein veel soepeler in het herstel en in het verwerken en vergeten. Zelfs als jong volwassene ging dat allemaal veel vlotter. Niet dat er toen geen verdriet of geen gemis was, maar toch... Ik heb veel verdriet gehad bij het sterven van mijn vader, maar niettemin, dat was niet een snijdende pijn, veeleer een gemis, en vooral een besef van vele gemiste kansen, kansen om nog zoveel te vragen, zoveel bij te praten... Ook wat geschrokken van die jonge leeftijd. Toen mijn broer gestorven was, was dat één van de dingen die enorm op mij inwerkte, "Als ik zo oud word als Pierre, dan heb ik maar drie jaar meer tegoed..." Toen dat jaar er kwam, had ik schrik. Dacht ik veel meer aan de dood dan anders, aan mijn kinderen, aan mijn vrouw. Ik sprak er niet over, maar het zat er wel te steken. Toen net als nu vind ik de dood op zich niet erg, maar het achterlaten van je geliefden, de vraag of je niet meer zou kunnen hebben gedaan, dat maakt me bang. Ik weet niet hoe jij het voelt, maar ik heb nooit het gevoel dat het "af" is. Er rest steeds nog veel meer te doen.

Hoe ouder je wordt, hoe meer je met de dood geconfronteerd wordt... Je ziet steeds meer en meer mensen verdwijnen uit je kennissenkring, nabij en ver, maar telkens is het of er een belletje afgaat.

Als ik in de home op bezoek ga bij tanteke, dan staat daar bijna steeds een tafeltje met een bord waarop dan één of twee overlijdens gemeld worden, meestal met een fotootje er bij, en dan herinner je dat je die man of vrouw een week of enkele weken terug nog zag zitten keuvelen in de cafétaria, net zoals jij daar zit te keuvelen. Dat zijn geen vrienden, maar toch kennissen, ook al zijn het heel vage kennissen.

Misschien voel ik dat meer dan anderen, omdat ik steeds tegen iedereen een goeie dag zeg, en soms ook over een of ander ding zit te klappen en te lachen met die mensen. Ik leg heel makkelijk contact, en stel telkens en telkens weer vast dat een vriendelijk woord mirakels doet. Het maakt de ander ook vriendelijk en brengt ook op zijn of haar gelaat een glimlach.

Neem nu de parkingbewaker aan Flanders Expo te Gent... Ik rij telkens naar de parking dicht bij het evenement, waar de bezoekers niet mogen staan, tenzij, ze net als ik beschikken over een invaliditeitskaart. De jongeman die daar dienst doet is (bijna) steeds dezelfde. Gisteren was net een wagen voor mij op de parking gelaten, en de man was bezig de kegels die de weg afsluiten terug te zetten, toen ik daar kwam. Ik zeg steeds vriendelijk goeiendag, drukte mijn medeleven uit toen hij daar eens een hele dag in de regen en de kou moest staan, en hij kent me, en zodra hij mij ziet, splijt zijn gezicht in een brede smile open... Nu stond hij met zijn rug kegels te zetten, en ik drukte eens kort op mijn toeter, hij draaide zich om, en ik hief mijn handen als in een biddend gebaar, hij lachte en nam de kegels weg. Toen ik voorbij kwam wisselden wij een vriendelijk goeiendag. Toen wij van de rommelmarkt terug kwamen, zag hij ons wegrijden, en zwaaide nog eens...

Ik ken zijn naam niet, weet niet waar hij woont, maar toch is het op een of andere manier steeds een beetje een blij weerzien. Heb jij dat ook ? Of leg je niet zo hendig contact met de mensen?

Maar zo worden de mensen allemaal een stukje van mijn leven, en doet ieder verlies ook een beetje pijn. Gek ? Misschien wel, maar ik vind het belangrijk met mensen ook mens te zijn.

Ik heb dat altijd gehad. Ik had zelfs als kind altijd een heleboel vrienden (maten zegden we toen). Niet ieder kind doet dat. Mijn kleinzoon doet dat wel, maar zijn zus legt niet zo makkelijk contact. Ook beperkt ze zich dan meestal tot een vriendinneke, ze zoekt niet in een groep te raken.

Hoe komt dat ?

Ik kan mij het leven niet voorstellen zonder al die vlugge en ampele contacten. Het is voor mij of ik in de grote oceaan telkens weer een boei vind waaraan ik mij wat kan vasthouden en uitrusten om weer verder te zwemmen in de eindeloze leegte.

Die net daardoor net niet leeg is, maar vol warmte. Oasen.

Tot de volgende ?

Leve de koers, Weg met de koers !

Ik heb iets ambivalents met de wielerkoersen.
Ik zie het graag.
Ik volg het een beetje, als ze voorbij mijn huis komen, sta ik zelfs buiten om ze te zien.
Ik stel het ENORM op prijs, dat het gemeen - tebestuur ook zo koersminded is, en bij iedere passage alle wegen en weggetjes waar de coureurs over moeten een schoonheidsbehandeling geeft, en alle putjes, putten, bultjes en bulten netjes egaliseert.
Ik heb er een hekel aan dat de gemeente zo koersminded is, en alle kasseibanen kassei laat, en hoe schotser en schever ze in de grond steken (of liever uit steken) hoe beter ze zijn voor de koers. En hoe slechter ze zijn voor mijn auto en mijn rug.
Ik heb er een hekel aan dat meteen na de koers er zich talloze wielerterroristen geroepen voelen het ganse parcours ook eens af te leggen.
Als ze alleen zijn, of gewoon in gezinsverband dat ritje doen, dan is dat helemaal niet erg, en kan ik alleen hun lichaamsbeweging toejuichen...Maar zodra ze in groep zijn (dus vanaf twéé man !!!! voelen ze zich in groep!!!!!) dan is het geen huis meer meer te houden. Ze rijden midden op de rijweg, wellicht in de overtuiging dat de Belgische grondwet hen hierin volgt: als Tomme Boonen in het midden van de weg mag rijden, dan mag ik dat ook, iedere Belg is gelijk voor de wet).
Je komt dan met je wagen, op je dooie akkertje aan een van die vele bochten in ons mooie heuvelland, en plots moet je op je rem springen, alles geven wat je kunt, want daar doemt plots een of meer van die pseudo-renners voor je op. Denk niet dat ze je dankbaar zijn! In tegendeel, je bent een wegpiraat, en je weet niet hoe moeilijk het is zeker om op een bergop je voet weer in die klikpedaal te krijgen...

De koersen zijn weer in het land. De terroristen ook....

1 maart, mooi weer. We zitten in gedachten weer in die pijnlijke periode dat Koen in het UZ lag te Gent... Vanavond rond 20 uur is hij net 8 jaar overleden. Veerle is afgekomen met een potje bloemen voor op het graf. Van Luc (courgette) kregen we een mailtje met steun...
We zijn naar de rommelmarkt geweest, maar lukten er niet in echt los te komen.

Gek, vorig jaar passeerden die dagen iets makkelijker. Maar vergeten is niet mogelijk, die datum is niet zo erg, het is het verlies op zich. En of je nu gelooft of niet, je mist hem.

Maar laat ik je niet vervelen met leed die jou eigenlijk niet echt raakt...

We horen de helicopters hier weer boven ons heen en weer vliegen, er is weer een koers die de Vlaamse bergen opzoekt (Kuurne)...Vanaf nu zal het heel het voorjaar zo zijn, bijna ieder weekend en zelfs nu en dan in het midden van de week, passeren de koersen hier in onze mooie regio. We zijn net langs de Edelare naar huis gekomen, en langs de weg stonden de kijkers al heel dik te wachten op de passage van de renners. Deze namiddag zal de tv weer op de koers staan, en kijken wij en naar de koers, en of we geen bekenden zien op het parcours.

Zo passeert ook deze dag...

tot de volgende ?

pareltjes

Op de rommelmarkt te Zwalm stonden weer enkele van mijn meest favoriete stands. Eerst zag ik de man uit Erpe die steeds verrassend mooie en echte Afrikaanse kunst mee heeft. We hebben wat staan keuvelen en wat van de stukken bewonderd. Er stond een mooi beeldje bij van de Hemba. Hij had ook zeer mooie en echte maskers mee, waaronder een prachtige en bizar maskertje van een mij totaal onbekend type.

iets verder stond ook weer de dame waar ik vorige week die halsketting kocht voor Anny. We raakten aan de klap, en de dame had - tot mijn grote verbazing - hele massa's losse benen parels mee. Ik heb er een soort in twee maten gekocht, kan ik gebruiken bij mijn benen juwelen die ik zelf maak. Ik zie het niet zitten om zelf parels in been te maken, dat is gewoon niet te doen qua tijd en om er een hele reeks te maken in identieke grootte. Ik heb wel gezien hoe zij dat maken... In feite is het procédé heel eenvoudig! Zij beginnen met dezelfde techniek waarmee men halfedelstenen glad zen rond zet. Ze worden in een machine gezet die heel de tijd door draait. Ze stukjes been worden voortdurend tegen de wanden en tegen elkaar gesmeten en gerold, tot ze rond en glad zijn. Je kunt ze zo ook kopen, maar er zijn er ook die ze nadien dan nog eens manueel bewerken, en er een reliëf in aanbrengen. Van deze heb ik er dus twee keer honderd gekocht.

De dame toonde mij heel wat prachtige dingen, allemaal originele stukken van uit die verre verre landen... Het mooiste was een bewerkte schedel van een Tibetaanse Monnik ! Dat had ik nog nooit gezien, zelfs nog nooit van gehoord... De Schedelkap was aan de binnenkant met een zilveren schaal bekleed, met mooie versiering aan de randen, maar de schedel zelf was ook volledig uitgewerkt met een prachtige sculptuur van een van die Goden van daar. Fantastisch mooi. Dat was ooit een schaal die gebruikt werd bij rituele godsdienstige plechtigheden. Ik heb geen prijs gevraagd. Het stuk was niet eens uitgestald, en wordt blijkbaar alleen uitgehaald voor mensen die iets kennen van dergelijke zaken. Het klinkt een beetje gruwelijk, maar het was echt mooi! Bovendien is het zo dat aan zeer heilige monniken, voor hun overlijden, gevraagd wordt, of hun beenderen mogen dienen voor de plechtigheden...

Vandaag passeert de koers "Omloop van het Volk, sorry Nieuwsblad, hier aan mijn deur. Met wat geluk (???) staan we dus weer te kijk voor heel Vlaanderen en omliggende koersfanaten die aan de buis gekluisterd zitten... Ik zal zwaaien, naar u !

Kijk, dat vind ik nu zo fijn aan de rommelmarkt... Ik heb er een zekere reputatie opgebouwd, heel wat van die verkopers kennen mij, en ik kan er wat mee keuvelen. Bij sommigen is dat wat plagen en lachen, bij anderen is het werkelijk over de soms wel prachtige stukken die ze bij hebben. Er zijn er zelfs bij, waar ik nog nooit iets bij kocht, maar die me aanspreken, die hun verkoopspraatje tegen een mogelijke klant onderbreken om me te begroeten. Dat is leuk. Tijdens de week zie ik niet zo veel mensen, maar in het weekend kan ik dan eens mijn schade inhalen, en babbelen en zeveren, plagen en lachen, geplaagd worden en nog meer lachen...Heerlijk !

Ik moet daarom niet gevonden hebben, gewoon eventjes tegen heel andere mensen babbelen, dat is al leuk. Morgen gaan we naar de rommelmarkt te Gent, In Flanders Expo...

Het is mooi weer, de koers passeert, het was een heerlijke rommelmarkt...het kan niet meer stuk.

tot de volgende ?

triootje

Een Rus had een weddenschap afgesloten met twee "dames" dat hij in staat was 12 uur aan een stuk seks te hebben met de beide madammen... Hij heeft gewonnen, hij had een volledig doosje viagra opgebruikt, en hij heeft zowat 5 minuten napret gehad, toen is hij gestorven aan een fatale hartaanval...

Viagra is bekend als niet ideaal voor het hart, en dan nog twaalf uur seks met twee stoeipoezen???
Wat is daar de lol van? Seks is wel plezant, misschien is het wel plezanter met twee vrouwen, ik zou het niet weten, maar het is in ieder geval vermoeiend. Ik slaap nooit beter dan na de seks, en ik hoor dat dit bij de meesten zo is. Hou dat dan maar eens twaalf uur uit.

Ik ben misschien wel ouderwets, maar wat men ook vertelt, als ik ook maar hoor van mensen die buiten de pot pissen, dan maakt mij dat kwaad. Ik denk ook niet dat ik het ooit zou kunnen vergeven hebben had mijn vrouw zoiets gedaan en ik het te weten kwam. Ik zou het ook mezelf niet vergeven hebben had ik er zelf aan toegegeven. Het hoort niet in mijn leefregel. punt.

Net zoals wij steeds gepoogd hebben onze kinderen op te voeden met duidelijke krijtlijnen waarbinnen iets kan en mag en er buiten niet, zo zijn wij ook groot gebracht, en ik huldig nog steeds dat principe. Dat gaat niet alleen over seks, dat is voor alle dingen zo. Er zijn dingen die onschendbaar zijn en moeten blijven. Dit is niet in de allereerste plaats een kwestie van geloof of overtuiging of filosofie, het is vooral een kwestie van rust. Ik weet zeker dat bepaalde "overtredingen" me voor een heel lange tijd geen rust zouden gunnen. Ik zou er telkens en telkens weer op liggen te knauwen.

Als ik mijn regels overtreed op ernstige punten, dan weet ik dat ik daar op die manier zelf het slachtoffer van ben. En dat is goed zo.

Dat heb ik niet of veel minder van kleine overtredingen van mijn leefregel, ik ga niet liggen piekeren omdat ik eens een glas wijn te veel heb gedronken, maar als ik iemand bewust of onbewust leed heb aangedaan, dan knaagt dat wel. Het is net als pijn, een alarmsignaal.

Maar je moet die leefregels ook aangeleerd hebben gekregen, manu militari, zodat ze in je gebakken zitten. Dan werkt het systeem perfect, en is een waarborg voor een redelijk vlot lopende maatschappij.

Dat is net een van de redenen waarom ik nu niet meer zo gerust ben in de mens. Ik stel vast dat de mensen blijkbaar steeds minder beschikken over die inwendige leefregel, en het dus ook niet meer meegeven aan hun kroost. Dat wil ook zeggen dat er geen inwendige rem meer is, met alle gevolgen vandien. Nu en dan zie ik op tv een stukje uitzending die blijkbaar oorspronkelijk van Nederlandse origine is. Daar sluit de presentator een weddenschap af met een jongere (m of v)dat hij/zij gedurende 40 dagen geen seks zal hebben. Tot mijn verbazing zijn aan die weddenschap twee gevolgen merkbaar. Sommigen slagen er niet in, en blijven maar hoppen van de een op de ander, maar bij de meesten die er wel in slagen gebeurt er iets geks: Ze zijn zich plots bewust dat er nog andere dingen zijn dan de zuivere seks, en proberen in het vervolg eerst te komen tot een werkelijke relatie met de partner, vooraleer er seks aan te pas komt. Met andere woorden, de tijdelijke onthouding heeft hen bijgebracht dat seks veel leuker en veel bewuster beleefd wordt, als het binnen de relatie gebeurd, en als vervulling van en binnen de relatie.
Nu en dan zijn er ook enkelen die toch blijven seksen in het wilde weg, maar die dan plots van zichzelf vaststellen dat het niet echt normaal is. Dus zelfs bij hen is er een belletje gaan rinkelen.

Ik vind het erg dat je dergelijke programma's zelfs maar kunt maken, dat er jongeren zijn die er rond en publiek voor uitkomen dat ze leven "voor de seks" (hun eigen woorden)...Maar aan de andere kant verheug ik mij dat met zo'n simpele periode van onthouding, zelfs al is het met een idioot doel, mensen zich bewust worden van waarden.

373,5 miljoen eurootjes...
De opbrengst van de kunstverkoop van een overleden modegigant...
Het is crisis.
Mensen worden massaal werkloos, hebben minder inkomen, minder zekerheid.
En dan zijn er die zomaar massa's geld over hebben om te spenderen aan een schilderij of een beeld...
En dan zijn die werklozen al bij al nog bij de goeien, als we ze vergelijken bij mensen uit wat we noemen de derde wereld...
Och, ik weet wel dat zelfs die 373 miljoen maar een druppel zouden zijn op een hete plaat, maar niettemin...
Als we de bijbel lezen, dan spreekt men daar over "naasten". Vroeger hadden we geen benul van de toestanden in die heel verre landen, maar met de huidige media en de snelle en gemakkelijke verplaatsingen zijn ze steeds dichterbij gekomen. Toch zijn ze voor ons nog niet echt "naasten", in de zin van het oude Vlaamse naast iemand wonen, niet alleen na, maar de overtreffende trap, na, nader, naast !!!
Stel, je bent ondernemer, je stelt mensen te werk... Dan komt er een economische crisis. De mensen die bij je werken, werken er al jaren, ze zijn door de tijd "naasten" geworden. Bij een kleine werkgever zal het afdanken dan ook veel pijnlijker zijn dan voor iemand met duizenden mensen in dienst, precies omdat ze in een klein bedrijf "nader" staan bij de werkgever als mens. Maar gelijk hoe, er is iets wat pijn doet. Of zou moeten doen. Meer dan de honger in de derde wereld, omdat het nader is.

Misschien worden, met het "kleiner" worden van de wereld, ook die mensen uit die verre landen meer en meer onze naaste, ze zijn al veel naderbij gekomen dan zegge en schrijven 20 of 30 jaar geleden...

Maar gek genoeg bouwen we zelfs soms muurtjes tegenover echte naasten, mensen van naast de deur, omdat ze een ander huidskleur, of gewoon een andere taal hebben.

Maar ook daar komt een evolutie... Vroeger werd er gevochten tegen de snoodaard die het waagde naar de hand te dingen van een meisje uit een ander dorp. Dat was hun meisje, van hun dorp...

Kortom, er is hoop...
En misschien doet die crisis net dienst als die veertig dagen seksonthouding in dat stomme tv-spelletje... En leren we anders denken...

tot de volgende ?

gebedjes

Gisteren kwam de tweeling hier, Opa, hebt ge al een gebedje gemaakt voor ons, voor in de lering.
Nee, ik had dat vergeten, dus moest ik meteen aan het werk, want ze moesten het meedoen naar de dienst van Aswoensdag, en om een askruisje gaan.
Dus heb ik mij aan de moeizame taak gezet, om twee gebedjes te schrijven, in een kindertaal.
Niet makkelijk. Je moet je inleven in de geest van het kind. Maar ze waren beiden heel tevreden, dus zal het wel gelukt zijn. Eéntje vroeg of ze niets zouden zeggen omdat er ook iets in staat over nonkel Koen, maar ik vertelde haar dat iedereen in Mater dat wist, en dat bijna iedereen nonkel Koen kende. Nonkel Koen was een volksmens, en vriend van iedereen.
Ik heb er niet bij verteld dat het ook is omdat Koen deze dagen niet uit mijn gedachten gaat. Op 1 maart is het al 8 jaar dat hij overleden is, en het is gek, ik ken precies weer een dipje in de verwerking van het verlies. Vorig jaar had ik daar minder last van dan nu. Wat de reden is, weet ik niet. Maar de laatste weken zit ik er voortdurend mee bezig.
Een kind verliezen is iets tegennatuurlijks. Het is eerst de oude die moet gaan, niet de jonge.
Het is ook een stukje van jezelf die je verliest.
Een vriend omschreef het als "Geen verlies, maar een amputatie!"
En zo voelt het ook aan. Je leert ook leven met één hand, maar je blijft het missen.
Och, het is nu geen verdriet meer in de zin dat je zit te snotteren, maar veeleer een doffe pijn.

Ik herinner me nog goed dat ik mensen die zoiets tegengekomen waren, niet echt begreep. Ik voelde wel mee, maar niet in het volle besef wat het is je eigen vlees en bloed te verliezen. Dat zal wel zo zijn voor de meeste mensen, en God geve dat het zo mag blijven, want ik wens dat niemand toe.

Op de stompe top van mijn geknotte linde zit een turkse tortel zich te kuisen. Een voor een trekt ze haar vleugelpennen door haar bekje, nu en dan eens onder haar vleugel wrijvend met haar kopje. Nu is ze bezig aan de kleine donsveertjes in haar hals en op haar rug. Ze zullen dit jaar een andere nestplaats moeten zoeken. Ieder jaar zat er een koppel tortels of houtduiven in mijn linde. Soms werd er serieus gevochten voor het bezit van de linde! Nu, op de stomp zullen ze wellicht geen plaats vinden. Wel, eens er terug takken zijn gekomen. Dan is de stomp een nette opening, verscholen tussen de takken. ideaal als nestplaats.

Ondertussen ben ik, zum befehl, naar de keuken gegaan om brood te maken... Niet dat dit veel werk is, met die broodmachines is dat gewoon het mengsel en de ingrediënten op de goede volgorde in de kom doen, de kom in het machine zetten en de nodige knopjes indrukken voor programma en baktijd en dergelijke, en af is de kous. Lekker vers gebakken brood. Heerlijk.

Vroeger deed ik een schepje vitamine C in mijn brood, als broodverbeteraar, nu doe ik een soeplepel citroensap in. Werkt even goed, en is goedkoper. Door dit truukje is je brood veel malser, en blijft ook langer mals. Westerse mensen knauwen niet graag (tenzij op kauwgum). Oh ja, ik heb vastgesteld dat ik aan hetzelfde euvel van mijn moeder lijd... Mijn bijterkes groeien uit. Met tijd en boterhammen zal ik dus wellicht ook met een valse "salle à manger" in mijne mond mogen rondlopen.

Dat doet mij denken aan ons vader... De mens had al vroeg valse tanden. En als hij de kans had legde hij die tanden liever uit dan ze in zijn mond te moeten houden. Op een keer moest hij een algemene ledenvergadering gaan geven (ik mocht dan nogal dikwijls mee), en toen hij bijna ter plaatse was, ontdekte hij dat hij vergeten was zijn valse tanden in zijn mond te steken. Tijd om terug te keren was er niet meer, dus maar gaan spreken zonder tanden.

Mijn vader was de lachers voor, en begon zijn spreekbeurt als volgt: " Beste Vrienden, je ziet (hij toonde zijn wijdopen mond en kneep dan even zijn kin tot tegen zijn neus) dat ik mijn tanden vergeten heb, maar als er één is die durft te lachen, dan bijt ik een stuk uit zijn bil!" Heel de zaal lachte, en pa kon ongestoord zijn spreekbeurt houden...

Ons moeder was het tegendeel, zij was zo gemakkelijk met haar valse bijterkes, dat zij ze regelmatig kapot beet. Zij had altijd heel sterke tanden gehad, en was gewoon om noten en dergelijke te kraken met haar tanden...Valse tanden waren daar echter niet sterk genoeg voor...

Nonkel Julien heeft zijn valse tanden wel een keer of twee in zijn mond gehad, werd er doodnerveus van, en ze zijn sindsdien steeds in kast blijven liggen. Die me zo niet wil zien, moet maar zijn ogen toedoen, grommelde hij dan.

Anny heeft al enkele valse tanden, en in het begin had zij er ook moeite mee, maar eens iemand haar had gezegd dat ze er mee moest slapen, is alles in orde gekomen. Ik kan dat aannemen. Wellicht moet de mond zich een beetje "zetten" naar het gebit, en als je een hele nacht de tanden uitlaat, dan moet je mond zich telkens opnieuw weer aanpassen, en heb je telkens opnieuw weer het gevoel van iets vreemds in je mond. Tanden inhouden om te slapen dus.

Het is weer niet echt mooi weer, maar ook niet echt slecht te noemen. De somberste februarimaand ooit is echter bijna voorbij, en wie weet brengt maart eindelijk hetechte voorjaar in het land. Zien we weer de zon, voelen we weer de warmte, zien we weer bloemen, horen de vogels en ruiken de wereld in groei. Gaan we weer genieten van de lekkere geur van pas gemaaid gras, als een van de buren zijn pelouse scheert... Gaan we de goudvissen weer zien "jagen" achter elkaar in de paartijd, en weten we dat de moment om te vissen weer nakend is.

"de" moment... heerlijk zo eens echt vlaams te doen. djudedju.

tot de volgende ?

idioten

Ik heb je verteld van de folder die in Nederland wordt verdeeld door de Creationisten, die dus ingaan tegen de evolutietheorie en beweren dat alles geschapen is, in een daad als het ware. Die folder kwam er na de folder van de Darwinisten, die in feite de viering van Darwin aangrepen om de evolutieleer te gebruiken als "bewijs" dat er wellicht geen God is...
Het leuke is dat dit, ondanks de beide ridicule stellingen, nog steeds er in slaagt de gemoederen hoog te doen oplaaien! Beide uitgevers worden ondertussen met de dood bedreigd...

Er is dus nog steeds niets veranderd onder de zon...
Nog steeds laten mensen zich opjutten tegen elkaar, zelfs over zoiets triviaals, waarvan beiden moeten toegeven dat de bewijzen niet waterdicht zijn...Met andere woorden, ze poneren een stelling, kloppen die helemaal op om hun gelijk te "bewijzen", en zie, ze lukken er in een aanhang zo hevig te doen te reageren dat ze de "tegenstrever" zelfs met de dood bedreigen.
Dat zijn wellicht dezelfde mensen die verklaren dat ze niet begrijpen hoe ene Hitler er in slaagde de mensen zo op te zwepen.
Ik heb het al gezegd, als je heel goed kijkt, hel aandachtig ontleedt, dan zegt iedere godsdienst in feite krek hetzelfde! En de tegenstrevers, de ontkenners van het bestaan van een God, die stellen daar een levensregel tegenover, en met uitzondering van de aandacht voor ene of meerdere Goden, zegt dit ook weer krek hetzelfde...En toch maken ze er ruzie over.
Te gek voor woorden.

Politiekers profileren zich steeds minder, en blijkbaar zoekt de mens dan een ander ding om zich voor in te zetten, lees: om te reageren tegen de andere visie...

Is het echt zo moeilijk om de mening van de ander te respecteren? Je hoeft je er niet eens achter te zetten, je laat het gewoon gerust.

Ik geef toe dat ik dat vroeger ook niet kon, ik had niet alleen een uitgesproken mening, ik was er ook eentje die deze mening met hand en tand verdedigde, net alsof ik aangevallen was door een andere opinie. Maar dat is idioot! Jou mening verbetert niet met het innemen van een extreme positionering. Het lokt alleen uit dat de andere eveneens een egelpositie inneemt, met alle stekels recht overeind. Maar wat ik heb daaraan, of wat heeft de ander daaraan? Als het over ethische zaken gaat, dan zeggen hoogstwaarschijnlijk beide stellingen in essentie net hetzelfde. Er zijn natuurlijk dingen die regelrecht ingaan tegen de algemene norm, er zijn zaken zoals het fascisme en dergelijke, die in hun leer de ondergang van anderen prediken, maar dat zijn gelukkig uitzonderingen. Bovendien zijn ze gemakkelijk te herkennen, als het leitmotief alle schuld van alle negatieve dingen legt op een andere bevolkingsgroep, dan is het duidelijk...

En als je dan eventjes nadenkt, dan kunnen dergelijke uitwassen alleen bestaan bij gratie van het feit dat de ene ethiek steeds de andere aanvalt. Neem nu de huidige situatie. Als er nu een stijgende onrust heerst tegen de Islam, dan komt dit voor een groot gedeelte voort uit het feit dat er daar extremisten in zitten, die het geloof misbruiken om de andersdenkenden te veroordelen en aan te vallen. Het gevolg is niet een poging om de zaak uit te praten, maar een aanval van "vergelding".

En hupla, het hek is van den dam, en de lawine begint te rollen.

Wie is daarvan het slachtoffer? Zowel de adept van de Islam, als de inwoner of adept van de reagerende instelling of staat. Wat is het uiteindelijke doel? De machtspositie van de "leider" te verstevigen of te bevestigen.

Meer niet.

En moeilijk is dat niet om die massa in beweging te krijgen... Een foldertje in de bus is blijkbaar al genoeg als eerste zet.
djudedju.

Is nadenken echt zo moeilijk? Blijkbaar wel...

Het mensdom, met nadruk op, juist ja.
Heb je al eens buiten gekeken? De zon is er ! Niet fel, niet helemaal, maar er is licht ! (en de duisternis neemt het aan ! met volle teugen!)

Ik zie kinderen voorbij rennen en fietsen. Het is goed weer, en je hoort het aan de uitbundigheid waarmee ze lopen, rennen en roepen. Heerlijk.
Een kind maakt al dat onderscheid niet tussen mensen rassen en soorten, als ze maar kunnen ravotten. Het is pas als ze geïndoctrineerd zijn door hun thuis en hun omgeving, dat ze ook anders gaan kijken naar huidskleur, taal en godsdienst.
Kwaad is niet erfelijk.
Er mag dan al een verschil in onze genen zitten, zonder beïnvloeding, zonder concurrentie op een of ander gebied, hebben we geen ingebouwde aversie tegen de anderen, wat ze ook vertellen. Al ons wantrouwen is gebaseerd op wat we hoorden thuis en/of in onze leefwereld... of wat we leerden als regel.
Er is nooit echt onderzoek op gedaan (men heeft het nooit aangedurfd), maar wat was de invloed van het nazisme op de mensen die in dat bestel zijn grootgebracht? Wat is er blijven hangen van de inprenting die toen is gebeurd? Wat slepen we nog steeds daarvan mee?

Toch eens nadenken, toch eens proberen uit te vinden waarom we zus of zo denken.
Doen?


tot de volgende !

Mag je niet mee lachen !

Zoals iedere morgen keek ik ook deze morgen naar het nieuws op AVS, onze regionale nieuwszender. Vandaag hadden ze het onder meer over een bijeenkomst van de Oostvlaamse Oudstrijders. Ze lieten enkele van die mensen aan het woord... Eén er van maakte dat ik met de slappe lach zat... Ik weet het, het mag niet, je mag niet lachen met de mensen, en zeker niet met zo'n oudstrijder, maar het was sterker dan mezelf... Ik ga hem citeren, kun je oordelen of jij niet zit te lachen...
"Ik lag in Machelen aan de Leie, toen we een bombardement meemaakten van wel drie uur aan één stuk, het regende autobussen..."
Leuke lapsus hé ?
Ik zag dat de speakster ook wat moeite had om terug in haar tekst te raken.

Het manneke zelf heeft het gelukkig niet beseft dat hij iets verkeerds had gezegd, maar ik heb compassie met hem als zijn makkers het wel hoorden...

Veerle kwam hier juist toe, om met mama naar de hondenkapper te rijden. de poedel zijn jas moet uit. Ze had slecht nieuws... Ze had zojuist een telefoontje gekregen van haar baas dat ze niet meer moet beginnen... Been gebroken, 2 maand uit circulatie, en ondanks alle lofprijzingen over hoe goed ze wel was, moet ze niet meer terugkomen... De moderne wereld, de bikkelharde economie.

Ik heb haar aangeraden om onmiddellijk weer contact te zoeken met het interimbureau waar ze ingeschreven was, daar kreeg ze ondertussen al heel wat telefoontjes van, wie weet is er nog ergens een job vrij?

Heb je het gehoord, we hebben bijna de meest sombere februarimaand sinds de opmetingen te Ukkel achter de rug. Ook vandaag weer is het somber ! Toen ik vanmorgen mijne jules mastiek aan het doen was, zag ik bijna de populieren niet die hier amper 100 vandaan staan... Nu zie ik ze al wel, maar heel de einder zit in een grijs floers. Bah ! Waar blijft de zon?

Gisteren ben ik met de afgewerkte houten bloempotjes en juwelenkistjes naar Monique gereden. Ze kon er niet van zwijgen hoe mooi ze wel zijn. Ze zou er eentje houden voor haar zelf, maar ik heb gezegd dat ik er nog eentje zal maken voor haar. Zij had er nog eentje die ik al vroeger met pyrografie versierd had, en dat had zij binnenin met een soort blauw vilt bekleed. Je kunt niet geloven hoezeer zo'n juwelenkistje nog stijgt in waarde met die binnenbekleding ! Ze zijn nu werkelijk heel mooi ! Ik weet zeker dat de oudjes van de hobbyclub weer zullen vragen om nog maar eens aan pyrografie te doen ! Bovendien heb ik veel minder moeilijke onderwerpen gemaakt, maar daarom niet minder mooi. Op de bingo zullen die dingen wel succes hebben, gegarandeerd !

Ik heb nog een ander idee, dat ik heb besproken met monique, en die wellicht voor meer deelneemsters zal mogelijk zijn, daar het gebaseerd is op de gewone kruisjessteek... Maar ik heb met Monique afgesproken dat we eerst een werk gaan maken, zodat ze zien wat we willen zeggen, en kunnen tonen hoe je ook met die eenvoudige kruisjessteek heel mooie echte kunstwerken kunt maken !

Je ziet, we zijn bezig, bezig, bezig....

Voila, ik ga moeten stoppen, want Bobbie is stikjaloers omdat Anny weg is met Sloeber... Ik ga hem een beetje moeten troosten...

tot de volgende ?