Gisteren zijn we dus naar het museum in Deinze getogen... En welk kunstwerk staat daar te prijk naast de kassa ? Helemaal aan de ingang ? Als blikvanger ?
De vogelschrik van Lieselotte !
djudedju
Het is een pracht van een museum, dat wist ik al, ik had het al eens eerder bezocht, dus was het een heerlijk weerzien met een heleboel echt mooie kunstwerken waarbij vooral de bietenoogst van Claus een echte heerlijke blikvanger is... Ik heb er weer voor gestaan, in aanbidding, van dichtbij voor de techniek, van wat verder, en dan nog eens van op de hoger gelegen ruimte, heel ver... Ik heb me ook weer geërgerd aan een deel van de moderne kunstenaars, waarvan ik me eerlijk afvraag of er binnen een of twee eeuwen van hier nog iemand ook maar een greintje belangstelling zal hebben... Let op, er zitten er nog steeds echte kunstenaars tussen, naar mijn gevoel meer bij de beeldhouwers dan bij de schilders, maar ook daar zitten bij de moderne nog prachtige dingen... Gek genoeg loop ik dan heel ver weg van de publieke opinie. Alhoewel, de publieke opinie is er alleen maar bij gratie van gepusht worden door kapitaal en pers... Herinner je maar eens de proefneming van een universiteit die een onbestaand nummer aan kop van de top tien deed staan, dank zij een twintigtal vermeldingen (echt niet meer !)...
Nu, ik maak er me niet druk over, ze hebben alvast de verdienste dat ze naar de goegemeente toe luidkeels verkondigen dat je echt niet moet kunnen tekenen of schilderen of wat dan ook om "goe bezig" te zijn... Moge dat een stimulans zijn om meer mensen een impuls te geven om ook creatief bezig te zijn ! (Maar ik vrees dat zij integendeel een degout veroorzaken en negatief werken op de creativiteit!)
Ik heb dus niets tegen modernen, maar ik heb wel iets tegen de man die drie "blotten" stro op een hoop werpt en dat een beeldhouwwerk noemt, of om een gekender werk, een pot mosselschelpen als kunst naar voren brengt... Sorry, daar ga ik niet meer mee ! We zijn op dat moment zelfs al voorbij de knaap die een mooie kei in een rivier vindt en dat een kunstwerk noemt. (En ja, die kei zal wellicht veel meer het idee schoonheid benaderen dan die drie blotten stro...) In de kursaal van Oostende heeft jaaaaren een kunstwerk van een beroemde kamerikaanse kunstenaar gehangen... toen de "kunstenaar" zelf eens langs kwam bleek het ding al de ganse tijd onderste boven te hangen !)
Of dit nu iets zegt over het werk of over de kunstkenners van het kursaal laat ik in het midden, maar blijkbaar had dus niemand ooit iets abnormaals gezien????
Kunst hoeft voor mij niet figuratief te zijn, maar dan moet wat het wil zeggen ook duidelijk zijn. Het is het een of het ander, ofwel grijp je naar zaken uit de natuur en verduidelijk je vanuit de natuur je uiteindelijke boodschap, ofwel moet je boodschap op zich zo duidelijk zijn dat je het kunt brengen zonder terug te vallen op die natuur. (Ik sluit hier het vervormen van de natuur niet mee uit, want dat kan precies een deel van de expressie geven)
Je kunt ook andere dingen maken, dingen die gewoon mooi zijn, evenwichtig, intrigerend, obsederend of noem maar op... en zelfs daar kan ik de zaken nog heel makkelijk appreciëren, of ze dan kunnen thuisgebracht worden onder kunst of onder siervoorwerp daargelaten. Wellicht kan iedereen de werken van een Warhol wel erkennen als een vorm van expressie, maar als je een volslagen grijs vlak, waar de verf duidelijk lopers vertoont nu kunt naar voren brengen zonder blozen??? (Het bewuste werk hing eertijds op Expo 58 en noemde regen)
Wat mij een beetje verstomd doet staan zijn werken zoals ik er gisteren ook een zag... een wit wat vlekkerig doek, waar je onderaan een stuk opgerold schildersdoek ziet tegen staan (er op geschilderd met een verbluffend realisme) en ergens middenin een nagel (zelfde opmerking). Die man bewijst dat hij technisch heel sterk staat, maar mij geeft een dergelijk werk het gevoel van: ik weet niet wat ik nu eens zal maken, laat ik eens een stukje van mijn muur op doek zetten) Dat hij dat doet, daar kan ik nog inkomen, het is een pracht van een oefening, een summum van wat we kennen uit oude paleizen, waar ze van die valse vensters in schilderen waar je de indruk hebt in een mooie tuin te kijken, of een plafond die plots tot in de hemel lijkt te reiken... Maar dat is veeleer kunde dan wel kunst... (Je hoeft het niet met me eens te zijn, jou mening is minstens even valabel als de mijne)
Als je voor "Het Lam Gods" staat, dan heb je een heleboel ervaringen... Je bekijkt eerst het werk in zijn geheel, en bewondert de manier waarop hij (zij, twee broers) de zaak hebben opgesteld om de belangrijkheid van de verschillende figuren te beklemtonen, en alles toch evenwichtig te houden, alles naar de kern trekkend, dat Lam Gods... dan begin je de figuren afzonderlijk te beschouwen, en je staat verstomd over de detaillering en de haarscherpe weergave, en je gaat wat dichter en nog dichter en verbluft zie je dat zowat ieder grassprietje er als apart op staat. En dan neem je weer een ander houding aan, ofwel eerbied voor het ontzagwekkende meesterschap, of je stelt je de vraag, heeft de schilder hier niet te veel gedetailleerd, en zo een stuk van zijn uiteindelijke bedoeling verloren ?
En weer bekijk je dan het werk in zijn totaal, en onafgezien van het perspectief, valt je op dat het geheel onnatuurlijk oogt. Als je kijkt in de natuur, dan focus je. Dat wil zeggen, als je kijkt naar een landschap, dan kijk je in werkelijkheid naar één element, en als je het ganse landschap wil overschouwen, dan ga je van een element naar een ander, weer een ander en zo verder... Met andere woorden, je moet het totaal beeld opbouwen in je geest. Dat is exact wat hier is gebeurd ! De schilders hebben zich gefocust van grassprietje op grassprietje... iets wat we in werkelijkheid nooit doen ! We focussen ons op zwaartepunten in het beeld, en als een landschap ziet, dan zie je één detail heel scherp, en de rest is heel wat minder gedetailleerd. Het duurde heel lang voor de schilders dit ook bewust werden, en dat ze de achtergronden wat waziger maakten, net zoals je het ook in werkelijkheid ziet, en wat aan de schilder de bijkomende mogelijkheid gaf om de toeschouwer als het ware te dwingen om ook dat gene te zien (in detail) wat ook hij in detail wou weergeven ! Zo kon hij veel beter dan ooit ook zijn visie, zijn expressie bij de kijker opbouwen, en we zagen voor het eerst werken die werkelijk het gevoel van de kunstenaar overbrachten op de toeschouwer. Men is daarin steeds stap per stap gegroeid, tot in het expressionisme en impressionisme... (en haar kinderen fauvisme en dergelijke)... De volgende stap was eigenlijk logisch... men ging steeds minder detailleren, men ging steeds met grotere en grotere kleurvlakken werken, zodat je eigenlijk al heel ver van het doek moest gaan staan om nog te zien wat het werkelijk zou kunnen zijn... Kwam daar plots de inbreng van de Afrikaanse (en ook andere etnische groepen) kunst bij, waar men door deformatie van bepaalde lichaamsdelen bepaalde kenmerken naar voor bracht, en aldus een andere manier bracht om tot een expressie te komen, en de eerste stappen naar het abstraheren waren er...
Ik wil hier vermelden dat het eigenlijk een beetje een terugval betreft, want als je kijkt naar de beeldjes die we vonden en vinden uit het stenen tijdperk, dan zien we ook bij onze verre, verre voorouders die manier om bepaalde lichaamsdelen te overdrijven ten koste van andere terug.
Waar volgens mij de pedalen gelost zijn, is op het ogenblik dat men iedere binding met het zichtbare heeft losgelaten. Met zichtbare bedoel ik hier uiteraard de binding met natuurlijke elementen. Het is ook al begonnen in wat men soms nog bij het abstracte neemt, maar waar in werkelijkheid de binding met de natuur al zoek was.
Ik neem weer een voorbeeld, als je als schilder een poging doet om een viool te schilderen op een doek, terwijl je die viool werkelijk van alle kanten in één keer wil laten zien, dan kan dat alleen maar via het abstraheren, het tot abstractie brengen der dingen. Wij interpreteren nu abstract als iets wat er niet meer op trekt, terwijl het in oorsprong dus een poging was om de dingen op een andere manier, op meerdere vlakken tegelijk te beschouwen. Het waren dan ook alleen de héél groten die werkelijk lukten in het abstraheren der dingen. Maar het betekende ook dat er heel velen geroepen waren, maar weinigen uitverkoren, en dat de markt overspoeld werd met zaken die zelfs de abstractie niet meer benaderden... en plots was dan de binding met het bekende, het natuurlijke volledig weg, en zagen we "meesterwerken" die gemaakt waren door het gooien van verf en er nadien met een fiets over te rijden...
Nee, echte abstractie zou moeten een hoogtepunt geweest zijn, maar het was net zo onbereikbaar dat het het begin van het verval was.
Nog eens, je mag rustig een ander idee hebben, maar leg je eens toe op de geschiedenis van de kunst, kijk eens wat de oorspronkelijke werken waren die tot de nieuwe richtingen leidden, en je zult minstens voor een groot gedeelte mij moeten volgen...
Ik ga stoppen... je ziet wat één museumbezoek al bij mij losweekt...
tot de volgende ?
maandag, augustus 11, 2008
zondag, augustus 10, 2008
museum
Deze namiddag gaan we op museumbezoek!
Textiel tussen Kunst en Industrie, in het museum van Dienze en de Leiestreek, Lucien Matthyslaan 3-5 te Deinze...
Het is een prachtig museum, met veel schitterende werken van de befaamde Leieschilders, en nu natuurlijk ook design vlaanderen, met ondermeer werk van onze Bart...en als ik het goed heb begrepen zou daar ook de vogelschrik van ons Lieselotte moeten te prijken staan...
Ik weet, het is niet van mijn schoonste, maar ik ben zo hovaardig als wat.
En ik kan het niet helpen, ik zou niet zo fier zijn mocht er ene van mijn kroost een of ander machien hebben uitgevonden, zelfs niet als het een heel nuttig iets zou zijn !
Ik vind het duizend keer belangrijker creatief te zijn, te scheppen, schoonheid te maken !
Je mag het rustig oneens zijn met mij, dat is je goed recht, maar zo voel ik het nu eenmaal !
Ik weet niet of Michelangelo echt een stuk van de teen van zijn Mozes heeft gehakt omdat hij niet wou spreken, maar het is een duidelijke illustratie van wat scheppen met een mens doet !
En het moeten echt geen meesterwerken zijn !
Ik denk dat het een voor je zelf onthutsend moment moet zijn, als je werkelijk een meesterwerk hebt gemaakt ! Ik denk ook niet dat je dat meer dan één keer in je leven kunt bereiken, en het is dan nog weggelegd voor enkelingen. Ik denk ook dat je het dan weet, dat je beseft dat je een zekere volmaaktheid hebt bereikt, iets hebt gecreëerd dat altijd mooi zal gevonden worden. In welke stijl dat is, speelt geen rol, ik denk dat het in alle stijlen en alle materie kan, het doet er ook niet toe...het moet gewoon voldoen aan het ultieme gevoel voor schoonheid, evenwicht, volmaaktheid...
Maar ergens is dat niet het belangrijkste!
Het belangrijkste is dat je jezelf ontplooit, en dat je dingen schept uit het niets tot het iets.
Dat je voor je zelf zit te tekenen, of te boetseren, of wat dan ook...maar dat je dingen maakt die je voor je zelf leuk vind !
Als anderen het dan ook leuk vinden is dat meegenomen, maar dat is niet het belangrijkste van wat volgens mij Kunst is.
Het belangrijkste is dat je, in om het even welke materie, in om het even welke stijl of stijlloosheid, iets maakt waarin je op een of andere manier iets van je zelf stopt. Je gevoel, je woede, je liefde, je wat dan ook...
Niet alleen is het een hulpmiddel om de overvloed aan gevoel wat te kanaliseren, het kan ook een boodschap van je gevoel zijn...
En denk dus niet alleen aan beeldende kunst, denk ook aan schrijven, dichten muziek en fantaseer er maar op los... laat je gewoon gaan en druk jezelf uit.
Dat is het belangrijkste aan creëeren ! Je zelf uitdrukken.
Als in de hobbyclub van ziekenzorg, de dames wenskaartjes zitten te maken, dan is dat veel belangrijker dan het gebroebel van een politieker ! De dames zitten dan iets werkelijks te maken, waar politici zich voornamelijk bezighouden met het afbreken van de ideeën van anderen. De dames proberen dan van uit nietswaardig materiaal iets nieuws te maken, met de bedoeling dat het later de geadresseerde wat vreugde schenkt.
Er is tot op heden nog geen één politieker die mij ooit ook maar een grein vreugde heeft geschonken.
Maar dat scheppen is in onze wereld van de dag van vandaag nog veel belangrijker dan vroeger ! Vroeger maakten de mensen zelf dingen, hij sneed zelf zijn lepel uit een stuk hout, hij maakte schoenen, vanaf de maatnemen tot het afgewerkte product... en dat was zo voor alles wat de mens deed in meerdere of mindere mate. Nu is dat er niet meer, de mens maakt niets meer, hij werkt. Hij werkt aan kleine onderdelen van dingen. Vroeger kon een meubelmaker fier zijn op de kast die hij gemaakt had, nu heeft hij de vier latten waaruit het paneel gemaakt wordt in de machine geschoven... De arbeider kan niet fier zijn op de auto die hij heeft gemaakt, hij heeft er 10 vijzen in vastgedraaid, en dan nog met een mechanische schroevendraaier...
Wij krijgen met het creëeren de kans om weer eens iets zelf te maken, iets waar je onze hand in ziet ! Noem het knutselen, noem het prutsen of noem het kunst, dat doet er niet toe, wat er wel toe doet is dat je zelf iets maakt, en om bijbelse termen te gebruiken, iets waar je welbehagen in hebt !
Het is dus het ontplooien van de volle mens ! Het geheel van zijn kunnen, zijn aanleg, zijn ideeën.
... en dat is belangrijk ! Dat is zowat het belangrijkste !
Ik ga dus, met mijn even fiere echtgenote, naar het museum...
En we gaan genieten van de werken van de werken van mannen die veel meer produceerden dan wat wij bijeenprutsen, maar die er niet méér plezier aan hadden dan Monique aan het maken van haar wenskaartjes... en van die kaartjes heb ik dan ook plezier ! Ik kreeg er eentje voor mijn verjaardag, getekend door al hobby-ers, en weet je, het zijn geen Rubens of Rembrandt's, maar ik moet er niet voor naar een museum, ze sturen het naar mijn huis !
Het is weer aan 't regenen, en gisteren heeft het weer gedonderd. Het is hier dus echt een zeekklimaat. Ik heb met Anny afgesproken om eens samen met haar te gaan vissen in Wannegem...Misschien kan ik Luc eens aanspreken om ook te gaan met Cecile, en dan eens echt genieten van de rust van dat stille plekje in onze mooie schitterende Vlaamse Ardennen... Je zit er in een klein bosje, midden de rust van de velden, hoort er alleen de vogels, de bladeren van de bomen en het gebeurel van een bronstige koe... en nu en dan het geluid van een spartelende vis aan de lijn...
Regenweer museumweer.
tot de volgende ?
Textiel tussen Kunst en Industrie, in het museum van Dienze en de Leiestreek, Lucien Matthyslaan 3-5 te Deinze...
Het is een prachtig museum, met veel schitterende werken van de befaamde Leieschilders, en nu natuurlijk ook design vlaanderen, met ondermeer werk van onze Bart...en als ik het goed heb begrepen zou daar ook de vogelschrik van ons Lieselotte moeten te prijken staan...
Ik weet, het is niet van mijn schoonste, maar ik ben zo hovaardig als wat.
En ik kan het niet helpen, ik zou niet zo fier zijn mocht er ene van mijn kroost een of ander machien hebben uitgevonden, zelfs niet als het een heel nuttig iets zou zijn !
Ik vind het duizend keer belangrijker creatief te zijn, te scheppen, schoonheid te maken !
Je mag het rustig oneens zijn met mij, dat is je goed recht, maar zo voel ik het nu eenmaal !
Ik weet niet of Michelangelo echt een stuk van de teen van zijn Mozes heeft gehakt omdat hij niet wou spreken, maar het is een duidelijke illustratie van wat scheppen met een mens doet !
En het moeten echt geen meesterwerken zijn !
Ik denk dat het een voor je zelf onthutsend moment moet zijn, als je werkelijk een meesterwerk hebt gemaakt ! Ik denk ook niet dat je dat meer dan één keer in je leven kunt bereiken, en het is dan nog weggelegd voor enkelingen. Ik denk ook dat je het dan weet, dat je beseft dat je een zekere volmaaktheid hebt bereikt, iets hebt gecreëerd dat altijd mooi zal gevonden worden. In welke stijl dat is, speelt geen rol, ik denk dat het in alle stijlen en alle materie kan, het doet er ook niet toe...het moet gewoon voldoen aan het ultieme gevoel voor schoonheid, evenwicht, volmaaktheid...
Maar ergens is dat niet het belangrijkste!
Het belangrijkste is dat je jezelf ontplooit, en dat je dingen schept uit het niets tot het iets.
Dat je voor je zelf zit te tekenen, of te boetseren, of wat dan ook...maar dat je dingen maakt die je voor je zelf leuk vind !
Als anderen het dan ook leuk vinden is dat meegenomen, maar dat is niet het belangrijkste van wat volgens mij Kunst is.
Het belangrijkste is dat je, in om het even welke materie, in om het even welke stijl of stijlloosheid, iets maakt waarin je op een of andere manier iets van je zelf stopt. Je gevoel, je woede, je liefde, je wat dan ook...
Niet alleen is het een hulpmiddel om de overvloed aan gevoel wat te kanaliseren, het kan ook een boodschap van je gevoel zijn...
En denk dus niet alleen aan beeldende kunst, denk ook aan schrijven, dichten muziek en fantaseer er maar op los... laat je gewoon gaan en druk jezelf uit.
Dat is het belangrijkste aan creëeren ! Je zelf uitdrukken.
Als in de hobbyclub van ziekenzorg, de dames wenskaartjes zitten te maken, dan is dat veel belangrijker dan het gebroebel van een politieker ! De dames zitten dan iets werkelijks te maken, waar politici zich voornamelijk bezighouden met het afbreken van de ideeën van anderen. De dames proberen dan van uit nietswaardig materiaal iets nieuws te maken, met de bedoeling dat het later de geadresseerde wat vreugde schenkt.
Er is tot op heden nog geen één politieker die mij ooit ook maar een grein vreugde heeft geschonken.
Maar dat scheppen is in onze wereld van de dag van vandaag nog veel belangrijker dan vroeger ! Vroeger maakten de mensen zelf dingen, hij sneed zelf zijn lepel uit een stuk hout, hij maakte schoenen, vanaf de maatnemen tot het afgewerkte product... en dat was zo voor alles wat de mens deed in meerdere of mindere mate. Nu is dat er niet meer, de mens maakt niets meer, hij werkt. Hij werkt aan kleine onderdelen van dingen. Vroeger kon een meubelmaker fier zijn op de kast die hij gemaakt had, nu heeft hij de vier latten waaruit het paneel gemaakt wordt in de machine geschoven... De arbeider kan niet fier zijn op de auto die hij heeft gemaakt, hij heeft er 10 vijzen in vastgedraaid, en dan nog met een mechanische schroevendraaier...
Wij krijgen met het creëeren de kans om weer eens iets zelf te maken, iets waar je onze hand in ziet ! Noem het knutselen, noem het prutsen of noem het kunst, dat doet er niet toe, wat er wel toe doet is dat je zelf iets maakt, en om bijbelse termen te gebruiken, iets waar je welbehagen in hebt !
Het is dus het ontplooien van de volle mens ! Het geheel van zijn kunnen, zijn aanleg, zijn ideeën.
... en dat is belangrijk ! Dat is zowat het belangrijkste !
Ik ga dus, met mijn even fiere echtgenote, naar het museum...
En we gaan genieten van de werken van de werken van mannen die veel meer produceerden dan wat wij bijeenprutsen, maar die er niet méér plezier aan hadden dan Monique aan het maken van haar wenskaartjes... en van die kaartjes heb ik dan ook plezier ! Ik kreeg er eentje voor mijn verjaardag, getekend door al hobby-ers, en weet je, het zijn geen Rubens of Rembrandt's, maar ik moet er niet voor naar een museum, ze sturen het naar mijn huis !
Het is weer aan 't regenen, en gisteren heeft het weer gedonderd. Het is hier dus echt een zeekklimaat. Ik heb met Anny afgesproken om eens samen met haar te gaan vissen in Wannegem...Misschien kan ik Luc eens aanspreken om ook te gaan met Cecile, en dan eens echt genieten van de rust van dat stille plekje in onze mooie schitterende Vlaamse Ardennen... Je zit er in een klein bosje, midden de rust van de velden, hoort er alleen de vogels, de bladeren van de bomen en het gebeurel van een bronstige koe... en nu en dan het geluid van een spartelende vis aan de lijn...
Regenweer museumweer.
tot de volgende ?
zaterdag, augustus 09, 2008
De marolle
Vandaag naar de rommelmarkt geweest op de marolle, nee, niet te Brussel, te Kruishoutem.
De marolle is een wijk, een heel eind buiten de dorpskom van Kruishoutem, gevestigd rond hetklooster van de paters (merk onbekend). Ieder jaar is er daar een mooie rommelmarkt. Ik had een beetje schrik, omdat ik mij vanmorgen bezeerd had aan mijn rug. De telefoon ging, ik wilde vlug opstaan en krak, 't schoot in mijne rug. djudedju... en 't ging niet meteen over, de pijn bleef zitten. Ik heb dan nog maar eens mijn turnoefeningen (gedeeltelijk) gedaan, en een beetje tot mijn verbazing ging dat. Dus besloot ik toch maar te gaan rommelen... en wonder boven wonder, ik had wel die pijn van het plots bewegen, maar ik heb omzeggens geen pijn gehad van het markten, alhoewel het daar een behoorlijk lange straat is om af te wandelen. Zelfs het feit dat we behoorlijk lang bij kennissen zijn blijven staan praten kon mij niet deren.
Bizar !
Blijkbaar heeft die pijn de andere opgeheven.
De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat ik door die pijn, mijn spieren op een andere manier heb gehouden, waardoor de belasting minder was dan anders??? Dat ik nu eens wist wat het was hé ? Kijk, nu zit ik met veel pijn, maar nog steeds de pijn van dat bewegen. Voor de mensen die de verscheidene soorten van pijn kennen, wat ik nu heb lijkt op de pijn van een lichte lumbago (Van een serieuze lumbago ben je volledig geveld, dus moet het een lichte vorm zijn, of de pijn komt niet volledig door, door mijn medicatie waarin nogal wat spierontspanners zitten)
Nu, wat doet het er toe, ik heb betrekkelijk goed kunnen markten !
Ik heb deze week al verteld over het feit dat er veel meer in een mens zit dan wat ze ons aan leren te gebruiken... Gisteren kwam Gwendolyn, een helft van de tweeling, hier met in haar nek drie verschrikkelijke muggenbeten. Blijkbaar reageert zij nogal fel daar op, want het waren serieuze bobbels ! en jeuk ! 't kind wist niet hoe ze zich moest houden. Ik probeerde haar wat te kalmeren, maar het werkte niet, en we hadden niets in huis om de jeuk en/of de allergie tegen te gaan... Ik zat terug te computeren, maar bleef, ergens in mijn achterhoofd bezig met die jeuk, bezig met de compassie die ik voor haar voelde.
En plots herinnerde ik me haarscherp een artikel die ik ooit ergens (waar ?) gelezen heb, over een efficiënt hulpmiddel tegen insectenbeten en de daarvan voortkomende jeuk.
Ik riep Gwendolyn bij mij, en zei dat we samen eens een kruidenmiddel zouden halen voor haar jeuk. Ik stapte de straat op, en langs de straatkant wandelde ik met haar verder, onderwijl de graskant goed observerend, en ja, al na een tiental meter vond ik weegbree, een veel voorkomend kruid. Ik trok er een blad af, kneusde dat blad door het te verfrommelen tussen mijn vingers, en legde het dan op de drie dikke muggenbeten. Nog geen tien minuten nadien waren de beten bijna volledig onzichtbaar geworden, en was er geen sprake meer van jeuk.
Dat is natuurlijk een succes, maar waar ik op wil wijzen is, dat we op een of andere manier iets in onze geest hebben, die ook de heel verre dingen weet terug te vinden, als er nood toe is. Ik kan me echt niet herinneren waar of wanneer ik ooit iets heb gelezen over het effect van weegbree op jeuk, maar ik had het nodig en hop! het was er, klaar voor gebruik !
Ik vind dat fantastisch !
Te weten dat al mijn opgedane weetjes, ergens gestockeerd blijven zitten op mijn "harde schijf". Dat al die dingen niet wegdeemsteren, maar op een of andere manier ter beschikking zijn en blijven.
Had de nood niet ontstaan, dan zou ik wellicht nooit op weegbree hebben gedacht, maar nu, boïng en 't is er !
Voor mij is dat nog meer dan voor anderen wellicht, een geruststelling en een beloning ! Veel mensen zullen wellicht het voortdurend geneus in boeken, het opdoen van allerlei, ook soms heel bizarre, wetenswaardigheden, is geen verloren tijd, het is en het blijft er ter beschikking staan.
Bovendien is het geen soep geworden, maar blijven alle dingen netjes op zich ter beschikking. Tof !
Wat het is, hoe het werkt weet ik niet, en op een of andere manier doet het er ook niet veel toe. Het feit dat wij die mogelijkheden allemaal hebben, dat ons zoveel meer ter beschikking staat dan we dachten, dat is belangrijk, dat is wat telt. Hoe het werkt doet er niet echt toe, het is voor mij ook niet belangrijk te weten hoe de motor van mijn auto werkt, wat belangrijk is, is dat ik er mij op een makkelijke manier mee kan verplaatsen, en dat het mij een stuk mogelijkheden biedt. Ik moet geen studie maken van hefboomeffecten en tandwielen en overbrenging om te kunnen fietsen... Laat die wetenschap maar aan die mensen die zich daar op toe leggen. Laat mij maar grasduinen in de mens, niet het hoe en waarom, maar het kunnen, de mogelijkheden ontdekken die ingebouwd zitten in ieder van ons.
Het is een beetje zoals als je eens bij een echte computerfreak zit, die alle mogelijkheden van windows of van ubuntu of wat dan ook kent, en weet te gebruiken. Je zit daar bij, je kijkt er naar en je snapt er niets van. Nochtans werk je thuis en op je werk met hetzelfde programma, dus heb ook jij die mogelijkheden, maar je gebruikt ze niet, omdat je ze niet kent. En soms zie je dan iets waarvan je zegt: hé ! en dan vraag je dat nog eens te tonen, en heb je een nieuwe verworvenheid. Zo voel ik mij nu ook! Het is of ik plots een heleboel nieuwe mogelijkheden ontdek in de mens en de menselijke geest. Een deel kende ik al, een deel wist ik van, maar plots ontdek je waar het knopje zit om die functie aan te zetten. Potdorie, mocht ik, met dit stomme blogje, ook jou eens die hele nieuwe wereld bezorgen, waaraan je niet zo erg veel hebt voor je zelf, maar vooral voor anderen.
Heb je nog nooit, toen je iemand aan de overkant van de straat zag lachen, zelf een tikkeltje van een glimlach op je gelaat voelen komen ? Wel, zoiets is het, je geeft je glimlach door, en je warmte, je empathie, en je ziet dat het helpt ...
Het is veel moeilijker om uit te leggen, dan om het te doen! Probeer het gewoon eens, probeer eens als je bij iemand bent die ziek is, via je handdruk je kracht aan te wenden om hem te helpen... Wedden dat je ziet dat je werkelijk soelaas biedt ?
tot de volgende ?
De marolle is een wijk, een heel eind buiten de dorpskom van Kruishoutem, gevestigd rond hetklooster van de paters (merk onbekend). Ieder jaar is er daar een mooie rommelmarkt. Ik had een beetje schrik, omdat ik mij vanmorgen bezeerd had aan mijn rug. De telefoon ging, ik wilde vlug opstaan en krak, 't schoot in mijne rug. djudedju... en 't ging niet meteen over, de pijn bleef zitten. Ik heb dan nog maar eens mijn turnoefeningen (gedeeltelijk) gedaan, en een beetje tot mijn verbazing ging dat. Dus besloot ik toch maar te gaan rommelen... en wonder boven wonder, ik had wel die pijn van het plots bewegen, maar ik heb omzeggens geen pijn gehad van het markten, alhoewel het daar een behoorlijk lange straat is om af te wandelen. Zelfs het feit dat we behoorlijk lang bij kennissen zijn blijven staan praten kon mij niet deren.
Bizar !
Blijkbaar heeft die pijn de andere opgeheven.
De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat ik door die pijn, mijn spieren op een andere manier heb gehouden, waardoor de belasting minder was dan anders??? Dat ik nu eens wist wat het was hé ? Kijk, nu zit ik met veel pijn, maar nog steeds de pijn van dat bewegen. Voor de mensen die de verscheidene soorten van pijn kennen, wat ik nu heb lijkt op de pijn van een lichte lumbago (Van een serieuze lumbago ben je volledig geveld, dus moet het een lichte vorm zijn, of de pijn komt niet volledig door, door mijn medicatie waarin nogal wat spierontspanners zitten)
Nu, wat doet het er toe, ik heb betrekkelijk goed kunnen markten !
Ik heb deze week al verteld over het feit dat er veel meer in een mens zit dan wat ze ons aan leren te gebruiken... Gisteren kwam Gwendolyn, een helft van de tweeling, hier met in haar nek drie verschrikkelijke muggenbeten. Blijkbaar reageert zij nogal fel daar op, want het waren serieuze bobbels ! en jeuk ! 't kind wist niet hoe ze zich moest houden. Ik probeerde haar wat te kalmeren, maar het werkte niet, en we hadden niets in huis om de jeuk en/of de allergie tegen te gaan... Ik zat terug te computeren, maar bleef, ergens in mijn achterhoofd bezig met die jeuk, bezig met de compassie die ik voor haar voelde.
En plots herinnerde ik me haarscherp een artikel die ik ooit ergens (waar ?) gelezen heb, over een efficiënt hulpmiddel tegen insectenbeten en de daarvan voortkomende jeuk.
Ik riep Gwendolyn bij mij, en zei dat we samen eens een kruidenmiddel zouden halen voor haar jeuk. Ik stapte de straat op, en langs de straatkant wandelde ik met haar verder, onderwijl de graskant goed observerend, en ja, al na een tiental meter vond ik weegbree, een veel voorkomend kruid. Ik trok er een blad af, kneusde dat blad door het te verfrommelen tussen mijn vingers, en legde het dan op de drie dikke muggenbeten. Nog geen tien minuten nadien waren de beten bijna volledig onzichtbaar geworden, en was er geen sprake meer van jeuk.
Dat is natuurlijk een succes, maar waar ik op wil wijzen is, dat we op een of andere manier iets in onze geest hebben, die ook de heel verre dingen weet terug te vinden, als er nood toe is. Ik kan me echt niet herinneren waar of wanneer ik ooit iets heb gelezen over het effect van weegbree op jeuk, maar ik had het nodig en hop! het was er, klaar voor gebruik !
Ik vind dat fantastisch !
Te weten dat al mijn opgedane weetjes, ergens gestockeerd blijven zitten op mijn "harde schijf". Dat al die dingen niet wegdeemsteren, maar op een of andere manier ter beschikking zijn en blijven.
Had de nood niet ontstaan, dan zou ik wellicht nooit op weegbree hebben gedacht, maar nu, boïng en 't is er !
Voor mij is dat nog meer dan voor anderen wellicht, een geruststelling en een beloning ! Veel mensen zullen wellicht het voortdurend geneus in boeken, het opdoen van allerlei, ook soms heel bizarre, wetenswaardigheden, is geen verloren tijd, het is en het blijft er ter beschikking staan.
Bovendien is het geen soep geworden, maar blijven alle dingen netjes op zich ter beschikking. Tof !
Wat het is, hoe het werkt weet ik niet, en op een of andere manier doet het er ook niet veel toe. Het feit dat wij die mogelijkheden allemaal hebben, dat ons zoveel meer ter beschikking staat dan we dachten, dat is belangrijk, dat is wat telt. Hoe het werkt doet er niet echt toe, het is voor mij ook niet belangrijk te weten hoe de motor van mijn auto werkt, wat belangrijk is, is dat ik er mij op een makkelijke manier mee kan verplaatsen, en dat het mij een stuk mogelijkheden biedt. Ik moet geen studie maken van hefboomeffecten en tandwielen en overbrenging om te kunnen fietsen... Laat die wetenschap maar aan die mensen die zich daar op toe leggen. Laat mij maar grasduinen in de mens, niet het hoe en waarom, maar het kunnen, de mogelijkheden ontdekken die ingebouwd zitten in ieder van ons.
Het is een beetje zoals als je eens bij een echte computerfreak zit, die alle mogelijkheden van windows of van ubuntu of wat dan ook kent, en weet te gebruiken. Je zit daar bij, je kijkt er naar en je snapt er niets van. Nochtans werk je thuis en op je werk met hetzelfde programma, dus heb ook jij die mogelijkheden, maar je gebruikt ze niet, omdat je ze niet kent. En soms zie je dan iets waarvan je zegt: hé ! en dan vraag je dat nog eens te tonen, en heb je een nieuwe verworvenheid. Zo voel ik mij nu ook! Het is of ik plots een heleboel nieuwe mogelijkheden ontdek in de mens en de menselijke geest. Een deel kende ik al, een deel wist ik van, maar plots ontdek je waar het knopje zit om die functie aan te zetten. Potdorie, mocht ik, met dit stomme blogje, ook jou eens die hele nieuwe wereld bezorgen, waaraan je niet zo erg veel hebt voor je zelf, maar vooral voor anderen.
Heb je nog nooit, toen je iemand aan de overkant van de straat zag lachen, zelf een tikkeltje van een glimlach op je gelaat voelen komen ? Wel, zoiets is het, je geeft je glimlach door, en je warmte, je empathie, en je ziet dat het helpt ...
Het is veel moeilijker om uit te leggen, dan om het te doen! Probeer het gewoon eens, probeer eens als je bij iemand bent die ziek is, via je handdruk je kracht aan te wenden om hem te helpen... Wedden dat je ziet dat je werkelijk soelaas biedt ?
tot de volgende ?
vrijdag, augustus 08, 2008
Het opstel
Als ik aan één vak goede herinneringen heb, dan is het wel aan het vak nederlands, in heel zijn omvang... zinsontleding, spelling, literatureluurgeschiedenis en...opstellen...
Ik denk niet dat ik ooit uit de beste vijf der klas ben geweest in het maken van een opstel. (Geen wonder dat ik zo graag blog!)
Maar soms had ik wel eens een meningsverschil met de leraar... Wij hadden ooit een leraar die naast de beoordeling voor de stijl, ook nog een half punt aftrok voor een fout, en een volledig punt voor een dt fout. Je kreeg bij die leraar ook maximum 9.5 punten op tien, want "het volmaakte is niet van deze aarde" filosofeerde hij dan...
Ik kreeg eens een halve punt afgetrokken voor het gebruik van het woord zeekklimaat, dat moest volgens de leraar met één k, "Niet waar" stelde ik, "Het is wel degelijk de bedoeling op het zeik-weer te duiden"...enfin, na wat heen en weer kreeg ik mijn halve puntje terug... en een glimlach van de leraar om de vondst van het woord zeek-klimaat....
Ik dacht daaraan terwijl ik de zeiknatte maïsmuur aan het aanschouwen was. (Er is niets anders meer om te aanschouwen...)
Gisteren hebben wij tot drie keer toe "genoten" van een onweer, gelukkig bleven ze op een veilige afstand, en had alleen Bobbie er echte hinder van... en Anny, want toen we gisterenavond, in het onweer naar Bart's huis reden om de dieren te voederen, heeft de hond in de garage " zijn gevoeg" gedaan... Van de schrik kon hij zijn billekes niet op een houden vermoed ik. Alhoewel hij dat ook wel eens durft zonder dat er onweer is, gewoon uit protest omdat hij in de garage opgesloten wordt...
Waar ik bij ons verwonderd was dat er dit keer geen sprake was van wind tijdens het onweer, moet het bij Bart serieus gebuisd hebben, want een van zijn teakhouten tuinstoelen lag neer geworpen op zijn koer.
Mama is voor alle zekerheid ook eens boven gaan zien, en ik naar de kelder, maar er was nergens iets abnormaals. Gelukkig maar... Een ergerlijk ding: ook bij Bart stoppen ze de reclamefolders maar met een tip in de brievenbus, en als het dan regent, dan vind je een kleddernatte en onleesbare pak papier in de bus, en zelfs de daaronder liggende brieven zijn dan nat. Met de dieren was ook alles in orde. Alleen moest Anny naar de kippen en geiten met een paraplu in de hand. In de wei was geen kip (of geit) te zien, ze zaten allemaal binnen in het schuilhok. Toen Anny daar kwam met het eten, werd ze bijna onder de voet gelopen van de geiten en de kippen die allemaal naar het voer stormden. Wellicht hadden ze het te nat gevonden om wat groen te eten ?
Ik gaf ondertussen de astronauten (zuidamerikaanse cichliden (roofvissen)) te eten, en ook die hadden blijkbaar honger, want ze kwamen allemaal naar de voederhoek gezwommen, zodra ze beweging in huis zagen. Toen ik ze voederde slokten ze hele massa's korrels in een hap van hun grote muilen op, en het water spatte tegen het dekglas van het geweld. Het zijn prachtige maar agressieve beesten. Telkens Bart zijn aquarium kuist moet Lieselotte met haar handen op de ruit kloppen op de andere kant dan waar Bart bezig is, anders komen ze letterlijk zijn handen aanvallen !
Wij zijn ook nog eens binnengewipt in de Colruyt om wat suikerarme wafels te halen voor Anny. Vroeger at ze bijna nooit koeken, en nu ze geen suiker mag hebben heeft ze steeds goesting om koekjes te eten. Een van de dagen at ik een stuk chocolade, en toen ik gedaan had met eten, vertelde ze me dat ze toch zo'n goesting had gehad terwijl ik zat te eten. Ik heb Anny anders omzeggens nooit chocoladen weten eten ! Gek toch, als je iets niet moogt hebben, dan verrek je van de goesting, en als je het mag eten, dan kijk je er niet naar. Mensen zijn rare wezens...
Gisteren had ik behoorlijk veel pijn, naweeën van het vissen wellicht, maar nu gaat het al weer beter. Ik heb vanmorgen wel niet mijn morgengymnastiek niet kunnen doen, want de tweeling is hier vanmorgen om 6 uur in de bedden gekropen op Koen's kamer, en dat is toch wel mijn turnzaal zeker ! Nu, de voornaamste oefening deed ik wel, want daar heb je alleen een deur voor van doen... en die heb ik her en der in huis.
Heb je Bush weer eens bezig gezien ? Grandioos ! Vlug voor het binnentreden van China, bij een van de buren nog eens gaan afgeven op datzelfde China ! Je moet maar toepee hebben ! Hoog tijd dat we dat soepkieken kwijt zijn, voor hij nog meer ellende sticht ! En maar hopen dat er een betere komt, alhoewel, ik heb geen hoge pet op van het morele peil van de kamerikanen... God bless America, en al de rest mag verrekken...
We hebben nog zo'n tekentjes gezien, Gott mit Uns, stond er dan ...
Maar ik ga me niet weer zitten dik maken, ik ben al dik genoeg. Ik heb het voornemen genomen eens enkele dagen niet te politiekeren in mijne blog, en ik was al weer aan 't beginnen. Maar ja, het ergert me zo als ik zie dat de goegemeente zo maar alles over zich heen laat gaan, zonder zich ook maar iets af te vragen... djudedju !
Ik lag hier al enkele dagen met een ding voor mij, waarop ik mij weer zat te ergeren...nog voor ik het moest gebruiken !
Je moet weten, ik doe alle betalingen voor tanteke, en tanteke is bij de KBC. Daar hebben ze zo'n leuk bakje, waarmee je iedere keer dat je een betaling doet, een nieuw codenummer moet berekenen... Ik doe ook de betalingen voor Veerle en Fré, en die is bij Fortis, en daar hebben ze ook een bakje, waarmee je ook iedere bewerking telkens weer moet een code berekenen, maar op een net andere manier dan bij de KBC. Bovendien werkt dat bakje niet bij andere browsers van InternetExplorer van Windows, zodat ik dan telkens ook nog eens uit Ubuntu moet gaan en naar dat verderfelijke windows moet, want in ubuntu zijn er teveel veiligheden ingebouwd, en daar raak je dan niet door (zo hebben ze mij echt bevestigd op mijn vraag in de Fortis !!!! Mijn eigen betalingen doe ik met De Post, en raad eens ??? Nu hebben ze daar ook een bakske geleverd, net weer iets anders dan de anderen, maar ik heb ondervonden dat het wel gaat bij Ubuntu (oef), ook al zeggen ze niet honderd procent zeker te zijn ...
Ik heb al eens gevraagd aan Fortis of ze mij dan naast dat bakje ook een windowsprogramma zouden bezorgen, maar daar antwoorden ze niet op. Ik vermoed echter dat het feit dat ze zich koppelen aan één product niet helemaal in overeenstemming is met de handelswetgeving, riekt dat niet een beetje naar koppelverkoop of toch iets dat er familie van is ???
Voor de eerste keer staat er ook (bij De Post) vermeld dat die machientjes niet eeuwigdurend zijn, en wat je moet doen bij het geval van lege batterijen.... Bij de andere banken gaan de machientjes wellicht eeuwig mee ?
De leukste is dus wel Fortis, die werkt dus alleen bij Internetexplorer, waarvan iedereen weet dat er geen enkel systeem zo lek is als dat... en dan maar beveiligen...
en al die miserie is er alleen maar omdat er... zoveel slechte mensen zijn. Erg is dat ! Ik heb je al verteld dat de winkelbedienden tegenwoordig heel verwonderd zijn als je zegt dat je teveel terug hebt gekregen... Niemand schijnt dat nog te doen, om diverse drogredenen... Wat niet van mij is, dat moet ik niet hebben ! Eerlijk duurt bij ons nog steeds het langst, en elk het zijne is maar hoe het moet zijn. Ik erger me ontzettend als ik in grootwarenhuizen mensen zie pikken ! En let er eens op, het zijn niet de armmoedigst gekleden die het doen, nee, chique madams en deftige heren... Je zou er de kramp van krijgen !
Nog erger vind ik de diefstallen op een kerkhof en dergelijke! Onlangs hoorde ik van een dame die een mooi beeld op het graf van haar man had gezet, de week daarop was het spoorloos verdwenen. Kun jij je voorstellen dat je op je schoorsteen een beeld hebt staan dat je gestolen hebt ? Zou je daar echt plezier kunnen aan hebben ? Ikke niet, ik zou iedere keer ik het zie, weer denken aan het stelen .
en dat zou telkens weer heel mijn dag vergallen...
tot de volgende ?
Ik denk niet dat ik ooit uit de beste vijf der klas ben geweest in het maken van een opstel. (Geen wonder dat ik zo graag blog!)
Maar soms had ik wel eens een meningsverschil met de leraar... Wij hadden ooit een leraar die naast de beoordeling voor de stijl, ook nog een half punt aftrok voor een fout, en een volledig punt voor een dt fout. Je kreeg bij die leraar ook maximum 9.5 punten op tien, want "het volmaakte is niet van deze aarde" filosofeerde hij dan...
Ik kreeg eens een halve punt afgetrokken voor het gebruik van het woord zeekklimaat, dat moest volgens de leraar met één k, "Niet waar" stelde ik, "Het is wel degelijk de bedoeling op het zeik-weer te duiden"...enfin, na wat heen en weer kreeg ik mijn halve puntje terug... en een glimlach van de leraar om de vondst van het woord zeek-klimaat....
Ik dacht daaraan terwijl ik de zeiknatte maïsmuur aan het aanschouwen was. (Er is niets anders meer om te aanschouwen...)
Gisteren hebben wij tot drie keer toe "genoten" van een onweer, gelukkig bleven ze op een veilige afstand, en had alleen Bobbie er echte hinder van... en Anny, want toen we gisterenavond, in het onweer naar Bart's huis reden om de dieren te voederen, heeft de hond in de garage " zijn gevoeg" gedaan... Van de schrik kon hij zijn billekes niet op een houden vermoed ik. Alhoewel hij dat ook wel eens durft zonder dat er onweer is, gewoon uit protest omdat hij in de garage opgesloten wordt...
Waar ik bij ons verwonderd was dat er dit keer geen sprake was van wind tijdens het onweer, moet het bij Bart serieus gebuisd hebben, want een van zijn teakhouten tuinstoelen lag neer geworpen op zijn koer.
Mama is voor alle zekerheid ook eens boven gaan zien, en ik naar de kelder, maar er was nergens iets abnormaals. Gelukkig maar... Een ergerlijk ding: ook bij Bart stoppen ze de reclamefolders maar met een tip in de brievenbus, en als het dan regent, dan vind je een kleddernatte en onleesbare pak papier in de bus, en zelfs de daaronder liggende brieven zijn dan nat. Met de dieren was ook alles in orde. Alleen moest Anny naar de kippen en geiten met een paraplu in de hand. In de wei was geen kip (of geit) te zien, ze zaten allemaal binnen in het schuilhok. Toen Anny daar kwam met het eten, werd ze bijna onder de voet gelopen van de geiten en de kippen die allemaal naar het voer stormden. Wellicht hadden ze het te nat gevonden om wat groen te eten ?
Ik gaf ondertussen de astronauten (zuidamerikaanse cichliden (roofvissen)) te eten, en ook die hadden blijkbaar honger, want ze kwamen allemaal naar de voederhoek gezwommen, zodra ze beweging in huis zagen. Toen ik ze voederde slokten ze hele massa's korrels in een hap van hun grote muilen op, en het water spatte tegen het dekglas van het geweld. Het zijn prachtige maar agressieve beesten. Telkens Bart zijn aquarium kuist moet Lieselotte met haar handen op de ruit kloppen op de andere kant dan waar Bart bezig is, anders komen ze letterlijk zijn handen aanvallen !
Wij zijn ook nog eens binnengewipt in de Colruyt om wat suikerarme wafels te halen voor Anny. Vroeger at ze bijna nooit koeken, en nu ze geen suiker mag hebben heeft ze steeds goesting om koekjes te eten. Een van de dagen at ik een stuk chocolade, en toen ik gedaan had met eten, vertelde ze me dat ze toch zo'n goesting had gehad terwijl ik zat te eten. Ik heb Anny anders omzeggens nooit chocoladen weten eten ! Gek toch, als je iets niet moogt hebben, dan verrek je van de goesting, en als je het mag eten, dan kijk je er niet naar. Mensen zijn rare wezens...
Gisteren had ik behoorlijk veel pijn, naweeën van het vissen wellicht, maar nu gaat het al weer beter. Ik heb vanmorgen wel niet mijn morgengymnastiek niet kunnen doen, want de tweeling is hier vanmorgen om 6 uur in de bedden gekropen op Koen's kamer, en dat is toch wel mijn turnzaal zeker ! Nu, de voornaamste oefening deed ik wel, want daar heb je alleen een deur voor van doen... en die heb ik her en der in huis.
Heb je Bush weer eens bezig gezien ? Grandioos ! Vlug voor het binnentreden van China, bij een van de buren nog eens gaan afgeven op datzelfde China ! Je moet maar toepee hebben ! Hoog tijd dat we dat soepkieken kwijt zijn, voor hij nog meer ellende sticht ! En maar hopen dat er een betere komt, alhoewel, ik heb geen hoge pet op van het morele peil van de kamerikanen... God bless America, en al de rest mag verrekken...
We hebben nog zo'n tekentjes gezien, Gott mit Uns, stond er dan ...
Maar ik ga me niet weer zitten dik maken, ik ben al dik genoeg. Ik heb het voornemen genomen eens enkele dagen niet te politiekeren in mijne blog, en ik was al weer aan 't beginnen. Maar ja, het ergert me zo als ik zie dat de goegemeente zo maar alles over zich heen laat gaan, zonder zich ook maar iets af te vragen... djudedju !
Ik lag hier al enkele dagen met een ding voor mij, waarop ik mij weer zat te ergeren...nog voor ik het moest gebruiken !
Je moet weten, ik doe alle betalingen voor tanteke, en tanteke is bij de KBC. Daar hebben ze zo'n leuk bakje, waarmee je iedere keer dat je een betaling doet, een nieuw codenummer moet berekenen... Ik doe ook de betalingen voor Veerle en Fré, en die is bij Fortis, en daar hebben ze ook een bakje, waarmee je ook iedere bewerking telkens weer moet een code berekenen, maar op een net andere manier dan bij de KBC. Bovendien werkt dat bakje niet bij andere browsers van InternetExplorer van Windows, zodat ik dan telkens ook nog eens uit Ubuntu moet gaan en naar dat verderfelijke windows moet, want in ubuntu zijn er teveel veiligheden ingebouwd, en daar raak je dan niet door (zo hebben ze mij echt bevestigd op mijn vraag in de Fortis !!!! Mijn eigen betalingen doe ik met De Post, en raad eens ??? Nu hebben ze daar ook een bakske geleverd, net weer iets anders dan de anderen, maar ik heb ondervonden dat het wel gaat bij Ubuntu (oef), ook al zeggen ze niet honderd procent zeker te zijn ...
Ik heb al eens gevraagd aan Fortis of ze mij dan naast dat bakje ook een windowsprogramma zouden bezorgen, maar daar antwoorden ze niet op. Ik vermoed echter dat het feit dat ze zich koppelen aan één product niet helemaal in overeenstemming is met de handelswetgeving, riekt dat niet een beetje naar koppelverkoop of toch iets dat er familie van is ???
Voor de eerste keer staat er ook (bij De Post) vermeld dat die machientjes niet eeuwigdurend zijn, en wat je moet doen bij het geval van lege batterijen.... Bij de andere banken gaan de machientjes wellicht eeuwig mee ?
De leukste is dus wel Fortis, die werkt dus alleen bij Internetexplorer, waarvan iedereen weet dat er geen enkel systeem zo lek is als dat... en dan maar beveiligen...
en al die miserie is er alleen maar omdat er... zoveel slechte mensen zijn. Erg is dat ! Ik heb je al verteld dat de winkelbedienden tegenwoordig heel verwonderd zijn als je zegt dat je teveel terug hebt gekregen... Niemand schijnt dat nog te doen, om diverse drogredenen... Wat niet van mij is, dat moet ik niet hebben ! Eerlijk duurt bij ons nog steeds het langst, en elk het zijne is maar hoe het moet zijn. Ik erger me ontzettend als ik in grootwarenhuizen mensen zie pikken ! En let er eens op, het zijn niet de armmoedigst gekleden die het doen, nee, chique madams en deftige heren... Je zou er de kramp van krijgen !
Nog erger vind ik de diefstallen op een kerkhof en dergelijke! Onlangs hoorde ik van een dame die een mooi beeld op het graf van haar man had gezet, de week daarop was het spoorloos verdwenen. Kun jij je voorstellen dat je op je schoorsteen een beeld hebt staan dat je gestolen hebt ? Zou je daar echt plezier kunnen aan hebben ? Ikke niet, ik zou iedere keer ik het zie, weer denken aan het stelen .
en dat zou telkens weer heel mijn dag vergallen...
tot de volgende ?
donderdag, augustus 07, 2008
dan komt het loze vissertje
al vissen in het riet, ja riet...
Gisteren was het visdag, nee, Visdag !
Heel de namiddag, je lijntje het water in werpen, en binnen de vijf seconden zag je al je dobber schommelen, rukken, verhuizen en soms zelf al helemaal verdwijnen, of plots helemaal plat liggen.
Het was niet te doen ! Het bericht dat vissen meestal beoefend wordt door een lui liggende slapende visser ging hier zeker niet op !
Een klein min puntje, de meeste overgrote massa van de beten was van kleine bliekjes, zowat tussen de 5 en de 12 centimeter groot... Die van 12 centimeter waren nog te pakken, maar die kleintjes, daar had je dikwijls een noppes, een leeg lijntje of een visje die net voor de wal weer van het wormpje viel...
Niettemin hebben we massa's vis gevangen...
Niet alleen die hele kleintjes, Luc is zelfs eens zijn lijntje afgetrokken van vermoedelijk een grote karper. We vingen allebei elk een tink (zeelt), verscheidene kleine giebels (een soort karpers maar veel geweldiger en echt sportvissen), ik één bliek die al bliek mocht heten en Luc verscheidene redelijke blieken, we vingen ook beiden verschillende goudvissen... De kleine bliek hielden we bij, Jo had gevraagd er een heleboel in zijn kweekvijver te gooien, en Luc houd er bij om deze winter te gaan snoeken. Luc goot er een honderdtal in de kweekvijver en hield er een honderdtal om later te gaan snoeken...
Het leek wel de wonderbare visvangst ! Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat je wormpje telkens al gepakt werd, nog voor het de bodem bereikte ! Hadden we met heel kleine haakjes en kleine wormpjes moeten vissen, dan zouden we ongetwijfeld nog veel meer vis gevangen hebben, maar 't was nu al genoeg...
Luc had zijn paraplu opgezet om uit de zon te zitten, maar ik hou er wel van om eens te zonnen, weliswaar met een grote hoed met brede randen op, maar genieten van het warme zonnetje. Op een gegeven ogenblik zie ik plots dat al wat ik aanhad van kledij werkelijk zijpnat was van het zweten ! Heet en vooral drukkend weer. Toen ik met Ewoud ging was het ook heet, maar niet zo drukkend, en dan had ik amper gezweet.
Deze morgen rond 6 uur begon het dan ook in de verte te rommelen en te bommelen...het verwachte onweer was er. Het is tot bijna 9 uur hier blijven ronddraaien, maar gelukkig zijn we weer ontsnapt aan het ergste er van. Wel hebben we ook hier serieuze vlagen stortregen gehad, en wat eigenaardig was, bijna zonder wind !
Het grootste onweer dat we ooit hebben meegemaakt was toen we met Koen naar de Loire reden, om de kastelen te gaan bekijken... Toen we hier vertrokken was het aan het donderen en het bliksemen, het knetterde langs alle kanten, en we zijn in het onweer blijven rijden, tot een heel eind in La Douce France... Het was precies of er geen einde meer zou aankomen... Waarschijnlijk hebben wij bij toeval heel de tijd net in de zone gereden, maar niettemin, het was ontzagwekkend ! Wij reden honderden kilometers in een hemels vuurwerk begeleid door paukenslagen... Je weet wel dat je veil in de "kooi van Faraday" zit, maar niettemin...
Eens we uit het onweer waren hadden we hemels weer...
Vandaag was het een bizar onweer, het was niet echt wat je noemt een onweerslucht ! Het was weliswaar donkerder dan anders, maar echt "zwart" of grote donderkoppen hebben we niet gezien. Veeleer een volledig toegedekte hemel, maar je had bijna de indruk dat het gewoon een open lucht was, alleen een tintje donkerder. Het leek wel of er geen wolkje aan de hemel hing. Raar.
Voor het eerst ben ik ook verbrand van de zon... Heel gek ! Mijn uurwerk was stilgevallen, de batterij leeg wellicht, en dus had ik het nutteloze ding afgedaan. Dat streepje, dat al jaaaaren steevast van de zon gevrijwaard was, is nu plots rood en gloeiend... Dus, ik ben verbrand, op een klein streepje...
Trouwens, ik ben ook heel eigenaardig bruin geworden...Als ik ga vissen is het altijd in de namiddag, ik zit altijd op dezelfde stek, en je houding tijdens het vissen is ook bijna voortdurend dezelfde... dus is de bovenkant van mijn rechtse hand mooi bruin, maar mijn vingers niet ( die zitten rond mijn hengel geplooid) .Mijn rechterarm is mooi bruin, maar de buitenste kant van mijn linkerarm heeft precies nog geen zon gezien, en mijn knieën zijn bovenaan bruin, maar mijn onderbenen noppes... Het is duidelijk dat ik steeds van de zelfde kant beschenen wordt door het zonneke.... Ik ben ook niet echt bruin... veeleer roodbruin. Sommigen denken zelfs dat ik verbrand ben, maar dat is niet zo, ik ben altijd roodbruin gebrand. Luc daarentegen is bijna zwart blijkbaar heeft hij ergens wat Spaanse of Italiaanse voorouders ? De tweeling is ros van haar, en die bruinen amper, maar verbranden des te meer! Bij zonnig weer moet je hen telkens inwrijven met zonnecrème van de hoogste factor, en dan nog zouden ze soms verbrand zijn. Wat ze wel hebben aan bruin zijn hun sproetjes, die ieder zomer weer veel meer bovenkomen dan in de winter. Soms zing ik dan voor hen het heel oude liedje van Will Tura: Ik noem haar sproetje, sproetje, sproetje, omdat er op haar snoetje en haar neusje lief en fijn duizend gouden sproetjes zijn... Dan zijn ze boos, want ze hebben een hekel aan die eigenlijk wel lieve sproetjes.
Hun mooie ros haar wordt door de zon wat verbleekt, en ze lijken bij de juiste belichting wel met goud overgoten... De ene wordt in de zomer zelfs bijna blond, maar met een mooie gloed op. Om ons moeder te citeren, ze zullen mogen solferbloem strooien !
Voor wie dat gezegde niet begrijpt, vroeger, als er ergens een loopse teef (hond!) was, dan kwamen van heinde en verre de reuen aan de deur waken... De mensen strooiden dan solferbloem om de reuen weg te jagen. Vandaar dat men zegt dat er voor de deur van mooie meisjes solferbloem moet worden gestrooid om de kerels weg te jagen.... Totdaar de les in geschiedenis ...
Toen ik zo'n jaar of dertien, veertien was, hadden wij iedere dag een ontmoeting met een lieve hond, die elke dag weer een eindje naast onze fiets meeliep, en dolgelukkig was als wij eens stopten en hem streelden... Op een dag zagen we hem niet staan op zijn gewone plaats, en dachten al het ergste, toen wij hem plots zagen staan aan een omheinde tuin, staan glarieogen naar een loops teefje die veilig achter het hekken zat... 's Middags zat hij er nog, en wij uit zuivere compassie hebben hem dan maar over het hekje gezet...
Waar is de tijd... Heel braaf waren we niet, maar het was gelukkig nog een tijd waarin dat wel een beetje (nog) kon... Nu zou je meteen de politie aan je deur hebben, Toen kregen we een pak rammel. Nu mag dat pak rammel niet meer, alhoewel ik daar geen enkel kwaad gevolg van heb, integendeel ! Ik denk dat je een kind veel beter kunt opvoeden met een trek onder zijn broek dan met een politie die komt dreigen. Maar ja, ik heb dan ook alleen maar de ervaring van mijn kindertijd en van het opvoeden van drie kinderen, dus weet ik daar niets van, die professors die wellicht enig kind waren en zelf ook maar een rotbedorven kindje hebben, zeggen dat het niet meer mag... en "wie de roede spaart" moet plots uit de gewijde teksten geschrapt worden als zijnde archaïsch... Wellicht zal ik het niet meer meemaken, maar wedden dat het wel weer zal veranderen??? Het enige wat voor een kind van belang is, is dat je het vaste leefregels biedt ! Als het kind weet van waar tot waar het kan en mag gaan, dan is het gelukkig, en het aanvaardt de straf zonder meer als het bewust een overtreding heeft gemaakt. Toen onze kinderen nog klein waren, vochten de neefjes en nichtjes om hier op vakantie te mogen komen, ondanks ze wisten dat ze hier het reglement moesten volgen, en dat zij, net als de onze, de regels moesten onderhouden, zo niet: straf ! Maar door het feit dat het vaste regels waren, hadden ze daar geen enkel probleem mee, ze ondergingen hun straf, en ze wisten dat er dan ook alles mee was opgelost. Hier mochten ze ravotten, hier was ruimte en een hele bende kinderen in de wijk van bijna allemaal dezelfde leeftijd, en als het regende of slecht weer was, dan zaten hier soms wel tien, vijftien kinderen in huis... en zelfs de "vreemden", de kinderen uit de wijk, wisten dat er hier regels waren, en dat die moesten gevolgd worden... Wellicht was het juist daarom dat ze allemaal hier kwamen? Hier wisten ze precies wat mocht en niet mocht ! En ze kenden binnen de regels een enorme vrijheid... Als ik eens thuis was, dan leerde ik hen soms enkele plezante spelletjes met de kaart, waarbij het gelach en getier niet uit de lucht was... Eén van die spelletjes bestaat er in dat iemand de kaarten een voor een op tafel legt, ze pas op het laatste moment tonend. Voor een boer moet iedereen militair aan slaan, bij een vrouw moest iedereen zeggen "dag madame", bij een heer "dag meneer" en bij een aas moest iedereen zijn hand op de kaart leggen. De laatste moest al de reeds gespeelde kaarten in ontvangst nemen, idem dito als er iemand bij de andere kaarten iets verkeerds zegde of deed... Het klinkt simpel, het is simpel, maar je kunt je misschien het gelach en getier wel voorstellen???
Het was niet vreemd dat dit hier kon, vroeger was het bij mij thuis ook zo geweest, met een bemerking, zodra pa binnenkwam moest het stil zijn, want mijn vader kon niet tegen al dat lawaai...Hier konden zowel Anny als ik er tegen, en dus was het hier "de zoeten toeval" zoals ze dat hier noemen...
Bart was bovendien in de wijk zowat het haantje de voorste bij de groep die hier steeds met elkaar zat te spelen, en wellicht was het hebben van een thuis waar ze mochten en konden spelen daar wel een stukje van...
Waar is de tijd... Nu zie ik dat Anny, als er kinderen komen voor de tweeling die hier is als Veerle is gaan werken, ze niet meer binnen wil laten spelen... Ik begrijp dat wel, ze kan er niet zo goed meer tegen telkens en telkens opnieuw alles te moeten kuisen, dus ... alles heeft zijn tijd, en de tijd dat het hier een huis was waar de jongeren kwamen is voorbij... we worden oud... Ik speel wel nog eens met de kinderen, leer hen nog wel eens spelletjes en handigheidjes... maar weet je, ook niet meer zo vaak en ook niet meer met die binnenpret van vroeger...
Alles heeft zijn tijd, en dat stukje is voorbij...
tot de volgende ?
Gisteren was het visdag, nee, Visdag !
Heel de namiddag, je lijntje het water in werpen, en binnen de vijf seconden zag je al je dobber schommelen, rukken, verhuizen en soms zelf al helemaal verdwijnen, of plots helemaal plat liggen.
Het was niet te doen ! Het bericht dat vissen meestal beoefend wordt door een lui liggende slapende visser ging hier zeker niet op !
Een klein min puntje, de meeste overgrote massa van de beten was van kleine bliekjes, zowat tussen de 5 en de 12 centimeter groot... Die van 12 centimeter waren nog te pakken, maar die kleintjes, daar had je dikwijls een noppes, een leeg lijntje of een visje die net voor de wal weer van het wormpje viel...
Niettemin hebben we massa's vis gevangen...
Niet alleen die hele kleintjes, Luc is zelfs eens zijn lijntje afgetrokken van vermoedelijk een grote karper. We vingen allebei elk een tink (zeelt), verscheidene kleine giebels (een soort karpers maar veel geweldiger en echt sportvissen), ik één bliek die al bliek mocht heten en Luc verscheidene redelijke blieken, we vingen ook beiden verschillende goudvissen... De kleine bliek hielden we bij, Jo had gevraagd er een heleboel in zijn kweekvijver te gooien, en Luc houd er bij om deze winter te gaan snoeken. Luc goot er een honderdtal in de kweekvijver en hield er een honderdtal om later te gaan snoeken...
Het leek wel de wonderbare visvangst ! Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat je wormpje telkens al gepakt werd, nog voor het de bodem bereikte ! Hadden we met heel kleine haakjes en kleine wormpjes moeten vissen, dan zouden we ongetwijfeld nog veel meer vis gevangen hebben, maar 't was nu al genoeg...
Luc had zijn paraplu opgezet om uit de zon te zitten, maar ik hou er wel van om eens te zonnen, weliswaar met een grote hoed met brede randen op, maar genieten van het warme zonnetje. Op een gegeven ogenblik zie ik plots dat al wat ik aanhad van kledij werkelijk zijpnat was van het zweten ! Heet en vooral drukkend weer. Toen ik met Ewoud ging was het ook heet, maar niet zo drukkend, en dan had ik amper gezweet.
Deze morgen rond 6 uur begon het dan ook in de verte te rommelen en te bommelen...het verwachte onweer was er. Het is tot bijna 9 uur hier blijven ronddraaien, maar gelukkig zijn we weer ontsnapt aan het ergste er van. Wel hebben we ook hier serieuze vlagen stortregen gehad, en wat eigenaardig was, bijna zonder wind !
Het grootste onweer dat we ooit hebben meegemaakt was toen we met Koen naar de Loire reden, om de kastelen te gaan bekijken... Toen we hier vertrokken was het aan het donderen en het bliksemen, het knetterde langs alle kanten, en we zijn in het onweer blijven rijden, tot een heel eind in La Douce France... Het was precies of er geen einde meer zou aankomen... Waarschijnlijk hebben wij bij toeval heel de tijd net in de zone gereden, maar niettemin, het was ontzagwekkend ! Wij reden honderden kilometers in een hemels vuurwerk begeleid door paukenslagen... Je weet wel dat je veil in de "kooi van Faraday" zit, maar niettemin...
Eens we uit het onweer waren hadden we hemels weer...
Vandaag was het een bizar onweer, het was niet echt wat je noemt een onweerslucht ! Het was weliswaar donkerder dan anders, maar echt "zwart" of grote donderkoppen hebben we niet gezien. Veeleer een volledig toegedekte hemel, maar je had bijna de indruk dat het gewoon een open lucht was, alleen een tintje donkerder. Het leek wel of er geen wolkje aan de hemel hing. Raar.
Voor het eerst ben ik ook verbrand van de zon... Heel gek ! Mijn uurwerk was stilgevallen, de batterij leeg wellicht, en dus had ik het nutteloze ding afgedaan. Dat streepje, dat al jaaaaren steevast van de zon gevrijwaard was, is nu plots rood en gloeiend... Dus, ik ben verbrand, op een klein streepje...
Trouwens, ik ben ook heel eigenaardig bruin geworden...Als ik ga vissen is het altijd in de namiddag, ik zit altijd op dezelfde stek, en je houding tijdens het vissen is ook bijna voortdurend dezelfde... dus is de bovenkant van mijn rechtse hand mooi bruin, maar mijn vingers niet ( die zitten rond mijn hengel geplooid) .Mijn rechterarm is mooi bruin, maar de buitenste kant van mijn linkerarm heeft precies nog geen zon gezien, en mijn knieën zijn bovenaan bruin, maar mijn onderbenen noppes... Het is duidelijk dat ik steeds van de zelfde kant beschenen wordt door het zonneke.... Ik ben ook niet echt bruin... veeleer roodbruin. Sommigen denken zelfs dat ik verbrand ben, maar dat is niet zo, ik ben altijd roodbruin gebrand. Luc daarentegen is bijna zwart blijkbaar heeft hij ergens wat Spaanse of Italiaanse voorouders ? De tweeling is ros van haar, en die bruinen amper, maar verbranden des te meer! Bij zonnig weer moet je hen telkens inwrijven met zonnecrème van de hoogste factor, en dan nog zouden ze soms verbrand zijn. Wat ze wel hebben aan bruin zijn hun sproetjes, die ieder zomer weer veel meer bovenkomen dan in de winter. Soms zing ik dan voor hen het heel oude liedje van Will Tura: Ik noem haar sproetje, sproetje, sproetje, omdat er op haar snoetje en haar neusje lief en fijn duizend gouden sproetjes zijn... Dan zijn ze boos, want ze hebben een hekel aan die eigenlijk wel lieve sproetjes.
Hun mooie ros haar wordt door de zon wat verbleekt, en ze lijken bij de juiste belichting wel met goud overgoten... De ene wordt in de zomer zelfs bijna blond, maar met een mooie gloed op. Om ons moeder te citeren, ze zullen mogen solferbloem strooien !
Voor wie dat gezegde niet begrijpt, vroeger, als er ergens een loopse teef (hond!) was, dan kwamen van heinde en verre de reuen aan de deur waken... De mensen strooiden dan solferbloem om de reuen weg te jagen. Vandaar dat men zegt dat er voor de deur van mooie meisjes solferbloem moet worden gestrooid om de kerels weg te jagen.... Totdaar de les in geschiedenis ...
Toen ik zo'n jaar of dertien, veertien was, hadden wij iedere dag een ontmoeting met een lieve hond, die elke dag weer een eindje naast onze fiets meeliep, en dolgelukkig was als wij eens stopten en hem streelden... Op een dag zagen we hem niet staan op zijn gewone plaats, en dachten al het ergste, toen wij hem plots zagen staan aan een omheinde tuin, staan glarieogen naar een loops teefje die veilig achter het hekken zat... 's Middags zat hij er nog, en wij uit zuivere compassie hebben hem dan maar over het hekje gezet...
Waar is de tijd... Heel braaf waren we niet, maar het was gelukkig nog een tijd waarin dat wel een beetje (nog) kon... Nu zou je meteen de politie aan je deur hebben, Toen kregen we een pak rammel. Nu mag dat pak rammel niet meer, alhoewel ik daar geen enkel kwaad gevolg van heb, integendeel ! Ik denk dat je een kind veel beter kunt opvoeden met een trek onder zijn broek dan met een politie die komt dreigen. Maar ja, ik heb dan ook alleen maar de ervaring van mijn kindertijd en van het opvoeden van drie kinderen, dus weet ik daar niets van, die professors die wellicht enig kind waren en zelf ook maar een rotbedorven kindje hebben, zeggen dat het niet meer mag... en "wie de roede spaart" moet plots uit de gewijde teksten geschrapt worden als zijnde archaïsch... Wellicht zal ik het niet meer meemaken, maar wedden dat het wel weer zal veranderen??? Het enige wat voor een kind van belang is, is dat je het vaste leefregels biedt ! Als het kind weet van waar tot waar het kan en mag gaan, dan is het gelukkig, en het aanvaardt de straf zonder meer als het bewust een overtreding heeft gemaakt. Toen onze kinderen nog klein waren, vochten de neefjes en nichtjes om hier op vakantie te mogen komen, ondanks ze wisten dat ze hier het reglement moesten volgen, en dat zij, net als de onze, de regels moesten onderhouden, zo niet: straf ! Maar door het feit dat het vaste regels waren, hadden ze daar geen enkel probleem mee, ze ondergingen hun straf, en ze wisten dat er dan ook alles mee was opgelost. Hier mochten ze ravotten, hier was ruimte en een hele bende kinderen in de wijk van bijna allemaal dezelfde leeftijd, en als het regende of slecht weer was, dan zaten hier soms wel tien, vijftien kinderen in huis... en zelfs de "vreemden", de kinderen uit de wijk, wisten dat er hier regels waren, en dat die moesten gevolgd worden... Wellicht was het juist daarom dat ze allemaal hier kwamen? Hier wisten ze precies wat mocht en niet mocht ! En ze kenden binnen de regels een enorme vrijheid... Als ik eens thuis was, dan leerde ik hen soms enkele plezante spelletjes met de kaart, waarbij het gelach en getier niet uit de lucht was... Eén van die spelletjes bestaat er in dat iemand de kaarten een voor een op tafel legt, ze pas op het laatste moment tonend. Voor een boer moet iedereen militair aan slaan, bij een vrouw moest iedereen zeggen "dag madame", bij een heer "dag meneer" en bij een aas moest iedereen zijn hand op de kaart leggen. De laatste moest al de reeds gespeelde kaarten in ontvangst nemen, idem dito als er iemand bij de andere kaarten iets verkeerds zegde of deed... Het klinkt simpel, het is simpel, maar je kunt je misschien het gelach en getier wel voorstellen???
Het was niet vreemd dat dit hier kon, vroeger was het bij mij thuis ook zo geweest, met een bemerking, zodra pa binnenkwam moest het stil zijn, want mijn vader kon niet tegen al dat lawaai...Hier konden zowel Anny als ik er tegen, en dus was het hier "de zoeten toeval" zoals ze dat hier noemen...
Bart was bovendien in de wijk zowat het haantje de voorste bij de groep die hier steeds met elkaar zat te spelen, en wellicht was het hebben van een thuis waar ze mochten en konden spelen daar wel een stukje van...
Waar is de tijd... Nu zie ik dat Anny, als er kinderen komen voor de tweeling die hier is als Veerle is gaan werken, ze niet meer binnen wil laten spelen... Ik begrijp dat wel, ze kan er niet zo goed meer tegen telkens en telkens opnieuw alles te moeten kuisen, dus ... alles heeft zijn tijd, en de tijd dat het hier een huis was waar de jongeren kwamen is voorbij... we worden oud... Ik speel wel nog eens met de kinderen, leer hen nog wel eens spelletjes en handigheidjes... maar weet je, ook niet meer zo vaak en ook niet meer met die binnenpret van vroeger...
Alles heeft zijn tijd, en dat stukje is voorbij...
tot de volgende ?
woensdag, augustus 06, 2008
de toekomst ? Woehahaha !
In "De laatsten met het Nieuws" staat een prachtbericht, bijna van hetzelfde interloktuële gehalte van dat van De standaard van vorige week !
De vrouw van de toekomst heeft een dik gat !
En dan volgt een "gedegen" haartikel dat ondanks alle diëten nu al de vrouwen een pak dikker zijn dan hun grootmoeders indertijd...(Nogal wiedes, die leefden op oorlogskost) en dus wijst de evolutie op een steeds dikker wordend gat en een steeds mannelijker uiterlijk...
Journalist zijn in de zomer moet een helse karwei zijn ! Waar blijf je de zever uit halen in deze saaie tijd, waarin zelfs de politiekers hun verstand gebruiken en zich bezighouden met wat ze best kunnen: luieren...
De logica zou zeggen, laat uwe gazet rustig wat dunner worden in de zomer, maar nee, men mag niet de indruk geven dat je in feite veel te veel betaalt voor maar heel weinig wijsheid, dus maakt men zelf maar het nieuws.
Vroeger zag men iedere zomer steevast het monster van Loch Ness opduiken, maar met al het toerisme van vandaag de dag kunnen ze dit veel te gemakkelijk controleren, dus dat kan niet meer...dan maar in de wetenschap, of wat er voor doorgaat duikelen, men noemt een of andere duistere bron, en fantaseert er lustig op los, en voila ! Het Nieuws is er !
tju toch!
Ik heb ooit een site gezien waar iemand zich onledig hield met het noteren van al die gekke verzinsels... Dat is pas een hobby ! Je vind er ook heel wat op "broodje aap", een Nederlandse site waar ze alle verhaaltjes die de ronde doen in pers en in de gemeenschap bij elkaar zetten, en je mag dan eens raden of ze waar zijn of niet...Een tip, wat je echt niet kunt geloven is doorgaans wel waar.... als je eens een uurtje wilt lachen, zoek dan broodje aap eens op.
Gisteren ben ik naar de coiffeur geweest. Voor de laatste keer !
Hij stopt met werken... Zijn opvolgster stond er al bij om kennis te maken, en ik heb haar vriendelijk verzocht maar eens goed te kijken naar de techniek van het baardknippen, kwestie dat mijne gevel deftig gefatsoeneerd wordt in de toekomst.
Ik vroeg Wilfried, mijn bijna ex-kapper, wat hij met zijne tijd gaat doen: hovenieren en met de duiven spelen. Ik zei dat het te hopen was dat hij een groot pensioen had, want met de duiven spelen is een kostelijke hobby... Och, zei hij, dees jaar heb ik 80.000 fr over!
Ik keek hem aan, vol verwondering en beetje bewondering...
Ja, zei hij na een pauze, maar ik was begonnen met 100.000 hé...
Kijk, dat ga ik missen !
Nu wordt het dus een coiffeuse, en er zijn niet veel vrouwen die met de duiven spelen... En het is niet zo makkelijk om te zeveren tegen een jong vrouwmens als tegen een oude coiffeur. Bovendien hebben ze gewoonlijk heel andere interesses, die wij, mannen, dan weer niet hebben. Ik zou begot niet weten welk saccochke prinses Mathilde mee had op die of die gelegenheid. Misschien zou ik wel weten welke hoed de koningin van Nederland aan had, want daar heb ik gewoonlijk heel lang plezier in, of het kapsel van Fabiola, want dat is de laatste vijf eeuwen niet gewijzigd, kijk maar eens naar haar portret door Memlinck of was het een andere vlaamse primitieveling ?
En ik ben bijna zeker dat ze niet eens zal weten wat het verschil is tussen een karper en een zeelt, als ze al zou weten dat een zeelt een vis is.
Ik ben gelukkig geen voetbalfan, want wellicht heeft ze ook geen kaas gegeten van voetbal...En geef toe, er wordt zelden zoveel kaas gegeten als tijdens de voetbal op tv...
Ik ga mijne coiffeur missen...
Ik mag nu naar een blonde coiffeuse !
Terwijl we daar zaten kwam het gesprek over de coiffeurschool van Oudenaarde, een degelijke veel prijzen winnende onderwijsinstelling... Ik vertelde dat ik -heel lang geleden- regelmatig daar mijn haar liet knippen, omdat een dochter van een vriend modellen tekort had, een Marleen. Marleen De Mil? zei Wilfried! Ik keek hem verbaasd aan, ken je die ook ? Ze had nog stage gedaan bij hem ! En hij dacht te weten dat ze nu les geeft in de school !
De wereld is klein, heel klein.
... en weer verdwijnt een stukje van die wereld, mijne coiffeur gaat rentenieren.
Bart zit in Zwitserland, in de omgeving van Saassgrun (ik hoop dat ik het juist schrijf) Bart en Koen zijn daar nog geweest met de mutualiteit, lang geleden. Els is er niet helemaal in orde naar toe, ze heeft een borstvliesontsteking en moet zware medicatie nemen. Ze heeft veel pijn aan haar ribbenkast, maar de dokter zei dat het geen kwaad kon om op reis te gaan, dus zijn ze vertrokken, gisteren zijn we de eerste keer hun dieren gaan voederen. De vissen, de hamsters, de kippen en de geiten. Er is maar een risicovol onderdeel bij: de geiten.
De kinderen hebben die dieren zo tam gemaakt dat ze de mens zien als een speelkameraad, en ze springen alle vijf tegelijk met hun voorpoten tegen je op, en blijven zo recht staan. Jij niet. Anny probeerde met een afleidingsmanoeuvre en gooide eerst stukken oud brood in alle richtingen in het park, en ging pas dan binnen met de korrels voor de geiten en het graan voor de kippen... Zodra ze het geluid hoorden van het vallende graan was het brood vergeten, en Anny moest de geiten wegduwen om de kippen bij het graan te laten, maar dat lukt dus niet. De kippen eten geitenkorrels, de geiten eten het kippenvoer... 't Zijn precies mensen, altijd tegendraads.
Oh ja, we hebben de poes ook gezien, en wat eten voor haar gezet ook. Het beest was zoek, maar bij het weggaan zag ik plots van onder een struik twee ogen staarling kijken... de poes!
Het was best dat we langsgingen, de brievenbus puilde uit van een groot poststuk, en dat is een open advertentie om te melden: bewoners niet thuis ! Wij kregen hier trouwens de vraag van de politie om de telefoonboeken die juist nu besteld werden, binnen te pakken bij de buren die op verlof waren, teneinde de inbrekers niet op gedachten te brengen. Weet je dat alles veilig wegbergen ook niet altijd de oplossing is ? Bij een architect hier niet zo ver vandaan hebben ze eens ingebroken op klaarlichte dag, en toen de man 's avonds thuis kwam, bleken de inbrekers, omdat ze bijna niets van waarde hadden gevonden, hun woede uitgewerkt te hebben op de woning...Ze hadden onder meer op het tapijt gescheten, en dan alle muren en meubels, binnenin en langs buiten vol gesmeerd met het vieze goedje... Ook de kaders met portretten waren opengetrokken en volgesmeerd... De man heeft nooit meer zijn huis als een thuis aangevoeld!
Ik ga stoppen, deze namiddag ga ik vissen, met Luc, naar Wannegem. Hopelijk bijten ze !
tot de volgende ?
De vrouw van de toekomst heeft een dik gat !
En dan volgt een "gedegen" haartikel dat ondanks alle diëten nu al de vrouwen een pak dikker zijn dan hun grootmoeders indertijd...(Nogal wiedes, die leefden op oorlogskost) en dus wijst de evolutie op een steeds dikker wordend gat en een steeds mannelijker uiterlijk...
Journalist zijn in de zomer moet een helse karwei zijn ! Waar blijf je de zever uit halen in deze saaie tijd, waarin zelfs de politiekers hun verstand gebruiken en zich bezighouden met wat ze best kunnen: luieren...
De logica zou zeggen, laat uwe gazet rustig wat dunner worden in de zomer, maar nee, men mag niet de indruk geven dat je in feite veel te veel betaalt voor maar heel weinig wijsheid, dus maakt men zelf maar het nieuws.
Vroeger zag men iedere zomer steevast het monster van Loch Ness opduiken, maar met al het toerisme van vandaag de dag kunnen ze dit veel te gemakkelijk controleren, dus dat kan niet meer...dan maar in de wetenschap, of wat er voor doorgaat duikelen, men noemt een of andere duistere bron, en fantaseert er lustig op los, en voila ! Het Nieuws is er !
tju toch!
Ik heb ooit een site gezien waar iemand zich onledig hield met het noteren van al die gekke verzinsels... Dat is pas een hobby ! Je vind er ook heel wat op "broodje aap", een Nederlandse site waar ze alle verhaaltjes die de ronde doen in pers en in de gemeenschap bij elkaar zetten, en je mag dan eens raden of ze waar zijn of niet...Een tip, wat je echt niet kunt geloven is doorgaans wel waar.... als je eens een uurtje wilt lachen, zoek dan broodje aap eens op.
Gisteren ben ik naar de coiffeur geweest. Voor de laatste keer !
Hij stopt met werken... Zijn opvolgster stond er al bij om kennis te maken, en ik heb haar vriendelijk verzocht maar eens goed te kijken naar de techniek van het baardknippen, kwestie dat mijne gevel deftig gefatsoeneerd wordt in de toekomst.
Ik vroeg Wilfried, mijn bijna ex-kapper, wat hij met zijne tijd gaat doen: hovenieren en met de duiven spelen. Ik zei dat het te hopen was dat hij een groot pensioen had, want met de duiven spelen is een kostelijke hobby... Och, zei hij, dees jaar heb ik 80.000 fr over!
Ik keek hem aan, vol verwondering en beetje bewondering...
Ja, zei hij na een pauze, maar ik was begonnen met 100.000 hé...
Kijk, dat ga ik missen !
Nu wordt het dus een coiffeuse, en er zijn niet veel vrouwen die met de duiven spelen... En het is niet zo makkelijk om te zeveren tegen een jong vrouwmens als tegen een oude coiffeur. Bovendien hebben ze gewoonlijk heel andere interesses, die wij, mannen, dan weer niet hebben. Ik zou begot niet weten welk saccochke prinses Mathilde mee had op die of die gelegenheid. Misschien zou ik wel weten welke hoed de koningin van Nederland aan had, want daar heb ik gewoonlijk heel lang plezier in, of het kapsel van Fabiola, want dat is de laatste vijf eeuwen niet gewijzigd, kijk maar eens naar haar portret door Memlinck of was het een andere vlaamse primitieveling ?
En ik ben bijna zeker dat ze niet eens zal weten wat het verschil is tussen een karper en een zeelt, als ze al zou weten dat een zeelt een vis is.
Ik ben gelukkig geen voetbalfan, want wellicht heeft ze ook geen kaas gegeten van voetbal...En geef toe, er wordt zelden zoveel kaas gegeten als tijdens de voetbal op tv...
Ik ga mijne coiffeur missen...
Ik mag nu naar een blonde coiffeuse !
Terwijl we daar zaten kwam het gesprek over de coiffeurschool van Oudenaarde, een degelijke veel prijzen winnende onderwijsinstelling... Ik vertelde dat ik -heel lang geleden- regelmatig daar mijn haar liet knippen, omdat een dochter van een vriend modellen tekort had, een Marleen. Marleen De Mil? zei Wilfried! Ik keek hem verbaasd aan, ken je die ook ? Ze had nog stage gedaan bij hem ! En hij dacht te weten dat ze nu les geeft in de school !
De wereld is klein, heel klein.
... en weer verdwijnt een stukje van die wereld, mijne coiffeur gaat rentenieren.
Bart zit in Zwitserland, in de omgeving van Saassgrun (ik hoop dat ik het juist schrijf) Bart en Koen zijn daar nog geweest met de mutualiteit, lang geleden. Els is er niet helemaal in orde naar toe, ze heeft een borstvliesontsteking en moet zware medicatie nemen. Ze heeft veel pijn aan haar ribbenkast, maar de dokter zei dat het geen kwaad kon om op reis te gaan, dus zijn ze vertrokken, gisteren zijn we de eerste keer hun dieren gaan voederen. De vissen, de hamsters, de kippen en de geiten. Er is maar een risicovol onderdeel bij: de geiten.
De kinderen hebben die dieren zo tam gemaakt dat ze de mens zien als een speelkameraad, en ze springen alle vijf tegelijk met hun voorpoten tegen je op, en blijven zo recht staan. Jij niet. Anny probeerde met een afleidingsmanoeuvre en gooide eerst stukken oud brood in alle richtingen in het park, en ging pas dan binnen met de korrels voor de geiten en het graan voor de kippen... Zodra ze het geluid hoorden van het vallende graan was het brood vergeten, en Anny moest de geiten wegduwen om de kippen bij het graan te laten, maar dat lukt dus niet. De kippen eten geitenkorrels, de geiten eten het kippenvoer... 't Zijn precies mensen, altijd tegendraads.
Oh ja, we hebben de poes ook gezien, en wat eten voor haar gezet ook. Het beest was zoek, maar bij het weggaan zag ik plots van onder een struik twee ogen staarling kijken... de poes!
Het was best dat we langsgingen, de brievenbus puilde uit van een groot poststuk, en dat is een open advertentie om te melden: bewoners niet thuis ! Wij kregen hier trouwens de vraag van de politie om de telefoonboeken die juist nu besteld werden, binnen te pakken bij de buren die op verlof waren, teneinde de inbrekers niet op gedachten te brengen. Weet je dat alles veilig wegbergen ook niet altijd de oplossing is ? Bij een architect hier niet zo ver vandaan hebben ze eens ingebroken op klaarlichte dag, en toen de man 's avonds thuis kwam, bleken de inbrekers, omdat ze bijna niets van waarde hadden gevonden, hun woede uitgewerkt te hebben op de woning...Ze hadden onder meer op het tapijt gescheten, en dan alle muren en meubels, binnenin en langs buiten vol gesmeerd met het vieze goedje... Ook de kaders met portretten waren opengetrokken en volgesmeerd... De man heeft nooit meer zijn huis als een thuis aangevoeld!
Ik ga stoppen, deze namiddag ga ik vissen, met Luc, naar Wannegem. Hopelijk bijten ze !
tot de volgende ?
dinsdag, augustus 05, 2008
zjatten en têlloren...
Als je hier iemand hoort zeggen dat het allemaal blabla is, dan hoor je in werkelijkheid: zjatten en têlloren... Kopjes en borden, maar geef toe zjatten en têlloren is veel mooier dan die kopjes en borden...
En weer hoor je in onze spreektaal de import van vreemde woorden, en vooral van uit het frans.
We eten uit telloren, met een mes en een vorket (fourchette) in het Oostends zelfs bijna letterlijk "een fursjette...". Wij zijn ook zo vaak en zo lang bezet geweest, dat het heel logisch is dat onze taal daar de sporen van draagt. Bovendien waren wij van nature al gedeeltelijk een taalovergangszone. Want indertijd, voor de uitvinding van de grenzen, stopte een taal niet aan de schreve, het liep heel geleidelijk over van de ene taal in de andere. Je had overgangsgebieden. Het was wel zo dat de officiële taal of in het ene of in het andere was, maar de spreektaal was in die gebieden een echt mengelmoesje. Je moet nu al heel erg goed gaan zoeken om in Frans Vlaanderen nog het Vlams te kunnen horen, maar wij hebben nog hier en daar ouden mensen gevonden die in een klein stamineetje onder elkaar vlams aan 't koetten waren. (Ik spreek van in de jaren 1970) maar nu denk ik niet dat je er nog zo maar tegen het lijf zult lopen. Niet dat er geen Vlaamse werking meer is, maar het leeft niet meer aan de basis.
Door het onderwijs en alle officiële instellingen fransonkundig te verklaren heeft men in enkele generaties het vlams doen verdwijnen, ondanks het feit dat het al eeuwen was blijven bestaan in het grote Frankrijk.
Maar je kunt dus wel degelijk een taal doen verdwijnen !
Maar niet de volksaard, en niet de eigenheid van dat volk! Nu vind je in La Flandre du Nord, een apart volkje, met een aparte taal, een dialekt van de Nord, de Chti, waarin je her en der nog vage sporen vind van het vroegere vlams, maar die wellicht binnen enkele generaties nog een bijkomende inmenging zal hebben van uit de vele oorspronkelijk noord-afrikanen...
Het is dus, ondanks alle dwang, eerder een evolutie dan een echt verdwijnen. De levensstijl, de feesten en de gebruiken blijven de sporen van het verleden dragen, en sommige gerechten hebben nog steeds geen andere dan hun oorspronkelijke vlaamse naam, zoals het potjesvlesch en andere...
De taal verdwijnt, het volk niet...of veel langzamer... Want wat we hier zien, zien we ook daar! Onder invloed van de gewijzigde vorm van economie zijn de mensen niet meer honkvast, en gaan bij het werk wonen, verliezen hun eigen dialekt en geven het dialekt van daar waar ze nu wonen een andere klank en andere woorden, tot er een algemen vervlakking ontstaat, een soort lingua populi, een volkstaal, maar niet meer echt aan de gemeente vastgehecht.
Steeds meer ouders voeden hun kinderen op in een "beschaafd" nederlands, de kinderen rapen pas op schoolleeftijd wat dialekt op, en hun taal neigt meer en meer toe een soort "algemeen Vlaams"... In Nederland zie je hetzelfde, de Zeeuwen van nu spreken steeds minder echt zeeuws, en steeds meer een vorm tussen nederlands en zeeuws in.
Ik vermoed (en hoop!) dat dit niet tot het einde leidt van de volkstaal! Laat het een vervagen brengen van de dialektgrenzen, maar laat het asjeblieft niet leiden tot een dode steriele taal waarin de enige evolutie nog de bijkomende nieuwe woorden zijn voor nieuwe gebruiksvoorwerpen... Het is voor mij dan ook verheugend vast te stellen dat er een soort revival van het dialekt bezig is, en dat steeds meer kleinkunstenaars grote successen boeken met liedjes in hun moerstaal. (Alhoewel de ouderen zeggen dat het nu al geen echt dialekt meer is...)
Maar ik ben en blijf er van overtuigd dat het leven van een taal van vanonderen uit moet komen! Met andere woorden, het is de spreekwijze die de taal moet blijven bevruchten !
Nu en dan kun je reacties vinden op mijn blog, komende van een Nederlandse lezer... Hij schreef onder meer dat hij zo houd van ons vlaams...terwijl wij in onze schrijftaal hoofdzakelijk in het nederlands schrijven, maar ja, als we de dikke vandaal openslaan, dan zien wij bij heel veel woorden znl staan, zuidnederlands (waarom geen vl., meneer de vandaal???) waarmee men beduidt dat het geen gebruikelijke term is in Nederland. In de laatste versie neemt men ook woorden uit het surinaams op, en wellicht staat daar dan ook dat wat denigrerend overkomend sur. bij ???
Waarom staat er bij de woorden die alleen door jullie in Nederland worden gebruikt, geen hnl bij ?of nnl ? Ofwel beschouwen we het ook echt als één taal, ofwel niet... En het is één taal ! De verschillen zijn zo minimaal dat er geen verschil is ! De woordenschat van een Zeeuw is ook niet dezelfde van een Drentse inwoner, en toch is iedereen het er over eens dat ze nederlands praten en schrijven... Het verschil tussen een Zeeuw en een Vlaming is heus niet groter dan dat tussen die zeeuw en die Drenter (Zeg ik dat goed ?).
Nu ja, het is ook jullie schuld niet dat er bij die woorden znl. of sur. staat, laat er ons dan ook niet over vitten, maar mocht u enkele van die vroede heren kennen die plichtig zijn aan die vermelding, wil hun dan aub een melden dat wij dat helemaal niet op prijs kunnen stellen !
Vlaams is Nederlands en Nederlands is Vlaams, of we het nu willen of niet. Er is een werkelijk verschil ! Eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat er één werkelijk verschil bestaat ! ... In de ambtelijke taal ! Al onze wetteksten zijn opgemaakt in een taaltje die hoogstens nog aan het nederlands herinnert, een regelrechte vertaling uit het frans, en met het gebruik van een terminologie die nog dateert van de Code Napoléon.... Kwestie van geen misverstanden te kunnen hebben tussen de Franse en de Vlaamse wetteksten inzake interpretatie... Als je de kans hebt, beste Nederlandse Vriend, dan moet je je eens een Belgisch Burgerlijk Wetboek aanschaffen, op de rommelmarkten vind je die met massa's (daar horen ze ook thuis)... Je zult je zeker een kriek lachen, tot je er aan denkt dat wij zo geregeerd worden.... dan zul je meewarig het hoofd schudden en deernis hebben met ons, arme Vlamingen...
Weet je wat wij zeggen over dat Burgerlijk Wetboek ? Zjatten en têlloren !
tot de volgende ?
En weer hoor je in onze spreektaal de import van vreemde woorden, en vooral van uit het frans.
We eten uit telloren, met een mes en een vorket (fourchette) in het Oostends zelfs bijna letterlijk "een fursjette...". Wij zijn ook zo vaak en zo lang bezet geweest, dat het heel logisch is dat onze taal daar de sporen van draagt. Bovendien waren wij van nature al gedeeltelijk een taalovergangszone. Want indertijd, voor de uitvinding van de grenzen, stopte een taal niet aan de schreve, het liep heel geleidelijk over van de ene taal in de andere. Je had overgangsgebieden. Het was wel zo dat de officiële taal of in het ene of in het andere was, maar de spreektaal was in die gebieden een echt mengelmoesje. Je moet nu al heel erg goed gaan zoeken om in Frans Vlaanderen nog het Vlams te kunnen horen, maar wij hebben nog hier en daar ouden mensen gevonden die in een klein stamineetje onder elkaar vlams aan 't koetten waren. (Ik spreek van in de jaren 1970) maar nu denk ik niet dat je er nog zo maar tegen het lijf zult lopen. Niet dat er geen Vlaamse werking meer is, maar het leeft niet meer aan de basis.
Door het onderwijs en alle officiële instellingen fransonkundig te verklaren heeft men in enkele generaties het vlams doen verdwijnen, ondanks het feit dat het al eeuwen was blijven bestaan in het grote Frankrijk.
Maar je kunt dus wel degelijk een taal doen verdwijnen !
Maar niet de volksaard, en niet de eigenheid van dat volk! Nu vind je in La Flandre du Nord, een apart volkje, met een aparte taal, een dialekt van de Nord, de Chti, waarin je her en der nog vage sporen vind van het vroegere vlams, maar die wellicht binnen enkele generaties nog een bijkomende inmenging zal hebben van uit de vele oorspronkelijk noord-afrikanen...
Het is dus, ondanks alle dwang, eerder een evolutie dan een echt verdwijnen. De levensstijl, de feesten en de gebruiken blijven de sporen van het verleden dragen, en sommige gerechten hebben nog steeds geen andere dan hun oorspronkelijke vlaamse naam, zoals het potjesvlesch en andere...
De taal verdwijnt, het volk niet...of veel langzamer... Want wat we hier zien, zien we ook daar! Onder invloed van de gewijzigde vorm van economie zijn de mensen niet meer honkvast, en gaan bij het werk wonen, verliezen hun eigen dialekt en geven het dialekt van daar waar ze nu wonen een andere klank en andere woorden, tot er een algemen vervlakking ontstaat, een soort lingua populi, een volkstaal, maar niet meer echt aan de gemeente vastgehecht.
Steeds meer ouders voeden hun kinderen op in een "beschaafd" nederlands, de kinderen rapen pas op schoolleeftijd wat dialekt op, en hun taal neigt meer en meer toe een soort "algemeen Vlaams"... In Nederland zie je hetzelfde, de Zeeuwen van nu spreken steeds minder echt zeeuws, en steeds meer een vorm tussen nederlands en zeeuws in.
Ik vermoed (en hoop!) dat dit niet tot het einde leidt van de volkstaal! Laat het een vervagen brengen van de dialektgrenzen, maar laat het asjeblieft niet leiden tot een dode steriele taal waarin de enige evolutie nog de bijkomende nieuwe woorden zijn voor nieuwe gebruiksvoorwerpen... Het is voor mij dan ook verheugend vast te stellen dat er een soort revival van het dialekt bezig is, en dat steeds meer kleinkunstenaars grote successen boeken met liedjes in hun moerstaal. (Alhoewel de ouderen zeggen dat het nu al geen echt dialekt meer is...)
Maar ik ben en blijf er van overtuigd dat het leven van een taal van vanonderen uit moet komen! Met andere woorden, het is de spreekwijze die de taal moet blijven bevruchten !
Nu en dan kun je reacties vinden op mijn blog, komende van een Nederlandse lezer... Hij schreef onder meer dat hij zo houd van ons vlaams...terwijl wij in onze schrijftaal hoofdzakelijk in het nederlands schrijven, maar ja, als we de dikke vandaal openslaan, dan zien wij bij heel veel woorden znl staan, zuidnederlands (waarom geen vl., meneer de vandaal???) waarmee men beduidt dat het geen gebruikelijke term is in Nederland. In de laatste versie neemt men ook woorden uit het surinaams op, en wellicht staat daar dan ook dat wat denigrerend overkomend sur. bij ???
Waarom staat er bij de woorden die alleen door jullie in Nederland worden gebruikt, geen hnl bij ?of nnl ? Ofwel beschouwen we het ook echt als één taal, ofwel niet... En het is één taal ! De verschillen zijn zo minimaal dat er geen verschil is ! De woordenschat van een Zeeuw is ook niet dezelfde van een Drentse inwoner, en toch is iedereen het er over eens dat ze nederlands praten en schrijven... Het verschil tussen een Zeeuw en een Vlaming is heus niet groter dan dat tussen die zeeuw en die Drenter (Zeg ik dat goed ?).
Nu ja, het is ook jullie schuld niet dat er bij die woorden znl. of sur. staat, laat er ons dan ook niet over vitten, maar mocht u enkele van die vroede heren kennen die plichtig zijn aan die vermelding, wil hun dan aub een melden dat wij dat helemaal niet op prijs kunnen stellen !
Vlaams is Nederlands en Nederlands is Vlaams, of we het nu willen of niet. Er is een werkelijk verschil ! Eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat er één werkelijk verschil bestaat ! ... In de ambtelijke taal ! Al onze wetteksten zijn opgemaakt in een taaltje die hoogstens nog aan het nederlands herinnert, een regelrechte vertaling uit het frans, en met het gebruik van een terminologie die nog dateert van de Code Napoléon.... Kwestie van geen misverstanden te kunnen hebben tussen de Franse en de Vlaamse wetteksten inzake interpretatie... Als je de kans hebt, beste Nederlandse Vriend, dan moet je je eens een Belgisch Burgerlijk Wetboek aanschaffen, op de rommelmarkten vind je die met massa's (daar horen ze ook thuis)... Je zult je zeker een kriek lachen, tot je er aan denkt dat wij zo geregeerd worden.... dan zul je meewarig het hoofd schudden en deernis hebben met ons, arme Vlamingen...
Weet je wat wij zeggen over dat Burgerlijk Wetboek ? Zjatten en têlloren !
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)