Ik lees zo net op een reclamemailtje dat Knack de twintig interloktueelste vlamingen bevraagd heeft ???? Zjievereers, ik heb niemand gezien !
Gek, ik kreeg ook een mailtje op mijn reisverslag van zoveel jaar geleden... Luukske, de bedoeling is niet dat je geniet van het schrijven, maar dat je ook rechtstaat, schoenen gaat kopen, een rugzak kun je hier lenen...en trainen, joengne, veel trainen...
Nee, het is raar en echt ik kan het iedereen aanraden ! Maak van je reisjes eens een boek, jaren nadien kun je dan weer wegdromen en weer op stap zijn. Ik zie weer madame Annie dans sa petite auberge met de reuze glazen picon... Ik hoor weer dat madammeke in die Gîte klagen over het doodbloeden van hun streek. Iedereen trok er weg, ook zij hadden geen kinderen die de zaak verder willen zetten, zij waren allemaal naar de grootsteden en de vuile fabrieken... Wij hebben daar héél alleen in die gîte geslapen, in één groot bed, waar wel dertig man in konden liggen... Het was snikheet, en ik heb wellicht heel dat bed door gerold op zoek naar een koud plekje...Toen we 's morgens opstonden, moesten we naar buiten om ons te wassen aan de pomp, en het was ijskoud...Na het ontbijt bij de boerin, kwamen we buiten en de hitte sloeg ons al weer toe...
Het was van daar dat we beland waren in dat dorpje waar Anny geen stap meer wilde (kon) zetten, opgebrand van de hitte...
Nu, je verwacht wel een beetje dat je, zo ver naar het zuiden, warm weer zoudt hebben, maar een tijd later deden we een trektocht in The Highlands van Scotland, en we zaten ook daar in een hittegolf... De laatste dagetappe hebben we dorst gehad,dorst...en we kwamen niets tegen... Ik heb het pad twee keer verlaten om aan te bellen en te kloppen en te roepen aan enkele huizen, maar niemand was thuis, of ze durfden zich niet tonen aan die rare typen met hun rugzak... We hoorden daags nadien dat twee Ierse meisjes die we leerden kennen op de tocht, gewoon gedronken hadden van de bergriviertjes, zonder gevolgen... En Anny maar reclameren, want ik had het haar verboden....
Dat is het mooie aan trektochten... Je hebt tijd om met de mensen kennis te maken, te babbelen en werkelijk van de cultuur te snuiven. We hebben nog enkele jaren met een duitse kolonel contact gehad, waarmee ik whisky had gedronken bij Ian... Je kunt stoppen om de bloemen te bekijken (de orchideeën en de vleesetende plantjes in The Moors - die verschrikkelijke desolate landschappen van de moerassen...je zag er zelfs geen vogel...het ideale decor voor een griezelfilm. (Hitchcock gebruikte het !))
We stopten om een nest van roofvogels te bekijken waar de oudervogel met een konijntje het nest invloog... In Schotland kwamen de vinken (!!!!) bij ons zitten om de kruimeltjes van ons brood op te pikken... Ik heb foto's met vinken aan onze voeten !
Er is geen enkel verlof die ook maar kan tippen aan een trektocht. We maakten er nooit een marathon van, we namen de dagafstand nooit te hoog, en waren altijd ter plaatse voor 16 uur...zodat we ook nog eens de plaats van onze bestemming konden exploreren, en genieten van de goede zaken van het leven. We hebben altijd een tentje meegesleurd, maar we hebben er nooit in geslapen.We hebben steeds geslapen in hotelletjes, gîtes of bed and breakfast. We sliepen ooit bij een vriendelijke dame waar we een bizar levensverhaal hoorden... Mevrouw had in Australie, waar ze geboren was en woonde, een flinke Schotse militair ontmoet, en 't ene bracht het andere mee, ze huwden. De militair moest met zijn afdeling mee, terug naar Groot Brittanië, en madam zou op eigen houtje na komen... Toen ze in Schotland arriveerde, was haar man op de terugvaart verongelukt...Ze stond daar moederziel alleen in een vreemd land, met een baby die iedere dag kon ter wereld komen...
Dat kind, ondertussen een veertiger, kwam 's nachts slapen, telkens als zijn moeder logees had...Wij waren er door de toeristische dienst naar toe gestuurd. Ze zonden zoveel mogelijk mensen naar die madame, maar alleen echtparen of jongedames... We hebben met ontroering naar de foto van haar soldaat gekeken...de enige foto die ze had...
We sliepen ooit bij een lieve dame die onze kletsnatte schoenen (we hadden door een bergbeekje moeten baggeren) opvulde met kranten en in haar garage op de verwarming zette...Na een paar uur ging ze de kranten uithalen en verversen...
Dat heb je niet in een gewoon hotel, op een gewoon reisje...dat heb je maar op trektochten waar je echt contact hebt met de mensen...
Ik weet wel, sommigen zullen zeggen, hij is daar weer...Maar voor mij zijn dat de rozijnen in de taart van het leven. Dat zijn mijn avonturen, heerlijke gebeurtenissen, heerlijke herinneringen... En nu het lot mij gekluisterd heeft, zijn ze nog veel meer dan vroeger, als prachtige bloemen in een saai veld. Misschien zullen er zijn die denken dat ik overdrijf, maar nee, ons leven was zo rijk gevuld met echte heerlijke dingen.
Ik heb het je al gezegd, eigenlijk hangen al die dingen niet aaneen, nee, het zijn als kleurspotten in een groot korenveld... Met andere woorden, er is veel meer veld dan er bloemen op staan... Maar het zijn die bloemen die de aandacht trekken, die dat veld zo mooi maken. Daarom voelen wij ons ook zo rijk...wij hebben mooie herinneringen, dingen die ons nooit meer kunnen ontnomen worden...dingen die we met u kunnen delen, en die u kunnen doen glimlachen...Meer moet dat echt niet zijn.
Dat zal dan ook wel met zich meebrengen dat we soms in herhaling vallen, soms meerdere keren hetzelfde vertellen...Laat ons, en probeer nog eens met ons mee te genieten, laat het ook in uw veld een klein spatje van kleur worden.
Weet je, als je ons iets triest vertelt, dan leven we met je mee, en als het over een verlies gaat, dan zetten wij het doodssanctje bij de foto's van onze Koen, en Ma en nog enkelen, en dragen het verdriet enkele dagen, weken met u mee...Maar als u ons iets leuks verteld van wat u beleefde, dan gaat dat in onze herinneringen bij de verfpotten staan ! Bij de kleuren ! bij het schitterende blinkende, mooie lachende van onze vele herinneringen... en nu en dan zal iets ons weer doen denken aan UW avontuur, en zullen we weer glimlachen bij de herinnering aan die avond, toen jij ons verhaalde... en de glimlach zal ons weer enkele dagen warmte brengen...
Dat is wat ik hoop dat onze avonturen jou zullen brengen, een glimlach, een beetje warmte...
tot de volgende ?
woensdag, januari 23, 2008
dinsdag, januari 22, 2008
Blanco
Na de inspiratie van gisteren heb ik vandaag precies een blackout...Er komt niet in mijn bolleke op, om op papier te zetten...
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....
Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...
Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !
Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...
Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....
Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...
Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !
Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...
Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?
maandag, januari 21, 2008
Macht
Vannacht lag ik weer wakker te liggen... (ik heb het 4.30 uur weten worden)...Het lezen ging niet goed meer, op een bepaald ogenblik worden je ogen moe, en dan kun je amper nog lezen, op voorwaarde dat je met lange armen geboren bent, en dat je geen last hebt van de kramp...dus lig je daar maar te liggen, te kijken naar de rode cijfers van je digitale klok.
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
zondag, januari 20, 2008
Schepen, sloepen, schipjes, boten, kano's en noem maar op
Vanmorgen, heel vroeg kreeg ik een jubeltelefoontje !
Je weet dat gisteren Veerle haar laatste stagedag had gedaan, ze had een afscheid gekregen met toeters en bellen en kreeg een heel mooie vaas met een mooie plant er in, in van die gekleurde kristallen... Ze was content, om dat iedereen van haar content was !
En vanmorgen dan die jubeltelefoon !!
Er is er eentje ziek, en Veerle mag beginnen (voortdoen...) met een interimcontract weliswaar, maar volgens de gerante met héél véél kans dat ze mag blijven, want de "zieke" is er ene die er niet graag werkt en zoekt om weg te geraken...
Jammer dat ik haar gezicht niet kon fotograferen, anders kon ik haar zonnegezicht naast dat van haar broer zetten !
Zijn de zeven magere jaren misschien eindelijk voor bij ??? Hopelijk, ik zal echt gelukkig zijn als dat kind van ons ook eindelijk weer op haar pootjes terecht komt, en dat de naweeën van die vechtscheiding, van die slagen, van die onderdrukking eindelijk voorbij zijn...
En nu die schepen...
Ik had al her en der zitten kijken naar afbeeldingen van schepen, om eens mooie dingen te kunnen pyrograferen die met mijn wortels, mijn roots, de zee te maken hebben, maar het is niet makkelijk te vinden, tot vandaag op de rommelmarkt te Kalken Laarne, van de vrouwenbasket... Ik vond er een prachtig boekwerk, in het engels over schepen, van in de oudheid tot heden...met massa's tekeningen, schilderijen, etsen en noem maar op van alle soorten schepen... Ik heb er voor het eerst in mijn leven een foto van een zevenmaster gezien, ik wist niet dat dit ooit bestaan had !
Ik heb nog heel veel werk aan mijn Bacchus, ben ondertussen bezig met het ontwerpen van juwelen om uit te werken in been en/of ivoor, en nu jeukt het al om schepen te branden in hout ... Je ziet, je hoort dat ik weer in gang geschoten ben ! De grote schijterij is eindelijk verleden tijd, I'm back !
Ik heb je al verteld dat ik soms dingen vind in boeken, nu ook, in het engelse boek, een engels mopje...
WHO'S JOB IS IT ?
This is a story about four people named Everybody, Somebody, Anybody and Nobody. There was an important job to be done and Everybody was sure Somebody would do it. Anybody could have done it, but Nobody did it. Somebody got angry about that, because it was Everybody's job. Everybody thought Anybody could do it but Nobody realized that Everybody wouldn't do it. It ended up that Everybody blamed Somebody when Nobody did what Anybody could have done...
Leuk hé ? Ik heb het ooit al eens ergens gehoord, maar ik vond het leuk om het zo plots en onverwacht tegen te komen in het ruim van een hollandse Fluyt...
Het is een stukje gestencileerde tekst, uitgesneden uit een blad... Wie heeft dit stukje tekst ooit zo belangrijk geacht dat hij het uitknipte en bewaarde ? Hoe is het nadien in een boek over schepen terecht gekomen? Zie je, zo een dom snippertje papier doet je eens dromen... Voor mij zijn die dingen gratis geschenkjes in een gekocht boek, toegiftjes...
Vermits het een naslagwerk is, zal het wellicht behoord hebben aan iemand die ergens banden had met de scheepsvaart, of anders aan iemand die, zoals ik, het ooit aankocht omwille van de vele afbeeldingen... De kans zit er in dat het iemand was die engels sprak, want ik zie niet veel mensen die engelse mopjes op stencil ontvingen als ze niet zelf engelstalig waren...Of was het een student die ooit in dit boek zat dingen op te zoeken ?
Vandaag is het minder betrokken dan gisteren, maar de zon is nog steeds zoek, ik heb nog gezocht op de rommelmarkt, maar nee, niet te vinden...
tot de volgende ?
Je weet dat gisteren Veerle haar laatste stagedag had gedaan, ze had een afscheid gekregen met toeters en bellen en kreeg een heel mooie vaas met een mooie plant er in, in van die gekleurde kristallen... Ze was content, om dat iedereen van haar content was !
En vanmorgen dan die jubeltelefoon !!
Er is er eentje ziek, en Veerle mag beginnen (voortdoen...) met een interimcontract weliswaar, maar volgens de gerante met héél véél kans dat ze mag blijven, want de "zieke" is er ene die er niet graag werkt en zoekt om weg te geraken...
Jammer dat ik haar gezicht niet kon fotograferen, anders kon ik haar zonnegezicht naast dat van haar broer zetten !
Zijn de zeven magere jaren misschien eindelijk voor bij ??? Hopelijk, ik zal echt gelukkig zijn als dat kind van ons ook eindelijk weer op haar pootjes terecht komt, en dat de naweeën van die vechtscheiding, van die slagen, van die onderdrukking eindelijk voorbij zijn...
En nu die schepen...
Ik had al her en der zitten kijken naar afbeeldingen van schepen, om eens mooie dingen te kunnen pyrograferen die met mijn wortels, mijn roots, de zee te maken hebben, maar het is niet makkelijk te vinden, tot vandaag op de rommelmarkt te Kalken Laarne, van de vrouwenbasket... Ik vond er een prachtig boekwerk, in het engels over schepen, van in de oudheid tot heden...met massa's tekeningen, schilderijen, etsen en noem maar op van alle soorten schepen... Ik heb er voor het eerst in mijn leven een foto van een zevenmaster gezien, ik wist niet dat dit ooit bestaan had !
Ik heb nog heel veel werk aan mijn Bacchus, ben ondertussen bezig met het ontwerpen van juwelen om uit te werken in been en/of ivoor, en nu jeukt het al om schepen te branden in hout ... Je ziet, je hoort dat ik weer in gang geschoten ben ! De grote schijterij is eindelijk verleden tijd, I'm back !
Ik heb je al verteld dat ik soms dingen vind in boeken, nu ook, in het engelse boek, een engels mopje...
WHO'S JOB IS IT ?
This is a story about four people named Everybody, Somebody, Anybody and Nobody. There was an important job to be done and Everybody was sure Somebody would do it. Anybody could have done it, but Nobody did it. Somebody got angry about that, because it was Everybody's job. Everybody thought Anybody could do it but Nobody realized that Everybody wouldn't do it. It ended up that Everybody blamed Somebody when Nobody did what Anybody could have done...
Leuk hé ? Ik heb het ooit al eens ergens gehoord, maar ik vond het leuk om het zo plots en onverwacht tegen te komen in het ruim van een hollandse Fluyt...
Het is een stukje gestencileerde tekst, uitgesneden uit een blad... Wie heeft dit stukje tekst ooit zo belangrijk geacht dat hij het uitknipte en bewaarde ? Hoe is het nadien in een boek over schepen terecht gekomen? Zie je, zo een dom snippertje papier doet je eens dromen... Voor mij zijn die dingen gratis geschenkjes in een gekocht boek, toegiftjes...
Vermits het een naslagwerk is, zal het wellicht behoord hebben aan iemand die ergens banden had met de scheepsvaart, of anders aan iemand die, zoals ik, het ooit aankocht omwille van de vele afbeeldingen... De kans zit er in dat het iemand was die engels sprak, want ik zie niet veel mensen die engelse mopjes op stencil ontvingen als ze niet zelf engelstalig waren...Of was het een student die ooit in dit boek zat dingen op te zoeken ?
Vandaag is het minder betrokken dan gisteren, maar de zon is nog steeds zoek, ik heb nog gezocht op de rommelmarkt, maar nee, niet te vinden...
tot de volgende ?
zaterdag, januari 19, 2008
en maar branden
Gisteren kwam Bart langs, door de vele buitenlandse beurzen was het al wat langer geleden dan anders, maar nu had hij tijd, en bleef rustig wat keuvelen en zijn Henri Vandevelde label bespreken...
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
vrijdag, januari 18, 2008
slappe lach
Daarnet heb ik zitten kijken naar de miskleunen van "Woestijnvis", en zoals gewoonlijk zitten daar een paar momenten van slappe lach in...
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...
Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?
Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...
Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !
ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !
tot de volgende ?
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...
Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?
Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...
Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !
ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !
tot de volgende ?
donderdag, januari 17, 2008
henri vandevelde label nr 2 !!!
Gisterenavond heb ik (met wat miserie) vol vaderlijke trots een foto van Vlerick (baas van Bart) mini-ster P Ceyssens (of hoe het ook geschreven wordt) en maxi-ster Bart, fier als een gieter met zijn label!, als achtergrond geïnstalleerd bij het opstarten van mijne kwampjoeter !
Twee jaar na elkaar !
Als je henri vandevelde label in geeft in Google, zie je ondermeer een site van knack weekend, waar alle winnaars in staan met een foto van hun winnend product. (Voor wie het interesseert newoar)
Ik heb vanmorgen een trui met een v-hals aangedaan, dat andere spande plots wat...
Het winnende tapijt heet Dunes (duinen) en ook op de foto ziet het er mooi uit.
Vannacht slecht geslapen, gelukkig misschien, want Anny had vergeten haar wekker te zetten...En vermits Veerle nog steeds stage aan het lopen is, moet Anny er iedere morgen de kinderen op de bus zetten... Mocht het zo zijn dat Veerle vast werk heeft, dan zullen we een andere oplossing zoeken, wellicht in de zin van toen vroeger een moeder hier haar kleinen kwam zetten om samen met de onze op de bus te stappen...
We zien wel als het zo ver is.
En als ik veel wakker lig, dan lig ik ook veel te denken... En als brave (?) katholieke (?) jongen, lag ik onder meer te piekeren over onze naasten... Ik kijk in het woordenboek naar naasten:
1) (Van een staat m.betr.t. bezittingen van buitenlandse ondernemingen) gebruik maken van het recht om eigenaar te worden tegen een bep. vergoeding; nationaliseren: deze spoorwegmaatschappij is onlangs door de staat genaast
2)wederrechtelijk in bezit nemen, zich toeëigenen : Nasser heeft het Suezkanaal genaast.
Bij naasting lees ik: het naasten, recht van naaste bloedverwanten van de verkoper om in de plaats van de koper op te treden..
Geef toe, het woord naasten heeft niet alleen een klank van liefdadigheid nietwaar ??? Bijna in tegendeel zou ik zo zeggen. Wie zou er ooit dat woord voor de eerste maal gebruikt hebben in de zin zoals we het in het evangelie vinden ? Zou het een van de vele nieuwe woorden zijn die de synode in Nederland gebruikte om een zo juist mogelijke vertaling te maken van de oorspronkelijke tekst ? (Nu ja, oorspronkelijk...het restantje dat er overbleef na de grote snoeiwerken in het concilie onder leiding van de ongedoopte, niet kristelijke keizer constantijn, en dan rekening houden met het feit dat er geen enkel oorspronkelijk stuk meer is, en dat de vele vertalingen soms nogal sterke afwijkingen vertonen tegenover de andere...)
Het is een feit dat de Synode heel wat invloed heeft gehad op de taal Nederlands ! Ze hebben heel wat nieuwe woorden en nieuwe regels veroorzaakt in de taal !
Maar de vraag blijft uiteraard, wie heeft (en waarom) voor het eerst naaste gebruikt ? Of heeft men gewoon gebruik gemaakt van het bestaande woord naaste (de naaste gebuur = de dichtstbij wonende) om het het idee in te bouwen van iedereen is u nabij als mens ? Ik hou het toch op de Synode !
Mocht jij er meer van weten, ik sta open voor suggesties !
Nu denk je wellicht: Wat ligt dat kalf daar allemaal aan te denken in zijn bedde ? Tja, ik weet ook niet hoe ik daar allemaal bij kom, maar een duistere slaapkamer is ontstellend groot ! Je ziet geen begrenzingen, dus zijn ze er ook niet, zeker niet in mijn geest, en dus zwerf ik rond en rond, en speel met allerlei invallen.
Een heel pak zijn even vlug weer weg als ze gekomen zijn, maar sommige blijven wat hangen, precies zoals een deuntje kan blijven hangen in je hoofd.
Gisteren zag ik in Lingo het woord liveloggen, een nieuw nederlands (!) woord voor een blog over je dagdagelijkse leven... Ik weet niet of mijn blog nu voldoet aan die beschrijving, het lijkt mij meer te gaan over een electronisch dagboek, en wat ik doe is niet echt te vatten onder de noemer dagboek...eerder - als ik een groot woord mag gebruiken - een soort column... Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling. Ik had daarbij de kroniekjes van Jos Gheyssen voor ogen, maar mijn stukjes lijken daar ook niet op... Eigenlijk lijken ze nergens naar, maar ze laten me toe eens virtueel mijn gedacht te zeggen, of eens te mijmeren of eens te gedenken of...kortom, het is veel eer te vatten onder de noemer "uitlaatklep"... Ik kan nu mijn titel niet meer veranderen, en och, het is ook wel een beetje zoet, een beetje zuur...
Tot mijn verbijstering heb ik meer dan zevenhonderd van die dingen geschreven ! 't Is niet te geloven !
En eerlijk waar, ik kan niet meer zonder ! Je bent dus nog niet van mij af (alhoewel, als je ze niet meer leest, ben ik er niet meer...)
Het gekke is dat ik nu en dan hoor dat er meer mensen zijn dan ik ooit vermoedde die nu en dan mijn gewrochten lezen. Ik kan niet ontkennen dat mij dat plezier doet, maar moest er mij niemand lezen, ik denk dat ik toch zou voortdoen...dus is het toch ook een stukje familie van een dagboek.
Het is voor mij echter veel meer dan dat, het is voor mij echt een medicament ! Het enige wat me soms nog hindert is dat ik niet alles wat ik denk en voel ook werkelijk mag schrijven ! Soms heb ik goesting om iets of iemand te hekelen, maar dat mag niet, tenzij het over begrippen of ideeën of gemeengoed gaat. Ik mag niet schrijven wat ik denk over X en zijn gedrag tegenover Y, hoezeer me dat ook op het hart ligt, en dan schrijf ik een stukje waarin ik mij af reageer, en soms overloop van sarcasme, van gal en venijn, over "het begrip" en niet over X en Y... Dat zou nog meer opluchten, maar toch het is voor mij een
UITLAATKLEP
tot de volgende ?
Twee jaar na elkaar !
Als je henri vandevelde label in geeft in Google, zie je ondermeer een site van knack weekend, waar alle winnaars in staan met een foto van hun winnend product. (Voor wie het interesseert newoar)
Ik heb vanmorgen een trui met een v-hals aangedaan, dat andere spande plots wat...
Het winnende tapijt heet Dunes (duinen) en ook op de foto ziet het er mooi uit.
Vannacht slecht geslapen, gelukkig misschien, want Anny had vergeten haar wekker te zetten...En vermits Veerle nog steeds stage aan het lopen is, moet Anny er iedere morgen de kinderen op de bus zetten... Mocht het zo zijn dat Veerle vast werk heeft, dan zullen we een andere oplossing zoeken, wellicht in de zin van toen vroeger een moeder hier haar kleinen kwam zetten om samen met de onze op de bus te stappen...
We zien wel als het zo ver is.
En als ik veel wakker lig, dan lig ik ook veel te denken... En als brave (?) katholieke (?) jongen, lag ik onder meer te piekeren over onze naasten... Ik kijk in het woordenboek naar naasten:
1) (Van een staat m.betr.t. bezittingen van buitenlandse ondernemingen) gebruik maken van het recht om eigenaar te worden tegen een bep. vergoeding; nationaliseren: deze spoorwegmaatschappij is onlangs door de staat genaast
2)wederrechtelijk in bezit nemen, zich toeëigenen : Nasser heeft het Suezkanaal genaast.
Bij naasting lees ik: het naasten, recht van naaste bloedverwanten van de verkoper om in de plaats van de koper op te treden..
Geef toe, het woord naasten heeft niet alleen een klank van liefdadigheid nietwaar ??? Bijna in tegendeel zou ik zo zeggen. Wie zou er ooit dat woord voor de eerste maal gebruikt hebben in de zin zoals we het in het evangelie vinden ? Zou het een van de vele nieuwe woorden zijn die de synode in Nederland gebruikte om een zo juist mogelijke vertaling te maken van de oorspronkelijke tekst ? (Nu ja, oorspronkelijk...het restantje dat er overbleef na de grote snoeiwerken in het concilie onder leiding van de ongedoopte, niet kristelijke keizer constantijn, en dan rekening houden met het feit dat er geen enkel oorspronkelijk stuk meer is, en dat de vele vertalingen soms nogal sterke afwijkingen vertonen tegenover de andere...)
Het is een feit dat de Synode heel wat invloed heeft gehad op de taal Nederlands ! Ze hebben heel wat nieuwe woorden en nieuwe regels veroorzaakt in de taal !
Maar de vraag blijft uiteraard, wie heeft (en waarom) voor het eerst naaste gebruikt ? Of heeft men gewoon gebruik gemaakt van het bestaande woord naaste (de naaste gebuur = de dichtstbij wonende) om het het idee in te bouwen van iedereen is u nabij als mens ? Ik hou het toch op de Synode !
Mocht jij er meer van weten, ik sta open voor suggesties !
Nu denk je wellicht: Wat ligt dat kalf daar allemaal aan te denken in zijn bedde ? Tja, ik weet ook niet hoe ik daar allemaal bij kom, maar een duistere slaapkamer is ontstellend groot ! Je ziet geen begrenzingen, dus zijn ze er ook niet, zeker niet in mijn geest, en dus zwerf ik rond en rond, en speel met allerlei invallen.
Een heel pak zijn even vlug weer weg als ze gekomen zijn, maar sommige blijven wat hangen, precies zoals een deuntje kan blijven hangen in je hoofd.
Gisteren zag ik in Lingo het woord liveloggen, een nieuw nederlands (!) woord voor een blog over je dagdagelijkse leven... Ik weet niet of mijn blog nu voldoet aan die beschrijving, het lijkt mij meer te gaan over een electronisch dagboek, en wat ik doe is niet echt te vatten onder de noemer dagboek...eerder - als ik een groot woord mag gebruiken - een soort column... Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling. Ik had daarbij de kroniekjes van Jos Gheyssen voor ogen, maar mijn stukjes lijken daar ook niet op... Eigenlijk lijken ze nergens naar, maar ze laten me toe eens virtueel mijn gedacht te zeggen, of eens te mijmeren of eens te gedenken of...kortom, het is veel eer te vatten onder de noemer "uitlaatklep"... Ik kan nu mijn titel niet meer veranderen, en och, het is ook wel een beetje zoet, een beetje zuur...
Tot mijn verbijstering heb ik meer dan zevenhonderd van die dingen geschreven ! 't Is niet te geloven !
En eerlijk waar, ik kan niet meer zonder ! Je bent dus nog niet van mij af (alhoewel, als je ze niet meer leest, ben ik er niet meer...)
Het gekke is dat ik nu en dan hoor dat er meer mensen zijn dan ik ooit vermoedde die nu en dan mijn gewrochten lezen. Ik kan niet ontkennen dat mij dat plezier doet, maar moest er mij niemand lezen, ik denk dat ik toch zou voortdoen...dus is het toch ook een stukje familie van een dagboek.
Het is voor mij echter veel meer dan dat, het is voor mij echt een medicament ! Het enige wat me soms nog hindert is dat ik niet alles wat ik denk en voel ook werkelijk mag schrijven ! Soms heb ik goesting om iets of iemand te hekelen, maar dat mag niet, tenzij het over begrippen of ideeën of gemeengoed gaat. Ik mag niet schrijven wat ik denk over X en zijn gedrag tegenover Y, hoezeer me dat ook op het hart ligt, en dan schrijf ik een stukje waarin ik mij af reageer, en soms overloop van sarcasme, van gal en venijn, over "het begrip" en niet over X en Y... Dat zou nog meer opluchten, maar toch het is voor mij een
UITLAATKLEP
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)