sprookje

Ik ben bezig met het lezen van een boek (verbaast je dat ?) met allerlei humoristische korte verhalen... Een ervan is een sprookje, waarin de hoofdpersoon alle mogelijke items van de wenssprookjes in één keer in zijn handen krijgt...Zijn laatste wens van de drie is terugkeren naar de wereld voor hij al die toverdingen kreeg...
Prachtig, hoe de "normale" wereld nog te prefereren is boven al die gewenste dingen die in een knoop raken met de gewone wereld... Ik heb het in één ruk uitgelezen ! Het was schitterend geschreven, boeiend en spannend, tot de laatste bladzijde, en het heeft nog een happy ending ook.
Sprookjes zijn pertang niet echt mijn ding, maar het is als het ware een anti-sprookjes-sprookje... en het is een heerlijk stukje proza.
Het is niet geschreven in een belerende vorm, nee, het is precies één groot avontuur... Niet zoals het sprookje van de Japanse steenhouwer die zich doodzweet onder het zware werk in de stekende zon...een sprookje waarvan je bij het begin al voelt waar het heen gaat en dat het gemaakt is om je te leren tevreden te zijn met je lot...
Ik weet niet of dat wel een goed sprookje is, ik weet niet of het goed is tevreden te zijn met wat je hebt en wat je bent...Ik denk dat je beter altijd een beetje meer wilt zijn, worden, hebben. Als je geen doel meer hebt in het leven, wat rest er dan nog ? Nee, dat is geen stille tevredenheid, dat is een oefening in dood zijn! De kunst is je doel te stellen in het bereikbare! De mensen die het onbereikbare willen, zullen wellicht heel hun leven ongelukkig zijn bij het besef dat ze mislukt zijn, de man die tevreden is met wat hij heeft zal plots tot het besef komen dat de wereld is verder gegaan terwijl hij stilstond...en wanhopig proberen weer bij te benen wat hopeloos weg is.
Als ik in de home ben bij tanteke, dan zie ik mensen die het leven opgegeven hebben, en die uit gewoonte nog ademhalen en eten en drinken en slapen...en daar voor de rest in zichzelf gekeerd zitten te zitten (zoals ook tanteke). Ik zie er ook mensen, die alhoewel ze weten dat ze in hun eindstation zitten, er toch nog iets willen van maken. Ze aanvaarden hun onmacht, maar binnen het raam van hun mogelijkheden doen ze nog een en ander... Ze doen niet alleen mee met de activiteiten, ze helpen bij de inrichting en je ziet dat ze zelf een inbreng hebben in het gebeuren. Misschien vind je het miniem, maar voor die mensen is het de ganse wereld, want hun wereld is sterk begrensd door de jaren en de slijtage.
En dan zie je soms ook bezoekers die ik met alle plezier dwars door de ramen van het gebouw naar buiten zou willen zwieren ! Mensen die hun vader, grootvader aanspreken alsof ze tegen een kleuter bezig zijn, en dan zie je in die oude ogen soms de pijn het versmachtende leed van onmacht.
Ik probeer tanteke te stimuleren tot het meedoen met de activiteiten, en als ik haar soms bezig vind, dan ben ik blij dat ze die dag toch niet zit te vegeteren als een tulpenbol in de winter.

Ik haat de mensen die hun ouderen zo zitten te betuttelen en kinderachtig zitten te doen tegen hen. Laat die mensen, hoe oud en dement ze ook zijn, laat hen dat beetje waardigheid ! Het zijn mensen, veelal de mensen die ooit hebben ingestaan voor jou opgroeien, jou welzijn...

Ik ben weer aan 't zagen, maar echt, het doet me pijn als ik mensen zie die zo expliciet met hun hoofd zitten te schudden, verontschuldigend glimlachen naar de omzittenden over het sukkelachtige van hun oudjes... In plaats van af te dalen naar wat zij vermoeden het peil van hun demente vader, zouden ze beter uit eerbied en liefde proberen hen weer wat dichter bij hen te trekken, door normaal te spreken en te zoeken naar dingen waarvan je ziet dat het hen nog raakt, hen nog boeit.

Wellicht, als we het geluk hebben zolang te leven, komen we allemaal in een stadium waar op we het tempo van het leven niet meer kunnen volgen, en verkiezen een stap terug te zetten naar wat vertrouwd en eigen is...Zou jij dan graag hebben dat er een van je kinderen of kleinkinderen bij je komt met "mo,mo,mo, je moet niet trunten hé, eet ne keer je koek op..." Nee hé, nee, dat is niet wat je zou willen... Zij wellicht ook niet !

Ik ben al enkele jaren uit de "normale" maatschappij gevallen, door ziekte, maar ik ben daardoor niet abnormaal geworden. Ik heb moeten mijn nieuwe wereld aanvaarden, mijn nieuwe wereld moeten verkennen en de grenzen leren aanvaarden. Misschien heeft mij dat de mogelijkheid om jou te vertellen dat die engere wereld, net zo goed een volledige wereld is, met heel veel mooie en heel veel lelijke dingen, maar het is een wereld waard om in te leven, een wereld waarin ik nu en dan mij nog wel stoot aan de veel te enge grenzen, maar niettemin een wereld waarin nog heel wat geluk en liefde te vinden is, en waar ik nog heel veel dingen wel kan doen.
Denk eens daaraan als je bij zieken, bij ouderen op bezoek gaat, ze vragen niet om beklaagd te worden, ze vragen om te leven en een stuk van jou leven te mogen mee-beleven uit je verhalen en je hele doen en laten.
Geef hen dat dan, praat niet voortdurend over de tekorten van hem of haar, vertel over andere dingen over je zelf, je belevenissen, breng een stukje wereld mee naar binnen...geen nieuwe herinneringen aan hun eigen tekorten !

Ik ga stoppen, want ik kan het zagen niet laten !
Vandaag voel ik mij redelijk, en Anny is, ondanks dat ze gisterenavond haar pillen vergat, ook goed. Ik wens voor jullie ook dat je echt goed voelt, en vooral, dat je gelukkig bent met wat je hebt en met wat je wilt !

tot de volgende ?

Laat

Voor het opmaken van mijn 702° blog ben ik laat, schromelijk laat!
Vanmorgen lag Anny nog zo lekker te slapen, dat ik heel, heel stilletjes naar de badkamer ben gegaan, en daar op mijn gemak op het gemak wat heb zitten lezen tot 8.30 uur... Toen ik naar de kamer terugging is Anny wakker geworden, en hebben we nog wat liggen wakkerworden...Het was dik 9 uur toen we eindelijk beneden waren.
Heel de week was het vroeger geweest dan anders, en nu later. Compensatie noemt dat.
Dan zijn we op ons gemak (een ander) naar de rommelmarkt gegaan, en vanmiddag hebben we, zoals de rijpe mensen om 13 uur gegeten. En sjieke kost ! Frietjes ! (En, vroeg Madame aan de jonge keukenmeid, Eugenie, wat eten jullie bij de frietjes ? en Eugenie: zout, madame...)

En nu zit ik al te bloggen... Volgende week zal ik ook wel een keer laat zijn, als het enigszins weer weer is, rijden we eens naar Auchan te Leers. We moeten onder andere een kijken of er hespen liggen aan een goeie prijs, voor Bart en co.

Deze week is Bart weer naar Frankfurt en Hannover geweest voor beurzen. We hebben hem dus nog niet gezien. Vorige week is hij twee keer langs geweest, een keer met het machine om papier in te binden, en een keer om het machine terug te halen... Luc (courgette) weet meteen dat de pak papier die ik ontving van hem, nu netjes verwerkt zit in een pak schetsboeken. Waarvoor nogmaals onze dank. Er zijn wel 3 boeken verdwenen, naar mijn drie tekenende kleindochters... ze vonden dat ook grandioos...
Gisteren moest Gwendolyn, onder meer voor taak een klasfoto tekenen...De opdracht was: zoveel meisjes, zoveel jongens, zoveel j met bril, zoveel m met rok en ga zo maar door...en kim en ik maar commentaar geven...plots stelde ik vast dat er een gehandicapt meisje bij zat ! Gwen was vergeten de voetjes te tekenen, bleek dat er ook een paar handjes tekort waren. Waarschijnlijk had ze nog niet dikwijls zo veel gelachen met een taak. Bij de andere kineren tekent de juf een of enkele figuurtjes voor, maar niet bij Gwendolyn, ze zegt dat de figuurtjes van Gwen mooier zijn dan de hare... Ik heb wel een Juf voorgetekend, want daar klopten de verhoudingen niet helemaal...tenzij... ?

Vandaag schijnt - nu en dan - de zon ! En geef toe, op zo'n momenten ziet de wereld er heel anders uit ! (Alhoewel ik mij kan voorstellen dat er heelder bevolkingsgroepen op onze aardkloot zitten, die dromen van de regen die wij hier "en masse" ontvangen. Kunnen ze dat niet wat eerlijker verdelen? Op één van onze trektochten hebben wij het ooit meegemaakt in la douce France, dat er tijdens de dag geen water voorradig was tijdens bepaalde uren... Dat was heerlijk als er dan juist in die uren een paar naar het toilet geweest waren...Pas dan leer je echt de waarde van het water waar wij zo mee smossen kennen !
Ik begrijp niet dat men niet allang bezig is om over te schakelen op twee netten van water, een net voor drinkwater en een net voor gebruikswater, goed genoeg om de wc te spoelen, de was te doen en dergelijke meer... Er is ook hier stilaan sprake van een tekort aan drinkwater, maar dat is foutief, er is genoeg water, en er zou ook genoeg drinkwater zijn, als men werkte met twee soorten leidingen. Dat dit een enorm werk en een enorme investering zou zijn ? Het zou een oplossing zijn voor het dreigend tekort, het zou werk meebrengen bij de aanleg en bij de ombouw in de woningen, het zou zichzelf voor het grootste gedeelte terug betalen, maar ja...het minst gewaardeerde artikel in ons landje is het gezonde verstand...

Als ze nieuwe tanks of vliegtuigen kopen dan zeggen ze dat ze dat terugverdienen door contracten te krijgen voor het maken van onderdelen. Iedereen weet dat die redenering maar een heel klein beetje recup inhoud, maar toch keuren ze dat wel goed...Dit om maar te bewijzen dat ik gelijk heb. Ik heb ook al dikwijls gesteld dat het rendabel zou zijn om alle leidingen in canivaux te leggen, dus betonnen kanalen, waar alle leidingen, gas, water, elektriciteit, telefoon en noem maar op allemaal zouden in lopen. Dat zou één keer een enorm werk zijn, maar daarna kan men steeds - en zonder openbreken- makkelijk aan alle nodige leidingen waar men ook wil aan werken of aan aansluiten. Maar in ons landje is het veel beter een nieuw wegdak te leggen, te wachten tot de beton goed droog is om dan te beginnen er gaten in te kloppen om een verbinding te kunnen maken met...En dan spreek ik nog niet van het feit dat men een heleboel van de leidingen gewoon niet weet zitten. Ooit kwamen ze hier aan mijn deur met vier man werken en zoeken...Ik ging er bij, vroeg wat ze moesten, en ze wilden de riolering controleren, maar vonden hem niet...Ik toonde ze het groooooote putdeksel in mijn voetpad en gedeeltelijk in mijn voortuin...Dat hadden ze niet gezien, en daar kon het niet zitten volgens de documenten... België = Absurdistan...

Mijn gapepaai is zijn kot weer gewoon ! Eindelijk begint hij weer te fluiten en te babbelen...Tot nu toe was hij dus zijn nieuw grondvlak in zijn kooi niet gewoon, en gedroeg hij zich niet zoals gewoonlijk... Sinds gisteren is hij weer aan zijn normale doen begonnen. Rare beesten...

Voila, ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag
tot de volgende ?

Goed nieuws

De testperiode van Veerle verloopt héél goed ! De bedrijfleidster is heel tevreden, en ze wordt aanvaard en gesteund door de andere dames die er werken. Het is natuurlijk maar een veertiendaagse stage door vdab in samenwerking met het bedrijf, maar alles wijst er op dat we kunnen hopen.
Bovendien lijkt het dat Veerle het graag doet (goed doen en graag doen liggen nu eenmaal heel dicht bijeen...), en dat is wel het voornaamste. In het slechtste geval, als ze daar niet zou binnen geraken, heeft ze in ieder geval zeer goeie resultaten tov de vdab, en staat ze al sterker om eventueel verder te solliciteren in de winkelbranche. Het lijkt er op dat we op goede weg zijn. Oef.

Het is weer proper weer, het wast zijn eigen. ('t Is daarmee duidelijk dat slecht weer afkomstig is uit de regio Antwerpen, daar wassen ze allemaal hun eigen...)(Sorry Hedwige...).

Hier naast me zie ik weer verscheidene groene kopjes omhoogrijzen, de venusschoentjes zijn weer aan 't komen! Binnenkort zal Luc weer met verliefde ogen staan kijken naar deze mooie orchideeën. Ik weet niet of het bij iedereen zo goed lukt, maar hier doen de venusschoentjes het wonderwel. Als ik in de bloemenwinkel kom hier in Horebeke, dan krijg ik regelmatig reacties van de mevrouw van de winkel, als ze hier voorbijkomt, ziet ze telkens de orchideeën bloeien, en vraagt me telkens hoe ik dat toch doe, ze kent maar twee mensen - zegt ze - die er zo goed in slagen om de orchideeën telkens en telkens weer te doen bloeien. Bij de venusschoentjes lukt het bij enkele soorten meer dan goed, er zijn er die massaal bij groeien, waar we ieder jaar meer bloemen hebben. Sommige van deze bloemen staan dan maanden lang te bloeien !

Alleen buiten is het triestig, bovendien heb ik schrik ! Ik zie aan mijn camelia's tientallen botten staan, die naar mijn gevoel nu al veel te dik zijn. Ik vrees dan ook dat, mocht het nog eens hard vriezen, dat er veel bloemknoppen zouden kapot gaan. Die knoppen zijn wel sterker dan bv de knoppen van de paaslelies, maar toch... Vorig jaar zijn al mijn camelia's enorm gegroeid, en ik had verwacht minder bloemen te hebben, maar niets van, sommige struiken staan dik bezaaid met knoppen ! Als alles normaal verloopt, zal het voorjaar een bloemenzee vormen, hier juist naast mij...Ik kan haast niet wachten, want dan zou die winter met zijn donkere dagen ook voorbij zijn.

Ik heb gisteren een heel stuk gewerkt aan de potloodtekening van mijn Bacchus, en ik moet voor sommige details op mijn knieën zitten op de stoel, omdat ik anders te korte armen heb... Ik zal moeten mijn schildersezel gebruiken om te kunnen comfortabel werken...en comfortabel is daar een zeer twijfelachtig begrip...Je weet dat ik niet lang kan zitten als ik niet kan steunen, niet kan hangen op de tafel...dus zal ik lepeltje bij lepeltje moeten werken, of nog een ander systeem uitzoeken. Voor het onderste gedeelte zou ik kunnen werken met een tafelezel, maar voor het hogere stuk zou dat niet gaan. Gezien het onderwerp kan ik ook niet plat werken. Je moet voortdurend het totaal beeld zien, je kunt niet tekenen of schilderen als je geen juist beeld hebt. Een plat vlak vertekent het beeld. Je kunt dat goed zien op de baan. Als je signalisatie bekijkt die op de weg is geschilderd, dan zie je voor je een correct beeld, als je dat echter van bovenaf bekijkt, dan is dat beeld in werkelijkheid helemaal uitgerokken.(uitgerekt) (lees het stukje van gisteren over taalevolutie) Deze techniek is er omdat je zo een juist beeld krijgt als je het vanuit je wagen bekijkt. Tussen haakjes, dat geeft je ook een idee van de moeilijkheidsgraad om op plafonds te werken... Als je kijkt in kastelen, de sixtijnse kapel en andere plaatsen, waar men figuren op het plafond schilderde, dan zie je van onderen af volmaakte beelden. Als je echter zou kunnen van dichtbij gaan kijken, dan zou je vaststellen dat die geschilderde figuren sterk vervormd zijn, om jou, kijker van beneden toe te laten ze te zien als volmaakte mensen... In de sixtijnse kapel is de kunst van vervormen nog sterker, omdat er daar figuren zijn die deels op de schuine vlakken staan, deels op platte...en toch zie je een volmaakt beeld.
Deze technische hoogstandjes zijn fantastisch ! Bovendien zijn die gemaakt, zonder dat de kunstenaar zijn werk visueel kon kontroleren ! (Hij kon onmogelijk iedere keer zijn stelling verwijderen om een te kijken). Je kunt dat thuis ook eens uittesten, neem een blad papier, zet er met een dikke stift een letter A op. Neem nu het blad, hou het horizontaal op de hoogte van je ogen, je zult zien dat je die A bijna niet kunt lezen, omdat ze helemaal ineengedrukt lijkt. Teken nu nog eens een A, maar dan even breed, maar drie keer zo hoog, en het streepje in het midden drie keer zo dik. Hou dat nu eens horizontaal, vlak voor je ogen, nu zie je wel een A, en hij ziet er nu uit zoals een A er moet uit zien. Leg je papier weer op tafel, en je A lijkt op niets meer... Probeer nu eens met een mannetje te tekenen, heel simpel...probeer dan eens een mannetje te tekenen die er als een mannetje uitziet als je het plat voor je ogen houd...Niet makkelijk hé? Denk daar eens aan als naar de plafondschilderijen kijkt ! Als je het vroeger al mooi vond, dan zul je nu nog het aspect van bewondering voor de techniek krijgen, en zul je eens proberen het te zien alsof je er vlak voor stond...

Ik heb ooit eens enkele collega's op die manier les gegeven in het vaticaans museum... En ik leerde ze voor het eerst in hun leven KIJKEN naar kunst. Waar ze vroeger nooit oog hadden voor die dingen, zagen ze nu een nieuwe wereld opengaan. En dat is het ! Ik hoop dat ik je, met nu en dan een tip te geven, ook leer genieten van kunst. En denk niet dat je er niets aan vind, leer eens te kijken met al de dingen die ik je al vertelde..

Ik ga nog een ding vertellen, iets dat je ook thuis kunt gebruiken in de decoratie van je woning. Bij mij thuis moet je het niet zoeken, want ik heb zoveel dingen staan dat ik het niet kan toepassen, dat is het lot van de verzamelaar, maar wellicht droom je van een woning zoals je wel eens in de boekjes ziet, waar het lijkt of alles op de juiste plaats staat om tot zijn recht te komen, en bovendien ook de rest van de woning precies opgetrokken wordt door de enkele stukken die er staan. Wellicht kijk je dan verliefd naar die stukken die er staan of hangen, maar dat veroorzaakt het effect niet ! Het effect zit hem voor het grootste gedeelte in de verhoudingen ! Die verhoudingen worden bewust toegepast volgens het principe van de gulden snede.
De gulden snede is een getal, namelijk 1,618 (afgerond).
Teken een vierkant van 10 op 10, en verleng het tot een rechthoek, door er aan een kant 6,2 (6,18) bij te doen. Deze rechthoek is de volmaakte rechthoek. Neem een foto van het vooraanzicht van het parthenon, plaats het in een rechthoek, meet de verhoudingen na, en ja, je hebt 1.618 !
Zet een rechthoek rond het gelaat tot en met het vleeskleurige deel van haar "boezem", meet na: 1.618... en ga zo maar verder ! Deze maat komt in de natuur overal voor, de hoek van het verspringen van de blaadjes aan een stengel, hetdraaien van een schelp, overal kom je de PHI tegen (pi is 3.14, en de phi is de gulden snede, 1.618. Hang je nu een schilderij, probeer die dan te hangen zo dicht mogelijk bij de phi, dan hangt hij perfect ! Om het simpel te houden, als ik het toepas in tekeningen en dergelijke, dan reken ik, voor het gemak, met een derde deel. Neem eens een blad papier, reken een derde uit van de lengte, en een derde van de breedte. Zet op die plaats een cirkel, of een vierkant, of een bloem of wat dan ook, je zult zien dat het blad mooi is, het straalt rust, evenwicht uit. Ik geef je hier natuurlijk een zeer eenvoudig voorbeeld, maar pas het eens toe op je muur. Heb je een muur waar het schilderij netjes in het midden hangt? Laat dat ding eens houden op de gulden snede, en kijk eens hoeveel mooier het hangt ?

Voila, ik ga stoppen, maar experimenteer eens wat, en kijk eens goed naar die foto's, en meet eens na, en stel vast...

tot de volgende ?

enorm

Gisteren ben ik naar de gamma gegaan, om een plaat multiplex berken. Ik heb hem meteen laten zagen in de juiste verhouding om Bacchus op te branden. Ik ben gisteren al begonnen met het reproduceren van de tekening in potlood op de plaat...Maar het is enorm, ik moet werken vanuit de vier zijden van de plaat, of mijn armpjes zijn te kort... De plaat is 61 op 87.8 groot...Het overbrengen is niet zo simpel om de verhoudingen te respecteren. Nu ja, ik moet er mij niet in opjagen hé, de tijd is de mijne... Je weet:
"Geen tijd" wil zeggen dat je iets anders belangrijker vind...
(Gepikt van op een van die powerpoints, waar ze soms heel mooie beelden verprutsen met "wijsgerige" spreuken...soms wel goed, dikwijls storend en jammer genoeg zijn er dan ook nog veel met storende fouten in de tekst...)
maar je ziet, soms zitten er goede teksten tussen hé !

Anny maakt zich nu al zorgen over die pyrografie van mij...Waar gaat ge dat hangen??? Ik weet het ook nog niet... Hangt er ook een beetje van af of ik het echt geslaagd vind of niet...dus binnen afzienbare (van afzien) tijd.

Om zo'n tekening over te brengen, werk ik met het klassieke systeem van de vierkantjes. Ik verdeel het origineel in hokjes van een vierkante centimeter, en verdeel dan de plank in evenveel hokjes, maar zo groot dat de ganse plank vol staat. Als je dan de inhoud van een klein vierkantje overbrengt op het zelfde vierkantje op de plank, dan krijg je zo een identiek beeld, maar veel groter dan het origineel. Deze techniek wordt veel gebruikt. Stel, je maakt een pak schetsen van een bepaald onderwerp. Op een gegeven moment heb je het beeld zoals je het echt wilt hebben. Dan kun je het met het hokjessysteem overbrengen op het doek waarop je het wil schilderen. Soms stel je vast dat bij het vergroten bepaalde effecten niet echt tot zijn recht komen. (Bv dat de detaillering sterker moet zijn op een groot beeld dan op een klein.vb: op een klein tekeningetje zie je de vingernagels niet, maar bij een grotere tekening voel je dit als een tekort aan) Dan pas je de tekening aan naar de inzichten die jij hebt van het werk. Het is dus geen copie, maar een werk naar het voorbeeld van...
Voor ik academie volgde, had ik zo het idee dat dit geen "sportieve" werkwijze was, maar nu heb ik geleerd dat het doel niet de werkwijze is, maar het resultaat is het echte doel, hoe je het ook bereikt ! Ik zag zo prachtige beelden maken, waarbij de maker gietmallen van gezichten van andere beelden gebruikte, en die dan wat bewerkte tot zijn eigen visie. Deze wijsheid heeft wel meegebracht dat ik nu niet meer alleen naar het beeld op zich kijk, maar ook kijk hoe het zou kunnen gemaakt zijn...en soms herken je dan een kop van een romeinse keizer in het gezicht van "De Molenaar"... Niet erg, maar in kunst heiligt het doel dus werkelijk de middelen.... Zo stel ik bv vast dat een van de figuren bij Bacchus, bijna trek voor trek identiek is aan de heilige Johannes onder het kruis... Zelfs de plooien in het gewaad zijn bijna identiek. Is dat verkeerd ? Nee toch, het is hoogstens arbeidsbesparend en het doel is het totaalbeeld, en dat is én mooi én evenwichtig !

Ik las een artikel over de taalevolutie, hoe de taal evolueert. Vroeger hadden een heel pak woorden een stukje die in de loop der tijden verdwenen is. Neem het oude bedde, dat werd bed. Maar om logisch te blijven werkte men die evolutie dan verder uit voor de ganse woordenschat, en de de van bedde werd bij alle woorden met een haal weggehaald...maar er waren uitzonderingen (dat zijn er altijd !) bij rede bleef de de staan, want reet is heel iets anders, bij kudde bleeg de de staanwant kut is iets heel anders, en zo zijn er nog wel een paar te vinden...Maar die wijziging is er dus eerst in het taalgebruik gekomen (in de spreektaal dus) en kreeg nadien een "wettiging"... Zo zijn er ook sterke werkwoorden die zwak werden... Wies is nu waste,placht van plegen en zo zijn er ondertussen een hele boel, die soms nog in het dialekt hoort... Het oudenaardse "gegoven" zou dus ook zo iets kunnen zijn van het werkwoord geven... Nu blijkt er (vooral in nederland) een verminging te zijn tussen kennen en kunnen... Dus zit de kans er in dat met tijd en boterhammen dit evolueert tot één werkwoord. Je ziet, de taal is geen statisch iets, de taal leeft en is voortdurend in ontwikkeling.
Ik heb nog een heel pak boeken in de oude schrijfwijze, en heb zelfs een heel dik (en heel duur !) boek dat een fotografische heruitgave is van het Cruydtboeck van Dodoneus (Rembrecht Dodoens). Het laatste boek blijkt voor veel mensen onleesbaar, gewoon door het lettertype en de schrijfwijze... Een paar letters bestonden nog niet in het nederlands, en een paar werden er maar met mondjesmaat gebruikt... tussen werd toen geschreven als tuffchen, de s bestond wel, maar was precies nog niet echt in... ook de i en de tweeklanken met i er in werden anders geschreven, de v was er al, maar zoals de s nog niet echt in, de w was er niet en werd vv of veel eer nog uu...Voor wie geen boekenworm is, zijn dat inderdaad zaken waaraan de ogen blijven hangen, en waar men moet zoeken naar de "vertaling" in de moderne schrijfwijze. Ik ga niet beweren dat ik dat boek zo vlot lees als een romanneke, maar ik heb er toch geen moeilijkheden mee. Dat komt wellicht omdat ik zo verliefd ben op "taal". Bovendien is het onderwerp ook iets wat mij sterk interesseert ! Ik heb heel wat boeken over kruiden en kruidengeneeskunde. Dit boek komt uit de tijd dat cruyden zowat de enige geneesmiddelen waren. Ik vermoed dat ook dat er heel wat mensen zieker van geworden zijn, en zelfs vergiftigd werden door hun eigen kruiden. Niettemin is het nog steeds een naslagwerk dat aandacht verdient, en waar men ook nu nog zaken in vindt die interessant zijn. Het cruydenboeck is er ook niet alleen als lexicon voor de geneeskunst, maar je leert er ook welke kruiden je in een meer moet werpen om de vis te laten bovendrijven en zo maar te moeten afscheppen...of hoe je lijm moet maken om vogels en muizen te vangen... en wasmiddelen en koperkuis en...teveel om op te noemen.
Bovendien staan er ook de namen van de kruiden bij in alle toen gekende talen, om zo de verwarring minimaal te maken (er was dan nog geen wetenschappelijke naam voor de planten!) en er staan ook afbeeldingen in van de planten. Ook de nieuwe planten staan er deels in, amerika was dan een nieuw wingewest van kruiden zoals de aardappel en dergelijke. Je ziet, het is echt interessant !
Veel moeilijker zijn de geschreven teksten ! Ik heb een enorme bewondering voor de mensen die hun stamboom proberen op te maken, want dan moeten ze in al die oude handgeschreven documenten gaan zoeken, en dat is pas monnikenwerk ! Niet alleen schrijft iedereen anders, maar ook in het handschrift zijn er evoluties, tijden waarin de letters anders geschreven werden dan nu. Ik herinner me zo een klein simpel voorbeeldje: Toen ik in mijn jeugd een studentenjob had op de mailboat, moest ik de cargo invullen op formulieren voor de douane. Ik werd er op gewezen dat de britten hun cijfers anders schrijven dat wij, en dat ik dus in het vervolg altijd moest noteren in britse cijfers. Gelukkig waren er maar twee cijfers die duidelijk anders waren, en voor verwarring konden zorgen: de 1 en de 7... In het britse systeem is de 1 alleen een verticaal streepje en zij lezen onze één als een zeven, want dat is bij hen een verticaal streepje met een min of meer horizontaal vlagje naar links wijzend, zoals bij ons, maar zonder streepje in het midden zoals wij dan wel doen... Je ziet, als je het niet weet lees jij 1000 kilo waar het in feite 7000 moet zijn... Dit als een illustratie hoe verwarrend geschriften kunnen zijn. Mijn moeder schreef nog heel lang haar hoofdletters anders dan wij leerden in school, en ik meen me zelfs te herinneren dat er in mijn prille jeugd nog zoiets was met een of twee hoofdletters (in het handschrift)...Niet makkelijk dus...

Voila, dat was het weer voor vandaag... tot de volgende ?

raindrops keep falling

't Is nu 9.30' uur, en 't is potdorie nog donker, allee, nog nie klaar...
De dagen zijn verdomme veel te kort om menswaardig te leven !

Het hangertje met de olifantenkop is af en goedgekeurd. Ik heb de keten gemaakt uit twee soorten echte stenen, malachiet en steen waarvan ik de naam niet weet, bruin met kleine gouden schitteringetjes in, heel mooi. Groen en bruin passen heel goed en contrasteren met het wit van het olifantenkopje. Het was een heel karwei om die natuursteentjes op de draad te rijgen! Het zijn allemaal getrommelde steentjes. Voor wie niet bekend is met deze techniek, men steekt een deel kleine steentjes in een metalen trommel, al dan niet met water er bij. De trommel begint dan horizontaal te draaien aan een lage snelheid, waardoor de steentjes voortdurend over elkaar robbelen en tegen de metalen wand. Er breken kleine stukjes af, en die vormen een slijppoeder. Na enkele dagen draaien, kun je de steentjes er uithalen, ze zijn dan glanzend gepolierd, maar hebben een willekeurige vorm behouden, net zoals keien die in jaren in een stroom gemaald zijn. Zo zijn dus de natuursteentjes die ik gebruikte ook tot stand gekomen. Sommige zijn wel 4 mm dik, andere maar 1 mm ...De gaatjes zijn zeer klein, en bevinden zich niet altijd waar je ze verwacht, zodat het een zoeken wordt hoe je het steentje moet vastnemen en waar het gaatje is...Maar het effect is heel mooi. Op die manier is het wel een tamelijk dure keten geworden, want die stenen behoren tot de halfedelstenen, en zijn dus in gebruik in de juwelenindustrie.
Nu, het geheel is dan ook echt mooi ! (al zeg ik het zelf)

Ik denk dat ik Bacchus ga pyrograveren... Klinkt gek...
Ik vond een prachtige ets van Antoon Van Dijck voorstellende een doodziek gezopen Bacchus... Ik denk dat te nemen om mijn eerste grote plaat vol te branden. Het is iets met behoorlijk veel details en heel veel licht en schaduw in. Echt een uitdaging om de tanden in te zetten. Ik zie dat een beetje als voorbereiding op wat ik nog zou willen doen: Beneden in de hal, zijn er nog twee verfdeuren, een van het toilet, en een van de bergplaats onder de trap. Ik zou beide deuren willen opwaarderen met een of enkele medaillons die een pyrografie bevatten. Ik denk dat zoiets mooi kan worden. Ook daar denk ik er over om een klassiek thema te nemen, of een portret. In de midden en onderste medaillon (als ik besluit de deur zo in te delen) zou ik dan eerder stillevens zetten, met een duidelijk centraal stuk.
Op die manier zal "my Home is my Castle" voor mij nog een beetje meer waar worden. Ook al is het dan alleen door symboliek, want sinds mijn ziekte leef ik meer en meer in mijn coconneke, dus het idee van my Castle is niet eens zo ver weg.
Ik begrijp steeds beter mijn vader die bijna met geen stokken meer buiten te krijgen was. Je voelt je inderdaad geviseerd, en nu en dan zie je dan een bekende, die een stuk ouder is dan jezelf bent, en je ziet hem dan als het ware denken "ik ben toch nog veel beter"... Ik heb er zelfs al ontmoet die het dan leuk vinden om je te vertellen wat zij nog allemaal kunnen en doen... Leuk !
Ik vermoed dat dit dan ook een beetje de oorzaak is van het zich best voelen in zijn eigen stoel, eigen zetel, eigen bed... Zeker bij een pijnpatiënt ! Hoe beter je je voelt, des te beter kun je de pijn naar achteren duwen, dus ook, hoe meer je gespannen bent, hoe beter je de pijn voelt. Dat is een gekend iets, denk maar aan het feit dat je tandpijn weg is in de wachtzaal van de tandarts, dan besef je dat de geest veel meer doet dan alleen denkwerk. Maar het werkt ook andersom ! Ik stel steeds weer vast, dat als ik mij kan actief bezighouden, dat ik dan ook de pijn wat kan onderdrukken...of toch meer naar de achtergrond duwen. Bezigheid is dus wel degelijk een therapie! Nu is het te laat, maar ergens zou de ziekteverzekering veel soepeler moeten kunnen werken voor mensen met pijn ! Ik bedoel maar, zelfs nu nog heb ik het idee dat ik misschien wel een paar uur zou kunnen werken, en ik mag niet. Ik ben ooit zo dwaas geweest om met dat idee te pogen halftijds te gaan werken, maar dat was reeds te veel, en ik kon het niet uithouden... Ik weet dat het moeilijk is, maar toch meen ik dat veel mensen zich beter zouden voelen als ze nu en dan nog werkelijk konden "presteren", ook al door het effect van de pijn-verduwing. Nu zou ik het niet meer aankunnen, omdat mijn werk ondertussen zodanig veranderd is, dat ik er quasi niets meer van ken...maar had ik de kans gehad om op de ogenblikken dat het ging, bij te blijven, iets te presteren, dan zou het isolationisme van ziek zijn wellicht heel wat minder zijn, en wie weet zou de pijn globaal gezien ook iets minder erg zijn...Ik weet het niet, en zal het ook nooit weten, maar ik weet dat het mij wel zou geholpen hebben om me iets valaberer te voelen. Want dat is wel een van de ergste dingen aan ziek zijn...je zo machteloos, zo aan de kant geschoven te voelen... Mijn blog wordt waarschijnlijk niet gelezen door de bevoegde personen, dus zal het loos geblaat blijven...Jammer voor al wie nog in het sukkelstraatje zal terechtkomen. Ook daar is alles zo overgereglementeerd, dat er niets menselijks meer in zit. Ik denk nu en dan dat wij eens alle regelmenten zouden moeten kunnen aan de kant zwieren, en eens opnieuw beginnen. Om meer dan één reden !
Denk nu maar aan de gewone wetgeving, men begint met een artikel, omwille van de werkelijkheid voegt men daar alras enkele subartikels aan toe. Omdat deze opnieuw aanleiding geven, worden er subsubartikels bijgevoegd, en op den duur zitten we met een totaal onoverzichtelijk en dubieus iets...
Een eerste verandering zou moeten zeggen dat het de geest is van de wet die primeert, en niet de letter. Dat zou al de meeste misbruiken en mis-interpretaties onmogelijk maken...Maar ja, wie ben ik dat ik alle advocaten quasi overbodig zou willen maken???

Het zal wel bij het ouder worden horen, maar hier zitten we nu, alletwee met in de eerste plaats onze tekorten, en pas daarna onze resterende capaciteiten. Ik heb altijd gedacht dat het leven een voortdurend groeien was, ontwikkelen was, maar op een bepaald moment gebeurd er iets, en een heleboel mogelijke groeifactoren worden bij de wortel afgekapt, en het wordt veeleer een gevecht om behoud. Het doet me wat denken aan vakbondswerk in een economische crisis, vechten voor het behoud...nieuwe dingen worden opgeschoven naar een verre toekomst.

Maar allee, we zijn er nog alletwee, en twee manken kunnen perfect gaan als ze elkaars gebrek opvangen...

tot de volgende ?

Eén land ???

Heb je ook meewarig zitten gluren naar de beelden uit Kenia?
En uit Kongo Zaïre of hoe het momenteel ook noemt?
Uit wat vroeger Suid Afrika was ?

En ik kan blijven opnoemen.
En de reden van al die "onlusten" (Ik vind dat woord op zich al een eufemisme !) hebben dezelfde reden...Ooit heeft een of andere vreemde machthebber een stuk van Afrika met een ganzenveder omlijnt, en gezegd, voila, dat is nu mijn kolonie, en ik noem het...(neem om het even welk afrikaans land).
Dat dit land niet samenviel met de grenzen van de verschillende bevolkingsgroepen, dat speelde geen rol, 't was toch maar om uit te melken. Nu zijn er bijna overal moeilijkheden omdat de ene "stam" (lees volk !)groter en machtiger is dan het andere, en nu wil regeren met de technieken die het geleerd heeft van de vroegere onderdrukker: uitmelken !

Ooit heeft iemand het nodig gevonden enkele kleine staten (ze mochten niet groot zijn, want zelf geen macht worden, te maken tussen de grote blokken die eeuwig en ervig met elkaar in ruzie lagen: Duitsland en Frankrijk. Dat die landjes ook bestonden uit andere "stammen", dat kon hen geen lor schelen, het was toch maar dienstig als remblok, mocht de ene of de andere weer eens willen tegen de andere vechten. Remblok, die hopelijk de tijd gaf aan de tegenpartij om zich klaar te maken om de vijand op te vangen. Een ander doel was er niet voor die onnozele brokjes...

In één van die stomweg ontworpen landjes was de francofone groep het machtigst, dank zij een voorraad grondstoffen, en dank zij het feit dat ze (ondanks het verbod in de overeenkomst) wat werden "bijgestaan" door grote buur La France... Men slaagde er bijna in de andere groep te decimeren via hongersnood, typhus en noem maar op (lees maar eens Willems, Conscience, en andere tijdgenoten), maar uitsterven deed het niet, en toen er een verschuiving kwam in de wereldeconomie, bleken plots die groep er beter voor te staan. De strijd waarbij vroeger de francofonen de splitsing vroegen, om van de ballast af te geraken, werd mee omgedraaid, en nu werden de francofonen de ballast...

Herken je het beeld ??? Eigenlijk zijn we nog niet veel verder dan die "zwartjes" hé ? Het is nog altijd een oog voor een oog.

We worden belachelijk gemaakt in het buitenland ! Heb je zondag the Brittas Empire gezien ? Waar men sprak over de wallonen, een klein dialect uit het zuiden van België ? Ik overdrijf niet ! We zijn een modelstaat ! maar dan een model van hoe het niet hoort.

Het doet me plots denken aan die neger die vroeg aan een blanke dokter: Dokter, als jullie beschaamd zijn, verandert je kleur dan niet in rood ? De dokter knikte. De neger zei, wij veranderen niet van kleur. Als jullie schrikken worden jullie dan niet wit van schrik ? De dokter knikte. Wij niet zei de neger, wij veranderen niet van kleur. Als jullie zeeziek zijn, worden jullie dan niet groenig ? De dokter knikte, wij niet zei de neger, wij veranderen niet van kleur.... De neger wachtte even en vroeg toen Dokter, waarom noemt men ONS dan kleurlingen?...

De mens, altijd en overal, zoekt om zich boven de anderen te stellen, om beter te zijn in een of andere zin van het woord. Een pater, in de echte zin van het woord, poogt zelfs beter te zijn in het zich ten dienste stellen, maar altijd proberen we ons op een of andere manier beter (in alle denkbare en ondenkbare betekenissen van het woord) te voelen dan de anderen. Als we dat niet meer kunnen, dan zijn we ziek, dan krijgen we pilletjes tegen depressies. Om weer boven de anderen te kunnen uitgroeien...Een soortement doping zonder koers.

Met andere woorden, denk niet dat de zaak zou opgelost zijn mocht je het land splitsen ! Men zou vlug weer een andere "doel"-groep gevonden hebben om te koejonneren... Ik denk dat het op een of andere manier in ons ingebakken zit. En gek genoeg denk ik ook dat het goed is zo! Wel op voorwaarde dat het gericht wordt op de goede dingen. Het richten op een medemens is verkeerd, het richten op het presteren op je werk is goed. Ik stel het hier heel heeeeel simpel, maar je begrijpt het wel, het is goed dat we altijd ergens streven naar iets, naar een verbetering in of op een of ander terrein. Wij, vlamingen streven naar een eigen huis, waar we baas zijn over ons klein stukje eigendom, een ander streeft naar een grotere auto... Nee, als het binnen de aanvaardbare ethische grenzen loopt, is het een goede zaak, en wellicht mede de grote oorzaak van het voortdurend verder ontwikkelen van wetenschap en kennis. Als het echter ontaard in rassenhaat (of taalhaat !) dan is het nefast. En geef toe, het is niet zo simpel ! Ergens, heel diep in ons, hebben we allemaal een beetje de ziekte van de rassenhaat. Gewoon omdat het zo eenvoudig is om toe te passen. Je herkent ze zonder enige moeite. Toen de nazi's de joden wilden uitroeien, waren ze al vlug door de groep van de herkenbare joden heen (hun kledij, hun haardracht enz, enz) daarom hebben ze de groep nog herkenbaarder gemaakt door ze te dwingen een gele ster te dragen. En vermits de joden nergens in europa echt gegeerd waren, was de groep zo gemakkelijker te stigmatiseren. Dat er hier joden geholpen werden door onze bevolking had meer te maken met het feit dat de duitsers ergere vijanden waren dan met het feit van de joden graag te zien. Lees maar eens goed de geschiedenis, dan zie je dat de joden overal op een slecht blaadje stonden, niet alleen in duitsland ! Het was alleen en briljante politieke zet om een duidelijk herkenbare vijand te maken... (Wat iets zegt over politiek!)

Nee, het is, en zal wellicht altijd een gevecht blijven tegen jezelf om geen onderscheid te maken tussen de mensen. En wees niet schijnheilig, een oordeel vellen over de die van nr 17 met hun grote bende smerige kinderen is evenzeer een vorm van "rascismus" als het andere !

Ik wil alleen maar zeggen dat we er echt bewust moeten tegen vechten, willen we ooit tot een wereld komen waar het goed is om leven. Maar makkellijk zal het nooit zijn, en nooit worden. Dat is één van de dingen die altijd zo onwaarschijnlijk overkomen in al die sciencefiction-filmpjes, waar men de groene mannekes zo maar in de armen sluit...Bullshit! Als het ooit gebeurt, dan zullen we nog veel meer dan nu op de tippen van onze tenen moeten lopen, want groen is zo makkelijk herkenbaar hé ?

Voila, heb je je zakken vol met filosofie van de baardige filosoferende opa ?
dan: tot de volgende ????

Vroeg op

Vandaag is Veerle naar gavere naar de winkel waar ze mag "proefdraaien". Hopelijk lukt het !
't Kind was weer zo danig bezig er mee, en bezig haar vrees op te schroeven dat ze weer met een aanval van migraine zat. Gisterenmorgen kwam de dokter en gaf haar een inspuiting, 's avonds was hij daar al terug, maar na een gesprek kwam hij (eindelijk !) tot de conclusie dat het meer spanning was dan echte migraine. Zij heeft dan iets gekregen om haar nekspieren en wervels ! los te maken, en ze moest direkt gaan slapen na het nemen van deze medicatie.
Ze is vanmorgen toch vertrokken, maar meer weet ik nog niet...
Jongens toch, u zo opjagen ! Vroeger was ze niet zo, dat is allemaal dank zij de slagen en de vernederingen die ze kreeg van haren schonen...

Anny zit nu ginder, eerst voor de kinderen, die nu ondertussen vertrokken zijn met de bus, en nu zit ze er te wachten tot de arbeiders komen om verder te werken aan de gas... Ik geloof dat ze vandaag de gas binnen zullen brengen. Ze hebben dus al (!) een greppel kunnen maken voor de buis, ze zijn toch aan dezelfde kant blijven werken, en dus dwars door de betonlaag gegaan...

Ik denk niet dat er nog veel mazout in de tank zit van Veerle, maar als er nog zit, zullen we het er uitpompen en in mijn tank inbrengen, aan de huidige prijs moeten we niets verloren laten gaan ! Ik ken iemand die zo'n pompje heeft voor op een boormachine, daarmee zal het wellicht wel gaan, ik zie wel.

Wie weet hoelang het nog duurt voor ze een installatie heeft die werkt op gas. Misschien zijn dat nog andere werklieden, en moeten die nog komen...

Ik heb de rolluiken naar omhoog gedaan, en zie in een heldere hemel een kolossale zwarte wolk, die gelukkig, afdrijft. Vannacht heeft het een korte tijd serieus gewaaid ! Het zou me niet verwonderen dat er hier of daar schade is, het was echt stormen, maar gelukkig maar een halfuur, een uur, en dan was het weer veel rustiger. De linde naast mij staat als een zwart silhouet met zijn armen in de lucht, als een symbool van de winterse naaktheid van onze wereld. Want het is toch zo? Het is precies of de wereld doet haar kleren af in de herfst, en staat er koud en doods in de winter, te bibberen en te zuchten tot haar nieuwe kleren haar aangemeten worden. Zelfs de enkele struiken die wintergroen blijven, hebben nu precies donkerder blaren dan in de zomer. Misschien is het de belichting, maar ik denk dat die blaren donkerder zijn omdat ze minder vocht bevatten dan in de groeiperiode. Toch zijn er tekenen dat de lente er zal komen! Ik zie aan mijn twee reuzegrote laurierbomen dat er reeds bloeiknoppen op de takken verschijnen. Beide laurieren staan in volle grond, en zijn reeds zo'n 4 à 5 meter hoog. In het voorjaar bloeien ze uitbundig met trosjes witte bloempjes, die zo zwaar beladen zijn met stuifmeel dat de bloemen geel lijken. Bij tante komen er ieder jaar vruchten aan haar boom, hier heb ik dat nog niet gezien. Misschien zijn laurieren tweehuizig ?
Ik heb ooit zo'n vruchtjes in de grond gestopt, en ja hoor, ik kreeg kleine lauriertjes ! Toen heb ik bij tante wat zitten rondkijken, en ja, er staan hier en daar een klein lauriertje in de tuin. De meest gaan de eerste winter kapot, maar er zijn er toch al een tweetal die dat overleefden, en die nu meegegeven zijn met liefhebbers. Dat zijn dus zeker sterke planten.
Ik heb hier dan ook verscheidene buren die wel eens om wat blaren komen. Ik heb geluk dat het ook goede laurieren zijn, want de ene boom heeft veel meer smaak en geur dan de andere. Ik kreeg beide plantjes van mensen die de goede soort hadden, en dus zijn ze ook begiftigd met de sterkgeurende blaren die zo lekker zijn in onder meer stoofkameraden... Ik weet dat nu mijn zus vies zal kijken, maar met niertjes er bij, want daar ben ik verlekkerd op !

Oh ja, het brood is ook gelukt ! Anny en ik zijn het er allebei over eens dat het brood nog beter is dan vroeger met het oude machine. Maar ja, vroeger heb ik het recept zelf moeten samenstellen, op basis van recepten die ik vond in kookboeken, en dat omrekenen naar de hoeveelheden die ik nodig had in het machine. Bovendien had ik geen maatbekertje er bij, zodat alles benaderend was, nu kan en heb ik mij aan de correcte hoeveelheden gehouden. Wellicht vandaar het smaakverschil !

Gisterenavond heb ik een bad genomen, na het nachtelijke zweet van de nacht voordien, voel ik mij altijd vies. Maar een bad nemen is niet zo simpel, en me zitten wassen op dat badstoeltje is ook niet zo plezant. Nu het is gelukt, en ik ben er heelhuids weer uitgeraakt. En wonder boven wonder, gewoonlijk kan ik na een bad niet slapen, maar vannacht heb ik redelijk goed geslapen, en wat nog verwonderlijkerder is, de pijn is ook maar de gewone achtergrondpijn.

De hanger in de vorm van een olifantenkop is af ! Het is de boze, arrogante kop geworden die ik voor ogen had! Een olifant met een blik waarvoor je op de loop zou gaan. Zo zou iedere olifant moeten kijken, dan zouden er misschien nog wat meer over zijn (alhoewel er parken zijn waar er nu al te veel zijn om het park in leven te houden - evenwicht is moeilijk met zo 'n kolossale dieren).
Nu moet ik nog de kralen bijeen zoeken en rijgen. Ik heb nog wat echte natuurstenen parels, uit halfedelgesteente...die zullen het geheel mooi maken!

Voila, dat is het weer voor vandaag !
tot de volgende ?