Het einde nadert...

...als in Italië de regering doorzet met zijn wetsvoorstel (het is al door de kamer)dan is dit wellicht een van de laatste blogs van ondergetekende....
Eén of ander verlichte (?) geest heeft in Italië gevonden dat de blog een verdoken vorm van publiciteit is, en op publiciteit moet belasting betaald worden, per uitgave...
Hopelijk doen ze dat niet met terugwerkende kracht, anders wordt mijn ijver beloond met een torenhoog belastingsaanslagje...
Mag ik dan op uw financiële steun in moeilijke dagen rekenen?
U, die regelmatig mijn blog leest ?
Gelukkig heb ik niet zo veel lezers, en kan ik mij misschien verdedigen met het feit dat mijn publiciteit nauwelijks impact heeft buiten een beperkte vriendenkring...
Natuurlijk kan ik ook de zaken omkeren, en daadwerkelijk publiciteit beginnen te maken, maar zolang er geen winkelketen interesse toont, zal dat ook niets opbrengen...
niettemin, en niet tegenstaande:
de eerste reclamespot.

Bart kwam hier, zoals bijna elke week, de vrijdagavond langs om eens te babbelen en iets te drinken. Ik zat aan tafel, ook iets te nutten, met enkele sneetjes chorizo (mild) bij als hapje. Bart nam ook een stukje (niet straf genoeg, pa) en begon over een lekkere worst die hij per (on)geluk ontdekte bij de Liddl ...in duitsland, tijdens zijn verlof. Ze verkopen die ook hier pa, dat moet je eens proeven!

Dus: reclame slogan nr 1:
Koop bij de liddl de heerlijke notenworst ! Echt waar, een worst met noten in verwerkt, en het smaakt inderdaad vurrukkuluk ! Let op, de worst zit verpakt in een pampieren zakjesachtige verpakking ! Maar echtigentechtig waar, het is lekkkkkkkeeeeeeeer !!!!!!

Voila, nu maar hopen dat ik centjes beur bij de Liddl, en aanbiedingen krijg van andere winkelketens....

Je denkt misschien dat ik zever, maar nee, het is echt waar, dit wetsvoorstel is er echt in Italië (kun je vandaag 24/10 lezen in het onvolprezen www.netties.be )(ze houden hun dossiers bij, volgend jaar kun je het nog terugvinden).

Bart vond het een plezante anecdote dat hij die worsten ontdekte in Duitsland, terwijl ze hier ook te koop liggen. Nochtans is dat niet altijd correct, want ik ben nog binnen geweest in de Aldi in Nederland, en het aangeboden gamma was helemaal niet hezelfde als bij ons...Maar misschien is dat alleen voor nederlanders zo ?

Ik hoorde aan de verhalen van Bart dat hij niet alleen uiterlijk veel van zijn vader heeft, ook qua manieren...Als hij ergens op verlof gaat, dan probeert hij ook zoveel mogelijk de plaatselijke dingen te eten, te drinken, en ook hij komt dan naar huis met enkele flessen van de wijn die hij daar ontdekte (en 't is ne braven, hij brengt ook een paar flessen mee voor zijn pa)

Kijk, dat is een van de dingen die ik echt mis... De reizen, de uitstapjes...Niet voor het ding op zich, maar we maakten er iedere keer, zo mogelijk, ook een culinair uitstapje van. Het moest niet eens ver zijn, we kennen heerlijke bieren hier vlak over de verfoeilijke taalgrens, biertjes die je hier niet makkelijk vind, maar die echt heeeeeeel lekker zijn. Ik vond het altijd jammer op die momenten dat Anny niet met de wagen kan rijden, maar ja, ook Anny houd ook wel van het degusteren van een lekker biertje...ze zou toch geen BOB willen zijn....

Als ik nu met de wagen ben, dan is het wel zéér uitzonderlijk als ik iets drink, met al die pillen ben ik bang dat het vlugger zou inwerken op de rijvaardigheid. Wel heb ik al een paar keer enkele flesjes gekocht om dan thuis in alle rust te genieten. Anny en ik hebben een uiteenlopende smaak wat bieren betreft, Anny houd meer van de huidige biertrent, iets zoeter, waar ik meer van de oude biersmaak hou, met de bittere ondertoon van hop duidelijk aanwezig. Zo hou ik van een lekkere Orval (niet te koud !) en Anny vindt dat slecht bier...Elk zijn meug. Vroeger, toen we nog wel eens door de winkelstraten van Gent wandelden, stopten we telkens in het Waterhuis aan de Bierkant, waar je uit honderden biersoorten kunt proeven. We dronken er ééntje, hoogsten twee als we nog wat langer in Gent bleven, maar we proefden dan telkens nieuwe soorten, soorten die we nog niet kenden... Als we wat haastig waren, dan wisten we onze "préferée" tegen de dorst, en dan was het minder genieten dan wel dorstlessen...
We brachten dan ook nu en dan een potje Tierenteyn mee, de lekkerste mosterd van de wereld en omliggende. Wellicht ook de duurste ? of betaal je ook de steeds mooie potjes zo duur?

Nu, eten we veel, veel minder dan vroeger, en Anny staat ook zo lang niet meer in de keuken. Het is niet zo plezant met twee mensen die haast niets eten, klaagt ze, maar ik vermoed dat ook het werk er een beetje tussen zit, ook zij wordt een dagje minder jong. Om de twee dagen één patat, de helft voor vandaag, de rest morgen gebakken in de pan... en de rest gaat dan naar de kiekens. 't Is inderdaad niet zo plezant meer hé... Ook het vlees wordt steeds minder, we zoeken in de Colruyt (publiciteit !) steeds de kleinste stukjes, en dan is er veelal nog van over... Nu ja, als je niet beweegt moet je ook niet veel eten...
Als we dan eens iets aparts maken, dan smaakt het ons, eten we iets meer en boeten dan voor de zonde... Waar is onze eetlust en onze capaciteit naar toe ?
Als we eens op een etentje zitten, en we zien dat ze van die grote beladen borden aanbrengen, dan hebben we schrik...het is zo ambetant er zo veel op te laten liggen, precies of het is niet lekker, maar wij eten bijna niet meer...Als we eens alleen ergens gaan eten, dan bestellen we één schotel, geen menu, een schotel van iets wat ons bevalt, en in veel gevallen hebben we dan nog over... Vroeger vroeg ik soms nog een portie frieten bij, nu vragen wij in bepaalde restaurants, waar wij de maat kennen, om maar één portie te brengen, voor ons twee samen... We zijn nog van de generatie die er hartzeer van hebben als eten blijft staan...

ik ga stoppen, of ik loop weer regelrecht in de tijd van toen...
tot de volgende ?

tommetoch

Heel de nacht wakker gelegen van de pijn. Tegen de morgen begon het te beteren en om 7.15 uur zou ik begot hebben kunnen slapen, maar dan vertikte ik het ! Als je dan inslaapt ben je geen mens meer als je opstaat. Nu amper, maar allee.

Vannacht lag ik te denken of ik toch niet beter mijn korset zou dragen, ook al adviseert de ene dokter voor en de ander tegen... Ik herinner me toch dat ik daar steun van had, en minder pijn. Tenzij ik nu natuurlijk verder gedevalueerd ben in mijn ziektetoestand.

Want op de tijden dat de pijn je verhindert te slapen, normaal te liggen of te zitten, dan voel je je toch echt niet lekker, dan ben je ziek...Het zou me zelfs niet verwonderen dat ik dan wat koortsig ben ook. Logisch, het is tenslotte een ontsteking hé...

Nu is het weer wat beter, en deze namiddag moet ik met Anny winkelwaarts, we zullen zien of het ergste leed dan geleden is. Zo niet dan overweeg ik toch terug mijn korset aan te doen.

Nu ja, ik moet u niet opzadelen met mijn pijn.

Voor mijn deur staan nu twee camionettes van Tele(on)net. (Ik vind hun handelspraktijken allesbehalve net - maar ja, dat heb ik met alle handelspraktijken) Nu komen ze in beweging, rijden zowat 5 meter vooruit, stoppen, wisselen nog wat gesprekken uit en zetten dan aan, ze zijn weg. Ze hebben hier met 4 man het kastje van teledistributie open gemaakt, er met één man in gekeken, (ik zag niet dat hij iets deed, misschien een knopje induwen?)en dan 10 minuten klappeien over het vele werk... Leuke job.

Ik kan niet anders dan met ergernis naar die mannen kijken, niet dat die mannen schuld hebben, maar zij vertegenwoordigen een organisme dat veel te duur is, vergeleken met de landen rondom ons. En dan hoor je een min-ister zjeveren dat het internet ter beschikking moet staan van iedereen, en zeker van de schoolgaande jeugd...maar hij doet niets aan de prijsbeheersing van dat internetprovidingsysteem... Nog veel leuker wordt het als je dan hoort dat de leerkrachten taken geven die ze moeten oplossen via het internet...en dan zitten we plots midden in klasse-onderwijs.

Niet dat dit nieuw is...het is voor een gewoon arbeidersgezin nog altijd een heel zware dobber om hun kind(eren) universitair onderwijs te laten volgen. Dat kost geld met hopen. Met of zonder beurs. En dan herinner ik me weer dat ik geen studiebeurs kreeg...Mijn vader verdiende te veel, en naast me op de schoolbank zat de zoon van een geneesheer-specialist, die had wel een beurs, zijn vader verdiende dus niet te veel ???????????????????????????? Ik zou hem nog kunnen noemen bij naam, maar wat baat het oude koeien uit de gracht te halen... Ze waren vers al niet eetbaar, 't zal zeker niet verbeterd zijn met te laten liggen in die gracht gedurende jaren...

Toch was dat een toffe knul, en hij was zowat de enige van de rijkeluiszoontjes die bij ons in de groep mocht. Want wij pasten (toen al!)het systeem van positieve discriminatie toe, de rijkeluizen waren de verderfelijkste soort luizen, het was een positief iets een reden te vinden om er een klop te geven... Eén keer ben ik héél bang geweest na zo'n raid... Ik had de zoon van de notaris (die later mijn huwelijkscontract opstelde) één klop gegeven, en diene bleiter viel meteen om, en bleef enige tellen liggen voor dood... Gelukkig was hij al op en weg voor de suf (surveillant) er bij kwam. In het vervolg heb ik altijd wat voorzichtiger geklopt. Veel moesten die gasten niet doen om een klop te krijgen, ze vertrokken al van uit een misdadige toestand, ze waren rijk, exposeerden dat, en onder elkaar spraken ze "frans", later bemerkte ik dat het zelfs niet eens goed frans was, het was het brabbeltaaltje van de "grand chicque", ze zochten het dus inderdaad zelf al, door zich als "anders" voor te stellen.

Ik heb later, véél later, bemerkt dat ik dat nog steeds niet goed kan velen. Ik kwam bij een patroon om te onderhandelen, en dat bazeke permitteerde het zich om in een soortement frans te broebelen tegen zijn eega en zijn chef de personnel... Ik heb me daar voorgedaan als een zeer hautain persoon, die neerkeek op zijn te lage stand, en zie, het baaske kromp in een als een ballonneke dat je lost... Nog een beetje en het maakte zelfs piepgeluidjes. Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd had die keer. en ik voelde me - oh zo - goed.

Kwam dat door het beroep van vader ? Was ik al van in de wieg besmet met het syndicale virus ? Het lijkt er wel een beetje op, maar het zo hautain doen, dat had ik geleerd van ons moeder, want zij kon (en deed) dat ook als ze het nodig vond. Allee, ik ben een kind van alle twee hé.

Toen mijn broer uit het college was gevlogen om ik weet nog altijd niet welke reden, kon ik bij de leerkrachten plots ook niets meer goed doen... Ik zat in de strafstudie met een vast abonnement, en ik was volgens de suf de eerste die ooit strafstudie gekregen heb in de strafstudie... Ik was geen braven, maar ik heb veel uurtjes studie mogen doen voor de toeren van anderen! Zodra er in de klas iets gebeurde was ik de klos (ik was er echt niet altijd bij, meestal wel, maar lang niet altijd). Toen ik veranderde van school, was ik plots blijkbaar een soortement heilige, want ik daar nooit strafstudie gekregen, zelfs bijna nooit straf toutcourt. Het lag dus niet alleen aan mij, ook aan de reputatie die onze naam plots kreeg.

Dat mijn broer uit het college buitenvloog, dat was een zwaar familiaal drama, en menige avond vloog ik naar mijn kamer, omdat mijn ouders met mijn broer moesten klappen over dingen die ik niet mocht horen. Dat maakte mijn situatie voor mij nog erger, ik moest een kwade naam dragen zonder te weten waarom, en dat op zich maakte mij al opstandig... De oplossing voor mijn broer was de militaire school, en plots werd mijn vader van anti-militarist een pro-militair...Wellicht niet echt, maar om zijn zoon te helpen en terug op het juiste pad te helpen en te houden. Want het moest wel iets hééééél ergs zijn, als je het zelfs niet mocht weten. Het klinkt gek als ik het nu zeg, maar ergens heb ik dat nooit aan mijn broer vergeven, zelfs nu nog niet, nu hij al zo veel jaren dood is. Het voelde ook zo onrechtvaardig aan voortdurend geviseerd te worden om wat een ander deed. Met mijn huidige kennis en ervaring van colleges, zal de misdaad van mijn broer wellicht niet zoooo erg geweest zijn, maar paste het niet binnen de elitaire naam en faam van het college, en bovendien hoorde onze familie niet tot de high-society...en daar is (ook nu nog) een college gevoelig aan...

Ooit deed het college van Oudenaarde een oproep om het katholiek onderwijs in de ganse stad te verenigen in één hecht blok. Het schoolhoofd van Mater, zuster Elza, vroeg mij mee om kbo Mater te vertegenwoordigen... Het begon al te kriebelen toen wij de superior van het college het welkomstwoord hoorden zeggen, een speciaal welkom voor dokter..., een speciaal welkom voor notaris.... een speciaal welkom voor mevrouw advocaat...tot mijn verbijstering was er zelfs geen gewoon welkom voor ons... De sup begon dan "zijn" comittee te schetsen, voorzitter, hijzelf, secretaris notaris... en weer dezelfde gang van zaken, en weer zelfs geen vermelding van het "voetvolk"...Ik kon mij niet meer houden, en vervolgde luidop: " en het werk wordt gedaan door de basse-classe, het schorem, het plebs, wij dus...
De vereniging is nooit verder gekomen dan die ene poging... Wat ben ik toch ne slechte mens hé!
Het zit in mij gebakken, ik kan geen onrecht verdragen, geen onderdrukking, geen vernedering, het is sterker dan me zelf.

't zal nu niet meer veranderen...
tot de volgende ?

onderwerp...

Ik heb me rotgezocht om een onderwerp te vinden voor het maken van een schilderij zoals opgedragen... Een duidelijke voorgrond en duidelijke achtergrond... Zoek maar wat foto's...

Ik heb dus niets gevonden, of misschien toch wel...Deze namiddag is het schilderles, en ik heb een onderwerp, alhoewel niet echt van de foto af...

De foto die mij inspireerde is misschien wel de beroemdste foto (of beruchtste) van deze kloot-wereld...De foto waarop je dat naakte meisje hulend ziet vluchten voor de amerikaanse soldaten op de achtergrond...
Op deze foto staat op de voorgrond, een end voor dat meisje, ook een huilende jongen, rennend met vertrokken gezicht. Dit wordt mijn onderwerp, angst, op een achtergrond van vuur en rook, met misschien, maar dat weet ik nog niet zeker, het lijkt me nu niet echt nodig, een silhouet van een soldaat...
Dat is echt een onderwerp voor mij, angst...
Ik wil proberen niet gedetailleerd te werken, alleen duidelijk de angst brengen, niet het knaapje.

Ik heb al gezegd dat ik op een of andere manier altijd somber werk... Gek genoeg deed ik dat niet in mijn pyrografie.

Toen ons moeder haar huis verkocht, zag ik daar nog een kadertje hangen met een pentekening die ik ooit maakte als adolescent, en dan al had ik de angst als onderwerp genomen. De meeste jongeren leven dan in een euforie van liefde, bloemetjes en bijtjes...ik dus niet. Blijkbaar waren er toen al twee ikkes. Een die in de groep graag de plezantste was, een die de angst tekende... Eigenlijk ben ik dat nog een beetje, naar buiten plezant en wat dominant, naar binnen onzeker en angstig ?

Wellicht is dat het lot van een middenkind... Je hebt een (ik twee) ouderen boven je, en je plaats als kleinste is je afgenomen door een nog kleinere. Je zit altijd ergens tussen hamer en aambeeld. Of je doet het slecht want je moest toch al beter weten, of je doet het slecht want je bent nog niet oud genoeg om mee te doen... Er bestaan hele boekdelen over die situatie, maar ikke en duizenden anderen hebben in die situatie geleefd, en dragen hun leven lang de sporen van hun opvoedingssituatie mee.
Oh, denk niet dat dit zooo erg is, er bestaan ook hele boeken over de druk waaronder de oudste voortdurend staat, en evenveel over hoe moeilijk de jongste het heeft... Je moet wel tot de conclusie komen dat het gewoon moeilijk is mens te worden.

Ik had nooit aan "de naakte aap" mogen beginnen, het is een verderfelijk boek ! Het trekt het ganse menszijn terug tot zijn animale reacties in gans zijn bestaan. Hoe verder ik kom in dat boek, hoe beestiger we allemaal lijken te zijn. Hoe de hormonen reageren en ons besturen in onze reacties... Nee, lees het maar niet, je voelt je vuil als je het leest. Lees maar rap andere en mooie boeken, of als je geen lezer bent, kijk naar een mooie film.

Mijn positie als middenste in het nest.

Het klinkt zo dierlijk hé, zo beestig...zo "naakte-aap-achtig. En dan kijk je de zondagmiddag naar een filmpje over chimpansees en je ziet hoe de oudsten uit het nest...en de middenste...en de jongste... Nee, echt waar, je moet je niet verlagen tot de naakte aap, we zijn dat niet, hoezeer er ook nog resten van het zoogdier in ons zitten, we hebben niet alleen dat, we hebben ook -als enige ?- de mogelijkheid onze reacties in hand te houden...hoewel dat misschien de oorzaak is van de conflicten met jezelf, tussen je lichamelijke en je geestelijke. Tju, Freud heeft er niets van gebakken.

Toen ik vanmorgen op stond was het somber, grijs weer, en nu stralend zonnig weer. Veel scherpe schaduwen.

Vanmorgen voelde ik dat ik met geen mogelijkheid mijn rugspieren kon loskrijgen. Met andere woorden, alles zit weer vast. Nochtans is de pijn nu nog redelijk, en voel ik mijn hartslag nog niet in mijn rug bonken...Als dat het geval is, dan is het net zoals met een snijdende pijn van een zweer, of zoals anderen mij tandpijn beschrijven, bonkend en kloppend alsof je ganse centrum zich naar de pijnplaats heeft verplaatst... Ik heb schrik dat het weer erg gaat worden... Als het vandaag in de schilderles zo begint zal ik proberen mijn trots aan de kant te leggen en te stoppen voor het té erg wordt. maar dat is niet makkelijk.

Ik ga ook eens naar de tandarts moeten (Heb je er al eens opgelet dat dit in ons taalgebruik de enige arts is ? al de anderen zijn docteurs...)(In 't westvlaams is het un dentiste ...hoe zeggen westvlaamse Blokkers dat?)Blijkbaar lig ik 's nachts te tandenknarsen, en ik heb een snijtand die nu al zo ver achteraan is weggesleten, uit gebeten!, dat ik vrees dat hij eens zal breken. Wellicht komt dat mede door het feit dat mijn tanden uitgroeien. Binnenkort ben ik echt een oud peetje...en kan ik mijn kin tegen mijn neus duwen. Zo een popeye-figuur...

Oud worden... en ik mag niet klagen, er zijn er veel die zelfs dat niet krijgen...die al veel vroeger moesten afstappen...

De filosoof van mater moet nu maar eens stoppen met zagen, tot morgen?

Outcast

...past niet in het kadertje...
Hij, u, ik staat buiten het "normale" model!
Ik krijg er de kriebels van dat "men" ons altijd probeert in het kadertje in een "cast" te dwingen. De gemiddelde mens eet in zijn leven 1801 dieren op...Gelezen in de krant.
Ik vraag mij af wie zo weinig beestjes opeet ? Wie is zo slecht bedeeld ?
Ik weet niet of ik al een hele koe op heb, maar ik heb al honderden mossels gegeten, duizenden garnalen, een mooie kist oesters, om nog maar niet te spreken van kikkerbilletjes en van die heerlijke kleine visjes, rechtstreeks in het frituurvet gebakken, daar heb ik er ook al enkele honderden van binnen...Ik heb wellicht al een heel kiekenskot leeggefret en een groot konijnenkot, bovendien heb ik tientallen kwartels (ik kweekte die zelf) en duiven (idem) mijn keel laten passeren, en ik spreek dan niet eens van hazen, fazanten en patrijzen...
In één goedbereide gekreveerde tomaat zitten wellicht al meer dan 50 garnalen...
Sjongens ik herhaal mijn vraag, waar woont den duts die maar 1801 beesten heeft opgefret? Denk niet direct aan de arme gebieden, want daar eten ze insekten, wat wij vies vinden, maar wij eten wel lustig slakken, wulken, karikollekes en ander rare beestjes...
Nee, ik ken genenenen die voldoet aan dat gemiddelde !
Als ik een gemiddelden zou zijn, dan heb ik nog zo'n 13 jaar te goed. Maar ik heb veel meer kans dat dit niet klopt, dat ik vroeger of later zou gaan...
Nee, ik ken echt geen ene mens die aan "de gemiddelde mens" voldoet.
Jij wel ?
Dan zijn we dus allemaal outcasts, uitzonderingen, niet in het kaderke passenden.

Neen begot ! De mens is gewoonweg niet in een kadertje te vatten, geen enen !
Gelukkig maar !
Stel je voor dat we allemaal 73.4 kg zouden wegen, 1.79 meter groot zijn, chinees spreken, en dat er iets meer kans is dat we vrouwelijk zijn dan mannelijk.
Zie je al dat er maar één maat kleren zou zijn?

Dat doet mij denken aan de heiligen... De volmaakten.
Ik mag er niet op denken dat ik er ook maar ene zou ontmoeten !
Dat moet de meest vervelende man of vrouw zijn in ons heelal...Hij (zij) die altijd volmaakt gepast zou reageren, zou ook altijd perfekt voorspelbaar reageren...Hij zou geen woord kunnen zeggen, geen ding doen, zonder dat we het allemaal zouden op voorhand weten, want het volmaakte is altijd maar één ding.
Ik denk dat we alras met een hele kring joelende mensen rond hem (haar) zouden staan, net zoals vroeger op de speelplaats als er twee een serieus gevecht aangingen...We zouden in koor, voor hij kan antwoorden het antwoord al belachelijk maken, in een reactie op de dodelijke verveling die zo'n saaie piet zou uitstralen.

Nee, het volmaakte is het meest afschuwelijke dat ze ons kunnen aandoen!

Meneer, denk u eens in dat ze morgen de volmaakte auto maken, dan zou die nooit meer kunnen wijzigen, dan zouden wij allemaal, zonder onderscheid van stand en rang, van arm en rijk, in diezelfde auto moeten bollen... Bèkes ! Ik mag er niet op denken!
Nee, laat ons maar prutsen, laat ons maar oeverloos streven naar het volmaakte, het beste, maar laat het ons aub nooit ofte nooit bereiken !

Wellicht is dat de achterliggende reden waarom ik altijd wat zit te grimmelen als ik hoor "de gemiddelde mens", of "men", of nog andere van die dooddoeners!

Stel u voor dat een kunstenaar "het volmaakte schilderij" zou gemaakt hebben...Dat zou betekenen dat er niemand meer moet (mag) schilderen, omdat er niets meer te schilderen is, het is bereikt, het is af, gedaan !

Nee, het volmaakte, dat is niets voor mij, niets voor u of voor wie dan ook...Men zegt dat het volmaakte niet van deze wereld is...dat is dan het enige volmaakte dat ik appreciëer... Ofte de perfecte contradictie.

Waarom zoeken we naar het klavertje vier ? Omdat het onvolmaakt is ?

Aan de pompelieren op mijnen einder staan nu bijna geen blâren meer. Nochtans is het nog niet echt koud geweest, is er nog niet echt veel wind geweest, nog niet echt herfst geweest, of liever we hebben een hele zomer lang herfst gehad, en nu het herfst is, probeert het weer angstvallig om nog eens te zomeren... Het weer is al even gek als de mensheid, en het is (gelukkig) ook niet volmaakt.

Ik heb gisteren mijn nieuwe boeken zitten uitpakken, en gezien dat ik de nobelprijswinnaars tot 1954 heb, misschien niet allemaal, maar dan toch een hele boel ! Bovendien stammen ze nog uit de tijd dat een boek nog een boek was, en kryptisch ding... Ik mag niet veralgemenen (dat mag je nooit), maar veel van de moderne gelauwerde schrijvers worden gelauwerd omdat niemand durft zeggen dat ze het geschrevene niet begrijpen...Dus moet je ook die boeken niet kopen, je kunt ze toch niet lezen.
Ik weet nog dat ik soms in de bibliotheek een boek moest halen om te lezen als opdracht van de school... Ik ben al heel mijn leven, van zodra ik kon lezen, een boekenwurm geweest, maar ik heb bijna nooit een goed boek gelezen in die "opgedragen lectuur". 't Zal wel aan mij liggen, maar sindsdien koop of lees ik bijna nooit meer boeken van die schrijvers die door de leraar opgedrongen werden.
Voor mij moet lezen een genot zijn, een meeleven met, een wegdromen in, een huiveren met, een angst voelen met...Als ik een hoofdstuk drie keer moet herbeginnen omdat ik de draad kwijtraakte in de zware psychologische druk, dan hoeft het voor mij niet meer ! Als die man met zo'n zware psychische problemen zit, dan ben ik blij voor hem dat hij ze van zich af kan schrijven, maar dan moet hij anderen er niet mee willen opzadelen !
Of boeken waarin je het gevoel krijgt dat je moet leren zwemmen in een vuilnisbak? Nee, niet voor mij !
Nee, ik zoek niet naar lichte, naar vlotte schrijfsels, maar naar zaken waarin je kunt wegdromen, meedromen met het boek op zich. En het mag zeer somber of teneerdrukkend zijn, als het maar zo geschreven is dat je het mee-ervaart.
Maar als men mij een boek geeft, met zinnen die alleen een symboliek in zich hebben, maar geen echte betekenis, dan hoeft het voor mij niet.
Ik kan de werken van Van Ostaejen echt waarderen, maar zij die dan nog verder gingen, en de woordbetekenis lieten vallen om alleen in een klankkleur, zonder betekenis op zich, een gevoel weer te geven ???Nee, laat maar, niet voor mij...
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat men later van onze tijd zal schrijven in het grote geschiedenisboek ? Wat zal men schrijven over de schilderijen die alleen uitgegoten zijn in kleurmassa's en waar men voor de dynamiek een paar keer met een fiets door gereden heeft ?
Of over een pot vol mossels die men verkoopt als een GROOT kunstwerk...
Of zal men deze dingen met de mantel der liefde toedekken, niet willende erkennen dat "de" voorouder zo een rare bietekwiet was... Ik hoop het .

Ik ben weer aan 't zagen.
Ik ga maar stoppen, tot de volgende ?

De nobelprijs

heb ik verdiend! De nobelprijs als rommelmarkter !
Het laatste kraampje voor de uitgang... Er lag heel wat dinges op tafel, en heel op het einde, drie boeken.
Natuurlijk moest ik die eens bezien, de eerste die ik in handen nam was Rudyard Kipling ! Toen zag ik op de kaft dat het hier een uitgave betrof van alle nobelprijzen literatuureluurderij...Ik keek nog eens, alle drie de boeken waren van die reeks, en madam die interesse bespeurde "20 cent voor ne boek! meneer!" "20 cent?" vroeg ik "ja, en ik heb er nog van die reeks"... Ze schoof drie grote dozen van onder de tafel, vol met boeken die nog in de verpakking zaten...
36 boeken, ik heb niet eens afgeboden, voor 7,20 euro een berg boeken en dan nog stuk voor stuk nobelprijzen... Toen ik de prijs berekend had, heeft madame nog drie keer de rekening zelf gemaakt... Meneer, je gaat toch niet voortvertellen dat je dat hier aan die prijs kocht hé ? Want ze was verbauwereerd toen ze de stapel bekeek voor die schamele 7 euros en 20 centjes...
Een man van het kraam er recht over ging naar zijn auto om een karretje te halen om mijn aanwinst te vervoeren...
Het was de echtgenoot van de dame aan wie ik ooit het adres bezorgde van een site over kralen en kralenverwerking... Je ziet, vriendelijk zijn brengt op !
Straks ga ik mij onledig gaan houden met het openen van alle kartonnen dozen, want ieder boek zit nog in een gesloten kartonnen verpakking, met uitzondering van een stuk of 6...
Het is ook qua afwerking een prachtige reeks...Zou mooi staan in een kast, maar is veroordeeld tot liggen in een stapel, want al mijn kasten zitten vol... Anny zucht...

Dat betekent dat ik voor weken aan de literatuur zit. En zeggen dat er naast mijn bed nog een stapel van een stuk of dertig liggen, en er staat nog een stapeltje in mijn werkkamer...Ik ga me toch ne keer een pozeke moeten onthouden van snuffelen in boeken...het risico wordt te groot dat ik er eens onder geraak...ze zouden me nooit meer weer vinden.

Bovendien is het hier schitterend weer ! We hebben weer na een lange tijd, onze zonnebrillen in de auto aangedaan! Dat is een van de beste dingen die we ooit kochten, zonnebrillen op sterkte, voor in de auto. Iedere winterperiode was vroeger een hel, want in de winterperiode zit de zon laag, en je zit daar dan achter je stuur te pieren... Hoeveel accidenten zijn er al niet geweest door de zon ? Het enige ambetante is, dat die brillen zo goed zijn! Klinkt gek ? Nee, het is namelijk zo dat je nogal eens vergeet dat je die zonnebril op hebt, en dan kom je een zaal binnen, en het is er precies hellestekedonker...

Tot de volgende ? Ik ga gaan wurmen in de boeken....

dromen

Vandaag kreeg ik weer heel wat mailtjes in mijn boxes, en nu en dan zitten er bij van verre, verre landen...
Lijkt het jou dan ook of het altijd mooier is ver weg dan hier ?
Kijk jij dan ook met welbehagen naar die oude boer in zijn kleurige kledij en gekke hoed ? Stel je dan ook vast dat je wel zijn stralende glimlach ziet maar pas nadien op zijn slecht gebit let ?
Gek hé !

Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel zong Boudewijn De Groot, en hij heeft overscheute van gelijk !

Wij vinden die foto's van een sukkelaar die immense vrachten vervoert op ne ouwe vélo zo charmant, en denken er niet aan dat wij het niet leuk zouden vinden die fiets te moeten duwen. We kijken glimlachend naar dat oude menske die een enorme takkenbos op haar kromgewroete lijfje naar huis sleurt, om toch wat warmte te hebben...en reclameren over de prijs van de mazout...

We zijn toch rare burgers hé ?

En als ik zo'n opmerkingen maak terwijl we naar dergelijke foto's zitten te kijken, dan bekijken ze me met ogen van "spelbreker!".

Ik kan u boeken tonen van christelijke en van socialistische origine, over hoe onze voorouders hier moesten wroeten... Je kunt die afgrijselijke foto's tussen de die van vietnam of irak of nigeria of ...kies maar uit tweederden van de wereld, ze zouden er goed bij passen, echt "folkloristisch"... Maar je weet dat je in die boeken kijkt naar wantoestanden, en dan zie je plots de armoe van die mensen, van die andere tussen die mooie landschappen in, zie je niet...

Maar wat me nog veel meer opvalt, dat is dat, als je beelden ziet van drukke straten in die verre landen, dan zie je er lachende gezichten tussen, zelfs met zo'n vracht op hun rug... Als ik kijk naar beelden uit de metro te brussel, dan moet ik al héél véél geluk hebben om ergens een glimlach te ontdekken...Gewoonlijk zie ik alleen uitgestreken, effen, geëgaliseerde bakkes vol sjagrijn en weerzin...maar wel in een mooi pakkie en met een mooi samsonite valiesje aan de hand.

Ik heb mezelf aangeleerd om op zijn minst goedendag te zeggen als ik een wachtzaal van de dokter binnenstap, en als ik meer dan een knikje terugkrijg, probeer ik zelfs te praten...want zo'n een wachtzaal, vol mensen, is veel stiller dan de kerk tijdens de eucharistie... Je ziet dan dat heel wat mensen er werkelijk behoefte aan hebben die stilte te doorbreken, om aan andere dingen te denken dan dat rare knobbeltje onder zijn arm...
Probeer eens glimlachend door een winkelstraat te wandelen, wedden dat je glimlachjes terug krijgt ? Er is niet zo veel nodig om die muren die de mensen tussen zichzelf zetten omver te werpen...en dan zie je dat het niet echt allemaal van die sjagrijnige bloedserieuze zeveraars zijn...er zijn er tussen die nog weten dat je alleen je mondhoeken iets omhoog moet trekken om er véél en véél mooier uit te zien.

In "De naakte aap" lees ik dat homoseksualiteit een normaal verschijnsel is bij overbevolking, als je mijn blogs allemaal gelezen hebt, dan weet je dat ik dat ook al vaststelde zonder dat boek te lezen. (Op basis van vaststelling bij te veel ratten in een te kleine kooi)...Maar wat ik niet (of nog niet?) gelezen heb in dit boek, is dat de mensen ondanks de veelheid van hun soort, wanhopig proberen om een stuk privacy te hebben, en dat ze een muurtje om zich heen zetten, of zich verschuilen, of als dat allemaal niet mogelijk is, een gezichtsuitdrukking op zetten om de anderen er op te wijzen dat ze er eigenlijk niet zijn... En zo komen we tot het meest absurde dat er denkbaar is: eenzame mensen in een zee van volk...

Help die mensen ! Nee, je moet geen cent uitgeven daarvoor, gewoon vriendelijk zijn en glimlachend rondlopen. En als het even kan, babbel dan eens, gewoon, over het weer of wat dan ook, en je zult zien dat niet alleen bloemen ontluiken !

Het zwerk is weer volgelaân met grijze wolken die dreigend het licht wegnemen, om ons ook grijze, norse mensen te maken...maar wat die wolken niet in de mot hebben, dat is dat ze ook alle schaduwen wegnemen !

Ik heb van Lieske van Toon een pak kopiën gehad van een schrijver die in 't West Vlaams schreef (want den duts is al dood), eentje wil ik u niet onthouden, ook voor niet westfluten is't verstaanbaar...

ê vrind is lik ê stekkerdroad,
je kut'dr'an vast roak'n;
en ojje were weg wult goan,
't doe je zeër je los te moaken.
Djoos Uyttendoale

Het is de toale van rond Westouter (Nu Heuvelland), en soms moet ik wel eens denken over een woord, maar het bovenstaande is, meen ik, voor eenieder begrijpelijk.

...en djuuste !

tot de volgende ?

waaiende wind

De poepelieren op de achtergrond van mijn windowview zijn bijna kaal. Mijn notelaar is al helemaal kaal. Mijn linde wordt meer en meer geel en bruin.
't Is herffsstt...
Ieder jaar zijn we weer verwonderd over het feit dat de dood zo'n warme kleuren heeft, en toch kiezen wij zwart als doodskleur. Gek.
In feite zouden we bij een overlijden kledij in warm rood-bruin-oker-geel moeten dragen, als symbool van de dood die vruchtbaarheid schenkt aan nieuw leven.
Maar mij doet de herfst dus in eerste instantie denken aan de dood.
Denken aan verdriet, gespannen gevoel in de keel, prikken in de ogen...boos en weerbarstig verzet in onmacht.

Voor mijn deur hebben ze nu van dat groen gezet, dienstig als groenvoer en als bodembemester. Als ze het gebruiken als groenvoer, dan zal er hier binnenkort een dinosaurus staan in "de stikken" (het veld). Ik weet niet hoe dat machine noemt, maar het snijdt en verhakselt het groen en langs een brede naar smal verlopend stuk pij mondt het uit in een kopvormig stuk die het voer in de kar blaast. Ze laten dat machine gewoonlijk op het veld staan, klaar voor gebruik. Het silhouet doet mij altijd denken aan een dinosaurus die boven het groen uit naar de wereld staat te staren. 't Zal wel weer mijn fantasie zijn, maar kijk maar eens, je zult me gelijk geven.

Ook die dingen wijzen op herfst en kou. In de winter, na de eerste echte vorst is dat groenvoer plots geel en verslenst, en dan is het nog goed om in te rijden, groenbemesting!

Ik denk dat het een soort raapzaad of mosterdzaad is, daar lijkt het blad op.

Ze hadden er beter wintergraan op gezaaid, want er is graan tekort, oorzaak van fikse prijsstijgingen. Gek genoeg is één van de hoofdredenen dat men te veel oliehoudende gewassen heeft aangeplant, om genoeg brandstof te hebben voor koning auto. Het doet je toch even denken dat brandstof primeert boven voeding. Voedselpakketten naar de talrijke hongergebieden op onze zo onrechtvaardige aardkloot zullen nog verminderd ten gunste van de auto.

Want dat is het ergste ! Als de prijzen van de voeding stijgen, dan zullen de meesten onder ons dat waarschijnlijk alleen voelen als een beetje besparen op luxe-goestjes, maar voor wie nood heeft zijn er geen luxe-goestjes, en is besparen alleen mogelijk op levensnoodzakelijke dingen. Het ergste is dat die prijsstijgingen kunstmatig verhoogd worden, onder druk van zijne majesteit de Economie...en als je echt naar de bron zoekt, dan zie je dat de economie beheerst wordt door enkelingen, enkelingen die zonder enige schroom het voedingspatroon van hongerige mensen nog meer reduceren... erg.

Die enkelingen die de wereldeconomie beheersen, beheersen in feite ook de werking van het geheel, de politiek, de machtsverdelingen en noem maar op. Zij zijn het ook die in ruil voor een bete brood de kopermijnen van Afrika leegroven en zich verrijken met absurd hoge winst. In de diamantwereld wordt de prijs kunstmatig hoog gehouden, wordt de produktie angstvallig gecontroleerd om die prijs zo hoog te houden. Weet je dat logisch gezien saffier en robijn veel duurder zouden moeten zijn dan diamant, omdat ze veel en veel zeldzamer zijn? Als je je vrouwtje echt graag ziet, schenk haar geen diamant maar een veel zeldzamer robijn, die heeft het kleur van de liefde, prachtig rood, maar niet vol bloed zoals diamant wel is...

Wat voor mensen zijn het die de kraan gewoon dichtdraaien terwijl kinderen dorst hebben?

En dan komen ze rond, omhalingen doen, om de armen te helpen...terwijl we weten dat een van de sterkste financiële grootheden de kleine man met de busjes op pad zendt. Hoe moeilijk is het macht en rijkdom uit handen te geven?

Nu, hoe meer we roeren hoe meer het stinkt, dus laten we over andere dingen bezig zijn.

Een van de tweeling wil een vlieger maken. Ze had zelf al iets samengeknutseld, maar natuurlijk niet zoals het moet. Dus zal opa hen eens moeten leren een vlieger te maken, een goede. Toen onze kinderen nog klein waren maakte ik hen ook een vlieger, en dan samen uitzoeken hoe lang en hoe zaar de staart moest zijn om de beste resultaten te hebben. En het was gek, de eerste vlieger werket niet, tot mijn frank (toen nog) viel, en ik zag dat ik de vlieger omgekeerd had gemonteerd aan het koordje... En weet je, ik zit nu weer me zelf suf te piekeren hoe het weer moet, het lattenwerk naar je toe, of van je weg ? Ik ga eens zien, voor ik weer afga als een gieter, want het is niet goed dat opa, de almachtige, van zijn pieddestalleke tuimelt...Zeker niet voor opa.

Nu zie je aan het strand al van die gesofisticeerde vliegers, bestuurbaar en al, maar de vliegers waar ik een beetje verliefd naar kijk, dat zijn die hele grote dingen waaraan ze hangen om over het water te surfen op de golven van onze noordzee. Sommigen zie je dan zelfs uit het water loskomen en capriolen maken, gedragen door de wind in die grote vlieger...een droom. Zouden we dat niet kunnen benutten om onze auto te trekken droom ik dan, en ik zie boven de de viaduct van Vilvoorde een hele rij kleurige vliegers aan de auto's voorbij komen, nu eens snel dan eens trager, al naargelang de wind...Zou de wind dan overal op hetzelfde ogenblik harder of minder hard blazen, of zouden de achterste met een klap op de voorste kletsen? Je zou er de sosjelisten herkennen aan hun rode vlieger, de liberalen aan hun blauwe, en de tsjeven? ...aan hun muisgrijze, kleurloze vliegers? (Een beetje bang dat één kleur te veel zou bekennen...)De groenen zouden enorme groene en hemelsblauwe vliegers hebben, om te tonen dat dit verkeer eindelijk ook hun goedkeuring wegdraagt... (En hoewel groenen eigenlijk roden zijn die nog niet rijp zijn, zie je dat dus niet aan hun vlieger). De geel-zwarte vliegers van het blok vertonen agressieve tanden, en de lijst dedecker heeft vliegers in doorzichtig kleurloos plastic, zodat ze alle kleuren rond zich zouden kunnen opnemen... Zie je het voor je ?
Kijk, dat vind ik nu fijn, fantaseren, zonder remmen er op, wegdromen in een eigen wereld, en wat nog heerlijker is, deze wereld ook aan jou schenken...

Ik mailde gisteren naar de leraar van de schilderklas, om te weten of ik iets moest voorbereiden. Ik was een halfuur voor tijd weggegaan omwille van de pijn... Ik kreeg vandaag al een mailtje terug, de anderen moeten nog verder leren composities maken, ik moet een onderwerp zoeken en weer een nieuw schilderij beginnen... Volgens de leraar ben ik het stadium van leren grotendeels voorbij, alhoewel ik altijd het gevoel heb dat ik nog heel veel moet leren...Misschien mis ik alleen zelfvertrouwen ? Maar in één ding heeft hij gelijk, ik heb genoeg fantasie...misschien zelfs een beetje te veel?

Ik ga stoppen, mijn fantasie is (tijdelijk) droogstaande.
tot de volgende?