De corona op het werk zetten

Hoelang zitten we nu al in quarantaine  (al is de vorm er van al wat versoepeld) ?
Sinds 14 maart !
Ik ga dat niet rap vergeten omdat Anny gestorven is 20 minuten voor het ingaan van de lockdown.

Wat doet die lockdown met ons ? En vooral met de ouderen (waar ik bij hoor) ?

Ik durf er niet echt op antwoorden, omdat ik wellicht niet objectief ben. Bij mij is de opsluiting nog wat somberderderder ingekleurd dan bij de meesten, net door het overlijden van Anny, maar niettemin... We zitten bijna ganse dagen in eenzame opsluiting.

Gelukkig komt Veerle met het middageten, komt om de veertien dagen de poetsvrouw, en hebben de (allang volwassen) kleinkinderen de tuin onkruidvrij gemaakt.

Ook Bart komt wel eens langs om te werken aan een en ander (vooral aan de vijver).

Maar het merendeel is mijn tijd verdeeld tussen de computer, de TV en een boek.

Het is lastig.

Ik herinner me nog, toen met het overlijden van onze Koen, we ook een paar weken daar zaten te zitten, te treuren, weinig zeggen om elkaar te sparen, tot ik die reclame zag van de rommelmarkt in Deinze... Dat was onze allereerste rommelmarkt, en het was effectief een soort breken van de muur van verdriet die om ons heen zat.

Nu heb ik dat niet. Krijg ik niet eens de kans om die muur op die manier te doorbreken.

Ik weet het, ik ben niet alleen in dit geval. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die meer afzien daarvan dan ik. Ik ben van nature een optimist en een overlever. Ik kan me beter loswerken uit die omklemming dat veel anderen. Wellicht omdat ik een geest heb die zich niet vastpint op één item. Ik heb een zeer beweeglijke geest, ben heel vlug afgeleid, laat heel makkelijk mijn gedachten zwerven. Ik heb dat wellicht een stuk van nature, maar ik heb het ook mezelf aangeleerd toen ik zo vroeg thuis zat met chronische pijnen.

Ik heb ook geleerd dat wegdenken van de pijn op zich al een heel goede pijnstiller is. Blijven vastgepind zitten op die pijn, maakt dat de pijn het centrum van je zijn gaat beheersen, en dan doet het meer dan dubbel pijn.

Dus zal mijn quarantaine wellicht minder pijnlijk aanvoelen dan bij veel anderen. Omdat ik kan wegdenken.

Ik heb dat wellicht al altijd wat gehad... In de schooltijd schreef ik opstellen voor mijn plezier. Ik hou er van om te schrijven en vooral om te dwalen over een wit stuk papier, een blank blad dat jezelf kunt kleuren en vullen. Heerlijk. Ik schrijf nog steeds heel graag. En waar vele mensen de dingen moeten kunnen vertellen aan anderen om ze kwijt te raken, schrijf ik het van me af.

Misschien geloof je het niet, maar ik heb al sommige van deze stukjes, na het schrijven, gewoon weg gedaan. Zo maar. Soms omdat het te persoonlijk was, soms omdat de verwerking zo totaal was, dat ik het niet meer nodig had.

Ik wil maar zeggen, corona is wellicht voor ieder van ons een eigen corona, een eigen ervaren, een eigen invullen.

Het hardst voor mij persoonlijk, is dat ik zo moeilijk alleen buiten kan zijn. Waar ik daar binnen wel enigszins weg mee kan, kan ik dat buiten niet. Ik kan niet alleen gaan wandelen. Dat gaat me niet. Ik moet iemand bij me hebben. Niet om tegen te praten, gewoon om niet alleen te zijn. Gek (ik weet het!).

Ik denk dat de lockdown het ergst is voor kinderen. Het opgroeien heeft weinig van doen met de groei, maar wel met het groeien in de samenleving. Dit wordt ze nu ontzegd. We hebben al een hele tijd dat kinderen haast niet meer vrij mogen spelen en ravotten (Het Na-Dutroux-tijdperk), dat ze geen lawaai mogen maken (vonnissen over het lawaai tijdens de speeltijd van een nabije school), nu zijn ze ook nog eens effectief alleen gezet, de school is een hele tijd (en nog steeds voor velen) een virtueel gebeuren, zonder echte contacten...

Ik vraag me af wat voor gevolgen dit heeft en zal hebben op het opgroeiende kind...

Ergens is het niet meer het leven, maar het overleven geworden.

djudedju