En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.
't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)
We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...
Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !
Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.
Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !
Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.
Heerlijk om weer eens buiten te zijn !
Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen. Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.
Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.
De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.
De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.
We komen er wel door.
Zeelt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten