Lang

's Morgens sta ik altijd vroeg op.
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.

Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.

Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )

En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.

Het gaat me niet.

Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.

En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?

Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.

Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.

Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju

Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.

... dju toch