Toen was de wereld nog enorm groot. Als er iemand als pater naar "de Kongo" trok, dan was dat met de boot en duurde de reis lang.
We hadden een kennis die een heel stuk van Afrika had bezocht, en als die eens in het land was, dan was ze een soortement bezienswaardigheid, een attractie, een voorraad van verhalen.
We zaagden bij ons ma om eens mee te kunnen naar de wekelijkse markt, om die neger te zien, en als het lukte wat spekken van hem te mogen kopen, zwarte brokken die naar anijs smaakten en die we Karaboedja" noemden... Een zwarte mens ! Dat was het zien waard !
Ik ben in mijn leven nog nooit buiten Europa geweest (Madeira ligt weliswaar voor Afrika, maar hoort bij Portugal)...
Ik heb er ook niet echt behoefte aan, ik vind Europa nog steeds een heel groot ding om te bezoeken, en er zijn nog heel wat zaken in ons eigen landje die ik nog niet heb gezien... Ik ben bij de uitstervende generatie van mensen die geen nood hebben aan verre, verre reizen.
Ik begrijp wie het wel doet, en zit vol verbazing de foto's en filmpjes te bekijken, al moet ik zeggen dat ik in veel gevallen meer de mens achter die dingen probeer te zien dan wel de dingen op zich.
Maar ik heb dat allemaal weten veranderen.
Ik heb gezien hoe er een generatie mensen opgroeide, die jaarlijks op reis ging, en steeds verdere reizen ging maken... Ook naar andere werelddelen. Ik zag er zelfs voor hun werk vlugvlug naar andere delen van de wereld vliegen...
We gingen steeds meer mondiaal leven.
De wereld leek steeds kleiner te worden. Na een tijdje vonden we het heel gewoon dat er iemand voor het werk naar de andere kant van de wereld vloog en een week later al weer hier in zijn vertrouwde bureeltje zat. Ik heb gezien hoe de computer, de smartphone en al die dingen ons toelieten om te werken samen met iemand die in Huppeldeboemskaja ook aan zijn computer zat. We skypen of messengeren of zoomen of... weet ik veel wat allemaal met mensen in Weetikveelistan...
De wereld werd maar een kamer groot. Je hoefde maar op een knopje te duwen om ergens anders te converseren met Pier, Pol of Istvan of 'MBurrha...
En lukte het niet om op die manier de moeilijkheid op te lossen, dan niet getreurd, je sprong op een vliegmasjien alleen maar om haar te zien (Eddy Wally)...
En toen,
Plots,
CORONA !
Covid-19
En iedereen zat plots op zijn eigen vierkante meter.
En er restte alleen nog een elektronische babbel met verweggistan van naast de deur...
De wereld is plots weer ontzagwekkend groot.
Enorm.
Nog haast groter dan toen, dan toen ik een knaap was die vol ontzag ging kijken naar een missietentoonstelling, naar die zaken uit die verre landen...
Want nu mogen we zelfs maar bij mondjesmaat in een museum binnen.
Mijn wereld is de TV en mijn smartphone.
djudedju...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten