De tijd gaat snel, gebruikt hem wel...

Ik weet niet, zeer geachte lezer(es), hoe oud je wel bent... Wellicht geen piepkuiken meer, want ik vermoed dat er niet veel jongeren onder mijn publiek huizen...
Wie zouden mijn lezers en lezeressen wel kunnen zijn?
Soms gaat er een tipje van het gordijn op, als er iemand reageert op mijn schrijfsels, maar voor de rest heb ik er het raden naar.
Ik vraag dit maar, omdat ik over de tijd schrijf, en tijd is een heel ander begrip voor jongeren dan voor ouderen. Zelfs binnen eenzelfde leeftijdsgroep kan het begrip tijd heel sterk verschillen, denk maar eens aan de tijd die je zit te wachten bij de tandarts en de tijd die je doorbrengt in aangenaam en/of leuk gezelschap...

Toch meen ik dat het spreekwoord in mijn titel, hoogstwaarschijnlijk is ontworpen door een ouder persoon... Want tijd dat lijkt steeds sneller en sneller te gaan. Voor wie jong is, lijkt een jaar een haast eindeloos iets, voor wie oud is lijkt het haast een hogesnelheidstrein ... (Misschien rijdt de tijd van ouderen ook op een apart spoor ?)

Toen ik in het huwelijksbootje stapte, en men er 's avonds zong van " Over 25 jaar...", dan leek die 25 jaar een wellicht onbereikbaar ver beeld... Toen we onze zilveren bruiloft vierden, voelden we ons nog jong en fit, en leken de vijfentwintig voorbije jaren wel heel vlug voorbij gegaan, wellicht omdat we het zo druk hadden, op het werk, in het gezin, met de kinderen, met het werken aan de woning, aan het bezig zijn met alles en nog wat... De tijd was nog niet merkbaar versneld, maar wij waren te bezig zodat het snel leek te gaan.

Toen we 50 jaar getrouwd waren, leek het haast niet te vatten dat die 50 jaar al voorbij waren. Waar is - in hemelsnaam - die tijd naartoe ?
We waren ons toen al meer dan goed bewust van het feit dat de jaren steeds sneller voorbij vliegen. We zijn nochtans helemaal niet haastig meer, we zijn op pensioen, we moeten niet echt veel meer doen, en toch vliegt de tijd voorbij.

Hopelijk ligt het eindstation nog ver, nog héél ver weg... en mogen we nog lang samen rustig voortijlen in de steeds snellere trein van het leven.

Ik heb in een vorige blog al we eens uitgelegd dat er een verklaring is voor dat gevoel van een steeds sneller gaande tijd: We vergelijken de tijd met wat voorbij is in ons eigen leven. Voor een kind van 5 jaar is een jaar 20 % van zijn leven... voor ons is het straks een

73° deeltje van ons leven.  Dat durf ik zelfs niet meer in percentjes uit te drukken... Het lijkt dan zo verschrikkelijk veel minder dan het jaar van die vijfjarige.

Het grote wonder van die tijd, dat is wel dat we, het kind van vijf en ik als oude knar, het jaar op dezelfde dag aanvatten en op dezelfde dag eindigen, in die heel andere snelheid. Gek. Er was echt geen Einstein nodig om de relativiteit van de tijd te beseffen...

adem in, adem uit, adem in, adem uit, adem in, ... blijf zo verder doen... nog heel lang, lang, lang, lang...

Want ik hoop nog heel lang het leven te mogen observeren, vanuit mijn knusse zetel die zo snel gaat...