Nou, dan heb ik nog een lang leven voor de boeg...
Alleen... dat kraken gaat gepaard met pijnen, pijntjes, ziek zijn, en nog meer van dat leuks.
Nee, ik klaag niet ! Want al die pijnen en pijntjes, zelfs die heel zware bronchitis van een tijdje geleden, dat zijn allemaal dingen die eigenlijk niet zo erg zijn. Er zijn ergere dingen! Ik zie in mijn familie en vriendenkring mensen die aan echt zware ziektes lijden, levensbedreigend, en in veel gevallen verloor ik reeds vrienden daar aan...
Van sommige mensen hoor je het pas als ze in een terminale fase zitten, van anderen al heel vroeg, wellicht zijn beiden reacties op hun onmacht, hun schrik. De enen proberen de ziekte dood te zwijgen (als ik het negeer dan is het er niet), anderen schreeuwen het van de daken.
Ook bij de dokters zie je die twee richtingen. De enen zeggen het vlakaf en vermelden er soms bij hoe lang je nog hebt. Anderen verwittigen de dichte familie dat ze zich moeten voorbereiden.
Wat er best is ? Ik weet het niet. Ik heb me al vaak proberen voor te stellen hoe ik zou reageren, maar ik weet het niet.
Ergens denk ik -nu - dat de dood me niet afschrikt. De dood is een onafscheidelijk deel van het begrip leven. Ik heb al heel wat pijn gehad (ik ben een van de mensen die men noemt: pijnpatiënten)... Maar ik heb de indruk dat mijn pijnen slechts klein bier zijn in vergelijking met die pijnen. Maar uiteraard kan ik dat niet meten.
Pijn is immers een individuele ervaring. Op TV gaf men ooit een show waarbij men aan mannen dezelfde pijn bezorgt die vrouwen ervaren tijdens de geboorte van hun kind... Ik vind dit idioot. Ik heb vrouwen gekend die een kind kochten in een paar minuutjes, ik heb er gekend die uren lagen af te zien. Met welke vrouw vergelijkt men dan in die show ?
Ik heb een abnormaal hoge pijngrens, zo heb ik nog nooit tandpijn gehad. Wel eens een pijnscheut bij het eten van een ijsje, wat voor mij het teken is dat ik naar de tandarts moet, maar dit alarmsignaal duurt bij mij dan hooguit een paar seconden.
Als ik deze pijn, in mijn verbeelding, echter laat voortduren, dan kan ik begrijpen dat voor sommigen tandpijn verschrikkelijk is... Maar hoe kan ik dat meten ?
Hoe kom ik nu op het meten van pijn ? Wel, dat komt door de dokter in de pijnkliniek. Die vroeg aan Anny: "Hoeveel pijn heb je nu op een schaal van 10". Anny zegt dan steeds 4... Als ik haar vraag, hoe kom je daarop, dan zegt ze me dat ze altijd vier zegt, omdat ze zich niet kan inbeelden hoe en met wat je dan vergelijkt... en dan is 4 een zo'n goed cijfer als 6 of 9...
Zij hoort duidelijk bij de mensen die de pijn minimaliseren (4), waar anderen wellicht geneigd zijn dan altijd 9 te antwoorden en de pijn zo maximaliseren.
Persoonlijk vind ik pijn alleen heel erg, als het alles gaat overheersen. Als je de pijn niet meer kunt wegdenken. Als je zelfs bij een komisch programma de pijn zo erg voelt, dat je de humor verdringt in plaats van de pijn.
Is die pijn dan heel erg "groot" ? Ik voor mij denk dat het eerder gaat over de tijdsduur. Pijn die niet meer overgaat. Pijn waar je mee naar bed gaat en waarmee je er 's morgens weer uit kruipt. De tijd is voor mij persoonlijk wat de pijn zwaar maakt, erg maakt. En dan kan dat best een 4 zijn... Niet zo enorm hoog, niet zo enorm fel, maar héél de tijd door, zonder genade.
... Iets wat anderen me wel eens zeggen over tandpijn: "Dat blijft maar zeuren". Zeuren is niet meteen een woord die me doet denken aan een hoog cijfer, maar wel aan een onmeetbare tijd.
Als ik dan die krakende wagen ben, met altijd wel ergens iets, dan kan ik daar mee leven... Als het maar niet overgaat in een eindeloze pijn, zonder dat je nog een ogenblik soelaas vind...
Maar ja... Voor jou kan dat héél anders zijn !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten