De laatste tijd hebben wij een groot deel van onze (haast onmetelijke) tijd besteed met het bezoeken van dokters, en we zijn nog niet aan het einde van deze "wandelsport"... We moeten nog met Anny naar de gynecoloog, en beiden moeten we nog naar de gastroscopie om te zien of er niets te zien is. En hopelijk zien ze bij geen van deze drie onderzoeken iets...
Dat zal allemaal wel horen bij het ouder worden zeker ?
Deze namiddag plankjes gehaald, netjes op maat gezaagd, om er straks in Crea Samana Mater-Welden samen elk een schilderij te maken.
De eerste reactie was weer: "We gaan dat niet kunnen", maar dat klinkt al veel stiller dan vroeger! We hebben immers al heel wat zaken gemaakt waarvan ze dachten dat dit boven hun mogelijkheden lag. Eigenlijk ben ik daar wel een beetje fier op ! Ik hoop dat ik hen zo ver breng, dat ze thuis ook meer durven en meer doen. Bezig zijn is genezend !
Daarna gaan winkelen in de Colruyt... Weer een hele kar. Wanneer eten en drinken wij dat allemaal op ? Toch lijkt het niet te veel, want volgende week zal ik weer mogen rijden.
We zijn ook naar De Zeeman gegaan, Anny moest een nieuwe pyjama hebben.
en nu zit ik hier weer achter mijn scherm. Ik heb al vier planken in het zwart geverfd, zodat ze klaar zijn om te beschilderen. Als we gedaan hebben, toon ik jullie wel eens het resultaat !
Voor mij is creatief bezig zijn, héél belangrijk ! Het is wel even zoeken naar wat ik nog fysiek aankan, maar dat belet me niet om toch bezig te zijn en te blijven. Het is wel wat minder geworden in de loop van de voorbije jaren, maar dat zal wel normaal zijn... Een mens wordt ouder hé.
Deze namiddag in de Colruyt reed ik onze winkelkar even achteruit, schoof een van die trapjes (om aan de hoogste rekken te kunnen) uit de weg, om een man door te laten met zijn winkelkar. "Voila !" zei ik, 'zo kunnen we alletwee door !". Het ene woord bracht het andere mee, en we bleven wat staan keuvelen over alles en niets... Toen we de winkel verlieten, botsten we weer op hem, hij ging de winkelkar terug gaan plaatsen. "Tja, dat gaat zo rap niet meer hé?" "Nee, maar zolang het gaat is het goed !" antwoordde ik. Zijn vrouw was overleden, en hij deed alleen het huishouden. Al vijf jaar. "En ik mis ze nog elke dag, we waren al 49 jaar getrouwd, net onze jubilee niet mogen meemaken..." Hij zweeg even en zuchtte.
Eigenlijk beseffen we niet genoeg hoe gelukkig we zijn, nog samen te kunnen en mogen zijn, ook al kraakt en piept het hier en daar, we hebben elkaar nog, en ik kan Anny nog plagen, en zij kan nog lachen met mijn zever..
Gelukkig !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten