Pijnkliniek

Het lijkt er op dat we weer vertrokken zijn voor een rondje pijnkliniek...
Ik heb al een afspraak vastgelegd, weer voor Anny...
Ze zit weer met veel pijn, nu in haar andere been. Uitstralingspijn.
Er zit dus of nog een zenuw klem tussen twee wervels, of misschien is het wel aan dezelfde wervel, waar de zenuwen helemaal klem zitten...
Hopelijk moet ze niet weer eerst de hele haast eindeloze reeks onderzoeken ondergaan, maar ik vrees er voor...

Ik weet te goed wat rugpijn is, om haar niet te begrijpen... Ik heb geleerd de pijn weg te duwen naar een stil plekje in mijn denken, maar ik weet ook, dat als de pijn werkelijk hevig is, dat je dat niet weg kunt denken. Dat het niet meer helpt om met iets anders bezig te zijn, dat het niet meer helpt om eens anders te gaan zitten of liggen of staan... Pijn kan alles overheersen. het maakt je kribbig, want je wereld is niet meer zacht en rond, het is hoekig en scherp.

"Waar hebben we dat verdiend"?

Niemand "verdient" zo iets... Plots heb je het. Is het daar. overheerst het je volledige zijn.

Bitter zijn helpt geen zier, integendeel.
Je moet leren heel voorzichtig te leven, onmiddellijke oorzaken te vermijden, te stoppen met wat je bezig bent zodra de pijn een bepaald niveau bereikt, en het duurt heel lang voor je die grenzen leert kennen, leert beheersen.
Goddank ben ik al zo ver, en kan ik her en der wat uit handen halen van Anny. Niet veel, veel te weinig, maar ja, ik moet ook binnen die grenzen manoeuvreren... Ik maak de bedden op, tegenwoordig ben ik het die de dingen uit de auto haal en dergelijke kleine dingen meer.

We leven in een voortdurend aftasten van grenzen, die soms de indruk geven helemaal niet vast te liggen - je kunt de ene dag meer dan de andere-. Soms heb je het gevoel dat het weer een invloed heeft op de pijn, soms denk je dat dit dan weer niet klopt. Soms gaat pijn haast miraculeus veel minder erg worden, soms net omgekeerd, en krijg je pijn door onbekende redenen.

Voor buitenstaanders moet het onbegrijpelijk overkomen.

Spanning doet je ook geen goed. Je bent ongerust over een of ander met de kinderen of kleinkinderen, en dat lijkt de pijn aan te zwengelen.

Weg-denken...
Dat is voor mij en volgens mij, nog steeds de beste pijnstiller. (Als we praten over gewone pijn, niet over de allesoverheersende) Voor mij is bezig zijn, met wat je nog aankunt, en wat je graag doet, een van de beste pijnstillers. Niet dat het de pijn geneest, maar door intens aan andere dingen te denken, intens bezig te zijn, volledig benomen te zijn door iets, verdring je de pijn.
Ik heb het vermoeden dat je hersenen niet onbeperkt met verscheidene dingen op hetzelfde ogenblik kunnen bezig zijn.

Door het intens bezig zijn met dingen die je graag doet, neem je de plaats van de pijnervaring in je hersenen weg, je beneemt het zijn plaats.

Het is dus belangrijk dat je iets doet.
Bezig bent.
Dat kan van alles zijn, wellicht kan het zelfs iets zijn wat enkel en alleen de geest bezighoudt, zoals een goed boek of een mooie film... Voor mij is het meestal meer op manueel vlak te vinden, het maken van dingen, van mooie dingen... Sommigen noemen mij een kunstenaar, ik noem mezelf helemaal niet zo... Voor mij is het allemaal meer spielerei... Leuke, mooie dingen maken.

Soms weet je dat bepaalde dingen je gaan pijn doen, maar doe je het zo graag, dat je eigenlijk bewust kiest voor de pijn. Onze regelmatige bezoeken aan Pairi Daiza horen bij die keuzes. Het is zo leuk om samen te zijn met Luc en Rita en te genieten van dat prachtige natuurschoon, die vele dingen om te zien, dat ik de pijn er "graag" bij neem.

Je moet dus leren leven met pijn, en die pijn zo goed mogelijk leren beheersen.

Ik hoop dat ik met Crea, maar ook met dit blogje, mensen een beetje help in hun zoektocht binnen "leven met pijn"...

tot de volgende ?