Ik had geluk, ik trof net de uitzending waar men tussen de vele kitsch en mooie antiek, warempel een Karel Appel aan.
Ik zag het in beeld komen, zei meteen "Karel Appel !", en vond het mooi.
Anny vond het maar een lelijk ding.
Toen ze de geschatte waarde hoorde, was ze heel verontwaardigd.
Zo zie je maar...
Toch kan ik niet zeggen dat ik echt een fan ben van Appel... Heel wat van zijn werken spreken me niet echt aan, maar in zijn kenmerkende stijl heeft hij hier en daar toch zaken gemaakt, die echt behoren tot wat voor mij kunst is. (Ik hou ook van Picasso, maar niet van al zijn werken, ik pin me niet vast op een naam, ik ervaar telkens een per een de kunstwerken, en die vind ik mooi, spreken me aan, of niet.)
Bij Appel ben ik telkens weer een beetje verwonderd dat er dingen bij zijn die me echt aanspreken, want ik hou niet echt van zijn stijl van werken. Maar hoe meer ik me verdiep in kunst, sta ik des te meer open voor die andere richtingen.
Dat is niet echt te zien als een bredere kijk op de zaken, het is veeleer zo dat ik niet meer zwart-wit denk, niet meer hokjes-denk.
Ik denk, had je me twintig jaar geleden mijn mening gevraagd over Appel, mijn reactie ronduit negatief zou zijn geweest. Zelfs wat me ergens wel raakte zou weggeduwd geweest zijn, door het adagio "Appel trekt op niets"...
Appel is hier maar één van de velen. Als je jong bent, denk je veel meer zwart-wit, iets is goed of slecht, en dat daar wel eens stukjes grijs in zitten, of zelfs schitterend helder wit, dat wordt weggeveegd onder de verderfelijke algemene noemer.
Dat spijt me nu... Niet alleen voor de Appels en de kunst in het algemeen, maar ook voor de vele andere dingen in het leven, waar een mens min of meer genoodzaakt partij voor kiest... Ergens zijn we allemaal een beetje zoals de supporters van een of andere sportclub.
We vinden alleen wat "onze ploeg" doet goed, en als onze ploeg eens onmiskenbaar slecht speelt, dan is dat de schuld van de tegenstander die mooi spel onmogelijk maakte...Maar "mijn" ploeg kan niet verkeerd doen. We weten wel dat dit niet echt klopt, maar we bannen gewoon alle negatieve zaken uit, als het over onze ploeg gaat. De grote vijand is altijd de ploeg die onze ploeg bedreigt, de ploeg die ons de kampioenentitel dreigt af te pakken, of de ploeg waarmee we kampen om niet uit de reeks te vallen. De grote bedreiger. De eeuwige vijand.
Je moet eens op Facebook of Twitter of zoiets, de opmerkingen van supporters volgen... Valt het je ook op, dat ze eigenlijk veel minder voor hun eigen ploeg supporteren dan wel de vijand pogen af te breken?
We denken zwart/wit.
In mijn generatie kwam daar nog bij dat we hondstrouw bleven aan "Het Idee"... Eens we gekozen hadden, bleef dat zo. Er moest al heel wat gebeuren vooraleer we veranderden van politieke partij, van mutualiteit en/of van syndicaat... De jongere generatie heeft dat trouwe niet meer, ze redeneren niet meer zo gevoelsmatig. "Wij hebben drie kinderen die een bril dragen, welke mutualiteit brengt ons het meeste op bij deze dure dingen?"...
Is dat beter ? Is dat slechter ? Ik weet het niet... Misschien zullen ze veel vlugger dan ik zich bevrijden van het hokjesdenken... Ze zitten niet zo vast meer aan bepaalde ideeën. Misschien zal het dan weer negatief zijn voor het geven van een duidelijke richting aan het leven ???
Zelfs nu nog, op mijn leeftijd, ondanks het feit dat ik me al van heel wat hokjes heb bevrijd, stel ik vast dat ik toch vast blijf hangen aan bepaalde zaken, zaken waarvan ik niet echt door logica kan vaststellen waarom.
We bouwen onze eigen realiteit.
Zelfs wetenschappers, vastgepind aan feiten en bewijzen, stellen vast dat de realiteit verandert door de manier waarop we er naar kijken. Logica lijkt dus ook niet logisch meer.
djudedju
We blijven mensen, een bijzonder rare diersoort.
Tot de volgende ?
(Foto's: de eerste Appel vind ik wel mooi, de tweede zegt me helemaal niets... Waarom wel, waarom niet ? Ik weet het niet echt)
1 opmerking:
Oh ik vind het zo fijn dat je hierover schrijft. Het is iets waar ik zelf vaak over nadenk. Hokjesdenken geeft een richtlijn, een leidraad maar het maakt ons ook vaak blind voor andere opties die misschien wel evengoed zijn of nog beter.
Dit is er eentje die ik naar mezelf stuur, zeker van dat ik nog mijmermomenten ga tegenkomen waarbij ik jouw gedachten heel waardevol ga vinden.
Een reactie posten