Groei

Ondertussen weet je natuurlijk al lang dat hier, voor mijn raam een linde staat te staan... Hier vlak boven me, is de kamer van Koen...Of liever de kamer waar onze Koen placht te slapen. Nu is dat de kamer waar ik mijn turnoefeningen doe, iedere morgen, eerste werk, nog voor het wassen.

Waar ik hier, beneden eerder op de stam kijk, kijk ik boven op de kroon van de linde.
En het zal wel een typisch tijdverdrijf zijn van een gepensioneerde, maar ik bekijk de groei van de linde.

Voor er blad op kwam, kwam het hoogste takje zo'n 5 cm onder de rand van het vensterraam, als ik met mijn benen tegen het bed stond. Nu komen de hoogste bladeren al zo'n dikke dertig centimeter boven de rand van het raam.

Heel precies is de meting niet, want je kunt heel fiks rechtop gaan staan, of ingezakt als een pudding, of gewoontjes - maar wat is dat precies? Ik probeer de drie standen uit, om zo min of meer "gewoon" te bepalen. Dus heel nauwkeurig is het zeker niet. Maar toch, in een paar maand dertig centimeter !

Ook in de breedte groeit de boom zo snel, en zelfs naar onderen toe ! Want pas 12 dagen geleden snoeiden de tuinmannen de onderkant van de bladermassa wat weg, opdat ik weer aan mijn brievenbus zou kunnen, en omdat de hortensias niet zouden versmachten onder de dichte massa bladeren... en nu hangen er al weer bladeren tot op de hoogte van de hortensias...

Ik weet het wel, waar hou ik me in godsnaam mee bezig ?
Maar ik hou van planten, ik hou van observeren, en de combinatie van die twee maakt dat ik die boom in de gaten hou, iedere dag omstreeks hetzelfde uur van de ochtend. De boom is niet de enige plant die ik "bewaak", heel wat planten in mijn tuin worden door mij haast iedere dag geschouwd, en iedere dag verheug ik me in de groei, de bloei, de zaadvorming, het pollenvormen en noem maar op. Ik hou net zo goed mijn kippen in het oog. Iedere middag als ik het afval van de keuken en het overschot van het eten aan de kippen voeder, sta ik er een wijle naar te kijken. De pikorde, het gedrag van de hanen (één is de baas, de andere probeert stilletjes nog een kip te verschalken terwijl de andere zorgt voor de etende hennen. De haan eet nooit mee, hij roept zijn hennen met een soort zacht geklok, en wijst ze het eten aan, en dan waakt hij op de veiligheid van zijn kudde. Onder de hennen is er een volgorde van voorrechten. De hoogste hen in rang mag eerst de beste beetjes pakken. Als een ondergeschikte hen te dicht komt, krijgt ze een pik.

Er zitten nu twee nieuwe hennen in het hok, eentje is er al eens -heel kort- buiten geweest. Ze zitten voorlopig helemaal onderaan de pikorde. Dat zal wel wijzigen, want die pikorde ligt niet vast. Zo kun je soms zien dat een van de hennen niet goed in het vel zit, want plots is ze helemaal naar onderaan de pikorde verwezen.

Je ziet, voor iemand die kijkt, is een hoendererf best het kijken waard !

Ik las bij mijn blog-vriend De Woelmuizenier dat zijn kippen een terrein hebben dat groter is dan gans mijn tuin... Mijn kippen hebben wel een heel ruim hok, (een oude serre), maar het buitenterrein is niet echt groot. Toch lopen ze er graag rond, en houden er van in de schaduw van de vijgenboom te zitten flodderen in het rulle zand. Als de vijgen rijp zijn en afvallen, dan is het vechten om te snoepen van de suikerzoete vijgen. Blijkbaar houden kippen ook van zoet. Die soort vijgenboom draagt echter niet zoveel vruchten. Vroeger had ik nog een andere variëteit, en daar kwamen heel veel vijgen op. Ik heb die weggedaan omdat daar de wespen massaal op af kwamen, en mijn vrouw is allergisch aan wespensteken... Zij gaat voor, ook op lekkere vijgen.

Waar het me spijt voor mijn kippen, ben ik voor de rest best content met mijn kleine tuin... Ik moet nu al de tuiniers vragen om het onderhoud te doen, mocht ik zo'n grote tuin hebben, dan zou het hier wellicht een oerwoud zijn. Goed voor vogels en insecten, maar niet te doen voor de mens. (Ik heb de tuinmannen hier doen komen om die reden !)

De Woelmuizenier beschikt duidelijk nog over een betere rug dan de onze. Goed voor hem, en zalig om zo'n tuin te hebben en proper te kunnen houden. Hij tuiniert dan ook op een hele speciale manier... Je moet zijn blog eens navlooien over de kweek van zijn aardappelen. Ik volg het op de voet, heel benieuwd naar het resultaat van die wonderlijke werkwijze.

Dat we elkaars blog volgen heeft wellicht te maken met het feit dat we beiden veel voor de natuur voelen, en beiden graag observeren...

Tot de volgende ? (Ik weet nog steeds niet of het dagelijkse ritme er steeds zal zijn...maar dat weet je nu al wel)