Want tenzij je hoogst technologische standjes gaat uitvoeren om het DNA van het kind en de ?vader? te vergelijken, ben je eigenlijk helemaal niet zeker.
Tenzij gevoelsmatig.
En dat is dan ook wat ik echt het vaderschap zou willen noemen.
De man die de taak van vader op zich neemt, het kind als het zijn aanvaardt en het aldus behandelt, dat is de vader. DNA of niet.
Want uiteindelijk gaat het daar over. Ik ken biologische vaders die helemaal geen vader zijn, en ik ken mannen die helemaal geen biologische vader zijn, maar die de kinderen van zijn echtgenote opvoedt en bemint als waren het zijn eigen kinderen. (Eén van de gevallen die ik heel goed ken, betreft een weduwe die enkele jaren na het overlijden van haar man, hertrouwde...)(Maar tegenwoordig zijn er heel veel gezinnen die in een nieuwe samenstelling perfect functioneren).
Uitgaande van die redenering, zou ik vooral een bloemetje willen geven aan die soort vaders, die zich heel bewust van hun biologisch niet-vader zijn, toch echt vader zijn.
Als we dan toch een feest zouden moeten inrichten, dan zou ik dat doen voor die vaders en moeders die de gewoon de taak op zich nemen, zonder zich vragen te stellen over biologie...
Toen Juul Caesar hier onze contreien veroverde waren er al vragen over het vaderschap, en was men zich al bewust van het onzekere er van... De erfwet zat dan ook heel geniaal in elkaar. Stel dat u koning was, dan zou na uw verscheiden de kroon niet gaan naar uw zoon, maar naar de zoon van uw oudste zuster. Want van uw zuster(s) was het op zijn minst zeker dat de bloedlijn echt doorliep. Want uw zoon kon best de zoon van een ander zijn, en dus geen druppel bloed van uw lijn in zich hebben.
Leuk detail, maar geef toe, qua redenering helemaal niet zo gek. En dan stellen ze ons die oude volkeren voor als wilden, barbaren, onwetenden die zo nodig moesten beschaafd worden door die goede Romeinen... Ik vermoed dat we dat positieve beeld van de Romeinen voornamelijk te danken hebben aan het feit dat, toen ze hier weggejaagd werden, de staatskerk van dat ogenblik een beetje in het gedrang kwam. (Ik schreef reeds eerder dat de "redder van de Christenheid", die de Moslims tegenhield, Karel Martel een "heiden" was, hij droeg de hamer (Martel - marteau) van Thor !!!)
Nee, ik voor mij hou het er op, dat de Romeinen hier gewoon de bezetters waren, en wat bezetting is, dat weten we hier in ons land nog heel goed.
Natuurlijk zal na 400 jaar bezetting de sfeer niet meer zo geweest zijn als in de beginjaren van de bezetting, er zullen een deel zaken zijn die tot de gevestigde waarden verheven waren, die gewoon geworden waren, maar las je goed leest in de geschiedenis, dan zijn er toch heel die vier eeuwen lang, regelmatig her en der opstanden en opstandjes geweest, wat mijns inziens duidelijk maakt dat men ze nog steeds zag als bezetter !
Maar we zijn ver weg van vaderdag... Laat mij concluderen, het gaat niet over het biologische vaderschap, het gaat over het praktische, het echte vaderschap. Het vaderschap die maakt dat je de ouder bent voor het of de kinderen.
Je kunt best biologisch vader zijn, en die naam helemaal niet waard zijn. Zo ken ik er helaas ook !
Dus voor de echte vader op opvoedkundige manier en vooral op gebied van ouderliefde: hip hip hip, Hoera !
Oh ja, de vaderlijke lezers uit Nederland moeten geloof ik nog een weekje wachten. Moederdag is in La Douce France op een andere dag dan hier, ik weet niet of het voor le papa ook zo is ????
Maar ik begon met te zeggen dat ik een hekel heb aan al die feesten voor dit en feesten voor dat... Kijk, als je als kind een goede moeder hebt, een goede vader hebt, dan zou eigenlijk iedere dag vaderdag of moederdag moeten zijn.
Als je geluk hebt, en je vader en/of moeder leven lang, dan komt wellicht de dag dat ze door ouderdom of ziekte niet meer de man/vrouw zijn van vroeger... De dag dat zij uw steun nodig hebben in de plaats van altijd voor jou klaar te staan... Dan pas komt de echte moederdag/vaderdag, echte moederjaar, vaderjaar, moederdecennia, vaderdecennia... de tijd waarop jij als kind op jouw beurt de helpende hand moet zijn, die zij ooit voor u waren.
Vroeger was dit evidenter dan nu, omdat de ouders bleven inwonen bij een van de kinderen. Dat is nu niet meer zo, en soms wonen de kinderen verschrikkelijk ver weg... Maar toch komt dan pas de echte kans om je waardering te tonen.
Ik heb mijn moeder opgevangen gezien door mijn beide zusters, die elk om beurt moeder heel wat jaren verzorgden... Ik ben ze daar verschrikkelijk dankbaar voor.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten